ACTA APOSTOLICAE SEDIS - Documenta Catholica Omnia€¦ · Roma, Tipografìa del Senato di Giovanni...

ACTA

APOSTOLICAE SEDIS

COMMENTARIUM OFFICIALE

ANNUS XI - VOLUMEN XI

R O M A E

TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS

MCMXIX

c l *

Afe.

I;

Annus XI - Vol. XI 2 Ianuarii 1919 Num. 1

ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE

ACTA SS. CONGREGATIONUM

SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII

D E C R E T U M

Feria IV, die 27 novembris 1918

In generali consessu Supremae huius Sacrae Congregationis Sancti

Officii Emi ac Rmi Domini Cardinales in rebus fidei et morum Inqui

sitores Generales damnarun t ac proscripserunt et in Indicem l ibrorum

prohibi torum inserenda esse decreverunt opuscula:

1. ERNESTO BONAIUTI, La genesi della dottrina agostiniana intorno

al peccato originale. Roma, Tipografìa del Senato di Giovanni Bardi, 1916.

2. ERNESTO BONAIUTI, Sant'Agostino. A. F . Formiggini, Editore in

Roma, 1917.

Et insequenti feria V, die 28 eiusdem mensis et anni, Sanctissimus

Dominus Noster Benedictus divina Providentia Papa XV, in audient ia

R. P. D. Assessori Sancti Officii impertita, re la tam sibi Emorum Pa t rum

resolutionem approbavit , confirmavit ac publicari iussit.

Datum Romae in aedibus Sancti Officii, die 14 decembris 1918.

A. Castellano, S. B. et U. I. Notarius.

6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS

T

S E R E N E N S I S

C O M M U T A T I O N I S F I N I U M

Postulante R. P. D. Carolo Silva Cotapos, Episcopo Serenensi, cum

favorabili sui Cathedralis Capituli suffragio et consentiente Aloysio Silva

Lezaeta, Vicario Apostolico Antofogastensi, ut regio vulgo nuncupata

« Departemento de Taltal » dis t raheretur a dioecesi Serenensi ac prae

fato Vicariatui un i re tu r ; SSmus Dominus Noster Benedictus P P . XV

preces benigne excipiendas censuit et decrevit. Ideoque, habito Nuntii

Apostolici voto, praesent i Sacrae Congregationis Consistorialis Decreto,

tota regio de Taltal dis trahi tur et separatur a dioecesi Serenensi et Vica

r iatui Antofogastensi adiicitur et uni tur , ut spirituali f idelium bono prae

stant ius ac facilius consula tur : s imulque respectivi fines Dioeceseos et

Vicariatus commutantur . Contrariis quibuscumque minime obstant ibus.

Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die

novembris 1918.

)$( C. CARD. DE LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L. j¡g S.

f V. Sardi, Archiep. Caesarien., Adsessor.

I l

DECLARATIO CIRCA DECRETUM BEDEUNT1BUS

Essendo stato sollevato il dubbio, se i chierici reduci dalia milizia

con licenza illimitata siano tenut i a presentarsi ai loro Ordinari^ al pari

di quelli che avessero ottenuto il congedo assoluto, ed a fare gli esercizi

spirituali entro il tempo fissato, sotto le penali tà stabilite nel decreto

Bedeuntibus, la S. Congregazione ha r isposto: Affermativamente. Ed il

Santo P a d r e ha confermato la risoluzione, ordinando che, nel pubbli

carla, si aggiungesse: 1) che coloro i quali, dimessi con licenza illimi

tata, non si fossero presentati , credendo non esservi tenut i , per motivo

di questa buona fede non debbono ritenersi caduti nella censura, 2) che

in ogni caso gli Ordinari si guardino dal r iméttere nell'esercizio della

S. Congregatio Consistorialis 7

cura di an ime i reduci dalia milizia, pr ima che i medesimi con il pre

scritto ritiro non abbiano r i n n o v a t o l i loro spirito.

Dato dalla Segreteria della S. Congregazione Concistoriale, il 21 di

cembre 1918.

)$( G. CARD. DB LAI , Vesc. di Sabina, Segretario.

L. % S.

-}- V. Sardi, Arciv. tit. di Cesarea, Assessore.

I I I

PROVISIO ECCLESIARUM

S. C. Consistorialis decretis, SSmus D. N. Benedictus XV has , quae

sequuntur , ecclesias de proprio pastore providit, scilicet:

8 novembris 1918. — Titulari episcopali ecclesiae Valonensi praefecit

R. P. D. Iacobum Aloysium Copello, presbyterum dioeceseos Platensis,

quem deputavit in Auxiliarem Revmi Episcopi Platensis.

29 novembris. — Cathedrali ecclesiae Tarantasiensi R. D. Ludovicum

Termier, pa rochum loci « Aix les Bains », in archidioecesi Chamberiensi.

— Titulari episcopali ecclesiae Anemuriensi Sophronium Hacbang

y Gaborni, Calbayoganae dioeceseos presbyterum, quem deputavit in

Auxiliarem Revmi Episcopi Calbayogani.

4 decembris. — Cathedrali ecclesiae Abulensi R. D. Henricum Pia

y Deniel, canonicum Cathedralis ecclesiae Barcinonensis.

— Cathedrali ecclesiae Oscensi R. P. Zachariam Martínez y Nuñez,

Ordinis Eremi tarum Sancti Augustini.

5 decembris. — Cathedrali ecclesiae Guayanensi R. P. D. Xistum

Sosa, hac tenus Episcopum titularem Claudiopolitanum et Guayanensis

dioeceseos Administratorem Apostolicum.

13 decembris.— Titulari episcopali ecclesiae Croiensi R. D. Iose

phum Antonium dos Santos, e Congregatione Missionis, quem deputavit

in Auxiliarem Rmi Archiepiscopi Adamantini .

14 decembris, — Archiep. ecclesiae Camerinensi R. P. D. Hectorem

Fronzi , hactenus episc, cathedr. Ecclesiarum Calliensis et Pergulanae.

21 decembris. ~- Cathedrali ecclesiae Bakeriensi R. D. Iosephum

Mae Grath, parochum S. Patritii loci Tacoma in dioecesi Seattlensi.

— Titulari episcopali ecclesiae Gerasensi R. D. Edmundum Heelan,

pa rochum ecclesiae Ss. Cordis loci Ford Dodge dioecesis Siopolitanae,

quem deputavit in Auxiliarem Rmi Episcopi Siopolitani.


SACRA CONGREGATIO

DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM

SS. EUCHARISTIAE

Relatum est huic S. Congregationi de disciplina Sacramentorum in

nonnull is Dioecesibus quosdam Vicarios Foraneos, au t Decanos, vel

Parochos solere singulis duobus vel t r ibus mensibus hostias comparare

easque distr ibuere in propriis et filialibus Ecclesiis pro Missae sacri

f icio peragendo ac pro f idelium eucharist ica communione. Elapso hoc

temporis spatio, nova fi t acquisitio et distributio host iarum, quae par i ter

duobus vel t r ibus mensibus sufficiant, ac ita deinceps. Et exquisi tum

est an probari possit huiusmodi praxis adhibendi, pro SSmo Euchari

stiae sacramento, host ias a tr ibus vel duobus mensibus confectas.

Haec S. Congregatio, omnibus mature perpensis , proposito dubio

respondit : negative, et servetur praescriptum Ritualis Romani et Codicis

Iuris Canonici.

Rituale R o m a n u m (tit. IV, cap. I, De Sanctissimo Eucharistiae Sacra

mento) haec praecipit: « Sanctissimae Eucharist iae part iculas frequenter

« renovabit (parochus). Hostiae vero seu particulae consecrandae sint

« recentes; et ubi eas consecraverit, veteres primo distr ibuat vel s u m a t » .

• In Codice Iuris Canonici haec s t a tuun tu r : Can. 815: « p a n i s (pro

« Missae sacrificio) debet esse mere trit iceus et recenter confectus ita

« ut nullum sit periculum corruptionis. Vinum debet esse na tura le de

« genimine vitis et non corruptum ». Can. 1272: « Hostiae consecratae

« sive propter fidelium communionem, sive propter exposit ionem San-

« ctissimi Sacramenti et recentes sint et frequenter renoventur , vete-

« r ibus rite consumptis ita ut nullum sit periculum corruptionis, sedulo

« servatis instructionibus quas Ordinarius loci hac de. re dederit ».

Propter maximam autem quae debetur reverentiam erga SS. Eucha

ristiae Sacramentum manda t haec S. Congregatio ut in cunctis ecclesia

sticis Dioecesium ephemeridibus da tum responsum edatur , quo facilius

omnibus patescat et ab iis, ad quos spectat, fideliter ác religiose servetur.

Datum ex aedibus S. Congregationis de disciplina Sacramentorum,

die 7 decembris 1918.

P H . CARD. GIUSTINÍ, Praefectus.

L. % S. f A. Capotosti, Ep. Thermen. , Secretarius.

S. Congregatio Concilii 9

SACRA CONGREGATIO CONCILII

M E D I O L A N E N .

PRAECEDENTIAE

20 novembris 1915 - 1 aprilis 1916 - 13 aprilis 1918

SPECIES FACTI. - Ante decreta napoleonica a. 1 8 0 5 ex praebendis

Metropolitani Capituli Mediolanensis, in triplicem consuetum hierarchi

cum ordinem distinctis, una dumtaxa t iuripatronatui subdebatur , vide

licet Praeposi tura , quae quum postrema dignitas esset, nul lam circa,

praecedentiam ambiguitatem suppeditabat . Depraedatis autem in publi

carum rerum eversione, ineunte saec. x ix , praebendarum bonis, ex

decreto 8 iunii 1 8 0 5 consti tuta fuit unica summa in titulis publicis pro

universo Capitulo, quae communis massa in singulos Capitulares iuxta

quasdam praefixas normas d i s t r ibuen tu r . Rest i tutum tamen hac rat ione

Capitulum, i terum in distinctos ordines presbyteralem, diaconalem et

subdiaconalem coaluisse, vel ex eo patet, quod, quum postea, a. 1 8 0 6

et 18:26 privati f unda to re s duos alios canonicatus cum separata prae

benda, ipsorum patrònatui obnoxios, insti tuere vellent, impet râ runt a

Capitulo ut novi isti canonici vel a limine in ordinem presbyteralem

cooptarentur, idque sancitum voluerunt tabulis fundationis ubi legimus :

«L ' ind iv iduo investito del Canonicato di cui si t rat ta , appar terrà ,

«g ius ta la mente del fondatore, all'ordine presbiterale ». Quin etiam,

an. 1 8 3 6 tert ius canonicatus iur ispatronatus laicalis fundatus est cum

explicita conditione, quod de eo investitus ad ordinem diaconalem sta

tim per t ineret ; qui tamen canonicatus brevi exstinctus fuit.

Hisce fundationibus efficiebatur haud semel ut in ordine presbyterali

quidam canonici reperirentur, qui tamen Capitulo aliquot post ann is

ab aliis canonicis adhuc in diaconali ordine constitutis, adscripti essent :

quum autem hi postremi ex diaconali ad presbyteralem ordinem legi

tima optione ascendere vellent, ambiguum erat utr i praecedentia debe

retur : aliis verbis, u t rum norma praecedentiae ab ingressu in Capitulum,

an ab ingressu m ordinem esset desumenda. Casus hic contigit an. 1 8 4 7 ,

1 8 5 1 , 1 8 5 4 , 1 8 5 6 , 1 8 6 2 : e t quamquam Constitutiones Capituli de re sile-

rent, t amen ex Mediolanensis cleri descriptionibus (quamquam non offi

cialibus, vulgo: Milano Sacra), satis constat, semper in praxi id observa

t um esse, ut praecedentia in casu daretur ei qui prior in ordine seu in


gradu presbyterali reperiretur, quamquam is in Capitulo mniorprsie novo

presbytero appareret . Posteriores casus invenire non datur , propter feli

cem eam circumstant iam quod duo canonici de iure pa t rona tu privato,

alter per 60 circiter, alter per 45 circiter annos sua praebenda fruiti sint.

At vero hunc re rum statum aegre ferebant canonici de communi

massa, quibus satis incongruum videbatur capitulares a legitima aucto

ritate ecclesiastica consti tutos post d iu turnum iam praest i tum servitium

locum demum cedere debere novensil ibus qu ibusdam a laicis viris,

quamvis benemeri t is , praesentatis . Idcirco a. 1912, quum quidam cano

nicus ex ordine diaconali ad presbyteralem ascendere vellet, qui iam

ab a. 1905 Capitulo erat aggregatus, dum in presbyterali ordine repe-

rietur alter an. 1909 a pat rono praesentatus , Capitulares illi prae hoc

praecedentiam adiudicarunt ; subindeque cogitarunt de eadem norma in

novis quae adparaban tu r Statutis inserenda, quod saltem ex parte obti

nue run t ; n a m in iisdem Statutis, decreto Archiepiscopali diei 24 augu

sti 1913 approbatis , legi tur: « In choro et capitularibus sacris actionibus,

« n e hierarchicus ordo per turbetur , inter omnes Ordinarios (ita am-

« brosiano ri tu appellantur Capitulares) post Dignitates et Personatus

« praedictos, "praecedunt illi qui, sive praebendat i sive honorari i , in

« ordine presbyterali recensentur ; eos vero subsequantur Diaconi (non

« t a m e n Archidiaconus, qui secundus incedit) et demum Subdiaconi,

«• servata in singulis ordinibus anterioris possessionis ratione. - In ceteris

« actionibus non capitularibus, nulla habi ta distinctione inter Ordinarios

« pr imae vel secundae erectionis, salvo honore ex laudabili consuetu-

« dine Dignitatibus tr ibuto, is praecedit qui primus Capitulo est aggre-

« gatus ratione praebendae, deinde Canonici honorari i . Inter praeben-

« datos qui ad optandum ius habent , hac ipsa regula antiquiori tat is

« fiant optiones, si quae sint faciendae » (P. I, c. II, capoverso IV). Am

bigua vero prioris commatis verba « servata .... anterioris possessionis

« r a t i o n e » re et effectu ita interpretati sunt , ut ea ad possessionem

canonicatus, non ad possessionem gradus hierarchici traducerent•.; quam

interpretat ionem, quum in dubium vocassent duo mox cooptati (octo

bris 1912 et iulii 1913) canonici iur ispatronatus , pr ius ceteri Capitula

res, per deliberationem datam die 21 octobris 1914 et dein E m u s Ar

chiepiscopus per decretum diei 17 martii 1915, ra tam habuerunt , confir

mantes hisce verbis intelligi : « il posto che a loro compete dall 'anteriore

« possesso canonicale ossia dall''aggregazione al Capitolo ». Quamobrem

canonici iur ispatronatus ad hanc S. Congregationem recursum interpo-

suerunt , in qua generali quadam dubii formula causa proponi tur , nimi

rum: « An, et quibus provisionibus locus sit in casu ».


SYNOPSIS DISCEPTATIONIS. - I, Ex parte et favore Capitularium de

massa haec deducta s u n t Observandum in primis est in Capitulo Metro

politano Mediolanensi non haberi distinctas praebendas^ nisi quae Digni

ta t ibus au t Personal ibus au t duobus canonicatibus de i u s p a t r o n a t u s

addictae sun t : reliqui omnes Canonicatus fruuntur massa communi

ideoque, quoad hos , non datur vera distinctio in gradus hierarchicos;

haec enim distinctio ne mente , quidem concipi potest, ubi non sunt

distinctae praebendae, quibus gradus illi essent coniungendi. Hinc fit

ut distributio in gradus sit mere nominalis , ad effectus et necessi

tates liturgicas dumtaxat , adeo ut numerus Canonicorum in unoquoque

ordine distr ibutorum, pro voluntate Capitularium et pro necessitate pu

blici cultus fluctuans var ie tur ; hinc etiam fit ut, de uno ad alterum

ordinem, seu potius ordinis nomen, ascendatur simplici voluntatis de

claratione, per meram optionem, quam non consequitur ulla beneficii per

mutat io , aut in possessionem immissio, sed sola ratihabit io ex par te

Capituli. Quae cum ita sint, - / c e d e r e praesta t verba cl. De Herdt -

« c u m in huiusmodi optione non mute tur t i tulus Canonicatus, illud

« omnino sequitur quod Canonicus senior digniorem locum in choro non

« amittat; adeoque non auctori tate Ordinarii nec nova collatione opus

« est, atque omne ius habitum retinetur et perseverat »¿ Quam doctrinam^

sequitur et approbat cl. Gennari (Monit. Eccl., v. IX, p. II, pag. 146)

a d d e n s : « t ra t tandosi di beneficii che non hanno prebenda separata,

« m a s ó l o massa comune, e sono senza titolo e consistenza giuridica

« distinta, il passaggio da uno ad altro di siffatti beneficii non porta

«secóla perdita dell* anzianità £ della precedenza ». Idque iure merito,

quum, data huiuscemodi collegii aequalitate, tr i tum intret princi

p i u m : « Potior in possessione, potiore etiam in loco habendus est ».

Cf. S. C C . in Albanen., 1826, apud Pallottini, v. Canonici quoad stal-

lum, § 8, ubi principium illud expressis verbis ad rem nostram trahi

t u r : « O m n i b u s compertum est, inter illos qui collegium consti tuunt ,

« quique pares sunt in dignitate, ei praecedent iam deberi, qui ante alios

« in 5 idem Collegium fuit admissum » ( S . C. C, in Romana, 23 nov. 1754 »

ibi). - Contraria quidem regula et norma s ta tuenda forsan esset, si

praebendae distinctae haberen tur pro distinctis beneficiis : enimvero

tunc qui de uno ad al terum Canonicatum transiret , censeretur priori re

nun t i a s se a l terumque de novo seu primitus obtinuisse, adeo ut nova

fidei professione novaque installatione opus esset : quamobrem praece

dentia tunc iure desumenda foret ex immissione in novum beneficium

non ex possessione olim capta praecedent is : ac propterea canonicus in

hoc casu « amittit praecedentiam ul t imoque sedere debet in loco »


(S. R. C, n. 1609, in Gallien, et Sutrina, Praeced.): quod tamen à casu

nostro longe procul abest.

Haec quidem luce meridiana clarere videntur. Neque ad hanc evi

dentiam obnubilandam afferre licet tabulas- fundationis u t r iusque cano

nicatus iuris pa t rona tus : primo quidem quia illae non respiciunt cano

nicatus de massa communi quorum iura et conditio nunc investiganda

sun t ; secundo, quia verba illa « appar ter rà all 'ordine presbiterale » nihil

in subiecta mater ia conficiunt, quam e contrario peni tus illustrant, in

sensu Capitularibus favorabili, adiacentia verba : « e r i terrà in quelPor-

« dine quel grado che gli compete.. . a titolo di anzianità da computarsi

« dall'epoca dell'installamene » : i. e. ex quo stallum in Capitulo habere

coeperit. Quando autem adducitur posterior observantia, ut contra

rius sensus tabula rum fundationis evincatur, in primis ad hunc effe

ctum nonnisi pauci casus ad a. 1851-1862 at t inentes recensentur, quod

temporis spatium non sufficit ad praescriptionem complendam; ac prae

terea, quod gravius est, hi casus non probantur nisi ex quadam Cleri

descriptione non ex officio confecta neque gravioribus mendis carente,

quae, caeterum, si Capitulares recenset in tres ordines hierarchicos distri

butos, id non facit nisi ad seriem liturgicam - si ita loqui fas est - exhi

bendam, dum in casu in quaest ionem venit series iuridica, prout antia-

nitatis iure decernebatur .

Ceterum haec omnia ad abundant iam prolata sun to : non enim in

casu agitur de innovanda seu abroganda dispositione Statut is Capitu

laribus, cap. 2, contenta, sed de interpretandis verbis quae in ea legun

t u r : « s e r v a t a . . . anterioris possessionis r a t i one» . Nefas etenim est eam

dispositionem Statutorum nunc impetere, quae olim^ deliberatione Capi

tulari, ex unanimi omnium, non exceptis canonicis de iuspatronatus qui

tunc erant , sentent ia approbata , sancita est. At quidem in casu interpre

tationem praefati commatis legitimam esse, praeterquam aequitat i conso

nam, vel ex eo constat , quod Emi Ordinarii auctori tate data est ; etenim

in ipsis Statut is (p. IV, c. 16) - quod Emus in suo decreto explicite recolit

- cavetur: « Quidquid his consti tutionibus sancitum est, siquid difficulta-

« tis vel controversiae, vel ambiguitat is fortasse unquam orietur, id omne

« interpretari, declarare, explicare, integrum ac perpetuum ius ArcJiiepi-

« scopi sit... cuius sententiae etiam sine ulla iudicii forma sineque ulla

« exceptione plane acguiescatur ». Quare hoc solo argumento quaevis

serotina recurrent ium expostulat io a limine reiicienda videtur.

II. Recurrentium vero contrariae deductiones Hii compendio dari

possunt . Omisso quod ad quaest ionem facti attinet, num in Capitulo

Mediolanensi, praebendae distinctae h a b e a n t u r , necne , contendunt


prae primis hanc circumstantiam nihil ad praesentem quaestionem

att inere, quum ordo praecedentiae non ex temporali tate, sed ex gradus

dignitate sit de sumendus : sive enim Canonicatus sint de communi

massa, sive secus, semper tamen al iquam distinctionem inter Canoni

catum et Canonicatum, eamque non nominalem, sed realem, admitten

dam esse cons ta t : alioquin nul lum sensum praesens quaestio haberet .

At, posita hac qual icumque distinctione Canonicatuum, statim exsurgit

ordo seu distributio seu distinctio membrorum, de quorum praecedentia

quaeri tur . Quamobrem per meram aequivocationem Capitulares respuunt

omnes adversas auctori tates, quae, de Canonicatuum distinctione in

classes agentes, loquuntur de distinctis, non ab invicem, sed in tres

ordines « praebendis », quasi hoc loco temporali tas praebendae intelli

genda esset, quum e contrario exploratum omnino sit nomine « prae

b e n d a e » saepe saepius ipsum Canonicatum qua talem venire, et in

casu in hunc sensum accipiendas esse doctorum sententias, ex contextu

abunde liquet. Item ex adverso, nihili facienda est coarctatio q u a m Capi

tulares prae tendunt dist inctorum Canonicatuum seu praebendarum « a d

« usus et necessitates liturgicas », quasi inde nihil ad ordinem iuridicum

praecedentiae conficere liceret, quum immo apprime constet u t r iusque

ordinis sive liturgici sive iuridici parem esse in casu rat ionem.

Sed propius ad quaest ionem accedendo, quae tandem ad hoc redit,

num canonici ordinis diaconalis, etiam possessione anteriores, ascen

dentes per optionem ad ordinem presbyteralem, consequantur praece

dentiam supra canonicos iam in ordine presbyterali constitutos, liquet

hanc quaest ionem recto tramite pendere ab alia, u t rum in qualibet classe

seu ordine presbyterali, diaconali, subdiaconali , servanda sit ratio rece

ptionis in ipsum ordinem, seu classem, an potius ratio adscriptionis in*

Capitulum: verum haec rursus quaestio solutionem certissimam accipit

ex indubitato principio quo iubetur classem presbyteralem semper super

diaconali, hanc vicissim super - subdiaconali praevalere. Can. Praecipi

mus, 26 Dist. 93, ibi: « Praecipimus ne Diaconus ante Presbyterum

« sedeat »; c. Statuimus, 15 de maior, ibi: « Sta tuimus ut Presbyteri , pri-

« mum locum teneant , diaconi secundum, subdiaconi tert ium, etsi poste-

« rius admittantur ». Enimvero si senior in presbyteratu quamquam

iunior in canonicatu, locum cedere debet iuniori in presbyteratu eo

quod is plur ibus annis servierit in diaconatu et subdiaconatu, nemo

non videt, virtualiter saltem, diaconatum et subdiaconatum in casu prae

valere presbyteratu^ quod absonum est dicendum. Quadrat in rem ner

vosa argumentat io quam ad cognatam materiam adhibet De Luca (De

Praeeminentiis, disc. IX, n. 6): « Si enim iunior, seu inferior Episcopus


« efficeretur Archiepiscopus, ut ique praeeminent iam obtineret supra

«Ep i scopum alias ant iquiorem et digniorem : qui, si deinde Archiepi-

« scopus pariter crearetur, locum cedere deberet dicto Archiepiscopo pr ius

« creato , quamvis in s tatu episcopali iste posterior Archiepiscopus

« esset antiquior et dignior : quoniam attenditur concursus in hoc novo

« diverso statu maiore, non curato statu antiquiore et inferiore ».

Alia via ad eamdem conclusionem devenitur, ex generali illo prin

cipio « q u o d absolutissimum ex iure est - ait card. Antici in magistrali

« voto quod scripsit pro h. S. G. in Romana, Praecedentiae, 27 nov. 1790,

« quae causa, in hac re, absolutum exemplar suppeditat (TÉesaur.

« Resol, t. LIX, p. 211) - in Collegiis - nimirum - et Universitat ibus,

« ad s ta tuendam honoris praerogativam spectari non debere quae

« privatim sit cuiusque dignitas, sed quo quisque gradu sit in ipso

«Collegio: eosque proinde qui altiorem in Collegio gradum obtinent,

«ceter is anteferendos esse, quorum alioqui privata dignitas longe

« p r a e s t e t » . Enim vero, ut arguit Pallottini, s. v. Praecedentia n. 58:

« s i posthaberi solet maior cuiusque privata dignitas ut Collegii gradus

« ac s ta tus servetur, eo vel minus habenda ratio videtur maioris aetatis,

« vel longioris servitii, quo quis praes ta t : secus enim vix est quo prae-

« scripta haec praecedentiae methodus posset u m q u a m ad actum perduci

« a u t consistere diu. Quamobrem singulis in classibus eos esse antefe-

« rendos constat, qui pr ius in suam classem recepti fuerint, tametsi

« ordine fortasse sint inferiores. Manat id scilicet ex eadem illa iuris

« regula, ut in Collegiis non privatus cuiusque ordo spectari debeat,

« s e d Collegii gradus ».

Hisce praemissis satis intelligitur cur omnes quotquot hanc quae

stionem t rac tarunt vel tetigere doctores, unanimi sententia censuerint

praecedentiam in casu competere ei qui antiquior in gradu seu ordine

aut classi reperiretur. Cfr. De Herdt, Prax. Capit, c. VII, § 9 (ed. II,

pag. 35 s) : « In quolibet ordine .. .receptionis ratio servanda est. Si práe-

« bendae distinctae non sint. . . Canonici inter se praecedunt rat ione

« ordinis sacri et non possessionis atque locum semel acquisi tum non

« amit tunt etsi antiquiores ad eumdem ordinem ascendunt . . . Haec regula

« generalis est » ad q u a m confirmandam scite affert decreta S. C. R.,

quae in nova collectione prostant sub nn. 961 (Aesina, 10 iul. 1654),

1237 {S. Miniati, 3 iun. 1662), 1878 {Bituntina, 14 iun. 1692 ad III).

Quamobrem superius obiectum a Capitularibus eiusdem de Herdt textum

ad rat ionem praesentis componere oportet : quod facile obtinetur si

a t tendatur agi in illo de optione quidem, at in eodem ordine: quod idem

constat de auctoritate cl. Gennari pariter obiecta a Capitularibus, qui


t amen praeterire videntur praemissam ab eo casus circumstantiam « ex

« testimonio videlicet Episcopi indubitanter haberi in eo Capitulo omnes

« esse in ordine seu classi presbyterali » (ibid). - Cfr.. quoque Ferraris ,

s. v. Canonici, art. VII « quoad praecedentiam », ubi plures allegat t um

doctores, tum S. R. C. decreta; et praesertim Moneta, auctor Mediola

nensis, in t rac ta tu De optione, cap, VIII, q. % n. 36 ss.

Adeo verum hoc est ut idem Moneta, cum aliis, t amquam exce

ptionem consti tutae normae consideret, positivam (ex decreto Sanctis

simus, Clementis VIII, 18 aug. 1597) legem de sacro Cardinalium Col

legio aliter s tatuentem, huiusque singularis exceptionis, singularem

afferat rat ionem.

« Similiter - ita ille, 1. c. - locum non habet haec conclusio in Col

l e g i o S. R. E. Cardinalium in quo ita observatur ut , cum diaconus

« Cardinalis optat t i tulum sacerdotalem, ut sacerdos Episcopalem, non

« solum ascendit ad pos t remum locum hic Episcoporum ille Sacerdotum

« Cardinalium, sed etiam iuxta antiquitatem suae promotionis ad Gardi-

« nala tus dignitatem, obtinent locum ante omnes alios, ille sacerdotes,

« h i c Episcopos, medio tempore promotos ad Cardinalatus dignitatem,

« ac deinceps t amquam antiquiores in eo ordine habean tur quoad

« optionem vacantium ti tulorum, iisdem Cardinalibus medio tempore

« promotis, quos , ut dixi, praecedunt.

« Atque haec quidem observatio illam potest habere rat ionem d&scri-

« minis a Canonicorum optione, quod ant iqui tas in optione Canonicorum

« et praerogativa in praecedendo sumatur ex longiore servitio Ecclesiae

« praesti to in suo ordine;... id cessat in Cardinalibus, quibus hoc optionis

« ius et praecedentia non da tur ratione alicuius servitii in aliquo ordine

«Ecclesiae praestiti , sed ra t ione generalis obsequii quod Romanae et

« Universalis Ecclesiae cuius sunt Cardinales, diutius in huiusmodi

« dignitate praes tant : unde inter eos simpliciter est a t tendenda ant i -

« quitas promotionis, dummodo, praeter aetatem et requisita, velint ipsi

« ascendere: neque enim coguntur. Sic etiam videmus inter ipsos Çano-

« nicos, cum agitur de optandis domibus, non attendi distinctionem

« ordinum, sed simpliciter, qui antiquior est canonicus, licet subdiaconus,

« in optione domus vacantis, quae non sit adnexa praebendae, praefertur

« iuniori diacono... quia nempe ratione domorum canonicus nullum

« speciale servitium Ecclesiae exhibet ».

Hisce argumentis generalibus, peculiaris accedit in casu confirmatio

sive ex tabulis fundationis duorum canonicatuum iur ispatronatus , sive

ex subsequuta observantia, u% in facti specie satis adnota tum est. Quod

autem contrai pr imum obiicitur ex additis in tabulis verbis « Riterrà


« in quell'ordine quel grado che gli compete o può successivamente

« competergli a titolo di anzianità da computarsi dall'epoca dell'in-

« slattamento », id in confirmationem revera cedit. Enimvero, si Canonici

ant iquiores massae communis, ascendentes per optionem ad ordinem

presbyteralem, antecedere possent ac deberent canonicos iur ispatronatus

i am in ordine presbyterali constitutos, quomodo hi servare possent

(« riterrà ») in eo ordine gradum semel acquisitum in actu ins ta l la t ions ?

Apte conferuntur cum his tabulae verbis, quae supra ex de Herdt recitata

sun t : « Canonici inter se praecedunt ratione ordinis sacri et non posses-

« sionis, atque locum semel acquisitum non ami t tunt etsi antiquiores ad

« eundem ordinem ascendanl ». Item quae opponuntur adversus subse-

quutam observantiam quae verba illa fundationis interpretata est, satis

sunt ie iuna: error enim in descriptione cleri Milano Sacra, quae ab

officialibus Curiae prodiit, quamvis non ex officio, non praesumitur, sed

probari debet ; quod autem pauci casus sunt aliati, ex toto tempore quod

ab a. 1805 ad a. 1912 defluxit, rei perspicuitati non obest, si illi casus

etsi pauci, omnes sunt in quibus applicandae normae locus erat, ac prae

sertim, si, ut in re est, nullus contrarius ex adverso perhibetur . Ceterum

ea consuetudo Ecclesiae Mediolanensis conformis est consuetudini quae

in re viguit et viget in plurimis orbis ecclesiis, pot iss imum in Basilicis

Urbis, ut facile, at nimium esset os tendere: sufficiat t amen afferre art. 22

Constit. Basil. S. Mariae in Transyberim, in qua, sicut praetenditur in

Mediolanensi Capituli, praebendae distinctae non habentur , sed Massa

communis : « Vacando un canonico (sic) i canonici presenti in Roma

« solamente possono salire di grado, cioè il pr imo suddiacono al diaco-

« nato , e il primo diacono al luogo aeìY ultimo prete »,®quam disposi

t ionem affert et i l lustrat in sua oratione card. Alitici, loco sup. cit.

Quae cum ita sint, cum iuris communis dispositio favere videatur

recurrent ibus, cum praeterea ex tabulis et ex consuetudine acquisi tum

illis appareat ius non cedendi locum novis presbyteris etsi hi antiquiores

sint canonici, consequitur etiam nec novis Statut is , nec ipsa confirma

t ione aut interpretat ione Emi Ordinarii , huiuscemodi ius tolli seu ,abo

leri potuisse. Utr iusque argument i eadem causa est, nam Sta tuta Capi

tular ia nullam vim habent , nisi a confirmatione Ordinari i : at quidem

« cum de novo iure praecedentiae s ta tuendum peragitur, non possunt

« Antistites iura tertii labefactare, maxime si ter t ius in pacifica posses-

« sione reper ia tur » (Pallot t ini , s. v. Praecedentia, n. 1 1 ; cfr. Pyrrh .

Corrad. Praxis benef., 1. II c. 10, n. 152). Hoc igitur acquisitum ius, si

et qua tenus ea dispositione Sta tutorum aut decreto Ordinarii in discri

men vocetur, postulant recurrentes in integrum restitui. «

S- Congregatio Concilii 17

RESOLUTIO. - Proposita autem recurrent ium expostulatione, prae

scripto dubio semel et i terum in plenariis Emorum Pa t rum comitiis,

Emi Patres, sub die I o aprilis 1916, respondendum censuerunt : « A d

« m e n t e m . Mens est: " Si scriva a l l 'Emo Arcivescovo, che corregga le

«cost i tuzioni capitolari nel senso, che l 'anziani tà , per i canonici che

« passano dall 'ordine diaconale a quello presbiterale, debba computarsi

« d a l tempo del*loro passaggio all 'ordine presbiterale e non dell 'ante-

« riore possesso canonicale „ ».

Facta autem SSmo Dno Nostro relatione per S. Congregationis

Secretarium in audientia diei 3 aprilis 1916, Sancti tas Sua resolutio

nem Emorum Pa t rum approbavit .

CAUSAE PROSEQUUTIO. - Ab hac resolutione beneficium novae audien

tiae impetrarunt Capitulares de massa, eo facilius concessum, quod in

exsecutione datae decisionis non levis oborta fuerit ambigendi occasio.

Canonici videlicet iur ispat ronatus contendebant da tam praecedentiae

normam extendendam esse ad universos actus vitae capitularis, dum

ex adverso sust inebatur in casu nonnisi exceptionem aliquam appro

batam fuisse, respicientem nimirum t rans i tum de ordine diaconali ad

presbyteralem. Quaestio igitur sub duplici dubii formula tertio proposita

est, nimirum :

I. An standum vel recedendum sit a decisis in casu. Et qua tenus

in decisis: ^

II. An et quousque extendenda sit ipsa decisio in casu.

Verum quoad pr imum, quum ex exhibitis deductionibus nihil novi

erueretur , nisi Capitularium primae erectionis querelae, se minus cele

riter ad superiores classes ex constituta norma ascendere posse, ceteris

a r g u m e n t a t i o n e s ad iam disceptata redeunt ibus, praesert im quoad

minime vigentem in eo Capitulo praebendarum distinctionem ; quumque

interea Canonici Iuris Codex can. 408, § % ius commune in re perspicue

et absque ullo discrimine sanxisse!, vix ullus dabatur ambigendi locus.

Quod autem alterum attinet, an imadversum est ex recensitis iam

decretis et decisionibus, potissimum S. R. C. satis constare quanam

definite extensione consti tuta norma donanda sit. Cfr. s ignanter Aesin.,

18 iul. 1854: « C u m in ecclesia cathedrali exorta fuerit controversia an

« idem quod servatur in choro, et quando inceditur cum cotta et habi tu

« canonicali debeat etiam servari in Capitulo et in aliis actibus in quibus

« Canonici conveniunt in eorum habitu ordinario clericali, eadem S. R. C,

« audit is par t ibus , censuit et declaravit: Canonicis presbyteris ubique

« locorum competere praecedentiam in functionibus capitularibus, t am ACTA, vol. XI, n„ 1. — 2-1-919. e>


« quae fiunt cum habi tu canonicali, quam sine habi tu ». Similiter in

eadem S. R. G. Bituntina, 14 iun. 1692 ad III, ac meliore fortasse et

breviore dictione lauda tus card. Antici in voto quod pro Romana Praeced.

27 nov. 1790 in h. S. C. egregie scripsit: « In choro, aliisque muniis

« capitulariter obeundis », a quibus formulis constanter adhibitis, nul la

subesse videbatur in praesenti causa recedendi. I taque propositis ut

supra dubiis, in plenario conventu diei 13 aprilis 1918, Emi Pat res

respondendum censuerunt :

Ad I. In decisis.

Ad II. Extendendam etiam ad ordinem diaconalem et subdiáconalem,

itemque ad omnes casus in quibus Capitulum capitulariter interveniat.

Quam etiam resolutionem, referente super omnibus infrascripto

S. C. Secretario in audientia diei 15 eiusdem mensis et anni, SSmus

Dnus Noster ra tam habere et confirmare dignatus est.

I. MORI, Secretarius.

SACEA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS

RESPONSIO CIRCA PETITIONEM QUORUMDAM RELIGIOSORUM

E MILITIA REDEUNTIUM

SSmo Dno Nostro Benedicto Papae XV humill imae porrectae sunt

preces ut consulere dignaretur iis Religiosis, qui, bello perdurante , mi

litiae nomen dare coacti, impares forte se sent iant ad regularem vitam

ins taurandam.

Porro Sancti tas Sua preces remisit ad H. S. Congregationem, ut,

habi to respectu ad peculiares horum Religiosorum circumstant ias ,

pa te rna sollicitudine provideat in casibus part icularibus. Hoc au tem

Eadem Sancti tas Sua publici iuris f ieri voluit.

Datum ex Secretaria S. Congregationis de Religiosis, die 23 decem

bris 1918.

R. CARD. SGAPINELLI, Praefectus.

L. & S. Maurus M. Serafini, Ab. O. S. B., Secretarius.

S. Congregatio de Seminariis et de Studiorum Universitatibus 19

S. CONGREGATIO DE SEMINARIIS

ET DE STUDIORUM UNIVERSITATIBUS

D E C R E T U M

DE EXPERIMENTIS AD GRADUS IN IURE CANONICO ASSEQUENDOS

Legum canonicarum Codice promulgato, Sacra Congregatio de Semi

nariis et de Studiorum Universitatibus, litteris datis die VII augusti elapsi

anni , viam et rat ionem praescripsit, quam in disciplina Iuris pos thac

Pontificia Athenaea sequerentur . Huic autem rationi, seu methodo, ut

ipsa doctrinae pericula, quae f iunt ad g radus academicos assequendos,

sint consentanea, eadem S. Congregatio experimentis in iure canonico

moderandis has leges constituit .

Í. Quoniam in praelectionibus Codex Iuris canonici est t amquam

textus adhibendus , periculorum mater ia sint ipsi Codicis canones, vel

omnes vel partim, pro diversitate g radus adipiscendi, remoto quolibet

indice thesium, vel quae doctrinam exhibeant in ipsis canonibus con

tentam.

II. Candidati ad academicos gradus exegesim seu interpretationem

exponant canonum, prout haben tu r in Codice, sive singillatim conside

rentur, sive coniuncte cum aliis.

III . Candidati non modo singulos canones interpretari et explicare,

quan tum gradus ratio exigit, probe noverint ; sed etiam de uniuscuiusque

instituti iuridici ortu, progressu et historia, doctr inae suae specimen

dabunt .

Quas. leges SSmus D. N. Benedictus P P . XV ra tas habui t et confir

mavit, a tque in omnibus Athenaeis seu Universi tat ibus vel Facul ta t ibus ,

quae e Codicis praescripto (can. 256, § 1) huic Sacrae Congregationi

subsunt , servari iussit ab anno academico^ qui propediem incipiet. Con

trari is quibuslibet non obstant ibus.

Datum Romae e Secretaria S. Congregationis de Seminariis et de

Studiorum Universitatibus, die 31 octobris, anno 1918.

L. © S.

C. CARD. BISLETI, Praefectus.

f I. Sinibaldi, Ep. Tiberien., Secretarius.


ACTA TRIBUNALIUM

SACHA POENITENTIARIA APOSTOLICA

PIA UNIO CLERI PRO MISSIONIBUS, QUAE VULGO « PIA UNIONE MISSIONARIA

DEL CLERO » NUNCUPATUR, SPIRITUALIBUS FAVORIBUS AUGETUR.

Beatissime Pater ,

Praeses generalis Piae Unionis Cleri pro Missionibus (vulgo Pia

Unione Missionaria dei Clero), a Sanctitate Vestra iam benigne appro

b a t a e , 1 cuius finis est, iuxta vota eiusdem Sanctitatis Vestrae, efficere, ut

in corde omnium sacerdotum illa exardescat, qua nemo prorsus carere

deberet, sacri Apostolatus flamma; ad osculum s. Pedis provolutus,

humili ter petit ut, ad facilius huiusmodi finem assequendum, dignetur

Sancti tas Vestra sacerdot ibus, in praedictam Piam Unionem cooptatis,

sequentes spirituales favores concedere:

I . Indulgentiam plenar iam, sub consuetis conditionibus lucrandam,

in festis: 1) Epiphaniae, 2) SS. Apostolorum, 3) S. Michaelis Archangeli,

4) S. Francisci Xaverii, 5) semel in mense, die ad proprium cuiusque

arbi tr ium eligenda, 6) in articulo mortis, servatis servandis.

II. Indulgentiam centum dierum pro quolibet pietatis opere in favo

rem Missionum expleto.

III . Facul tatem, dummodo adscriptus ad sacramentales confessiones

audiendas sit a p p r o b a t u s : 1) benedicendi, extra Urbem, unico crucis

signo, coronas, , rosar ía , cruces, crucifixos, numismata et parvas s ta tuas ,

cum applicatione indulgent iarum apostolicarum (de quibus in Acta Apo

stolicae Sedis, sub die 5* septembris 1914); 2) benedicendi, unico signo

crucis, coronas, iuxta typum Rosariorum B. M. V. confectas, cum appli

catione indulgentiarum, quae a P P . Crucigeris nomen haben t ; 3) benedi

cendi ac imponendi, servatis r i t ibus ab Ecclesia praescriptis, scapularia

Passionis Ü. N. I. C, Immacula tae Conceptionis B. M. V., SS. Trinitatis,

* Vide Acta Apostolicae Sedis, vol. IX, p. 22.

S. Poenitentiaria Apostolica

B. M. V. Perdolentis, B. M. V. a Monte Carmelo, ab Apostolica Sede

approbata , f i rmo onere legitimae inscriptionis pro t r ibus pos t remis ;

4) benedicendi, unico signo crucis, crucifixos, cum applicatione indul

gentiarum pii exercitii a Via Crucis nuncupat i , in favorem fidelium, qui

quominus sacras visitent « Stationes », legitime impediun tur ; 5) benedi

cendi, unico signo crucis, crucifixos, i isdemque applicandi plenariam

indulgentiam, in articulo mort is ab iis acquirendam, qui praescriptis

expletis conditionibus illos osculati fuerint, au t saltem aliquo modo teti

gerint.

IV. Indul tum personale altaris privilegiati, quater in qualibet heb

domada, dummodo simile indul tum pro alia die non obtinuerint.

Et Deus. . .

Die 15 novembris 1918.

SSmus D. N. D. Benedictus, div. Prov. Pp . XV, in Audientia infra

scripto Cardinali Poenitentiario Maiori imperti ta, benigne annuere digna

tus est pro gratia in omnibus iuxta preces. Praesent i in perpetuum vali

turo, absque ulla Brevis apostolici expeditione. Contrari is quibuscumque

non obstant ibus .

O. CARD. GIORGI, Poenit. Maior.

L . H B S . F. Borgongini Duca, Secretarius.

Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale

SACRA ROMANA ROTA

F L O R E N T I N A

N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I (BENVENUTI-TAZIOLI)

Benedicto PP. XV feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae

anno quarto, die 28 ianuarii 1918, RR. PP. DD. Guilelmus Sebastianeiii,

Decanus Ponens , Petrus Rossetti et Raphael Chimenti, Auditores de

turno, in causa Florent ina - Nullitatis matr imonii inter Ivum Philip

pum Benvenuti , repraesentatum per legitimum procuratorem Angelum

D'Alessandri advocatum, et Adelem Tazioli, interveniente et disceptante

in causa Rev. Substituto Defensoris vinculi ex officio, sequentem tulerunt

in gradu appellationis definitivam sententiam.

Ivas Phil ippus Benvenut i Ferrariensis , cum Florentiae stipendia

mereretur , amicales relationes contraxit cum familia Tazioli, in qua

adera t quaedam iuvenis nomine Adelis. Hanc deperire coepit Phil ippus

et eo amor progressus fuit, ut praegnans iuvenis evaserit. Quam ob

rem offensa familia, praeser t im Aegistus Adelis frater, matr imonium

Philippo imposuit, mort is poena comminata, et certo inferenda, si illud

non contraxisset. Hoc metu compulsus Phil ippus promisit se Adeli

nup turum. At die s ta tuta ad matr imonium celebrandum, loco se prae

sentandi coram parocho ad r i tum nuptialem explendum, Fer rar iam

petiit. I ra vehementer exarsit Aegistus, qui minas mortis renovavit non

solum Philippo sed eius fratri, ac patri . Quibus commotus I vus, Fio-

rent iam reversus, die 23 augusti 1900 Adeli nupsit , quin tamen cum ea

individuum vitae consort ium institueret. Imo post duos annos ab initis

nupti is obtinuit a magistratu civili separat ionem legalem. Cupiens deinde

plenam libertatem recuperare, die 4? aprilis 1906 coram tribunali civili, et

die 19 decembris 1908 coram tribunali ecclesiastico iudicia instauravit

de nulli tate sui cum Adele matrimonii . Eius votis cessit sententia tribu

nalis civilis diei 28 februarii 1910. Curia vero florentina validum matrimo

nium edixit die 8 iulii 1909. Ab hac sententia Phi l ippus provocavit ad

H. S. Auditorium petens eodem tempore suppletorium processum. Quo

peracto, nunc causa i terum discutienda proponi tur sub geminis dubiis :

1. An constet de nullitate sententiae diei 8 iulii 1909.

IL An constet de matrimonii nullitate in casu.

A. Romana Rota 23

1. Quoad pr imum dubium Pat res adno ta run t ad iudiciorum solem

nitatem quasdam requiri conditiones servandas sub poena nulli tatis a

lege positiva praescr iptas pro iustitiae tutela. Plures antiquo iure nume-

rabuntur ; at, uti scribit Card. De Luca (De Iudic., disc. 38, num. 22):

« Nimium quidem laudabiliter resecatae sunt . . . . ideoque in Curia non

« a t t enduntur nisi t res resultantes a t r ibus defectibus substant ia l ibus,

« n e m p e iurisdictionis, citationis e t m a n d a t i » . Hanc legem constituit

pro S. Rota Pius IV const. In throno iustitiae, 27 decembris 1561, par. 13,

quam confirmavit Pau lus V, const. Universi agri, 1 martii 1622, par. 5;

et recognovit Clemens XIII const. Ex parte, 30 septembris 1760, par . 6,

ra tamque habui t Pius VII in Motu Proprio, diei 6 iulii 1816, par. 17.

Tr ibus citatis null i tat ibus quar tam addidit P ius X const. Sapienti con

silio expressam in can. 27, par. 3, legis propriae S. Romanae Rotae.

His tamen pontificiis deposit ionibus non obstant ibus , immutatae man

serunt conditiones ab ipso natural i iure requisitae, ut iudicia valida

sint, secus enim iudicia penitus dest ruerentur ; S. R. Rota in Treviren.

Diffamationis, 15 maii 1913 c. Many, et in Luganen. Iurium, 5 mar

tii 1915 c. me.

Quibus animadversis, actoris pa t ronus validitatem sententiae Curiae

Florentinae conatur impugnare ex t r ibus praesert im capit ibus: I o vide

licet ex eo quod servata non fuerit actoris intentio in libello manife

s t a t a ; 2° quia par tes citatae non fuerunt, nec lis contestata; 3° tandem

quia processus non fuit publicatus.

At tutius est ratio desumpta ex praetensa libelli mutat ione, quasi

actor petierit dispensationem a matr imonio ra to et non consummato,

et iudex decreverit non constare de nulli tate matrimonii ex capite vis

et metus . Etenim, actor petiit quidem verbis valde impropriis in fine

libelli, « F annul lamento del matr imonio perchè non consumato », at

superius exposuit, quod matr imonium « non era la r isultanza di un

« libero consenso, che veniva sancito innanzi a Dio, con suprema pro-

« messa, ma l'effetto di violenze e minacce gravissime, che inibirono

« agli sposi l 'estrinsecazione della loro volontà ». Circa u t rumque caput

iudices Florentini testes rogarunt , et rem detulerunt Sacrae Congrega

tioni super disciplina sacramentorum, quae rescripsit : « L'Ordinario

« compia il processo di null i tà usque ad definitivam sententiam inclu-

« sive ». Et merito ; actor enim, etsi expresse non petiit nulli tatis decla

rationem ex capite vis et metus, tamen in causis matr imonial ibus, cum

agatur de bono publico, iudex ex officio supplere potest ignorantiae et

negligentiae actoris, quando ex libello, vel ex processu appareat matri

monium aliquo impedimento contractum fuisse.

M Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

Nec nulli tas sententiae admit tenda est ob defectum citationis et

litis contestationis. Citatio enimvero, qua tenus est in ius vocatio, seu

quatenus est actus legitimus, quo quis ex mandato iudicis vocatur in

iudicium iuris experiundi causa, nedum positivo iure, sed etiam natu

rali necessario requir i tur « quia citatio spectat ad na tura lem defensio-

« nem sicque nulli est deneganda, cum nemo inaudi tus condemnari

« debeat. Unde citatio dicitur esse principium ac fundamentum iudicii,

« seu pr ima pars iudicii » (Reiffenstuel, lib. II, tit. I II , par. II , n. 42,

46, 48). Verum hoc intelligendum non est de ipso materiali actu cita

t ionis: quando enim quis coram iudice sistit iuris sui experiendi causa,

nihil refert an sit praesens per decretum citationis, vel sponte sua cita

tionem praeveniens, aut casu aliquo coram iudice compareat sua iura

defensurus; finis enim citationis obtentus est, et defensioni aeque con

sultum (cfr. Emus Lega, De iudiciis eccies., vol. I, part . I, lect. II, tit. II ,

n. 4-7). Porro in casu Adeles, etsi ex actis non appareat citatam fuisse,

coram iudice in loco iudicii ad praecisum finem iudicii, adfuit tamen.

Legitur enim in actis: « A di 28 marzo 1909 avanti m i m o Mons. Ales-

« sandro Giolli... Mons. Mannucci difensore del vincolo ... e di me infra-

« scritto Cancelliere si è personalmente costituita la Signora Adele di Do-

« menico », etc. Nulla pari ter quaestio esse potest quoad omissionem litis

contestationis, praesertim quia in iudicio summario , quo causae matr imo

niales pertractari debent, litis contestatio non requir i tur ; accusato enim

impedimento et audita altera parte iam iudicii obiectum est determinatum.

Remanet expendendum tertium nullitatis caput, quod respicit omis

sionem publicationis processus. Reiffenstuel in lib. I I , tit. XX, n. 523, 524,

sibi quaestionem proponit : « Utrum publicatio at tes tat ionum sit de sub-

« s tant ia processus iudiciarii » et respondet publicationem at testat ionum

non esse de substant ia processus iudiciarii, bene vero de eius iustitia.

Conclusio haec desumitur ex cap. 22 De sent. et re iudic, ubi Pontifex

post interpositam ad se appellationem, novis iudicibus delegatis man

dat, ut, servatis servandis, confirment processum, quem alii iudices for-

marunt , sentent iamque tu lerant testium depositionibus coram partibus

minime publicatis nec ostensis eisdem. Quem tex tum Innocentius ibid. et

glossa marginalis dicit esse singularem ad hoc, quod at tes tat ionum

publicatio sit de iustitia, non au tem de subs tant ia processus. Accedit

ratio : quia iudici semper publicatae sunt at testat iones, seu nota acta

iudicii, et par t ium iura, ut inquit Menochius cit., q. 33, n. 1 et 2 et

Pirh. Ist. XX. n. 202; unde cum is optime inst ructus sit de iure par t ium

ex at testat ionibus testium sibi cognitis, ferre sentent iam poterit, la taque

valebit, nisi ab ea appellatum fuerit.

S. Romana Rota 25

Ex quibus omnibus Pat res p r imum dubium dimit tendum esse cen

suerunt negativa responsione.

Secundum dubium quod spectat; neminem latet ad essentiam ma

trimonii consensum requiri ; est enim matr imonium ipsemet contractus

natural is a Christo Domino ad dignitatem sacramenti elevatus; et ideo,

sicut ceteri contractus, consensu perficitur. Consensus vero immunis

esse debet a qualibet coactione sive phisica, sive mora l i ; hinc non

solum vis, sed etiam metus matr imonium invalidat, saltem iure cano

nico, ex cap, 14, 15 et 28, tit. De Sponsal. et matrim. Et merito, quamvis

enim metus non auferat eligendi et consentiendi facultatem, reddit t amen

voluntatem procliviorem in eum actum, a quo alias is, cui metus incu

titur, se abstineret. Proinde per metum illa plena aufertur libertas, quam

sacri canones requirunt in nuptur ient ibus . Metus autem, ut matrimonii

nullitatem inducat, I o debet esse gravis, seu cadens in constantem virum,

quod verificatur quando grave est malum mini ta tum saltem pro illa per

sona, quae timet, et haec persona persuasum habet malum hoc sibi

revera imminere. 2° Debet procedere ab extrinseco, seu a causa l ibera;

3° debet incuti ad extorquendum consensum; et 4° tandem debet esse

iniustus. Metus dicitur iniustus « quando malum quod t imetur est al iqua

« rat ione iniustum, sive quoad substantiam, si nullo pacto debetur, e. g.

« si agitur de poena ex delicto, quod commissum non est, licet iudex

« competens, et servaverit ordinem iuris, aut si delictum commissum

« est, sed illam poenam minime meretur; sive quoad modum, si malum

« quidem debetur, sed non ab ea persona, au t non eo modo; v. g. agitur

« de poena inflicta a iudice incompetenti , aut non servato ordine iuris,

«'licet delictum sit admissum et poena per se ius ta ; sive quoad substan-

« tiam simul et modum, quod ex dictis intelligitur » (Gaspan i, De matri

monio, vol. II, n. 948, tertiae edit.).

Modo ad factum. - Aegistus Tazioii, cognita sororis suae Adelis

praegnantia, non suasionibus tan tum, sed persuas ionibus et minis gra

vissimis Phil ippo Benvenuti imposuit matrimonii celebrationem. Hoc

imprimis ipse Aegistus fatetur his verbis: « Essendo. . . mia sorella r imasta

« incinta, ed accorgendomi che il Benvenut i tentava di evitare il matri-

« monio, allo scopo di salvaguardare l 'onore della nos t ra famiglia, ado-

« perai tut te le ragioni morali per tenervelo obbligato. Non valendomi

« queste, mi valsi anche della forza pigliandolo a pugni nel nostro negozio

« e un 'al t ra volta minacciandolo col revolver». Quod confirmant Adeles

et testes. Adeles enim ai t : « Mio fratello g l i fece l 'uomo addosso, come

« suol dirsi, minacciandolo anche della vita ». Testis autem Cipriani


haec habe t : « Lo stesso Egisto mi narrò che, appena avu ta notizia

« dello stato di gravidanza della propria sorella, fece ricerca del Signor

« Benvenuti, e trovatolo da solo gli r improverò il fatto. Il Signor Ben-

« venuti rispose di non saper nulla, e immediatamente il Signor Tazioli

« gPinflisse uno schiaffo così forte da gettarlo a terra. Allora Benvenuti

« promise che avrebbe r imediato », Et in secunda depositione addit :

« Il Benvenuti si adat tò a sposare per t imore del fratello della Tazioli,

« quando questi come mi raccontò lui stesso, fece al Benvenuti questo

« t r i lemma: ammazzarsi , o farsi ammazzare, o s p o s a r e » . Testis pari ter

Manganelli deponit : « Lo stesso Egisto mi confidò che più di una volta

« era venuto a vie di fatto, e che specialmente un giorno lo percosse

« con pugni t rovandomi io stesso presente ». Tandem, aliis omissis testi

bus , Dantes Stoccanti refert: « T r o v a n d o m i alcune volte nel negozio

« del Sig. Benvenuti, posso dire che il fratello della Signora Tazioli più

« volte minacciò anche con il revolver il detto Benvenuti per costrin-

« gerlo a sposare la sorella ».

Acriores evaserunt minae, pos tquam Philippus Ferrariam petiit

eadem die, qua nupt iae erant celebrandae. Haec enim habet Hugo Phi

lippi frater: « Il giorno innanzi del fissato matr imonio, mio fratello venne

« da me, e mi disse che lui era per niente disposto a sposare l'Adele

« Tazioli e che egli fuggiva a Ferrara . Il giorno dopo Egisto venne da

« me alla caserma del 3° Genio, ove io mi trovava, e cominciò ad insul-

« tare me, e tu t ta la mia famiglia, minacciando il mio fratello, che

« dovunque l 'avesse trovato, gli metterebbe il cuore in mano. Dopo

« questo fatto io scrissi r ipetutamente al babbo mio facendogli pres-

« sione, perchè persuadesse mio fratello a sposare la Tazioli ». In epi

stola autem scripta ab Aegisto actoris patr i haec leguntur : « Lui crede

«forse di essersi messo in salvo, lui crede forse di essere fuggito dalle

« mie mani e alla mia sanguinosa vendetta... , io l 'ucciderò.. . Suo figlio

« non ha che tre cose da scegliere: sposare, farsi uccidere, oppure farsi

« saltare le cervella... Obblighi suo figlio con la sua autor i tà di padre

« a fare il suo dovére. . . diversamente la catastrofe è imminente ». His

minis pérterr i tus , consulentibus etiam parent ibus , Phi l ippus Florentiam

rèversus est matr imonium cum Adele celebraturus. Timens vero Aegi

s tus ne Phil ippus i terum fugam arriperet, ipse, ut i deponit testis Man

ganelli, « fissata l 'ora del matr imonio per la seconda volta.. . si recò alla

« casa Benvenut i e con l 'arma in pugno lo costrinse a salire in carrozza

« per recarsi alla chiesa e compiere la cerimonia del matr imonio ».

Haec omnia non solum in tu to collocant metus existentiam, sed

demonstrant etiam eius gravitatem ; quae gravi tas augetur indole a t tenta

S. Romana Rota

metum passi . Phi l ippus enim non erat vir adeo forti animo praedi tus ,

ut diut ius resistere posset t um minis, t u m pressuris familiae. Nam tunc

temporis neuras thenia laborabat , quae animum debilem et excitationi

obnoxium reddit. Constat enim Phil ippum an. 1898 per duas hebdoma

das propter hunc morbum in xenodochio militari degentem fuisse. De

eodem etiam morbo duo tes tantur medici. I ta Dr. Falconi ait: « Come

« medico curante potei constatare lo stato nevrastenico accentuato del

« sig. Ivo Filippo Benvenuti , e quindi qualsiasi coercizione morale eser-

« citava una influenza decisiva nella sua volontà ». Et medicus Catelli

deponi t : « Ho constatato il suo stato mentale fortemente neurasténico

«e la sua debolezza di carattere, tan to che cedeva con facilità a qua-

« lunque impressione e coercizione morale che gli venisse dal di fuori ».

Nec spes aliqua adesse poterat Aegistum minas ad effectum perductu-

rum non fuisse; ipse enim, ut habet testis Cipriani « era di carattere

« energico e risoluto ».

Metus in casu fuit etiam directus ad extorquendum consensum;

Aegistus enim expresse et explicite mortem aut matrimonium propo

suera t ; et iniuste. Iniust i t iam metus denegant iudices Florentini in

appellata sententia, « attesoché.. . ne ingiusto possa dirsi il t imore quando

«è incusso per r iparare u n a ing iu r i a» . At animadver tendum est tunc

tan tum exurgere obligationem reparandi matrimonio iniuriam illatam

per deflorationem, quando coram iudice probetur virginem defloratam

fuisse promissione matr imoni i ; et nullam adesse causam ob quam stu-

prator eximi possit ab obligatione contrahendi matr imonii ; v. g. odium

inter sponsos, periculum scandali, t imor mali exitus, etc. (Rota, dec. 246,

n. 6, p. III et 45 p. X, Recent. ; Lehmkuhl , Theol, mor., I, n. 997, edit. 10;

Genicot, Theol, mor., n. 569, edit. 6). Iamvero ex actis constat quidem

Adelem opera Philippi u tero gravem evasisse, sed nullibi legitur hoc

accidisse sub promissione matrimonii . Expressiones Adelis: « Mi offrì di

« sposarmi. . . continuò a corteggiarmi.. . durò l 'amoreggiamento tre ann i ;

« durante il quale durava il pensiero di farsene u n a moglie », non veram

promissionem secumferunt, sed simplex propositum.

Verum, posita etiam promissione, exitus maius timeri optime pote

rat ex nupti is Philippi cum Adele: ambo enim averso animo matrimo

nium contraxerunt . Phi l ippus revera ai t : « Non ho mai avuto la volontà

« di farmene u n a moglie;. . . era contraria lei stessa a contrarre matri-

« monio ». Quod sponsa confirmat quando fatetur nupt ias iniisse « pres-

« sata dai parenti e per esservi di mezzo il figlio ». Testis Giselda Pulli

fere eadem habet : « Lei pure, dietro alla disgrazia successa, s ' indusse a

« sposare il Benvenuti spinta dalla famiglia, perchè sapendo la condotta

Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ii « del Benvenuti , ella finalmente non era molto por ta ta a sposarlo ».

Explosa i taque taxativa obligatione ex parte Philippi contrahendi matr i

monii, eidem, posita praegnant ia Adelis, onus incumbebat au t dolanoli

aut nubendi. Quare cum Aegistus hoc al terum imposuerit , comminato

vitae periculo, metum incussit iniustum quoad substant iam. Qui metus

fuit etiam iniustus quoad modum; non enim Aegisto fas erat propr ia

auctori tate obligationis, si quae extitisset, implementum exigere, sed hoc

obtinere debuisset iuris ordine servato, et cum legitimi iudicis interventu.

Quibus omnibus, tum in iure, tum in facto consideratis et bene

perspectis, Nos infrascripti Auditores de tu rno , pro Tribunali sedentes,

et solum Deum prae oculis habentes , Christi nomine invocato, decer

nimus, declaramus ac definitive sentent iamus constare de validitate sen

tentiae Florentinae diei 8 iulii 1909, et de nullitate matrimonii inter

Philippum Benvenuti et Adelem Tazioli; i. e. ad proposita dubia respon

demus : Ad I. Negative; ad II. Affirmative. S ta tuentes praeterea eumdem

Phil ippum Benvenuti ad expensas iudiciales solvendas teneri .

Ita pronunciamus, mandan tes Ordinariis locorum et ministris Tri

bunal ium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram defi

nit ivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam

SS. Canonum et praesertim cap. 3, sess. XXV, De Reform. Concilii Tri

dentini, iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia

et oppor tuna pro rerum adiunctis exstitura sint.

Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 28 ianuarii 1918.

Guilelmus Sebastianeiii, Decanus, Ponens.

Petrus Rossetti.

Raphael Chimenti. L. & S.

Ex Cancellaria S. Romanae Rotae.

Sac. T. Tani, Notarius.

Diarium Romanae Curiae

DIARIUM ROMANAE CURIAE

S . C O N G R E G A Z I O N E D E I R I T I

Martedì 3 dicembre 1918, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali, i Rmi Prelati ed i Consultari teologi componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto dapprima sul dubbio detto del tuto per la solenne Canonizazzione del Beato Gabriele dell'Addolorata Conf., chierico professo della Congregazione della Ssma Croce e Passione di N. S. G. C, e quindi sul dubbio intorno a due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Venerabile Serva di Dio Anna Maria Taigi del Terzo Ordine della Ssma Trinità, i quali miracoli vengono proposti per la beatificazione della medesima Venerabile.

Martedì 10 dicembre 1918, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Ordinaria Particolare, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali componenti la medesima, insieme ai Rmi Prelati Officiali, hanno trattato le seguenti materie:

1) intorno alla validità del Processo Apostolico costruito nella Curia di Coutances sopra due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Beata Maddalena Postel, Fondatrice delle Suore delle Scuole Cristiane della Misericordia, proposti per la Canonizzazione della stessa Beata;

2) intorno alla validità e rilevanza del Processo Apostolico Addizionale costruito nella Curia di Lione sopra la fama di santità della vita, delle virtù e dei miracoli in genere del Venerabile Giovanni Claudio Colin, Sacerdote fondatore dei Maristi;

3) e parimenti intorno alla validità e rilevanza del Processo Apostolico costruito nella Curia di Brescia sopra la fama di santità della vita, delle virtù e dei miracoli in genere della Serva di Dio Maria Crocefissa Di Rosa, Fondatrice delle Ancelle della Carità;

4) intorno alla validità dei Processi Apostolici ed Ordinari per la Causa di Beatificazione e Canonizzazione della Serva di Dio Suor Teresa del Bambino Gesù, Monaca professa Carmelitana Scalza del Monastero di Lisieux;

5) e finalmente intorno al culto, in ossequio ai Decreti di Urbano VIII, non mai prestato alla Serva di Dio Margherita Rutan, delle Figlie della Carità di San Vincenzo de Paoli, uccisa, come si asserisce, in odio alla Fede.


Martedì 17 dicembre 1918, presso 1' Emo e Rmo Signor Cardinale Ponènte Gaetano Bisleti, è stata tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Antipreparatoria, nella quale i Rmi Prelati Officiali ed i Rmi consultori teologi hanno discusso e dato il loro voto sopra L'eroismo delle virtù del Ven. Servo di Dio Giuseppe Cafasso, sacerdote secolare, superiore del Collegio Ecclesiastico di Torino. • • • .

S E G R E T E R I A D I S T A T O

NOMINE

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare: .

3 dicembre 1918. 11 R. P. Arturo Wermesch, della Compagnia di Gesù, Consultore della S. Congregazione dei Sacramenti.

» L'Emo signor Cardinale Lodovico Billot, Protettore delle Suore di Nazareth.

» L'Emo signor Cardinale Tommaso Pio Boggiani, Protettore dell'Istituto delle Suore Domenicane del Ssmo Rosario, aventi ta Casa Madre in Sinsinawa, Wisconsin, U. S. A.

» L'Eino signor Cardinale Raffaele Scapinelli di Lèguigno, Prefetto della S. Congregazione dei Religiosi, ed il Revino P. Abate D." Mauro Serafini, O. S. B., Segretario della medesima S. Congregazione.

» L'Emo signor Cardinale Andrea Frühwirth, Protettore della Congregazione di S. Caterina da Siena, delle Suore Terziarie Domenicane, assistenti gli infermi.

» Mons. Giovanni Battista Maria Menghini, Sottosegretario della S. Congregazione Cerimoniale.

» Mons. Giovanni Biasiotti, Prelato Chierico della Rev. Camera Apostolica.

» Il R. P. Gustavo Frank, della Congregazione dello Spirito Santo, Consultore della S. C. dei Riti per le Cause di Beatificazione e di Canonizazione.

» L'Emo Signor cardinale Oreste Giorgi, Protettore delVIstituto delle Poverelle di Bergamo.

17 »

18 »

19 »

27 ( »

» »

28 »

» »

Diarium Romanae Curiae 31

Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare :

Protonotari Apostolici ad instar participantium:

S luglio 1917. Mons. Giovanni Onorato Cappati, della diocesi di Nizza. 29 novembre 1918. Mons. Giovanni M. Emilio Sahut, della dioc. di Montpellier. 5 dicembre » Mons. Emanuele Al ves Tarres Carneiro, dell'archidioeesi

di Braga. 17 » » Mons. Francesco Fellinger, Vicario Patriarcale di Gerusa

lemme. 20 » » Mons. Sebastiano Pinceti, vicario generale della diocesi di

Chiavari.

Prelati Domestici di S. S.:

SO novembre 1918. Mons. Valerio Ploskiewcz, dell'archidioeesi di Varsavia, 3 dicembre » Mons. Giovanni Giuliano Palisser, della diocesi di Orano.

14 » » Mons. Francesco Weis, della diocesi di Basilea. 18 » » Mons. Filippo Evangelisti, di Roma.

ONORIFICENZE

Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze:

La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

25 ottobre 1918. Al sig. Agostino Raude, della diocesi di Paderborn. 28 novembre » Al sig. prof. Salvatore Nobili, di Roma. 1 dicembre » Al sig. Dedjaz Emerou, vice-governatore dell' Harar.

17 » » Al sig. Pietro Giacomo Giuseppe de Wit, della diocesi di Bois-le-Duc.

27 Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

10 dicembre 1918. Al sig. Francesco Garrone, dell'archidioeesi di Torino. » » » Al sig. dott. Pietro Luigi Peynetti, della medesima archid.

La Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa:

29 novembre 1918. Al sig. Raffaele Mitjana y Gordon, ministro plenipotenziario di Spagna a Caracas.

21 dicembre » Al sig. dott. Antonio Alvarez Lobo, della dioc. di Campinas.

Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa:

5 dicembre 1918. Ai sig. Marino Lo Schiavo, dell'archidioeesi di Napoli. 10 » » Al sig. Carlo Mittermüller, dell'archidioeesi di Monaco. » » » Al sig. ing. Alberto Cuccoli, dell'archidioeesi di Bologna. 12 » » Al sig. Giovanni Teodoro Toorop, della diocesi di Harlem.

Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

M A G G I O R D O M A T O D I S U A S A N T I T À

Con Biglietti di S. Ii. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare:

Camerieri Segreti soprannumerari di S. S. :

17 gennaio 1917. Mons. Noradino Eugenio Torriceila. 29 maggio 1918. Mons. Carlo Müller, della diocesi di Secovia. 23 luglio » Mons. Guglielmo Pichler, dell'archidiocesi di Vienna. » » » Mons. Antonio Philipp, della medesima archidiocesi. » » » Mons. Augusto Schaurhofer, della medesima archidiocesi.

12 agosto 1918. Mons. Luca Grgié, della diocesi di Spalato e Makarska. » » » Mons. Raimondo Maroevié, delle medesime diocesi.

30 settembre » Mons. Antonio ELlner, della diocesi di Trieste. » » » Mons. Giovanni Láska, dell'archidiocesi di Olmütz. » » » Mons. Francesco Koupil, della medesima archidiocesi.

21-novembre » Mons. Santo Balduzzi, della diocesi di Bergamo. 22 « » Mons. Bartolomeo Orsi, della diocesi di Rieti. 27 » » Mons. Felice Attard, della diocesi di Malta.

5 dicembre » Mons. Antonio L. Iglesias (Chili). » » » Mons. Leone Mahzetti, dell'archidiocesi di Baltimora.

12 agosto

» »

22 » 28 novembre » »

16 dicembre 20 » 2S »

Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S.:

1918. Mons. Carlo Ketterer, dell'archidiocesi di Colacza. » Mons. Francesco Tantos, della medesima archidiocesi. » Mons. Giuseppe Holtzinger, della medesima archidiocesi. » Mons. Biasio Hirka, della medesima archidiocesi. » Mons. Alessandro Gärtner, della medesima archidiocesi. » Mons. Ottone Stanovsky, della diocesi di Leitmeritz. » Mons. Giuseppe Mancini, di Roma. » Mons. Augusto Fidecicchj, di Roma. » Mons. Luigi Biondi, di Roma. ' » Mons. Vincenzo Botto, della diocesi di Chiavari. » Mons. Giuseppe Di Girolamo, di Roma.

Cameriere d'onore di Spada e Cappa soprannumerario di S.S.: 11 dicembre 1918. Il sig. Antonio Casati, dell'archidiocesi di Milano.

23 luglio

Cappellano d'onore extra urbem di S. S.: 1918. Mons. Gottardo Blümel, deli archidiocesi di Vienna.

N E C R O L O G I O

8 dicembre 1918. Mons. Giuseppe Stadler, arcivescovo di Serajevo. 11

17 23 26 27

L'Erno signor cardinale Giulio Tonti, Prefetto della S. Congregazione dei Religiosi.

Mons. Emilio Poletti, vescovo di Bagnorea. Mons. Ludovico Gavotti, arcivescovo di Genova. Mons. Antonio Lopez y Pelaez, arcivescovo di Tarragona. Mons. Ulpiano Perez y Quiñones, vescovo di Riobamba.

Annus XI - Yol. XI 1 Februarii 1919 Num. 2

ACTA APOSTOLICAE SEDIS nOMMENTAPJUM OFFICIALE

ACTA BENEDICTI PF. XV

L I T T E R A E A P O S T O L I C A E

ABBATIA ALTAHENSIS O, S. B. IN B AVARIA RESTITUITUR IN ABBATIAM SUI IURIS,

COMMISSA EXSECUTIONE ABBATI PRIMATI O. S. B.

BENEDICTUS P P . XV

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. —- Exponendum

curavit Nobis dilectus filius Williboldus Adam, abbas monasterii Mette-

nensis Congregationis Benedict inae Bavaricae, perant iquam abbat iam

Altahae Inferioris, vulgo Niedevaltaich dictam, ad S. Mauritium, quon

dam iure meri toque fuisse inter celeberrima Germaniae coenobia adnu-

meratam. Et re quidem vera constat abbat iam enunciatam circa annum

reparatae salutis DCCXXXI fuisse a Bavarorum Duce, auspice S. F i rmino,

conditam et fi l i is S. Benedicti t r ad i t am; eandemque per undecim fere

saecula sanctitatis et l i t terarum laude nec non propagandae religionis

studio mirandum in modum floruisse. Etenim ex hoc monasterio duo

prodiere viri q u o s Ecclesia Dei sanctorum caelitum albo inseruit, vide

licet S. Godehardus, episcopus Hildeshemensis, et S. Thiemo, episcopus

et martyr, nec non complures alii sanctimonia vitae insignes viri; qui

t amquam beati coluntur. Duo etiam archiepiscopi, octo episcopi et viginti

qua tuor aliorum monaster iorum abbates numerantur , qui olim in mona

sterio Altahae legiferi Benedicti Patr is regulam professi sunt. Cognitum

pariter est nonnullas alias abbat ias coenobium Altánense condidisse,

complures reformasse novoque auxisse splendore. Attamen, ineunte

saeculo decimonono, anno Domini MDCCOIII, Altahensis abbatia, quae

ACTA, vol. XI, n. 2. — 1-2-919. 3

34 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

per illud temporis adhuc quinquaginta tres sacerdotes inter suos mona

chos professos recensebat, per nefas a civili gubernio vi oppressa est.

Verum cum, nostra aetate, rebus in melius, Deo favente, mutat is , spes

effulgeat hoc insigne monaster ium in integrum rest i tuendi atque adsit

occasio acquirendi magnam partem tam aedium quam fundorum olim

ad ipsam abbat iam pert inentium, enixas Nobis idem Mettenensis abba

tiae abbas humili ter preces adhibuit, ut memora tam ant iquam abbat iam

in integrum restituere dignemur. Nos autem, quibus nihil antiquius est

quam ut vetusta et gloriosa Catholicae religionis monumenta ad pristi

n u m decus revocentur, optatis his ul tro l ibenterque annuentes , collatis

consiliis cum VV. F F . NN. S. R. E. Cardinalibus Congregationi praepo

sitis pro Religiosorum negotiis pertractandis , apostolica Nostra auctori

tate, praesentium vi, tibi, dilecte fili , qui uti Abbas Pr imas universam

Benedictinam Familiam moderaris , commit t imus: I . Ut, pro tuo arbitrio

et conscientia, abbat iam Altahensem Ordinis S. Benedicti, cum omnibus

iuribus ac privilegiis olim illi concessis, rest i tuas, eamque t amquam sui

iuris abbatiam Congregationi Benedictinae Bavaricae unias, nec non

privilegiorum et favorum huic Congregationi concessorum participem

facias. - II . Praecipias, ut sic rest i tuta Altahensis abbatia adminis t re tur

a Priori Conventuali, quem ex suis monachis abbas coenobii Mette

nensis nominabit , usquedum nova familia monast ica in rest i tuta abba t ia

ita creverit, ut proprius iam abbas constitui possit. Cum vero regimen

Congregationis iudicaverit omnia ad const i tuendum abbatem requisi ta

adesse, tunc iubeas, ut Congregationis Bavaricae Benedictinae Praeses ,

re cum civili gubernio Bavariae composita, Capitulum Altánense ad

canonicam abbatis electionem convocet, electioni ad normam Ordinis-

Consti tutionum praesideat, electumque Sanctae huic Sedi confirmandum

praesentet. - I II . Denique concedas abbati Mettenensi ut quos aptos

iudicaverit ex propriae abbat iae Mettenensis monachis et conversis ad

efformandam pr imam resti tutae abbatiae familiam Altaham mittat. -

Verum permittas, ut religiosis sic missis, quinquennio elapso, l iberum

sit vel Altahae, annuente abbate Mettenensi et Priore Conventuali Aria

nensi, stabilitatem suam firmare, vel ad propr ium Mettenense coeno

bium, si malint, redire. Haec concedimus, edicimus, mandamus , non

obstant ibus contrariis quibuscumque.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, sub annulo Piscatoris, die

x decembris MCMXVIII, Pontificatus Nostri anno quinto,

P . CARD. GASPARRI, a Secretis Status.

Acta Benedicti PP. XV 35

E P I S T O L A E

I

AD IOSEPHUM S. R. E. CARD. PRISCO, ARCHIEP. NEAPOLITANUM, CETEROSQUE

CAMPANIAE ORDINARIOS, GRATIAS AGENS DE COMMUNIBUS OBSEQUENTISSI

MIS LITTERIS, OCCASIONE PROXIMI CONVENTUS ANNUI REVERENTER DATIS.

Dilecte fili noster ac venerabiles fratres, salutem et apostolicam

benedictionem. — Imaginem vestrae in Nos {.ietatis non mediocri cum

iucunditate perspeximus in litteris, quas proxime, Neapoli congregati,

communiter ad Nos dedistis. Detulerunt eae quippe officia vestra, in

primisque grati animi significationes ob promulgatum Codicem et pro

posita curandi ut in Campaniae dioecesibus latae leges executioni man

dentur . Quan tus ager ad excolendum; quam fructuosi vobis labores!

Latissime enim, ut bene nostis, patet Codicis disciplina, cum et clericos

afficiat et laicos, et u t rosque ad omne officii m u n u s s tudeat conformare.

Omnino quae sit conditio dioecesium vestrarum, quid in unaquaque

ea rum evellendum des t ruendumque sit, quid aedificandum et plantan-

dum vos videtis. Sed quidquid hac in re aggreditur, id docendo, hor

tando, praecipiendo sequendum maxime est, id summa ope conandum,

ut catholici omnes Christum induant et in actione vitae libere prae se

ferant: ut Ecclesiam matrem non verbum tan tum neque l ingua diligant,

sed, opere et veritate : ut Apostolicae Sedi ita adhaereant , ut eius iussa

faciant et iura animose tueantur . Haec enim nisi fundamenta ponantur ,

vix quicquam proderunt cetera. Opportune admodum mentio a vobis

facta est sanctarum Campaniae Praesulum. Pert inet ad vos non solum

eorum gloriae haereditas, sed etiam factorum imitatio. I idemque, quo

rum perpetua cura ea fuit, ut disciplinae custodia Christus in omnibus

viveret, videntur exemplo suo vos in proposito sancto confirmare et ad

ea hortari , quae Nos scribenda ad vos pu tav imus amore magis impulsi,

quam quod arbi t raremur vos monitis indigere Nostris.

De communibus officiis grat ias vobis agimus ex animo, Nostraeque

testem benevolentiae ac caelestium auspicem munerum apostolicam bene

dictionem vobis omnibus , dilecte fili Noster ac venerabiles fratres, clero

ac populo unicuique vest rum tradi to peramanter in Domino imper t imus.

Datum Romae apud S. Pe t rum, die xxvi decembris MCMXVIII, Pon-

f icatus Nostri anno quin to .

BENEDICTUS P P . XV


I I

AD R. P. D. ARTHURUM HINSLEY, ANTISTITEM DOM. PONT., URBANI ANGLORUM

COLLEGII MODERATOREM, SAECULO EXEUNTE A COLLEGIO RESTITUTO.

Dilecte fili, sa lutem et apostolicam benedictionem. — Pietatem et

fidem, quae summa semper fuit, istius Collegii, cui praesides, erga hanc

beati Petri Cathedram, egregie tu quidem nuper testabaris , tuo et alu

mnorum nomine, ob exactum saeculum a Collegio rest i tuta. Eiusmodi

Nos test imonium libentissime, ut ipse intelligis, complexi s u m u s ; gau-

demusque causam Nobis dari profitendae eius, qua vest rum Ins t i tu tum

vicissim prosequimur, peculiaris caritatis. Ac digna sane est quae a

Nobis magnopere diligatur ista v i r tu tum s tudiorumque opt imorum sedes,

quam, non solum ut Gregorii XIII auctoritate est condita, sed etiam

ut, post illam rerum omnium conversionem, Pii VII providentia revixit,

nemo ignorat laetos uberesque fructus Ecclesiae Aiiglicae peperisse.

Etenim superiori tempore immemorabi les inde profecti sunt qui, men

t ibus animisque rite ad sacra munera conformati, in Angliae Missio

nibus utilissime elaborarunt . Ex iisque non pauci eo clariorem invene-

run t apostolatus laudem quod avitae f idei veri tatem profuso sanguine

asseruerunt . Posteriori autem memoria qui in eadem ista disciplina

educati erant, vel sacerdotes complures vel etiam sacrorum antisti tes,

quum praeclaro fuerunt emolumento suis popular ibus catholicis, tum

ad dissidentium pa randum promovendumque reditum, quem coeptum

fieri laetamur, in maternum Ecclesiae Romanae sinum, non est dubium

quin mul tum adhuc valuerint. Iam vero dolendum est quod immensa

Europaei belli calamitas plagam huic Inst i tuto inflixit nimis gravem,

hinc extenuatp a lumnorum numero , illinc ádauct is rei familiaris angu

stiis. Nos quidem eius necessitati pro viribus opitulantes, ad sarciendam

Collegii fabricam, quan tum modicae sinunt facultates Apostolicae Sedis,

conferre parat i sumus . Sed multo amplius Collegii rat iones, ut stabili

t a tem habeant , requirere videntur, in primisque adyoeatam desiderare

catholicorum ex Anglia largitatem. Certe optabile est ut qui bonis for-

tunisque abundant , ii maiorum imitati munificentiam, de suo quisque

istuc destinent q u a n t u m satis est ad suppedi tandos singulis alumnis

s tudiorum sumptus . Verum praecipue commendatam rem volumus

operae et navitati Episcoporum: quibus profecto, utpote ante alios

Apostolicae huic Sedi maxime devinctis ac deditis, convenit prae ceteris


esse curae, ut u rbanum Ecclesiae Anglicae Seminar ium non modo ne,

oppor tuna dest i tutum ope , languendo deficiat, sed magis magisque

confirmatum vigeat et f loreat. Nam, ut omit tantur quae ad eruditionem

et disciplinam pertinent, - etsi enim sancte docteque domi possunt

a lumni sacrorum institui, multo maiora tamen adiumenta pietatis et

doctrinae in hac Urbe catholici nominis capite eis suppetere p lanum

est, - illud dumtaxa t memoramus quod apud homines Ecclesiae matr is

perstudiosos maximum pondus habere debet: ad astr ingendos vel arct ius

christ ianas gentes cum beati Petri Cathedra, t amquam cum centro catho

licae unitat is , praeclarum inesse vinculum in iis quae Romae pro u n a

quaque nat ione patent domus sacrae iuventuti educandae, ubi opt imae

spei adolescentes, sub oculis Pontificis maximi, apud sacratos pr incipum

Apostolorum cineres, inter august iss ima christ ianae vetustat is monu

menta, sacris initientur, et quaesi tum de ipso fonte spiritum Romanae

Fidei, quo se in disciplinae cursu penitus imbimberint , eundem in suos

cives deinceps effundant. I taque sperare licet fore ut, Angliae Episcopis

adni tent ibus, istud Collegium ex hac incommoda condicione quampr imum

emergat, quin etiam feliciter amplificetur. Haec autem spes confirmatur eo

quod is nunc est Collegii Cardinalis pa t ronus qui, religionis et ingenii

laude, non minus Ecclesiae senatum quam Anglorum genus illustrat.

Accedit ut communia tempora, quae ad pacem inclinant, ipsi quoque

Inst i tuto vestro auspicium afferant re rum meliorum. Ac caelestium

munerum conciliatrix eademque testis pa te rnae benevolentiae Nostrae

sit apostolica benedictio quam tibi, dilecte fi l i , a lumnisque tuis aman

tissime impert imus.

Datum Romae apud S. Pet rum, in Epiphania Domini anno MCMXIX,

Pontificatus Nostri quinto.

BENEDICTUS P P . XV

I i i

AD R. P. D. FRANCISCUM XAVERIUM EPISCOPUM TARBIENSEM ET LOURDENSEM

DE SACRIS SOLEMNIBUS PERAGENDIS IN MEMORIAM APPARITIONIS B. M. V.

IMMACULATAE.

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Quum

annus compleretur sexagesimus ex quo Immaculata Virgo Mater istic

conspiciendam se obtulerat, scimus in optatis tibi fuisse, ad faustum


eventum commemorandum, sacras toto anno agitare laetitias, nisi t an ta

belli calamitas obsisteret. Nunc vero cum, Dei benignitate ac numine ,

a rma tandem conquiescunt, consentaneum videtur ut proximum Appa

ritionis festum peculiaribus sollemnibus celebratis. Nam hoc annorum

spatio quot quantaque ad Lourdensem Specum facta sunt mirabilia,

cum affecta desperat is morbis corpora sani tatem ex improviso recipe

rent, cum aversis a religione animis subita fidei lux illaberetur, cum

innumerabiles inde, si non imploratae valetudinis compotes, t amen

paratissimi divinae obsequi voluntat i redirent. De omni hac beneficio

rum copia Virgini beatissimae, cuius apud Deum patrocinio sunt tri

buenda, ingentes grates persolvere officium es t : quibus beneficiis illud

ipsum annumerar i debet quod, positis armis, reconciliandae pacis mundo

spes illuxit, cum eadem et Principem pacis Iesum Dominum ediderit,

et humani generis mater sit benignissima. Hanc vero ob causam amplius

ins tandum est apud divinam clementiam, ut ea pax consti tuatur quam

optimus quisque exspectat, quae scilicet, iustitia et aequitate comite,

vincula inter universos populos confirmet christ ianae caritatis. Quod

cum de praesentissima Mariae ope ac suffragio Nobis spondeamus, quas

ubique supplicationes nuper indiximus, eas maxime in aedibus marianis

celeberrimis, quo in numero Lourdensis eminet, haber i gra tum est.

Quare sacra sollemnia, quae istic propediem fient, vehementer Nobis

intelligis probari . Atque ad eorum augendum splendorem ac fructum,

de spirituali Ecclesiae thesauro, cuius apud Nos dispensatio est, omni

bus qui rite confessi et sanctissima Eucharis t ia refecti Lourdensem

Aedem adierint Indulgentiam Plenariam non solum die xi februarii

proximi, sed etiam singulis diebus anniversari is ceterarum Apparitio

num Virginis Immaculatae hoc anno redeuntibus, lucrandam concedi

m u s ; pari Indulgentiae munere eisdem condicionibus fruantur volumus

quicumque earum sollemnium peregrinat ionum ad Lourdensem Basili

cam participes erunt quae hoc vertente anno, ut scribis, suscipientur.

I ta ad pedes divinae Matris in ista benignitat is eius nobilissima sede

Nos quoque vobiscum vel in agendis gratiis vel in precibus adhibendis,

populi christiani causa, praesentes animo adesse videbimur. Tuae vero

pietatis et observantiae erga Nos officia paterna benevolentia repen-

dentes, caelestium auspicem munerum tibi, venerabilis frater, tuoque

clero ac populo apostolicam ' benedictionem amant iss ime in Domino

impert imus.

Datum Romae apud S. Pe t rum, die xx ianuari i MCMXIX, Pontificatus

Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV



SACKA. CONGREGATIO CONSISTORIALIS

I

D E C R E T U M

DE CLERICIS IN CERTAS QUASDAM REGIONES DEMIGRANTIBUS

Magni semper negotii fuit clericorum receptio ex dissitis vel t rans-

marinis locis provenient ium: tal ibus in adiunctis deceptiones et fraudes

facile occurrant , easque detegere in tanta locorum distantia ac sermo

num diversitate diutini laboris est ac difficile. Unde Alexander III in

consultat ione ad Episcopum Genomanensem, statuta Patrum veterum1

renovans, de clericis in remotis regionibus ordinatis, i temque de tr-ans-

marinis statuit « ut ad minus quinque Episcoporum super ordinat ione

« sua testimonio munian tu r ». Quae lex, relata in Decretalibus, tit. 22,

lib. I, ius commune per p lura saecula constituit.

Nostra autem aetate, i t ineribus t r ans Oceanum communior ibus et

frequentioribus factis, novae leges pro clericorum ex Europa ad ea loca

migrant ium latae sunt, et ul t ima vice per decretum Ethnographica studia,

quibus plura iuxta temporis adiuncta fuerunt disposita ; quae ubi accu

rate observata fuere, valde in an imarum bonum profuisse exploratum est.

Attamen, interea temporis , experientia docuit aliquid in hac re ulte

rius addi oportere aliaque temperari , ut salutar ium priorum decretorum

finis plenius ac facilius attingi queat .

Accessit publicatio Codicis canonici iuris, cui, quantum fas erat,

coordinan oportebat peculiaris haec lex de clericis t r ans Oceanum

migrant ibus.

Habita idcirco rat ione votorum plurium Americae Antisti tum, per-

pensisque quae a Nuntiis et Apostolicis Delegatis relata fuerunt, Emi

S. huius Congregationis Pat res , pos tquam de mandato SSmi D. N. Bene

dicti XV omnia diligenti examini subiecere, haec s ta tuenda censuerunt .

1 Conciliorum scilicet Carthaginensis I, Chalcedonensis et Antiocheni, nec non et S. Augustini (cfr. Decr. Gratiani, dist. I, cap. V).


CAPUT I .

Integra lege Sacrarum Congregationum de Propaganda Fide et pro

negotiis Orientalis Ri tus circa sacerdotum huius r i tus migrationem,

quoad alios haec in posterum observanda e run t :

1. Pro sacerdotibus ad longum vel indefinitum tempus aut in per

petuum ex Europa vel ex Mediterranei oris ad Americam vel ad insulas

Phi l ippinas migraturis , fas esto Episcopis, non vero Vicariis Genera

libus au t Capitularibus, litteras discessoriales concedere, hisce t amen

servatis condit ionibus:

a) ut agatur de sacerdotibus cleri saecularis ex canonico titulo

sibi propriis ;

b) ut hi post ordinat ionem suam saltem per aliquot annos dioe

cesi deservierint ;

c) et intra hoc tempus, sicut an tea in Seminario, intemeratae vitae

certum argumentum praestiterint, et sufficienti scientia sint instructi ,

adeo ut solidam spem praebeant aedificandi verbo et exemplo populos

ad quos t ransire postulant, et sacerdotalem dignitatem n u m q u a m a se

maculatura iri, prout iterato praecedentibus decretis Apostolica Sedes

praescripsi t ;

d) dummodo ad migrandum iustam habeant causam, e. g. deside

r ium se addicendi spirituali adsistentiae suorum concivium vel aliorum

illic commorant ium, necessitatem valetudinis curandae, vel aliud simile

motivum, coherenter ad ea quae canon 116 Codicis in casu excardina

tionis requiri t ;

e) sub lege, quae sub gravi ab utroque Ordinario servanda èrit>

ut Episcopus dimittens, an tequam licentiam ac discessoriales l i t teras

concedat, directe pertractet cum Episcopo ad quem, i l lumque de sacer

dotis aetate , vita, moribus, studiis et migrandi motivis doceat, ab eoque

requirat , an dispositus sit ad illum acceptandum et ad aliquod eccle

siasticum ministerium eidem t r ibuendum, quod in simplici missae cele

brat ione consistere non debet, quoties migrans sacerdos aetate iuvenili

et integris viribus polleat; neque licentiam et discessoriales l i t teras sacer

doti antea concedat quam responsionem ad u t rumque affirmativam asse

cutus s i t ;

/) Episcopus au tem ad quem exhibitum sacerdotem non acceptet,

nisi necessitas au t utili tas Ecclesiae id exigat vel suadeat , aut alia iusta

et rationabilis causa intercedat.

2. Discessoriales litterae non communi sed specifica forma confi

ciendae erunt, hoc est, exprimere debebunt consensum sive tempora-


neum, sive perpetuum vel ad beneplacitum Episcopi dimittentis, acce

ptat ionem Episcopi ad quem, et notas sacerdotis individuas, aetatis scilicet,

originis, aliasque, quibus persona describatur, adeo ut nemo circa eius

identitatem decipi possit : aliter autem confectae li t terae nihil valeant et

nullae habeantur .

3. F i rma manet praescriptio in decreto Ethnograftca studia s ta tuta ,

qua i taliae Ordinarii re levantur ab onere dimissoriales lit teras, de qui

bus in superiori articulo sermo est, conficiendi; sed peractis iis quae*

sub n. 1 s ta tuta sunt, rem défèrent ad Sacram hanc Congregationem,

quae licentiam scripto dabit cum ut roque Ordinario communicandam.

4. Idem sta tui tur pro Episcopis Hispaniae et Lusi taniae, hac u n a

differentia, quod onus licentiam concedendi a t t r ibui tur et reservatur

Apostolicae Sedis apud eas nat iones Legato.

5. Qui hisce litteris vel licentia carent, ad sacri ministerii exerci

t ium admitti nequibunt : qui vero iis pollent, admit tentur etiam in locis

t ransi tus , nisi peculiaris aliqua extraordinaria ratio obsistat, si ibidem

infirmitatis aut alia iusta causa commorari parumper coacti fuerint.

6. Hisce servatis normis aliisque quae in tit. I, lib. II Codicis sta

tutae sunt, sacerdotes ex Europae dioecesibus dimissi, in Americae et

insularum Phil ippinarum dioecesibus, u t roque Ordinario consentiente,

incardinari etiam poterunt . ,

7. Sacerdotes ex Europae dioecesibus dimissi ex u n a in aliam

Americae et insularum Phi l ippinarum dioecesim transire poterunt, Epi

scopo a quo discedere desiderant et Episcopo ad! quem pergere optant

consentientibus, servatis in substant ial ibus normis sub nn. I et II positis,

et docto quampr imum Ordinario sacerdotis proprio, vel, si agatur de

sacerdotibus Italis, Hispanis et Lusitanis, S. Sedis officio a quo [ r i m a

demigrandi licentia promanavi t . Obligatio autem docendi Ordinar ium

sacerdotis propr ium vel S. Sedis officium spectabit ad Episcopum qui

sacerdotem in sua nova demigratione recipit.

8. Curae et sollicitudini Ordinariorum Americae et insularum Phi

l ippinarum enixe commendatur ut provideant quo emigrati sacerdotes in

domibus privatis vel in diversoriis, sive publicis hospitiis, non commo

rentur , sed in aedibus ecclesiasticis ad rem instructis vel instruendis ,

au t penes al iquem parochum vel religiosos viros. Quod si absque legi

t ima causa parere recusent, eos post factam monit ionem peremptor iam

a missae celebratione interdicant.

9. Religiosi, dum in sua religione perseverant, t rans Oceanum ad

alias suae religionis domus mitti a suis superioribus valebunt, hac u n a

lege servata, super cuius observantia superiorum conscientia graviter


onera tur , ut agatur de religiosis qui sint intemeratae vitae, bonae expio-

ra taeque vocationis et studiis ecclesiasticis bene instructi ; adeo ut reti

neri tu to possit, in bonum an imarum et aedificationem fidelium eorum

missionem esse cessuram.

10. Religiosi exclaustrati , pro tempore quo extra conventum moran

tur, et religiosi saecularizati eadem tenentur lege ac clerici saeculares.

CAPUT ¡ I . .

11. Clerici saeculares, qui ex Europa vel ex Mediterranei oris in

Americam vel in insulas Phil ippinas ad breve tempus, semestre non

excedens, pergere cupiunt, acceptatione non indigent Ordinarii illius

loci, vel illorum locorum ad quae proficiscuntur, prout pro d iu turna

vel stabili commoratione requiri tur.

\± Sed debent : N

a) iustam honestamve causam itineris suscipiendi habere , eamque

Ordinario suo patefacere, ut discessorias l i t teras ab eo impetrare valeant ;

b) muniri discessorialibus litteris Ordinarii sui, non in forma

communi , sed in forma specifica, cohaerenter ad ea quae superiori

num. 2 praescripta sunt, causa temporanei itineris et spatio temporis

in indulto indicatis;

o) reportare S. Sedis beneplacitum, quod dandum erit vel ab hac

S. Congregatione, vel ab Apostolicae Sedis Legatis, in locis ubi hi

ads in t ; nisi urgens aliqua causa discessum absque mora exigat: quo

in casu in litteris discessorialibus id erit expr imendum;

d) in quolibet casu instrui sufficienti pecuniae s u m m a nedum

p r o itinere decenter suscipiendo, sed e t iam pro regressu: ad quem finem

Ordinarius cavere debet, ut summa ad revertendum necessaria depo- j

na tur penes aliquam nummular iam mensam, aut alio modo tu ta sit, ne

ulla reversioni obstet pecuniae difficultas.

13. Religiosi exclaustrati , durante exclaustrat ionis tempore, et reli

giosi saecularizati hac ipsa lege tenentur .

14. Expirato spatio temporanei indulti , si quis ex infirmitate aut

alia iusta vel necessaria causa redire non valeat, Ordinarius loci licen

t iam prorogare poterit, docto t amen stat im Ordinario sacerdotis proprio

et S. Sedis officio, a quo beneplacitum discessus da tum fuit.

CAPUT I I I .

15. Leges de sacerdotibus migrant ibus latae eos quoque at t ingant

sacerdotes, qui, aut in itinere t ransmar ino aut in exteris commorationis

locis, Europa minime excepta, agricolis aliisque operariis demigrantibus


suum praes tant ministerium, sive curam hanc sponte sua suscipiant,

sive ad hoc assumantur officium ab aliquo ex iis Operibus, quae in

migrant ium commodum providenter hac nos t ra aetate inst i tuta sunt .

1 6 . Sacerdotes qui, his legibus non servatis, temere ar roganterque

demigraverint, suspensi a divinis ipso facto maneant : qui nihilominus

sacris (quod Deus avertat) operari audeant , in irregulari tatem incidant;

a. quibus poenis absolvi non possint nisi a Sacra hac Congregatione.

* * *

SSmus autem D. N. Benedictus P P . XV resolutiones Emorum Pa t rum

ra tas habui t et confirmavit, easque publici iuris fieri iussit et ab omnibus

ad quos spectat ad unguem ex conscientia servari, ceteris praescriptio

nibus quae in decreto Etnografica studia cont inentur cessantibus, et

contrar i is quibuslibet minime obstant ibus .

Datum Romae ex S. C. Consistoriali, die 30 decembris 1 9 1 8 .

j$| C. CARD. DB LAI , Ep. Sabinen., Secretarius. •

L . & S.


II

CIRCA DECRETUM REDEUNTIBUS DECLARATIO

Avendo chiesto il Procura tore Generale dei Sacerdoti dei S. Cuore

di Bétharram e quello dei Missionari della Salette, se nella parola Ordi

narius contenuta nel decreto Redeuntibus fossero compresi i loro rispet

tivi Superiori Generali, e per l ' indizione degli esercizi spirituali, e per

l 'assoluzione dalle irregolarità, e agli altri effetti di detto decreto; oppure

se dovevano escludersi, secondo il significato canonico della parola

Ordinarius; questa S. Congregazione, per manda to del Santo Padre , ha

risposto iti ambedue i casi : Ordinarium in casu, et ad effectum decreti

« Redeuntibus » extendi, et comprehendere Superiorem Generalem praedi

ctarum Congregationum.

Dalla Segreteria della S. C. Concistoriale, il 20 gennaio 1 9 1 9 ,

£g G. CARD. DE LAI , Vescovo di Sabina, Segretario.

L. B S. f V. Sardi, Arciv. tit. di Cesarea, Assessore.


I I I

F O R T A L E X I E N S I S E T C R A T E N S I S .

COMMUTATIONIS FINIUM

Quum de manda to SSmi Dñi Nostri Benedicti P P . XV, litteris diei

21 augusti 1917, R. P. D. Angelo H. Scapardini , archiepiscopo Dama

sceno, in Brasil iana Republica Apostolico Nuntio, commissum fuisset,,

ut dir imere! difficultates exortas ob fines, non undequaque certos et in

al iquibus locis minus opportunos, inter duas dioeceses Fortalexiensem et

Gratensem; idem Apostolicus Nuntius, decreto suo diei 19 mart i i 1918,.

h a r u m dioecesum fines in hunc, qui sequitur, modum commutavit .

Linea divisoria, quae ab ortu fiumiuis vulgo Frussii ad montem usque

Serra de Ouro vocatum protenditur , sequetur divortium aquarum, quo

paroeciae Maria Pereira, Gocheira, Jaguar ibe Mirim, ad archidioecesim

Fortalexiensem pert inentes , et paroeciae Iguatu et leo, ad dioecesim

Cratensem pert inentes, ad invicem separantur .

SSmus autem Dnus Noster, in audientia diei 24 ianuarii 1919, r e m

ra tam habui t et confirmavit.

G. CARD. DB L A I , Episc. Sabinen., Secretarius.

L. © S.


I V

DESIGNATIO QUORUNDAM ORDINARIORUM PRO APPELLATIONE A METROPOLITI»

Cum ex praescripto can. 1594, § 2, s ta tu tum sit ut « a causis in

« pr ima instant ia pertractat is coram Metropolita appellatio fiat ad loci

« Ordinarium, quem ipse Metropolita, p robante Sede Apostolica, semel

« pro semper designaverit » ;

E m u s Patr iarcha Olyssiponensis designavit Ordinarium Eborensem.

R m u s Archiep. Messanensis Ordinarium Pactensem,

» » Turr i tanus , Ordinarium Algarensem.

» » Bituricensis, Ordinarium Lemovicensem.

» » Sancti Salvatoris in America Centrali, Ordinar ium

dioecesis Sanctae Annae.

» » Auxitanus, Ordinar ium Tarbiensem et Lourdensem.

S. Congregatio Comistorialis 45

R m u s Archiep. Turonensis , Ordinarium Burdigalensem.

» » Mechoacanus, Ordinarium de Queretaro.

» » Sanctae Severinae, Ordinarium Rossanensem.

» » Algeriensis, Ordinar ium Gonstantiniensem.

» » Varsaviensis, Ordinarium Lublinensem.

SSmus D. N. Benedictus P P . XV, audita relatione Emi Secretarii

S. G. Consistorialis, designationes ut supra factas approbare dignatus est.

V



sequuntur , ecclesias de proprio pastore providit, scilicet :

13 decembris 1918. — Archiepiscopali ecclesiae Rossanensi praefecit

R. P. D. Ioannem Scotti, hactenus episcopum Cariatensem.

23 decembris. — Cathedrali ecclesiae Alexandrinae Statiellorum

R. P. D. Iosue Signori, hac tenus episcopum Fossanensem.

— Cathedrali ecclesiae Alatrinae R. D. Antonium Torrini, canonicum

cathedral is ecclesiae Fesulanae et eiusdem dioecesis seminarii rectorem.

— Cathedral ibus ecclesiis Calliensi et Pergulanae, invicem perpetuo

canonice unitis , R. D. Augustum Curi, archidiaconum metropoli tanae

ecclesiae F i rmanae .

7 ianuarii 1919. — Metropolitanae ecclesiae Burgensi R. P. D. Ioan

nem Benlloch y Vivó, hactenus episcopum Urgellensem.

16 ianuarii. — Cathedrali ecclesiae Fossanensi R. D. Quiricum Tra-

vaini, archipresbiterum loci vulgo « Trecate », in dioecesi Novariensi.

25 ianuarii. — Titulari episcopali ecclesiae Usulensi R m u m D. Iaco

b u m Laminne, vicarium generalem Leodiensem, quem deputavit in

Auxiliarem Episcopi Leodiensis.

VT •" •

NOMINATIONES

Decretis S. Congregationis Consistorialis nominat i sun t :

9 decembris 1918. — R. P. Ioannes Sodo, episcopus Asculan. Apul.

ét Ceriniolensis, Administrator Apostolicus dioecesis Troianae ,

— Emus Alexius S. R. E. card. Ascalesi, archiepiscopus Beneven-

t anus , Administrator Apostolicus dioecesis Lucerinae.


W R A T I S L A V I E N .

MISSAE PRO POPULO

Die 13 iulii 1918

SPECIES FACTI. - Praes ta t ad factispeciem huius causae cognoscen

dam, ipsum subiicere tenorem libelli Rmi Episcopi Vratislaviensis , quo,

haud ita pridem, ad h. S. G. res delata est. Scribebat n imi rum: « Saepe

« sacerdotes illi dioecesis Wratislaviensis, qui vocantur Curati vel etiam

« Localistae, tam praedecessori meo quam mihi dubia de obligatione

« Missam pro populo applicandi exposuerunt , quae or iuntur ex indole

« officii eo rum; et licet ipsis communicata sint responsa a S. Sede alias

« iam data, non omnino evanuerunt haec dubia, ut i cognoscitur ex quae-

« st ionibus i terum i terumque nuper propositis. Accedit quod etiam instru-

« ctiones in hac materia a variis Ordinariis datae et sententiae auctorum

« non omnino concordare videantur. Hinc, tam ad applicationem nor-

« marum vigentium clarius elucidandam, quam ad conscientiarum in re

« tanti momenti tranquil l i tatem, valde proderit , si S. Congregatio ad

« sequentes quaest iones respondere dignetur.

« Varia n imirum genera Curatorum exsistunt in hac dioecesi, quae

« in vasto suo districtu per quatuor provincias extenso complecti tur

« regiones diversissimae conditionis, scilicet regiones omnino fere catho-

« licas, regiones mixtae religionis et extensissimas regiones diasporae

« (seu dispersionis, i.* e. ubi catholici veluti dispersi inter acatholicos

«vivunt) . Certum quidem est, in omnibus regionibus ad applicandam

« Missam pro populo esse obligatos parochos parochiarum canonice ere-

« ctarum. Certum quoque est, ab hac obligatione liberos esse cura tos

« illos, qui, in ipsa sede parochiae, inserviunt curae an imarum vigore

« officii vel beneficii sui curatialis, cui proprius districtus ex parochia

« totaliter separatus non est assignatus. Aliae vero exsistunt curatiae, de

« quarum obligatione dubia .noventur. De tal ibus haec breviter exponam.

« I. In regionibus diasporae, ubi catholici dispersi sunt inter acatho-

« lieos multoties numerosiores, decursu temporis multae Curatiae sun t

« erectae, quae omnino similes sun t Cura tus in terris missionum. Non

« sunt beneficia proprie dicta, sed stationes t an tum erectae pro pasto

re rat ione catholicorum in circumiacente diasporae par te singulis Cura-


« tiis ass ignata; ipsi curati sunt ad nutum amovibiles, licet curam prima

r i a m exerceant vi decreti ipsis ab Ordinario dati. Quaeri tur an sint

« ad applicandum pro populo obligati. Videtur negandum esse a t tent is

« respons i s a S. Sede datis tam pro terris missionum (S. C. de Prop.

« Fide, 23 mart . 1863) quam etiam Episcopo Osnabrugensi ut i Wovi-

« cario apostolico illarum regionum, quae " Missiones Septentrionales „

«German iae nuncupantur .

« II . In aliis dioecesis meae part ibus, ubi exsistunt parochiae pro-

« prie sic dictae, ob necessitatem melius providendi curae animarum,

« passim, pro parochianis a sede parochiali remotioribus, erectae .sunt

« Curatiae pro certo determinato districtu, qui ex totali 'parochiae nexu

« non est pleno iure separatus. Curatus vel Localista, qui ad n u t u m

«Episcopi amovibilis est, exercet curam primariam vi decreti ab Ordi-

« nario ipsi dati. Es tne obligatus ad applicandum pro populo? Negan-

« dum esse videtur. Nam, principali districtu parochiali permanente

« integro, parochus totius parochiae tenetur applicare pro toto grege

« suo, in quo inclusi etiam sunt parochiani ad districtum filialem per-

« t inentes, quorum Curatus, licet districtui separato inserviat, curam

« pr imariam magis ex vi mandat i Episcopi uti cooperator parochi, quam

« ex muner is genuina indole habet implendam.

« III . Tertium exsistit genus Curatorum, quod est simile generi sub

« numero II descripto, sed differt ab illo, quia districtus curatialis, quoad

« administrat ionem temporal ium et iura temporal ibus adnexa, est omnino

« separatus a districtu parochiali . Viget enim in Borussia lex civilis die

« 2 iunii 1875 lata de administrandis bonis temporal ibus " Communita-

« t um ecclesiasticarum „, quae lex ab Episcopis cum praescientia S. Sedis

« est tolerata et recepta ; iuxta hanc legem pars districtus parochialis

« separari potest ex nexu parochiae, ut fiat " communitas ecclesiastica „

« sui iuris, et ut incolae l iberentur ab oneribus quoad temporalia et

« amit tant iura quoad temporalia, quibus antea iuncti erant districtui

« parochiali . Talis separatio, tangens unice temporalia, non hunc habet

« effectum, ut nova parochia oriatur, quippe quum illa lex civilis nihil

« aliud ordinare vult quam administrat ionem bonorum temporal ium et

« iura et onera temporal ibus annexa. Si talis " communitas ecclesiastica

« curatialis „ per Episcopi documentum ratificatione Gubernii muni tum

« erigitur, Curatus auctorizatur ad gerendam curam primariam p e r

« Decretum Ordinarii, sed Curatia non erigitur in t i tulum beneficii;

« C u r a t u s manet amovibilis ad n u t u m Episcopi. Tandem si decursu

« temporis statio curati , pos tquam sufficientem dotat ionem acquisiverit,

« potest erigi in beneficium parochiale, separatio totalis fit, ac etiam quoad


« spiritualia; tunc t andem curatus fit pastor gregis omnino propr ius et

« inamovibilis. Ex hisce re rum adiunctis saepe oritur quaestio, u t rum

« C u r a t u s amovibilis districtus curatialis quoad temporalia omnino sepa-

« rati , quia vi decreti Ordinarii gerit curam primariam, licet quoad spi

r i t u a l i a districtus suus nondum sit definitive separatus a districtu

«parochial i , tamen obligatus sit ad appl icandum pro populo sui distri-

« ctus, an parochus ecclesiae principalis applicans pro populo tot ius

« parochiae intentione sua complectatur etiam districtum curatialem,

« donec evehatur curatia in parochiam etiam quoad spiritualia omnino

« separa tam ».

ANIMADVERSIONES. - Una est SS . Congregationum Romana rum et

Doctorum sententia, obligationis Missam pro populo applicandi causam

si tam esse omnino in pastorali officio (cfr. S. C. C. in Caietan., 16 dec. 1807;

Romana , 9 iul. 1881 et plur ima ibi allegata), hinc passim illud usurpa tur

quemquam hac lege non teneri ratione beneficii sed officii, non ratione

bonorum seu redituum, sed muneris. Quamobrem certum est hac lege

obligari non solum parochos, sed etiam Vicarios etsi curam actualem

tan tum exercentes, vel etiam amovibiles ad nutum, aut ad breve tempus

deputatos, quamvis regularis sit paroecia aut parochus, quamvis reditus

nulli sint au t admodum tenues ut ad congruam non sufficiant (Bened. XIV,

Const; Cum semper oblatas, § 4-5). Unum igitur requiri tur et sufficit ad

hanc obligationem imponendam, hoc est, quod quis sit proprius pastor

determinati gregis, ita ut illi « cura an imarum commissa » stricto sensu,

ad normam Conc. Trid., c. I, sess. XXIII , De ref., dici valeat. Videli

cet (ut recte exponitur in dissert. cl. Tarquini , pro causa in Congr.

de Prop . Fide, 23 mart . 1863, synoptice relata in Act. S. Sedis, I, 390 ss.)

secundum divinam Ecclesiae insti tutionem officium pastoris sua integri

tate seu plenitudine, residet in solis Episcopis: proindeque soli Episcopi

iure divino absoluto tenentur ad sacrificium pro populis offerendum:

unde ab ipsomet Apostolo {Hebr., V, 1 et VIII, 3) omnis pontifex, scilicet

omnis princeps sacerdotum, non omnis sacerdos nominatur . . . Ceteri

autem, qui curam an imarum habent , praeter Episcopos, non habent

velut propr ium sibique inhaerens pastoris officium ex divino iure, sed

illud exercent ex ecclesiastica delegatione et institutione, intra quosdam

limites. Quamobrem quum de his, parochis ceterisque, dicitur incum

bere illis onus ex divino praecepto applicandi Missam pro populo, intel

l igendum est de iure divino, non absoluto sed hypothetico (oír. etiam

Bened. XIV, Const. Cum semper, et Pii IX, Amantissimi, in quibus non

dicitur absolute ex divino praecepto mandari , sed de divino praecepto


descenderé). Hypothesis autem est triplex, quod nempe: I. Ecclesia com

miserit aliqua rat ione aliis ab Episcopis an imarum curam; II . Quod

illis commiserit, non modo mere facultativo, sed quo obligatio induce

retur ; I II . Quod commiserit hanc an imarum curam sine ea limitatione,

quae excludat obligationem Missam applicandi pro populo. Quae tres

hypotheses quum verificentur dumtaxa t ex ecclesiastico iure et ordina

tione, in potestate est Ecclesiae quemadmodum illas moderari vel auferre,

ita etiam super oneris seu officii consequenti applicatione dispensare,

au t eam temperare, quod reapse, urgente rationabili causa facere non

recusat. Hinc etiam constat obligationem Missae pro populo, par i quo

dam gressu procedere, cum ecclesiastici terri torii in distinctas par tes

distributione, per quam definite hypotheses indicatae ad effectum dedu

cuntur : quamobrem, quum Codex iuris canonici, nuper eam quoque

indixerit divisionem, qua terri torius vicariatus apostolici et praefectu

rae apostolicae in par tes distr ibueretur, « quasi-paroecias » appellandas

(can. 216, § 3), consequens fuit ad ha rum quoque peculiares rectores,

seu quasi-parochos, obligationem Missae pro populo applicandae, uno

contextu cum parochis (can. 466, § 1), extendere, quamquam, pro loco

rum rerumque adiunctis, valde temperatam. Notum siquidem est in

disciplina canonica quae Codicem antecessit Missionarios omnes, quam

q u a m animarum curam in certis al iquibus locis assumerent (dummodo

non gererent vices legitimorum pastorum in parochiis canonice iam ere

ctis), semper simplices Verbi Dei praecones, nulloque modo parochos

habitos esse (S. C. Prop . Pid., 28 ian. 1778) ac propterea non magis

Missae pro populo applicandae obligatos, quam sacerdotes qui ab Epi

scopis exorati ad aliquam paroeciam derelictam ex charitate accederent,

ut ibi sacramenta administrent (ead. S. C, 23 mart . 1863, 18 aug. 1866;

8 nov. 1882).

Hisce praemissis , dubium non videtur quin assent iendum sit sen

tentiae Episcopi, quoad curatos secundi et tertii generis in factispecie

recensit i : agitur nimirum in u t roque de cura an imarum in parte terri

torii iam consti tutae paroeciae gerenda ex praecepto Episcopi, ut uti

l ius bono f idel ium consulatur : quae tamen pars non est dismembrata ,

sed suum ret inet nexum cum reliquo paroeciae territorio, ita ut populus

hisce Curatis ab Ordinariis speciali rat ione commissus non desinat per

t inere ad parochum totius paroeciae: sacerdos i taque deputa tus ab

Ordinario, quamvis in sibi commisso territorio suppleat in omnibus

parochi vicem, non desinit esse vicarius cooperator parochi, ad t ramites

can. 476,- § 2, et ideo ad Missam pro populo applicandam non tenetur,

iuxta § 6 eiusdem canonis (cfr. et iam c. 475, § 2), sed huiusmodi onus ,

ACTA, vol. XI , n. 2. — 1-2-919. 4

50 Acta Apostolicae Sedis -r Commentarium Officiale

prout ante consti tutionem huiusce « C u r a t i a e » , ita post ipsam consti

tu tam, parochum, cuius est totus populus , gravat. Unica differentia quae

ter t ium ab altero genere discernit, videlicet independent ia a parocho in

bonorum administrat ione, rem non immutat , quia tangit t an tummodo

temporalia, unde , ut a limine vidimus, nihil conficitur ad Missam pro

populo quod a t t ine t ; hac etiam posita independentia , non efficitur pro

fecto ut proprius habea tur pastor, distinctus omnino a pastore huius

paroeciae, u tque Curatia illi in titulum conferatur (cfr. c. 451, § 1); quae

omnia necessaria sunt ne duabus personis propter unam paroeciam orius

huiuscemodi imponatur .

Difficultatem e contrario, nec modicam, praebet quod Episcopus

sentit de primo genere Curatorum in factispecie posito. Agitur 'nimi

r u m de his sacerdotibus qui curam an imarum gerunt pro catholicis qui

dispersi vivunt inter acatholicos, intra limites stationis sibi assignatae,

quasi eodem modo quo Missionarii curam gerunt f idelium dispersorum

inter infideles intra limites « quasi-paroeciae » sibi concreditae. Ex

responsis antea datis pro Jocis Missionum deducit Episcopus hos Cura

tos nullatenus teneri ad Missam pro populo appl icandam; verumtamen,

innovato hodie per Codicem iure, s u m m u m quod inde deduci posset,

id foret, hosce Curatos non teneri ad Missam pro populo applicandam

nisi in nonnull is solemnitat ibus recensitis in can. 806 (cfr. can. 466, § 1).

At enim, quod gravius est, stationes hae non videntur adaequandae qua

si-paroeciis, sed esse potius verae et propriae paroeciae, d a r e t id ex

can. 216, § 3: stationes enim in casu, non sunt par tes territorii alicuius

praefecturae seu vicariatus apostolici, sed definite dioecesis Wratisla-

viensis, in qua iuxta cit. can. non capit nomen et conceptus quasi-

paroeciarum: ergo non restat nisi quod eaedem partes, quamvis nomine

donentur stationum, sint verae paroeciae, qua tenus nimirum reprae

sentant « partem distinctam territorii » cui assignata est « sua peculiaris

« ecclesia, cum populo determinato, suusque peculiaris rector, t anquam

« p r o p r i u s eiusdem pastor, pro an imarum cura ». Non enim dicitur

populum harum stat ionum, quamvis inter acatholicos dispersum, perti

nere adhuc ad aliquam praeterea paroeciam finit imam, aut alium habere

proprium pastorem praeter rectorem stat ionum, in quem alium iuxta

iam disceptata refundi posset hoc onus. Neque obiici potest quod huius

modi stationes in beneficium erectae non sint, aut quod const i tutam

non habeant dotem: omisso enim quod ex actis nihil tale habetur , id

quoque non obstaret, quominus paroeciae essent dicendae, ad tramitem

can. 1415, § 3. Quod si in can. 710 recoluntur loca « ubi paroeciae aut

« quasi-paroeciae nondum sint consti tutae », non ideo datur intelligi


huiusmodi locis accenser idebere distinctas « s t a t i o n e s » iam erectas et

const i tu tas ; sed t raduci id debet t an tummodo ad can. 216, § 2, ubi

divisio Vicariatus in quasi-paroecias cum ea limitatione iubetur : ubi

commode fieri possit.

Si i taque « stationes », de quibus in pr ima specie, veris et propriis

paroeciis accenseri debent, nullum dubium superest quin eorum recto

res seu curati obligatione applicandae Missae teneantur et quidem

omnino ad normam can. 3 3 9 : quod tamen non obest, quominus ab

Ecclesiae materna benignitate, urgente rationabili causa, onus illud pos

sit temperari , ut a limine praenota tum est: sed de hisce agendum in

casibus part icularibus, in quibus a singulis recurrendum erit; dum in

praesenti de generali norma const i tuenda agitur.

RESOLUTIO. - In plenario conventu diei 13 iulii 1 9 1 8 Emi Pa t res

S. Congregationis Concilii, perpensis omnibus , rescr ibendum super pro

positas preces censuere : « Curatos primi generis teneri : curatos alterius

et tertii generis non teneri ».

Facta autem insequenti die SSmo Dno Nostro relatione per infra

scriptum S. C. Secretarium, Sancti tas Sua datam resolutionem appro

bare et confirmare dignata est.


I

DECRETUM DE MISSIONARIIS E MILITIA REDEUNTIBUS V

La Sacra Congregazione Concistoriale ha emanato un opportunis-

simo decreto De clericis e militia redeuntibus in data 25 ottobre 1918,

che è stato pubblicato nel n. 12 degli Acta Apostolicae Sedis del decorso

anno (vol. X, pag. 481).

Ora questa S. Congregazione di Propaganda, estendendo le dispo

sizioni del citato decreto agli Istituti, Seminari e Collegi di missioni,

soggetti alla sua giurisdizione, stabilisce che i missionari e gli a lunni

dei medesimi debbano presentarsi entro il termine fissato di dieci giorni,

in luogo dell 'Ordinario, al rispettivo Superiore, anche nel caso che i

missionari e gli alunni non siano stati escardinati dalla propria Diocesi.


Ordina inoltre che nessuno dei missionari o alunni r i tornati dalia

milizia possa essere rinviato nei luoghi di missione, senza che pr ima

abbia compiuto l ' ingiunto corso di esercizi spirituali e tu t te le altre

prescrizioni del citato decreto della S. Congregazione Concistoriale.

Roma, 15 gennaio 1919.

G. M . CARD, VAN ROSSUM, Prefetto. L. © S.

C. Laurent i , Segretario.

II

DESIGNATIO ORDINARIORUM PRO APPELLATIONE IUXTA CAN. 285

Iux ta can. 285 Codicis Iuris Canonici pro appel la t ione:

16 iuliï 1918. — Rmus Archiepiscopus Verapolitanus designavit

Ordinar ium Quilonensem.

8 novembris. — R m u s Archiepiscopus Columbensis, Ordinarium

Ianuensem.

Quas designationes SSmus D. N. Benedictus Pp . XV diebus et anno

supradictis approbare dignatus est.

SACKA CONGREGATIO RITUUM

I

P I N N E N .

DECRETUM CANONIZATIONIS BEATI GABRIELIS A VIRGINE PERDOLENTE, CLERICI

PROFESSI E CONGREGATIONE CLERICORUM REGULARIUM EXCALCEATORUM

A SANCTISSIMA CRUCE ET PASSIONE D. N. I. C.

SUPER DUBIO

An, stante approbatione duorum miraculorum, post indultam a Sede Apo

stólica eidem Beato venerationem, tuto procedi possit ad solemnem

ipsius Canonizationem?

Beatificationis et Canonizationis causas cominus inspicienti earum

que na turam intimius perscrutanti compertum illud statim fi t a tque mani

festum, quod scilicet causas ipsas peculiari suae providentiae ordine

5. Congregatio Rituum 53

regat et moderetur Deus. id, quod passim cernere est in cunctis, quae

apud sacram r i tuum Congregationem actae sunt et aguntur , causis, in

ista, qua de agitur, mirum in modum elucescit.

Equidem adolescentibus, qui praesert im in studiis operam ponunt ,

quibus tot insidiae s t ruuntur raalaeque artes, magno spectaculo est

Beatus Gabriel a Virgine Perdolente. Is namque quum aetate et grat ia

floreret, v ixdum mundi expertus est vanitatem, cito pedem a periculo

referre fuit sollicitus ill ibataeque virtutis semina custodiendi percupidus,

decem et octo annos natus , in Congregationem a Passione Domini Nostri

Iesu Christi, divina operante gratia, se recepit, ibique obscuram vitam

duxit eamque perbrevem. Quar to enim et vicesimo a nativitate anno

nondum expleto, eidem, iam caelo maturo, exitium cum patr ia commu

tare pe rquam feliciter obtigit.

At, quo magis, religionem postquam fuit ingressus, perpetua obli

vione a mundo derelinqui penitusque obl i teran in deliciis ille habuit ,

eo magis, ab eius obitu tr icennio elapso, penes Christifidelium multi

tudinem notus f ier i coepit maximeque clarescere. Etenim, quum anno

millesimo octingentesimo nonagésimo secundo ipsius Famuli Dei sacra

rum exuviarum canonica recognitio fieret, inopinato quasi et praeter

opinionem hac illae fama personuit innumerorum fere prodigiorum, quae ,

illo deprecatore, divinitus patra ta esse ferebantur. Hac veluti Dei voce

Servum suum fidelem superius ascendere invitantis commotos non minus

quam tacite admonitos seipsos, uti par erat, exhibuerunt sancti Paul i a

Cruce Filii benemeri t iss imi; ra t ique idcirco in comparandis dilecto sodali

suo beatorum caelitum honor ibus non esse praeterea immorandum,

impigre alacriterque, quavis cunctatione posita, an imum mentemque

operi adiecerunt.

Coeptis autem tam prosper tamque celer respondit exitus, ut ,

brevi admodum duodecim annorum spatio, longum sane a tque sale-

brosum iter, quo ratio iudicialis ordinis continetur a tque disciplina,

emensi fuerint illi planeque confecerint; quandoquidem per Signatu

ram, quam vocant, Commissionis, initium sui quum sumpseri t haec

Beatificationis causa anno millesimo octingentesimo nonagésimo sexto,

iuridica causae ipsius absoluta iam erat cognitio anno millesimo non

gentesimo octavo, eiusdemque anni prost remo mensis maii die, qui in

Dominicam tum incidit infra octavam Ascensionis, sueto solemnique

r i tu in patr iarchali Basilica Vaticana pr ima celebrata fuerint Beatifica

tionis solemnia.

Q u a e , ut consentaneum prorsus erat, sine spirituali christiani

populi fructu esse nequiverunt . Ubi p r imum siquidem licuit, Aposto-


licae Sedis nomine et auctori tate, erga Dei Famulum Gabrielem a

Virgine Perdolente publicum et ecclesiasticum exercere cultum, apta

valde valdeque propitia sese occasio obtulit, ut eiusdem novensilis Beati

innotesceret vita, ad imi tandum proponerentur heroicae ipsius virtutes,

enar rarentur miracula aliaque id genus extraordinaria dona, quibus ex

rebus nu t r imentum suum atque pabulum sumere Christifidelium devo

tionem, nemo u n u s ignorat. Quodque est peculiari notat ione dignum,

aliquot vix abierant menses, ex quibus, post peractum in Basilica Vati

cana Beatificationis ri tum, variis in locis de apostolico privilegio fieri

coeperant t r iduana solemnia, cum, quan tum acceptum sibi esse noven

silis Beati exoratum patrocinium, Ipse non obscure portendere dignatus

est Deus, novis editis de caelo signis a tque prodigiis. Quapropter peti ta

pr ius et obtenta reassumptione, ut vocant, causae Canonizationis, e

variis, quae circum ferebantur, portentis , binae selectae sunt sanationes,

easque eiusmodi fuisse inventas, quae veri prodigii nomen, dignitatem

atque honorem pro mereantur , apostolicum docet, quod non ita pridem

super miraculis edi tum est Decre tum; ideoque quod pro solemni impe

t randa Canonizatione Beati Gabrielis a Virgine Perdolente, praescripto

legis requirebatur , hoc rite adimpletum fuisse constat.

I taque huc deductus quum sit sermo, unde profectus est, illuc

debet reverti. Nam, quum aliam vix invenire sit causam, quae adeo

secundo et expedito actorum cursu opta tam supremamque assecuta

fuerit Canonizationis metam, quumque id e sapienti providoque Dei

consilio sit repetendum, suspicere oportet ac demisse venerari Dei

voluntatem Eiusque iudicio causae bonitatem atque praestant iam itidem

agnoscere fas est a tque profiteri, quemadmodum facto suo agnovit et

professus est sacer hic Ordo. In generali namque Congregatione, quae,

die tertia superioris mensis decembris, coram Sanctissimo Domino Nostro

Benedicto Papa XV habita est, proposito per Reverendiss imum Cardi

nalem Antonium Vico, causae Relatorem dub io : - An, stante approba

tione duorum miraculorum, post indultam a Sede Apostolica Beato Gabrieli

a Virgine Perdolente venerationem, tuto procedi possit ad solemnen ipsius

Canonizationem? - Reverendissimi Cardinales et Patres Consultores tuto

procedi posse unanimi responderunt suffragatione. Nihilominus San

ctissimus Dominus Noster supremam sententiam Suam de more proro-

gandam duxit, cunctos, qui aderant , interea monens, superni luminis

auxilium in tam gravi negotio, communibus fervidisque fusis Deo pre

cibus, esse poscendum.

Hodierno autem adveniente die, quo suavissimum recolitur Epipha

niae Domini misterium, religiosissime litato eucharistico sacrificio, ad

& Congregatio Rituum 55

Vaticanas Aedes advocari iussit Reverendiss imum Cardinalem Anto

nium Vico, Episcopum Por tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum Con

gregationi Praefectum causaeque Relatorem, u n a cum R. P. Angelo

Mariani, Fidei Promotore generali , meque insimul infrascripto Secre

tario, eisque adstant ibus, solemniter pronunt iavi t : Tuto procedi posse ad

solemnem Beati Gabrielis a Virgine Per dolente Canonizationem.

Hoc Decretum in vulgus edi, in acta sacrae r i tuum Congregationis

inseri l i t terasque apostolicas sub P lumbo de Canonizationis solemnibus,

ubi pr imum licuerit, in Basilica Vaticana celebrandis, expediri mandavi t

octavo idus ianuari i anno MCMXIX.

£B A. CARD. VICO, Ep. Por tuen . et S. Rufinae,

S. B. C. Praefectus.

L. % S.

Alexander Verde, Secretarius.

II

R O M A N A

DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVAE DEI ANNAE

MARIAE TAIG-I, MATRISFAMILIAS, E TERTIO ORDINE SANCTISSIMAE TRINI-

TATIS REDEMPTIONIS CAPTIVORUM.

SUPER DUBIO

An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum, de quo

agitur?

Sat superque est enunciare apostolicum hoc, de quo agitur, Decre

tum ad Ancillam Dei pertinere Annam Mariam Táigi, quae, quoad inter

homines est diversata, uxor et materfamilias fuit, ut quanta exstet eml-

neatque praenobilis causae huius praestant ia atque dignitas, probe i n t e k

ligat quisque sibique plane suasum habeat , quin vel minime opus sit

rem adumbrare verbis.

Quae vero argumento huic nat iva inest vis, eo roboratur et augetur,

quo fauste feliciterque processit huc usque actorum cursus, ut iam com

plectatur, quae pro formali obt inenda Beatificatione in iure s ta tu ta sunt

56 Acta Apostolicae Sedis - Gomnientarium Officiale

quaeque vel in ipsis venerandae ant iqui ta t is monument is ad vivum sic

inveniuntur expressa : « Nos a t tendentes , quod, licet ad hoc, ut aliquis

« s a n c t u s sit apud Dominum in Ecclesia t r iumphante , sola sufficiat

«finalis perseverantia, iuxta i l lud: Esto f idel is usque ad mortem, et

« dabo tibi coronam vitae; ad hoc tamen, ut sanctus habea tu r apud

«homines in Ecclesia militante, duo sunt necessaria : v i r tus morum et

« veritas s ignorum ; meri ta videlicet et miracula, ut haec et illa sibi ad

« invicem contestentur, quum nec merita sine miraculis, nec miracula

< sine meritis plene sufficiant ad perh ibendum inter homines test imo-

« n ium sanctitati . Sed, dum meri ta sana praecedunt et clara succedunt

« miracula, cer tum praebent indicium sanctitatis, ut nos ad ipsius vene-

« ra t ionem inducant, quem Deus ex meritis praecedent ibus et signis sub-

« sequent ibus exhibet vene randum; quae duo ex verbis Evangelistae

« plenius coll iguntur: Illi autem profecti praedicaverunt , ubique Domino

« cooperante et sermonem confirmante sequent ibus s ignis», etc..:. (Gre

gorius Papa IX in Bulla Canonizationis S. Antonii Patavini , Cod. Cano

nizata pag. 65).

Iamvero, quod venerabilis Famulae Dei Annae Mariae Taigi prae

cesserint merita, quae adquisivit sibi illa cumulavitque, gravissima prae

sertim uxoris matr isque familias sancte religioseque implens munera ,

indubio eximioque documento exstant heroicae ipsius Dei Famulae , sole

mni Ecclesiae iudicio, iamdiu probatae virtutes. Praeclara autem merita

a tque generosas a Venerabili in exemplum exercitas virtutes ra ta quoque

habere et confirmare dignatus est Deus, divino, quod accessit, miracu

lorum tes t imonio; nonnisi enim miraculo f ier i u t raque poterat , quae ad

cognoscendum proposita fuerat, sanatio, quemadmodum brevis et efficax

evi cit demonstrat io.

Sane, cuncta in primis comperta fieri necesse fuit a tque explorata,

quae in u n a et altera sanat ione factum respiciebant, quod iudicio

ferendo fundamento esse debebat, ita monente et suadente celebri in

universa canonici civilisque iuris provincia effato: posito facto, oritur

ius. Utque ipsa ferebat na tu ra rei, eadem desuper interrogandi fuerunt,

qui audit i in iudicialibus tabulis r i teque perpensi fuerant testes. Hi

porro e morbo, in quem ambae inciderant mulieres, prodeuntia , sicut

adver terant ipsi, explicuerunt symptomata , eisque ingravescentibus in

diem, infirmae corporis part i quum venerabilis Ancillae Annae Mariae

Taigi admota fuerit imago, depulsum suis se conspexisse oculis fuga-

tumque morbum iidem, numero saltem et quali tate a iure requisitis prae

diti, f ideliter enar ra run t testes adeo, ut , accedentibus etiam, confirman-

tibus et adiuvant ibus documentis , t amquam validis adminiculis, quae

S. Congregatio Rituum 57

necessaria prorsus erat, eadem desiderata minime fuerit iusta a tque legi

t ima probat io.

Hisce praeiactis firmiterque constitutis facti elementis, a notis ad

ignota, ad u t r iusque scilicet facti causam naviter pervestigandam, mox

factus est gradus, prout i iubent Logicae leges et praecipuum est rat io-

cinii officium. Cumque de tecnica, ut inquiunt , quaest ione ageretur, ne

ullus facile subreperet error, maxima idcirco cura fuit viros seligere in

arte per i tos ; ab eisque reapse apto admoto medicae scientiae lumine,

quod actoribus demonst randum erat, solide invicteque demonst ra tum

fuisse liquet. Illud siquidem positum est in aperto, quod videlicet t um

in primo tum in altero casu situs fuerit morbus in materiali quadam

atque organica laesione, quacum una simul neut iquam esse potest subi-

tus a tque perfectus u t r iusque sanationis modus, sicut in actis descri

ptus est ; obstant quippe na turae vires, quas eidem constituit praefini-

vitque na tu rae auctor, Deus; eapropter u t r amque sanat ionem ipsam

miraculo esse factam, necessario debet inferri cer toque haberi .

Eo perspicuitatis et certitudinis adducta est quaest io i terata pro-

ductaque disceptatione. Nam post antepreparator iam binae, praeter

morem, successerunt praeparatoriae Congregationes , easque demum

subsecuta est Congregatio generalis, quae , die ter t ia proxime praete

riti mensis decembris, coram Sanctissimo Domino nostro Benedicto

P a p a XV coacta fuit. In qua a Reverendissimo Cardinali Antonio Vico,

causae Relatore, sequens ad discutiendum proposi tum quum fuisset

dubium: - An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum, de

quo agitur? - Reverendissimi Cardinales et Pat res Consultores s ingul i

ex ordine suffragia tulerunt , quibus t amen intento animo exceptis per-

pensisque, Sanctissimus Dominus noster mentem Suam, ceu de more,

aperire distulit, r a tus in re tam gravi diuturnis precibus concedendum

esse spat ium.

Hodierno autem auspicatissimo die, quo Puer Iesus a t r ibus Sapien

t ibus est adora tus , sacris misteriis piissime celebratis, ad Vaticanas

Aedes arcessiri voluit Reverendiss imum Cardinalem Antonium Vico,

Episcopum Por tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum Congregationi

Praefectum causaeque Relatorem, u n a cum R. P. Angelo Mariani, Fidei

Promotore generali, mihique insimul infrascripto Secretario, eisque

adstant ibus , solemniter edixi t : « Constare de u t roque proposito mi-

« ráculo », de primo nempe « ins tantaneae perfectaeque sanat ionis

« Mariae Del Pin to a metri te et endometri te chronica cum subsequuto

« haematoceie, illico tot ius corporis redintegrat is v i r ibus» ; deque altero

« ins tantaneae perfectaeque sanat ionis Melaniae Sevin a luxatione de-


« xteri pedis et ossis perone, seu fibulae fractura, cum gravi emartro

« coniuncta ».

Hoc Decretum publici iuris fieri et in acta sacrae r i tuum Congre

gationis referri iussit octavo idus ianuarii anno MCMXIX.

A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

S. R. G. Praefectus.

L. & S. Alexander Verde, Secretarius,

III

R O M A N A

DUBIA

Sacrorum Ri tuum Congregationi sequentia dubia, pro opportuna

solutione, proposita fuerunt ; n imirum:

I. An occurrente Vigilia S. Thomae Ap* in Feria Quatuor Tempo

rum, de qua fit Officium cum respondente Missa, legendum sit Evan

gelium Vigiliae in fine Missae?

II. Si in Festo de quo recitatur Officium cum Missa, etiam Feria

et Vigilia vel duae Vigiliae simul occurrant, de quanam legi debeat

Evangelium in fine Missae ?

Et Sacra Rituum Congregatio, audito specialis Commissionis suf

fragio, re mature perpensa, respondendum censui t :

Ad 1. Affirmative iuxta Rubricas et Decreta.

Ad II. De illa dicitur Evangelium in fine, de qua primo facta est

Commemoratio. Quod si hoc Evangelium sit idem de Festo, tunc Evan

gelium in fine erit de altera quae secundo loco commemoratur , iuxta

Decretum n. 3844 Romana 5 februarii ad IX.

Atque ita rescripsit et declaravit, die 10 ianuari i 1919.

£g A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


L, >g S.


S. Romana Bota 59

ACTA TRIBUNALIUM

SACRA ROMANA ROTA

C A U S A E A C T A E S U B S E C R E T O

In Sacra Romana Rota, a mense ianuario usque ad mensem decembrem

anni 1918, actae sunt sub secreto causae quae sequuntur; quarum

definitiva sententia editur tantum in parte dispositiva.

I. NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus.

Proposi to dubio : An constet de nullitate matrimonii in casu?

RR. P P . DD. S. Many, Ponens, I. Pr ior et P. Rossetti , Auditores de

Turno , die 18 februarii 1918 respondendum censuerunt : Negative.

Adversus sententiam interposita est appellatio.

I I . NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus.


RR. P P . DD. P. Rossetti , Ponens, R. Chimenti et M. Massimi, Audi

tores de Turno, die 6 iunii 1918 respondendum censuerunt : Negative.

I I I . NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus.

Proposi to dubio: An constet de nullitate matrimonii in casu? RR. P P .

DD. A. Sincero, Ponens, F. Cattani A madori et P. Rossetti , Auditores de

Turno , die 11 iunii 1918 respondendum censuerunt : Negative.

I V . NULLITATIS MATRIMONII ex capite impotentiae ex parte viri.

Proposi to dub io : An sententia Rotalis diei 22 decembris 1913 sit

confirmanda vel infirmanda in casu? RR. P P . DD. G. Sebastianeiii,

Decanus, Ponens, P. Rossetti et M. Massimi, Auditores de Turno , die

4 iulii 1918 respondendum censuerunt : Esse infirmandam.

Adversus sentent iam interposita est appellatio.

V. NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus.


RR. P P . DD. I. Prior , Ponens, A. Sincero et F. Cattani Amadori , Audi

tores de Turno , die 27 iulii 1918 respondendum censuerunt : Affirmative.

Adversus sentent iam interposita est appellatio.


VI. NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus ex parte

mulieris.

Proposi to dubio : An sententia Rotalis diei 22 ianuarii 1914 sit con

firmanda vel infirmanda in casu? RR. P P . DD. Gr. Sebastianeiii, Decanus,

Ponens, P. Rossetti et M. Massimi, Auditores de Turno, die 29 iulii 1918

respondendum censuerunt : Confirmandam esse sententiam Rotalem.

VII. NULLITATIS MATRIMONII ex capite impotentiae ex parte viri.

Proposito dub io : An constet de nullitate matrimonii in casu?

RR. P P . DD. R. Ghimenti, Ponens, M. Massimi et I. Grazioli, Auditores

de Turno , die 16 augusti 1918 respondendum censuerunt : Affirmative.

Ex Cancellaria, 11 ianuarii 1919.

Sac T Tani, Notarius

Diarium Bomanae Curias 61

BIÁEIÜM ROMANAE CURIAE


I

NOTA DELLE CONGREGAZIONI DA TENERSI NELL'ANNO 1919

14 gennaio. Congregazione Ordinaria. 28 » Congregazione Preparatoria sopra le virtù del Ven. Alano de

Solminiac. U febbraio. Congregazione Generale sopra i miracoli della Ven. Luisa de

Marillac. 25 » Congregazione Antipreparatoria sopra le virtù del Ven. Bernardo

Clausi. lì marzo. Congregazione Ordinaria. 18 » Congregazione Generale sopra i miracoli della Beata Giovanna

d'Arco. . 8 aprile. Nuova Congregazione Preparatoria sopra le virtù del Ven. Gio

vanni Nepomuceno Neumann. 29 » Congregazione Antipreparatoria sopra le virtù del Ven. Carlo

Giacinto di Santa Maria. 13 maggio. Congregazione Ordinaria. 27 » Nuova Congregazione Preparatoria sopra i miracoli del B. Teo

filo "da Corte. 5 giugno. Congregazione Ordinaria Particolare.

17 » Congregazione Generale sopra il martirio, segni o miracoli della Ven. Maria Maddalena Fontaine e Maria Clotilde Angela di S. Francesco Borgia e Compagne, Figlie della Carità e Orso-line di Valenciennes.

8 luglio. Congregazione Preparatoria sopra il martirio, segni o miracoli dei Servi di Dio Mattia Murumba e Compagni d'Ouganda.

22 » Congregazione Ordinaria. 12 agosto. Congregazione Antipreparatoria sopra le virtù della Ven. Vin

cenza Gerosa. 28 ottobre. Congregazione Preparatoria sopra le virtù della Ven. Maria Mi

chelina del SSmo Sacramento. U novembre. Congregazione Ordinaria.

25 » Congregazione Preparatoria sopra le virtù del Ven. Bartolomeo Dalmonte.

62 Acta Apostolicae Sedis •- Commentarium Officiale

2 dicembre. Congregazione Generale sopra il martino, segni o miracoli del Ven. Girolamo delle Ventiquattrore.

9 » Congregazione Ordinaria Particolare. 23 » Congregazione Antipreparatoria sopra le virtù del Ven. Fran

cesco da Camporosso.

II

Martedì 14 gennaio 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione Ordinaria dei Sacri Riti, nella quale al giudizio degli Emi e Rmi Signori Cardinali componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie: '

1) Introduzione della Causa di Beatificazione, ossia dichiarazione del martirio del Servo di Dio Natale Pinot, parroco di Louroux-Beconnais, della diocesi di Angers, ivi ucciso, come si asserisce, in odio alla Fede nel 1794.

2) introduzione della Causa di Beatificazione e Canomzazione del Servo di Dio Innocenzo da Berzo, Sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini.

3) Ed intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Gioacchina Vedruna de Mas, Fondatrice dell'Istituto della Carità, nella diocesi di Vich.

Martedì 28 gennaio 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, con l'intervento degli Emi e Rmi Signori Cardinali e col voto dei Rmi Prelati officiali e dei Rmi Consultori teologi componenti la Sacra Congregazione dei Riti, si è tenuta la Congregazione Preparatoria per discutere il dubbio sopra l'eroismo delle virtù del Ven. Servo di Dio Alano De Solminiac, dei Canonici Regolari Lateranensi, Vescovo di Cahors.


NOMINE

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare:

6 gennaio 1919. I Revmi P. Abate Arsenio Pellegrini e P. Sofronio Gassisi, dei Minori Basiliani di Grottaferrata, Consultori della S. Congregazione «Pro Ecclesia Orientali».

27 » » L'Emo signor Cardinale Donato Sbarretti, Protettore dell'Istituto di Carità, di Nazaret.


Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare:

Pì'otonotari Apostolici ad instar participantium:

22 dicembre 1918. Mons. Giuseppe Alfredo Peltier, della diocesi di Joliette. •


28 ottobre 1918. Mons. Antonio Tonda, della diocesi di Susa. 20 dicembre » Mons. Giuseppe Morrone, della diocesi di Nola.

2 gennaio 1919. Mons. Francesco Rossi Stockalper, di Roma. 6 » » Mons. Gustavo Couto, della diocesi di Angola.

11 » » Mons. Carlo Roseau, della diocesi di Séez.

14 » » Mons. Gioacchino Soarez de Oliveira Aloin, dell'archidiocesi di Rio de Janeiro.

15 » » Mons. Emilio Seraglia, della diocesi di Padova.

ONORIFICENZE

Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze:

La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

22 dicembre 1918. Al sig. Giulio van den Heuvel, già Inviato straordinario e Ministro plenipotenziario del Belgio presso la Santa Sede.

14 gennaio 1919. Al sig. Bonaventura Bianco Viel, già Ministro degli Esteri al Cile.

» » » Al sig. Guglielmo Pereira, già Ministro degli Esteri al Cile.

Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

4 gennaio 1919. Al sig. Leone Watine, della diocesi di Lilla. » » » Al sig. Eugenio Wattinne, della medesima diocesi.

14 » » Al sig. Guglielmo Giorgio Emilio d'Artillac Brill, Incaricato di Affari dei Paesi Bassi a Buenos Aires.

22 » » Al sig. Giovanni Enrico Ludovico van Dyk, della diocesi

di Bois-le-Duc.


31 dicembre 1918. Al sig. conte Simone Planas Suarez, Ministro del Venezuela a Lisbona.

8 gennaio 1919. Al sig. ing. Giuseppe Fernando Sousa, di Lisbona.


La Commenda dell' Ordine di S. Silvestro Papa :

10 aprile 1918. Al sig. Eliseo Arbeláez, già Segretario della Legazione di # Colombia presso la Santa Sede.

8 gennaio 1919. Al sig. cav. Emilio Ranuzzi, di Roma.

Il Cavalierato dell'Ordirne di S. Silvestro Papa:

5 gennaio 1919. Al sig. dott. Giorgio Sidley, della diocesi di Salford.


Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare:

Camerieri Segreti soprannumerari di S. S.:

28 dicembre 1918. Mons. Giuseppe Giuntini, dell'archidioeesi di Firenze. 16 gennaio 1919. Mons. Agostino Maij, della diocesi di Paderborn. » » » Mons. Roberto Heddergott, della medesima diocesi. » » » Mons. Massimiliano de Berchem, dell'archidioeesi di Praga. » » » Mons. Riccardo Hoffmann, dell'archidioeesi di Monaco di

Baviera. 19 » » Mons. Sebastiano Staudbamer, della medesima archidiocesi. 21 » » Mons. Francesco Verquera, della diocesi di Susa.


28 dicembre 1918. Mons. Giuseppe Di Girolamo, di Roma.

Annus XI - Vol. XI 1 Martii 1919 Num. 3


ACTA BENEDICTI PP. XV


I

C O N C E D I T U R I N P E R P E T U U M I N D U L G E N T I A P L E N A R I A T O T I E S Q U O T I E S L U C R A N D A

D I E F E S T O T I T U L A R I S O C I E T A T I S R E G A L I S A C I N G U L O N O S T R A E D O M I N A E A D

C A T H E D R A L I S E C C L E S I A E D E R T H U S E N S I S .

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Exstat , Derthusensi in urbe, prae-

divite in sacello templi cathedralis, canonice erecta pia ac vetustissima

Confraternitas Nostrae Dominae a Cingulo nuncupata , quae sodalium

numero et dignitate, non minus quam germanae pietatis studiis, sum

mopere floret. Omnis conditionis cives, e plebe non minus quam e nobi

litate viri principes, reges et Romani quidem Pontifices Nostri Deces

sores, per longam annorum seriem, hanc Societatem maximo in honore

habuerunt ; ipsique Hispaniarum Reges illi nomen dederunt. Nunc vero,

cum hodiernus Prior Regalis huius Confraternitatis Nostrae Dominae a

Cingulo, roboratas amplissimo Derthusiensum Episcopi suffragio, enixas

Nobis humili ter preces adhibuerit , ut die festo titulari fidelibus cathe

drale ipsum templum visitantibus plenariam indulgentiam de apostolica

benignitate largiri dignemur; Nos, at tentis Societatis eiusdem antiqui

tate et splendore, optatis his annuendum, quan tum in Domino possumus,

exist imavimus. Quam ob rem, audito dilecto filio Nostro S. R. E. Car

dinali Poenitentiario Maiore, de omnipotentis Dei misericordia ac bea

torum Petr i et Pauli apostolorum Eius auctori tate confisi, omnibus et

singulis fidelibus ex u t roque sexu, die festo t i tulari enunciatae Regalis

ACTA., vol. XI , n. 3. — 1-3-919. 5

66 Acta Apostolicae Sedia - Commentarium Officiale

Societatis Nostrae Dominae a Cingulo, nempe Dominica mensis septem

bris prima, ad Der thusense cathedrale templum quotannis , admissorum

sacramentali confessione expiatis ac caelestibus epulis refectis, confluen-

t ibus, a medietate diei praecedentis ad mediam usque noctem ipsius

Dominicae, indulgentiam plenariam toties lucrandam concedimus, quo

ties sacellum B. Mariae Virg. a Cingulo, in enunciata cathedrali ecclesia

positum, devote visitent, ibique pro chris t ianorum principum concordia,

haeresum exstirpatione, peccatorum conversione ac sanctae Matris Eccle

siae exaltatione pias ad Deum preces effundant. Largimur insuper fide

libus eisdem, si malint, liceat plenaria hac indulgentia functorum vita

labes poenasque expiare. Contrariis non obstant ibus quibuscumque.

Praesent ibus perpetuis futuris temporibus valituris.


X I X decembris M C M X V I I I , Pontificatus Nostri anno quinto.

P . CARD. GASPARRT, a Secretis Status.

Il

T E M P L U M L O C A R N E N S E B . M . V I R G I N I S A S A X O , I N D I O E C E S I L U G A N E N S I , T I T U L O

A C P R I V I L E G I I S B A S I L I C A E M I N O R I S H O N E S T A T U R .

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Locami , intra fines Luganensis;

dioecesis, ant iquum exstat percelebre templum Deo in honorem B. Ma

riae Virg. a Saxo dicatum, ad perennandam memoriam erectum appari

tionis ipsius Deiparae pio cuidam e Franciscani familia coenobitae, in per

vigilio festivitatis B. Mariae Virg. in coelum Assumptae, anno millesimo

quadringentesimo octogesimo nono. Id constans refert, monument i s ac

prodigiis luculenter suffulta, tradit io. Eidem porro Deiparae Virginis

tutelae merito f ideles incolae Ticinenses t r ibuunt , quod ab haeretica

lue, saeculo decimo quar to per Helveticas regiones nefarie grassante ,

feliciter servati fuerint : ac saepe saepius, publicis vel privatis ingruen

t ibus calamitatibus, praesenti ipsius Deiparae auxilio incolumes evase

rint. Quam ob rem cultus B. Mariae Virg. a Saxo in dies ad auc tus

est, eiusque ligneum affabre sculptum simulacrum, in ulnis Puerum

Iesum ges tant i s , semel i terumque aureo diademate redimitum fuit,

primo quidem a Legato Apostolico apud Helvetios anno M D C X V I I ; se

cundo autem decreto Vaticani Capituli anno M D C C C L X X X , scilicet quar to


redeunte centenario a mirifica Deiparae Virginis appari t ione. In terea

parvae vetustissimae marialis aedis progressu temporis muta ta forma,

i ta increvit, ut t um audaci s t ructura pilis giganteis innixa tot iusque

molis amplitudine, tum omnigenae art is , ac praeser t im picturae, con

spicuis operibus, hoc templum, Locami in honorem B. Mariae Virg. a

Saxo mirifice constructum, prae ceteris eniteat. Huius parietes templi

votivis tabellis, vexillis, argenteis t rophaeis atque innumeris pretiosis

donariis circum ornati , benignissimam Dei Genitricis, gra t iarum apud

Dominum sequestris, potentiam civiumque acceptam tutelam luculen

ter testantur . Sacra supellectili abunde refectum et privilegiis a tque

indulgentiis a Sede Apostolica di tatum, memora tum templum F r a t r u m

Ordinis Minorum Capulatorum curis concreditum fuit; hique, vehemens

pietatis s tudium erga Beatissimam Dei Genitricem fidelium praesert im

peregrinorum impigre foventes, ecclesiasticis ibidem muner ibus naviter

funguntur. Ab anteactis saeculis in praesens usque, piae peregrinatio

nis causa, ad mariale sanctuar ium a Saxo non modo e pago Ticinensi,

verum etiam a dissitis tum Helvetiae, tum finitimae Italiae, tum aliarum

nat ionum regionibus christifideles saepe saepius turmat im solent con

fluere, B. Mariae Virg. s imulacrum veneratur i eiusque opem fidenter

imploraturi . Neque prae tereundum arbi t ramur, quod, sua aetate, sanctus

Carolus Borromaeus, cardinalis archiepiscopus Mediolanensis, idem san

ctuarium mariale a Saxo, Locarnensium civium pietate iam munifice

auc tum ac decora t um, non semel invisent, t an taque fuerit admirat ione

perculsus, ut , prophetico sane spiritu, haec verba protuler i t : « F luent

ad hanc aedem omnes gentes ». Haec animo repetens, cum venerabilis

frater Aurelius Bacciarini, episcopus t i tularis Dauliensis et admini

strator apostolicus Luganensis, pia quoque exprimens cleri populique,

vota, Nos flagitaverit ut templum Locarnense B. Mariae Virg. a Saxo

Basilicae Minoris titulo ac privilegiis cohonestare d ignemur; Nos votis

h is annuendum ultro l ibenterque exist imavimus. Quae cum ita sint,

audito Congregationis Sacrorum Ri tuum Cardinali Praefecto, motu pro

prio ac de certa scientia ac matura deliberatione Nostris deque apo

stolicae potestatis plenitudine, praesent ium vi , enunciatum templum

B. Mariae Virg. a Saxo, Locami, intra fines dioecesis Luganensis exsi

stens, perpe tuumque in modum, Basilicae Minoris titulo donamus , cunctis

honorificentiis ac privilegiis eidem tributis, quae minoribus Almae hu ius

Urbis Basilicis de iure competunt. Decernentes praesentes Literas firmas,

validas atque efficaces semper exstare ac permanere , suosque plenarios

atque integros effectus sortiri a tque obtinere, illisque ad quos pert inent

nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse


ac definiendum, i r r i tumque ex nunc a tque inane fieri si secus super

his, a quovis, auctori tate qualibet, scienter vel ignoranter, a t tentar i con

tigerit. Non obstant ibus contrari is qu ibuscumque .


in ianuari i M G M X I X , Pontificatus Nostri anno quinto.

P . GARD. GASPARRI, a Secretis Status.

I I I

ECCLESIA SS. URSULAE ET SOCLARUM, V V . ET M M . , IN URBE BONAERENSI, TITULO BASILICAE DECORATUR.

t

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Exstat in urbe Bonaerensi templum

Deo in honorem Ss. Ursulae et Sociarum, virginum et mar tyrum, anno

MDCCLiv dicatum atque Ordini F ra t rum Minorum concreditum, unde

vulgo a S. Francisco nuncupatur . Ceteris illius urbis sacris aedibus, tum

antiquitate ac praestant i molis amplitudine, tum conspicuis picturae et

sculpturae operibus idem templum ita praecellit, ut illustre veluti his to

riae monumentum habeatur , quod ab exteris quoque illud invisentibus

merito suspicitur. Anno M C M X I piorum coniugum Sanctis Muzué et Caro-

lae Vivar de Muzué, modo defunctorum, profusa l iberali tate largitis

expensis, sacra eadem aedes tot de integro pulcherrimis omnigenae

artis ornamentis magnifice adaucta fuit, ut praecipua Bonaërensis civi

tatis ecclesia in praesens habenda sit. Praeter Minorum Ordinis Fra

trum, qui benefactis vi taque in exemplum peracta famam immaculatam

reliquerunt, mortales exuvias insigni sarcophago ibi recónditas, praeno

bili enunciato in templo il lustrium etiam virorum corpora requiescunt,

qui, publicis et civilibus laudabil i ter perfuncti muner ibus , inter optimates

Reipublicae Argentinae iure accensentur. Rat ione quoque cultus et fidelis

populi assidua frequentia et saepe saepius innumero concursu, eadem

sacra aedes inter primarias urbis ecclesias enitet. Siquidem Franciscales

Fra t res , ibidem sacris officiis naviter vacantes, divini cultus splendori

singulari studio prospiciunt, s imulque plur imae Confraternitates et Soda

litia, sub diversis nominibus, nec non Consociationes et Piae Uniones

eadem in ecclesia sunt legitime consti tutae, praesertim laica Congre

gatio Tertii Ordinis S. Francisci, in qua quingenti viri ac mille tercentae

mulieres militant. Hae 4 omnes insti tutiones et societates privilegiis

Acta Benedica PP. XV 69

sacrisque indulgentiis largiter pollent, queis ab hac Sancta Sede diver

simode ditatae fuerant. Praeterea memora tum templum, Archibasilicae

Lateranensi iampridem aggregatum, non modo copiosa ac divite supel

lectili refertum est, sed praecipue sacrarum rel iquiarum thesauro, quas

inter nonnullae insignes pretiosissimis thecis inclusae, quas publice expo

sitas permagno pietatis studio -christifideles venerantur . Quae cum ita

sint, cum hodiernus Franciscani Provinciae a B. Mariae Virg. Assum

ptione Praeposi tus, vota exprimens quoque Fra t rum Coenobii Bonaë-

rensis, Nos enixis precibus f lagitaveri t , ut prae laudatum templum sub

titulo S. Ursulae et sacrarum virginum et martyrum ad Basilicae digni

tatem evehere dignemur; Nos, animo repetentes gloriosas illius templi

memorias, precibus his annuendum, quan tum in Domino possumus, exi

st imavimus. Idcirco, audito venerabili fratre Nostro S. R. E. Episcopo

Cardinali Sacrorum Ri tuum Congregationi Praefecto, at tentoque prae

sertim commendationis officio tum archiepiscopi Bonaërensium, tum

Fra t rum Minorum Procuratoris Generalis, ecclesiam Bonaërensem Ss. vir

ginum et martyrum Ursulae et Sociarum, ex certa scientia et ma tu ra

deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine,

praesent ium tenore, simplici Basilicae titulo cohonestamus, cum privi

legio deferendi t in t innabulum et conopaeum, cui liceat addere s temma

ipsius ecclesiae, non tamen auro vel argento ornatum. Decernentes prae

sentes Literas firmas, validas atque efficaces semper exstare ac perma

nere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obt inere; illisque,

ad quos pertinent, nunc et in posterum plene suffragari, sicque merito

iudicandum esse ac definiendum, i r r i tumque ex nunc et inane fieri si

quidquam secus super his, a quovis, auctori tate qualibet, scienter sive

ignoranter a t tentar i contigerit. Non obstant ibus contrariis quibuscumque.


V I I I ianuarii M C M X T X , Pontificatus Nostri anno quinto.



E P I S T O L A E

I

A D R . F . H I M E R I U M A I E S U , F R A T R U M A S C H O L I S C H R I S T I A N I S P R A E P O S I T U M

G E N E R A L E M , A L T E R O S A E C U L O E X E U N T E A B O B I T U S . I O A N N I S B A P T . D E

L A S A L L E , E O R U M P A T R I S L E G I F E R I .

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. - Exeunte altero

iam saeculo a beatissimo obitu Patr is vestri legiferi, non possumus

quin tant i viri memoriam, ob eius in Ecclesiam insignia promerita, vobis

cum celebremus: eo magis quod ad medendum gravi cuidam suorum

temporum incommodo eiusmodi ra t ionem sequutus est cuius hodie

quoque mira est opportuni tas . Cum enim animadvertisset populum,

maximeque classem tenuiorum, in summa ignoratione versari earum

rerum quae ad religionem pertinent, sibi proposuit puerorum de infima

plebe institutionem suscipere, quos dum l i t terarum initiis erudiret, simul

christianae vitae praeceptis imbueret . Et praeclarissimi ab eo percepti

fructus in hoc munere , praeser t im ex quo socios adiutoresque sibi hu ius

operae et laboris adscivit, non dubio sunt argumento istam sodalitatem

in Ecclesiae sanctae bonum ab eo esse, Dei providentis consilio, condi

tam. Nunc vero in educatione puerit iae incredibile est quam late chri

st ianus spiritus desideretur, nimis multis summa contentione ni tent ibus

ut scholas ab Ecclesiae matr is tutela subtrahant , in easque laicam, quae

dicitur, disciplinam Inducant , ubi nihil sit quod sapiat religionem. Ita

quae vir tutum domus debet esse, in specum vert i tur vitiorum. Nam

timore Domini sublato, quod initium sapientiae est, quid iam impro-

vidam aetatem cohibeat quominus omnia sequatur f lagrantium vota

cupidi ta tum? Nemo igitur non videt quam bene communi saluti prospi

ciant qui nostros pueros, spem futuri temporis, christianis institutis et

moribus, quemadmodum vos facitis, informent. Quare ingentes vobiscum

grates Deo agimus, cuius benignitas vest ram sollertiam ad tam laeta-

bilia incrementa provexi t ; optamusque ut ex hac Patr is vestri legiferi

commemoratione vel alacrioribus sumpt is animis, salutarem Ecclesiae

ac civitati operam navare perseveretis. Ob eam rem, caelestis auxilii

vobis conciliandi causa, l ibentes damus ut, fausto die V I I aprilis proximi,

quisquis sacerdos apud vos rem divinam fecerit et quotquot ex inst i tuto

vestro sodales a lumnique sacro adfuerint, omnes plenariam indulgen

tiam, usitatis condicionibus, lucrentur. Atque auspicem divinorum m une-


rum paternaeque Nostrae benevolentiae testem, apostolicam benedictio

nem tibi, dilecte fi l i , tuaeque sodalitati universae amantiss ime impert imus.

Datum Romae apud S. Petrum, die xxvn mensis ianuari i M C M X I X ,

Pontificatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

II

A D R . D . P . T H O M A M P E G U E S , E X O R D I N E P R A E D I C A T O R U M , Q U I S U M M A M

T H E O L O G I C A M S . T H O M A E G A L L I C E I N M O D U M C A T E C H I S M I E X P L I C A T A M

E D I D E R A T .

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. - Praeclara de

Thoma Aquinate praeconia Apostolicae Sedis iam neminem catholicum

dubitare s inunt quin ideo ille sit excitatus divinitus, ut haberet Ecclesia

quem doctrinae magistrum maxime in omne tempus sequeretur . Con

sonum autem videbatur singularem viri sapientiam non modo sacri

cleri hominibus, verum omnibus quicumque religionis altius s tudia cole

rent, a tque ipsi multitudini, directo patere : natura enim fit ut quo pro

pius ad lumen accesserit, eo quis uber ius collustretur. Vehementer igitur

es tu quidem laudandus qui, cum, opus Angelici Doctoris potissimum,

Summam Theologicam litteralibus commentar i is gallice interpretari

instituisses - remque e sententia succedere volumina ostendunt adhuc

edita - eamdem in modum catechismi explicatam nuper evulgasti. I ta

hu ius tant i ingenii divitias non minus apte ad rudiorum usum accom-

modasti quam ad doctiorum, omnia breviter strictimque, eadem perspi

cuitate ordinis, t radendo, quae is copiosius exposuerat . Equidem tibi

gra tu lamur isto diuturni laboris studiique fructu, in quo licet magnam

disciplinae Thomisticae cognitionem ac scientiam agnoscere: optamus-

que id quod, pro tuo Ecclesiae sanctae amore, habes propositum, ut

ad christ ianam doctrinam penitus percipiendam prosit quamplurimis .

Atque auspicem divinorum munerum et praecipuae benevolentiae No

strae testem, apostolicam benedictionem tibi, dilecte fili , tu isque disci

pulis amant iss ime impert imus.

Datum Romae apud S. Pet rum, die v mensis februarii M C M X I X ,


BENEDICTUS P P . XV



SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII

Ernes tus Buonaiuti , decreto S. Officii diei ¥1 novembris 1918, quo

opuscula ab eo conscripta, quibus t i tu lus : La genesi della dottrina

agostiniana intorno al peccato originale et S. Agostino, proscripta et in

Indicem librorum prohibi torum inserta sunt, se subiecit et opuscula

reprobavit .

Datum Romae, ex aedibus Sancti Officii, die 10 februarii 1919.

A. Castellano, S. R. ei U. S. Notarius.


I

D E C R E T U M

P R O C E L E B R A T I O N E C O N C I L I O R U M E T A P P E L L A T I O N I B U S I N R E G I O N I B U S I T A L I A E

Conciliorum provincialium celebrationi in plerisque Italiae regio

nibus haud leves obesse difficultates a multis sacrorum Antisti t ibus

no ta tum est : etenim, ae ta tum decursu tum ethnographicis ra t ionibus

tum etiam politicis per turbat ionibus, ecclesiasticae circumscriptiones

dioecesum ac provinciarum funditus immuta tae fuerunt; unde factum

quod ex metropolibus non paucis aliae suffraganeis sedibus sunt

orbatae, aliae u n a m vel al teram ret inuerunt .

Ex his autem pronum est intelligere, praedictos Episcoporum con

ventus in memorat is locis non illud obtinere posse momentum eamque

solemnitatem, quae • illos decerent, quaeque Ecclesia habere desiderat, ut

plur ium Antistitum, in Dei nomine congregatorum, consiliis et aucto-

ritate ea const i tuantur , quae Dei ipsius gloriae et fidelium bono util iora

sint a tque ad usum aptiora.


Eiusmodi igitur difficultatibus ut efficaciter obveniatur, Episcopis

per Italiam audit is habitoque suffragio Emorum Pa t rum S. Congrega

tioni Consistoriali praeposi torum, Benedictus Papa XV sequentia decer

nenda consti tuit :

I. Incolumi Conciliorum provincialium lege pro provinciis Veneta,

Mediolanensi, Vercellensi, Taurinensi ac Ianuens i ; i temque sartis iuribus

metropoliticis Romani Pontificis in Romana provincia secundum sacros

canones; in ceteris Italiae regionibus, provincialium Conciliorum loco,

ex praescripto can. 283 Codicis quovis vicennio celebrandorum, habe

bun tur vicesimo pariter quoque anno Concilia plenaria per regiones

ad normam cann. 281, 282, 287 et seqq. iuxta praesentis decreti prae

scriptiones.

II. Regiones in quibus, Conciliorum provincialium loco, Concilia

plenaria regionalia habenda erunt sequentia sunt, qua rum nomina, ad

clariorem indicationem, vulgari sermone efferuntur: Emilia, Romagna,

Toscana, Umbria, Marche, Abruzzi e Molise, Beneventano, Campania,

Salernitano, Basilicata, Puglie, Calabria, Sicilia, Sardegna; quae vero

Dioeceses censendae sint ad singulas hasce regiones pro Conciliorum

celebratione pertinere, peculiari decreto definietur.

III. P ro dioecesibus Latii (prout hoc nomen nunc temporis audit)

peculiares dispositiones Sanctitas Sua sibi impertiendas reservat.

IV. In Episcoporum coetibus, vulgo Conferenze, qui ad normam

can. 292 Codicis, quovis quinquennio cogendi sunt, quique iam in Italia

per regiones habentur , is qui praeeri t pr ima sequenti vice, sicque pari ter

in ceteris sequutur is conventibus antequam vicennium impleatur pro

regionali comitio consti tutum, Pa t r ibus discutiendum proponet quando

debeat et possit pr imum plenarium regionale Concilium celebrari; tum

vero, ad praescriptum can. 281, Summum Pontificem postulabit ut San

ctitati Suae designare placeat legatum suum ad Concilium convocandum

eique praesidendum.

V. Omnia vero quae , pro celebratione Conciliorum plenariorum

regionalium, superius s ta tuta sunt, nullimode det rahunt neve detrahere

censeantur praescripto can. 285 circa appellationes a sententiis I in

stantiae ad tr ibunal II instantiae. Permit t i tur tamen Episcopis, qui Sedi

Apostolicae sint immediate subiecti, ut pro appellationibus sibi deligant

Archiepiscopum viciniorem etsi provincia propria carentem, i temque

his Archiepiscopis ut designent pro appellationibus Ordinarium vici

niorem, quem opportunius eligendum censuerint.

Vi. Qua in re, cum a plerisque Romanae provinciae Episcopis expe-

titum fuerit ut speciale t r ibunal II instantiae Romae pro suis dioece-

7 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

sibus consti tueretur, Sanctissimus Pater , ob adductas rat iones, petitioni

annuendum duxit, ac praesenti decreto destinat ad hunc f inem tr ibunal

Vicariatus Urbis, salvo semper recursu III instantiae, si et quando haberi

•quiverit, ad sacram Romanam Rotam.

Praesent ibus valituris contrariis quibuslibet minime obstantibus.

Datum Romae, ex Secretaria S. Congregationis Consistorialis, die

15 februarii 1919.

£ß C. CARD. DE LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L . ^ S .


II

D E C R E T U M

D E C E S S A T I O N E Q U A R U M D A M F A C U L T A T U M Q U A E S A C E R D O T I B U S D U R A N T E

B E L L O C O N C E S S A E S U N T .

Quum atrox bellum, quod plures annos Europam cruentabat, Dei

miserentis gratia, f inem tandem habueri t , oportet ut, cessante causa;

facultates quoque extraordinariae circumscribantur quae sacerdotibus,

militaribus copiis addictis, in suum ac militum bonum fuerunt tr ibutae.

Ne autem, in re tam gravi, angusti is et ambiguitat ibus pateat locus,

SSmus D. N. Benedictus P P . XV censuit expedire ut pressius determi

netur quaenam ex praedictis facultatibus cessasse dicendae sint.

I taque, de mandato SSnii, declaratur na tu ra sua f inem habuisse

facultates ut supra sacerdotibus factas, quae sequuntur :

1) absolvendi in quibusdam casibus milites generali formula, seu

communi absolutione sine praecedenti confessione;

2) absolvendi ab omnibus censuris et casibus reservat is ;

3) Missam celebrandi in quocumque loco, etiam sub dio, remoto

quidem irreverentiae periculo;

4) bis in die, etiam u n a hora post meridiem, et in casibus extraor

dinariis vel non servato ieiunio, Sacrum peragendi ;

5) Missas votivas loco propriae a rubricis praescriptae legendi;

6) asservandi SSmum Sacramentum in bellicis navibus et in sta

tivis castrorum valetudinariis;


7) benedicendi unico crucis signo coronas, cruces, numismata cum

applicatione indulgent iarum;

8) sese eximendi a recitatione divini officii, ac pariter idem officium

in alias pias preces commutandi .

Hisce demptis , reliqua quae at t inent ad iurisdictionem Ordinario

rum castrensium, usque dum eorum ministerium subsistat et servetur,

s a r t a tectaque sunto.

Curae t amen ipsorum Ordinariorum Castrensium erit vigilare ut

omnia quae pert inent ad sacrae liturgiae observantiam, praesert im in

Missae celebratione, a sacerdotibus sibi adhuc subditis adamussim et

ex integro serventur.

Officii pari ter omnium Ordinariorum locorum erit curare ut sacer

dotes in dioecesim e militia reversi ad pr is t inam perfectamque sacro

rum ri tuum observant iam redeant .


22 februarii 1919.

j$| C. CARD. D E LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L. © S. f V. Sardi, Archiep. Caesarien., Adsessor.

III

D E N O M I N A N D I S A D M I N I S T R A T O R I B U S D I O E C E S A N I S

Quum Delegatus Apostolicus in Foederatis Americae Stat ibus haec

dubia definienda proposuisset, scilicet:

1) u t rum dispositiones part iculares Concilii plenarii Baltimorensis,

quoad ius nominandi administratorem dioecesis, sede vacante, adhuc

vigeat; an per novum Codicem abrogatae s int ;

Et qua tenus negative ad pr imam pa r t em:

2) an servandum sit praescr iptum canonis 427;

Emi Pat res Codici interpretando praepositi , die 24 novembris 1918

responderunt :

Ad I m , negative ad pr imam par tem; affirmative ad secundam.

Ad I I a , affirmative, et ad mentem.

Mens autem haec est: « Quatenus speciales circumstantiae hic et

•nunc impediant quominus in illa regione applicetur canon 427, S. C.

Consistorialis instructiones oppor tunas , ad tempus servandas, praebeat ,


dempto omnino Episcopis iure nominandi Administratorem dioecesis,,

mort is causa ».

SSmus autem Dominus Noster resolutiones Commissionis Codicis

ra tas habui t et confirmavit.

De relato tamen Cardinalis Secretarii S. C. Consistorialis, a t tent is

peculiaribus adiunctis in quibus Ecclesiae Foedera torum S ta tuum Ame

ricae versantur , eadem Sancti tas Sua statui t et decrevit, ut in omnibus

dioecesibus in quibus quinque saltem vel sex Consultores dioecesani

non adsint - firma prohibit ione a Commissione Codicis facta - Archiepi

scopus aut Episcopus senior provinciae ecclesiasticae providere possit^

cum ratihabit ione Delegati Apostolici, pro nominat ione Administratoris

dioecesani durante sedis vacatione.

Idque per t r iennium, dummodo interim coetus Consultorum non

fuerit auctus ad numerum superius indicatum.


22 februarii 1919.

C. CARD. D E LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L. © S.

f V. Sardi, Archiep. Caesarien., Adsessor*

I V

PROVISIO ECCLESIAE S. C. Consistorialis decreto, SSmus D. N. Benedictus XV hanc, quae

sequitur, ecclesiam de proprio pastore providit, scilicet:

14 februarii 1919. — Titulari ecclesiae episcopali Adrianopoli tanae

praefecit R. P. D. Franciscum Isola, hac tenus Episc. Concordiensem.

V

NOMINATIO

14 februarii 1919. — Postulante R. P. D. Iosepho Morabito, episcopo-

Miletensi, SSmus D. N. Benedictus P P . XV, decreto S. C. Consistorialis,

deputavi! R. P. D. Pau lum Albera, episcopum Bovensem, in Admini

stratorem Apostolicum ecclesiae Miletensis, perdurante infirma Episcopi

valetudine.

S. Congregatio Concilii

SACKA CONGREGATIO CONCILII

77

I

D E C R E T U M

R E V O C A T U R D E C R E T U M D E P R O V I S I O N E O F F I C I O R U M E T B E N E F I C I O R U M D U

R A N T E B E L L O .

Cum ob belli cessationem e clericis servitio militari adstrictis ple

rique iam dimissi proprias dioeceses et sedes repetierint et reliqui brevi

dimittendi in eas sint redituri , congruum est ut, mutat is re rum adiun

ctis, decretum huius S. Congregationis Concilii de provisione officiorum

et beneficiorum diei 14 novembris 1916 suam vim et robur exerere

desinat. Illud i taque revocatur, prout per praesentes lit teras de man

dato SSmi decernitur et declaratur esse revocatum et non amplius

vigere: proindeque Ordinarii redintegrantur in suas facultates eadem

officia et beneficia conferendi, servatis tamen de iure servandis, et prae

sertim canonibus 147-182 et 1431-1447 Codicis Iuris Canonici, necnon

prae oculis habi ta Instructione edita a S. Congregatione Consistoriali

De clericis e militia redeuntibus diei 25 octobris 1918.

Datum Romae, ex Secretaria eiusdem S. Congregationis Concilii,

die 26 februarii 1919.

F . CARD. CASSETTA, Praefectus.

L.-HB S. I. Mori, Secretarius.


I I

G E R U N D E N .

F U N D A T I O N I S B E N E F I C I O R U M

S P E C I E S F A C T I . - Episcopus Gerunden, sequent ibus litteris H. S . C.

tr ia dubia solvenda proposuit : « Nonnulli sacerdotes, beneficium eccle-

« siasticum constituere vel bona alicuius beneficii augere satagentes,

«pos tu lan t , ut beneficia ita adaucta nova dote sibimetipsis conferantur,

« eorumque reditus omnes percipiant, quod quidem sub specie util i tatis

« in posterum obtinendae iustum suadere conantur . At onera beneficii,

« obeunda in favorem ecclesiae, etiam parochialis, ubi beneficium fuit

« consti tutum, adimplere nolunt eo innixi quod ipsi obtentores sunt

« a pr ima inst i tu t ione: sicque constare faciunt in tabulis fundationis,

« seu augmenti dotis. Praeterea , dum onera beneficii, etiam levissima^

« licet maximae utilitatis fidelium, nolunt por tare , t amen assistendi fun-r

« ctionibus ab ecclesia sui tituli peragendis, sive fundatis, sive adven-

« titiis, necnon et st ipendia iisdem assignata percipiendi, ius exigunt.

« Ut igitur tu t ius in- hac re procedere valeat, postulat reverenter

« Episcopus Orator resolutionem tr ium dubiorum sequent ium; n imi rum:

« I 9 Utrum liceat clausulam apponere in limine fundationis bene-

« ficii, vi cuius pr imus obtentor liber sit ab oneribus beneficio adnexis

« rite ferendis, etiam cum agitur de oneribus quae alicui ecclesiae paro-

« chiali vel fidelis populi necessitati respondeant .

« Et quatenus affirmative. 2° Utrum beneficiatus pr imus obtentor ,

« dum onera non implet, ius habea t assistendi functionibus suae eccle-

« siae sive fundatis sive adventitiis, necnon et s t ipendium pro his per-

« cipiendi.

« Quatenus negative ad secundum. 3° Utrum sustineri possint clau-

« sulae contrariae olim adiectae in limine fundationis et ab Ordinariis

« approbatae ».

A N I M A D V E R S I O N E S (ex voto Consultoris). - Gum res de qua agitur resol

venda sit iam novo Codice publicato et sub illud tempus, quo, finita

legis vacatione, Codex plenam vim obligandi obtinuit, considerari debet

tum sub respectu ad novum Codicem, maxime in ordine ad novas

fundationes, tum sub respectu ad ius praecedens, praesert im quoad

8. Congregatio Concilii 7£

beneficia iam sub praecedenti iure fundata. Sedulo tamen in u t raque

consideratione dist inguendum est inter veram beneficii nondum exsisten

tis fundationem, et augmentum dotis pro beneficio iam fundato oblatum.

Quoad beneficia futuro tempore fundanda, excludenda penitus est

a fundatione quaelibet conditio, qua fundatori reservetur ius patrona

tus, licet possint ipsi concedi suffragia ipsius liberalitati proport ionata

(can. 1459). Quo excluso, iam cetera consideranda sunt , quae in dubium

veniunt sive quoad beneficia iam fundata sive quoad fundanda, atten

dendo primo loco fundationem beneficii, deinde augmentum dotis.

T. Quoad fundationem beneficii translati t ium in iure est, in s ta tuenda

lege fundationis alicuius beneficii plurimum deferri fundatorum volun

tati, ut ii alliciantur et non re t rahantur a fundationibus. Erectio enim

beneficiorum favorem Ecclesiae continet; siquidem tendit ad augendum

cultum divinum et Ecclesiae decus, tum ob novos actus cultus divini

qui erunt a beneficiato ex obligatione ponendi, tum etiam quia bona,,

in hunc finem oblata, Deo dicantur et ex temporal ibus veluti sacra et

spiritualia efficiuntur. Quae commoda obtinenda causa sunt, cur funda

tor ibus et iam conditiones iuri communi contrarias in tabulis fundatio

nis apponere permit ta tur (Barbosa, De episc, p. I i i , alleg. 71, n. 39;

Lotterius, De benefic, lib. 1, q. 32, num. 14 sq.; De Luca, De benefic,

disc. 95, num. 10). Quam facultatem admit tendi conditiones etiam iuri

communi contrarias Episcopis agnovit explicite Codex, can. 1417, ubi

tamen illa l imitatione circumscribitur, quod agatur de conditionibus

honestis et na turae beneficii non repugnant ibus . Ceterum haec limitatio

etiam de iure praecedenti erat intelligenda, ubi pariter erant exclusae

conditiones impossibiles aut contradictoriae, conditiones turpes et con

ditiones contra substant iam beneficii; quia qui contra substant iam bene

ficii legem meditatur, ut ique destruit quod agit, velut si beneficiato ini1»

pona tu r obligatio alteri cedendi quidquid ex beneficio percipit (Lotterius,

1. c , num. 26 sq.).

Age vero, in casu, pr ima illa conditio, quod fundator obtineat prima

vice beneficium a se fundatum, non est conditio turpis aut beneficii

na turae repugnans, ut est manifestum. Orator quidem timuisse videtur

ne sub hac conditione lateret simonia a t tendens fortasse Benedictum XIV

in Institut, canonie, num. 95 et resolutionem huius S. C. in causa Alexan

drina, Augmenti dotis, a. 1686, ab eodem relatam. At tamen ille t imor caret

fundamento; quin immo eo loco Benedictus XIV, n. 6-sq. contrar ium

expresse defendit innixus auctori tate Pi toni i ; nec allegata causa Ale

xandr ina facit ad rem, ut optime ibidem prosequi tur Benedictus XIV,

quia in illa causa non agebatur de fundatore, sed de alio clerico


desiderante obtinere beneficium iam fundatum, qui augmentum dotis

offerebat, non Episcopo, sed patronis, conventione cum eis inita, ut se

propter promissum augmentum dotis praesentarent ; qua in re, bonis

temporal ibus oblatis, intendebat obligare patronos ad sui praesentat io

nem, cui conventioni merito visa est subesse labes simoniaca. At in

casu, ut ibidem discrimen ostendens prosequitur Benedictus XIV, agitur

de conditione posita ab ipso fundatore et per Episcopum acceptanda,

ut illi pr ima vice liceat habere beneficium; bona autem offeruntur

Ecclesiae, ut Ecclesiae in perpetuum serviant in augmentum cultus

divini per beneficiatum, qui illis bonis sustentetur , procurandum. Et

mirum profecto esset, intercedere labern simoniacam ea in re, quam

novus Codex ra tam habui t cum tamen voluit in futurum abolitum ius

pat ronatus . I ta enim statui tur can. 1450, § 2 : Ordinarius potest funda

tionem beneficii admittere ea adiecta conditione, ut beneficium prima vice

conferatur clerico fundatori vel alii clerico a fundatore designato.

Secundo loco, est quidem contra ius, quod beneficiatus obtinens

beneficium onera beneficio adnexa non impleat, ut est manifestum :

beneficium enim datur propter officium; at quod determinatus benefi

ciatus, v. gr. fundator ipse, qui simul est pr imus beneficii obtentor, non

teneatur ad onera beneficii implenda, non est conditio turpis nec contra

na tu ram beneficii, ideoque a fundatore, cui datur conditiones etiam

contra ius opponere (can. 1417), in lege fundationis id statui potest.

Sane non repugnat na turae beneficii, quod beneficiatus per dispensa

tionem liberetur ab oneribus beneficio adnexis, v. gr. canonicus per ali

quod tempus dispensetur a lege residentiae et officii choralis, dum tamen

interim percipit beneficii fructus ; quae dispensatio, si na turae beneficii

repugnare*,, dari non posset. I tem saepe admissum est, ut fundator sibi

reservet pensionem ex bonis pro fundatione oblatis, cum tamen nul lam

impleat obligationem beneficio adnexam ; quam reservationem pensionis

expresse agnoscit Codex, can. 1455, num. 2. Praeterea agnoscitur fun

datori facultas in limine fundationis apponendi conditionem, ut ad illud

possit praesentar i etiam infans, qui profecto dum ad congruam aetatem

non pervenerit , non poterit onera beneficii implere (Pargna, De iure

patronatus, Pars II, can. 27, caus. III, n. 31,40; Lotterius, De re benefic,

lib. I, q. 32, n. 17, 19, 34 sq.; Barbosa, Ad Concil. Trid., sess. 25, c. 6,

num. 7, de reformat).

Atque haec multo magis valent in casu, in quo ageretur de capel

lanía pro celebratione missarum, quas sibi applicari fundator rationa

biliter potest nolle, nisi pos tquam e vita decesserit, ideoque potest velle

ut ipse pr imus beneficii obtentor, non tenea tur missas pro se celebrare.


Deinde, quoad ipsum servitium Ecclesiae praest i tum per missam in ea

celebratam, potest fundator velle ut illud servitium non praestetur nisi

post eius mortem ; qua in re nulla est differentia cum casu quo testator

relinquit bona, ut ex illis fundetur capellanía sed nonnisi post mortem

filii. De facto, in casu, nihil aliud fit nisi fundari capellaniam, sed cum

reservatione fructuum usque ad mortem fundatoris. Quae reservatio

potest omnino honeste fieri , et Ecclesia, licet non immediate, durante

vita fundatoris qui pr imus obtinet beneficium, sed ut ique postea, et

quidem perpetuo, obtinebit magnum commodum augmenti cultus divini

rat ione beneficii in ea perpetuo fundati. Ergo undequaque res spectetur

nihil est, cur non possit fundator hanc apponere conditionem.

Relate ad tert ium punctum, seu ad part icipationem fundatoris in

emolumentis adventit i is , velut in funeribus aliisque similibus, profecto,

si fundator ecclesiae in beneficio a se fundato serviret, nulla esset ratio

cur ea participatio fundatori denegaretur ; ut enim in iis emolumentis par

tem habeant prae ceteris clerici servitio ecclesiae addicti, ratio est hoc

ipsum servitium ecclesiae praes t i tum; quae ratio quidem in hypothesi

servitii non praesti t i locum non habet. Aliunde tamen negari non

potest, quod fundator, pr ima vice beneficium a se fundatum obtinens,

licet servitium ipse ecclesiae non praestet , habendus tamen sit ut eccle

siae benefactor, cui, rel inquens beneficium a se fundatum, perpetua qua

dam ratione in augmentum cultus divini contribuit et perpetuo sustentat

beneficiatum, qui ad participationem adventit iorum admittetur . Qua ex

rat ione, admissio fundatoris ad participationem adventi t iorum coniuncta

cum servitio propter quod adventit ia obtinentur, licet debita non dicatur,

aequa tamen vere dici potest.

Iam vero, antequam Episcopus fundationem oblatam acceptet, debet

vocare interesse habentes , prout in casu sunt ceteri beneficiati ecclesiae,

iisque audit is debet ponderare, u t rum detr imentum quod pa t iun tur ceteri

beneficiati in eo quod fundator admit ta tur ad funera, ad anniversaria

ceterasque functiones, compensetur sufficienter per augmentum perpe

t u u m cultus divini obtentum in fundatione novi beneficii; si ita iudicet,

potest Ordinarius pro suo iure fundationem etiam cum illa conditione

acceptare.

Concludendum igitur est, si in limine fundationis admissa est illa

conditio, quod fundator admi t ta tur ad funera, anniversaria ceterasque

functiones, unde emolumenta adventit ia percipiuntur, hanc conditionem

valere ac sancte servandam esse. Episcopum tamen esse l iberum in

reiicienda illa conditione, quae prae tendatur apponi in lege fundationis,

si existimet inde tale detr imentum obvenire ecclesiae ceterisque eiusdem

ACTA, vol. X I , n. 3. — 1-3-919. 6


beneficialis, quod perpetuo augmento cultus divini per fundationem

novi beneficii procurato non ex aequo compensetur.

II . De casu augmenti dotis. Ius const i tutum de re hoc erat, quod

iuspat ronatus non acquireretur, nec patronus, sed t an tum benefactor

ecclesiae fieret et diceretur, qui ecclesiae iam sufficienter dotatae novos

t r ibueret reditus, etiamsi maiores essent, quam illi, qui pr imitus pro

sufficienti dote fuissent assignati ; eo quod patroni fierent, non propter

quant i ta tem rei donatae, sed qui p r imum ecclesiam seu beneficium,

quodammodo a non esse ad esse sufficienti donat ione seu dotatione

perducerent . Si tamen dos pr imitus data omnino periisset, tunc anti

quus pa t ronus iuspat ronatus amit tebat , quod adquirebatur ab illo, qui

de novo sufficienter beneficium dotasset (Reiffenstuel, lib. III , tit. 38, n. 9;

Pirhing., h. t., n. 9; Fagnanus , in cap. « Quoniam », 3, h. t, n. 59, in cap.

« cum propter », 27, h. t., num. 67; Lambert ini , De iure patron., lib. I,

part . I, quaestio 5, art . 12).

Admit tebatur quidem iuspat ronatus etiam occasione augment i dotis

acquiri posse, si t amen dimidia saltem dos consti tuatur, sed s ta tuebatur

in hoc casu iuspat ronatus haberi ex indulto Apostolico, pro quo obti

nendo augmentum dotis erat causa motiva sive impulsiva (Garcia, De

benefic, part . 5, cap. 9, n. 127; Lotterius, De re benefic, lib. I l , qu. 7).

Unde infertur, ex sola auctori tate Episcopi, augmentum dotis admit

tentis, iuspatronatus dotem augenti etiam ex dimidia parte, deferri non

potuisse.

Quamobrem si dubia ab Episcopo Gerunden, proposita etiam intel

ligenda sint de casu quo agatur, non de nova fundatione, sed de solo

augmento dotis, quae circumstantia ab Oratore ponitur in precibus, reti-

cetur tamen in dubiorum formula, liquet praeiudiciale responsum nega

tivum dandum esse ad omnia dubia quoad beneficia, in quae futuro

tempore in tendantur acquiri ex augmento dotis iura, quae conceduntur

fundatoribus. Relate vero ad beneficia praeteri to tempore per augmen

tum dotis in vitam resti tuta, cum nosse non possimus circumstantias

cuiusque beneficii, et u t rum intervenerit in singulis casibus beneplaci

tum Apostolicum, recurrendum erit in singulis cas ibus: nam quae a

praecedentibus Episcopis admissa et approbata sunt, rite facta et appro

bata censeri debent, nisi in casu particulari contrarium probatum fuerit.

RESOLUTIO. - Die 13 iulii 1918 Sacra Concilii Congregatio, in ple

nariis Emorum ac Revm or u m Pa t rum comitiis, in Palatio Ap. Vaticano

habitis, propositis dubiis respondendum censui t :

Ad I. Affirmative.

83

Ad IT. Concedi posse, dummodo nihil obstet ex parte interesse

habent ium.

Ad III. Provisum in praecedentibus.

Facta autem de praemissis SSmo Dno Nostro Benedicto Div. Prov.

PP . XV per infrascriptum S. C C . Secretarium relatione, in Audientia

insequentis diei, Sancti tas Sua datas Emorum Pa t rum resolutiones appro

bare et confirmare dignata est.


SACRA CONGREGATIO RITUUM

I

B R I X I E N .

D E C R E T U M S U P E R I N T R O D U C T I O N E C A U S A E B E A T I F I C A T I O N I S E T C A N O N I Z A

T I O N I S S E R V I D E I I N N O C E N T I I A B E R T I O , S A C E R D O T I S P R O F E S S I O R D I N I S

M I N O R U M S . F R A N C I S C I C A P Ü C C I N O R U M .

In oppido Niardo Camuniae Vallis, in t ra fines dioecesis Brixiensis,

die 19 marti i anno 1844, a piis honestisque parent ibus Petro Scalvinoni

et Francisca Poli or tum duxit Dei Famulus innocent ius a Bert io ,sacerdos

professus Ordinis Minorum Capuccinorum. Infanti nomen Ioannis in

sacro fonte inditum fuit, eiusque nat ivi tas breve gaudium in familia

tulit, quia conversum in luctum ob immatu rum patr is obitum. Inde

pueri educandi omnem curam suscepit mater quae, perspecta egregia

filioli sui indole, ad pietatem bonosque mores an imum facilius infor

mavi!. In eo elucebat obedientia et reverentia matri , a pueril ibus ludis

abstinentia, ad templum frequentia: et oratio, et singularis humani tas

et misericordia in pauperes, quos cibo sibi subtracta et stipe collecta

saepe reficiebat. Brixiensis episcopus Verzeri, quum illum vidisset et

audisset, admirat ione captus, veluti bonae spei puerum parocho com

mendavit , ioannes , cum genitrice Bert ium re versus, l i t terarum rudi

mentis operam navavit, in quibus peculiare specimen dedit diligentiae

et ingenii ad altiora s tudia bene dispositi. Quapropter , curante matre ,

in Convictum Luerensem missus fuit, ubi inter a lumnos et condiscipulos

virtute et studio praestitisse Praeses aliique Superiores testantur . Bonum


semen ita succrevit, ut ecclesiasticae vocationis, Deo adiuvante, fructus

oriretur. Ipse enim postulavit ut e collegio laicorum ad Seminar ium

clericorum transferretur . Voti compos factus, mense novembri 1861,

Brixiense Seminar ium ingressus est, ibique, disciplinae observant ia et

v i r tu tum splendore fulgens, scientiis theologicis et canonicis diligenter

incubuit , prout ex actis eiusdem Seminarii colligitur. Vertente anno 1867,

sacerdotio insignitus, parocho loci Cevi adiutor a Superior ibus desti

n a t u r ; et, licet aetate iuvenis et ministerio neophytus , t amen veluti

provectus et ma tu rus sacerdos curionis officia per biennium gerit. Quam

auxil iarem operam, per a n n u m intermissam ob m u n u s vicerectoris in

Seminario Brixiensi sibi concreditum, pari studio et diligentia ipse

resumpsi t et per quadr iennium praestiti t parocho Bertii, ubi gratam et '

perennem sui memoriam ac desiderium cunctis reliquit. Ioannes enim,

a Bertio discedens, frequenter visitabat Capuccinorum coenobium in

adverso monte s i tum et ecclesiam continentem, a titulo et a proximo

oppido Borno Annuntiatae Borni appellatam. Hinc paulat im arcanam

quandam sensit vocem de perfectioris vitae s ta tu amplectendo in illo

religionis claustro, eamque simpliciter et candide suis pandidi t Supe

rioribus. Isti, aegre ferentes tam validum Ecclesiae ministrum, dioecesi

Brixiensi pretiosum, amittere, complures obiiciunt difficultates. Sed

ioannes, firmus et constans in proposito, hisce difficultatibus solutis

obstaculisque superatis ,-vocationem religiosam secutus, mense aprili

anno 1874 a Patr ibus Capuccinis memorat i coenobii in tyrocinium admit

titur, quo feliciter expleto et elapso triennio solemnia vota profitetur,

die 2 maii anni 1878. In saeculo Ioannes, in religione Innocentius a

Bertio, in praefato loco et coenobio fixum habui t domicilium, etsi brevi

Mediolani et Cremae consisteret. Seraphici Patr is legiferi discipulus et

filius, humil iora semper praetuli t officia. Ex obedientia libentissime

accepit recteque gessit munera vicepraefecti tyronum et grammaticae

magistri a lumnorum Ordinis ; ut r isque iugiter inspirans vitae sanctitatem

morumque candorem cum perfecta fide et amore ardente in Christum

crucifixum et Deiparam Virginem. Insuper ad Super iorum nu tum per

finit ima oppida parochis opere et se rmone auxilium praebuit , sacris

confessionibus audiendis et pauper ibus evangelizandis, iuxta morem

Franciscali Familiae praedilectum. Eius vitae auster i tas omnino singu

laris fuit. Pietas autem sodalibus et extraneis mirifice patebat tum per

Viam Crucis quandoque pluries in die ab eo i teratam, tum per r i tuum

observantiam in Officio et Missa et per adorat ionem Augustissimi Sa

cramenti , tum per marialium precum frequentiam ad altare Beatae

Mariae Virginis. Sanctae vero Ecclesiae addictissimus filius ac minister,


eam summopere diligebat, a tque magistram, reginam, matrem et opus

Dei appeltabat. Pro Ipsa, sicut pro Romano Pontifice, férvidas Deo

Optimo Maximo preces offerre solebat, potissimum in illa temporum

tempestate, animo et spe firma confisus divini Redemptoris et funda

toris promiss is : « Portae inferi non praevalebunt adversus e a m » .

Exeunte anno 1889 sacras exercitationes religiosis capuccinis Mediola

nensis familiae praedicavit. Missus deinde Albinum apud suos coeno

bitas, idem ministerium peregit, quod tamen intermit tere cogitur, ob

gravem morbum quo corripitur. Statim Bergomum delatus, ut in illo

Gapuccinorum coenobio curaretur , ingravescente morbo, sacramentis

Ecclesiae refectus, pie obiit in Domino die tertia marti i anno 1890.

Exequiis, secundum Ordinis morem, rite persolutis, eius corpus eo in

loco religiose tumula tum est, donec post septem circiter menses , die

29 septembris, Bertium translatum, ibidem, iuxta Bert iatum vota, depo

situm, in pace quiescit. Inter im fama sancti tat is Servi Dei in vita et

post obi tum magis in dies clarescente, Processus super ea Ordinarius

Informativus in ecclesiastica Curia Brixiensi confectus et absolutus,

Romam ad Sacram Ri tuum Congregationem t ransmissus fuit. Ins tante

autem Rmo P. Raphaele a Vallefinaria, Ordinis Minorum Capuccinorum

postulatore generali, a t tent isque litteris postulatoriis quorundam Emo

rum S. R. E. Cardinalium, plur ium Rmorum Archiepiscoporum et Epi

scoporum, necnon Capituli Cathedralis Ecclesiae Brixiensis, parochorum

et Famil iarum religiosarum in dioecesi Brixiensi aliisque fmitimis exi

stentium, rogantibus etiam Municipiis clarisque viris et familiis Camu-

niae Vallis, quum, etiam scriptis Servi Dei perquisit is et revisis, nihil

obstet quominus ad ulteriora procedi possit, Emus et R m u s Dnus Car

dinalis ' Ianuarius Granito Pignattelli di Belmonte, Episcopus Albanensis

et huius Causae Ponens seu Relator, in ordinario sacrorum r i tuum

Congregationis coetu subsignata die ad Vaticanum coacto, sequens

dubium discutiendum proposuit : An signanda sit Commissio Introdu

ctionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur? Et Emi ac Rmi

Patres sacris tuendis ri t ibus praepositi , post relationem ipsius Emi

Ponentis , audi to etiam R. P. D. Angelo Mariani Fidei promotore gene

rali, omnibus accurate perpensis, respondendum censuerunt : Signandam

esse Commissionem introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die

14 ianuarii 1919.

Quibus omnibus Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV

per infrascriptum Cardinalem Sacrae Ri tuum Congregationi Praefectum

relatis, Sancti tas Sua rescriptum eiusdem Sacrae Congregationis ra tum

habui t propriaque manu signare dignata est Commissionem Introdu-

86 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiais

etionis Causae beatificationis et canonizationis Servi Dei Innocentii a

Bertio, sacerdotis professi Ordinis Minorum S. Francisci Capuccinorum,

die 22 eisdem mense et anno.

i$l A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

..• S. B. G. Praefectus.


I I

A N D E G À V E N .

D E C R E T U M S U P E R I N T R O D U C T I O N E C A U S A E B E A T I F I C A T I O N I S S E U D E C L A R A T I O N I S

M A R T Y R I I S E R V I D E I N A T A L I S P I N O T , PARÖCHt V I C I « L O U R O U X - B É C O N N A I S » .

Causae Servorum Dei martyrii fama praestant ium postremis hisce

temporibus apud sacrorum r i tuum Congregationem introductae, christi

fidelium vivam excitant memoriam et cogitationem in evangelicis divini

Redemptoris sententiis, t am de praenunt ia ta adversus Ecclesiam eiusque

fil ios persecutione, quam de beati tudine cum regno caelorum promissa

iis qui persecutionem pa t iuntur propter iustit iam. Altera nunc accedit

similis Causa Dei Famuli Natalis Pinot, parochi saecularis oppidi Louroux-

Béconnais, qui Andegavi, in odium Fidei, uti fertur, in teremptus est,

die 21 februarii anno 1794. Hic Dei Famulus , in eadem Andegavensi

civitate na tus die 19 decembris anni 1747 et in ecclesia S. Martini

postero die baptizatus, a parent ibus Renato Pinot et Claudia La Grois

pietate et religione in primaeva aetate imbuitur . Puer et adolescens

congruis disciplinis litterariis et sacris erudi tus , dignusque a Superio

r ibus habi tus , ad sacerdotalem Ordinem et dignitatem evectus est.

Sacrum ministerium in loco Bousse pr imum exercuit, et, a n n o 1776

usque ad annum. 1781 vicarii munere in paroecia loci Corzé functus,-

postea Incurabilium nosocomio Andegavensi, prope paroeciam S. Mar

tini, praeficitur. Ibi se to tum devovet multiplici aegrotant ium bono,

officii sui potissimum spiritualis observantissimus. Aliquot post annos,

parochus vici Louroux renunt ia tus , magis emicuit caritate in proximum

et zelo animarum. Quum vero anno 1788 beneficium parochiale in oppido

Louroux-Béconnais vacaret, Capitulum: cathedralis ecclesiae S. Andreae

Ap., pa t ronatus iure fruens, Natalem Pinot unanimi suffragio ad eius

modi beneficium elegit, et Episcopus Andegavensis auctoritate sua ordi

naria confirmavit. Die 14 septembris, in festo exaltationis S. Crucis,

<S. Congregatio Rituum 87

eodem anno, Dei Famulus hancjnyst icam vineam ingressus, eam impenso

studio ac labore coluit et servavit incolumen ab insidiis et vastatio-

nibus impiorum. Admirabilis in eo fuit cura et vigilantia sui gregis et

s i g u l a r i s industr ia caritatis qua egenos et pauperes victu et vesti tu

sublevabat . Decurrente anno 1790 Conventus Nationalis, spreta et con

tempta quavis iustitiae et l ibertatis forma, consti tutionem civilem cleri,

regis sanctione muni tam, die 27 novembris, promulgavit , qua Episcopi

et sacerdotes, curam animarum habentes , ad ius iurandum schismaticum

ferendum sub poena remotionis a beneficio cogebantur. Haec autem

sacrilega constitutio a Romano Pontifice Pio VI, fel. r e c , per Acta Quod

aliquantulum diei 10 mart i i 1791 et Charitas quae, diei 13 aprilis 1791,

solemniter damnata fuit, et ius iurandum, per eam impositum, illicitum

declaratum. Hisce in adiunctis Dei Famulus , semel i terumque ad iusiu

randum [iuxta Constitutionem adactus, constanter se recusavit, adiun

gens se, tu ta conscientia et salvis Ecclesiae legibus, id facere non posse.

Hoc fusius consignatum est publicis documentis et relationi qua Com

muni tas loci Louroux Natalis P inot parochi damnationem expetebat.

Inde ab oppido Louroux-Béconnais per satellites ad urbem Andegavensem

deductus, in ius vocatus et accusatus, etsi nemo responsis eius resistere

posset, tamen iudicum sententia, a superiori t r ibunali confirmata, per

duos annos a sua paroecia interdictus fuit. Interim Dei Famulus mini

sterium suum non intermisit , felicique exitu adlaboravit , ut aliqui sacer

dotes, qui inconsiderate schismaticum emiserant iuramentum, postea,

facta publica retractat ione, ad bonam frugem reducerentur . Expleto

biennio et favente victoria quam catholici illius Vandeae regionis in suae

fidei et religionis tutelam armis reportarunt , ipse, die 23 marti i anni 1793,

ad suam paroeciam rediit, ingenti suorum fidelium gaudio et laetitia

acceptus et hònora tus . Verum mox, commutata fortuna et catholicis

copiis oppressis, persecutionis aes tus magis exarsit, quin tamen a paroecia

amovere potuerit pastorem bonum, para tum potius mori quam gregem

deserere. In illa temporum re rumque tristitia Dei Famulus nunquam

destitit ab officio parochiali rite obeundo ; et, peculiari usus facultate,

extra terminos paroeciae in villis et oppidis finitimis legitimo pastore

spoliatis suum ministerium salutari ter peregit. Pluries, etiam modo sin

gulari, mili tum inquisit iones effugit, sed tandem, fortis athléta, iam

praemio dignus, in manus inimicorum incidit, ut in extremo certamine

victor coronaretur. Die enim 21 februarii anno 1794 Dei Famulus , ingrati

hominis proditione comprehensus , et contumeliis ac vexationibus ten

ta tus ob intrepidam iniqui et schismatici iuramenti negationem, sum

maria et pene nulla iudicii forma servata, capitis abscissione damnatur .


Eadem die, sacris vestibus indutus , f idelis Christi servus ac sacerdos

ad a r am sacrificii sui laetus ascendit, sanctisque verbis prola t is : Introibo

ad altare Dei, per manus carnificis capite plexus, semetipsum offert

propter iusti t iam, in caelis cum ipso Christo regnaturus . Interim opinio

sanctitatis vitae, vi r tutum et miraculorum in genere Servi Dei in vita

et post obitum clara, una cum martyrii fama coniuncta et ad haec

usque tempora perseverans, Processum Ordinar ium Informativum super

his omnibus in Curia ecclesiastica Andegavensi provexit ac peperi t ;

a tque acta processualia absoluta ad sacram r i tuum Congregationem

t ransmissa sunt. Servato au tem iuris ordine, quum omnia in promptu

sint et nihil obstet quominus ad ul ter iora procedatur, instante Rfíio

P. Francisco Xaverio Hertzog, societatis S. Sulpitii procuratore generali

et hu ius Causae postulatore legitime constituto, a t tent is litteris postula

toriis Emi et Rmi Dñi Cardinalis Ludovici Iosephi Luçon, archiepiscopi

Rhemensis , Rmorum Archiepiscoporum et Episcoporum Galliae, prae

sertim Andegavensis universi tat is catholicae Pa t ronorum, necnon Capi

tulorum ecclesiarum cathedralium, parochorum, superiorum ac profes

sorum tum Seminariorum tum Universitatis catholicae Andegavensis,

al iorumque virorum ecclesiastica vel civili dignitate praes tant ium, Emus

Revmus Dnus Cardinalis Vincentius Vannuteili, episcopus Ostiensis et

Praenest inus, Sacri Collegii Decanus et praesentis Causae Ponens seu

Relator, in ordinariis sacrorum r i tuum Congregationis comitiis subsi

gnata die ad vaticanas aedes coadunatis, sequens dubium discutiendum

proposui t : An signanda sit commissio introductionis Causae in casu et

ad effectum de quo agitur? Et Emi ac Rmi Pa t res sacris tuendis ri t ibus

praepositi , post relationem ipsius Emi Ponentis , audito voce et scripto

R. P. D. Angelo Mariani Fidei promotore generali, omnibus sedulo per

pensis, rescr ibendum censuerunt : Signandam esse Commissionem Intro

ductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 14 ianuarii 1919.

Facta pos tmodum de his Sanctissimo Domino nostro Benedicto

Papae XV per infrascriptum Cardinalem Sacrae Ri tuum Congregationi

Praefectum relatione, Sancti tas Sua rescriptum eiusdem sacrae Congre

gationis ra tum habens, propria manu signare dignata est Commissionem

Introductionis Causae beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei

Natalis Pinot , , parochi vici Louroux-Béconnais, die 22 eisdem mense

et anno.

i$i A. CARD. VICO, Ep . Por tuen. et S. Rufinae,


L. % S. Alexander Verde, Secretarius.

S. Romana Bota 89

ACTA TRIBUNALIUM

SACKA ROMANA ROTA

V I C A R I A T U S N Y A N Z A E S E P T E N T R I O N A L I S

N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ( M U L I U N Y A - A L I B A D Z E W A )

Benedicto Pp. XV feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae

anno quarto, die 10 maii 1918, RR. PP. DD. Guilemus Sebastianeiii,

Decanus, Ponens , Ioannes Prior et Aloisius Sincero, Auditores de turno,

in causa Vicariatus Apostolici Nyanzae Septentrionalis , Nullitatis matri

monii, inter Laurentium Muliunya et Domitillam Alibadzewa, repraesen

tatam per procuratorem ex officio deputatum, Thomam Ambrosetti, advo

catum, interveniente et disceptante in causa Revmo Vinculi Defensore,

sequentem tulerunt definitivam sententiam.

Saeviente Mahumedanorum bello in illa Africae parte , quam Ugan-

dam appellant, annis 1887-1888 Laurent ius Mulinuya (alias Kitagenda),

vir infidelis, qua tuor rapuit mulieres, inter quas aderat Domitilla Ali

badzewa, 15 vel 16 annos nata. Divina adiuvante gratia, Laurent ius et

Domitilla petierunt adscribi ca techumenatui ; et die I o aprilis anni 1893,

cum reliquae tres mulieres fugam arripuissent, baptizati sunt. Antequam

vero bapt ismal ibus aquis abluerentur , coram Missionario aliqualem con

sensum matrimonialem manifestarunt. Domitilla novem fil ios edidit,

qui lucis ipso in limine moriebantur , quod in causa fuit, ut ipsa ex^

parte familiae viri vexationibus sub icere tur . Recursum habui t infelix

mulier ad Missionarium, continuo repetens se non esse uxorem Lau

rentii , sed captiva m, et unum tan tum desiderium fovere, reperiendi

videlicet parentes, ad quos aufugiens a dominatione Laurenti i libera

n t u r . Querelae Domitillae delatae fuerunt Vicario Apostolico, qui ani

madver tens scandalum inter fideles oriri, si Laurent ius et Domitilla

post longam cohabitationem ad invicem separarentur , ipsis praecepit,

ut consensum matrimonialem renovaren!. Renuens mulier mandat is

Vicarii obtemperare , Eucharist iae sacramento, quo quotidie reficiebatur,

pr ivata est. Post duos menses, viribus fracta, una cum Laurentio se

sistit coram Missionario P, Laane, qui matr imonio benedixit in sacristia,

90 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

unico teste praesente a Laurentio designato. Post annum Domitilla ab

amicis notitias suorum paren tum accepit et, reperto deinde fratre, cum

eo aufugit n u m q u a m reversura. Vir iuxta loci consuetudines omnia pere

git, ut vita coniugalis res taurare tur ; quae cum in irritum cessissent ob

mulieris repugnant iam, causa nullitatis matr imonii in tenta ta fuit apud

Curiam Vicariatus Nyanzae. Processus tamen non fuit ad iuris normam

instructus ; quare die I o augusti anni 1915, ab H. S. Auditorio rescriptum

fuit: Dilata; interim scribatur Vicario Apostolico, ut novum instituat

processum suppletorium, interrogationesque peragat, prouti adnotatur in

folio epistolae adnexo. Quibus expletis, nunc causa discutienda proponi tur

sub consueta formula dubi i : An constet de nullitate matrimonii in casu.

Ius quod spectat. Neminem latet mat r imonium ini tum sub metu

gravi, extrinseco, iniusto et directo ad extorquendum consensum esse

nullum ex iure ecclesiastico ob claram et explicitam dispositionem

cap. 14, tit. De Spons. et Matrim. An vero irri tum quoque sit ex iure

naturae , disputatur inter theologos et canonistas . Sunt multi et graves

auctores, ut i Sánchez (De matrim., lib. IV, disp. 14, n. 2), Schmalzg.

(in tit. I, lib. IV, n, 405), Fejc (De impedim. matrim., n. 136), Gasp arri

(De matrim., n. 811), Pirhing, ßil luart , aliique, qui tenent coniugia esse

invalida ex sola lege positiva Ecclesiae, ex eo praesert im, quia metus,

u tcumque gravis et in iustus , non irritat reliquos contractus. Alii ex

adverso, uti Reiffenstuel (in tit. XL, lib. 1, n. 18), Ballerini-Palmieri

(Theol, mor., pag. 570), Aichner, Rosset et Scherer cum Divo Thoma

sust inent matr imonium esse nullum ex u t roque iure, ecclesiastico et

natural i . Hanc sententiam melius fundatam appellat Wernz (Ius Decre

talium, tom. IV, n. 266, in fine). Hac extante opinionum diversitate,

pl. Santi, inst i tuens in suis Praelectionibus (lib. IV, n, 115 et sq.) quae

stionem, quinam subiiciuntur impedimentis matr imonial ibus, t radi t infi

deles probabiliter ligari impedimento m e t u s ; quod docet etiam Gaspard

(loc. c., n. 27). Sibimetipsi enim peti t : « Matrimonium inter infideles

« metu initum haberi ne debet uti validum propter favorem matrimonii,

« a u t uti nullum propter favorem part is metum p a s s a e f » . E t respondet,

ni fallimur, applicandam esse responsionem datam ab Urbano VIII P. De

Lugo, postea Cardinali, videlicet, ubi Doctorum sententiae u t r iusque

probabiles intercedunt, illa amplectenda est sententia, quae pro condi

tione locorum et hominum barbaris est favorabilior.

Ab impedimento vis et metus non dis t inguebatur iure Decretalium

impedimentum raptus . Innocentius enim III (in cap. 17, tit. De rapto-

ribus matr imonium inter raptorem et raptam etiam uti licitum permisit,

S. Jtiomana Bofa 91

si prior dissensio t ransisse! in consensum, i. e. si libere consentiat illa

pars, cui per raptum metus incussus fuit. Concilium vero Tridentinum

constituit matr imonium inter raptorem et rap tam esse nullum, quamdiu

rapta sit sub raptor is potestate. Huic autem legi tr identinae non subiici

infideles clarum est.

Modo ad factum. Pr imo loco Patres putarunt insti tuendam esse

quaest ionem, an Laurent ius et Domitilla an. 1893, an tequam bapt i smum

reciperent, matr imonium inter se contraxerunt . Hoc affirmat solers

Vinculi Defensor; scribit en im: « C u m ille (Laurentius) salutari u n d a

« ablui cogitavit et inter catechumenos se adscripsit, unam Domitillam

« Missionario t amquam suam mulierem designavit, quae inducta etiam

« fuit pro baptismo u n a cum ipso suscipiendo. Missionarius vero, ante-

« quam ut rumque ab originali labe lavaret, interrogavit ex professo, an

« matrimonio ad invicem consentirent, cui Domitilla et Laurent ius pleno

« et distincto accesserunt consensu ». Verum, quidquid sit de Laurenti i

consensu, certum est Domitillam libere matrimonio non consensisse.

Tpsa enim sic rem enarra t : « On me demanda si j 'acceptais mon mari.

« " Il m 'a pillée, répondis-je, et je suis devenue sa femme. Je veux bien

- « rester avec lui „ ». Et in terrogata : « Au fond du coeur quelle était ta

« p e n s é e ? » respondet : « J e songeais, qu 'une fois ma famille retrouvée,

« je part irais ». In altero autem interrogatorio haec habet : « J 'acceptais

« la si tuation telle quelle : qu 'aurais- je fait, n 'ayant pas des parents sous

« la main? Lorsque je vis mes compagnes s'en aller, je pensa i : " M o i

« aussi , quand je verrai mes parents , je me sauverai „ ». Quare Domi

tilla suo consensu matr imonio non accessit, sed t an tum passa fuit con

ditionem, in qua versabatur, animo para ta e domo aufugiendi statim ac

parentes reper i re i ; si enim aufugisset non repertis parent ibus , « celui,

« ut ipsa animadverti t , chez lequel je me serais enfuie, m'aurai t vendue

« au loin, ce qui aurai t été pour moi la pire chose ». Quod confirmat

Lauren t ius : « Du reste où serait-elle allée? Une femme qui n ' a pas de

« famille, ne fait que changer de maî t re» .

Nullitatem matrimonii fatentur ipsi Missionarii. Pa te r enim Laane

deponi t : « Je ne voyais dans ce cas aucun mariage, puisque Laurent ,

« au tan t que je m'en souviens, avait eu cette femme à la guerre ». Et

referens in libro matr imoniorum novum coniugium ini tum die 25 octo

bris anni 1901, haec verba adiecit: « concubinage arrangé ».

Posito quod ante bapt ismum Laurent ius et Domitilla in verum

matr imonium, seu in individuam vitae consuetudinem non consense

rint, videndum nunc est, an saltem valide con t raxer in t ' anno 1901.

9Ï Acta Apostolicae Sedis --Commentarium Officiale

In specie diximus quod, exortis discordiis Laurent ium inter et Domi-

tiliam, haec ab illo divertere cupiebat. Res delata fuit ad Vicarium Apo

stolicum qui, « à cause du scandale qui résulterai t de leur séparat ion »

mandavi t Domitillae ut nubere t cum Laurentio sub poena privationis

sacramentorum. Restitit primo Domitilla, at postea cessit, uti deponit

in secundo suo interrogatorio ad 4: « L'Evêque me demanda, si je vou-

« lais du mariage avec Laurent . Je lui répondis : " Je n 'en veux p a s :

« je suis une abandonnée, comment eonsentirais-je à rester avec lui, qui

« m'a pillée ? „. L'Evêque alors ordonna au P. Laane de me refuser les

« sacraments pour la raison que je refusais le mariage. Cela me priva

« doublement, parce que j ' ava i s l 'habitude de les recevoir, et puis, parce

« que je ne retournai pas au village, mais restai à la maison. Et puis,

« qu 'est-ce que c'est que la religion sans les sacrements? C'est comme

« si tu n'en avais plus. De guerre lasse, je consentis à ce qu 'on vou-

« lait de moi ». Igitur Domitilla non libere, sed coacte consensit matr i

monio. Quod testatur etiam P. Laane: « Elle a accepté parce que Mon-

« seigneur lui refusait les sacrements» , et confirmat testis Tibui ianga:

« Ce pourquoi Domitilla consentit à l 'union le voici, c'est le refus des

« sacrements ». Haec autem coactio iniusta fuit et gravis. Iniusta qui

dem, quia Domitilla, quae non solum animum a versum in Laurentium,.-

sed causas etiam rationabiles habebat ab eo divertendi, non poterat

cogi ad matr imonium -ineundum sub praetextu, quod scandalum ex

ipsorum separat ione exor tum fuisset inter fideles. Fui t etiam gravis,

nam ex una parte Domitilla erat « très douce et sérieuse », para ta ad

obediendum in omnibus Vicario, « même quand' i l m'ordonnai t de porter

« un fardeau »; ex altera malum mini tatum, i. e. privatio sacramentorum,

pro ipsa grave erat, quia solita erat quotidie refici sacramentis , uti

superius vidimus, et confirmat Laurent ius deponens : « Domitilla était

« une chrétienne assidue à la reception des sacrements ; aussi est-ce

« le seul refus qu 'on lui en fit que la décida à m'accepter ».

Nec alio modo Domitilla agere potera t ; adhuc enim notitiis carebat

parentum, quos si reperiisset, certum est quod consensum non réno

vasse! : ait enim Laurent ius : « Ce qu'il y a de certain, c'est que s ie l le

« avait retrouvé ses parents avant le mariage qu'on nous demanda de

« renouveler à l'église, j amais elle ne s'y serait prêtée ». Nec ab aliquo

praesidium aut consilium petere poterat ; nam ipsa deponit : « Si le Père

« Roche était resté là, lui, qui m'avai t baptisée, j ' au ra i s eu recours à

« lui. Mais on venait jus te de lui donner une aut re destination. Je n 'en

« connaissais aucun aut re int imement ». Hisce in adiunctis, prosequi tur

Domitilla, « nous fumes unis à la sacristie. Je refusai d 'apporter mon

S. Romana Bota 93

« t é m o i n » . Et cum Daniel Tibaiianga ab ea peti isset: « P o u r q u o i elle

« n'avait pas amené de t émoin? » respondi t : « Aussi bien on me force

« à ce mariage ». *

Contracto matr imonio sponsa continuo repetebaf: « Décidément les

« Pères m'ont imposé un joug que je ne pourra i pas porter . . . Nous

« avons été unis de force ». Imo cogitaba! de fuga capessenda, et revera

post annum, reperto fratre Michaele Zache, cum eo aufugit. Sponsus ,

uti acta referunt, nil omisit, ut Domitillam ad se revocaret , at inutili

prorsus conatu. Etenim praefatus Daniel Tibai ianga deponi t : Actuel-

« ement la femme n 'a qu 'un refrain: " M ê m e s'il me donne 200 rupies

« de dommages et intérêts, je ne rentre pas chez lui „ ». Et alter Domi-

tillae frater, Marcus Alideki, refert: « Tout ce que je sais, c'est ceci

«qu 'e l l e va répé tan t : " J 'ai été pillée purement et s implement ; jamais

« je ne rentrerai dans un mariage qui n 'en est pas un, puisque jamais

« j e ne l'ai choisi de mon g r é . . . , , . Elle repète sans cesse qu'elle ne

« r e t o u r n e r a pas chez Laurent ».

Haec omnia evincunt nullum fuisse matrimonium initum a Lau

rentio cum Domitilla die 25 octobris anni 1901.

Quibus omnibus in iure et in facto perpensis, Nos infrascripti Audi

tores de turno, pro tr ibunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes,

decernimus, declaramus et definitive sentent iamus constare de matrimonii

nullitate in casu.

I ta decernimus, mandantes Ordinariis locorum et Ministris Tribu

nalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nos t ram defini

tivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam sacro

rum canonum et praesert im cap. 3, sess. XXV, De reform. Concilii

Tridentini, iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis

efficacia et opportuna, pro rerum adiunctis, exst i tura sint.

Romae in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 10 maii 1918.


Ioannes Prior.

Aloisius Sincero. L. © S.

Ex Cancellaria, die 5 iunii 1918.




Martedì li febbraio 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'au

gusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei

Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali, i Rmi Prelati ed i

Consultori teologi componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto

dapprima sul dubbio detto de tuto per la solenne Beatificazione della Vene

rabile Anna Maria Taigi, madre di famiglia, del Ili Ordine della SSma Trinità;

e quindi sul dubbio intorno a quattro miracoli che si asseriscono operati da

Dio per intercessione della Venerabile Serva di Dio Lodovica De Mariìlac,

Vedova Le Gras, Confondatrice dell'Istituto delle Figlie della Carità, i quali

miracoli vengono proposti per la beatificazione della medesima Venerabile.

Martedì 25 febbraio 1919, presso l'Emo e Rmo Signor Cardinale Antonio

Vico, Prefetto della Sacra Congregazione dei Riti, Ponente della Causa di

Beatificazione e Canonizazione del Ven. Bernardo Maria Clausi, Sacerdote pro

fesso dell'Ordine dei Minimi, si è tenuta la Congregazione Antipreparatoria,

nella quale dai Rmi Prelati Officiali e dai Rmi Consultori teologi si è discusso

il dubbio sopra l'eroismo delle virtù esercitate dal medesimo Ven. Servo di Dio.


NOMINE


18 febbraio 1919. I RR. PP. Arturo Vermeesch e Giuseppe Steiger, della Com

pagnia di Gesù, Luigi di San Francesco di Paola,

Passionista, Colombano Dreyer, dei Frati Minori,

e Benedetto Lopez, Abate Procuratore Generale

della Congregazione Cassinese P. 0., Consultori

della Sacra Congregazione dei Religiosi.




22 novembre 1918. Mons. Pietro Paolo Frick, dell'archidiocesi di Rottemburg. 11 gennaio 1919. Mons. Antonio Renzi, della diocesi di Sant'Agata dei Goti. 29 » » Mons. Alfonso Bruni, di Roma. 2 febbraio » Mons. Matteo Culley, della diocesi di Hexham. » » » Mons. Giovanni 0' Doherty, della diocesi di Derry.

13 » » Mons. Gualtiero Cumming, della diocesi di Clifton.

ONORIFICENZE

Cou Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze:

La Commenda con Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

25 gennaio 1919. Al sig. Antonio Otto, di Bruxelles.


25 gennaio 1919. Al sig. Stefano Otto, di Bruxelles. » » » Al sig. Alfonso Otto, della medesima città. 5 febbraio » Al sig. Enrico Gerardo Maria van der Vijver, della diocesi

di Harlem. 12 » » Al sig. barone Enrico Elia Lefevre, dell'archid, di Rouen. » » » Al sig. Armando Denomaison, della medesima archidiocesi.


25 gennaio 1919. Al sig. Oscar Edoardo Maria Englebert, di Bruxelles. 12 febbraio » Al sig. Giovanni Ramaekers, dell'archidiocesi di Rouen. » » » Al sig. Edmondo Henzé, delia medesima archidiocesi. » » » Al sig. Giorgio Loisel, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. Michele Lagny, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. Edmondo Warnier, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. Giorgio Ysnel-Franque, della medesima^archidiocesi. » » » Al sig. Ettore d'Avak, di Roma.

15 » » AI sig. Augusto de Toytot, della diocesi di Saint-Claude. » » » Al sig. Maurizio Chipon, della medesima diocesi.


28 gennaio 1919. Al sig. Helì R. Telia y Cantos, della diocesi di Zamora. 29 » » Al sig. prof. Oronte Taccini, dell'archidiocesi di Firenze. 5 febbraio » Al sig. Carlo Commessmann, dell'archidiocesi di Colonia.



Con. Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare:


21 novembre 1918. Mons. Francesco Fessier.

8 gennaio 1919. Mons. Antonio Giuseppe Maria Mutsaers, della diocesi di Bois-le-Duc.

» febbraio » Mons. Luigi De Piero, della diocesi di Concordia. 17 » » Mons. Raffaele Casimiri, maestro di cappella dell'Arcibasi-

lica Lateranense in Roma. 21 » » Moas. Porfirio da Silva Mendes Cordeiro, del patriarcato di

Lisbona.

Camerieri Segreti di Spada e Cappa di S. S.:

29 gennaio 1919. Sig. conte Carlo de Simony, della diocesi di Digione. Il febbraio » Sig. comm. Gugiiemo Humphrey Page, della diocesi di

Bruges.


11 gennaio 1919. Mons. Domenico Brignone, della diocesi di Pinerolo. 8 febbraio » Mons. Arcangelo Bruni, di Roma.

N E C R O L O G I O

1 febbraio 1919. Mons. Antonio M. Grasselli, arcivescovo titolare di Larissa, commendatore di S. Spirito.

8 » » Mons. Enrico Joulain, vescovo di Jaffha. lo » * » Mons. Gennaro Costagliola, arcivescovo di Chieti. 16 » » Mons. Carlo de Csáky, vescovo di Vácz in Ungheria. 17 » » Mons. Domenico Darmanin, arcivescovo di Corfù.

Mons. Giovanni Efrem Bertreux, vescovo titolare di Musti, vicario apost, delle isole Salomoni Meridionali.

Annus XI - Yol. XI 12 Martii 1919 Num. 4

ACTA APOSTOLICAE SEDIS ' COMMENTARIUM OFFICIALE


SACRUM CONSISTORIUM

Die IO marti i 1919 in palatio apostolico Vaticano habi tum est Con

sistorium secretum, cuius Acta ex ordine referuntur:

i. - ALLOCUTIO SS. D. N. BENEDICTI PP. XV

VENERABILES FRATRES

A n t e q u a m O r d i n e m s u p p l e a m u s E p i s c o p o r u m , q u a e pot i s

s i m u m c a u s a est cur v o s h o d i e r n o die c o n v o c a v i m u s , p l a c e t

v o s a l ioqui , u t de Orient i s c h r i s t i a n i rebus N o s t r a s pro apos to

l i co officio c u r a s c o g i t a t i o n e s q u e v o b i s c u m c o m m u n i c e m u s . —

O r i e n t a l e m q u i d e m E c c l e s i a m pecu l iar i q u o d a m s t u d i o s e m

per p r o s e c u t i s u n t R o m a n i P o n t i f i c e s ; q u i c u m , u n i v e r s i t a t e m

d o m i n i c i greg i s g u b e r n a n t e s , p a r t i c u l a r i u m E c c l e s i a r u m sa

l u t i e t i n c r e m e n t o consu leren t , p a r erat e t c o n s e n t a n e u m u t

s i n g u l a r i t e r E c c l e s i a m foverent reg ion i s e i u s q u a m c o n s u m

m a t a i b i d e m h u m a n i g e n e r i s r e d e m p t i o n o b i l i t a s s e ^ e t i n q u a

ab ips i s c h r i s t i a n a e rei p r i m o r d i i s i n i e c t a a p o s t o l a t u s e t m a r

tyr i i s e m i n a p r a e c l a r i s s i m o s s a n c t i m o n i a e s a p i e n t i a e q u e fru

c t u s g e n u i s s e n t . E t e n i m d u m s a n c t e i n u n i t a t e p e r m a n s i t , m i

rifice e a f l o r u i t Ecc les ia , c u m h u i c A p o s t o l i c a e Sed i e x i m i o s

ACTA, rol. XI, n. 4. — 12-3-919. 7


Pontifices daret , c u m q u e illa ingeni i , v i r t u t i s e t doc t r inae lu

m i n a Basil ius, A t h a n a s i u s , u t e r q u e Gregor ius e t Chrysos tomus

c h r i s t i a n u m orbem i l lus t ra ren t . Quae ve tus ta t i s decora Nostr i

decessores n u m q u a m negligere visi s u n t ; nec so lum o r i en ta l ium

mores et ins t i tu ta , seorsum a la t inis , «conservanda, sed e t i am

eorum r i tus , nobiles certe ac splendidos, incor rup te e t in te

gre re t inendus cu ra run t , quo scilicet Sponsa Chris t i « in ve

s t i tu d e a u r a t o c i r c u m d a t a va r i e t a t e » s u a m mel ius .pulcr i tudi-

i iem os tendere t . Quos r i tus in h a c ipsa Urbe, iussu n i m i r u m e t

auc tor i ta te Sedis Apostol icae, celebrar i consuevisse, n o t u m est,

i t emque sanctos Orient is Pontifices e t Doctores in C a l e n d a r i u m

Ecclesiae R o m a n a e esse relatos, e o r u m q u e homil i i s l a t i n a m

o r n a t a m l i tu rg iam. Ce te rum exs t an t pontificiae p rov iden t iae

d o c u m e n t a n o n p a u c a vel ad p rospe r i t a t em Orienta l i s Ecclesiae

var i i s modis p r o m o v e n d a m , vel ad i l las c h r i s t i a n o r u m sedes

t u t a n d a s quae t a m crebris hos t i um incurs ion ibus pa t e r en t . Nec

sane hic a t t i ne t commemora re m a g n a e t p a t e r n a h o r t a m e n t a

Decessorum ad Ecclesias diss identes , u t ad hoc un i t a t i s v i t aeque

cen t rum, u n d e misere secesserant, r e d i t u m m a t u r a r e n t , e t ve

t e r a il la obsequii e t obedient iae in h a n c bea t i P e t r i C a t h e d r a m

officia répétèrent , cu ius q u i d e m Graeci P a t r e s in Conciliis oecu

menic is Ephes ino e t Chalcedonensi exempla dederun t luculen

t iss ima.

Nos vero, ad gube rnacu l a h u i u s Ecclesiae R o m a n a e quae

« r ad ix et m a t r i x es t Ecclesiae Cathol icae » ut , inscru tabi l i Dei

consilio, collocati s u m u s , oculos a n i m u m q u e ad Orient is Eccle

sias t u m quae cum hac Apostol ica Sede, unde unitas sacerdotalis

exorta est, copulan tur , t u m quae sese ab ipsa segregarunt , s tu

diose conver t imus , et, Decessorum vest igia persequentes , u t r u m

que h a b u i m u s propos i tum, a l teras in p r i s t i n a m d ign i t a t em re

st i tuere, ad f ide i u n i t a t e m a l teras revocare.

P r i m u m ig i tu r Ecclesiae Oriental is negoti is t r ac t and i s p ro

p r i a m S. Congrega t ionem c o n s t i t u i m u s : de inde la t in is p a r i t e r

e t graecis, vel d iss ident ibus , s t u d i o r u m d o m u m ape ru imus , ub i

a l t iorem copiosioremque sibi Orient is chr i s t i an i cogni t ionem et


sc ien t iam c o m p a r a i e n t . Q u a m d o m u m I n s t i t u t i Pontif ici i t i tu lo

decorav imus , pecul iare ipsius suscipientes p a t r o c i n i u m : eius

a u t e m Congregat ionis Nobismet ipsis Nostr isque successoribus

p rae fec tu ram re se rvav imus ideo u t Nos t ra e rga Or ien ta les esset

benevolen t ia tes ta t io r .

Sed non sat is h a b u i m u s Ecclesiae Oriental is u t i l i t a t i in fu

t u r u m prospicere quo q u i d e m spec ta t I n s t i t u t u m quod d ix imus ;

o m n e m quoque ope ram Nos t r am operaque pro v i r ibus contul i -

m u s ad l e v a n d a m m a i o r u m molem qu ibus eae gentes , quoad

furor belli insedit , l abora ren t in Russ iae f inibus, in Balcanis e t

i n di t ione T u r c a r u m . N a m q u e hic gen tem u n i v e r s a m v i d e b a m u s

prope ad in te rnee ionem redigi ; illic compulsos ca t e rva t im do

mos deserere, sese in mon tes recipere ib ique t empor i s inclemen-

t i a et ined ia confici; pas s im Chr i s t ico la rum coetus dissolvi,

sacerdotes eiici in carceresque de t rud i , t empla , coenobia, scho

las, hosp i t ia in profanos usus conver t i ; Ecclesiae den ique bona

e t p r i v a t o r u m dir ip i ac d iss ipar i . His omnibus malis , q u a n t u m

in Nos t ra potes ta te fuit, meder i , nul lo na t ion i s religionisve di

scr imine, s t u d u i m u s . P r a e ceteris vero sollicitos Nos h a b e b a n t

A r m e n i i i t emque Syriae e t L iban i incolae, u tpo te quos frequen

t ius depor ta t ion ibus e t fame to rquer i a t q u e e t i am c o m m u n i t e r

t ruc ida r i v ide remus .

Quare pro Armen i i s un ivers i s e t pro iis s ingi l la t im qu i ca

pi t i d a m n a t i essent, vel u t c u m q u e Nostro ind igeren t auxil io,

Ips i c u m I m p e r a t o r e Othomanico saepius egimus , a u t i l lo rum

sor tem v e h e m e n t e r iis p r inc ip ibus c o m m e n d a v i m u s , q u o r u m

a p u d i p s u m magi s valere deprecat io v ideba tu r . I t a Nobis, Deo

ad iuvan te , l icui t p lu r ibus in locis f inem caedibus afferre, nec

p a u c o r u m quoque necem prohibere . I n t e r e a o rb i t a tem mise ran-

tes i n n u m e r a b i l e m ex A r m e n i a pue ro rum, eis pro facul ta te

subven imus , at tr ice domo C o s t a n t i n o p o l i cons t i tu ta .

Quod a u t e m ad Syr ia ia L i b a n u m q u e per t ine t , ad aver ten

das fac inorum at roci ta tes quae ibi t i m e b a n t u r / a t q u e u t impor -

t a r e n t u r eo res ad v i c t u m necessariae, opem p a r i t e r a p lu r ibus

C iv i t a tum modera to r ibus i m p e r a v i m u s . Brevi u t d i camus ,


o m n i b u s ex Oriente, quo tquo t in a e r u m n i s ve r saban tu r , quan

t u m auc tor i t a te p o t u i m u s e t re, p raes to esse non cessav imus : in

quo egregie a d m o d u m , qu i Nos t r am illic p e r s o n a m sus t inent , se

Nobis p robaverun t .

P o s t q u a m vero, pac t i s induci is , be l lum conquievi t , non

t a m e n eas de Oriente Chr i s t i ano cu ras moles t iasque deposui-

m u s . N a m ingentes rei poli t icae e t socialis pe r tu rba t iones , e t

n a t i o n u m in te r na t iones ce r t amina , n i m i u m q u a n t u m civi lem

re l ig iosamque v i t ae consue tud inem imped iun t , m a x i m e in re,-

g ionibus h u c u s q u e I m p e r i o Russico subiec t i s ; ub i publ ice c u m

t r i bue re tu r c ivibus l ibera potes tas religionis, q u a m vellent , pro

f i t endae , t a m bona e lucebat spes t e m p o r u m mel io rum. In ce

te r i s au t em Orient is p a r t i b u s ea s u n t luctuoso spec tacu lo :

sacrae Missiones diss ipatae , ch r i s t i ano rum m u l t i t u d i n e s t em

plis e t sacerdot ibus des t i tu tae , popu l ique i n t e r se de l iber ta te

con tendentes e t ad i nop i am a d d u c t i r e r u m o m n i u m .

Sed in p r imis m a g n a Nos sol l ic i tudine afficiunt S a n c t a P a l a e

s t inae Loca ob s ingu la rem scilicet eo rum d ign i t a t em, q u a s u n t

Ch r i s t i ano rum .cuique s u m m e venerab i l ia . Quibus q u i d e m Locis

a b infidelium d o m i n a t u l iberandis q u a m m u l t a m d i u t u r n a m -

q u e d e d e r u n t ope ram decessores Nostri , q u a n t u m laboris e t san

guinis , saecu lorum decursu, Chr i s t i an i Occidentales impende -

r u n t ! N u n c vero cum ea nuper , ingent i c u m lae t i t i a b o n o r u m

o m n i u m , r u r s u s in C h r i s t i a n o r u m po tes ta t em cesserint , sum

mopere n i m i r u m anx i i s u m u s de iis quae in h a c re Par i s i ense de

pace Consi l ium prox ime const i tue t : n a m acerbus profecto Nobis

et Christ if idelibus, q u o t q u o t sunt , i n u r e r e t u r dolor, s i infideles

in Pa l ae s t i na meliori pot ior ique in condi t ione poneren tur , mu l

toque mag i s s i i l la chr i s t i anae Religionis augus t i s s ima m o n u

m e n t a eis t r a d e r e n t u r qu i chr i s t i an i non sunt . — Novimus prae

te rea advenas acatholicos, copiis op ibusque a b u n d a n t e s , quas

bel lum in P a l a e s t i n a genu i t miser ias r u i n a s q u e p lu r imas , i is

abu t i ad suas in ib i doc t r inas d i s seminandas . A t q u i o m n i n o n o n

fe rendum est, ibi to t an imas , a ca thol ica fide deficiendo, ruere

in i n t e r i t u m ub i D o m i n u s Noster I e sus Chr i s tus v i t a m aeter-


n a m eis, profuso sanguine , acquis iv i t . T a n t o ig i tu r in discri

m i n e const i tu t i , t e n d u n t ad Nos dilecti f i l i i m a n u s supplices,

nec so lum v i c t u m v e s t i t u m q u e necessa r ium imploran t , sed ro

g a n t e t i am ut sacrae sibi missiones aedesque e t scholae pe r Nos

r e s t i tuan tu r . Nos au tem, Nos t r a rum p a r t i u m memores ce r t am

s u m m a m rei des t inav imus , a m p l i u s l ibenter da tu r i , nisi Apo

stolicae Sedis angus t i i s p roh ibe remur . S imul vero catholici or

bis Episcopos h o r t a t u r i sumus , curae sibi h a b e a n t nob i l i s s imam

causam, et f r a t e rnum s t u d i u m erga Orientales , a maior ibus ac

cep tum, vel in t in suo qu isque grege di l igenter exci ta re . Magno

pere i g i t u r confisi, quod capu t est, d i v i n a m ben ign i t a t em his

coeptis Nostr is ad fu tu ram, i a m ad Ep i scoporum coopta t ionem

v e n i a m u s .

I I - P R O V I S I O E C C L E S I A R U M

Post haec SSmus Dominus Noster has , quae sequuntur , ecclesias

de proprio pastore providit, scilicet:

Metropolitanae ecclesiae Ianuensi praefecit Emum D. Thomam S. R. E.

Card. Boggiani.

Metropolitanae ecclesiae Neo Eboracensi, R. P. D, Patr i t ium Hayes,

hac tenus episcopum ti tularem Tagastensem, Ordinar ium Castrense pro

Foederat is Stat ibus Americae.

Metropolitanae ecclesiae S. Pauli de Minnesota, R. P. D. August inum

Dowling, hac tenus episcopum Desmoinensem.

Metropolitanae ecclesiae Sanctae Fidei in America, R. P. Albertum

Daeger, Ordinis Fra t rum Minorum.

Cathedrali ecclesiae Concordiensi, R. P. D. Aloisium Paulini, hacte

nus episcopum Nuscanum.

Cathedrali ecclesiae Balneoregiensi, R. P. D. Ludovicum Antomelli,

hac tenus episcopum ti tularem Leptimagnensem et Vicarium Apostoli

cum Lybiae.

Cathedrali ecclesiae Gariatensi, R. D. Iosephum Caruso, antisti tem

u rbanum et vicarium generalem metropoli tanae ecclesiae S. Severinae.

Cathedrali ecclesiae Octeriensi, R. D. Franciscum Franco, parochum

loci Agliano in Astensi dioecesi.


Cathedrali ecclesiae Lingonensi, R. D. Theophi lum Louvard, vica

r ium generalem dioecesis Sagiensis.

Cathedrali ecclesiae Buffatemi, R. D. Guillelmum Turner , magistrum

in universitate studiorum Washingtoniensi.

Cathedrali ecclesiae Albanemi in America, R. D. E d m u n d u m Gib

bons, parochum ad S. Theresiae in civitate Buffalensi.

Cathedrali ecclesiae Conditemi in Indiis, R. D. Banielem Hermida.

Cathedrali ecclesiae Corumbensi, R. D. Mauritium Da Rocha, secre

tar ium Curiae ecclesiasticae Maceiensis.

Cathedrali ecclesiae Lungrensi ritus graeci in Calabra regione nuper

erectae, R. D. Ioannem Mele, parochum loci vulgo Lungro.

Titulari episcopali ecclesiae Surensi, R. D. Franciscum Marnas, vica

rium generalem archidioecesis Lugdunensis , deputa tum in Coadiutorem

cum iure successionis Rmi Episcopi Claromontani .

Titulari episcopali ecclesiae Tricomiensi, R. D. Leonem Durand, dire

ctorem maioris Seminarii Massiliensis, deputa tum in Auxiliarem Rmi Epi

scopi Massiliensis.

Titulari episcopali ecclesiae Ceramensi, R. D. Iosephum Skvireckis,

deputatum in Auxiliarem Rmi Episcopi Samogitiensis.

Titulari episcopali eccl. Claudiapolitanae, R. D. Guillelmum Hiekey.

Insuper Beatissimus Pater alios etiam, iam renunciatos per Apo

stolicas sub plumbo Litteras, Sacrorum Antistites publicavit, scilicet:

A R C H I E P I S C O P O S :

Tarentinum, Horatium Mazzella iam archiepiscopum Rossanensem.

Philippensem, Iosephum Palica.

Sardianum, Eugenium Pacelli.

Tyrensem, Rodulphum Caroli, iam episcopum Cenetensem.

Palmyrensem, Bar tholomaeum Cattaneo.

Surrentinum, Pau lum Iacuzio, iam episcopum Caputaquensem et

Vallensem.

Monacemem et Frisingensem, Michaelem de Faulhaber , iam episco

pum Spirensem.

Mohiloviensem, Eduardum de Ropp, iam episcopum Wilnensem.

Lancianensem, Nicolaum Piccirilli, iam archiepiscopum Compsanum.

Hydruntinum, Carmelum Patané .


Gaesariensem, Pe t rum Gézérac, iam episcopum Cadurcensem et Coa

diutorem Rmi Archiepiscopi Albiensis.

Novae Aureliae, Ioannem Shaw, iam episcopum S. Antonii.

Scythopolitanum, Americum Bevilacqua, iam episc. Rythymensem.

Tharonensem, Ioannem Festa, iam episcopum Capitoliensem.

Seleuciensem, Franciscum Marchetti Selvaggiani.

Li manum, Aemilium Lisson, iam episcopum de Chachapoyas.

Philadelphiensem, Dionysium DougfSerty, iam episcopum Buffalensem.

Quitensem, Emmanuelem Polit, iam episcopum Conchensem in Indiis .

Iconiensem, Pe t rum di Maria, iam episcopum Catacensem.

Tuamensem, Thomam Gilmartin, iam episcopum Clonfertensem.

Aquilanum, Adulphum Turchi, iam episcopum Canopi tanum.

Stauropolitanum, Richardum Isasa, iam episcopum Anemurianum.

Amidensem, Ioannem Baptis tam Pita val, iam episcopum S. Fidei

in America.

Bisuntinum, Aloisium Humbrecht , iam episcopum Pictaviensem.

Gompsanensem et Campaniensem, Carmelum Cesarano, iam episco

pum Octeriensem.

Salisburgensem, Ignatium Rieder, iam episcopum Surensem.

Rossanensem, Ioannem Scotti, iam episcopum Cariatensem.

Gamerinensem, Hectorem Fronzi, iam episcopum Calliensem et Per-

gulanum.

Bürgensem, Ioannem Benlloch y Vivó, iam episcopum Urgellensem.

S. Iacobi de Chile, Crescentium Errázuriz.

Agrensem, Angelum Bernacchioni.

Oxyrynchiensem, Ioannem Mae Intyre, iam episcopum Lamiensem.

Nacoliensem, Casimirum Ruszkiewiecz.

Gherchensem, S tephanum Djibri, iam archiepiscopum Nisibensem.

Verapolitanum,©Angelum Perez y Cecilia, iam archiepiscopum Acri-

densem.

E P I S C O P O S :

Armenopolitanum, Iulium Hosszu.

Tudensem, Emmanuelem Lago y Gonzalez, iam episc. Oxomensem.

Auximanum et Gingulanum, Pacificum Fiorani , iam episcopum Cor- .

ne tanum et Centumcellarum.


Polibotensen, Iulium Drohobeczki, iam episcopum Crisiensem Ruthe

norum.

Stratonicensem, Antonium Stoppani .

Sinidensem, Thomam Esser.

Cardicensem, Franciscum Ruiz de Azua.

Sufetulensem, F laminium Bellotti.

Thaciamontanensem, Aloisiui» de Gooman.

Tentyritem, Aemilium Bunoz.

Modrensem, Hyac in thum Ghassagnon.

Massensem, Iosephum Bertazzoni.

Tacapitanum, Ioannem Sedlák.

Hermopolitanum, Georgium Glosauer.

Verszprimiensem, Fe rd inandum Rott .

Brentwoodiensem, Bernardum Ward, iam episcopum Lyddensem.

Tîrasonensem, I s idorum Badia y Sarradeil , iam episcopum Ascalo-

n i tanum.

Spirensem, Ludovicum Sebastian.

Lyddensem, Patr i t ium Ghiasson.

Tricalemem, Natalem Serafino, iam episcopum Bugellensem.

Anchialensem, Henricum Lécroart .

Adrianopolitanum, Dionysium Lowney.

Genetensem, Eugenium Beccegato, iam episcopum Sinopensem.

Tipasitanum, Henricum Gray Graham.

Natalensem, Antonium dos Santos Gabrai.

S. Marthae, Ioachim Garcia.

Montereyensem Angelorum, Ioannem Gantwelt. <*

Denveriensem, Ioannem Tihen, iam episcopum Lincolnensem.

Minscensem, Sigismundum Lozinski.

Glavarensem, Amadeum Casabona.

Kerriensem et Aghadonensem, Carolum O' Sullivan.

Gornetanum et Centumcellarum, Lucam Piergiovanni.

Glazomensem, Iosephum Castro, iam episcopum Cuschensem.


Nilopolitanum, Ioannem Gannon.

Vagensem, Ioannem Porbes.

Mandelensem, Aloisium Ferrett i .

Pastopolitanum, Antonium Puego de Val.

Diniensem, Ioannem Martel.

Berisensem, Raymundum De La Porte, iam episcopum Cenoma-

nensem.

Fernensem, Guillelmum Godd.

Paleopolitanum, Carolum Sica, iam episcopum Fulginatensem.

Anthedonensem, Aemilium Perez .

Caputaquensem et Vallensem, Franciscum Cammarota .

Limericensem, Dionysium Hallinan.

Loriensem, Angelum Iannachino, iam episcopum Thelesinum.

Spiritus Sancti, Benedictum Al ves de Souza.

Penedensem, I onam de Aranjo Batinga.

Genomanense m, Georgium Grente.

Domitiopolitanum, August inum Migliore.

Xilopolitanum, Danielem Gorman.

Antipatridensem, Cyrillum de Paula Freitas, iam episcopum Corum

bensem.

Cadurcensem, Iosephum Giray.

De Serena, Carolum Silva Cotapos.

SS. Conceptionis, Egilbertum Fuenzal ida Guzman.

Cochabambensem, Franciscus Pierini.

S. Caroli Ancudiae, Antonium Castro.

Oxomensem, Matthaeum Mugica y Urestarazu.

Squillacensem, Ioannem Elli.

Wilcanniensem, Guillelmum Hayden.

Conversanensem, Dominicum Lancellotti, iam episcopum Tro ianum.

Gapitoliensem, Ioannem Bos.

Lincolnensem, Carolum O' Reilly, iam episcopum Bakeriensem.

Archelaidensem, Iosephum Burgain.


Caratingensem, Emmanuelem Nogueira Duar te .

Cuschensem, Pe t rum Farfan, iam episcopum de Huaraz.

Trentonensem, Thomam Walsh.

S. Christophori de Laguna, Gabrielem Llompar t .

Gadicensem et Septenem, Martialem Lopez Criado.

Spalatensem, Georgium Carie, iam episcopum Ceramensem.

Tutelensem, Ioannem Castel, iam episcopum Apamiensem.

Aberdonensem, Georgium Bennet

Fulginatensem, S tephanum Corbini.

S. Ludovici de Maragnano, Helvetium Gomes de Ouvr i ra .

Thelesinum, Iosephum Signore.

Melphictensem, Iuvenacensem et Terlitiensem, Ioannem Iacono.

Osackensem, I o a n n e m Castanier.

Lafayettensem, Iul ium Jéannard .

Galvestoniensem, Chris tophorum Byrne .

S. Antonii, Ar thurum Drossaerts .

Duluthensem, Ioannem Mac Nicholas.

Detroitensem, Michaelem Gallagher, iam episcopum Grandormensem.

Achantinum, Wladislaum Krynicki.

Ascalonitanum, Adalber tum Owezarek.

Halicarnassensem, Stanis laum Gaii.

Barcaeum, Adulphum Szeiazèk.

Ganathensem, P a u l u m Kubicki.

Cusarum, Romua ldum Jalbrzykowski.

Diocletianopolitanum, Antonium de Assis, iam episcopum Guaxu-

pensem.

Eleutheropolitanum, Nicolam De Carlo.

De Caphamaum, Aloisium Barlassina.

Epiphaniensem, Pe t rum Rossillon.

Panopolitanum, Iosephum Nicolas.

Pictaviensem, Oliveirum De Durfort de Civrac de Lorge, iam epi

scopum Lingonensem.

Satalensem, Franciscum Dantin.

' Pednelissensem, T h o m a m Broderick.


Thignicensem, Augustum Declercq.

Ionopolitanum, Nicolaum Gonzalez Perez.

Telmissensem, Boleslaum Twardowski .

Pharensem, Lucam Pappafava, iam episcopum Sebenicensem.

Lublinensem, Marianum Tulman.

Gamenecensem, Pe t rum Mankowski.

Podlakiensem, Henricum Przezdziecki.

Bigensem, Eduardum 0 'Rourke .

Eucarpiensem, Ernestum Seydl.

Troadensem, Antonium Bassani , iam episcopum Clodiensem.

Vilnensem, Georgium Matulewicz.

Arianensem, Iosephum Lo Jacono.

Valonensem, Iacobum Gopello.

Anemuriensem, Sophronium Hacbang y Gaborni.

Lor y mensem, Adulphum Jelowicki.

Tarantasiensem, Ludovicum Termier .

Abulensem, Henricum Pia y DenieL

Oscensem, Zachariam Martínez y Nuñez.

De Guayana, Xistum Sosa, iam episcopum Giaudiopolitanum.

Groiensem, Iosephum dos Santos .

Bakeriensem, Iosephum Mae Grath.

Gerasensem, Edmundum Heelan.

Galliensem et Pergulanum, Augustum Curi.

Alatrinum, Antonium Torrini .

Alexandrinum Statiellorum, losue Signori, iam episcopum Fossa-

nensem.

Fossanensem, Quiricum Travaini .

Grandormensem, Dionysium Kelly, iam episcopum Gestrensem.

Usulensem, Iacobum Laminne .

Adrianopolitanum, Franciscum Isola, iam episcopum Goncordiensem.

Corvopolitarium, Iosephum Durjer.


I I I . - S A C R I P A L L I I E X P O S T U L A T I O E T C O N C E S S I O .

Deinde Beat issimus Pater Sacrum Pall ium expostula tum concessit

metropoli tanis ecclesiis: Ianuensi, Aquilanae, Compsanae, Rossanensi?

Tarentinae, Adamantinae, Surrentinae, Lancianensi, Hydruntinae, Li

manae, Philadelphiensi, Quitensi, Tuamensi, Salisburgensi, Camerinensir

S. Iacobi de Chile, Burgensi, Neo Eboracensi, S. Pauli de Minnesota,

S. Fidei in America.

M O T U P R O P R I O

D E M I S S I O N I B U S C A T H O L I C I S T E R R A E S A N C T A E I U V A N D I S

BENEDICTUS P P . XV

N u p e r ex Venerabi l i s F r a t r i s P a t r i a r c h a e Hie roso lymi tan i

l i t ter is cognovimus P a l e s t i n e n s e s Missiones ex d i rept ione q u a m

passae sunt , adeo debi l i ta tas iacere, u t i a m n e q u e a n t quaes i tus

d iu t in i s l abor ibus re t inere fructus, n e d u m proficere posse v i

dean tu r . Ad haec a l iud accedere i demque p r a e c i p u u m incom

m o d u m dep lo ramus : a d v e n a s acathol icos ea mise ra condi t ione

r e r u m abu t i ad suas inibi doc t r inas d i s s eminandas ; idque ,

u tpo te opibus copiisque affluentes, efficere vel i nco la rum egestat i

subveniendo , vel, e t max ime , scholas i n s t i t uendo in iis quoque

locis ubi nos t r i s u a d a m n a sarci re non possint .

Intel l igi t is , Venerabi les F ra t res , qu id in h a c re ab homi

n ibus catholicis a n i m a r u m salus , qu id ipsa Te r r ae Sanc tae ra

t io postulet . Ut en im in Allocut ione, q u a m h e s t e r n a die in Con

sistorio h a b u i m u s , d icebamus , omnino non fe rendum est ibi to t

a n i m a s , a ca thol ica f ide deficiendo, ruere in i n t e r i t um, ub i Iesus

Chr i s tus Dominus Noster v i t a m a e t e r n a m eis profuso s angu ine

acquisivi t . Omnes ig i tu r boni, q u a c u m q u e ope possunt , h is Mis

s ionibus aux i l i en tu r opor te t u t e l idendis aca tho l icorum 'colla

t is e v a d a n t pa re s . Nos ce r t am s u m m a m h u i c rei d e s t i n a v i m u s ,

a m p l i u s l ibenter da tu r i , nisi Apostol icae Sedis angus t i i s p ro -

h ibe remur . Quod a u t e m ad vos a t t ine t , ho r t a t ione Nos t ra p ro-


f ecto non indiget is , u t e a r u m d e m Miss ionum c a u s a m agere a p u d

ves t ros populos omni s tudio n i t amin i . Vobis vero i n s t a n t i b u s

p lu r imos conf idimus esse responsuros , sa lva t a m e n s t ipe quae,

s e c u n d u m Decessoris Nostr i fel. rec. Leonis X I I I l i t te ras Salva

toris ac Domini, p ro Locis Sanct i s est oor roganda et ad Custo

d e m Ter rae Sanc tae t r a n s m i t t e n d a .

Ausp icem caeles t ium m u n e r u m benevolent iaeque Nostrae

tes tem, vobis, Venerabi les F ra t res , e t Clero populoque ves t ro

apos to l icam benedic t ionem p e r a m a n t e r i m p e r t i m u s .

D a t u m Romae a p u d s a n c t u m P e t r u m , die x i mar t i i , anno

m c m x i x , Pont i f ica tus Nostr i qu in to .

BENEDICTUS P P . XV


C O N S O C I A T I O N I D O M I N A E N O S T R A E A S A L U T E P A R I S I I S C A N O N I C E E R E C T A E

I N D U L G E N T I A E E T S P I R I T U A L I A P R I V I L E G I A C O N C E D U N T U R .

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Dilectus filius Iosephus Maubon,

Vicarius generalis Congregationis Augustinianorum ab Assumptione et

Moderator Generalis Associationis ti tulo Nostrae Dominae a Salute

Parisiis canonice erectae, enixis nos precibus flagitat , ut nonnul las

indulgentias, a Decessoribus Nostris ipsi Associationi iam concessas,

in perpetuum confirmare novasque illis adiungere de benignitate Apo

stolica dignemur. Nos precibus his, quae in tam frugiferae Societatis

bonum cedunt a tque incrementum, quan tum in Domino possumus, an

nuentes, audito dilecto Filio Nostro S. R. E. Cardinali Poenitentiario

Maiore, haec quae infrascripta sunt decernenda exist imavimus. Nimirum,

de omnipotentis Dei misericordia ac Bb. Petri et Pauli Apostolorum

Eius auctori tate confisi, omnibus et singulis fidelibus qui dictam Con

sociationem Nostrae Dominae a Salute in posterum ingredientur, die

primo eorum ingressus, si vere poenitentes et confessi sanctissimam

Eucharis t iam sumpserint , p lenar iam; ac t am inscriptis quam in posterum

inscribendis memora ta in Associatione fidelibus, in cuiuslibet eorum

mortis articulo, si vere poenitentes et confessi ac S. Communione refecti,


vel, qua tenus id facere nequiverint, saltem contriti , nomen Iesu ore, si

potuerint, sin minus corde devote invocaverint et mortem t anquam

peccati st ipendium de manu Domini patienti animo susceperint, etiam

plenar iam; denique iisdem nunc et in posterum pariter existentibus

enunciatae Associationis sodalibus, qui, admissorum sacramentali confes

sione expiati et caelestibus epulis refecti, t r ibus patronal ibus festis diebus,

videlicet octavo mensis decembris, octavo mensis septembris et decimo

nono mensis martii , nec non die undecimo mensis februarii, quo Lapur

densis Virginis festum agitur, die vicesimo quinto mensis martii , decimo

quinto mensis augusti et vicesimo quinto mensis decembris, i temque

duodecim aliis per annum diebus totidem mensibus uniuscuiusque

sodalis ad arbitrium eligendis, quotannis propriam Associationis Eccle

siam, vel quamvis aliam publicam sacram aedem, sive sacellum, devote

a medietate diei praecedentis ad mediam usque noctem respective enun

ciati diei visitent, ibique pro chr is t ianorum principum concordia, hae

resum extirpatione, peccatorum conversione ac S. Matris Ecclesiae exal

tat ione pias ad Deum preces effundant, quo die iniuncta opera persol

verint, plenariam omnium peccatorum suorum indulgentiam et remis

sionem misericorditer in Domino concedimus. Praeterea iisdem sociis,

nunc et in posterum memoratam in Associationem adlectis, quoties

intererint piis peregrinationibus a Consilio Centrali sive a comitatibus

dioecesanis eiusdem Consociationis constituendis, largimur, ut praeter

indulgentias lucrandas in locis quae peregre inviserint, etiam aliam ple

nar iam indulgentiam consequi valeant, dummodo tamen quae iniuncta

sunt pietatis opera rite praesti terint . Tandem ipsis sociis quoties operis

Coetibus, contrito saltem corde, intersint, vel iuxta Consociationis tabulas

quodvis pietatis sive caritatis opus exerceant, toties iis de numero poe

nalium in forma Ecclesiae solita t recentos dies expungimus. Porro lar

gimur sodalibus memoratis , si malint, liceat, excepta plenaria in mortis

articulo lucranda indulgentia, reliquis plenariis et part ial ibus, quas recen

suimus, indulgentiis functorum vita labes poenasque expiare. Sacerdo

t ibus autem directoribus nunc et in posterum tum Consilii Centralis,

t um Comitatuum dioecesanorum Associationis enunciatae Nostrae

Dominae a Salute privilegium concedimus tum applicandi, iuxta ri tum

formulamque praescriptam coronis precatoriis indulgentias Cruciferorum

appel la tas ; t um benedicendi, servatis pari ter servandis, cruces, cruci

fixos, sacra numismata , coronas precatorias et parvas ex metallo s ta tuas

tum D. N. Iesu Christi, tum B. Mariae Virginis, tum Sanctorum omnium,

iisque applicandi indulgentias, quae numeran tu r in elencho per typos

Congregationis de Propaganda Fide edito, non exclusa, quod ad coronas


precatorias, applicatione indulgentiarum a S. Birgitta. Tandem Directo

r ibus ipsis nunc et in posterum privilegium tr ibuimus, cuius vi Missae

ab iisdem ad quodvis cuiusque ecclesiae al tare pro defunctis dictae

Associationis sociis celebratae, illi animae pro qua celebratae .fuerint,

perinde suffragentur ac si forent ad privilegiatum altare peractae. Non

obstant ibus Consti tut ionibus speciali licet a tque individua mentione ac

derogatione dignis, aliisque ordinationibus et sanctionibus Apostolicis

ceterisque omnibus in contrarium facientibus quibuscumque. Praesen

t ibus perpetuis futuris temporibus valituris. Porro praecipimus ut aliae

omnes indulgentiae, a Decessoribus Nostris ipsi Societati quomolibet

concessae, revocatae sint, prout illas per praesentes Apostolica Nostra

auctori tate revocamus. Volumus autem ut praesent ium Literarum tran

sumptis , seu exemplis, etiam impressis, manu alicuius notarii publici

subscriptis et sigillo personae in ecclesiastica dignitate vel officio con

sti tutae munit is , eadem prorsus f ides adhibeatur quae adhiberetur ipsis

praesent ibus si forent exhibitae vel ostensae.


X X I I I ianuarii M C M X I X , Pontificatus Nostri anno quinto.


S E R M O

A D P A R O C H O S E T A D Q U A D R A G - E S I M A L E S I N U R B E C O N C I O N A T O R E S

(ni marti i M C M X I X )

Ai dilettissimi figli convenuti in quest 'a lma Città per annunziarvi

la divina parola nel l ' imminente quaresima, Noi vorremmo indirizzare

un saluto che esprimesse ad un tempo la benevolenza del comun Padre

dei fedeli e la particolare sollecitudine del Vescovo di Roma. L'apostolo

Paolo dovette un giorno accogliere un desiderio simile a quello che

accogliamo ora Noi nel nostro cuore. Voleva egli dare al suo Timoteo

un nome atto a spiegare perchè quel suo fedele discepolo dovesse non

solo fuggire la cupidigia delle cose terrene, ma altresì seguire la giu

stizia. E, divinamente inspirato, san Paolo salutò Timoteo col nome di

« uomo di Dio »: tu autem, o homo Dei (I a Tim., vi, 11). Non è diffi

cile intendere quanto appropriato fosse quel nome a chi doveva col suo

esempio condannare coloro che, per cupidigia dei beni terreni, aveano

deviato dada fede - quam quidam appetentes erraverunt a fide, - perchè


1'« uomo di Dio » non riconosce ragione di fine nelle ricchezze e negli

onor i : tu autem, o homo Dei, haec fuge. N è punto più malagevole appa

risce l ' intendere che quel nome di « uomo di Dio » conveniva, meglio

di ogni altro, a chi, con l 'esempio e con la parola, avrebbe dovuto far

trionfare la giustizia e mettere in onore la pietà, la fede e la carità,

perchè i propugnator i della giustizia e i cultori della pietà, della fede

e della carità si manifestano nei fatti « uomini di Dio »: tu autem, o homo

Dei,... sedare iustitiam, pietatem, fidem, caritatem. Ma non potremmo Noi

imitare l'Apostolo e salutare alla Nostra volta col nome di « uomini di

Dio » i dilettissimi Nostri figli, chiamati ad annunziare la divina parola

in questa Nostra città di Roma nel l ' imminente quares ima?

A questa domanda il Nostro cuore non indugia a dare affermativa

risposta, perchè il padre si compiace sempre, non pur di ogni nome, ma

anche di ogni più piccola cosa che riesca ad onore dei figli. Ma, aftinché

nessuno creda che l'affermativa risposta sia dovuta solo al sentimento

del cuore, Ci piace invitar voi, o dilettissimi, a considerare che essa è

pur confermata dal raziocinio della mente . A questa considerazione Noi

vi invitiamo, nel desiderio di mettere ognor meglio in rilievo di quanta

stima sono degni i predicatori della quaresima e di quale affetto Noi

li circondiamo nell 'augurare fecondo di frutti il ministero ad essi affi

dato. Oh! potessimo Noi paragonarci all 'Apostolo Paolo, e, con verità

pari a quella che fioriva sul labbro di lui quando diceva a Timoteo tu

autem, o homo Dei, Noi potremmo salutare col nome di « uomini di Dio »

i predicatori della quares ima oggi convenuti alla Nostra presenza! A

questi infatti auguriamo non solo di tenersi lontani da ciò che può

nuocere all'efficacia del loro- ministero - tu autem, o homo Dei, haec

fuge, - ma altresì di difendere la fede, di propugnare la giustizia e di

promuovere l 'amore a Dio ed ai prossimo, come si addice a veri uomini

di Dio: tu autem, o homo Dei,... sectare iustitiam, pietatem, fidem, cari

tatem.

Chi voglia dar forza persuasiva al suo discorso deve anzitutto pog

giarlo sul l ' insegnamento di un buon maestro. Noi perciò, volendo dimo

strare che ai predicatori si addice il nome di « uomini di Dio », met

t iamo a base del nostro ragionamento la parola dell'Angelico Dottore.

La imposizione dei nomi, dice san Tommaso, deriva da ciò che deter

mina la cognizione delle cose da nominare : nomen imponitur ab eo per

quod res cognoscitur ( I a q. XIII) . Ora le cose sono da noi conosciute o

per le loro proprietà o per le operazioni loro. Ne segue quindi che, a

giudicare dei nomi da imporsi ai predicatori , egli è d 'uopo conoscere

di questi le doti e le azioni proprie.


Un modo facile di conoscere le doti essenziali dei predicatori è

cer tamente quello di ravvisare in essi, quasi aduna te in modo eminente,

le quali tà dei sacerdoti, perchè sono tut t i ornati della dignità sacerdo

tale e rivendicano a sè, quasi patr imonio individuale, un più costante

e più accurato esercizio di u n a delle principali at tr ibuzioni del sacer

dozio, l ' istruzione della plebe cristiana. Il sacerdote, infatti, è mediatore

fra Dio e gli uomini. San Tommaso spiega la parola dell'Apostolo unus

est mediator Dei et hominum, homo Christus Iesus (I a Tim., ir, 6), inse

gnando che solo a Cristo si addice essere mediatore semplicemente e

perfettivamente, simpliciter et perfective; laonde soggiunge che nulla vieta

esservi altri mediatori subordinati , i quali esercitino la mediazione fra

Dio e gli uomini in maniera dispositiva o ministeriale: nihil tamen

prohibet multos alios esse secundum quid mediator es, scilicet dispositive

et ministerialiter (3 a q. XXVI-l a ) . All'officio del mediatore, dice ancora

l'Angelico, propr iamente appart iene il congiungere e l 'unire coloro fra

i quali è mediatore. Ma all 'unione fra l 'uomo e Dio non coopera effica

cemente colui il quale a Dio congiunge le menti degli uomini, dissipan

done gli errori e i l luminandole coi raggi delia ver i tà? Non coopera

efficacemente all 'unione dell 'uomo con Dio colui il quale nell 'anima del

l 'uomo accende la fiamma dell 'amore verso il bene, per arrivare a strin

gerla al Bene Sommo, che è Iddio?. . . Or non è questa la vostra missione

particolare, o sacerdoti che vi dedicate specialmente alla predicazione?

Il titolo di mediatore fra Dio e gli uomini, che è proprio di ogni sacer

dote, appart iene dunque in modo speciale a voi, che at tendete ad unir

gli uomini a Dio per mezzo della istruzione della mente e del perfe

zionamento dello spiri to; ognuno di Voi è sacerdote per eccellenza,

perchè sacerdos - è ancora san Tommaso che parla - est quasi sacra

dans, secundum illud Malachiae: « legem requirent ex ore eius » (Malach.,

II* 7), e Voi annunziate ai popoli la legge divina, Voi ne inculcate l'os

servanza per istringerli a Dio. Se per tanto i sacerdoti in genere devono

avere lo spirito di Gesù Cristo, perchè di ognuno di essi si dice sacerdos

est alter Christus, i predicatori , che in maniera più aperta compiono

l'ufficio di mediatori fra Dio e gli uomini , devono essere informati, in

modo del tu t to speciale, allo spirito di Dio. In questo spirito di Dio, al

quale diciamo dover essere informati in modo particolare i sacerdoti

che si dedicano al ministero della predicazione, Noi ravvisiamo il com

plesso delle doti proprie del predicatore: in altre parole, è dalla somma

di queste doti che arriviamo a conoscere che cosa sia e debba essere

il predicatore. Ma unumquodque nominamus sicut et cognoscimus, insé

gna san Tommaso (f, q. XIII) : dunque anche dall ' insieme delle qualità

ACTA, vol. XI, n. 4. — 12-3-919. 8


che formano ciò che appelliamo lo spirito di Dio, possiamo dedurre il

nome dei predicatori e salutarli « uomini di Dio »: nomen imponitur ab

eo per quod res cognoscitur, scilicet a proprietate.

Non abbiamo bisogno di dire che i predicatori ci sono rappresen

tati dalle loro doti come uomini che mirano a distaccare sè e gli altri

dalle cose della terra. Dietro le orme del divino Maestro, segregatus a

peccatoribus et excelsior caelis factus {Agli Ebrei, Vì i , 26), devono atten

dere a ciò che a Dio e alle cose sue si riferisce, per potersi appropriare

una parola simile a quella che Gesù pronunziava nel tempio: Nesciebatis

quoniam in iis quae Patris mei sunt oportet me esse ? Ma il distacco dalle

cose della terra e la cont inua attenzione a quelle del cielo, onde acquistarle

per sè e per gli altri, devono quasi spiritualizzare la na tu ra del predi

catore e avvicinarlo a Dio con una prossimità maggiore di quella che

ad ogni altra creatura sia dato avere col suo eterno Fat tore . Questa

prossimità con Dio, agevolata o, per meglio dire, determinata dalle doti

che non devono mancare nei buoni predicatori, ci permette di dare a

questi il bel nome di « uomini di Dio »: tu autem, o homo Bei.

La convenienza di un tal nome deve appar i re anche più giustificata

qualora si rifletta che il predicatore, come ogni altro essere, è cono

sciuto in modo speciale, oltre che dalle sue doti, anche dalle sue ope

razioni ; sicché anche da queste vuoisi derivare la ret ta imposizione del

nome che ad esso compete: nomen imponitur ab eo per quod res cogno?

scitur, scilicet a proprietate « et ab operatione » {Sum. Theol., Ia q. XIII).

Basta infatti tornare col pensiero a quell'ufficio di mediatori fra Dio

e gli uomini che, se è proprio di tutti i sacerdoti, abbiamo già detto

competere in particolar guisa a coloro che sono destinati al ministero

della sacra predicazione. Il r icordato ufficio, mentre agli uomini assi

cura i beni positivi della istruzione della mente e del miglioramento

del cuore, a Dio - come a Colui al quale non vi sono beni da aggiun

gere, perchè tut t i li possiede da tu t ta l 'eternità, - a Dio procura soltanto

quel pubblico ed eterno riconoscimento di sovrana eccellenza in cui

consiste la gloria. Ma il buon predicatore procura la gloria di Dio in

modo da far palese che essa s ta in cima dei suoi pensieri, sulla pun ta

del suo labbro, sulla pa lma delle sue mani .

Chi tenga dietro ai passi di un predicatore, modellato agli esempi

del divino Maestro, non può difatti non ravvisare che l 'attività di lui è

ordinata alla gloria di Dio. Lo dicono i pensieri che più spesso ne occu

pano la mente; lo dicono le parole che gli fioriscono più spesso sul

labbro ; e sopratut to lo dicono le industr ie molteplici che usa il buon

predicatore per att irare anime a Dio. Or coloro che par lano spesso di


Dio, coloro che per Iddio operano di frequente, e con la parola e c o t

l'Opera mostrano di pensare spesso a Dio, non dovranno essere da noi

chiamati « uomini di Dio »? I profani pur t roppo chiamano « u o m i n i

del mondo » coloro che al mondo pensano, del mondo par lano, pel

mondo si adoperano con singolare frequenza ed altrettanto interesse.

Eleviamoci anche a più spirabile aere; e non è egli vero che si chia

mano « uomini di studio » coloro che nelle conversazioni famigliari non

trovano diletto e d'altro non sanno parlare che di libri, di codici e di

pandet te ? Non è egli vero che sono chiamati « uomini di chiesa » coloro

che amano riferire ciò che nella Chiesa si insegna o si compie? E non

diremo « uomini di Dio » i predicatori che il nome santo di Dio devono

avere sempre sul labbro, quasi per indicare che a Dio tengono sempre

rivolto il pensiero della mente e l'affetto del cuore, e a Dio vogliono

sempre indirizzate le opere delle loro mani? Evidentemente l ' insieme

di queste opere indirizzate a Dio ci fa conoscere ciò che sono i predi

catori; ma, poiché nominiamo le cose come le conosciamo, unumquodque

nominamus sicut et cognoscimus, chiaro apparisce che il nome di «uomin i

di Dio » è giustificato nei predicatori non solo dalle doti, ma anche

dalle opere loro: nomen imponitur ab eo per quod res cognoscitur, sci

licet a proprietate « et ab operatione ».

A non diversa conclusione ei porta l 'esame delle parole con le quali

san Paolo traccia 1'uíficio del sacerdote e, a più forte ragione, anche

del predicatore, quando lo dice « preposto a pro ' degli uomini in tutte le cose che r iguardano Dio » : pro hominibus constituitur in iis quae

sunt ad Deum (Agli Ebrei, V, 1). Ogni mediazione suppone due termini.

San Paolo precisa quelli della mediazione affidata al predicatore: pro

hominibus constituitur, ecco il termine terreno ; in iis quae sunt ad Deum,

ecco il termine celeste. È da notare la forma amplissima con la quale

l 'Apostolo esprime l'azione del predicatore r iguardo a Dio. In iis quae

sunt ad Deum, abbraccia dunque il culto e ogni manifestazione esterna

della gloria di Dio ; in iis quae sunt ad Deum, abbraccia la dot tr ina

rivelata da Dio e la legge da Lui promulgata ; in iis quae sunt dd

Deum, r iguarda i premii promessi e i castighi minacciati da Dio; in

iis quae sunt ad Deum ; dite voi se vi ha cosa che sia esclusa da

questa forma amplissima dell 'azione del predicatore in ordine a Dio!

Ma ques ta medesima ampiezza ci fa conoscere quale dev'essere il

buon predicatore. A lui infatti è lecito occuparsi di ogni classe di per

sone, a lui è consentito esaminare ogni condizione di còse. Ma se fra

i giovani compie l 'opera dell 'agricoltore, che mira a tener dritte le tenere

pianticelle, egli è solo perchè a Dio vuole indirizzare i cuori dei gio-


vani. Se fra gli uomini di età ma tu ra si fa bandi tore delle leggi della

giustizia, egli è perchè vuole che l 'attratt iva dei beni terreni non im

pedisca l 'acquisto del Bene sommo che è Dio, Se nelle famiglie impone

l 'obbedienza dei figli e il mutuo amore fra gli sposi ; anzi se in mezzo

al civile consorzio promuove ed esalta il r ispetto all 'autorità, egli è

perchè vuole che gli uomini non iscuotano le basi sulle quali Iddio

fondò la famiglia e la società. Il predicatore, così dei giovani come degli

uomini dell 'età matura , così dei figli come dei genitori, così dei servi

come dei padroni , ci apparisce dunque un 'a l t r a volta in iis quae sunt

ad Deum. Comprende ognuno che alcuni casi particolari citati ad esempio

e alcune condizioni speciali prese ad esame Ci permet tono argomen

tare che, in ogni tempo, in ogni caso ed in ogni condizione, il vero

predicatore deve at tendere principalmente a ciò che r iguarda Dio e la

sua glòria: in iis quae sunt ad Deum.

Nè si creda che questa sollecitudine della divina gloria sia lasciata

all 'arbitrio del predicatore, così che egli possa anche t rascurar la : a giu

dicar ret tamente, Noi la dobbiamo dire tanto congiunta all'officio del

predicatore che, se venisse meno, mancherebbe al mediatore fra Dio e

gli uomini un elemento costitutivo della sua essenza.

Chi dal proprio sovrano è accreditato in qualità di ambasciatore

presso un altro principe della terra, non solo si adopera a promuovere

gli interessi e a difendere le ragioni del suo sovrano, ma coglie ancora

ogni occasione per accrescerne la st ima ed il prestigio presso coloro

coi quali s ' incontra: ne parla spesso, spesso ne esalta i meriti e ne

vorrebbe sempre appagati i desideri, sicché quant i lo avvicinano lo

dicono « tut to del suo sovrano ». Non al tr imenti il buon predicatore

deve meritare di essere detto « uomo di Dio », perchè tut to inteso a

promuoverne la gloria e ad estenderne il r e g n o . nelle anime. Ad u n a

donna del volgo, che aveva ascoltato tut te le prediche della quares ima

in u n a chiesa principale di Genova, fu chiesto il nome del predicatore,

ed essa, scusandosi di non saper lo , rispose semplicemente: era un

« u o m o di Dio ». O h ! il meritato elogio reso a chi si era mostrato sol

lecito unicamente della gloria di Dio e della salvezza delle anime ; oh !

la test imonianza eloquente, che il senso comune dava, per bocca di

una donna del volgo, alla verità che annunzia ai predicatori competere

il nome di « uomini di Dio ».

Non è, dunque, solo il sentimento dei cuore, egli è anche il rigo

roso raziocinio della mente che Ci autorizza a salutare voi, o dilettis

simi figli, col nome che san Paolo dava al suo Timoteo : tu autem, o

homo Dei!


Nel darlo a ciascun di voi, esulta il Nostro cuore al pensiero della

st ima e della riverenza con cui i fedeli di R o m a dovranno stringersi

intorno alle cattedre, dalle quali voi, ne l l ' imminente quaresima, ban

direte la divina parola, perchè « gli uomini di Dio » devono essere da

tut t i stimati e riveriti da tutt i . Ma l 'anima Nostra esulta altresì per la

fiducia che, nel l ' imminente quaresima, ciascuno di voi giustificherà

ognora meglio il nome di « uomini di Dio » che Noi abbiamo detto

competere ai predicatori. San Paolo dava quel nome a Timoteo quando

lo voleva lontano da ogni cupidigia: tu autem, o homo Dei, haec fuge,

e quando lo voleva sollecito del trionfo della giustizia e dell 'impero

della fede, della pietà e della carità : tu autem, o homo Dei, ... sedare

iustitiam, fidem, pietatem, caritatem. Anche voi, o carissimi, tenetevi

lontani da ogni cupidigia, compresa in quella che l'Apostolo chiama

« radice di ogni male ». Questa non consiste solo nell ' indegna solleci

tudine di lucro materiale ; può comprendere anche una eccessiva st ima

delie proprie doti natural i , a preferenza delle altrui, in ordine alla sacra

predicazione; può comprendere un'affannosa cura di esibire se stesso,

u n a stucchevole frequenza di parlare di sè e delle cose sue. Il predi

catore che è « uomo di Dio », anzi appunto perchè « uomo di Dio »,

si t iene lontano da ogni sorta di cupidigia t e r rena : tu autem, o homo

Dei, haec fuge; non predica se stesso, ma Gesù Cristo. E predicando

Gesù Cristo, vuole assicurato il regno della giustizia nella triplice rela

zione che l 'uomo ha con Dio, col prossimo e con se stesso, sedare

iustitiam; predicando Gesù Cristo, vuole che la Fede rischiari col suo

splendore il sentiero dell 'uomo sopra la terra, sedare fidem; vuole che

la pietà sia balsamo e refrigerio a chi soffre, sedare pietatem; vuole final?

mente che la carità tolga ogni asprezza nel vivere sociale e informi, anche

quaggiù, i mutui rapport i degli uomini, perchè essa sola r imarrà in cielo,

sedare caritatem. O h ! come è dolce, come è soave all 'anima Nostra la

speranza che tutt i i predicatori del l ' imminente quaresima, in Roma,

sapranno dimostrarsi coi fatti al tret tanti « uomini di Dio »!

Vogliamo anzi aggiungere un 'ul t ima parola. L'apostolo Paolo non

fu pago di dare u n a sola volta il nome di « uomo di Dio » al suo fedele

discepolo (I a Tim., vi, 11); tornò a darglielo anche nella seconda

lettera a lui indirizzata; ma in questa non lo disse più semplicemente

« uomo di Dio » ; lo disse « perfetto uomo di Dio » : ut sit perfectus

homo Dei. Non ricordate voi, però, quando fu che l'Apostolo adoperò

questa frase più espressiva? Allora fu quando salutò in Timoteo l 'uomo

che dallo studio e dall 'uso della Sacra Scrit tura era fatto capace di ogni

opera buona. Scriptura divinitus inspirata utilis est ad docendum, ad


arguendum, ad corripiendum, ad erudiendum in iustitia, ut « perfectus »

sit homo Dei ad omne opus bonum instructus (II a Tim., I I I , 17), Ma

anche voi, o dilettissimi figli, che, come « uomini di Dio », dovete

aver sempre famigliare la divina parola, della parola divina dovrete

valervi, specialmente nel tempo quadragesimale, per ot tenere i quat t ro

effetti della predicazione, che si confondono appunto con quelli dello

studio della Sacra Scri t tura. Voi dovrete infatti insegnare i donimi della

Fede, mostrandovi preparat i ad docendum; voi dovrete redarguire gli

errori contrari alla stessa Fede, mostrandovi pronti ad arguendum;

voi dovrete correggere i depravat i costumi e informare l 'uomo alla pietà

e alla giustizia, mostrandovi disposti ad corripiendum, ad erudiendum

in iustitia. Ciò facendo, apparirete anche voi ad omne opus bonum in

structi. E non avremo Noi ragione di non salutarvi solo col semplice

nome di « uomini di Dio », ma di applicare a voi tu t ta intiera la frase

dell 'Apostolo: ut «perfectus » sit homo Dei?

Ci conforta in questa speranza anche la presenza dei "parroci di

Roma. Dicemmo altre volte che Noi li consideriamo predicatori abi

tuali, perchè in ogni epoca dell 'anno essi devono compiere, senza inter

ruzione, presso i loro parrocchiani, ciò che i predicatori della quares ima

fanno presso il popolo di Roma solo in questa circostanza dell 'anno.

Ad essi compete, dunque , in modo abituale anche il nome di « uomini

di D i o » ; anzi il loro esempio Noi crediamo provvidenzialmente ordi*

na to a rafforzare i predicatori della quaresima nel proposito di essere

e di mostrarsi sempre « veri uomini di Dio ».

Ma al proposito dell 'uomo, anche se rafforzato dall 'esempio di altro

uomo, è necessaria la rugiada della divina grazia, non solo per essere

costante, ma anche per essere fecondo. Epperò la celeste benedizióne

Noi la invochiamo copiosa sui predicatori della prossima quaresima in

Roma, nonché sul Collegio dei parroci di quest 'a lma città. O h ! la bene

dizione di Dio li tenga lontani da ciò che ad essi non conviene, tu

autem, o homo Dei, haec fuge, e li renda santamente solleciti di ciò che

può accrescere la fecondità del loro ministero, affinchè ne abbia gloria

Iddio, conforto ogni classe di persone, sprone e incoraggiamento al bene

ogni predicatore: ut « perfectus » sit homo Dei, ad omne opus bonum

instructus.




I

S E C O V I E N S I S ET S A L I S B U R G E N S I S

D I S M E M B R A T I O N I S E T A G G R E G A T I O N I S ^

Quum Episcopus Secoviensis eftlagitasset, ut pars pagi vulgo Fresen

ad paiochiam Bauten, dioecesis Secoviensis, pertinentis, a dictis parochia

et dioecesi seiungeretur et viciniori parochiae vulgo Seetal, archidioecesis

Salisburgensis, uniretur , SSmus D . N . Benedictus P P . XV, i n audient ia

diei 3 maii 1918, audi ta relatione Emi Secretarii S. G. Consistorialis,

bonum ius tumque censuit oblatis precibus obsecundare, facultatemque

Nuntio Apostolico in Austr ia tr ibuit decretum huiusmodi dismembra

tionis emittendi. Quod quidem decretum sub die 21 august i 1918 da tum

fuit, a die pr ima ianuarii 1919 vali turum.

C. C A R D . D E L A I , Ep . Sabinen., Secretarius.

L . © S .


II

W L A D I S L A V I E N S I S SEU C A L I S S I E N S I S

ET K I E L C E N S I S D I S M E M B R A T I O N I S E T A G G R E G A T I O N I S

Quum Episcopus Wladislaviensis seu Calissiensis, consentiente Epi

scopo Kielcensi, postulasse!, ut fideles loci vulgo Budnik Maly a parochia

Kozieglony et dioecesi Kielcensi seiungerentur et ecclesiae curatae loci

Starcm, dioecesis Wladislaviensis seu Calissiensis, unirentur , Ssmus D. N.

Benedictus P P . XV bonum ius tumque censuit oblatas preces exaudiré.

tao Acta Apostolicae Seáis — Commentarium Officiale

Itaque, S. G. Consistorialis, de mandato Sancti tat is Suae, per decre

tum diei 7 februarii 1919 memora tum pagum Budnik Maly a parochia

Kozieglony .. dioecesis Eielcensis, separavi! et ayulsit, eumque curatae

ecclesiae seu parochiae Starcza, dioecesis Wladislaviensis, aggregavit et

addixit.

îji C . CARD. D E LAI , Ep . Sabinen., Secretarius.


I I I

D E C R E T U M

C I R C A Q U A S D A M O R D I N A R I O R U M F A C U L T A T E S

Quamvis, Dei miserentis gratia, conflictatione sublata, pax proxima

videatur, quum tamen eam assequuti nondum simus et causae ob quas

indulta de dispensandis impedimentis et sanandis matr imoniis Ordina

riis locorum concessa adhuc, saltem ex parte , perseverent, SSmus D. N.

Benedictus P P . XV, ad praecavenda dubia et tollendas in re tant i mo

menti anxietates, s ta tuendum et declarandum iussit, sicut hoc Sacrae

Congr. Consistorialis decreto declarat et statuit , facultates Ordinari is

concessas decretis eiusdem S. Congregationis die 25 aprilis et 2 augu

sti 1 9 1 8 adhuc in suo robore perseverare eisque Ordinarios uti posse

usque ad sex menses integros post s ignatam inter nationes, quae bello

contenderunt, pacem.

Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,

die 4 martii 1919.

£g C. CARD. D E L A I , Episc. Sabinen., Secretarius,

L . © S. f V. Sardi, Archiep. Caesarien., Adsessor.

Annus XI - Vol. XI 1 Aprilis 1919 Num. 5

ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE .


E P I S T O L A E

I

A D R . P . R E G I N A L D U M G A R R I G O U - L A G R A N G E E X O R D I N E P R A E D I C A T O R U M

O B E D I T U M A B E O T R A C T A T U M A P O L O G E T I C U M « D E R E V E L A T I O N E » .

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Mirifice ad

christ ianam sapientiam cum i l lustrandam tum defendendam valere Aqui

natem, ex tuo quoque libro « de Revelatione » nuper edito elucet, cuius

exemplar pie Nobis muner i obtulisti. In quo explicans quae pert inent

ad apologeticam fundamentalis, ut aiunt, theologiae par tem, ita sancti

Thomae disciplina et rat ione uteris, ut egregie non solum veteres sed

recentiores etiam christ ianae fidei adversarios convincas. Cum enim

errores, horum temporum ex huiusmodi principiis demum dimanent

quae acceptae ab Ecclesiae et Pa t r ibus et Doctoribus philosophiae

maxime contraria sunt, recte tu quidem hanc illis opponis, ipsumque

Scholae principem, Doctorem Angelicum, eos invicte refutantem inducis.

P lura autem ex variis theologiae locis desumpta, ad hanc tractat ionem

adhibes, omniaque apte ingenioseque disponis ut plena defensio exsi

stat et valida t radi tae divinitus veritatis. I taque confecisti opus de quo

non mediocris est opinio per i torum; quodque op tamus sacrae praesert im

iuventuti sit usui , ut ea quae supra na tu ram sunt, sicut hodie oportet,

tueri possit ac defendere. Caelestium auspicem munerum peculiarisque

benevolentiae Nostrae testem, tibi, dilecte fili, apostolicam benedictio

nem amanter impert imus.

Datum Romae apud S. Pe t rum, die xiv februarii M C M X I X , Ponti

ficatus Nostri anno jquinto.

ACTA, vol. X I , n. 5. — 1-4-919. 9

BENEDICTUS P P . XV

m Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

II

A D I O A N N E M S . R . E . C A R D . C S E R N O C H , A R C H I E P I S C O P U M S T R I G O N I E N S E M , D E

P R A E S E N T I R E I R E L I G I O S A E C O N D I C I O N E I N H U N G A R I A .

Dilecte fili Noster, salutem et apostolicam benedict ionem. — Mul

tiplices quidem anxietates tam crudele t amque d iu turnum bellum Nobis

at tul i t ; at nihil magis anxios sollicitosque Nos habet quam quod inde

orta re rum perturbatio non solum in societatem civilem sed in religiosas

ipsas gentium rat iones redundavi t . Praeser t im vero magni casus Nos

movent eorum populorum ex quibus Impe r ium Aus t ro -Hungar icum

composi tum erat, quique iam singuli ad eam reipublicae formam ni tuntur

quae s ingularum nat ionum votis respondeat . Cum enim his populis con

spicua pars gregis Nobis divinitus crediti contineatur, quae semper fide

et impensa erga hanc Apostolicam Sedem pietate eminuit, facile intel

ligitur singularem in modum Nos curare ne aliquod apud eos religio

capiat det r imentum. Equidem iis omnibus, qui earum Civitatum res

publicas gubernant , dum pacem et prosper i ta tem suis populis firmare

s tudent , speramus fore curae, ut sar ta tecta Ecclesiae iura legesque con

servent, si vere volunt iustit iae in civili societate ac boni publici fun

damenta «al va consistere. Iam vero nemo ignorat quam cordi sit Apo

stolicae Sedi in terna tranquil l i tas bonumque nat ionum, quamque parata

semper sit omnem suam operam in id conferre. Quin etiam, quo melius

rem assequatur , mu tuas necessi tudines seu relationes cum legitimis civi

t a tum gubernator ibus , qui se id velle significaverint, inire consuevit.

Admodum igitur oppor tune hanc Apostolicae Sedis p ropensam volun

tatem i l lustrabunt Episcopi, demons t ran tes quan tam publicae utilitatis

spem ut r iusque potestat is conspiratio contineat. In adminis t rando autem

munere sibi divinitus concredito, Apostolica Sedes cum prudentiae stu

dioque Episcoporum, t um sacri ordinis et laicorum actioni discipli

naeque confidit. Etenim ant iquus ille humani generis oppugnator Sata

nás , h a r u m civilium commuta t ionum nac tus opportuni ta tem, Ecclesiae

solidam compagem dissolvere conatur eiusque salutarem operam impe

dire. I taque Nos sollicito cum animo nuper vidimus nonnullos e Clero

nimis aperte l icenterque in medios politicarum re rum Auctus se conii

cere, seque acerrimis de nat ione content ionibus immiscere, par t ium

odia concitantes in sacri ministerii dignitatem. Sed multo maiori Nobis

aegritudini fuit quod accepimus, clericos quosdam ausos esse popula-


riter comitia habere , ut de sanctissimis Ecclesiae legibus abolendis con-

sultarent . Huic t an tae t amque deplorandae officii oblivioni omnino Epi

scoporum est vehementissime reclamare, ut ad veritatem sani ta temque

devii revocentur . Hi vero meminer in t iis plane subesse oportere, « quos

« Spiritus Sanctus posuit Episcopos regere Ecclesiam Dei » ; nam, ut ait

Ignat ius martyr, « quotquot Dei et Iesu Christi sunt , hi sunt cum Epi-

« scopo » (Philad., I I I , 2) ; quare qui non sunt cum Episcopo, nec Dei

sunt neque Iesu Christi. Eosdem volumus admonitus quam dedeceat

sacerdotem catholicum, qui in coërcendis cupiditatibus ceteros anteire

debeat, ipsum infirmiorem videri. Quam ob causam alte vehementerque

denunt ient Episcopi nullam prorsus ab Apostolica Sede de sacerdotalis

continentiae lege permitt i posse quaest ionem, quae quidem lex ab ipsa

t amquam peculiare ornamentum habetur Ecclesiae Latinae, e iusdemque

fons quidam praecipuus actuosae virtutis. Re tundant praeterea ex aucto

ri tate necesse est inconsideratissimam eorum temeritatem qui non ve

rentur haec contendere: « B o n a sive mobilia sive immobilia singulorum

« beneficiorum seu inst i tutorum ecclesiasticorum, imo etiam piarum

« quarumvis fundationum, quoquo modo ad»ecclesias et inst i tuta illa

« pert inentium, esse inalienabilem proprietatem omnium in Hungar ia

« exsistentium catholicorum; eorumque administrat ionem, iusque de illis

« pro lubitu disponendi, non t an tum in fines praesti tutos, sed etiam in

« alios prorsus fines, t ransferenda esse ad comitia sic dicta catholico-

« rum ». Quibus quidem principiis, a spiritu sacerdotali maxime alienis,

non solum hierarchicus ordo omnisque Ecclesiae disciplina subvert i tur ,

sed etiam divina ipsa Decalogi praecepta violantur. Simul vero Epi

scopos, quam maximo studio possumus, hor tamur ut omnibus pa ternae

caritatis officiis suum quisque clerum sibi devinciant, varias eius neces

sitates materiales, uti dicuntur, et morales ipsi per se accurate exqui

rant , eisque ut medeantur nihil p rae te rmi t tan t ; id quod non dubi tamus

quin ipsi iam habeant in animo efficere. Item explorent quid suo populo

pro novis tempor ibus necesse sit, eique opportune consulant ; et, si opus

fuerit, rem ad Apostolicam Sedem deferant. - Haec tibi, dilecte fili No

ster, qui in acie et dimicatione versans , pa terna cum fiducia edicentes,

caelestium auspicem munerum et praecipuae benevolentiae Nostrae

testem, apostolicam benedictionem tibi tuoque gregi universo amant is

sime impert imus.

Datum Romae apud S. Pet rum, die xir mensis martii , in festo S. Gre

gorii Magni, anno M C M X I X , Pontificatus Nostri quinto.

BENEDICTUS P P . XV



SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS

D E C R E T U M

C I R C A P R O P O N E N D O S A D E P I S C O P A L E M I N I S T E R I U M I N C A N A D E N S I D O M I N I O E T

T E R R A E N O V A E I N S U L I S ,

Inter suprema Ecclesiae negotia, potissimum sane obtinet locum

Episcoporum electio. Quam ob causam Apostolica Sedes, prout sui est

officii, maximam de eo semper habui t rat ionem et, pro diversitate loco

rum ac temporum, var ios 'const i tu i t modos, ut f inem optatissimum feli

citer assequeretur .

Iamvero, etsi mos, qui in Canadensi ditione et in Terrae Novae In

sulis huc usque pro Episcoporum propositione obtinuit, sicut et in aliis

regionibus quibusdam quae more Missionum regebantur, hac vigente

conditione, suis non caruit ut i l i ta t ibus; a t tamen hodie, adiunctis rerum

mutat is , minus iam accomodate respondet.

Nam, sub Missionum regimine, quum dioecesanus clerus, ut pluri

mum, a sacerdotibus alicuius religiosae familiae consti tueretur et ex

eadem Antistites solerent p lerumque desumi, personae electio obvia erat,

nec diuturna requirens studia. In praesenti vero conquisitio personae

longiora requirit ac penit iora consilia.

Quam ob rem, haud providum nec satis utile videtur, Episcopos

tunc solum convenire, quum, viduata iam Sede aliqua, novi consti tuendi

pastoris urget necessi tas; sed prudens ac salubris regiminis ratio po

stulat, ut in re tam gravi Episcopi tempestive conveniant, viros tanto

muneri idoneos maturo cum studio discernant, et Apostolicae Sedi, ad

quam demum negotium deferri oportet, generali saltem modo propo

nant . Sic nempe fiet ut, Sede aliqua orbata pastore, Summus Pontifex,

citius ac pleniore rerum notitia, de re decernere valeat.

Hisce de causis, Ssmus Dominus Noster Benedictus P P . XV, requi

sita prius a singulis locorum Ordinariis sententia, de consulto Emorum

Sacrae huius Congregationis Pa t rum, statuit et consistoriali praesenti


decreto praescribit, ut in posterum, in Canadensi Dominio et in Insulis

Terrae Novae, pro eligendorum Episcoporum propositione, ratio, iuxta

leges quae sequuntur , adhibeatur et vigeat.

1. Pro proponendis sacerdotibus ad episcopale ministerium ido

neis ac dignis, conventus episcoporum fiet singulis bienniis, tempore

infra assignato.

% Conventus erunt provinciales, hoc est omnes et singuli Ordinarii

dioecesum uniuscuiusque provinciae convenient simul. Excipiuntur Epi

scopi provinciarum Kingstoniensis et Toront inae, qui, quum hucusque

consueverint pro his negotiis pertractandis simul congregari, morem

hunc ret inebunt , praesidente Archiepiscopo seniore. Similiter, ob pecu

liaria adiuncta in quibus versantur , simul convenient Ordinarii provin

ciarum S. Bonifacii et Reginensis cum Archiepiscopo Winnipegensi: item

que Ordinarii provinciarum Edmontonensis et Vancuveriensis, pari ter

in his Archiepiscopo seniore praesidente.

3. Vicarii vero Apostolici, si t empus et negotia permiserint, con

ventibus Episcoporum provinciae suae interesse curabunt , iisdem cum

iuribus ac coeteri.

4. Quolibet biennio, ut supra dictum est, sub initium quadragesimae,

incipiendo ab anno 1920, omnes et singuli Episcopi Metropolitano suo

vel seniori Archiepiscopo sacerdotum nomina indicabunt, quos dignos

episcopali ministerio exist imabunt. Nil autem vetat quominus , hos inter,

alterius etiam dioecesis vel provinciae sacerdotes p roponan tu r ; sub

gravi t amen exigitur, ut, qui proponitur , personaliter et ex d iu turna

conversatione a proponente cognoscatur.

5. Una cum nomine, aetatem quoque designabunt candidati, eius origi

nis et actualis commorationis locum, et officium quo principaliter fungitur.

6. Antequam determinent quos proponant , tam Archiepiscopi quam

Episcopi poterunt a viris ecclesiasticis prudent ibus necessarias notitias

inquirere, ita tamen ut f inis huius inquisitionis omnino lateat. Notitias

vero quas receperint nemini patefaciant, nisi forte in Episcoporum con

ventu, de quo inferius.

7. Nomina quae Episcopi iuxta art . 4 u m proponent, nulli prorsus

aperiant, nisi Metropolitano suo vel seniori Archiepiscopo.

8. Metropolitanus vel senior Archiepiscopus habitis a Suffraganeis

candidatorum proposit ionibus suas adiiciat: omnium indicem ordine

alphabetico conficiat, et, reticitis proponent ibus , hanc notulam t rans

mittat singulis suis Suffraganeis sive Antisti t ibus regionis suae, ut hi

oppor tunas investigationes peragere valeant de quali tat ibus eorum quos

personaliter et certa scientia non cognoscant.


9. Investigationes eiusmodi earumque causa maxima secreti cau

tela peragendae erunt, ut supra num. 6 dictum est. Quod si vereantur

rem paiam evasuram, ab ulterioribus inquisit ionibus abst ineant .

10. Post Pascha, die et loco a Metropolitano vel a seniore Archiepi

scopo determinandis, omnes Episcopi convenient ad seligendos eos qui

S. Sedi ad episcopale ministerium proponi debeant. Convenient autem

absque ulla solemnitate, quasi ad familiarem congressum, ut at tentio

quaelibet, praesert im diar iorum et ephemeridum, et omne curiositatis

s tudium vitetur.

11. In conventu, invocato divino auxilio, p raes tandum erit a singulis,

Archiepiscopo non excepto, tactis SS. Evangeliis, ius iurandum de secreto

servando, ut sacrat ius f iat vinculum quo omnes ads t r inguntur : post hoc

regulae ad electionem faciendam legendae erunt .

\% Deinde unus .ex Episcopis praesent ibus in Secretarium eli-

getur.

13. His peractis, ad disceptationem venietur, ut, inter tot exhibitus,

digniores et aptiores seligantur. Id tamen veluti Christo praesente fiet

et sub Eius obtutu, omni humana consideratione postposita, cum discre

t ione et charitate, supremo Ecclesiae bono divinaque gloria et an imarum

salute unice ob oculos habit is .

14. Candidati maturae , sed non nimium provectae aetatis esse debent ;

prudent ia praediti in agendis, quae sit ex ministeriorum exercitio com

proba ta ; sanissima et non communi doctrina exornati, et cum debita erga

Apostolicam Sedem devotione coniuncta; maxime autem honestate vitae

et pietate insignes. At tendendum insuper erit ad capacitatem candidati

quoad temporalem bonorum administrat ionem, ad conditionem eius fami

liarem, ad indolem et valetudinem. Uno verbo, videndum u t rum omnibus

iis quali tat ibus polleat, quae in optimo pastore requiruntur , ut cum fructu

et aedificatione populum Dei regere queat.

15. Discussione peracta, fiet hac rat ione scrut in ium:

a) Qui omnium Episcoporum sententia, quavis demum de causa,

visi sunt in disceptatione ex numero proponendorum expungendi, ii in

suffragium non vocabuntur ; de caeteris, etiamprobatissimis, suffragium

feretur.

b) Candidati singuli ordine alphabetico ad suffragium proponen

t u r : suffragia secreta erunt .

c) Episcopi omnes, Metropolitano non excepto, p ro singulis can

didatis tribus u ten tur taxillis seu calculis, albo scilicet, nigro, tertioque

alterius cuiuscumque coloris: p r imum ad approbandum, al terum ad

reprobandum, tert ium ad. abstensionem indicandam.


d).'Singuli. Antistites, praeeunte Archiepiscopo, in u rna ad hunc

finem disposita taxil lum déponent , quo dignum, coram Deo et graviter

onerata conscientia, sacerdotem aest imabunt qui in suffragium vocatur :

reliquos taxillos binos in u rna alia, pari ter secreto, déponent.

e) Suffragiis expletis, Archiepiscopus, adstante Episcopo Secre

tario, taxillos et eorum speciem coram omnibus numerabi t , scriptoque

adnotabit .

16. Scrutinio de omnibus peracto, l iberum erit Episcopis, si id ipsis

placeat au t aliquis eorum postulet, ut inter approbatos plenis au t pari

bus suffragiis novo scrutinio designetur qu inam sit praeferendus. Ad

hunc finem singuli suffragatores nomen praeferendi in schedula adno-

tabunt , eamque in u rna déponent : schedularum autem examen f ie t , u t

supra num. 15, litt. e, decernitur.

17. Quamvis vero Summus Pontifex sibi reservet, dioecesi vel archi

dioecesi al iqua vacante, per Delegatum Apostolicum, aliove modo, oppor

t u n a consilia ab Episcopis vel Archiepiscopis requirere, ut personam

eligat quae inter approbatas magis idonea videatur dioecesi illi regen

dae ; nihilominus fas erit Episcopis in eodem conventu indicare, gene

rali saltem ratione, cuinam dioecesi candidatos magis idoneos censeant ;

ex. gr. u t rum exiguae, ordinatae ac tranquil lae dioecesi, an potius maioris

momenti , un ius vel alterius sermonis, vel in qua plura sint ordinanda

aut creanda; i temque u t rum loco mitioris aeris et facilis commeatus,

an alterius generis, et alia huiusmodi.

18. Episcopus a secretis, discussione durante diligenter adnotabi t

quae de singulis candidatis a singulis suffragatoribus dicentur, quaenam

discussionis fuerit conclusio; denique quinam tum in primo scrutinio,

t um in secundo (si fiat) fuerit exitus, et quidnam specialius iuxta art . 17

fuerit dictum.

19. Antistites a conventu ne discedant, antequam ab Episcopo Secre

tario lecta fuerit relatio ab eodem confecta circa nomina proposita, can

didatorum quali tates et obtenta suffragia, eamque probaverint.

20. Actorum exemplar ab Archiepiscopo, a Praesule a secretis et a

ceteris Episcopis praesent ibus subsignatum, quam tutissime ad Sacram

hanc Congregationem per Delegatum Apostolicum mittetur. Acta vero

ipsa penes Archiepiscopum in Archivo secretissimo S. Officii servabuntur ,

des t ruenda tamen post annum, vel etiam prius, si periculum violationis

secreti immineat.

21. Post haec, fas tamen semper erit Episcopis, t um occasione pro

positionis candidati tum vacationis alicuius Sedis, praesert im maioris

momenti , l i t teras Sacrae huic Congregationi vel ipsi SSmo Domino con-


scribere, quibus mentem suam circa personarum quali tates sive abso

lute, sive relate ad provisionem dictae Sedis, patefaciant.

Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,

die 19 marti i 1919.

)$l C. CARD. DE LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L . % S.



W R A T I 8 L A V I E N .

CONSTITUTIONIS TRIBUNALIUM ECCLESIASTICORUM

14 decembris 1918

SPECIES FACTI. - A Rmo Episcopo Wratislaviensi duo proponuntur

dubia circa constitutionem tr ibunalium ecclesiasticorum illius Curiae. Pri

mum, utrum permittere debeat quod in tribunalibus ecclesiasticis partem

habeant cum voto deliberativo in causis matr imonial ibus et contentiosis

(exclusis utique criminalibus) iurisperiti laici, iuxta praxim quae ibi

dicitur vigere ex consuetudine 17O annorum.ln altero dubio fit similis quae

stio de interventu laicorum, in iure et in sacris canonibus peri torum,

qui in iudiciis ecclesiasticis par tem habeant t amquam Auditores ad

ins t ruendas causas (exceptis criminalibus) vel t amquam Assessores cum

voto consultivo.

Quoad substant iam, haec est historia factorum prout ex documentis

exhibitis in actis erui tur : 1° Numquam fuit a Sede Apostolica ibi conces

sum, ut laici par tem haberent in iudiciis ecclesiasticis quibuscumque

tamquam veri iudices cum voto deliberativo ; sed haec praxis or tum ducit

ex saecularizatione facta in Borussia, ex qua tr ibunalia dioecesana fue

runt suppressa, ac deinde a. 1812 fuerunt quidem resti tuta, sed cum

subordinatione ad potestatem civilem, quae subordinatio praesert im acta

est per immixtionem iudicum laicorum. T Quod niti tur concessione

Pontificia, id tantum est, in ea dioecesi haberi secundam et tert iam instan

tiam appellationis, prout pr imus concessit Benedictus XIV per Lit-


teras in forma Brevis Paterna pietatis, d. d. 1 augusti 1748; a tque

in secunda et tert ia instant ia i ta concessa « posse adscisci in auxi -

« lium adsessores sive auditores ecclesiasticos vel saeculares sacrorum

« canonum peritos, qui tamen omni voto deliberativo seu decisivo desti-

« tuantur », Hae postremae concessiones factae sunt ad decennium

per breve Pii IX. Paterna ducti charitate, 12 ianuarii anni 1855; deinde

per aliud breve anni 1864 prorogatae sunt ad aliud decennium. Sed

finito hoc alio decennio non apparent amplius prorogatae; cuius for

tasse causa quaerenda est in persecutione sub nomine Kulturkampf

celebri, qua saeviente Episcopus a Gubernio vi depulsus est. Certe neque

petitio neque concessio prorogationis habetur in mera notificatione

nominum iudicum prosynodalium singulis trienniis electorum, facta

pr imum Nunt ia turae Viennensi, ac deinde S. Congr. Concilii.

ANIMADVERSIONES. - Qui super hanc facti speciem scripsit, Rmus Con

sultor, censet, in primis, nul la tenus esse legitimam nec in posterum tole

randam consuetudinem admittendi laicos tamquam veros iudices cum

voto deliberativo. Ad quod probandum provocat ad textum iuris Decre

talium et ad praescripta Codicis Iuris Canonici.

Sane ex iure Decretalium laici omnino sunt excludendi a munere

iudicum in causis ecclesiasticis, ad quas eorum incompetentia est abso

luta et omnimoda (cap. % X, de iudic, II. i; cap. 18, X, de foro compet.,

II, 2). Absoluta quippe incompetentia in eo habetur , qui ne iurisdictio

nem quidem habet ; at laici iurisdictionem ecclesiasticam, quae neces

saria est ad decidendas causas ecclesiasticas, habent nul lam; immo ne

illius quidem habendae sunt capaces, sed prorsus incapaces, ac talis

incapacitas solum per specialem et extraordinar iam Rom. Pontificis pro

visionem in causa particulari auferri potest (cf. Schmalzgr., I, tit. XXIX,

n. 14; II, tit. I, n. 83 § 1). At talis extraordinaria et mira provisio, quae

permanent i modo laicis personis daret iurisdictionem spiritualem ad

decidendas causas ecclesiasticas, in documentis alligatio non contine

tur, quin potius in iis constanter excluduntur laici a suffragio decisivo

habendo, prout ex verbis quoque supra relatis liquet.

Quod autem Codex exigat, ut omnes iudices sint clerici, immo et

sacerdotes, est res manifesta (can. 1573, § 4 , 1574, § 1). Nec minus per

spicue enunt ia tur in Codice principium iuris publici ecclesiastici, quo

Ecclesiae vindicatur ius proprium et exclusivum cognoscendi de causis

spiri tualibus et spiri tualibus adnexis (can. 1453), quae proinde sunt deci-

dendae dumtaxa t a iudicibus iurisdictione spirituali praeditis, qua laici

non sunt capaces.

130 Acta Apostolicae Sedis -• Commentarium Officiale

Quodsi ab Episcopo Wratislaviensi casus ita proponitur , quasi inter

ventus iudicum laicorum in decidendis per suffragium deliberativum cau

sis ecclesiasticis, fundamentum haberet in consuetudine 170 annorum, hic

t i tulus nullo modo est habendus ut legitimus. Nam, praescindendo a iure

Codicis et insistendo iuri Decretalium, sub quo orta fuisset illa con

suetudo, certum est per consuetudinem legitimo tempore praescriptam

adquirí posse iura etiam spiri tualia; at ad adquirenda iura spiritualia

ante omnia requir i tur capacitas in subiecto; iam vero laici spiritualis

iurisdictionis sunt incapaces, ergo illam per consuetudinem quovis tem

pore praescriptam acquirere non possunt (cap. 7, X, de praescript.,

II, 26). Praeterea improbatur in iure, ita ut nequeat praevalere, ea con

suetudo, per quam « disrumpitur nervus ecclesiasticae disciplinae », vide

licet per quam impeditur observantia bonorum morum vel subvert i tur

ordo ecclesiasticae hierarchiae (cap. 5, X, de consuet., 1. 4; Reiffenstuel, in

hunc tit., n. 56, 57; Suarez, De legibus, lib. 7, cap. 6, n. 8 s q . ) : iamvero

talis subversio habetur per usurpat ionem spiritualis iurisdictionis a laicis

factam. I tem reprobatur ea consuetudo, quae est adversus immuni ta tem

et l ibertatem ecclesiasticam, adeo ut consuetudo adversus l ibertatem

ecclesiasticam, etiam immemorialis, si sola sit, et nullo privilegio aut

fama privilegii Apostolici adiuvetur, non possit immunitat i aut libertati

ecclesiasticae derogare (Reiffenstuel, 1. c, n. 81 sq.). Haec reprobatio

expresse habe tur cap. 1, 3, 5, X, de consuetud., I, 4; item cap. 14, X,

de electione, I, et cap. 8, X, de iudiciis, II, 1. Iam vero est manifeste

contra libertatem, independent iam et immuni ta tem Ecclesiae, quod haec

in iudiciis de rebus ecclesiasticis et spiri tualibus, maneat subiecta cuivis

intrusioni potestatis laicae et iudicum laicorum, per quos causae eccle

siasticae decidantur.

Ceterum quaestio de vi consuetudinis est quaestio iuris privati,

quoad leges n imirum respicientes in ternum societatis regimen. At in casu

intrusio iudicum saecularium in causas ecclesiasticas, esset facta per

usurpat ionem potestatis civilis, ut apparet ex brevi historia in facti

specie praemissa ; quo posito, quaestio haec, iam non est quaestio iuris pri

vati, sed quaestio iuris publici, i. e. de independent ia Ecclesiae a potestate

civili. In quaest ione autem iuris publici ne cogitari quidem potest con

sensus legalis Superioris legislatoris ecclesiastici, qui est necessarius ad

hoc ut consuetudo facti per viam praescriptionis t ranseat in consuetudi

nem iur is : in tali enim casu consensus legalis contineret illicitam appro

bationem usurpat ionis , efficereturque inde, ut « per for tunatam facti iniu-

« sti t iam iuris sancti tat i legitime det r imentum inferri posset » (Prop. 61

'damn. in Syll. Pii IX). Cui consensui legali, etiam ex alia rat ione vix in tali


causa locus esse potest, quia videlicet Superiores ecclesiastici, quando

non resis tunt violationibus factis per potestatem saecularem, id unice

faciunt ad vitanda maiora mala, non animo probandì .

Tandem quum illa participatio iudicum saecularium in decidendis

causis ecclesiasticis or tum ducat ex usurpat ione potestatis civilis, et

haec vi suae iurisdictionis laicae et profanae illam usurpat ionem per

petraverit, iudices laici vi iurisdictionis laicae et profanae par tem habe

rent in decidendis causis ecclesiasticis et spir i tual ibus; quae praetensio

est omnino irrationabilis et ideo non potest cadere sub approbationem

legislatoris ecclesiastici, licet hic per se possit, saltem t ranseunter et ad

al iquem actum, alicui laico delegare iurisdictionem spiritualem.

Hinc apparet consuetudinem propositam, non aliud mereri nomen

nisi abusus, ideoque esse i rr i tandam, ut t r ibunal ibus ecclesiasticis sua

libertas et independentia rest i tuatur .

Relate ad alterum dubium, u t rum in futurum laici homines, in iure

et in canonibus periti, admitt i possint t amquam Auditores ad causas

instruendas, vel t amquam Assessores cum voto consultivo; negari non

potest, praxim vigentem in Curia Wratislaviensi fuisse in suo initio legi

t imam, quippe introductam ex indulto Pontificio contento in brevi Pii IX

(a. 1855) et in prorogatione ad aliud decennium facta a. 1864. Nova

tamen prorogatio deinde non invenitur-esse facta, ideoque favor con-

cessus dicendus est cessasse ab a. 1874. Ergo, quum novus Codex tam pro

Auditoribus, quam pro Assessoribus exigat ut sint sacerdotes, desumpti

ex iudicibus synodalibus (cann. 1575, 1581), quoad futurum tempus, sub

disciplina iuris per Codicem inducti, videretur dandum quoque respon

sum negativum.

Nihilominus animadver tendum est in iure Decretalium non fuisse

prohibitum, quominus Assessores desumi possent ex laicis, sed potius

fuisse permissum. Id communiter a Doctoribus deducitur ex cap. 11,

de rescript., I, 3, in 6°; cfr. Reiffenstuel, lib. II, tit. 1, n. 22; Bouix, de

iudic, I, pag. 468; Wernz, Ius Decret., VI, n. 148. Cuius rei ratio red

ditur, quod Assessor nullam debet exercere iurisdictionem, cuius laici

sunt incapaces.

At, ob rat ionem contrariam, Auditor, cui committ i tur causae instru

ctio, exercitium habet iurisdictionis ecclesiasticae, sine qua plurimi

actus instructionis causae fieri nequeunt ; ideoque laici muneris Audi

toris gerendi sunt incapaces (cf. epist, encycl. S. Congr. Immunit. , 3 octo

bris 1832 et responsum eiusd. S. Congreg. 4 mart i i 1855; Bouix, 1. c,

pag. 463; Wernz, 1. c, n. 141).

Iam ex his videtur deducendum etiam in dioecesi Wratislaviensi


non posse quoad futurum admitti , ut adhibeantur laici t amquam Audi

tores ad ins t ruendas causas ecclesiasticas, quia concessio illi Curiae

factae, post a n n u m 1874 quo indultum ea de re da tum expiravit, non

fuit renovata ; per consuetudinem au tem fieri non possit ut laicus iuris

dictionem spiri tualem obtineat.

Quoad Assessores, licet valeat ratio de concessione non renovata,

nihilominus, quum cesset altera ratio de necessitate iurisdictionis spi

ritualis et insuper iure Decretalium non fuerit prohibitum assumere

laicos in m u n u s Assessoris, urgeri posset pro Curia Wratislaviensi ratio

consuetudinis plus quam centenariae, ideoque ad praescripta can. 5,

concludi, consuetudinem hanc, tametsi Codici contrariam, tolerari posse si

Ordinarius aestimet eam prudenter submoveri non posse. Nihilominus

nemo non videt quot incommoda multis iri circumstanti is oriri possint, si

laici in consiliarios ab ecclesiastico iudice assumantur . Nam, praeterquam

quod non semper laici, etiam in iure canonico periti, principia sana

et firma de potestate Ecclesiae habent , obnubi lan videtur, si tale con

silium ineatur, perfecta independentia Ecclesiae in suis negotiis ; et

certe iudices laici non assumunt sacerdotes in consiliarios seu asses

sores pro negotiis civilibus et profanis decidendis; praeterea decens

est, ut sacerdotes sint plures in iure canonico ac etiam civili bene

periti, quibus reserventur negotia ecclesiastica, vel quae al iquam neces

situdinem praeseferunt cum iure civili, prout e contrario videtur incon

gruum dignitati Ecclesiae, ut indigeat opera iurisperitorum laicorum pro

causis ecclesiasticis decernendis.

Ex quibus omnibus deducendum videtur etiam ad secundum du

bium esse dandum responsum negativum, seu in Auditores et Asses

sores non posse assumi laicos.

RESOLUTIO, - Porro, propositis in plenariis comitiis S. Congregationi

Concilii, habitis in Palatio Apostolico Vaticano, die 14 decembris 1918,

dubiis ab Episcopo Wratislaviensi hisce formulis deductis nimirum :

I. An consuetudo, per 170 annos usitata, qua in tribunalibus dioecesis

^Vratislaviensis admittuntur iurisperiti laici cum voto deliberativo in

causis matrimonialibus et contentiosis - exclusis semper criminalibus -

legitima dici et deinceps tolerari possit;

II. An in futurum laici homines, in iure et in canonibus periti

in iudiciis ecclesiasticis admitti possint tamquam Auditores ad causas

instruendas, praeter criminales, vel tamquam Assessores cum voto con

sultivo in iis causis, quae aliquo modo connexae sunt cum legibus

civilibus;


Emi ac Revmi Pat res respondendum censuerunt :

Negative ad utrumque.

Facta autem de praemissis Ssmo Dno Nostro Benedicto Div. Prov.

Pp. XV relatione per infrascriptum S. C. Secretarium, in audientia inse

quentis diei, 15 eiusdem mensis, Sancti tas Sua datam resolutionem

approbavi t et confirmavit.

I. MORI Seeretarms.


I

R O M A N A

DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVAE DEI ANNAE MARIAE

TA IG I, MATRIS FAMILIAS, E TERTIO ORDINE SS.MAE TRINITATIS REDEM

PTIONIS CAPTIVORUM. " -

SUPER DUBIO

An, stante virtutum et duorum miraculorum approbatione, tuto procedi

possit ad solemnem praefatae Ven. Servae Dei Beatificationem.

Diu et vehementer expectatum suum assecuta est exitum venera

bilis Ancillae Dei Annae Mariae Taigi Beatificationis causa, quam

externo ex cortice qui vellet aest imare, insigniter falleretur. Nam mode

stam sane atque humilem, sicut humilis a tque modesta Venerabilis

ipsius s tatus conditio fuerat, ita etiam prima fronte se praebet Beatiti

cationis causa; ast, cominus eadem et probe inspecta, praeclara magnique

ponderis , quae intus gerit, manifesto pandi t merita, qualia nimirum

sancti tas necessario deposcit in coniugio adepta planeque demonstrat .

Quamvis enim, ut Beatificationis fert na tura , publicus et ecclesiasti

cus cultus, qui e Beatificatione ipsa descendit, quibusdam tan tum locis

ecclesiisque manea t adfixus, hisce tamen angustis limitibus se continere

nequit, eosque proinde longe lateque praetergredi tur venerabilis Annae

Mariae Taigi Beatificationis causa, quippe quae ad omnes aeque pert inere

dicenda est quotquot christianae existunt uxores matresque familias.

Hae siquidem, quum in earum manus inciderit commentar ium vitae

Servae Dei, aut, alio quovis modo, de eiusdem vir tut ibus, actionibus

operibusque notitias acceperint, vix at t inet dicere, quam aptos quamque


opportunos sibi adiici st imulos experturae sint ad alacrius obeunda varia

et multiplicia domestici instituti munia, nec non ad perferendam invicta

patientia et fortitudine curarum, laborum et ae rumnarum molem, quam

secum ferre solet pe ra rduum uxoris matr isque familias officium, quocum,

ob rectam praesert im et christ ianam filiorum et filiarum insti tutionem,

arctissimo vinculo coniungi et colligari, quae totius societatis futura

erit, sortem, prudens intelligit quisque firmaque persuasione sibi defixum

animo habet .

Quocirca iste tanti momenti tant ique ponderis locus ; e visceribus

n a m q u e promanat causae eique peculiarem imprimit notam, consulto

dataque opera declarandus enuc leand i sque actoribus fuit, cum, post

impetratami s ignaturam Commissionis, p rout quotidiano appellant ser

mone, aliis interea minoribus absolutis iudiciis, super heroicitate vir

tu tum, suum, aliquot ante annos , disceptatio sumpsit exordium.

Revera, industr i experrectaque Pat roni opera, p lanum tunc factum

fuit a tque perspicuum, cunctas, quae, pro vitae suae instituto, propriae

erant, venerabilem Dei Famulam naviter sancteque adimplevisse pa r t e s ;

digna propterea, quae uxoribus matr ibusque familias t amquam exemplar

proponatur ita nempe, ut, quo amplior exstat coetus personarum, quae

.fructuose ad imitandum sumere queant , quo h a u d exiguum speratur

totius christiani populi exinde obventurum bonum, eo maiorem cogi

tare et arguere liceat causae praes tant iam eiusque opportuni tatem, prae

sertim pos tquam divinum quoque accessisse constat miraculorum testi

monium, quo ra tum confirmatumque fuit, quod de meritis deque vir

tut ibus Famulae Dei h u m a n u m iam praecesserat iudicium.

Unde fauste feliciterque progressa huc usque quum sit iuridica

causae cognitio, ut, pro formali obt inenda Beatificatione, nihil, e con

stitutis iudiciorum formulis, amplius desideretur, quumque praesens

publicarum rerum et hominum cursus magnopere suadeat, q u a n t u m

percommode incidat uxorum mat rumque familias veluti ante oculos

conspicuum obiicere exemplum, mult is eisque adeo in Ecclesiae fastis

gloriosis nominibus, quibus illustris Senarüm urbs Apostolicae Sedi est

devincta, hic etiam ex hodierni eventus faustitate accedit honos, quod

Ancillae Dei Annae Mariae Taigi fuerit natale solum, quamvis illud

mutare adhuc puerula coacta illa fuerit, ob gravem, quam eius parentes

passi fuerant, rei familiaris inclinationem. Qua de causa u n a simul

cum parent ibus longo asperoque pedibus se commisit itineri Romam

versus, eoque quum pervenit, Magistris nomine Piis, quae tunc prope

sancti Francisci Paulani templum ad Montes degebant, in disciplinam

est tradita, ab eisque schola t imoris Domini erudi ta a tque femineum

S. Congregatio Bituum 135

edocta cultum, qui adolescentulam deceat, uxorem, ut i plur imum, futu

ram mat remque familias, integram subinde laboribus exercitam, virtu

t ibus et charismatibus illustratam suam duxit expievitque aetatem. Civis

idcirco effecta huius almae Urbis, ab omnibus, ceu talis, constanter est

habita, maxime cum, post pret iosum eiusdem obitum, de inchoanda

causa Beatificationis coepit agitari ; nihil quippe eo tempore actum, sine

praevia expressaque Cardinalis Urbis Vicarii auctori tate, ab eoque pecu

liari quoque intercedente sa. me.. Pii Papae IX Rescripto, causae post

modum commissa fuit procuratio benemerit issimo sanctissimae Trini

tat is redemptionis captivorum Ordini , quem, dum vixit , uti t e r t i ana

Dei Famula professa fuerat, quique iure nunc meritoque laetatur, dili

gentiae solertiaeque ab eo in explendo munere adhibitae par dignumque

retulisse praemium.

Sane, in generalibus sacri huius Ordinis comitiis, quae, die unde

cima superioris mensis februarii, coram Sanctissimo Domino nost ro

Benedicto Papa XV celebrata sunt, proposito per Reverendiss imum

Cardinalem Antonium Vico, causae Relatorem, dubio : An, stante .vir

tutum et duorum miraculorum approbatione, tuto procedi possit ad sole

mnem venerabilis Ancillae Dei Annae Marie Taigi Beatificationem?

omnes, qui convenerant, tum Reverendissimi Cardinales, t um Pa t res

consultores tuto procedi posse unanimi responderunt suffragio. Verum

tamen Sanctissimus Dominus noster mentem Suam, ceu de mpre, ape

rire distulit, ut precationi interea congruum suppeteret t empus ; idque

praest i tum quum fuerit, decretoriam Suam statuit patefacere senten

t iam hodierna die Dominica pr ima in Quadragesima. Quapropter, sacris

propitiato Deo, ad Vaticanas Aedes arcessiri voluit Revmum Cardina

lem Antonium Vico, Episc- Por tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum

Congregationi Praefectum causaeque Relatorem, una cum R. P. Angelo

Mariani, Fidei Promotore generali, meque insimul infrascripto Secre

tario, eisque ads tant ibus solemniter edixit: Tuto procedi posse ad solem

nem venerabilis Ancillae Dei Annae Mariae Taigi Beatificationem.

Hoc Decretum in vulgus edi, in acta sacrae r i tuum Congregationis

inseri l i t terasque apostolicas in forma Brevis de Beatificationis solemni

bus, ubi p r imum licuerit, in Basilica Vaticana celebrandis expediri iussit

septimo idus marti i anno MCMXIX.

.E8.A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

Ä B. G. Praefectus.

L. % S. •



II

P A R I S I E N .

DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVAE DEI LUDOVICAE

DE MARILLAC, VIDUAE LE GRAS, CONFUNDATRICIS SOCIETATIS PUELLARUM

CARITATIS.

SUPER DUBIO

An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum, de quo agitur?

Tot inter religiosas familias, quas longo varioque saeculorum cursu

ideo excitasse visus est Deus, ut Ecclesiae suae praesidio et ornamento

essent ipsique universae hominum consociationi non modicam simul

afferrent utilitatem, aliam facile invenire non est, quae sive ingenti soda

lium multitudine, sive exercitis omnigenis caritatis operibus, cum Puel

larum Sodalitate comparari queat, quibus a caritate factum est nomen.

Numero siquidem triginta millia et amplius percensentur ; eaeque

per cunctas fere orbis te r ra rum partes mirifice diffusae a tque propa-

gatae, in collegiis, orphanotrophiis , brephotrophiis , nosocomiis, carce

r ibus, castris, ipsos inter pugnantes milites, spiritu professionis suae

plane imbu tae , tam multis t amque variis professionis eiusdem ita

naviter religioseque perfunguntur officiis, ut magnam merito vindica-

verint sibi sibique vindicare pergunt communem omnium admirat ionem,

quemadmodum nuperrime suspicere eas licuit a tque demirari teterrimo

furente bello, quod tantis acerbitatibus, ruinis a tque caedibus m u n d u m

replevit.

Conspicua haec, quae e pio Puel larum a caritate Sodalitio in huma

nam societatem promanarunt et p romanant benefacta, laetabile sane est

a tque per iucundum memori gratoque animo recolere, quamvis id ne vix

quidem facere quis valeat, quin, quodnam Sodalitii ipsius initium fuerit

a tque origo, sponte renovet cogitationem. Ei namque bini occurrunt

inst i tutores; alter nempe, vir sanctitate celeberrimus, cuius pernotum

nomen : Vincentius a Paulo; alter vero, praeclara eiusdem discipula

vitaeque spiritualis fi l ia, operum consors et socia laborum, ad quam

apostolicum hoc, de quo agitur, pertinet Decretum, venerabilis scilicet

Ludovica de Marillac, vidua Le Gras.

Quae, sexto decimo exeunte saeculo, anno videlicet millesimo quin

gentésimo nonagésimo pr imo, die decima secunda mensis augusti , nobili


loco Parisiis orta, p romptum atque alacre sorti ta fuit ingenium, idemque,

plus quam femina ferret, ad omnem humani ta tem bonasque ar tes pro

clive; quodque peculiari est nota t ione dignum, vel a teneris in seipsa

experiebatur venerabilis Dei Famula quoddam veluti religiosae vocationis -

germen. Unde, quum pr imum adolescere coepit, apud sanctimoniales

Gapulatas sese recipere exoptabat ; quandoquidem quotquot tunc erant

moniales, cunctas coenobii septis usque manere oportebat, u tpote obstri

ctas clausurae lege, quam rigorosius etiam servandam praeceperat Tri

dentina synodus.

Sed, longe a tque arbi t rabatur , sibi consentientem nacta non est suae

conscientiae moderatorem,- praestant iss imum e religioso Capula torum

Ordine virum, nominis celebritate et sanctitatis fama insignem, vene

rabilem Dei Famulum Honoratum a Parisiis, cuius Beatificationis causa

plures ante annos sacrae r i tuum Congregationi est commissa, quumque

minora iam superaveri t iudicia, in eo est, ut super vir tut ibus heroicis

praecipua inchoetur quaestio. Etenim praesagus quasi ille fuisset futurae

sortis et muneris , quae Ancillam Dei manebant , a consilio ingrediendae

religionis eam est dehor ta tus ; ex quo factum, ut, oblata sibi occasione,

cum praenobili honestissimoque iuvene Antonio Le Gras illa se matr i

monio iunxerit , ex eoque suscepit quoque fil ium. Decennium et u l t ra

uxoris matr isque familias praeclarum se praebuit exemplum, maxime

cum vir eius gravem incidit in morbum, quo vita est functus.

I ta coniugii vinculis soluta suamque venerabilis Dei Famula liber

ta tem adepta, viduitatis nuncupavi t votum, to tamque pos tmodum Vin

centio a Paulo, qui tunc temporis uber r imam metiebatur caritatis sege-

tem, in disciplinam se commisit, brevique omnium ferme operum, quae

in commodum quum spirituale t um temporale proximorum ille susci

piebat, facta est particeps, eoque duce ac magistro, aliquot post annos ,

fundamenta ponere coepit novae Puel larum a caritate Societatis. Cuius

singulari prorsus inspecta na tu ra atque indole, levi sane negotio sibi

suadere debui t , nonnisi sapienti providoque Dei consilium factum

fuisse, ut non ante praefatum aggrederetur opus, quam per duplicem

matrimonii et viduitatis s ta tum, cunctas edocta fuisset hominum mise

rias, quibus in mediis persaepe versari debuissent futurae novi Sodalitii

sociae.

In quam quidem sententiam eo pronior quis discedet, quo noverit

Ipsum dignatum fuisse Deum miraculorum testimonio Ancillae suae

Ludovicae de Marillac comprobare sancti tatem, ut est Angelici Doctoris

sententia : Vera miracula non possunt fieri nisi virtute divina : operatur

enim ea Deus ad hominum utilitatem : et hoc dupliciter : uno quidem modo

ACTA, vol. XI, n. 5. — 1-4-919. 10


ad veritatis praedicatae confirmationem: alio modo ad demonstrationem

sanctitatis alicuius, quem vult proponere in exemplum virtutis (2 a 2 a e ,

quaest. 178, art. 2).. E variis namque, quae, eiusdem venerabilis Dei

Famulae intercessione, divinitus pa t ra tae esse feruntur, t res praesert im

inventae sunt sanat iones ; easque veri nominis prodigio esse adiudi-

candas, acris ac d iu turna ostendit , quae souper eisdem quater inst i tuta fuit,

disceptat io; pr imum siquidem de re e s t agitatimi jn Congregatione ante

praeparatoria , secundo ac tertio in duabus , quae subinde successerunt,

praeparatori is Congregationibus, quar to denique in Congregatione gene

rali, quae, die decima pr ima proxime praeterit i mensis februarii, coram

Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papa XV coacta fuit; in eaque a

Reverendissimo Cardinali Vincentio Vannutelli , causae Relatore, sequens

ad discutiendum proposi tum est Dub ium: An et de quibus miraculis

constet in casu et ad effectum, de quo agitur P Reverendissimi Cardinales

et Patres Consultores sua quisque ex ordine suffragia ediderunt, quibus

intento laetoque animo exceptis, Sanctissimus Dominus noster adstan

t ibus preces indixit, quibus Ipse a Spiritu sapientiae et consilii ad

supremum proferendum iudicium il lustraretur. Tandem, ut id prae

staret, hodiernam designavit diem Dominicam primam in Quadragesima.

Idcirco, divina Hostia ferventer oblata, ad Vaticanas Aedes advocari

iussit Reverendissimos Cardinales Antonium Vico, Episcopum Portuen-

sem et S. Rufinae, sacrae r i tuum Congregationi Praefectum, et Vin

centium Vannutelli, Episcopum Ostiensem et Praenes t inum, Sacri Col

legii Decanum causaeque Relatorem, u n a cum R. P. Angelo Mariani,

Fidei Promotore generali , meque insimul infrascripto Secretario, eisque

adstant ibus, solemniter pronunt iav i t : Constare de tribus miraculis; de

primo nempe « ins tantaneae perfectaeque sanat ionis Iosephi Mariae

« Heleut ab otite media purulenta cum tympani perforatione aliisque

« osteítis et periostitis in regione mastoidea sociata phaenomenis » ;

de altero « ins tantaneae perfectaeque sanat ionis sororis Mariae Ferrer

« et Nin a mielite compressiva pos t - t raumat ica » - d e q u e tertio « ins tan

te taneae perfectaeque sanat ionis Rosae Curio ab ulcere fistuloso ».

Hoc decretum publici iuris fieri et in a c t a sacrae r i tuum Congre

gationis referri mandavi t septimo idus martii anno M C M X I X .

£B A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


L. S.


S. Congregatio BUwwm 139

III

B R I X I E N . •

DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVI DEI LUDOVICI PAVONI,

SACERDOTIS ET FUNDATORIS CONGREGATIONIS FILIORUM MARIAE IMMA

CULATAE.

Ineunte saeculo decimonono, neminem latet quan tum efferbuit t r i

plex passionum aestus atque odium impiorum et bellum in veram Christi

Ecclesiam eiusque fideles fil ios; et quomodo misericors et omnipotens

Deus ad huius sanctae Matris prolisque tr ibulataê gemitus et preces,

necessarium et oppor tunum praesti t i t auxilium per sanctos viros ac mu

lieres ad causam veritatis et iustitiae coram Deo et hominibus congruis

armis tuendam et vindicandam. Ex hisce selectis viris exstitit Ludovicus

Pavoni , Brixiensis, e nobili familia or tus die 11 septembris anni 1784.

Calamitosis illis temporibus sorti tus est parentes Alexandrum et Leiiam

Poncarali , religione ac pietate ciaros, qui omnem adhibuerunt operam

ut dilectus f i l ius aetate simul ac vir tute succresceret. Undecim annos

natus p r imam synaxim devotissime accepit. Acri et versatili quo pol

lebat ingenio l i t terarum studiis adiunxit picturae, architecturae et machi-

nariae artes et scientias. Quibus omnibus instructus, bona spe prae-

luxit novae Familiae religiosae in posterum erigendae ad christ ianam

civilemque puerorum et iuvenum opificum utili tatem, quam a primis

annis auspicatus erat. Concors est opinio, voce ac scripto tradita, Ludo-

vicum usque a puerit ia angelicis moribus emicuisse, pauperum ac dere-

lictorum angust ias et egestatem sublevasse, sui corporis affli ctatione ac

ieiunio, ass iduaque orat ione Deum hominum culpis offensum effecisse

placatum. In sortem Domini vocatus et clericalem militiam ingressus,

sacras disciplinas penes doctum virum P. Dominicum Ferrari , Ordinis

F ra t rum Praedicatorum, postea Brixiensem Episcopum, didicit. In theo

logia dogmatica et morali , quo studio et profectu versatus esset saepe

saepius pandebat per accurata responsa ad quaestiones difficiles et

obscuras sibi propositas. P r ima tonsura et Ordinibus minoribus anno 1803

et sequenti init iatus et per gradus ad duos maiores Ordines promotus ,

tandem, anno 1807, die 21 februarii, sacerdotali dignitate fuit insigni

tus . Pr imis quinque annis sponte sese obtulit in subsidium parochis,

qui libentissime eius operam in sacro ministerio exceperunt atque peru

tilem experti sunt per cathechismos, homilías aliasque praedicationis


species. Tunc et in pos terum ampla palaestra apostolicis eius laboribus

patui t in Oratoriis quae, de Episcopi Ordinarii assensu et licentia, variis

in locis, Ludovico auctore vel fautore aut praeside, in bonum spirituale

ac temporale iuventutis , praesert im ex plebe, inst i tuta fuerunt. Praeter

Oratorium in oppido Alfianello, ubi rusticationis causa et vacationis

tempore una cum parent ibus se conferebat Dei Famulus , memoranda

sunt alia praecipua Oratoria a Sanctis nuncupata , nempe a S. Lau

rentio, a S. Euphemia, a S. Aloisio, a S. Thoma Apostolo et a S. Ursula,

cuius Oratorii sedes dein t rans la ta fuit in S. Mariam a Passione, empto

aedificio ab ipso munifico Episcopo Gabrio M. Nava, qui etiam Ludo-

vicum in suum elegit secretarium, quo munere Dei Famulus singulari

sedulitate ac prudent ia functus est. Decennio elapso ab eius sacerdotali

ordinatione, ob praeclara merita, canonicus cathedralis Ecclesiae Bri-

xiensis electus ac nominatus , diligenter ac devote choro sacrisque officiis

ac mysteriis interfuit. Munus insimul rectoris ecclesiae S. ßa rnabae ,

die I a iulii 1818, eidem demanda tum fuit ab Episcopo Brixiensi, annuente

et consentiente municipio. Dum vero in hac ecclesia sacras functiones

cum solemnitate populique frequentia peragendas curabat , in continenti

aedificio pueris derelictis et orphanis domum refugii et scholam art ium

et opificum aperuit , ut cum religione al iquam etiam artem addiscerent

sibi victum comp'arando idoneam. Quod opus brevi, una cum ipso aedi

ficio, ita amplificatum est, ut anno 1836 orphanos quoque a grassante

lue relictos et anno 1840 surdomutos pueros et adolescentes pro appo

sita instructione et in separata aede admittere potuerit . Quo tamen

Ins t i tu tum cum suis variis operibus firmius et d iuturnius consolida

n t u r , idem Dei Servus, in illa regione pr imus vel inter primos, annuente

et p laudente Brixiensi Episcopo et Summo Pontifice Gregorio XVI bene

dicente et laudante , divina opitulante gratia, insti tuit Familiam religio

sam e sacerdotibus et laicis selectam, qui, pauper ta t is , castitatis et obe

dientiae votis simplicibus adstricti, ad commune bonum, diversimode

intenti , operam suam conferrent. Illi enim sacerdotes praecipue Insti tut i

eiusque operum directionem tenerent etiam in spir i tual ibus; ceteri potius

in opificiis adiaborarent praeposit i au t a r t ium magistri . Superatis variis

d iuturnisque difficultatibus, tandem, anno 1847, ab auctori tate ecclesia

stica et regia haec sodalitas, cui nomen « Congregatio Filiorum Mariae

Immacula tae » approbata fuit. Tunc Dei Servus beneficium canonicale

solemniter dimisit, cunctasque suas opes iuridico ins t rumento novae

sodalitati donavit . Mox regularem induit vestem et professionem reli

giosam emisi t ; quod et primi sodales fecerunt in ipsius manibus vota

simplicia nuncupantes . Clarissimus Cardinalis Mai, die 21 ianuarii 1848,


epistolam scripsit ad Dei Servum amplissimae gratulat ionis et laudis

ob sacrificium dimissionis canonicatus bonorumque temporal ium ces

sionis, in religioso s ta tu amplectendo, pro Christi amore et imitatione,

sacrificium spiri tualibus consolationibus aeternisque gaudiis commutan-

dum. Eiusmodi sacrificia et exempla, subiungit scriptor, t an tum catho

lica nost ra religio agnoscit, probat et offert. Interim Ludovicus integrum

opus, tum inst i tut i tum Congregationis, sodalium crescente numero et

auxilio a tque divina interveniente gratia, perfecit floridumque atque

stabile reddidit. Ex eo complures probati viri, zelo et vir tute praedit i ,

et quamplur imi operarii et artifices in religione et in arte bene instructi

optimique cives et patres familias prodierunt et prodeunt , iuxta sen

tentiam Divini Redemptor is : «Arbor bona bonos fructus facit ». Revera

Dei Famulus sacerdotalibus et apostolicis vir tut ibus excellere visus est,

neque solum in interiori domo, Insti tuto, Congregatione ac Brixiensi

dioecesi, sed etiam in finitimis locis ac dioecesibus. Ipse per se perque

sodales integram fidem catholicam ferventemque amorem in Iesum Chri

stum, Deiparam Virginem et in Ecclesiam atque Apostolicam Sedem

ubique diffudit, adhibito etiam valido et perutil i ins t rumento la buona

stampa nuncupato. Tandem, quum, furente bello in Brixiensi civitate

ac regione, ad domum probationis cum sociis et filiis se recepisset

Ludovicus, brevi sed gravi morbo correptus, eoque ingravescente, sacra

mentis Ecclesiae devotissime receptis suorumque sodalium praesent ia

et caritate recreatus , verbis pronunt iat is : « Fiat voluntas Dei », obdor

mivit in Domino, die I a aprilis anno 1849. Solemnibus exequiis magna

•populi frequentia et pietate celebratis, eius cadaver in coemeterium

Seianum et tr iginta post dies in al terum Brixiense t rans la tum, duode

cim annis elapsis, in ecclesiam S. Barnabae, ad religiosam Fil iorum

Mariae Immaculatae Familiam pert inentem, per la tum es t , ubi ab

anno 1898, in sacello supra ant iquum presbyterium exstructo colloca

tum, in pace quiescit. I taque sancti tat is fama quam Dei Famulus in

vita adeptus fuerat, post obi tum magis in dies clara et insignium viro

rum testimonio confirmata, viam aperuit , ut super ea Inquisi t iones

Informativae, Ordinaria auctori tate Episcopi Brixiensis, conficerentur.

Quibus expletis et Romam ad sacram Ri tuum Congregationem dedu

ctis, quum omnia in promptu sint et, revisione scr iptorum ipsius Servi

Dei peracta, nihil obstet quominus procedi possit ad ulteriora, ins tante

Rmo Dno Ioanne Biasiotti, praelato clerico Rev. Camerae Apostolicae

et huius causae postulatore , at tentisque litteris postulatoriis quorum

dam Emorum S. R. E. Cardinalium et complurium Rmorum Archiepi

scoporum et Episcoporum, necnon Capitulorum Ecclesiarum Cathe-


dral ium et praeposi torum general ium Ordinum seu Congregationum

Religiosarum, a l iorumque virorum ecclesiastica vel civili dignitate prae

s tant ium, rogatu etiam Congregationis Fi l iorum Mariae immacula tae

et civitatis Brixiensis, E m u s et R m u s Dnus Card. Franciscus de Paula

Cassetta, Episcopus Tusculanus , eiusdem Causae Ponens seu Relator, in

Ordinariis sacrorum Ri tuum Congregationis comitiis subsignata die ad

Vaticanas aedes coadunat is , sequens dubium discut iendum proposui t :

An signanda sit Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum

de quo agitur? Et Emi ac Revmi Pat res sacris tuendis r i t ibus praepo

siti, post relat ionem eiusdem Emi Ponentis , audi to voce et scripto

R. P. D. Angelo Mariani, Fidei Promotore generali , omnibusque accu

rate perpensis, rescr ibendum censuerun t : Signandam esse Commissio

nem introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 11 marti i 1919.

Facta pos tmodum de his Sanctissimo Domino nost ro Benedicto

Papae XV per infrascriptum Cardinalem S. Ri tuum Congregationi Prae

fectum relatione, Sancti tas Sua Rescriptum Sacrae eiusdem Congrega

tionis ra tum habens , propr ia manu signare dignata est Commissionem

introductionis Causae beatificationis et canonizationis Servi Dei Ludo

vici Pavoni, sacerdotis, Funda tor i s Congregationis Fil iorum Mariae

Immaculatae , die 1% eisdem mense et anno.

A. CARD, VICO, Ep. Por tuen . et S. Rufinae,


L. S. Alexander Verde, Secretarius.

I V

U R B I S ET O R B I S

DE MISSA VOTIVA SOLEMNI SS.MI SACRAMENTI, VEL DE PACE, OMITTENDA IN

ORATIONE XL HORARUM, DIE COMMEMORATIONE OMNIUM FIDELIUM DEFUN

CTORUM.

Ex Constitutione Apostolica Incruentum Altaris Sacrificium Ssmi

Dfìi nostr i Benedicti Papae XV diei 10 augusti 1915 permit t i tur Expo

sitio Ssmi Sacramenti pro Oratione XL Horarum etiam die Commemo-

rationis omnium fidelium defunctorum. Attamen Missae de Requie cum

vestibus sacerdotalibus coloris violacei non sunt celebrandae ad Altare

Expositionis.


Per eandem Constitutionem et subsequentem S .R . C. declarationem

seu Decretum Urbis et Orbis, diei 28 februarii 1917, Commemoratio

omnium fidelium defunctorum Festis solemnioribus primariis r i tus

duplicis pr imae classis aequiparatur .

Hisce praemissis, quaer i tur : Licebitne adhuc celebrare unicam Mis

sam solemnem de Ssmo Sacramento, vel de Pace, de qua sermo est

in Instructione Clementina et in Decreto generali S. R. C, n. 3864, diei

9 iulii 1895, ad 4, pro Oratione XL Horarum, quando dies expositionis

vel repositionis, aut medius incidit in diem Commemorat ionis omnium

fidel ium defunctorum?

Sacra Ri tuum Congregatio, audito specialis Commissionis suffragio,

praepositae quaestioni, omnibus sedulo perpensis, respondendum censuit :

Negative, et ad mentem.

Mens autem est : « In Ecclesiis ubi die Commemorat ionis omnium

« fidelium defunctorum fiat Oratio XL Horarum cum Ssmo Sacramento

« solemniter exposito, huiusmodi expositio sequatur , repositio vero cum

« processione praecedat Missam canta tam de die Commemorationis

« omnium fidelium defunctorum ». Et Sacra eadem Congregatio, appro

bante Ssmo Domino nostro Benedicto Papa XV, ita rescripsit, declaravit

et servari mandavit . Die 26 februarii 1919.

)$i A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

S. B. O. Praefectus.


V

A L B I N G A N E N . ' . . .

DUBIUM

R m u s Ordinarius Albinganensis Dioecesis a Sacra Rituum Congre

gatione sequentis dubii solutionem^humiliter expostulavit, n imirum:

Utrum, at tenta Constitutione Apostolica Incruentum Altaris sacri

ficium, diei 10 augusti 1915, in Commemoratione Omnium Fidelium

defunctorum, liceat canere Missam pro defuncto, praesente cadavere?

14t Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

Et Sacra Rituum Congregatio, audito specialis Commissionis voto,

omnibus sedulo perpensis, rescr ibendum \censuit :

Affirmative, iuxta Rubricas et Decreta. Missa autem sit u n a ex

t r ibus Missis quae dicuntur in Commemorat ione Omnium Fidelium

defunctorum: et Orationi Missae addatur Oratio pro defuncto, sub unica

conclusione.

Atque ita rescripsit et declaravit, die 10 ianuarii 1919.

£g A. CARD. VTCO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

S. B. G. Praefectus.

L. © S.


V I

V I C A R I A T U S A P O S T O L I C I G A B O N E N .

DE BENEDICTIONIBUS ET SACRAMENTALIBUS PRO CATECHUMENIS

R m u s Dnus Ludovicus Martrou, e Congregatione Spiritus Sancti,

episcopus titul. Corycen. et vicarius apostolicus Gabonen., a S. Ri tuum

Congregatione reverenter expostulavi t :

« An benedictiones imprimis impert iendae catholicis quae, iuxta

« c a n . 1149 Codicis Iur is Canonici, dari quoque possunt catechumenis,

« intelligi debeant etiam de sacramental ibus publicis ac proinde admitt i

« possint catechumeni ad impositionem cinerum, tradit ionem candelarum

« et pa lmarum? ».

Et Sacra eadem Congregatio, audito specialis Commissionis suf

fragio, omnibus perpensis, respondendum censui t : Affirmative.

Atque ita rescripsit ac declaravit, die 8 marti i 1919.

£g A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


h. m S.

Alexander. Verde, Secretarius.


V I I

DUBIUM

DE NOMINE ANTISTITIS EXPRIMENDO IN CANONE MISSAE

Ex canone 294 Codicis Iuris Canonici, ubi legitur « Vicarii et Prae-

« fecti Apostolici iisdem iur ibus et facultatibus in suo territorio gau-

« dent, quae in propriis dioecesibus competunt Episcopis residential ibus,

« nisi quid Apostolica Sedes reservaveri t », exortum est et Sacrae

Ri tuum Congregationi proposi tum, pro oppor tuna declaratione, sequens

dubium, n imi rum:

« An Vicariis et Praefectis Apostolicis de novo iure competat, in

« proprio territorio, ut nominentur in Canone Missae? ».

Et Sacra eadem Congregatio, audito specialis Commissionis voto,

at tento etiam can. 2 et altero 308 Codicis Iur is Canonici omnibusque

perpensis, respondendum censuit Negative iuxta rubr icas et decreta;

quia de iure adhuc vigente, in Canone Missae, post verba Antistite

nostro expr imendum est t an tum nomen Patr iarchae, Archiepiscopi et

Episcopi qui sint Ordinarii loci, et in propria Dioecesi.

Atque ita rescripsit et declaravit, die 8 marti i 1919.

£g A. CARD. Vico, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


L. ^ S.



ACTA TRIBUNALIUM

SACSA ROMANA ROTA

I

A N N E G I E N .

FINIUM PAROCHIALIUM


anno quarto, die ö februarii 1918, BR. PP. DD. Ioannes Prior, Ponens ,

Aloisius Sincero et Fridericus Cattani Amadori, Auditores de turno, in

causa Annecien. - Finium Parochialium, inter parochum loci Viuz-Faver-

ges, appellantem, repraesentatum per legitimum procuratorem Rev. Dom.

Carmelum Conte, advocatum, et parochum loci Faverges, repraesentatum

per legitimum procuratorem Rev. D. Nazarenum Patrizi, advocatum, sequen

tem tulerunt in secundo gradu definitivam sententiam.

Extiti t olim in loco Viuz dioecesis Genevensis monaster ium cui cura

parochialis pertinebat pagi Viuz, postea Viuz-Faverges appellati, vicini

loci Faverges et territorii circumstantis . Anno au tem 1513 per bul lam

Leonis X ecclesia parochialis S. Ioannis Baptistae apud Viuz cum cap

pella loci Faverges uni ta fuit Capitulo ecclesiae Dominae Nostrae in

civitate Anneciensi, insti tuto Rectore in loco Viuz, qui curam actualem

totius paroeciae gerebat. Cum vero cursu temporis magis in dies cre-

verit numerus fidelium in pago Faverges, industr ia opificum locupletato,

nec adaequate videretur provisum regimini animarum, transactio quae

dam inita est inter communita tem paroeciae et Capitulum Anneciense

anno 1763; duobus annis postea ab Episcopo approbata , qua loco unius

Vicarii perpetui, duo inst i tuerentur, a se invicem independentes , qui

duas par tes paroeciae distinctas regerent, quorum u n u s loco Viuz, alter

in pago Faverges résidèrent, cuique assignata port ione congrua e fructi

bus terrae praesertim percipienda, manente apud dictum Capitulum cura

habituali totius paroeciae. Is re rum s ta tus quadragin ta fere annos per

duraverat , quando, vigore Concordati Napoleonici, uti notum est, omnes

s t singulae paroeciae in Gallus suppressae fuerunt, et quisque Episcopus

S. Romana Rota 147

(Art. IX, Concord.) novam circumscriptionem paroeciarum in sua dio

cesi facere debuit, quae ad effectum perduci poterat t an tummodo post

obtentum consensum Gubernii . Episcopus Camberiensis et Genevensis,

I l lmus D. Rena tus de Merinville, anno 1803, ad normam Art. IX Con

cordat i , duas paroecias erexit in locis Faverges et Viuz-Faverges

respective, quae in posterum non solum a se invicem, sed et iam,

a quovis alio parocho essent independentes, nempe vere et proprie

distinctae paroeciae. Nulla inter eas discordia fuit circa fines parochia

les usque versus finem saeculi decimi noni, quo tempore exstructa est

via ferrea a civitate Anneciensi ad oppidum Albertville, quae per medium

campum transi t inter oppidum Faverges et pagum Viuz-Faverges, ubi

hucusque nulli erant incolae. Statio sub nomine Faverges, ad latus

viae ferreae oppidum huius nominis prospiciens, erecta est, et aliae aedes

in terreno circumstante constructae. Uterque parochus ius sibi recla

mava novis incolis sacramenta adminis trandi . Ut scandalum amoveretur

quotidiani conflictus inter parochos mandavi t Episcopus anno 1899 ut

pro tempore, donec ab auctoritate competenti quaestio resolveretur, et

quin ul lum iuri unius vel alterius parochi praeiudicium obveniret, ter

ri torium inter por tam meridionalem coemiterii Faverges et viam ferream

versus Ecclesiam parochialem Viuz-Faverges ad hanc pertinere cense

a t u r . Anno insequenti , 1900, nempe, cum parochus oppidi Faverges ad

aliam curam promotus sit, successor eius Rev. D. Naire die 14 aprilis 1901

in coetu Consilii Fabricae ius paroeciae affirmavit ad praefatum terri

torium, quin t amen actione quadam ius prae tensum prosequeretur .

Mortuo ipso anno 1909, hodiernus archipresbyter paroeciae Faverges,

Rev. Victor Henry, vix uno mense ab incoepto munere elapso, causam

de finibus agitare statuit . Ordinarius post inquisitionem factam, et audi-

tam u t ramque partem, cum fines inter duas paroecias incerti sibi vide

rentur , facultate usus est a Conc. Trid., sess. 24, cap. 13. Ordinariis

concessa et decreto suo diei 16 maii 1914 fines certos stabilivit, deter

minando scilicet ut linea divisionis intra duas paroecias esset nova via

ferrea a puncto ubi egreditur a paroecia S. Columbi usque ad viam

vicinalem n. 16, quae iacet ad latus occidentale pagi Viuz ;- per hanc

viam deinde linea ducitur ad Pontem dictum « D'Englannaz » ; inde per

viam quae ducit ad vicum Faverget tes usque ad pontem huius nominis ;

sequitur dein cursum Torrent is S. Rulphi usque ad punctum ubi aquas

recipit rivuli varii nominibus appellati « de Combaptême », « de Belle-

combe », « d e C h a n c o b e r t » : hu ius rivuli cursus lineam divisionis con

stituit usque ad viam dictam « de Pré Rondeau » quae et ipsa finalem

t ractum divisionis signat usque ad montem dictum « de la Motte ».

148 Acta Apostolicae Sedis -r Commentarium Officiale

Paroehus loci Viuz Faverges, reputans sibi detractam fuisse magnam

port ionem terreni, quam indubio iure ad paroeciam suam pertinere

duxit, recursum fecit ad S. Congr. Concilii, quae, re investigata, censuit

illam ordine iudiciali servato dir imendam esse, iussitque causam in

primo gradu disputari coram tribunali Curiae dioecesanae. Archipre

sbyter Paroeciae Faverges, par tes diligentioris agens, convenit parochum

al terum coram tribunali Curiae, cuius sententia prodiit die 28 septem

bris 1916, q u a al iquantulum modificata est linea divisionis in decreto

Ordinarii descripta, qua tenus nempe, servata via ferrea t anquam linea

divisionis usque ad viam N. 18, dictam « Fin de Viuz », per illam pergit

usque ad Viam « de Lettraz » et cappellaio Annunciat ionis; unde pro

sequitur per viam vicinalem N. II, « de Faverget tes à la Chapelle de

l 'Annoncia t ion» usque ad crucem dictam « de Faverget tes », et inde

ad torrentem S. Rulphi, cuius cursum sequitur usque ad r ivulum dictum

« de Combaptême », « de Bellecombe », « de Chancobert », qui t ractum

finalem divisionis signat usque ad montem « de la Motte ».

Parochus loci Viuz Faverges sententiae Curiae non acquievit, cum

a sua iurisdictione excluderet novam stat ionem viae ferreae cum aedibus

circumvicinis, et appellationem interposuit ad Hunc Sacrum Ordinem;

unde sequens dubium, ab u t raque parte subscriptum, proponi tur diri

m e n d u m :

Quomodo determinandi sint fines inter paroecias dictas Viuz Faverges

et Faverges respectu terreni, de quo in sententia Curiae dioecesanae die

28 septembris 1913.

In primis, notare praestat quod planta topographica terreni con

troversi, a DD. Auditoribus adhibita in quaest ione discutienda, est illa

authent ica ad scopum litis coram N. Tribunali praeparata . Cum enim

quisque litigans propriam terreni plantam independenter nobis obtule

rit, quae part im inter se non cohaerebant , et p lura nomina sive loco

rum sive domorum òmittebant, de quibus testes loquebantur , i ta ut

deposit ionum significatio obscura maneret , mandavi t D. Ponens ut unica

conficeretur terreni planta, ab u t raque parte subscripta, quae qua tuor

lineas divisionales continere deberet; pr imam, nimirum, in decreto Ordi

narii descriptam, secundam a Tribunali dioecesano definitam, tert iam et

quar tam a par t ibus in gradu appellationis respective pe t i tam: rogavit

insuper ut in eadem, situs indicaretur omnium locorum, domorum etc.,

quorum nomina in depositionibus test ium occurrebant . Ponent is man

da tum ad unguem exsequi curavit R m u s Ordinarius Anneciensis.

Antequam de merito quaestionis inquiramus, necesse est iuridicam

par t ium positionem determinare, qua nimirum patebit cuinam ex ipsis

S. Romana Rota 149

incumbat onus probandi . Iamvero, lis praesens or tum duxit a Decreto

Ordinarii, quo fines paroeciarum, quos per inquisit ionem factam incer

tos reperiit, certos redderet . Indubitat i iuris est Episcopo competere

facultatem determinandi fines parochiales ubi incerti sunt, ut i decernit

Conc. Trid., sess. 24, De ref., cap. 13 « in iis quoque civitatibus et locis,

« u b i parochiales ecclesiae certos non habent f ines. . . mandat S. Syno-

« dus Episcopis. . . ut distincto populo in certas propriasque parochias,

«un icu ique suum perpetuum peculiaremque parochum assignent ».

Parochus loci Viux-Faverges contra huiusmodi decretum recursum fecit

ad S. Congr. Concilii, quae censuit rem dir imendam esse, non modo

administrat ivo, sed ordine iudicii, pro quo competentiam non habebat ,

unde recurrentem remisit ad tr ibunal dioecesanum. Recursus parochi

quidem remansit , sedes vero ipsius per actum S. Congr. muta ta es t ; et

eatenus contra Ordinarii Decretum, pro quo stat iuris praesumptio, in

iudicio praevalere potest parochus recurrens, quatenus probare potest

fines suae paroeciae certos praeextitisse decreto controverso, quo mutat i

sunt in ipsius paroeciae damnum.

Neque reiici potest onus probandi in Archipresbyterum adversa

r ium ex eo quod ipse, partes diligentioris agens, parochum contra Epi

scopi Decretum recurrentem convenit coram tribunali , cum explorati iuris

sit parti diligentiori ius competere adversarium in iudicium vocandi, sive

actor sive reus sit, quin propriae iuridicae conditioni praeiudicium afferat.

Parochus loci Faverges, autem, nihil aliud petit sive in pr ima instantia,

sive in gradu appellationis, nisi ut sustineatur- Decretum Episcopi.

Oportet, igitur, ut parochus loci Viuz-Faverges probet sibi grava

men iniustum illatum esse per Decretum Ordinarii, qua tenus a sua

paroecia te r renum tollit quod intra fines eiusdem certos continebatur.

Id reapse probavit parochus praedictus in pr ima instantia respectu

t ractus cuiusdam lineae ab Ordinario definitae; nam via quae ducit

a Cappella Annunciat ionis ad crucem « de Favergettes » fines certos

paroeciae Viuz-Faverges ex illa par te constituere dicenda est. Imprimis

pro tal ibus finibus militat praesumptio, quae oculos percellit cuiusque

p lantam topographicam respicientis, inde exsurgens, quod huiusmodi

via fere directe colligat par tem indubitatam paroeciae, vicum nempe

dictum « Favergettes », cum Ecclesia parochiali apud Viuz. Imo, peri tus

geometricus, R. Berger, tes ta tur hanc viam, jux ta plantam topographi

cam censúale m anni 1731, solam fuisse quae a loco Favergettes ducebat

ad Ecclesiam parochialem Viuz: « D'après le plan Cadastral soit mappe

« de 1731, le chemin qui va de l'Eglise paroissiale de Viuz au hameau

« de Faverget tes en passant par la Chapelle de l 'Annonciation est le

Acia Apostolicae Sedis - ÛomfneniaHum Officiale

« s e u l chemin qui existait alors entre ce village et l'Eglise paroissiale

« de Viuz, dont il dépendait au spirituel ». Testes dein nar ran t proces

siones Rogationis paroeciae Viuz ab ant iquo tempore illam viam secutas

fuisse: i ta testis Constant inus Marchand, qui sexaginta annos aetatis

suae habe t : « Comme enfant de chœur, j ' a i assisté à la procession des

« Rogations faite par le Curé de Viuz sur le parcours de l 'Annoncia-

« t ion à Faverget tes ». Confirmant testes Phil ibertus Dussolier, Rev. Pa

rochus F. J. Chomety et alii. Ex alia par te nul lum adduci tur positi

vum test imonium de iurisdictione seu cura parochiali in territorio ul t ra

hanc viam a parocho loci Faverges exercita.

Neque intelligi potest usus publicus et pacificus huius viae a par te

paroeciae matricis Viuz t anquam servitus activa t an tummodo in terri

torio alieno, nempe in paroecia loci Faverges, uti contendit pa t ronus

huius loci. Nam prius esset p robandum quod ante Decretum Ordinarii

haec pars terreni ad paroeciam dictam pert inui t ; servitus enim activa

non habe tur nisi in re aliena ; id vero non probatur . Im o tes ta tur Reve

rendus D. Gerfeaux, qui munere Vicarii fungebatur in paroecia Faverges

ab anno 1863 ad annum 1870, parochum Ecclesiae Faverges eo tem

pore limites paroeciae ul tra Cappellani Annunciat ionis extendere nun

quam prétendisse : « La Chapelle de l 'Annonciation », ait, « p e u t et doit

« être considérée comme point te rminus à peu près incontestable. Je n 'ai

« jamais entendu M. Marullaz émettre la prétension de porter plus loin

« les limites de sa paroisse ». Ideoque, etiam in hypothesi quod nulla

exstitit authent ica divisio per lineas inter duas paroecias, sed tantum

modo per pagos, huiusmodi t rac tus terreni pert inere dicendus est ad

paroeciam Viuz-Faverges; siquidem iacet inter pagos huius paroeciae

proprios, ibique constanter exercita fuit iurisdictio parochi loci Viuz,

nul la tenus vero parochi alterius loci Faverges.

Contendit insuper parochus loci Viuz fines suae paroeciae a Cap

pella Annunciationis continuari usque ad por tam meridionalem Coeme

terii loci Faverges : id vero praecipue probari censet ex ant iqua consue

tudine, a pluribus test ibus relata, et documentis quibusdam confirmata,

de processionibus funebribus, quae, sive ab Ecclesia parochiali apud

Viuz proficiscuntur versus oppidum Faverges, sive viceversa ab Ecclesia

oppidi Faverges versus Ecclesiam parochialem Viuz, ad por tam meri

dionalem dicti Coemeterii sistere consueverunt , et ibi locum cedere pro

cessioni alterius paroeciae, quae cadaver sepeliendum comitari pergebat

versus propr iam Ecclesiam. Aliqui quidem testes de exceptionibus hu ius

regulae deponunt , sed, omnibus perpensis, de facto consuetudinis suf

ficienter constare dicendum est.

Ä. Romana Rota 151

Quid vero de eius in terpreta t ione? Certe, consuetudo huiusmodi

praesumptionem ordinarie facit de exsistentiae limitum paroeciae in pun

cto loci, ubi processiones parochiales ad-invicem occurrentes, constanter

et pacifice mutuo sibi cedunt locum. At praesumptio, nedum veritati, sed

et alteri fortiori praesumptioni cedere debet. Iamvero, inter locum occur-,

sus processionum funebrium et Ecclesiam Viuz iacet to tum coemete

r ium parochiale oppidi Faverges, ita ut, admissa linea divisionis, quam

parochus Viuz a N. Tribunali in gradu appellationis petit, coemeterium

parochiale loci Faverges intra fines alterius paroeciae totaliter contine

re tur . E contra ; coemeterium parochiale intra fines propriae paroeciae

includi p raesumendum est, nisi aliud concludenter probetur, quod in

casu nostro non probatur . Erectum est dictum coemeterium anno 1823

quin ulla memoria extet in archivo parochiali sive veniae petitae a

parocho oppidi Faverges, sive protestat ionis cuiusvis factae ex par te

alterius paroeciae, uti tes ta tur Sacerdos Chaumontet , olim parochus

oppidi Faverges. Nec ullum vestigium similis protestationis quocumque

modo factae in actis habetur . Ampliatum est coemeterium anno 1879

sine venia petita parochi loci Viuz, et sine protestat ione ab eodem facta.

Praesumendum est igitur per erectionem coemiterii oppidi Faverges

eiusque ampliat ionem, u t ramque sine venia parochi alterius loci factam,

nul lum huius paroeciae ius fuisse laesum, ac proinde fines parochiales

loci Faverges iure ex tenduntur ul t ra locum occursus processionum fune

brium. Pacifica n imirum possessio fere centenaria ex par te paroeciae

Faverges huius terreni, ad usum coemeterii parochialis adhibiti, evi

dens signum est illud non contineri intra limites paroeciae loci Viuz.

Praeterea, no tandum est praesumptionem e loco occursus proces

sionum parochialium petitam, eatenus t an tum valere ad limites paroe

ciae signandos, qua tenus supponi tur paroecias ipsas per l ineas divisio

nales ab invicem dist ingui: probabil ius tamen dicendum est paroecias

locorum Faverges et Viuz Faverges n u n q u a m per lineas divisionales

authent ice distinctas fuisse, sed tan tummodo per pagos, qui «sus-portes »

et « sous-portes » vocabantur , quorum pr imus ad paroeciam Faverges,

alius ad paroeciam Viuz-Faverges pert inebant . Rat iones huius fundatae

opinionis sunt sequentes : 1) nulla exstat memoria scripta, quae vel indi

recte innuit distinctionem paroeciarum per l ineas divisionales. 2) In

transactione inita an. 1763 vel in decreto episcopali an. 1765, quo effecta

est pr ima divisio ant iqua paroeciae Viuz in duos vicariatus, quae per

«redintegrat ionem » ab Episcopo sub lege Concordati peractam an. 1803

in hodiernis veris et distinctis paroeciis Faverges et Viuz-Faverges con

t inuatur , nulla omnino mentio fit divisionis linealis, sed sermo est tan-

m Acta Apostolicae Sedis r- Commentarium Officiale

tummodo de pagis ( « d e s hameaux sus-portes et sous -por t e s» ) , qui

cuique Rectori seu Vicario parochi habitualis respective ass ignantur . Si

tamen per lineas, vias n imirum etc., facta fuisset divisio, ita ut termini

simul contermini essent u t r iusque part is paroeciae divisae, illud omnino

^ reco l endum fuisset in documento, quod iura et onera u t r iusque par t is

minutat im describit. Ex omissa mentione ipsius probabili ter concludi

potest divisionem per l ineas non esse factam.

3) Tertia ratio est quod, supposita divisione per pagos, qua tenus divi

sioni per contérminos opponitur, intelligi potest quomodo sine sanctione

auctori tat is superioris peti ta vel data, et sine protestat ione alterius paroe

ciae, novae domus prope por tam oppidi Faverges et « Crucem petream »

erectae, in districtu nempe nomine « Quart ier des Granges » appellato,

iurisdictioni determinatae et exclusivae parochi loci Faverges subdun

t u r : etenim accedunt pago, ideoque t anquam accessorium ad par tem

principalem seu pagum pertinent.

Re quidem vera, consent iunt plures testes ab u t raque par te producta de tradit ione a maioribus accepta loquentes, successivas muta

tiones factas fuisse in terminis paroeciae Faverges a latere huius oppidi

paroeciam Viuz prospiciente; dicunt enim portam ipsius oppidi pr imo

te rminum constituisse, deinde « Crucem pet ream », denique por tam me

ridionalem coemeterii, quin t amen ul lum interventum auctoritatis legi

t imae, vel tempus praecisum quo facta fuisset mutat io , assignare pos

sint. In hypothesi linealis divisionis inter paroecias huiusmodi muta

tiones intelligi nequeunt , quia fines paroeciae semel certo fixi praescribi

non possunt, nec mutar i nisi ad no rmam iuris et cum solemnitat ibus

a iure praescriptis. In hypothesi vero divisionis per pagos facile expli

cantur, qua tenus quisque parochus iurisdictionem exclusivam exercet

in pagis sibi subiectis et eorumdem aecessoriis, dum in zona quae inter

u t r amque paroeciam iacebat u terque parochus paucissimis incolis, qui

ibidem habi tabant , sacramenta promiscue administrabat . Domus vero

noviter erectae prope pagum par tem pagi consti tuere censebantur, ac

proinde parocho illius pagi exclusive subiiciebantur.

Hypothesis, igitur, divisionis per pagos probabil ior dicenda est altera

per l ineas facta. Sed in huiusmodi hypothesi , ut patet, locus ubi ex

consuetudine sibi occurrunt processiones fúnebres utr iusque paroeciae

desinit esse signum cont er minorum paroeciarum, quippe qui contermini

in data hypothesi reapse non existebant.

Tándem, quae dicunt testes de tradit ione maiorum circa lineam

divisionis ostendunt hanc tradi t ionem non fuisse constantem de finibus

fixis et certis inter duas paroecias.

S. Romana Rota 153

Concludendum est, igitur, pa rochum loci Viuz-Faverges non probasse

fines certos suae paroeciae inter Cappellani Annunciationis et paroeciam

S. Columbi exstitisse intra ter renum per Episcopi Decretum paroe

ciae loci Faverges assignatum, ac proinde, quoad hanc terreni par tem

sust inendam esse finium designationem in Decreto Ordinarii definitam,

prout sust inetur in sentent ia primi gradus . Videlicet, linea divisionis

sequi debet viam feream a paroecia S. Columbi usque ad viam n. 18

dictam « Fin de Viuz » per quam duci debet ad viam « de Lettraz »

et Cappellani Annunciat ionis : unde prosequi debet prout in sententia

primi gradus designatur, nempe per viam vicinalem n. 11, usque ad Cru

cem dictam « de Favergettes », et inde ad Torrentera S. Rulphi , cuius

cursum sequitur usque ad rivulum varie appellatum « de Combaptême »,

« de Bellecombe », « de Chancobert », qui t rac tum finalem divisionis

signat .usque ad Montem « de la Motte ».

Quibus omnibus perpensis, Christi nomine invocato, Nos infrascripti

Auditores de turno, pro Tribunali sedentes et solum Deum prae oculis

habentes, decernimus, declaramus et definitive sentent iamus, proposito du

bio respondentes : Determinandos esse fines inter paroecias dictam Viuz-

Faverges et Faverges, respectu terreni, de quo in sententia Curiae dioece

sanae d. 28 septembris 1916, iuxta limites in eadem sententia definitos:

s tatuentes, praeterea, expensas iudiciales esse inter par tes compensandas.

Ita pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribuna

lium, ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nost ram definitivam

sententiam et adversus reluctantes procedant ad normam sacrorum

canonum et praeser t im cap. 3, sess. XXV, De Reform., Conc. Trid., iis

adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et oppor

tuna pro rerum adiunctis exst i tura sint.

Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae , die 5 februarii anno 1918.

Ioannes Prior, Ponens.

Aloisius Sincero.

Fridericus Cattani-Amadori . L. * S.

Ex Cancellaria S. R. Rotae .


ACTA, vol. XI, n. 5. — 1.4-919. 1 1


II

P A R I S I E N .

N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I (LOUBBRY-RISLER)


anno quarto, die 9 iulii 1918, BB. PP. DD. Seraphinus Manu, Ponens ,

Ioannes Prior, et Aloisius Sincero, Auditores de turno, in causa Parisien. -

Nullitatis matrimonii, inter Margaritam Loubery, actricem, repraesenta

tam per legitimum procuratorem Nazarenum Ferrata, advocatum, et

Andream Risler, in gradu appellationis contra sententiam Bev. Curiae

Parisiensis a defensore vinculi Parisiensi interpositae, interveniente et

disceptante in causa defensore vinculi ex officio, sequentem tulerunt defi

nitivam sententiam.

Margarita Loubery, puella catholica, domicilium cum genitoribus

fovens Parisiis, in parochia Dominae Nostrae Grat iarum de Passy, spon

salia contraxit, anno 1904, cum Andrea Risler, iuvene sectae protestan

t ium addicto, in alia parochia Parisiensi domicilium habente . Porro, cum

rite a Curia Parisiensi dispensationem super impedimento mixtae reli

gionis impetrassent, matr imonium celebrarunt, die 26 iunii anni 1906,

in ecclesia S. Ludovici des Invalides, cuius rector, Rev. Meuley, nupti is

benedixit. Uti saepissime contingit in huiusmodi nupti is mixtis, matri

monium infelices exitus habuit . Unde mulier, ut suam recuperaret liber

tatem, Curiam Parisiensem supplici libello adiit, petens ut suum cum

Andrea Risler matr imonium nullum ex capite clandestinitatis declara

retur, quia nimirum, aiebat, sacerdos Rev. Meuley, qui matr imonio asti-

terat, neque parochus proprius al terutr ius sponsi erat, neque delegatio

nem acceperat ab Ordinario Parisiensi, au t a parocho proprio al terutr ius

sponsi. Revera Curia Parisiensis, sententia die 22 maii anni 1917 lata,

matr imonium ex dicto capite clandestinitatis nul lum esse declaravit. A

qua sententia cum ad H. S. O. appellaverit vinculi Defensor Parisiensis,

causa hodie venit sub consueto dub io : Utrum constet de nullitate matri

monii in casu. *

Quod ad ius spectat. - In iure, quod vigebat tempore quo contra

ctum fuit dictum matr imonium, certum est matr imonium esse nullum

quando celebratum fuit « aliter quam praesente parocho, vel alio sacer-

S. Romana Rota 155

« d o t e , de ipsius parochi vel Ordinarii licentia, et duobus vel t r ibus

« testibus » (Concilium Trident inum, sess. XXIV, cap. I De reformatione

matrimonii). Haec autem parochi proprii licentia dupliciter dividi potest;

licentia potest esse generalis vel specialis; generalis, quando da tur au t

ad to tam curam an imarum exercendam, au t ad omnia sacramenta admi-

s t randa, aut ad omnia matr imonia celebranda; specialis, quando datur ad

hoc mat r imonium celebrandum. I te rum licentia potest esse vel expressa,

vel tacita, vel interpretativa: expressa, quando scripto, vel verbis, aut

nut ibus , qui verbis aequivaleant, manifestatur; tacita, quando parochus ,

sciens sacerdotem extraneum matr imonio assistere vel ast i turum, tacet,

cum possit facile contradicere; interpretativa, quando parochus in eo

animi statu versatur , ut, si sacerdos ab eo licentiam assistendi peteret,

eam concederet; ideoque haec licentia vocatur praesumpta, quia paro

chus praesumitur eam concessurus, si peteretur .

Non sufficere ad valorem matrimonii licentiam interpretat ivam seu

praesumptam, in aperto est ; dare tur quidem licentia, sed de facto non

datur , cum non petatur .

Quod att inet ad licentiam tacitam, u t rum nempe sufficiat, quidam

auctores negan t ; sed sententia verior et multo communior tenet eam

sufficere. Revera, quod sufficiat haec licentia, non est aliud quam appli

catio notissimae regulae 43 Iuris, in VI : « Qui tacet, consentire videtur »:

cuius regulae hic est sensus, iuxta Reiffenstuel, in tit. De regulis Iuris,

in hanc Regulam, n. 4: « Qui tacet, in f a v o r a b i l i u s consentire vide-

« tur ; qui vero in praeiudicialibus tacet, tunc consentire videtur, quando,

« contradicendo vel expresse dissentiendo, facile potest impedire id de

« quo agitur, et in contrarium nulla coniectura a p p a r e t » ; de quo etiam

Barbosa, in eumdem t i tulum De regulis Iuris, in hanc regulam, n. 15:

« Sciendum est illum, qui sciens et praesens tacet, ipsa taci turnitate osten-

« dere propr ium consensum, nisi legitima in contrarium detur conie-

« ctura;. . . ratio est, quia qui tacet cum possit dissentire, ipsa taciturnitate

« ostendit se simul sentire ». Quod, ut etiam addit Reiffenstuel (loc. cit.,

n. 5), confirmatur capite % De his quae fiunt a Praelato, etc., ubi, ex eo

solo capitulum pro consentiente habetur , quia non contradicit: « Si, con-

« ventu (capitulo) sciente et non contradicente, facta est (concessio deci-

« mae), robur firmum debet habere ». Igitur, si parochus proprius , sciens

sacerdotem extraneum matrimonio as t i turum, tacet, cum facile possit con

tradicere, nec sit in contrar ium coniectura, v. g., ex verbis au t nut ibus ,

dat licentiam tac i tam; quae tacita licentia, iuxta sententiam veriorem et

communiorem, ut diximus, sufficit ad matrimonii validitatem. I ta Sán

chez, De matrimonio, libro III , disp. 35, n. 20. Ita etiam Benedictus XIV,


Institutiones eccles., Inst. 33, n. Î 2 ; ibi agit de iis qui carceribus pro

custodia ad tempus incertum detinentur, nec ullum ibi acquirunt domi

cilium aut quasi-domicil ium, ideoque parocho loci, in quo est career,

non sunt subditi ; a t tamen eorum matrimonia, coram hoc parocho inita,

valida declaravit Benedictus XIV, quia non deerat licentia tacita Ordi

nari i loci, scilicet archiepiscopi Bononiensis : « Ut iam inita matr imonia

« r a t a firmaque sint, sufficit si eadem minime ignoraverit , imo pertu-

« leriti a tque ideo permiserit , is (scilicet archiepiscopus), qui eo tempore

« sapienter hanc ecclesiam administraba! , quemadmodum Trident inum

« Concilium his verbis asserui t : " Qui aliter quam praesente parocho,

« vel alio sacerdote, de ipsius parochi seu Ordinarii licentia „ », etc.,

ubi , ad validitatem dictorum matr imoniorum hoc solum requirit Bene

dictus XIV, scilicet quod Ordinarius ea matr imonia cognoverit et per

tulerit: quae duo licentiam taci tam const i tuunt ; de se enim intelligitur

archiepiscopum facile potuisse contradicere. Sic etiam diserté Pichler,

in tit. De clandestina desponsatione, n. 22, ad 4: « Utrum vero sufficiat

« licentia tacita, seu mera taciturnitas et non contradictio parochi, alium

«ass i s te re vel as t i turum scientis, cum tamen contradicere posset, con-

« troversia es t : negant Fagnan., Bonacina, et inclinat Sporer (Demátri-

« monio, n. 245); affirmant melius et communius alii cum Sánchez (lib. III ,

« disp. 35, n. 20, 21), Gobat, Palao, etc. ; quia in illis, quae sunt modici

« praeiudicii, et simul favorabilia, uti est matr imonium, scientia et

« patientia operatur consensum, et licentiam veram actualem, taci tam

« nimirum.. . . Recte enim praesumitur de praesent i consentire parochus ,

« qui facile dissentire et contradicere posset, cum nul lum fere praeiu-

« dicium patiatur, si consentiat ; iuxta caput 43, De regulis Iuris, in VI :

« Qui tacet, consentire videtur ». Hos auctores plurimi secuti sunt ,

v. g. Engel, in tit. De clandestina desponsatione, n. 15; Schmalzgrueber,

in eumd. tit., n. 194-195; Rosset, De matrimonio, n. 2232, t. IV, p. 153, etc.

Huiusmodi licentiam taci tam sufficere ad validi tatem matr imonii

negant quidam auctores, v. g., Fagnan. , in caput Quod nobis, % De clande

stina desponsatione, n. 31, 33, a t tenta resolutione S. Congregationis Con

cilii, quae sic sonat: « An, ut sacerdos, qui non sit proprius contrahent ium

« parochus, eos matr imonio coniungere possit, sufficiat tacita licentia,

« q u a e resultat ex tolerant ia: S. Congregatio censuit non sufficere, sed

« requiri vel commissionem generalem adminis t randi omnia sacramenta,

« vel, si haec non adsit, specialem et expressam licentiam ». Verum prae

terquam quod haec decisio affertur sine die et anno, no tandum est illam

impedimento non fuisse quominus auctores supra relati et ipse Bene

dictus XIV, licentiam tacitam sufficere docuerint . E m u s Gasparri {De

S. Romana Rota 157

matrimonio, n. 1134, t. II, p. 164-165, edit. 3), pos tquam sic l icentiam

tacitam definivit: « Licentia est tac i tars i scilicet parochus au t Ordinar ius

« praesens non est in matrimonii actu, sed scit sacerdotem assistere,

« potest facile contradicere, et tacet », dicit sententiam a Sánchez aliis

que supradictis t radi tam esse veriorem et communiorem; n ihi lominus

a t tenta praedicta decisione S. Congregationis Concilii, incertus haeret ,

his additis verbis : « Si agatur de matr imonio contrahendo, re t inenda

« est sentent ia Fagnan i ; si de contracto, s tetur pro matr imonii valore ».

Quidam auctores aliam dant licentiae tacitae definitionem. I ta

Wernz, qui dicit l icentiam esse legitimam, si detur « tacite per facta

vere concludentia » (Ius matrimoniale, n. 180, ad III, edit. 1904). Unde,

iuxta illum, licentia t a c i t a oritur, non ex silentio et taci turni tate '(ut-

dicunt omnes auctores supra relati), sed ex factis vere concludenti

bus . Ita etiam Aichner, Compendium iuris ecclesiastici, § 192, nota 13,

edit. 1905; Tauber , Manuale iuris canonici, §152, quaer. 2°, edit. 1908.

Verum haec licentia potiori iure diceretur expressa, vel quasi expressa,

quia exprimitur, non quidem per verba aut scripta, sed per facta; ut

enim fert notissimum effatum: «facta sunt validiora verbis »; unde ait

Barbosa (Axiomata iuris, axioma 27, n. 3): « F a c t a sunt fortiora ad

« demonst randum animum (scilicet hominis intentionem), quam verba » ;

unde etiam S. Rota pluries edixit « facta magis esse a t tendenda quam

v e r b a » ; e t « fac ta non minus per se loqui quam v e r b a » ; dec. 151,

n. 24, Pa r t e X; dec. 328, n. 10, Par te XVIII, t. I, inter Recentiores;

cf. et iam annot . ad dec. 131, n. 254 seq., Par te VIII. I taque, quod ad

val idi tatem matrimonii sufficiat haec licentia, clarum est, nec potest

esse difficultas. Unde ante matr imonium, deficiente licentia scripta au t

verbali, consul tum est ut sacerdos non procedat ad celebrationem matri

monii, nisi habeat huiusmodi l icentiam; sed, matr imonio inito, etiamsi

defuerit haec licentia quasi expressa, non potest declarari nullitas matr i

monii, nisi actor demonstraveri t defuisse etiam licentiam tacitam pro

prie dic tam; quia, ut dictum est, secundum sententiam veriorem et com

muniorem, haec licentia sufficit ad tuendum valorem matrimonii, prae

sertim post factum.

Quod ad factum spectat. - Ut causam vincat actrix, probare debet

sac. Rev. Meuley, qui neutr ius sponsi parochus proprius erat, nupti is s

benedixisse absque licentia Ordinarii vel parochi proprii . Quod at t inet

ad Ordinar ium, facile concedi potest non intervenisse eius licentiam,

tum ob claram et firmam Vice-Officialis Rev. Coriton assert ionem, in

suo interrogatorio, ad 4, t um ob usum Curiae Parisiensis, scilicet non


cumulandi (nisi aliter expresse caveatur) licentiam ad assis tendum matri

monio cum dispensatione super impedimento matr imoni i ; de quo usu

agit idem testis Rev. Goriton, in dicto responso ad 4, et iam actum est

in alia Parisien, die 24 marti i 1911 (cf. Acta Apostolicae Sedis, t III ,

p. 328-330). Item, quod attinet ad parochum proprium sponsi, non

nimium insistendum est; cum enim sponsus esset sectae protestant ium

addictus, nul lum cum parocho commercium fovebat, nec, occasione

matrimonii , quidquam ab eo petendum habuit , ne publicationem quidem

bannorum, quae Parisiis, in parochia sponsi acatholici omitti debuit

(cf. Statuts Synodaux du diocèse de Paris, an. 1902, n. 482, p. 300-301);

unde verisimile est parochum proprium Andreae Risler n u n q u a m de

huius futuro matrimonio audivisse.

Remanet parochus proprius sponsae, scilicet parochus ecclesiae

Dominae Nostrae de Passy, eiusque pr imus vicar ius; no tum enim est

Parisiis pr imum vicarium, quoad res matr imoniales , parocho assimilari.

Igitur probare debet actrix a parocho vel primo vicario dictae ecclesiae

nul lam sacerdoti Rev. Meuley datam fuisse licentiam expressam aut

taci tam controversiis nuptiis benedicendi.

Quod spectat ad licentiam expressam, in fide matrimonii nulla eius

fi t mentio; memorata quidem est dispensatio super mixta religione ab

Ordinario Parisiensi concessa ; ^ d licentiae, quae a parocho Rev. Dou-

vain, vel primo vicario Rev. Protois , da ta fuisset, nul lum vestigium est.

Attamen inde concludi nequit defuisse parochi proprii licentiam expres

sam, saltem verbalem. Scitum est enim libros parochiales bapt ismorum,

matr imoniorum, funerum, etc., non, constituere probationem nisi quoad

factum principale baptismi, vel matrimonii, vel sepul turae; quoad cete

ras res au t facta accessoria, v. g. quali tates personae baptizatae, mor

tuae, etc., praedicti libri non const i tuunt nisi praesumptionem. Nec

dicatur, in specie, licentiam ad celebrandum matr imonium non esse rem

accessoriam, bene vero principalem et substantialem, ideoque non valere

responsum; nam, quidquid id est, negari nequi t a rgumentum ex omis

sione desumptum, esse a rgumentum negat ivum, et a rgumentum nega

t ivum seu omissionem nunquam constituisse nec constituere proba

tionem, quia tandem aliquando haec omissio variis causis at tr ibuì

potest, v. g., oblivioni aut merae « inadvertentiae », au t falsae persua

sioni (v. g., in casu, quod mentio licentiae non sit necessaria), etc.

Unde animadvert i t Pallottini (Collectio Resolutionum S. C. C. v° Matri

monium, § 16, n. 22; t. XIII , p. 261) omissionem delegationis in fide

seu attestatione matrimonii non officere validitati matrimonii : « Nec

« etiam officit, quod delegatio non reperiatur in libro matr imoniorum

S. Bomana Bota 159

« ad Curiam transmisso et compulsato, cum id evenire potueri t ex negli-

« gentia parochi ; ex qua nihil contra matrimonii validitatem desumi

« potest ».

igi tur ex omissa licentiae expressae mentione in fide matrimonii ,

de quo agitur, non exurgit nisi praesumptio non^concessae licentiae. Imo,

in casu, haec praesumptio aliis in contrar ium praesumptionibus eli

d i tur ; asserit enim sac. Rev. Meuley, in suo interrogatorio ad 5, se solitum

fuisse delegationem postulare, et addit parochum Rev. Douvain, cuius

fuerat vicarius, et quo adhuc amice utebatur , n u n q u a m sibi delega

tionem récusasse; unde concludit omissionem concessae licentiae, in

casu, oblivioni adscribi debere : « M. Douvain, dont j ' ava is été vicaire, et

« avec qui j ' é ta i s resté en excellents termes, n 'a j amais refusé de délé-

« gation pour un mariage à célébrer aux Invalides.. . . Si la délégation

« n ' a pas été mentionnée, c'est évidemment un oubli de ma part , car

« j ' é ta is dans l 'habitude d'exiger une délégat ion». Nec dicatur sacer

dotem Rev. Meuley se putasse, quoad hoc matr imonium, competentem;

nam, e contra, in at testat ione matrimonii , accurate refert loca, in quibus,

tempore matrimonii, sponsi habi tabant ; unde probe noverat neu t rum

sibi esse subdi tum.

Igitur probatum non est, in casu, defuisse expressam parochi proprii

licentiam ; multo minus p roba tum est defuisse licentiam tacitam. Imo ex

actis demonst ra tur hanc adfuisse licentiam tacitam, quae, ut dictum est

in expositione iu r i s , sufficit ad asserendam matrimonii validitatem.

Adest licentia tacita, ut etiam ibi dictum est, quando parochus scit

sacerdotem extraneum matr imonio assistere aut as t i turum, et tacet, cum

facile contradicere possit. Porro, ex actis constat Rev. Protois, pr imum

vicarium, probe novisse sacerdotem Rev. Meuley matr imonio, de quo

agitur, as t i turum esse. Nam, in protocollo publicat ionum dicti matri

monii, et in libello missarum agendarum (quae duae scr ipturae in archi

vio ecclesiae parochialis de Passy asservantur), diserte scriptum est ma

tr imonium Loubery-Risler celebrandum esse in ecclesia des Invalides,

cuius rector erat Rev. Meuley; et has dictiones, t amquam manu sua

scriptas, recognovit D. Protois, in suo altero interrogatorio, ad 3. Aliunde

idem D. Protois, si noluisse! matr imonium in d ic to loco celebrari, facile

potuisset, auctori tate qua pollebat uti pr imus vicarius, p ro tes tan et con

tradicere. Rev. enim Meuley non erat Praela tus aut Superior, a quo

quidquam sperare au t t imere poterat . Cum ergo D. Protois tacuerit ,

hoc ipso sacerdoti Rev. Meuley licentiam tacitam matr imonium in eccle

sia des Invalides celebrandi concessit. Hic est enim, ut ita dicam, casus

classicus licentiae tacitae.


Notandum est non adesse licentiam taci tam, quando parochus scit

quidem alium sacerdotem matr imonio assistere aut as t i turum, sed simul

credit hunc sacerdotem esse competentem, quia pu ta t illum esse aut

parochum proprium, aut al iunde legitime delegatum; tunc enim tacet

parochus, sed de concedenda licentia ne cogitat quidem, nec cogitare

potes t ; ideoque non adest licentia taci ta ; et hoc negari nequi t (cf. Ga

spa rd , De matrimonio, n. 1135, t. IT, p. 165, edit. 3). At, in nos t ra spe

cie, Rev. Protois, pr imus vicarius, putare non poterat Rev. Meuley esse

competentem ad celebrandum dictum matr imonium ; ipse enim scripse

ra t libellum supplicem in quo Curia petebat pro sponsis dispensatio

nem super mixta religione, et in quo describit loca ubi sponsi tunc

hab i taban t ; quae loca posita sunt extra f ines in quibus capellanus eccle

siae des Invalides suam iurisdictionem exercebat; insuper prae man ibus

habuit , ut infra videbitur, rescriptum Curiae, in quo concedebatur dicta

dispensatio super mixta religione, sine ulla mentione delegationis ad

celebrandum matr imonium; praeterea asserit, in suo priori interroga

torio, ad 5, parochum ecclesiae de Passy, Rev. Douvain, nunquam has

licentias concessisse; dicit e n i m : « Je puis dire que M. Douvain, aujour-

« d'hui décédé, n 'accordait jamais ces permissions, mais renvoyait tou-

« jours , par principe, à l 'Archevêché ». Quod att inet ad parochum sponsi,

sectae protestant ium addicti, probe noverat etiam Rev. Proto is sponsos

nihil ab illo petivisse aut peti turos quoad futurum matr imonium, ne

publicationem quidem bannorum, ut supra dictum es t ; ex quibus omni

bus D. Protois concludere debebat Rev. Meuley esse prorsus incompe

tentem ad celebrandum dictum mat r imonium; unde, quando in suo

altero interrogatorio, ad 5 et 6, dicit: « Je supposais que la permission

« leur avait été donnée ou leur serait donnée de se marier aux Inva-

« l ides. . . J 'ai pensé que tou t était en règle au moment où j ' a i inscrit

« l a messe pour le mariage sur mon agenda, ou que tout serait en

« règle », haec opinio aut coniectura nullo solido fundamento ni tebatur

vel niti poterat , et ideo non est a t tendenda. Constat ergo Rev. Protois

certum fuisse de incompetentia capellani Rev. Meuley, aut saltem (quod

ad idem in casu redit) valde et graviter dubitasse de eius competent ia;

porro, hoc non obstante, non protestatus est, neque contradixit , cum

facile potuisset, sed tacuit, d ic tumque sacerdotem ad celebrandum ma

tr imonium procedere sivit; ergo eo ipso licentiam taci tam ei concessit.

Nec tan tum passive se habuit Rev. Protois relate ad controversum

matr imonium, sed etiam positive et active. Cum enim ipse dispensationem

super mixta religione pro sponsis a Curia petiisset, Rev. Coriton, t u n c

Curiae Vice-Officialis, folium concessae dispensationis, ad ipsum, non

S. Bomana Bota

ad Rev. Meuley, remitti curavi t ; et tunc D. Protois idem folium ad

Rev. Mèuley t ransmisi t aut t ransmit t i curav i t ; quae transmissio licen

tiam plus quam tacitam celebrandi matr imonium absque ullo dubio

continebat. Quod Rev. Goriton ad D. Protois, non ad quemvis alium,

folium concessae dispensationis t ransmit t i curaverit, dubitari nequ i t ;

tum quia ipse Rev. Protois dispensationem petierat, tum quia certior

fieri debebat authentice de concessa dispensatione, ut ad ulteriora,

praesert im ad bannorum publicationem, procedere posse t ; tum quia

hic erat usus Vice-Officialis Rev. Goriton, remit tendi scilicet rescriptum

dispensationis ad ipsum parochum qui eam petierat: quod ipse tes ta tur

in suo interrogatorio, ad 4 : « Jamais je n 'ai donné de dispense à un

« autre curé ou premier vicaire qu 'à celui qui m'en faisait la demande ;

« o r , dans l'espèce, c'était le premier vicaire de P a s s y » ; ceterum, ex

solo tenore libelli supplicis a D. Protois scripti et porrecti, Vice-Offi

cialis suspicari non poterat matr imonium extra parochiam celebran^

dum esse.

Nec his contraria sunt, quae deponit D. Protois in suo primo inter

rogatorio, ad 6: « Je n 'ai rien à ajouter, sinon que la future a pu par-

« faitement porter aux Invalides, directement, la dispense qui lui avait

« été remise pour moi ». - Nam haec non est testificatio Rev. Protois ,

sed mera eius opinio aut coniectura (« la future a pu », etc.); quae

praevalere nequit contra a rgumenta superius adducta ; eo magis quod

ipse D. Protois, in eodem suo pr imo interrogatorio, ait, ad 5: « Je n 'ai

« pas de souvenir précis sur cette affaire » ; insuper inverisimile est

rescriptum concessae dispensationis, Rev. Protois inscriptum, remissum

fuisse, sine huius scientia et consensu, alii sacerdoti. Hoc igitur dispen

sationis rescriptum, a se cognitum et visum, primus vicarius ad Reve

rendum Meuley transmisit , vel directe, vel potius indirecte, scilicet per

ipsam sponsam: quae hypothesis est actis conformior; ideoque pr imus

vicarius non tantum passive, sed positive et active se gessit in hoc

negotio, curando nimirum ut dispensatio super mixta religione a Curia

concessa ad D. Meuley t ransmit tere tur . Quae tamen dicta sint ad abun

dant iam iuris, quia, ut habeatur licentia tacita, non requir i tur interven

tus posit ivus delegantis, sed sufficit eius silentium, modo superius

descripto in expositione iuris.

Nec difficultatem facit depositio Rev. Grosjean,qui sic refert: « Après

« la démarche qu'ils firent à l 'Archevêché, les deux futurs sont revenus

« me trouver et me montrer la feuille de dispense qui leur avait été

« remise ». Non enim dicit sponsos rescriptum dispensationis ipsis t radi tum,

directe ad Rev. Meuley transmisisse, sed t an tum se vidisse rescr iptum

162 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale

dispensationis ipsis t radi tum. Quod si admit ta tur hoc rescriptum fuisse

sponsis a Vice-Officiali t radi tum, fuit ipsis t rad i tum ut t ransmit tere tur ,

noti Rev. Meuley, sed primo vicario D. Protois, ut admitt i t Pa t ronus

actricis, ex verbis eiusdem primi vicarii: « La future a pu parfaitement

« porter aux Invalides, directement, la dispense q u i lui avait été remise

« pour moi ». Ceterum dicit ipsa actrix, in suo interrogatorio ad 8, se non

recordari de tradito sibi dispensationis rescr ipto: « Je n 'ai pas souve-

« nance d'avoir emporté la feuille de mixte religion; par conséquent

« j e ne l'ai remise à personne ».

His ergo omnibus tam in iure quam in facto consideratis et bene

perspectis, Christi nomine invocato, Nos infrascripti Auditores, pro Tri

bunali sedentes, et Deum solum prae oculis habentes , decernimus, decla

r a m u s et definitive sentent iamus non constare de nullitate matrimonii

inter Margaritam Loubery et Andream Risler, ideoque, infirmata sen-

sentía iudicis pr imae instantiae, ad dubium proposi tum r e spondemus :

Negative. S ta tuentes praeterea eamdem Margaritam Loubery ad expensas

iudicii et ad taxam pro sententiae expeditione solvendas teneri .

I ta pronunciamus, mandan tes Ordinariis locorum et ministris Tri

buna l ium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram defi

ni t ivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam

SS. Canonum et praesertim cap. 3, sess. XXV, De Reform. Concilii Tri

dentini , iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia

et oppor tuna pro re rum adiunctis exst i tura sint.

Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 9 iulii 1918.

Seraphinus Many, Ponens.

Ioannes Prior.

Aloisius Sincero. L . & S .

Ex Cancellaria S. Romanae Rotae, 23 iulii 1918.

Sac. T. Tani , Notarius.

S. Bomana Bota m

I I I

Citatio edictalis

G R A V I N E N .

N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I (PERRINO-TROTTA)

Cum ignoretur locus commorat ionis Dñi Dominici Trotta , rei con

venti in causa Gravinen., Nullitatis matrimonii, infrascriptus Auditor

S. R. Rotae, Ponens iii dicta Causa, peremptorie citat, per praesens

edictum, eumdem D. Dominicum Trot ta ad comparendum, sive per se

sive per procuratorem legitime deputa tum, in Sede Tribunal is S. R. Rotae

die 20 iunii, hora undecima, ut velit subscribere infra relatum dubium,

declarans praeterea, si non compareat , iudicium in eius contumacia ad

exitum perduc tum iri.

D U B I U M

An sententia rotalis diei 2 iulii 1918 sit confirmanda vel infirmanda

in casu?

Datum Romae, die I a martii 1919.

I. Prior, Ponens.

L. © S.

Ex Cancellaria.

Ioannes Ladelci,

Notarius S. B. Rotae.


Traduction.

T R I B U N A L D E L A S A C R É E R O T E R O M A I N E

Citation par Edit

G R A V I N E N .

NULLITÉ DE MARIAGE (PERRINO-TROTTA)

Etant inconnu le lieu de la résidence actuelle de Mr Dominique

Trotta, défendeur dans la cause Gravinen., Nullité de mariage, l 'Audi

teur de Rote soussigoé, Ponen t en cette cause, cite péremptoirement,

par le présent édit, le dit Dominique Trot ta à comparaître personnel

lement ou par procureur légit imement consti tué, au siège du Tr ibunal

de la Sacrée Rote Romaine, le 20 juin 1919, à onze heures , pour vou

loir souscrire le doute ci-dessous rapporté , déclarant en outre que

s'il ne comparaît pas, le jugement sera continué et terminé en sa con

tumace.

DOUTE

La sentence de la Rote du 2 juillet 1918 doit-elle être confirmée ou

cassée?

Donné à Rome, le 1 e r mars 1919

J Prior, Ponent.

L. & S.

Dans la Chancellerie.

Jean Ladelci,

Notaire de la S. R. Rote.

Diarium Romanae Curiae Ì65.

DIAEIÜM ROMANAE CURIAE


Martedì 11 marzo 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione Ordinaria dei Sacri Riti, nella quale al giudizio degli Emi e Rmi Signori Cardinali, componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie:

1) Introduzione della Causa di Beatificazione e Çanonizazione del Servo di Dio Lodovico Pavoni, Sacerdote, Fondatore della Congregazione dei Figli di Maria Immacolata in Brescia.

2) Conferma di cult») prestato da tempo immemorabile al Servo di Dio Frate Ugolino da Gualdo Cattaneo, dei Romitani di Sant'Agostino, detto Beato.

3) Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Anna Maria Antigo, Monaca professa delle Clarisse.

4) Intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio proprio con la Messa e dell'elogio da inserire nel Martirologio dell'Ordine in onore del Beato Nonio Alvares Pereira, Confessore, dei Carmelitani dell'Antica Osservanza.

Martedì 18 marzo 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali, i Rrïii Prelati ed i Consultori Teologi, componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto sul dubbio intorno a due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Beata Giovanna d'Are, Vergine, detta «la Pulzella d'Orléans », e vengono proposti per la sua Canonizzazione.


NOMINE

Con Biglietto della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di promuovere:

26 febbraio 1919. Mons. Gaetano Gicognani, da Segretario di Nunziatura di - seconda classe a Segretario di prima classe.


Parimenti con biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare:

28 febbraio 1919. Il Rev. D. Giacomo Monreal y Oliver, canonico della cattedrale di Madrid, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota.

3 marzo » Il Rev. sac. D. Alberto Serafini, Minutante dei Brevi Apostolici.

11 » » Gli Emi signori Cardinali Raffaele Merry del Val, Guglielmo

Van Rossum, Donato Sbarretti e Filippo Giustini, Membri della S. Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi.

14 » » L'Emo signor Cardinale Filippo Giustini, Protettore dell'Istituto delle Suore di Nostra Signora delle Missioni.

28 » » L'Emo signor Cardinale Donato Sbarretti, Prefetto della S. Congregazione del Concilio.

» » » Il Rmo P. Francesco Saverio Hertzog, procuratore generale

dei Sulpiziani, Consultore della S. Congregazione Concistoriale.


Protonoiari apostolici ad instar participantium:

8 febbraio 1919. Mons. Giovanni Giacomo Hopstaken, della diocesi di Breda. » » » Mons. Pio Maria Guidi, della diocesi di Velletri.

23 » » Mons. Emanuele Nicola Silva, della diocesi di Arequipa. 27 » » Mons. Napoleone Carón, della diocesi di Trois-Rivières.

9 mafzo » Mons. Gioacchino Ferreira de Mello, dell' archidiocesi di

Fortaleza. » » » Mons. Luigi N. Nugal, della diocesi di Ghatam.


8 febbraio 1919. Mons. Adriano Lesourd, dell'archidioeesi di Rouen. » » » Mons. Baldassarre Delugan, della diocesi di Trento.

26 » » Mons. Armando Giov. Battista Leclercq, della dioc. di Lilla. » » » Mons. Teodulo Dieu, della medesima diocesi.

27 » » Mons. Luigi Eugenio Duguay, della dioc. di Trois-Rivières. 7 marzo » Mons. Eugenio Berti, dell'archidioeesi di Firenze.

9 » » Mons, Liberato Dionisio da Costa, dell'archid. di Fortaleza. 10 » » Mons. Agostino Oliva, dell'archidioeesi di Torino. 13 » » Mons. Gustavo Depreitere, della diocesi di Oklahoma. » » » Mons. Bernardo Mutsaers, della medesima diocesi.


ONORIFICENZE

Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti

onorificenze:


12 febbraio 1919. Al sig. Vittore Eastman Cox, ministro del Cile presso la

repubblica dell'Equatore.

La Commenda con Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

27 febbraio 1919. Al sig. Giacomo D. Ryan, dell'archidiocesi di S. Giovanni di Terranova.

7 marzo » Al sig. Lope Tejera, dell'archidiocesi di S. Giacomo del Venezuela.


22 febbraio 1919. Al sig. Giovanni Bernard, della diocesi di Lilla.

Al sig. Luigi Carlo M. Selosse, della medesima diocesi. Al sig. Pierre Lacy, dell'archidiocesi di Birmingham. Al sig. Augusto Bonanni, architetto della R. Fabbrica. Al sig. avv. Enrico Tuccari, di Roma. Al sig. dott. Giuseppe Pietro Dias Chorao, della diocesi di

Guarda.

11 » » Al sig. conte Francesco Vitali, dell'archidiocesi di Fermo.

»

23 1 7 9

»

marzo »

li Cavalierato dell'Ordine di £. Gregorio Magno, classe civile:

Giuseppe Mathis, dell'archidiocesi di Lione, prof. Carlo Cruciani, di Roma, conte Alberto Giovanni Battista de la Saigne de

Saint-Georges, della diocesi di Moulins. Ernesto Bonduel, della diocesi di Lilla. Maurizio Vanlaer, della medesima diocesi. Cirillo Carrez, della medesima diocesi. Giuseppe Vuillot, della medesima diocesi. Giulio Voituraz, della medesima diocesi. Carlo Flipo, della medesima diocesi. Paolo Leurent-Béghin, della medesima diocesi, dott. Giulio Vanneufville, della medesima diocesi. Paolo Toutlemonde-Hyndrichs, della medesima dioc. Vincenzo van den Heu vel, della dioc. di Bois-le-Duc. Giovanni Desmarquet, della diocesi di Amiens.

21 febbraio 1919. Al s

27 » Al si » Al si

» » » Al si » » » Al si » » Al si » » Al si » » Al si » » » Al si » » » Al si » » >> Al s » » » Al si

1 marzo » Al si 14 » » Al s


La Gran Croce'dell'Ordine di^S. Silvestro Papa:

19 marzo 1919. Al sig. Giuseppe Hoette, della diocesi di Münster.


21 febbraio 1919. Al sig. Giuseppe Benaglia, di Roma. 9 marzo 19Í9. Al sig. prof. cav. Dionisio de Sarno S. Giorgio, console di

Spagna a Belgrado. 11 » » Al sig. cav. Tullio Milani, della diocesi di Velletri.


9 marzo 19.19. Al sig. Giulio Fumasoni-Biondi, di Roma.




17 febbraio 1919. Mons. Alessandro Trebaure, di Cuyaba. 15 marzo » Mons. Vincenzo Sisto, della diocesi di Casale Monferrato. 18 » » Mons. Francesco Mala venda, dell'archid. di Reggio Calabria. » » » Mons. Antonio Bossi, della diocesi di Guastalla.

Cameriere Segreto di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S. :

8 febbraio 1919. Il conte Francesco Bernetti, dell'archidioeesi di Fermo.


21 novembre 1918. Mons. Giuseppe Fischer, della diocesi di Rotenburg. » » » Mons. Giuseppe Standenmaier, della medesima diocesi. 23 dicembre » Mons. Antonio Maria dos Santos Portugal, dell'archidio

eesi di Lisbona.

7 marzo 1919. Mons. Mario Più, dell'archidioeesi di Cagliari. 24 » » Mons. Efisio Argiolas, della medesima archidiocesi. » » » Mons. Giuseppe Uras, della medesima archidiocesi.

N E C R O L O G I O

23 marzo 1919. L 'Emo signor cardinale Francesco di Paola Cassetta, vescovo di Frascati, sotto-decano del S. Collegio, prefetto della S. Congregazione del Concilio.

Annus XI - Vol. XI 1 Maii 1919 Num. 6

ACTA APOSTOLICAE SEDIS

AD R. P. D. IOSEPHUM MARIAM ROBERTI, GORREGTOREM GENERALEM FRATRUM

MINIMORUM, QUARTO EXEUNTE SAECULO A CANONIZATIONE S. FRANCISCI

DE PAULA.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Quandoquidem,

divino beneficio ac munere , finem tandem cepit belli huius atrocitas

quae omnis generis ru inas m i n i s ubique cumulavit, in primis dari ope

ram sanctitudini chris t ianorum morum revocandae, cui tam magna sunt

allata detr imenta, omnino apparet oportere. Huc spectat non modo in

divinae legis meditatione versari, sed etiam in illos diligenter intueri ,

qui praeclarissima exsti terunt christianae perfectionis exempla. I taque

auspicato proxima occasio vobis adest sanctissimi Conditoris vestri stu

diosius vi tam recolendi, quar to iam pleno saeculo, cum ei caelestes

honores rite decreti sunt. Nobis autem pergratum accidit eius praestan

tissimi viri renovari memoriam, quem iam pridem peculiari quadam

veneratione prosequimur. - Etenim in Francisco de Pau la cum omnium

chris t ianarum vir tu tum decora, tum illa tr ia maxime elucent : humili

tat is spiritus, poenitentiae auster i tas et ardor caritatis. Nam qui de se

t am démisse sentiebat, ut honore sacerdotii se indignum putaret , non

al iunde quam ex ipsa humilitate sumpsit suorum nomen a lumnorum,

quos mínimos appellavit. Cumque esset innocentissimus, incredibile est

quan ta quamque multiplici asperitate corpus affligeret, solitus ésurîalem

quadragesimalis victus tenui tatem in to tum annum producere. Qua vero

caritate is flagrasse dicendus est, qui eam instituto suo t amquam insi-

ACTA, vol. XI, n. 6. — 1-5-919. 12

COMMENTARIUM OFFICIALE

E P I S T O L A E

I


gnem notam impressam rel iqui t? Harum quidem vir tu tum hodie, s i

u n q u a m antea, usus est pernecessarius, cum t am multos a divinae fidei

obsequio abalienat superbiae contumacia; cum effrenata cupido fluxis

bonis fruendi dominatur lat issime; cum h u m a n u m genus emergit ex hoc

bello ea gerens odii invidiaeque vulnera, quibus sola Iesu Christi caritas

mederi posse videatur. Vos igitur, probe considerantes quid ab optimo

quoque requirant haec tempora, vel alacriores Legiferi Patr is vestigia,

Deo adiuvante, persequemini. I ta non exigua vestri Ordinis erga Eccle

siam civilemque societatem accrescent promer i ta ; qui quidem Ordo

usque adhuc hominibus f lorui t pietate doctr inaque praestant ibus, iisque

non suae gloriae studiosis, sed communis utili tatis. Ita etiam vosmet

ipsos magis magisque probabitis huic Apostolicae Sedi, quae vestram

observantiam ac f idem pa te rna voluntate rependere consuevit.

Nos vero istam faustae rei commemorat ionem valde vobis profutu-

ram speramus ; atque ad eius solemnitatem augendam haec de sacro

Ecclesiae thesauro damus per l ibenter :

I. Ut quovis die proximi mensis maii, excepto die Ascensionis Do

mini, in omnibus Ordinis sacris aedibus saecularia solemnia agi liceat,

facta potestate cuilibet sacerdoti u t r iusque Cleri Missam de Sancto, pro

pr iam Minimorum, celebrandi, tum in t r iduana supplicatione, tum ipso

fausto die.

II. Quo die festum agetur, ant is tes loci, vel per se veì per alium ab

ipso deputandum, Papalem benedictionem impertiat .

III . Quicumque ecclesias Minimorum, ubi saeculare festum celebra

bitur, eo ipso die inviserint, Indulgentiam Plenar iam toties quoties ad

modum Port iunculae lucrari possint.

IV. Triduo ante festum vel post usque in diem octavum sacerdo

tes, quotquot sunt e Minimis, possint, extra Urbem, coronas precatorias,

Crucifixi effigies et sacra numismata Indulgentiis Apostolicis benedi

cendo ditare.

Denique Officio et Festo S. Francisci de Pau la celebrando secun

dam diem Dominicam post Pascha, ut antea, pro toto Minimorum Ordine

in perpetuum assignatam volumus. - Atque auspicem divinorum mune

rum et pa ternae Nostrae benevolentiae testem, tibi, dilecte fili , et omni

bus , quibus praeposi tus es, apostolicam benedictionem peramanter im

per t imus.

Datum Romae apud sanctum Pe t rum, die II mensis aprilis, in festo

S. Francisci de Paula, MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV


II

AD IACOBUM S. R. E. CARD. GIBBONS, ARCHIEPISCOPUM BALTIMORENSEM, G U I -

LELMUM S. R. E. CARD. O'CONNEL, ARCHIEPISCOPUM BOSTONIENSËM, CETE

R O S Q U E ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS FOEDERATARUM AMERICAE CIVI

TATUM DE EPISCOPORUM CONVENTIBUS ET DE SACRA AEDE IMMACULATAE

VIRGINI ^VASHINGTONIAE DICANDA.

Dilecti filii Nostri, venerabiles fratres; salutem et apostolicam bene

dictionem. — Communes l i t teras vestras Washingtonia datas, quo dilecti

filii Nostri Iacobi S. R. E. Presb. Card. Gibbons quinquagesimum episco

pa tus natalem ad celebrandum coiveratis, reddidit Nobis, istinc nuper

reversus, ven. frater Bonaventura, archiepiscopus titulo Corinthiensis,

Nostrae apud vos in tam singulari evento interpres nunt iusque laetitiae.

Confirmarunt eae quidem, novo pietatis studiique erga Nos vestri testi

monio, quam coniuncti Nobiscum si t is ; quam vero coniuncti inter vos,

sollemnia ipsa, cura et frequentia omnium vestra, apparate feliciterque

acta, clariore in luce collocarunt. Ut rumque vobis, venerabiles fratres,

vehementer gra tu lamur ; at id tamen vehementius, quod ea usi estis oppor

tunitate , ut de rebus maximi momenti , quae ad Ecclesiae reique publicae

uti l i tatem aeque pertinent, communiter disceptaretis. Comperimus enim

vos animis decrevisse concordibus, un um in locum quotannis convenire

universos, consilia ad rem catholicam provehendam aptiora inituros, item

que duos constituisse e gremio episcoporum coetus, quorum alter prae

sertim de re sociali, alter de recta puerorum iuvenumque institutione

quaestiones perscrutetur et ad ceteros conlegas referat. Dignum sane

proposi tum cui accedat, cum voluptate animi coniuncta, commendatio

Nostra. Crebri enim episcoporum conventus, quos haud semel proba

run t decessores Nostri, mirum quan tum inserviunt catholici nominis

incremento; quandoquidem, si in commune conferant singuli quidquid

investigando experiendoque didicerint, expedita res erit dispicere qui

serpant occulte errores, quae cleri populique disciplinae detr imenta

immineant, quae praesto sint, ad eos evellendos, ad hanc firmandam

remedia, num animorum motus in regione vel tota ipsa republica

deprehendantur , quos ad regundos vel aequis continendos finibus Pasto

rum sollertia sit valde profutura. Cum p ropu l sa tone autem mali it

pari ter consectatio boni, ad quam alii al iorum incitantur exemplis.

Sicubi enim laetiorem fructuum segetem certa quadam via ac rat ione


excrevisse appareat , nemo non videt, episcopos, qui in coetum conve

nerint, id, pro temporum re rumque condicione, in sua quemque dioecesi,

acturos certatim esse, quod alibi fieri viderint cum tam praeclara ani

morum utilitate. Neque vero est cur fusius hor temur , adeo res urget,

ut actionem, quam oeconomicam socialem vocant, studiose constanter

que persequamini ; caveatis tamen, ne populares vestri a Christianis

rat ionibus, quas fel. rec. decessor Noster Leo XIII in Encyclicis Lit

teris Rerum Nommm enucleavit, opinionum fuco animorumque pertur

bationibus abrepti , misere discedant. Quod profecto, si unquam alias,

certe per has rerum vices plur imum habet periculi, quando tota socie

tatis hominum compages videtur in discrimen vocari et civium inter

se caritas invidiae tempestate restingui ac paene obrui. Haud mino

rem tamen prae se fert gravitatem catholica puerorum atque adule

scentium institutio, qua sarcta tectaque, in tuto sit civium fidei morum

que integritas. Quapropter nostis, venerabiles fratres, Ecclesiam Dei

n u n q u a m desti tisse eiusmodi institutionem cum summopere provehere,

tum pro viribus ab omni oppugnat ione defendere ac tuer i : cuius quidem

rei si certa deforent argumenta , ipsa inimicorum christiani nominis,

apud veteres nationes, agendi ratio certissimo argumento esset. Etenim,

ne praestet Ecclesia incolumem teneriorum animorum fidem, neve ludi

privati, materna eius providentia constituti, cum publicis a religione

alienis feliciter certent, adversari i sibi velle solis vindicare docendi

potesta tem; nat ivum patrumfamilias ius omnino proterere ac violare;

in t an ta falsi nominis libertate religiosis catholicisque viris liberam eru

diendorum adulescentium facultatem circumscribere, adimere, quoquo

saltem pacto praegravare. Quibus vos istic ab incommodis vacuos,

exploratissimum habemus largitate ac sedulitate admirabili catholicis

scholis condendis dedisse operam; neque minorem curionibus religio

sisque ex ut roque sexu sodalibus t r ibuimus laudem, qui, vobis ducibus,

ad tu tandam, qua late patent Foederatae istae Civitates, scholarum sua

rum prosperi tatem atque efficientiam, nec sumpt ibus nec laboribus

pepercerint. At vero, quod ceterum vobis persuasum est, neut iquam

licet secundis sic rebus confidere ut , quae futura sint , neglegantur, cum

Ecclesiae sors ac rei publicae a scholarum fortunis ac disciplina omnino

pendeat ; neque enim alii e runt Christifideles quam quos docendo, insti

tuendo informaveritis. Atque hic memor ad Washingtoniensem studio

rum Universitatem sponte provolat cogitatio. Iucundo sane animo mira

biles Lycei istius magni prosecuti adhuc sumus progressiones, quibuscum

tam bona spes cohaeret Ecclesiarum ves t rarum ; eoque nomine praecipue

gratia Nostra hominumque memoria digni dilectus fi l ius Noster Cardi-


nalis Balt imorensium Archiepiscopus et ven. frater Episcopus tit. Germa-

nicopolitanus eiusdem Lycei moderator . Quos autem non ita di laudamus,

t amquam si velimus navitatem operamque praeterire vestram, cum perspe

ctum habeamus , in fovendo isto disciplinarum sacrarum opt imarumque

artium domicilio haud mediocriter ad hunc diem industr iam omnium

vestram desudasse, neque dubi temus quin sitis in posterum, et quidem

alacrius, saluberrimo instituto adfuturi. Quod praeterea ad Nos adfertur,

consilium. Aedis Sacrae, ad Lyceum, in honorem Virginis Immaculatae eri

gendae, vehementer in popular ium animis pietatem erga Eam excitavisse,

scitote id Nos mirifice recreasse. Quemadmodum enim sanctissimum pro

positum fel. rec. decessor Noster P ius X et probavit et laudibus omnibus

extulit, sic nihil Nobis antiquius quam ut in urbe magnae istius reipu

blicae principe templum quam citissime perficiatur Caelesti Pa t rona

totius Americae dignum, eo vel magis quod Lyceum vestrum, Deipara

Immaculata auspice, perfectius quiddam attigisse dicendum est. Confi

dimus equidem fore ut, perinde ac Lyceum sedes erit, quo catholicae

doctrinae studiosi, quasi in centrum radii, in tendant ac concurrant , ita

eam in Aedem Sacram, Virgine Immacula ta grat iarum omne genus

sequestra,, non modo qui in discipulorum numerum adlecti vel adle-

gendi posthac sint, sed catholici quoque omnes e Civitatibus istis, veluti

in Sanctuar ium peculiare ac proprium, intueantur , et religionis pieta

t isque causa frequentissimi confluant. O illucescat quampr imum ille

dies, quo vobis, venerabiles fratres, tanto huic operi fastigium impo

nere liceat. Ut vero inceptum ne diu protrahatur , efficiant, collata libe-

ralius quam solent stipe, quotquot catholica apud vos professione glo

r ian tur ; neque tan tummodo singuli, sed sodalitates quoque omnes, illae

in primis, quibus, insti tuto suo, Deiparae cultus cordi est. Nec secun

dum in hoc insigni certamine catholicas decet mulieres obtinere locum,

utpote quae debeant eo magis Immaculatae Virginis promovere gloriam,

quo Eius gloria in sui sexus honorem propius recidit ac redundat . Quos

vero hortat i sumus verbis, ut eos exemplo etiam Nostro ad pie lar

giendum permoveamus, Altare eiusdem templi princeps peculiari dono

illustrare deliberavimus. Tempestive igitur missuri Washingtoniam sumus

Imaginem Beatissimae Virginis sine labe conceptae, quam musivo opere

in officina Vaticana effingendam curabimus, eaque, in a ra maxima

al iquando collocata, monumento erit cum pietatis erga Mariam Imma

culatam Nostrae, t um singularis qua Lyceum complectimur benevo

lentiae. Enimvero in eo versatur societas hominum discrimine, quod

hinc praesentem Virginis opem, illinc communia omnium molimenta

etiam atque etiam postulare videatur. Posi ta ea quidem est in arcto


salutis exitiique confinio, nisi caritatis iusti t iaeque legibus denuo ac

firmius s tabi l iatur; qua in re vos maxime omnium elaboretis oportet,

cum mul tum apud gentem vestram possitis, quae , sanioris l ibertatis

christ ianaeque humani ta t i s ra t ionum retinentissima, praecipuam habi

tu ra est par tem et in tranquil l i tate ordinis rest i tuenda et in societate

hominum ad eadem principia, post t am violentam eversionem rerum,

ins tauranda ac renovanda. Caelestium interea mune rum conciliatricem

paternaeque benevolentiae Nostrae testem, vobis, dilecti fil i i Nostri,

venerabiles fratres, clero populoque unicuique vestrum commisso, iis

praesert im qui ad Washingtoniensis templi exaedificationem adiumento

au t fuerunt au t erunt in posterum, apostolicam benedictionem aman

tissime in Domino impert imus.

Datum Romae apud S. Pet rum, die x aprilis MCMXIX, Pontificatus

Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV




I

LETTERA CIRCOLARE ALL'EPISCOPATO ITALIANO IN ESECUZIONE DEL DECRETO

« PRO CONCILIORUM CELEBRATIONE IN REGIONIBUS ITALIAE » DEL 15 FEB

BRAIO 1919.

Con circolare della S. Congregazione dei Vescovi e Regolari in data

24 agosto 1889 Leone XIII, di v. m., aderendo al voto di parecchi Arci

vescovi e Vescovi d'Italia, mentre sanzionava l 'uso delle conferenze epi

scopali, già fin dal 1849 introdotto in parecchie regioni d'Italia e parti

colarmente nell 'Umbria, e ne prescriveva e disciplinava la celebrazione,

stabiliva inoltre quali e quante dovessero essere le r iunioni o conferenze

dei Prelati italiani, at tenendosi in ciò alle note divisioni regionali d'Italia.

Nulla sembra doversi innovare di quanto venne allora definito, salvo

le due modificazioni che la s. m. di Pio X, per giuste ragioni, credette

necessario int rodurre circa l 'Emilia e circa il Lazio, o circondario di Roma,

come si chiamò nella detta circolare.

Rimane quindi fisso che per le conferenze episcopali e rispettiva

mente pei concilii regionali gli Ordinari d'Italia si raggruppino a seconda

delle regioni che qui sotto vengono elencate.

1. L'Emilia, comprendente la provincia ecclesiastica di Modena, più

le sedi immediatamente soggette di Parma, Piacenza e Borgo S. Donnino.

2. La Romagna, comprendente le provincie ecclesiastiche di Ravenna

e Bologna e l 'arcivescovato di Fer rara con l 'unita sede di Comacchio.

3. Le Marche, comprendenti le provincie ecclesiastiche di Fermo ed

Urbino, gli arcivescovati di Camerino, Ancona ed Umana, più le sedi

immediatamente soggette di Treia, Fabr iano e Matetica, Fano , Iesi,

Osimo e Cingoli, Recanati e Loreto.

4. L'Umbria, comprendente le sedi arcivescovili di Spoleto e Perugia,

più le sedi vescovili immediatamente soggette di Orvieto, Poggio Mir

teto, Rieti, Narni e Terni , Amelia, Todi, Norcia, Foligno, Città della

Pieve, Assisi, Nocera, Gubbio e Città di Castello,


5. L'Etruria, comprendente le provincie ecclesiastiche di Pisa, F i

renze e Siena, l 'arcivescovato di Lucca, più le sedi immediatamente

soggette di Arezzo, Cortona, Montalcino, Mon tepu lc i ano^ Pienza.

6. Il Lazio Superiore o Regione Cimina, comprendente le diocesi di

Civitavecchia e Corneto, Sutri e Nepi, Civita Caste l lana-Orte e Gallese,

Viterbo e Toscanella, Montefiascone, Bagnorea, Acquapendente, nonché

le abbazie nullius di S. Paolo fuori le mura , dei SS. Vincenzo ed Ana

stasio delle Tre Fontane , e di S. Martino al Monte Cimino.

7. Il Lazio Inferiore, comprendente le diocesi di Tivoli, Segni, Anagni,

Ferent ino, Alatri, Veroli, Sezze-Piperno e Terracina, Sora-Aquino e Ponte-

corvo, più l 'abbazia nullius di Subiaco.

8. La Campania, comprendente le provincie ecclesiastiche di Capua,

Napoli, Sorrento, e l 'arcivescovato di Gaeta, la sede immediatamente

soggetta di Aversa e l 'abbazia nullius di Montecassino.

9. Il Beneventano, comprendente la provincia ecclesiastica dello

stesso nome e l 'abbazia nullius di Monte Vergine.

10. Il Salernitano e la Basilicata, comprendenti le tre provincie

ecclesiastiche di Salerno, Acerenza e Matera, Conza e Campagna, più

l 'arcivescovato di Amalfi, e le sedi immediatamente soggette di Cava

e Sarno, Melfi e Rapolla, e l 'abbazia nullius della Sant iss ima Trini tà

della Cava.

11. Le Calabrie, comprendenti le provincie ecclesiastiche di Reggio

e S. Severina, gli arcivescovati di Cosenza e Rossano, più le sedi im

mediatamente soggette di Mileto, S. Marco e Bisignano.

12. Gli Abruzzi, comprendenti tut te le sedi arcivescovili e vescovili

esistenti nel territorio abruzzese.

13. Le Puglie, comprendenti le provincie ecclesiastiche di Bari, Brin

disi, Manfredonia, Otranto, Taranto, Trani e Barletta, più le sedi vesco

vili immediatamente soggette di Foggia, Gravina ed Irsina, Molfetta-

Terlizzi e Giovinazzo, Monopoli, Nardo, e la prela tura nullius di Alta-

mura ed Acquaviva.

14. La Sicilia, comprendente tut te le sedi arcivescovili e vescovili

dell'isola, l 'abbazia nullius di S. Lucia del Mela, e la sede vescovile di

Lipari.

15. La Sardegna, comprendente tut te le sedi arcivescovili e vesco

vili esistenti nell'isola.

Quanto al Veneto, Lombardia e Liguria, poiché la regione coincide

con la provincia ecclesiastica, nulla avvi da immutare per la celebra

zione dei concilii provinciali.


Quanto al Piemonte, dove sebbene siano due le provincie, u n i c a e

la conferenza, se gli Ordinari credessero miglior cosa in luogo di due

concilii provinciali farne uno solo regionale, po t ranno farne domanda,

che sarà bene accolta, sembrando in massima cosa opportuna.

Siccome poi nella circolare superiormente ricordata del 1889 il Sommo

Pontefice stabiliva che « I I o . In ciascuna delle mentovate regioni procu-

« reranno i Vescovi di convenire insieme almeno u n a volta l 'anno per

« appianare e risolvere con mutuo consiglio le difficoltà che incontrano

« nel governo delle rispettive diocesi, per promuovere in tut to la rego

l a r i t à e la uniformità della ecclesiastica disciplina e per emettere, ove

« le circostanze lo richiedessero, atti collettivi di qualsiasi genere » si fa

riflettere che questa disposizione non viene punto infirmata dal Codice,

dove al can. 291 § 1, circa le conferenze episcopali, vien detto che nisi

aliter pro peculiaribus locis a Sede Apostolica provisum fuerit... Ordinarii

locorum saltem quinto quoque anno éonvenient.

Rimane quindi fermo che le conferenze episcopali per regioni deb

bono continuare a tenersi in Italia ogni anno nel modo superiormente

indicato. E tale è la mente di Sua Santi tà Benedetto P P . XV che viene

comunicata ai Rmi Ordinari d'Italia per la sua piena osservanza.

Dato a Roma, dalla Segreteria della S. Congregazione Concisto

riale, 22 marzo 1919.

J$ | G. CARD. DB LAI , Vescovo di Sabina, Segretario.

L. & S.

f V. Sardi, Arciv. tit. di Cesarea, Assessore.

II

DUBIUM SUPER DECRETO « REDEUNTIBUS »

die 25 Octobris 1918

Quidam Ordinarii S. Congregationi Consistoriali sequens dubium

dir imendum proposuerunt :

« An clerici in sacris, militum vulneratorum vel infirmorum adsi-

« stentiae addicti, qui ex huiusmodi ministerio sponte sua maluerunt

« t ransire ad militiam pugnantem, quin t amen mortem vel mutilatio-


« nem intulerint, teneantur , iuxta mentem decreti Redeuntibus, dispen-

« sationem a Sancta Sede impetrare , ut ad sacri ministerii exercitium

« res t i tuantur ».

Cui Sacra Congregatio respondendum censui t : Affirmative.

Atque ita rescripsit ac declaravit, die 28 martii 1919.

£g C. CARD. DE LAI, Ep. Sabinen., Secretarius.

L. $ S.


I I I




28 martii 1919. — Cathedrali ecclesiae Desmoinensi praefecit R. D.

Thomam Guilelmum Drumm, parochum ecclesiae S. Patri t i i civitatis

Cedar Rapids, in archidioecesi Dubuquensi .

29 martii. — Titulari archiepiscopali ecclesiae Achridanae Rmum

Dnum Ioannem Baptistam Cieplak, suffraganeum Rmi Dñi Eduardi

de Ropp, archiepiscopi Mohiloviensis.

31 martii. — Titulari episcopali ecclesiae Dardani R. D. Antonium

Keil, canonicum theologum metropoli tanae ecclesiae Salisburgensis et

rectorem Seminarii maioris eiusdem civitatis, quem deputavit in auxi

liarem R. P. D. Ignatii Rieder, archiepiscopi Salisburgensis.

2 aprilis. — Cathedrali ecclesiae Ergadiensi et Insu la rum in Scotia

R. D. Donaldum Martin, administratorem pro-cáthedralis ecclesiae Oban.

14 aprilis. — Titulari episcopali ecclesiae Isiondensi R. D. Marcel

l inum Carolum Marty, canonicum archipresbi terum cathedralis ecclesiae

Ruthenensis , quem deputavit in coadiutorem cum iure futurae succes

sionis R. P. D. Felicis Augusti Béguinot, episcopi Nemausensis .

S. Congregatio de Religiosis 179

SACBA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS

DUBBIO

Sono stati t radott i in varie lingue i canoni r iguardanti le religioni

laiche; traduzioni autorizzate, ma non officiali. Ora, in qualche tradu

zione, il testo di alcuni canoni non concorda con il disposto degli stessi

canoni nel Codice.

Si domanda se sia intervenuto qualche cambiamento in proposito,

o debba starsi al testo del Codice e r i tenere errato il testo della tra

duzione.

La S. C. dei Religiosi, esaminata debi tamente la cosa, dichiara

doversi stare ai prescritto del Codice e doversi emendare la t raduzione.

Dalla Segreteria della S. C. dei Religiosi, 2 aprile 1919.

Mauro M. Serafini, Ab. O. S. B., Segretario.

SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE

I

PRIVILEGIA CONCEDUNTUR « PIAE UNIONI CLERI PRO MISSIONIBUS ».

Ex Audientia SSmi habita die 20 martii 1919

SSmus Dominus Noster Benedictus Divina Providentia Pp . XV,

referente me infrascripto S. Congregationis de Propaganda F ide Car

dinali Praefecto, RR. DD. Sacerdotibus « Piae Unioni Cleri pro Mis

sionibus », vulgo : Pia Unione Missionaria dei Clero, adscriptis et in

posterum adscribendis, dummodo ad sacramentales confessiones audien

das sint adprobat i , facultatem benigne concessit benedicendi coronas

Septem Dolorum B. M. V., cum applicatione omnium et s ingularum

Indulgent iarum quas Summi Pontifices eiusmodi coronis impert i t ! sunt ,


et benedicendi ac imponendi, sub unica formula, scapularia quae ut

Sodales praedictae Piae Unionis imponendi facultate gaudent . Voluit

insuper Sancti tas Sua ut nominat io Praesidis pro diversis regionibus

Piae Unionis Cleri pro Missionibus Revmo P. D. Cardinali Praefecto

reservetur eique facultas sit immutandi Sta tu ta Piae Unionis prout diver

sitas regionum in quibus erigitur exegerit.

Datum Romae ex Aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide,

die et anno quibus supra.

G. M. CARD. VAN ROSSUM, Praefectus.

L. >$<S.

C. Laürent i , Secretarius.

I I

DESIGNATIO ORDINARIORUM PRO APPELLATIONE IUXTA CAN. 1594, § 2

Iuxta can. 1594, § 2 Codicis Iuris Canonici pro appellat ione:

Rmus Archiep. Sydneyensis designavit Ordinarium Maitlandensem.

» » Perthensis , Ordinarium Adelaidensem.

» » Adelaidensis, Ordinarium Melburnensem.

» » Brisba tien sis, Ordinarium Armidalensem.

Quas designationes SSmus D. N. Benedictus Pp . XV, die 20 mar

tii 1919, approbare d igna tus est.

I I I

NOMINATIONES

Brevibus apostolicis nominati s u n t :

2 aprilis 1919. — Vicarius apostolicus de Scensi meridionali in

Sinis R. P. D. Antonius Maria Capettini, e Sem. SS. AA. Petri et Paul i

de Urbe pro Missionibus exteris.

— Coadiutor cum iure successionis Vicarii apostolici de Ce-li Septen

trionali in Amis Il lmus ac Revmus D. Ioannes de Vienne, e Congr.

Missionis, episcopus tit. Abriten., antea Vicarius apostolicus de Ce-li

meridio-occidental i.

S. Congregatio Rituum


181

I

S P O L E T A N A

DECRETUM CONFIRMATIONIS CULTUS AB IMMEMORABILI TEMPORE PRAESTITI

SERVO DEI FR. UGOLINO A GUALDO CAPTANEORUM, ORDINIS EREMITARUM

SANCTI AUGUSTINI, BEATO NUNCUPATO.

Vetera et nova documenta, et iam ab agiographis provinciae Umbriae

producta , Dei Famulum Ugolinum a Gualdo Gaptaneorum, quem Ordo

Eremitarum S. Augustini inter suos a lumnos cooptasse gloriatur, Beva-

niae or iundum et Gualdi na tum vertente saeculo decimotertio t radunt .

In natal i oppido a parent ibus pie inst i tutus, et puer et adolescens prae

clara praebui t exempla vir tutum, pot issimum vitae solitariae et poeni

tentis caelestium rerum contemplationi coniunctae. Eodem in loco

magnus adhuc exstat lapis in memoriam Dei Servi orantis, nomine

Beato Ugolino appel la tus . In August inianum Eremi tarum Ordinem bene

vole receptus, ipse praecepta et consilia religiosae familiae fideliter

observasse sanctique viri opinione apud suos et exteros inclaruisse

fertur, concivibus frustra conant ibus ut in patr iam, iuxta omnium vota,

reverteretur. Circa a n n u m 1258, i terum ins tant ibus Gualdensibus civibus

illisque monachis S. Benedicti l ibenter annuent ibus , eorum monaste

rium cum ecclesia praefato Ordini August inianensi legitime a t t r ibutum

fuit. Tunc Ugolinus, Super iorum iussu, in patriaro^reversus, monachus

et prior u n a cum socio beato Angelo a Fulgineo possessionem cepit

conventus et ecclesiae, quam impensa voluntate et cura instauravi t et

honori sancti Patr is et Doctoris Augustini dica vit. Biennium ibi vixit

Dei Famulus sancteque obiit die I a ianuari i anni 1260. Funere sole

mni ter acto et quovis ordine civium confluente, eius corpus in eadem

ecclesia sepul tum fuit; ubi duos circiter annos quievit integrum, donec

a quodam religioso sodali pes dexter abscissus est et ecclesiae floren-

t inae ad ipsum Ordinem August inianensem pert inenti donatus . Quo

t amen idem corpus, veluti thesaurus , melius custodiretur, auctori tate et

iussu Bartholomaei Episcopi Spoletani in ecclesiam parochialem Ss. An

tonii et Antonini mar tyrum, ab ipsomet Episcopo consecratam, t rans

la tum fuit. Ibidem usque ad annum 1640 legebatur vetustissima inseri-

182 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium, Officiale

ptio marmorea , eodem anno res taura ta , quae refert consecrationem

eiusdem ecclesiae rite perfectam tempore Urbani IV anno 1262, die domi

nica 2 septembris, intervenientibus septem Episcopis Umbriae, nempe

Spoletano, Assisiensi, Eugubino, Fulginatensi , Nucerino, Interamnensi

et Tudert ino. Singuli antist i tes posuerunt indulgentias, in forma con

sueta lucrandas a fidelibus visi tantibus ipsam ecclesiam consecratam

ad honorem Dei et B. Mariae semper Virginis et Ss. Antonii et Antonini

mar tyrum, quorum corpora hic quiescunt et corpus B. Ugolini. Id quoque

describitur a Ludovico Iaeobiili agiographo sanctorum et beatorum

Umbriae et confirmatum ab Actis sacrae Visitationis in Castro Gualdo

Gaptaneorum mense iulio anno 1713 peractae a Carolo Hyacintho Lasca -

ris, O. P., Episcopo Spoletano, qui etiam invisit t um hortum B. Ugo

lini nuncupa tum, tum reliquias Ecclesiae, prope domum paternam, sub

titulo Beati Ugolini ab Universitate, eo defuncto, aedificatam Progressu

temporis , ne corpus Servi Dei furtim raperetur , in arca nucea affabre

sculpta et deaura ta inclusum, in ecclesia subter ranea collocatum fuit

super altari eidem B. Ugolino dicato, sub quo a s s e r v a b a t u r corpora

praefatorum sanctorum mar tyrum. Deinceps Confraternitas a miseri

cordia et a B. Ugolino nuncupa ta canonice illic erecta est, cuius sodales

saccis nigris incedunt sub proprio vexillo, adiecta ipsius Beati imagine.

Ex document is authenticis anno 1470 constat quod illo anno Pet rus Sañ-

tessis seu Faressis, prior Fra terni ta t i s B. Ugolini, tes tamento reliquit

l ibras decem denariorum pro opere sancti Ugolini speciatim ecclesiae

fatiscenti reparandae , quod opus ipsa Gualdensis civitas perficiendum

susceperat. Pia vero sodali tas anno 1568, aggregata sodalitati romanae

a S. Ioanne Decollato, ad haec usque tempora Servi Dei cultum fovet

et provehit eiusque festos dies solemniter peragit, et in sacris functio

nibus et processionibus quisque ex pr ior ibus fraternitatis insigne honoris

et potestatis praefert effigie Sancti Ioannis Decollati et B. Ugolini deco-

ra tum. Insuper ad cultum Servi Dei augendum, Gualdenses in s tatuto

civitatis, anno 1483 edito, s ta tuerunt et ordinaverunt quod praefatae

ecclesiae S. Augustini in festivitate beati Ugolini, die I a ianuarii , quo

tannis dentur et offerantur duae librae cerae per dictum Commune.

Nec prae tereundum est quod in pariete cubiculi adiacentis memoratae

ecclesiae adsunt depictae sacrae imagines; n e m p e : Domini nostri Iesu

Christi cruci afíixi in medio, B. Mariae Virginis ac S. Ioannis Evange

listae ad latera crucis et S. Mariae Magdalenae ad pedes Crucifixi. Aspi

citur quoque beatus Ugolinus indutus veste nigra sui Ordinis et cin-

ctus in capite aureola eiusdem formae ac aliae imagines. Ipse manu

dextera defert filium et sinistra l ibrum aper tum in quo legitur: « Para-


<< disum intravi quia Regulam Patr is mei Augustini observavi ». Ex

fragmento inscriptionis huic operi subiectae patet ipsum absolutum

fuisse anno 1482. Praeter haec quae ex processu Spoletano deprompta

ad antiquitatem cultus Ugolino exhibiti pertinent, causae actores eiusdem

cultus continuationem ad haec usque tempora comprobare student, prae

sertim per Acta Sacrae Visitationis in eodem Processu inserta Episco

porum Spoletanae dioeceseos, nempe Fulvii Ursini saeculo xvi, Maphaei

Barberini , qui postea Urbanus VIII fuit, saeculo xvn, Vincentii ab Aqua

et Francisci M. Locatelli saeculo x v n i ; et per sacras functiones sole

mniter celebratas anno 1904, in honorem Servi Dei, cuius exuviae, occa

sione reparat ionis ecclesiae in eius par tem super iorem delatae, restau-

rat ione absoluta, in elatum locum post altare princeps collocatae fuerunt.

* Qua demum pietate ac fiducia Gualdenses Ugolinum colunt et invocant

in suis necessi tat ibus sive publicis sive privatis, opem implorantes et

grat ias ob accepta beneficia reddentes , testes sunt devotae peregrina

tiones, oblationes, dona ex voto, candelae accensae et similia ad eius

exuvias honorandas . Quod potissimum accidit in praecipuis solemnita

t ibus ac in festivitate Servi Dei et quando, iuxta morem a maioribus

t radi tum, ter in anno vel pluries, urgente necessitate, illa sacra pignora

palam exponuntur , ad vitandam moda l i t a t em vel tempore pestilentiae,

ad petendam pluviam, ad pos tu landam serenitatem vel pro qualibet alia

necessitate et publica causa. Quibus omnibus superius recensitis aliisque

argument is in Processu Ordinario Spoletano deductis cum subsequent i

sentent ia Iudicis delegati super casu excepto a decretis Urbanianis , cun

cta haec Acta Processual ia ad Sacram Ri tuum Congregationem delata

sunt . Quum vero per decretum e iusdem Sacrae Congregationis diei

10 februarii 1918 obtentum fuerit, ut in hac causa servetur vetus iuris ordo

ante recentiora decreta dierum 11 novembris et 31 decembris 1913 vigens,

nihil obstat quominus ad ulteriora procedatur. Quapropter , instante

Rmo P. Eustasio Esteban, Ordinis Eremitarum S. Augustini postulatore

generali, communia vota universae religiosae familiae Augustiniensis et

cleri populique Gualdensis etiam depromente, Emus et R m u s Dnus Car

dinalis Phi l ippus Giustini, eiusdem Causae Ponens seu Relator, in Ordi

nario sacrorum r i tuum Congregationis coetu subsignata die ad Vaticanum

coacto, sequens dubium discutiendum proposuit : An sententia lata a

Iudice per Rmum Vicarium Capitularem Spoletanum delegato super cultu

publico et ecclesiastico ab immemorabili tempore praestito praefato Servo

Dei seu super casu excepto a decretis sa. me. Urbani Papae VIII sit confir

manda in casu et ad effectum de quo agitur? Et Emi et Rmi Pat res sacris

tuendis r i t ibus praepositi , audito voce et scripto R. P. D. Angelo Mariani,


Fidei Promotore generali, cunctis diligenter expensis, rescribere censue

r u n t : Affirmative, seu confirmandam esse sententiam. Die 11 mart i i 1919.

Quibus omnibus Sanct issimo Domino nostro Benedicto Papae XV

per infrascriptum Cardinalem sacrae Ri tuum Congregationi Praefectum

relatis, Sanct i tas Sua Rescr iptum eiusdem Sacri Consilii r a tum habui t

et confirmavit, die 12 eisdem mense et anno .

A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae, S. R. G. Praefectus.

L. $ S. Alexander Verde, Secretarius:

II

P A P I E N .

DECRETUM CONFIRMATIONIS CULTUS AB IMMEMORABILI TEMPORE PRAESTITI

SERVO DEI ISNARDO DE CHIAMPO, SACERDOTI PROFESSO ORDINIS PRAEDI

CATORUM, BEATO VEL SANCTO NUNCUPATO.

Sub annum tr igesimum saeculi xn i sodales Ordinis Praedicatorum a

Rodobaldo II, eximiae sanctitatis viro et praesule de venerabili ecclesia

Papiensi praeclare merito, dono acceptam habuerun t ecclesiam S. Mariae

de Nazareth, in suburbio civitatis, t rans fluvium Ticinum sitam, u n a cum

agro adiacente, in quo, consilio et opibus eiusdem praesul is adiuti , conven

tum erexerunt, duce Fra t re Isnardo de Chiampo, seu.-Vicentino; quippe

qui, iuxta vetera documenta, ex pago Chiampo, prope Vicentiam, oriun

dus erat. Ex Annalibus tam civitatis Papiensis quam Ordinis P raed i

catorum certo constat eum, dum Bononiae studiis vacabat, ab ipso Pa t re

legifero S. Dominico, anno circiter 1219, habi tu Ordinis Praedicato

rum indutum fuisse atque, spiritu eiusdem sancti Patr iarchae repletum,

divini Verbi praedicandi officium sibi demanda tum ardenter explevisse.

Conventum vero Papiensem, ad quem condendum missus fuerat, ad

obitum usque vitae sanctimonia sacrisque ministerii operibus illustravit,

ita ut cum Episcopo Rodobaldo, caelesti quadam amicitia sibi iuncto,

Papiensis veluti alter apostolus haberetur . Vir etenim fuit magnae ora

tionis, caritate erga Deum et homines accensus, virgínea nitens casti

ta te ac poenitentiae exercitiis mire addictus, qu ibus mediis, Deo benedicente, multos catholicos ad meliorem frugem reduxit , haereticorum

vero, eo tempore pervicaciter insul tânt ium, conatus repressit . Miracu-


lorum etiam dono insignem, iidem traditionis fontes Fra t rem Isnardum

claudos, surdos, mutos, manibusque vel aliis membris captos ac debiles

perfectae sanitati restituisse ferunt. Tandem, post graves labores in

Dei gloriam pro an imarum salute susceptos, Vir Dei, lethali correptus

morbo, die 19 marti i anni 1244, omnium peccatorum confessione humi

liter praemissa ac sacramentis Ecclesiae rite expiatus, in osculo Domini

quievit, t an ta sanctitatis fama potitus, ut inde ab obitu eiusdem usque

ad hanc nost ram aetatem cultus publici et ecclesiastici honores eidem

tributi fuerint. Corpus quidem venerabilis Viri in ecclesia veteris coe

nobii Papiensis S. Mariae a Nazareth humatum fuit et pluries deinde

eum honore t ransla tum, prout ipsi Fra t res Praedicatores sedem vel

sponte mutaverunt , vel inviti mutare coacti fuerunt; prius quidem in

ecclesiam S. Andreae de Realibus, deinde in templum S. Thomae Apo

stoli, ubi sacellum Beato Isnardo dicatum diu extabat, postea, sub finem

saeculi XVIII, in ecclesiam S. Petr i in Caelo Aureo nuncupatam, ac

demum, extinctis una cum ceteris Familiis religiosis in civitate Pa

piensi Fra t r ibus Praedicatoribus, in Basilicam Ss. Gervasii et Protasii ,

ubi etiam nunc sub altari sancti Patr iarchae Francisci f idelium vene

rationi expositum quiescit. Neque vero Papiae t an tum ac circa reliquias

beati isnardi , verum etiam in dioecesi et territorio Vicentino, unde

erat or iundus, aliisque in regionibus, imo in toto Praedicatorum Ordine

eius memoria cultu publico et ecclesiastico cum titulo beati vel etiam

sancti honorabatur , prouti facile est perspicere ex Actis Processus, Or

dinaria potestate a Rmo Episcopo Papiensi recenter constructi . Prae

ceteris placet seligere elogium quo S. Antoninus, O. P., archiepiscopus

Florentinus, in suis Ghronicis, editis circiter anno 1453, inter viros ma

ximae sanctitatis et miraculis coruscantes, adnumera t quoque Isnardum

Priorem olim Papiensem. Commemorantur etiam imagines et reliquiae

in ecclesiis et oratoriis publicae venerationi expositae a tque votivae

tabellae pro beneficiis acceptis ad tumulum Servi Dei appensae. Neque

omit tenda est imago quinta ex quadraginta iconibus per Thomam Mu-

tinensem anno 1251 depictis in aula magna tunc coenobii Ordinis Prae

dicatorum, nunc Seminarii Tarvisini, quae quidem imago refert Isnar

dum devote dispositum ad divini Officii recitationem, radiis in capite

redimitum, titulo Beati litteris gothicis ad calcem apposito et sinistrór

sum eisdem caracteribus ita descr iptum: « B. Fr. I snardus Ordinis

« F ra t rum Praedicatorum, fuit vir valde religiosus, fervens et excellens

« praedicator, per quem Deus multa miracula fecit ». Mentione quoque

dignum est quod in Martyrologio Ordinis Praedicatorum anno 1604

Romae evulgato, inter beatos Confessores Fr . I snardus recensetur cum

ACTA, vol. XI, n. 6. — 1-5-919. 13

186 Acta Apostolicas Sedis - Commentarium Officiale

hoc elogio : « In conventu Papiensi , sanctitatis praestant ia nobilis, mult is

« editis miraculis effulsit ». I taque quum omnia in p romptu essent ut

de hac Causa confirmationis cultus apud Sacram Ri tuum Congregatio

nem ageretur, instante Rmo P. Mauro Maria Kaiser, Ordinis Praedica

torum postulatore generali , a t tent isque postulatori is litteris quorumdam

Il lmorum et Ríñorum- Sacrorum Antisti tum, necnon Capitulorum Cathe

dralium Ecclesiarum a tque cleri et populi Papiensis et Vicentinae dioe

cesium, rogantibus praeposit is Ordinum Fra t rum Praedicatorum et Mino

rum, Emus et R m u s Dnus Cardinalis Iosephus Calasanctium Vives y

Tuto, loco et vice Emi et Revmi Dui Cardinalis Sebastiani Martinelli,

causae Ponentis seu Relatoris , in Ordinario sacrorum ri tuum Congre

gationis coetu die 10 decembris 1912 ad Vaticanas aedes coadunato,

sequens dubium discutiendum proposuit : An sententia lata ab Elmo et

Rmo Dno Episcopo Papiensi super cultu ab immemorabili tempore Servo

Dei Isnardo de Chiampo, Ordinis Praedicatorum, exhibito, seu super casu

excepto a decretis s. m. Urbani Papae VIII sit confirmanda in casu et ad

effectum de quo agitur? Et Emi ac Revmi Pat res sacris tuendis ri t ibus

praepositi , post relationem ipsius Emi Proponent is , audito etiam voce et

scripto R. P. D. Alexandro Verde, Fidei promotore, omnibus accurate

perpensis, rescribere censuerunt : Affirmative seu sententiam esse confir

mandam. Quam resolutionem ab ipso Cardinali Sebastiano Martinelli

sacrorum r i tuum Congregationi Praefecto relatam, Summus Pontifex

Pius X ra tam habui t et confirmavit, die 11, eisdem mense et anno.

Attamen ob speciales circumstantias optatum decretum confirma

tionis Apostolicae edi tum non fuit. Nunc autem, instante Rmo P. Lu

dovico Fanfani, Ordinis Praedicatorum postulatore generali, etiam uni

versae religiosae Familiae S. Dominici fervida et supplicia vota depro

mente, a tque ab infrascripto Cardinali sacrae Ri tuum Congregationi

Praefecto Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV de praefatae

Causae s tatu eiusque peculiaribus adiunctis facta relatione, Sancti tas

Sua declarare atque s ta tuere dignata est, ut praesens decretum confir

mationis praenota tae sententiae de casu excepto seu de cultu immemo

riali Servo Dei Isnardo de Chiampo, sacerdoti professo Ordinis Prae

dicatorum, exhibito, prouti de more publicetur. Contrariis non obstan

t ibus quibuscumque. Die 12 marti i 1919.





I I I

A U R E L I A N E N .

CANONIZATIONIS BEATAE IOANNAE DE ARC, VIRGINIS, AURELIANENSIS PUELLAE

NUNCUPATAE.

SUPER DUBIO

An et de quibus miraculis constet, post indultam, eidem Beatae vene

rationem, in casu et ad effectum, de quo agitur?

Cunctas inter res, quibus passim facileque abuti consueverunt catho

lico nomini adversi homines, exstat profecto ea atque eminet, quae pro

arbitrio effingitur magnaque praedicatione extollitur, quaeque amor est

patr iae, quemadmodum cuiusvis superioris recentiorisque aetatis scite

non minus quam apte monumenta testantur .

Ducto siquidem initio ab ipsa adorabili Iesu Christi Redemptoris

persona, dum per medium populum, per vias et plateas transibat Ille

benefaciendo et sanando omnes, impia et blasphéma in Eum iacta est

calumnia, quod scilicet subverteret gentem. Utque consentaneum prorsus

erat maximeque decebat fideles Eiusdem sectatores, non absimilis opi

nionis iniqui tate, sub nascentis Ecclesiae exordio, primi agitati sunt

Christiani iique, quo in odium invidiamque popularem adducerentur ,

veluti reipublicae inutiles ins imulabantur , periculosi cives, seditiosi,

imperii a tque imperatoris hostes. Quin autem subsequent ibus saeculis

pedetentim quiesceret, itinere potius progredi visa est calumnia, quamvis

eadem componi nequaquam possit cum christ iana catholici hominis

professione eique imo plane repugnet , sicut aperte docet communiter

recepta Ecclesiae doctrina, quam, ceteros inter, valide s t renueque tue

tur Angelicus Doctor, quippe cuius huc spectans t am gravibus t amque

perspicuis expressa verbis, haec sententia prostat : Homo efficitur diver

simode aliis debitor secundum diversam eorum excellentiam, et diversa

beneficia ab eis suscepta. In utroque autem Deus summum obtinet locum;

qui et excellentissimus est et est nobis essendi, et gubernationis primum

principium. Secundario vero nostri esse et gubernationis principium sunt

parentes, et patria, a quibus et in qua et nati et nutriti sumus. Et ideo

post Deum, maxime debitor est homo parentibus et patriae. Unde sicut

ad religionem pertinet cultum Deo exhibere; ita secundario gradu ad pie

tatem pertinet exhibere cultum parentibus et patriae (2 a, 2 a e , quaest . 101,

art . 1).


Quod si haec omnia de quolibet Christifideli, qui memor sit pro

fessionis suae, affirmari praedicarique oportet, summum attigisse gra

dum in eo dicenda sunt, cuius non communes neque vulgares, sed

heroicas fuisse constat christ ianas exercitas v i r tu tes ; eaque idcirco ad

Beatam Ioannam de Arc, Aurelianensis Puellae pernotam nomine, vix

a tque transferuntur, stat im levissimoque negotio p lanum fi t a tque per

spicuum, quam temere quamque iniuste se gerant illi, qui ipsam Aure-

lianensem Puellam, vi tam eius gestaque res, ad humanae tan tum opis

facultatem dimetientes, omni divinae virtutis instinctu exuere se posse

arbitrentur. Reverá, quae Aurelianensis Puella fuerit; quae peculiaris

eiusdem vivendi agendique ratio ad sextum usque ac decimum suae

aetat is a n n u m ; quae pos tmodum pat ra ta per ipsam gloriosa et inau

dita facinora, quibus inclinatae valde et afflictae in integrum rest i tutae

sunt patr iae sor tes ; qui funestissimus demum eiusdem in ten tus , cum,

inique a suis prodita, ab hostibus capta, caedi omnium teterrimae tra

dita, sacra Eucharis t ia refecta, oculis in Christi Crucem defixis, implo

rata , coram populo confertissimo, pro suae mortis auctoribus venia,

crepitantibus f lammis est absumpta ; ad haec sane omnia eorumque

adiuncta tranquil lum animum et praeiudicatae opinionis expertem qui

parumper at tendat , facere procul dubio nequit , quin christianam veri

nominis heroidem agnoscere cogatur a tque revereri .

Etenim, secus si esset, quae nuper cursim rapt imque describere

consilium et cura fuit, quibusque, brevius et expressius quo fieri potuit,

Ioannae Arcensis exhibetur imago, nullam amplius sui nanciscerentur

explicationem; idque facto suo ostendere fermeque confiteri vel ipsi visi

sunt, qui innocentissimae Virgini t an tum paraverunt exitium. Hi porro

quum neque ipsi inficiari auderent quae egit quaeque operata illa fuit,

insciae rusticaeque a d o l e s c e n t i a e conditionem longissime exsuperasse

potestatem que, Rat ional is tarum tamen scholae ut erant addict i , ne

darent gloriam Deo, t amquam sagam atque veneficam rapere eam in

ius non dubi ta runt ; eoque ex capite, per s u m m u m scelus, damna ta

quidem est ; ast non incassum in iis, quae sibi proposi tae fuerant, inter

rogationibus iugiter constanterque professa illa fuit semetipsam actio-

nesque suas subiicere Ecclesiae fidenterque se appellare ad Dominum

P a p a m ; quandoquidem, aliquot post annos, eius instante matre ac duo

bus germanis fratribus, veritatis iustitiaeque patrocinium volenti animo

suscepit fel. rec. Callistus Papa III .

Huius namque Summi Pontificis apostolica auctor i ta te , apposita

condita fuit inquisitio, qua res antea iudicata penitus est rescissa pla

neque deleta Arcensis Puellae infamia; quodque longe maius, ineundae


causae Beatificationis Stratum et complanatum est i ter ; ex praefata

quippe inquisitione magni pretii eruta sunt facta, pleraque sat firma

sumpta sunt a rgumenta ad heroicas eiusdem Arcensis Puellae demon

s t randas virtutes, quae tantam postea adeptae sunt firmitatem et cer

t i tudinem, quan ta eisdem ex duplici obvenit miraculorum accessione.

Vix enim peracta Beatificatione, novorum prodigiorum manare coepit

fama, quorum ex numero binae, de quibus agitur, percensentur sana

tiones, quaeque pro Beatae Ioannae impetranda Canonizatione propo

sitae ab actoribus fuere, earumque quadruplici disceptatione absoluta

fuit cognitio. P r imum siquidem de re est ac tum in Congregatione ante

praeparatoria, secundo ac tertio in duabus praeparatori is Congregatio

nibus, quar to denique in Congregatione generali, quae, die decima

octava superioris mensis mart i i , coram Sanctissimo Domino nostro

Benedicto Papa XV coacta fuit; in eaque a Reverendissimo Cardinali

ianuar io Granito Pignatelli di Belmonte, causae Relatore, sequens ad

discutiendum propositum est Dubium: An et de quibus miraculis con

stet, post indultam Beatae Ioannae de Arc venerationem, in casu et ad

effectum, de quo agitur? Reverendissimi Cardinales et Pat res Consul

tores suum ex ordine protulerunt suffragium; verumtamen Sanctissimus

Dominus noster supremam distulit edere sententiam, cunctos interea

monens Suffragatores, orando obsecrandoque oportere Dei exquirere

voluntatem. Quum vero mentem Suam patefacere statuisset, hodiernam

designavit diem Dominicam Passionis ; ideoque, Sacro devotissime per

acto, ad Vaticanas Aedes arcessiri voluit Reverendissimus Cardinales

Antonium Vico, Episcopum Por tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum

Congregationi Praefectum, et Ianuar ium Granito Pignatelli di Belmonte,

Episcopum Albanensem causaeque Relatorem, una cum R. P. Angelo

Mariani, Fidei Promotore generali, meque insimul infrascripto Secretario,

eisque adstant ibus , solemniter pronunciavi t : Constare de duobus mira

culis; de primo nempe instantaneae perfectaeque sanationis Mariae Anto-

niae Mirandelle a morbo plantari perforante; deque altero instantaneae

perfectaeque sanationis Theresiae Bellin a tuberculosi peritoneali, nec non

a lesione organica orificii mitratici.

Hoc Decretum publici iuris fieri et in acta sacrae r i tuum Congre

gationis referri mandavit octavo idus apriles anno MCMXIX.

f$ A. CARD. VICO, Ep. Portuen. et S. Rufinae,


L. s .



IV

PRAEFATTONES IN MISSALI ROMANO INSERENDAE

I

PRAEFATIO IN MISSIS DEFUNCTORUM

Per omnia saecula saeculorum.

RJ\ Amen.

f. Dominus vobiscum.

RJ\ Et cum spiritu tuo .

f. Sursum corda.

RJ\ Habemus ad Dominum.

•f. Gratias agamus Domino Deo nostro.

RJ. Dignum et ius tum est.

Vere dignum et ius tum est, aequum et salutare, nos tibi semper

et ubique grat ias agere, Domine sancte, Pater omnipotens, ae terne Deus,

per Chris tum Dominum nostrum. In quo nobis spes beatae resurre

ctionis effulsit : ut quos contristai certa monend i conditio, eosdem con

soletur futurae immortal i tat is promissio. Tuis enim fidelibus, Domine,

vita muta tur , non toll i tur: et dissoluta terrestris huius incolatus domo,

aeterna in caelis habitat io comparatur . Et ideo cum Angelis et Archan-

gelis, cum Thronis et Dominationibus, cumque omni militia caelestis

exercitus, hymnum gloriae tuae canimus, sine fine dicentes.

URBIS ET ORBIS

Sanctissimus Dominus Noster Benedictus Papa XV, ex Sacrorum

Rituum Congregationis consulto, suprascriptam Praefationem propriam,

in Missis Defunctorum ubique locorum in posterum recitandam, appro

bavit, a tque in futuris Missalis Romani editionibus rite inserendam iussit.

Die 9 aprilis 1919.

£g A. CARD. Vico, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,




II

PRAEFATIO IN FESTIS S. IOSEPH, SPONSI B. MARIAE VIRGINIS

\ Sequens Praefatio dicitur in Festo, in Solemnitate et per Octavam

S. Ioseph. In Missis votivis dicitur: Et te in veneratione.

Per omnia saecula saeculorum.

RJ. Amen.

f. Dominus vobiscum.

RJ. Et cum spiritu tuo.

f. Sursum corda.

RJ. Habemus ad Dominum.

f. Gratias agamus Domino Deo nostro.

RJ. Dignum et iustum est.

Vere dignum et ius tum est, aequum et salutare, nos tibi semper et

ubique gratias agere, Domine sancte, Pater omnipotens, aeterne Deus :

Et te in Festivitate beati Ioseph debitis magnificare praeconiis, bene

dicere et praedicare. Qui et vir iustus, a te Deiparae Virgini Sponsus

est da tus : et f idelis servus ac prudens, super Familiam tuam est consti

tu tus : ut Unigenitum tuum, Sancti Spiritus obumbrat ione conceptum,

paterna vice custodiret, Iesum Christum Dominum nostrum. Per quem

maiestatem tuam laudant Angeli, adorant Dominationes, t remunt Pote

states. Caeli, caelorum que Virtutes, ac beata Seraphim, socia exsultat ione

concelebrant. Cum quibus et nost ras voces, ut admitti iubeas, depre

camur, supplici confessione dicentes.

URBIS ET ORBIS

Sanctissimus Dominus Noster Benedictus Papa XV, ex Sacrorum

Rituum Congregationis consulto, pro sua quoque pietate erga Sanctum

Ioseph, Beatae Mariae Virginis Sponsum et Catholicae Ecclesiae Pat ro

num, suprascriptam Praefationem propriam, in Missis de eodem Sancto

Ioseph ubique locorum in posterum adhibendam, approbavit , a tque in

futuris Missalis Romani edit ionibus rite inserendam iussit. Die 9 apri

lis 1919.

)$l A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

S. R. C. Praefectus.



ACTA TRIBUNALIUM

SACKA ROMANA BOTA

GRAVINEN. N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I (PERRINO-TROTTA)


anno quarto, die 2 iulii 1918, BP. PP. DD. Petrus Bossetti, Ponens,

Baphaël Ghimenti et Maximus Massimi, Auditores de turno, in causa

Gravinen. - Nullitatis matr imonii inter Mariam Antoniam Perr ino, actri

cem, repraesentatam per legitimum procuratorem, deputatum ex officio,

rev. D. Aloisium Garabini, advocatum, et Dominicum Trotta, reum con

ventum, interveniente et disceptante in causa Substituto Defensoris vinculi

huius S. Tribunalis, sequentem tulerunt definitivam sententiam.

In parochiali ecclesia S. Ioannis Baptistae et S. Luciae, civitatis

Gravinae, Maria Antonia Perr ino, die 28 aprilis 1892, decimo quar to

aetat is suae anno nondum expleto, matr imonium contraxit , Tridentini

lege servata, cum Dominico Trotta . Mulieris admodum difficile erat

ingenium: « Era t roppo vivace; facilmente usciva a baloccarsi in i s t rada;

« è molto sventata ». Quare eius mater, vel a tenera filiae aetate, ut i

debuit severitate, verberibus non exclusis, ad illam in officio conti

nendam; immo persuasum etiam habuit , coniugalem societatem efficax

remedium futurum filiae indoli moderandae a tque corrigendae. « La

« madre diceva, che per il carattere t roppo vivace, e per i frequenti atti di

« pazzia di lei, stimava buono darle presto l 'appoggio del marito, essendo

« la figlia t roppo leggera, vivace, pazzerella e facile ad amoreggiare :

« credeva necessario darle subito lo stato matrimoniale ». Sed contra

r ium prorsus accidit; coniugali enim consortio ins taurato , Maria Antonia,

quin ullo modo se corrigeret, suae indoli indulgens, adulterinos fovit

amores ; a viro in flagranti flagitio deprehensa, non levibus fuit verberibus

affecta: « allora volle punirla, percuotendola e ferendola con una scure ;

« tanto che le portò via u n a parte del padiglione di un orecchio ». Inde,

S. Bomana Bota 193

orta inter coniuges dissidia, quorum exitus fuit mulieris discessus a viro,

a matr imonio contracto anno vix elapso, quae Barium cum amasio con

tendit , ad virum suum n u n q u a m reversura. Revera, viginti aliis elapsis

annis a desertione viri, Maria Antonia coram Ordinario Gravinensi,

die 14 augusti 1918, petiit matr imonium suum, ex capite vis et metus

sibi illati a matre , nullum declarari. At, processu insti tuto, in contu

macia viri causa fuit disceptata; sed sententia, quae prodiit, fuit con

traria mulieri actrici, quae ad H. S. T. rite appellavit. Cum constitisset,

Dominicum Trot ta Americanas oras appulisse, per edictum, in Commen

tario officiali Ada Apostolicae Sedis insertum, i terum fuit citatus, sed

sine effectu. Ideo, viri perdurante contumacia, in hodierno Turno Rotali

causa definienda proponitur sub formula dubii : An constet de matrimonii

nullitate in casu.

Ius quod attinet. - Matrimonium cum sit ipsemet contractus naturalis

sacramenti auc tus dignitate (Pius VIII; Encycl. Humilitati, 24 maii 1829),

adeo ut sacramentum et contractus sint aliquid unum individuum prorsus

(Pius IX, Encycl. Ad Apostolicae, 1851), non aliter ac contractus ceteri

consensu perficitur (cap. 5, de Bigam., 1. 30, de B. L); et talis consensus

requiritur, qui sit omnino liber et immunis a qualibet coactione (CC. 14-

15-28, de spons. et matrim., cap. 2, de eo qui dux. in matrim., etc). Quare

communis est theologorum et canonis tarum sententia, matr imonium, vi

et metu initum, nul lum et irr i tum esse. Et mer i to ; si enim vis physica

sit adhibita, quae in corpus, non in animum, cadit, consensus deest ;

nam quis posset nolens velle, si moralis deest plena libertas, quam

sacri canones in nupturient ibus requ i run t?

Metus enimvero, qui in an imum cadit, etsi libertatem enervet, non

enecat t a m e n ; nam quisquis ad malum vi tandum aliquid facit, hoc

mavult (D. Thom., 2. 2. 6, 61. L. 21, § 3, Quae met. causa; h. 22 de rit.

nupt), ut ecce si nauta, pelago saeviente, deiicit merces in mare ; si facit

voluntate, facit (D'Annibale, Sum, Theol. Mor., 1,105). Quare, metu incusso,

matr imonium simpliciter et absolute est quidem voluntar ium, sed est

et iam secundum quid, seu sub quodam respectu, involuntarium ; qui

enim solo metu ad illud impellitur, ita agit ut, absente metu, ab eo

abst ineret : a tque adeo matr imonium, ex solo metu contractum, sociatam

habet quamdam voluntatis tristitiam ac repugnant iam, licet inefficacem.

Hoc sacri canones reprobant. « Cum locum non habea t consensus ubi

« metus vel coactio intercedat, necesse est ut, ubi consensus cuiusdam

«requi r i tur , coactionis materia repellatur. Matrimonium enim solo con-

« sensu contrahitur , et ubi de ipso quaeritur, plena debet securitate ille


« gaudere cuius est animus indagandus, ne per t imorem dicat sibi placere

« quod odit, et sequatur exitus, qui de invitis solet nupti is provenire »

(cap. 14, de spons. et matrim.). Consequitur inde, erroneum prorsus esse

quod iudex Gravinensis in sententia appellata hisce verbis asserui t : « In

« iure vis et metus ad foedus infirmandum, oportet ut tollant omnino

« libertatem et voluntarium omnino destruant, sive sub extrema violentia,

« sive sub metu gravis mali praesentis et futuri ». Nam in casu metus

incussi voluntas quodammodo laedi tur ; metu enim remoto aliter sese

determinare t : non tamen eneca tur ; posito enim metu sese ad matrimo

nium determinat ; hinc adagium : « coacta voluntas, est semper voluntas ».

Et si, hoc minime obstante, matr imonium fit i rr i tum, non ex consensus

absoluto defectu est repetendum, sed a iuris dispositione, qua laeso suc-

curri tur et iniuria reparatur . Hanc ob causam metum passo actio datur ,

quod metus causa, ad contractum, ceteroquin validum, resc indendum:

quae actio, cum locum non possit habere in matr imonio indissolubili,,

cautum est a iure ut laeso succurra tur ope nulli tatis contractus matri

monialis. « Consensus sub tali metu ades t ; et sicut est sufficiens ad vali-

« ditatem aliorum contractuum, ita et matrimonii . Ecclesia autem meri to

« illum insufficientem declaravit, quia alias part i metum passae succurri

« n o n p o t e r a t » (Gasparri, De matr., II, n. 935). Sic etiam D'Annibale

(loc. cit., III , § 315): « Metus dirimit nupt ias , nempe (quia semel initae

« rescindi non possunt secus ac alii contractus) ab initio ipso iure ».

Sed hoc non de quolibet t imore dici debet ; non enim in foro externo

at tendi tur metus levis, qui facile contemnitur , et nemo praesumitur

compulsus hoc metu (LL 6, 7 , 8 , Quod met. caus.); nec metus , qui est

ab intrinseco, cum res ipsa metum facit, veluti si nau ta metuat nau

fragium (C. 17, De regul.), reus poenam (Ex L. 21, § 10, C. Quod

met, caus.); sed unus metus a t tendi tur , qui est ab exstrinseco, cum

aliquis infert metum ad consensum extorquendum, ut puta si quis,

stricto mucrone, me cogat. Et hoc non semper nec eodem modo, sed

tunc t an tum cum: 1) metus incussus fuerit ad matr imonium extorquen

dum (CC. 14, 15, 28, de spons. et matr., cap. 2, de eo qui dux. in matr.);

2) si fuerit iniustus quoad substant iam (C. 10, cod.), immo, iuxta non

nullos, etiam si fuerit iniustus tan tum quoad modum (Lugo, De iust. ei

iur. disp. 22 ; Wernz, IV, n. 265); et 3) si fuerit gravis seu cadens in

virum constantem, sive absolute, cum grave est periculum quod imminet,

et aest imatur ex damno, ut pu ta si quis metuat sibi vel carissimis suis

carcerem, verbera, s tuprum, etc. (L. 3, 7,8, Quod met. caus.) ; sive relative,

cum gravis est mentis trepidatio, et aest imatur ex affectione metum passi

(L. 3, Ex quib. caus. maior), seu ex cuiusque indole, aetate, sexu, valetu-

S. Bomana Bota 195

dine, etc. (S. Thom., 4. Dist. 29, qu. u n i e , art. 3; Gasparri, De matrim., II ,

n. 938, edit. IV; D'Annibale, III, par. 315, edit. II).

Quae de metu ordinario sunt dicta, ad metum etiam reverentialem

pert inent ; ad illum scilicet metum, quo reformidamus eius indignationem,

in cuius potestate sumus constituti. Hic per se vel non est omnino

metus , vel levis est, qui matr imonium non irr i ta t : sed si aliquid aliud

accedat, pu ta minae, perpetua indignatio, preces importunae et con

stantes, v e t e r a , al iaque huiusmodi , f i t qualificatus vereque gravis, qui

ideo matr imonium dirimit. Haec est communis Doctorum sententia

(Reiff., 1. I, t. 40, n. 95 ; Schmalzgr., I 1, t. 40, n. 5; Sánchez, I IV .Disp. 15

n. 14; Gasparri , II, n. 943; D'Annibale, 1, § 138, not. 14; Wernz, De

matrim., t. 8, n. 264); haec est iurisprudentia Rotalis (uti videre est, inter

alias, in Parisien., 20 februarii 1910; in alia Parisien., 13 martii 1911),

quam semper sequuta est S. Congregatio Concilii.

Quando de metu incusso agitur, qui non praesumitur , eius probatio

quae alleganti incubit (1, Cum te non solum, ff. de iis quae vis metusque

causa fiunt), aliquo modo differt a probatione in genere requisita ; cum

enim metus probatio sit difficilis, « tum ex par te illum inferentis, cum

« secreto et clam inferatur.. . praesert im quando a patre infertur filiae

« s e c u m habitanti » (Rota, Dec. 326, c. Ludovisio); ius canonicum, ad

cuius praescr iptum perpendi debet impedimentum, quodammodo indul

get. Ideo testes admit tuntur , qui alias non admit terentur , et idonei vocan

tur, uti in cap. final. De test, no ta t Glossa. Quare admi t tuntur domestici,

ipsique consanguinei, et parentes illius, qui metum passus est (cfr. Fol.

S. Congr. Concilii in Lucerina, Rest, in integr., 26 martii 1768, § Clare);

immo plur imum defertur iuratae depositioni illius, qui metum passus

est; praesert im si aliae praesumptiones concurrant, quae eidem faveant;

et illi quoque solent audiri , qui metum incusserunt (Rota, Dec. 373, n. 13

et 14, par. 18, tom. I, Recent.). Equidem contra matrimonii valorem pro

nunc i an non debet, nisi « ra t ionum pro nulli tate complexio omne pru-

« deus dubium de existentia impedimenti exc luda t» (Instr. S. Officii,

20 iunii 1883): sed a t tenta probationis difficultate in hypothesi decla

rata, metus ret inetur p roba tus « quando tales testes, coniecturae et

« adminicula simul iuncta concurrunt , ut moralem cert i tudinem in

« iudice par iant » (Gasparri, II, n. 954) et notetur « perperam exquiri

« eas probationes, quae omnem in contrar ium possibilitatem excludant,

« cum satis superque sit moralis certitudo ex pluribus coniecturis et

«adminicul i s simul iunctis p r o m a n a n s » (Reiff., t. 40, n. 78; S. Con

gregatio Concilii in Meievitana, Nullit, matrim., 22 decembris 1821,

§ Ioachimae).


Factum quod spectat. - Iamvero, si omnia simul conferantur adiuncta,

quae habentur in actis, moralis haec certitudo habetur . Etenim Maria

Antonia Perr ino fatetur se, nonnisi a matre sua coactam, matr imonium

acceptasse: « Questo matr imonio. . . fu tu t t a opera di mia madre. Dap-

« prima cercava di vincermi con le blandizie; ma, vedendo la mia

«ost inatezza, cominciò ad usarmi tut te le sevizie e tor ture , che solo

« ella sapeva e poteva usarmi. . . Fu allora che mi rassegnai alla sorte.

« Io mi rifiutai di accettare la proposta (del matrimonio). Le ^ i e di fatto,

« a cui essa ricorreva, sino a percuotermi con della fune bagnata , e con

«bas ton i , . . .mi at terrivano, ed era allora che, per calmarla, io assen-

« tivo ». Confessio haec ceu vera probatio retineri non potest cum facta

fuerit post matr imonium accusatum, seu tempore suspecto (Cap. 5, de

eo qui, tit. 13, lib. 3, X; Instr. Austr., n. 148 et 169; Rota, dec. 264, n. 44,

par. 5, tom. I, Recent.; dec. 165, n. 57, par. Vi, Recent.; Wernz, n.- 745,

edit. 1911); bene vero veluti adminiculum retinetur, quod, aliis admini

culis uni tum, omni vi probandi non caret.

Talis confessio, facta quoque legitur tempore non suspecto, quando

scilicet de accusatione inst i tuenda in matr imonium Maria Antonia ne

cogitaverat quidem; immo quando , ignara impedimenti , de hoc ne cogitare

quidem poterat . Hoc ita testatur Sac. Pizza Paschal is : « Ebbi occasione

« di rivedere la signora Perr ino nel 1909... Mi raccontò. . . che il suo matri-

« monio era stato disgraziato : che fu la madre Fautrice di esso e, quan-

« tunque contasse appena 13 anni, con falso at testato fu vinta ogni

« difficoltà. La madre, di carat tere violento,... volle il matr imonio pr ima

« con un altro e, fallito questo, dopo t re mesi, col Trot ta . A tal fine nial-

« t rat tava la figlia con ingiurie e ricorreva anche a vie di fatto »; idque

postquam mulier, interrogata, respondisset, se praecepto paschali non

dum satisfecisse, et etiam addidisset, se in concubinatu vivere. Quo audito,

testis Pizza ei consilium praebuit conscientiae suae consulendi per recur

sum ad Ecclesiam : « Io, dopo di aver preso consiglio da persone com-

« petenti, . . . cercai di persuader la a sot toporre il suo caso al giudizio della

« Chiesa ». Porro quae candide seipsam accusat de violato paschali prae

cepto et de turpi concubinatu, ment i ta praesumenda non est quando

caetera retul i t ; et si meretur fidem quando contra se loquitur, est etiam

credenda quando loquitur pro se. Ideo idem testis affirmare null imode

dubi tavi t : « Posso con sicura coscienza assicurare, che la signora era

« sincerissima quando mi faceva tali rivelazioni, e nei diversi interro-

« gatori, ai quali io la sottoposi in diverse epoche, non ebbe mai a

« variare dalla pr ima ».

Actricis indoli hoc est conforme ; eam enim testes omnes veridicam

S. Bomana Bota 197

dicunt et mentiendi incapacem, saltem quoadusque cum ea consuetu

dinem habuerunt , ut deponunt Laetitia Tata , Rosa Loglisci, Maria Chia

relli, Salvator Trot ta et Dominica La vecchia, hi duo postremi viri paren

tes. Ratio non suppeti t cur hoc idem retineri non debeat pro tempore

subsequuto, de quo testes nihil censuerunt affirmare, cum illam a longo

tempore absentem non amplius vidissent. Et hoc tanto magis quia

mulier, infelix potius quam impia, quamvis in concubinatu viveret,

t amen religionis officia non deseruit, sed, quantum ei licuit, pietatem

coluit. « Nella chiesa di S. Ferdinando, ait testis Canonicus Bux, edi-

« ricava per la sua pietà », q u a m laudat etiam Sacerdos Pizza.

Quare non est a t tendenda Substi tuti Defensoris Vinculi insinuatio,

quae Mariae Antoniae fidem abiudicat, et test ium depositiones impetit

illius credibilitatem affirmantium. Eius vita improbanda eam a testificando

non repellit; immo quia metum passa est, debet audiri , eiusque depo

sitio debet attendi, nisi falsa deprehendatur : « iuramento non adhibetur

« fides quando vehementes contra iurantem coniecturae adsint » (Rota,

dec. 12, n. 6, an. 1911, c. Mori); quod in casu proba tum non apparet .

Quae circa metum passum Maria Antonia deposuit, ex pluribus

verisimilia apparent . Non tan tum ipsa deposuit, se proposito matr imonio

cum Dominico Trot ta magnam habuisse avers ionem: «Diss i a mia

« madre , che non avrei sposato giammai un contadino.. . Io non me la

«sen t ivo per tante ragioni. . . Io mi rifiutai di accettare la proposta uni-

« camente perchè non me la sentivo di sposare un contadino. . . Il pen-

« siero rifuggiva dallo sposarmi un uomo di condizione contadino: ma

« dovetti subire la volontà della m a m m a » ; sed testes etiam hoc idem

confirmant; Rosa Loglisci, actricis amita, ai t : «A me, che pure la con-

« sigliavo a preferire il contadino,. . . dichiarò che non ostante le buone

« doti del giovane, non voleva saperne di sposarsi con un contadino ».

Franciscus Perrino, eius pa t ruus , dixit : « Mi dichiarò di non accettare

« la mano di Domenico Trot ta perchè di condizione contadino »; eamdem

rem deposuit Dominica Lavecchia, sponsi mater, et Angela Giannini.

Iamvero haec Mariae Antoniae repugnant ia praesumptionem inducit

metus incussi et laesae illius libertatis, ad essentiam matrimonial is con

tractus a iure requisitae, ut in casu simili tenuit Rota (Dec. 326, n. 7,

c. Ludovisio): « Verisimilitudinem deducendo a nimia animi aversione

« e t repugnant ia . . . quae sicut declarant an imum Marchionissae alienis-

« s imum a dictis nupti is (L. si quis § plerique ff. de deleg, et suwtpt.),

« ita removent consensum a contractibus »: et tradit Cosci (De sep. thor.,

' 1 . I, c. 8, n. 54) « ex par te mulieris per testes dicitur probatus metus

« si deponant de ipsius aversione erga coniugem ante et post riiatrimo-


« n ium ». Praesumpt io haec, aliis uni ta adminiculis, veritati s ta tuendae

non pa rum inservit.

Enimvero mater Mariae Antoniae valde desiderabat matr imonium

filiae suae cum Dominico Trotta . « Mia madre - ait actr ix - mi disse

« che mi avrebbe dato in moglie al Sig. Trot ta . . . Volle che io la seguissi

« in casa per esprimere il mio consenso ». Testes et iam idem affirmant:

« Avvertii - ait Salvator Trotta , viri pater - che era la madre a volere

« conchiudere il matr imonio». Eadem ferme repetunt Dominica Lavecchia,

mater sponsi, Angela Giannini, quae negotii huius fuit valida mediatrix,

Laetitia Tata , et Rosa Loglisci: immo, dum omnes uno ore deponunt de

dicto matris desiderio, addunt , se hanc matr is agendi rat ionem non pro

basse. « Si giudicava male - ait Laetitia Ta ta - la condot ta della madre,

« p e r c h è l'età della fanciulla e il suo comportamento non erano atti

« allo stato matrimoniale ». Maria Ghiarinelli deposuit « Io e il vicinato

« commentavamo la premura della madre di lei a dare lo stato alla

« figlia, così giovane ancora, che aveva compito appena i 13 anni ».

Adeo autem vehemens fuit hoc matr is desiderium, ut, cum sponsi

parentes necessariis expensis sust inendis impares essent, et ideo matri

monii celebrationem vellent differre, ipsa difficultatem removit necessa

riam pecuniam offerens. « A questo provvide la madre della Perr ino -

«d ix i t Salvator Trot ta - favorendomi centocinquanta lire »: et etiam,

quod gravius est, matr imonium contra iuris praescr iptum coram civili

Magistratu fuit contractum; cum enim Maria Antonia aetatem nondum

haberet a lege civili s ta tutam (Cod. Civ. Mal., art . 15), fraudulenter fides

nativitatis pr imae filiae eiusdem nominis, quae obierat, fuit exhibita, a tque

ita in anno decimo quinto falso apparui t consti tuta. Cuius opera hoc

factum sit non constat in act is ; sed fi l ia mat rem accusat : «Mi sentiva

« t r o p p o piccola, di appena 14 anni, e mia madre per farmi sposare al

« civile, esibì una fede di nascita di mia sorella maggiore, che era mor ta

« pr ima che io nascessi, per cui fu dato a me l'istesso nome della defunta » :

eamdemque accusationem confirmat testis de audi tu Canonicus B u x :

« Dal racconto della stessa Perr ino, e da altre che Vavvicinavano, mi si

«disse che la giovinetta fu fatta sposare con fede di nascita di u n a

«sore l la premorta avendo la madre interesse di collocarla presso

« Trotta . . . ». Verum, at tento matr is interesse praemisso, quod nemo alius

habuit , si non certi tudo, saltem fundata praesumpt io habetur , hoc eius

opera factum fuisse.

Hoc semel posito, « considerandum est, u t rum qui de illata vi accu-

« santur , patr ia potestate et auctori tate pollerent,. . . quae indoles infe-

« rent ium, quae conditio, qui mores, qua ra t ione familiam regere con-

S. Bomana Bota 199

« suéverint ; u t rum ad i racundiam et violentiam essent proclives, ut

« facile, quod minabatur , perficerent et animo ita essent duro et obsti

ne na to , ut a nemine sibi contradici s inerent », iuxta instructionem

S. Officii, diei 20 iunii 1883. Tale erat Mariae Antoniae matris inge

nium, ut, natural is amoris penitus oblita, in fil iam se ostenderit valde

i n h u m a n a m ; quin enim studeret f i l iae suae compati infirmitatibus aeta

tis a tque na turae , in eam crudeliter saeviit. Hoc ita actrix exponi t :

« Le vie di fatto a cui essa ricorreva sino a percuotermi con la fune

«bagna t a , ed anche con bastoni, e propriamente con quello che si

« chiama matterello, ecc.; devo rilevare il carat tere di mia madre : era

« stata sempre crudele verso di me fin da quando ero bambina, perchè

«soven te mi batteva, anche mi mordeva per frenare la mia t roppa vi va-

« cita ». Et hoc confirmant t e s tes : « La madre - dixit Rosa Loglisci -

« ora con insinuazioni, ora con minaccie, ora con vie di fatto, con per-

« cosse, o morsi, o pizzicotti, cercava di persuadere la figlia alla sua

« volontà ». Idem tes ta tur Laeti t ia Ta ta : « Ricordo che la madre era

« severa con la figlia, e spesso usava con lei mezzi violenti di percosse

« di morsi e di pizzicotti, perchè la figlia era troppo vivace » ; et Irenes

Modugno refert: « So che (Maria Antonia) era frequentemente percossa

«da l l a madre, e qualche volta anche inumanamente , e ciò perchè la

« figlia era molto irrequieta e disubbidiente ». Equidem testes referunt,

matrem ita se in filiam gessisse inde ab eius tenera aetate, et etiam

propter eius natura les defectus: ex quo consequi videretur, saevitias non

fuisse adhibi tas intuitu matr imonii ad consensum in illud extorquen

dum: testes de hoc nihil deponunt , et fatentur, se hoc ignorasse. Sed

imprimis ex his colligitur, quae fuerit matr is indoles, quae ratio guber

nandi familiam, passione potius quam ratione directa, efferatoque animo

superata . Sed insuper nihil impedit quominus saevitiae ad matrimo

nium quoque obt inendum illatae ret ineantur . Nam mater, quae erga

filiam tali ut i tur agendi rat ione, quae vix et ne vix quidem cum bel-

luis adhiberetur , est i ta proposit i t e n a x / u t sua voluntas sit lex abso

luta, et nullo modo permit tat fi l iam suam unquam ei detrectare, vitam

secus ac turam perpetuo infelicem sub talis matris imper io; et ideo,

posita ex u n a parte fi l iae reluctant ia matr imonio contrahendo, et ex

alia firma matr is voluntate ut illud acceptet, iure meritoque potest reti

neri, matrem inhumanam, sicut in ceteris, ita et in hoc eadem usam

fuisse agendi rat ione, ut fi l iae reluctantiam suae subiiceret voluntati .

Hoc au tem solido non caret fundamento.

Nam cum de sponsal ibus ageretur mater crudelis reluctantem fil iam

colaphis caesit, sicut non u n a Maria Antonia, sed testes etiam depo-


suerunt . Illa dixit: « Quando costui (sponsus), insieme ai suoi, venne

« a casa mia per fare la formale richiesta di matrimonio, io scappai in

« casa di Angela Giannini per non comparire, ed oltre uno schiaffo, ci

« vollero tut te le minaccie di mia madre per indurmi a presentarmi ai

« genitori dello sposo ». Idem confirmat coram iudice: « Il giorno in

« cui nella casa mia si presentarono i genitori dello sposo per fare la

« proposta ufficiale.... io mi ridussi nella casa at t igua di Angela Gian-

» nini. Ma sopraggiunse mia madre, la quale volle che la seguissi in

« casa per esprimere il mio consenso, e vedendomi r i lut tante mi tirò

« u n o schiaffo e mi fece tan te minacce che io dovetti seguirla ». In ter

testes Angela Giannini deposui t : « A p p e n a Maria Antonia Perr ino vide

« quelle nuove persone in casa, sospettandone, o meglio indovinandone

« l o scopo, cercò di uscire di casa; ma ne fu t ra t tenuta dalla madre,

« che la percosse con uno schiaffo ; ma anche dietro lo schiaffo Maria

«An ton ia Perr ino fuggì e venne in casa mia dicendomi : " Mia madre

« mi vuol far vedere lo sposo ed io sono fuggita perchè non lo voglio „ ».

Inter u t ramque relationem aliqua existit discrepantia, quae tamen non

nocet cum sit accidentalis et non substant ial is ; temporis enim respicit

circumstantiam, sed factum est idem, et bene explicatur discrepantia .

haec ex memoriae defectu, cum de facto agatur quod viginti ante annos

evenerat. Quod si ita se gessit mater ab initio, etiam in decursu tra-

ctationum eodem modo se gessisse merito re t inetur ; eaedem enim omnes

extiterunt re rum et personarum circumstantiae.

Et revera Dominica Lavecchia socrus actricis refert: « D u r a n t e il

«per iodo delle trattative matrimoniali . . . io mi sono recata più vo l t e in

« casa di lei per i preparativi del matr imonio. Avvertivo, che quando

« giungevo in casa qualche volta la Maria Antonia ci lasciava per andar- «

« sene in casa di quella o di quell 'altra vicina, e la madre si muoveva

« a cercarla e a ricondurvela anche rimproverandola. Mi dicevano che la

« madre, quando non si vedeva obbedita, le usasse spesso maltrattamenti

« e percosse, ma ciò non è avvenuto mai in mia presenza ». Etiam An

gela Giannini hoc idem tes ta tu r : « Le prat iche matrimoniali continua-

« rono, ora col consenso di lei ed ora col rifiuto, a seconda le promesse

« di futuri abbigliamenti, o le minaccie, o le percosse » ; et Maria Chia

relli d ixi t : « Non so dire se gli stessi t ra t tament i , che si cont inuarono

« nel periodo delle t rat tat ive dell 'accennato matr imonio, avessero per

« movente la volontà di forzarla all 'istesso matr imonio ». Graviora autem

sunt quae refert amita actricis, Rosa Loglisci : « La madre - ipsa dicit -

« ed io pure preferivamo la proposta di Domenico Trot ta a quella del-

« l 'art iere. . . Ma Maria Antonia Per r ino preferiva l 'artiere al contadino.

S. Bomana Bota 201

« L a madre sempre col pensiero del migliore collocamento, ora con

« insinuazioni, ora con minacele, ora con vie di fatto, con percosse, con

« morsi e pizzicotti, cercava di persuadere la figlia alla sua volontà... ».

Quae omnia eo processerunt ut testis concludere potuer i t : « Secondo

« me sono convinta che il matr imonio essa lo accettò non col proprio

« gusto, ma per obbedire e togliere il motivo dei maltrat tamenti , perchè

« u n a volta mi disse : " Me lo piglio, ma non con piacere „ ». Vexa

tiones .ergo a matre in filiam adhibitae matrimoniali quoque consensui

extorquendo fuerunt directae; hisce enim « cercava di persuadere la

« figlia alla sua volontà » ; et hoc tanto magis quia Reiffenstuel (1. I,

tit. 40, n. 29) docet « metum in foro externo, si dubi te tur u t rum directe an

« indirecte incussus fuerit, praesumi directum » (cf. Gasparri , De Matr., U,

n. 951). Immo et metum incusserunt , qui cadit in virum constantem.

Nam, ut ait Pignatel lus (tom. IX, Cons. 130, n. 19) : « Quando metus ,

« concipitur ex sola qualitate personae, non impedit l ibertatem ; quando

« tamen concipitur non solum ex persona, sed etiam ex quali tate peti-

« tionis vel iussionis, quia videlicet ostendit an imum omnino determi-

« na tum ad obtinendum quod petitur, tunc certe cadit in constantem

« virum. Quia rationabiliter sibi persuadet , quod nisi obsequatur petenti,

« sive iubenti, graviter indignabitur. Unde verecundia coniuncta est cum

« t imore indignationis et damni, quod potest ex ea sequi ; et ideo est

« sufficiens, ut cadat in virum constantem; immo si non timeret, non

« esset constans, sed temerar ius ». Et Glericatus (Dec. 37, de matr., n. 21)

scribit : « Metus reverentialis dupliciter consideratur, vel cum periculo

« alicuius gravis mali, vel sine periculo. Pr imo modo, quando filius vel

« filia, non obstante voluntate patr is t imet rationabili ter reddere illum

« sibi infensum, superciliiosum, torve aspicientem, nec placide loquen-

« tem, et multo magis si audiat eumdem verba obbrobriosa dicentem,

« vel ictus et verbera mini tantem, au t alias mortificationes in se pro-

« mittentem, quae omnia repu tan tur in filio mala gravia et importabilia.

« Secundo », etc.

Non solum matris , sed etiam filiae est perpendenda conditio. Ratio

habenda est pr imum sexus personae, quae violentiam passa dici tur;

« facilius enim animus puellae commovetur, quam viri ; deinde aetatis,

« educationis, indolis, u t rum nempe mitis ac t imida fuerit, an fortis et

« cons tans ; qua ratione in familia vivere consuevit, u t rum sub custodia

« et vigilantia parentum, ita ut ab eorum imperio semper et in omnibus

« penderet » (Instr. cit.). Et mer i to : metum enim graviorem au t levio

rem facit an imorum affectus; alter siquidem mortem non reformidat,

alter mini tant ium supercilio commovetur. Ut rum autem metus l iberum

ACTA, vol. XI , n. 6. — i-5-919. 14


arbitrium violaverit, in passiva subiecti aest imatione inquiri oportet ,

non vero in aliorum opinione, ceu docet Barbosa (Voi. decis., 1.1, n. 26):

« Magis verisimilis reddi tur metus , habi ta considerat ione ad personam

« quae illum pati tur », ut tenuit Rota rat ionem reddens his verbis : « nam

« pueri , in quibus rrùlius est usus , et qui omnia maiora, quam sint, iudi-

« eant, propter imperi t iam aetatis , rebus quibuscumque, etiam levissi-

« mis, terrentur . Et hoc non solum in metu, quem coactivum appella-

« mus, locum habere dicimus, sed etiam reverentiali ». Iamvero Maria

Antonia, cum de matr imonio contrahendo ageretur , decimum tert ium

aetatis suae a n n u m vix excesserat, quando iudicii matur i ta tem nondum

erat consequuta : nec erat tal ibus na tu rae dotibus praedita, ut retineri

potuisset mulier in suo genere formata, quae prudens et fortis existe

ret, quaeque matr imonial ibus obligationibus suscipiendis sat superque

esset idoneos. Pa t re etiam orbata, sub unius matr is , adeo severae et cru

delis, vivere cogebatur, quocumque humano desti tuta praesidio. Quibus

in adiunctis , mirum esse non debet si puellae an imus valde trepidaverit,

et t andem matri suae matrimonium' volenti morem gesserit, ne illius

indignationis effectus experire perpetuo cogeretur; adeo ut ea plena

gavisa non sit l ibertate seu securitate, quae a sacris canonibus requi

ritur, quaeque maior esse debet quam in ceteris contract ibus.

Neque dicatur, Mariam Antoniam in die celebrationis matr imonii

laetitiae signa non dubia manifestasse: « La festa dello sposalizio fu

« fatta con tu t ta concordia e con tut ta volontà si recarono a contrarre

« il matr imonio civile e poi quello religioso ; nella festa nuziale mi

« p a r v e contenta e soddisfatta. Nei giorni prossimi del matr imonio, e

« nel dì proprio della celebrazione, mi parve contenta », sicut testes

affirmant; quod ostendit, vel ipsam non fuisse coactam, vel a coactione

non fuisse ad matr imonium inductam, seu metum ad matr imonii usque

celebrationem non perdurasse ; adeo ut puella ex nolente facta fuerit

volens. Quo in casu de matr imonii nulli tate agi non po tes t ; metus

enim siquidem fuit incussus, null i tatem non induxit , cum usque ad

matrimonii celebrationem non perduraveri t (Rota, in Bomcma - Matri

monii, 1 iulii 1727; et in Leueorien. - Matrimonii, 10 ianuari i 1727,

c. Calcagnino).

Nam imprimis de actricis laetitia licet dub i ta re ; non enim omnes

testes affirmant, illam in die matrimonii laetam atque hilarem vere fuisse,

sed dicunt talem sibi visam fuisse : « Mi parve contenta »: bene an male

hoc asseruerint non constat* cum nul lum factum assignaverint verae

letitiae declarandae ap tum. Sed insuper in hoc etiam prae oculis ha

benda est conditio puellae non solum tenerr imae aetatis, sed etiam

S. Bomana Bota m

indolis levissimae a tque inconstantis, quae vestium sericarum pulchri

tudine allecta, et amicarum puellarum capta admirat ione, omnium, quae

passa fuerat, oblita, contenta a tque hilaris visa est, cum e contra inter

nus eius an imus matr imonio esset adversus. Hic fuit mos perpetuus

toto negotiat ionum tempore a Maria Antonia servatus; eius enim mater

re luctantem fi l iam promissionum ha rum vestium sibi subiicere curabat,

quae tunc acquiescebat ; sed, matris ira sedata, i terum in contrariam

sentent iam revertebatur. « È vero che alle insistenze della m a m m a io

«qualche volta manifestavo la mia volontà affermativa; e ciò sopra

ni tut to quando mi si facevano promesse di abiti di seta e di altri bei

« doni, perchè a quell 'età, cioè nell 'età di 14 anni non compiti, tali cose

« mi facevano piacere. Ma il più delle volte mi rifiutavo sempre, per la

« ragione det ta che non volevo uno sposo in quella condizione ». Media

quibus mater u tebatur ad fil iam subiugandam « erano minacce, erano

« vie di fatto, che si ripetevano ogni tanto ; ed erano pure persuasioni

« e a l le t tamenti ; per cui io alle volte mi ribellavo, alle volte assen t ivo :

« e posso dire che questa fu la storia di più che due mesi, che dura-

« roño i preparat ivi del matr imonio . . . Per calmarla io assentivo, ma

« poi dopo qualche giorno io era daccapo con la ribellione, ed ella ritor-

« nava ai soliti mezzi ». Porro puella, quae constanter vult et non vult,

p rou t est vexationibus terr i ta et promissionibus allecta, vel sua ut i tur

libertate, non est ret inenda serio voluisse, quod tandem vieta acceptavit :

ad vexationem enim redimendam illud acceptavit, et ideo quamvis revera

in die matr imonii laeta atque hilaris fuerit, inde argumentum non oritur

pro demonstrando libero eius consensu in illius celebratione. Quod est

tanto magis re t inendum, a t tenta generali na turae lege; virgines enim

nubentes tan ta commotione agitari solent in festivo apparatu , in gra-

tuiationibus omnium, in rei novitate, praesert im si sint tenerr imae aeta

tis, ut maxima in animo perturbatio insidere soleat, quamvis in ore

debita laetitia appareat . Quare si quae exterius apparuere laetitiae signa

in Maria Antonia, haec bene componuntur cum eius proposito, quod

ex illis non ostendi tur muta tum.

Matris ergo considerata na tura , a tque eius agendi rat ione, fi l iaeque

inspecta conditione, haec in matr imonio contrahendo usa non fuit ea

l ibertate, quae plena esse debebat, et talis non fuit ob t imorem reve

rentialem qualificatum, qui ex dictis non solum gravis fuit, et directus

ad matr imonium extorquendum, sed fuit etiam iniustus, quia inducta

est ei nubere , quem aversabatur ; et in hoc consistit iniustitia metus. Nam

in matr imonio contrahendo fil i i non habent dependentiam a parent ibus

iure divino et ecclesiastico, neque illorum voluntatem sequi coguntur ;

mi Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

ideo in casu ius Mariae Antoniae fuit vulneratum, et metus fuit iniu

stus. « Si autem matr imonium a nullius arbitrio pendere debet, et a qua-

« cumque coactione immune esse debet, sequitur, in iustum esse et impe

d i m e n t u m constituere timorem, quem parentes in f i l ios immittunt , u t

« tale matr imonium contrahant » (Rota, dec. 493, n. 30, par. IV; dec. 242,

n. 13; dec. 346, n. 7, par. XIV, Rec ) .

Quibus omnibus in iure et in facto perpensis , Nos infrascripti Audi

tores pro Tribunali sedentes, et solum Deum prae oculis habentes , Christi

nomine invocato, decernimus, declaramus et sentent iamus, constare de

matrimonii nullitate in casu, seu ad proposi tum dubium respondentes :

Affirmative.

Quare mandamus Ordinariis locorum et ministris Tribunalium, ad

quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nos t ram definitivam senten

tiam, et adversus reluctantes procedant ad no rmam Sacrorum Cano

num, praesert im cap. 3, sess. XXV, de ref., Conc. Trid., iis adhibitis

exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et oppor tuna pro

rerum adiunctis esse iudicaverint.

Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 2 iulii 191 S;

Pet rus Rossetti , Ponens.

Raphaël Giumenti.

Maximus Massimi. L. * S.

Ex Cancellaria S. Romanae Rotae.

Sac. T. Tani , Notarius.


S. CONGREGAZIONE DEI RITI

Martedì 8 aprile 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione Preparatoria dei Sacri Riti, nella quale con l'intervento degli Emi e Rmi Signori Cardinali, componenti la medesima, dai Ritti Prelati Officiali e dai Rmi Consultori Teologi, è stato discusso il dubbio su l'eroismo delle virtù esercitate dal Venerabile Servo di Dio Giovanni Nepomuceno Neu-mann, Vescovo di Filadelfia, della Congregazione del Santissimo Redentore.

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE

Con biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare :

31 marzo 1919. Mons. Francesco Parrillo, Prelato Uditore della S.R. Rota. 3 aprile » Il Rev. sac. D. Giovanni Trione, della Congregazione Sale

siana del Ven. Giovanni Bosco, Consultore della S. Congregazione dei Sacramenti.

8 » » L'Emo signor Cardinale Aidano Gasquet, Presidente Onorario della Pia Società di S. Girolamo perla diffusione dei SS. Vangeli.

9 » » L'Emo signor Cardinale Michele Lega, Protettore della Venerabile Confraternita delle Stimmate di S. Francesco, in Firenze.

» » » Il Rev. sac. D. Enrico Quattrocolo, Difensore del Vincolo presso il Tribunale della Sacra Bomana Rota.

» » » Il Rev. sac. D. Giuseppe Malusardi, Minutante della Sacra Congreg, degli Affari Ecclesiastici Straordinari.

XO » » L'Emo signor Cardinale Giovanni Cagherò, Membro della Sacra Congregazione degli Affari Ecclesiastici Straordinari.

» » » Mons. Gastone La Perrine d'Hautpoul, vescovo titolare di

Caristo, Consultore della S. C. Concistoriale.

206 Acta Apostolicae Sedis r- Commentarium Officiale

19 aprile 1919. L' Emo signor Cardinale Oreste Giorgi, Membro della Sacra Congregazione di Propaganda Fide.

15 » » L'Emo signor Cardinale Gaetano Bisleti, Protettore della Primaria Associazione della Santissima Croce, eretta nella Basilica Sessoriana.

16 » » L' Eöio signor Cardinale Ottavio Cagiano de Azevedo, Protettore dell'Istituto delle Adoratrici Perpetue del Ssmo Sacramento.

17 » » L'Emo signor Cardinale Donato Sbarretti, Protettore della Pontifìcia Accademia Teologica.

19 » » L'Emo signor Cardinale Michele Lega, Protettore della Società Antischiavista Italiana.

22 » » L'Emo signor Cardinale Oreste Giorgi, Protettore dell'Istituto delle Oblate Filippine in Boma.


Assistenti al Soglio Pontificio :

8 aprile 1919. Mons. Paolo Bruchesi, arcivescovo di Montréal nel Canada. » » » Mons. Paolo Stanislao La Rocque, vescovo di Sherbrooke.

Protonotari apostolici ad instar participantium:

2 aprile 1919. Mons. Francesco Nardi, della diocesi di Conversano. 11 » » Mons. Edoardo Chichy, della diocesi di Saint-Dié.


6 agosto 1918. Mons. Dionisio O'Connor, della diocesi di London.

26 ottobre » Mons. Giacomo Alfonso Griffin, della diocesi di Sioux City.

7 marzo 1919. Mons. Pio Berti, dell'archidioeesi di Firenze.

27 » » Mons. Giorgio Waring, cancelliere del Vescovo castrense

negli Stati Uniti.

3 aprile » Mons. Luigi Apollon Morel, della diocesi di Nancy.

4 » » Mons. Pietro Giuseppe Amedeo Lefebvre, della diocesi di

Sherbrooke.

» » » Mons. Alfonso Osia Gagnon, della medesima diocesi.

» » » Mons. Filemone Brastard, della medesima diocesi.

» » » Mons. Giuseppe Amedeo Dufresne, della medesima diocesi.

9 » » Mons. Giuseppe Bollón, dell'archidioeesi di Algeri.

12 » » Mons. Donato Frese, della diocesi di Caserta.

» » » Mons. Giuseppe Pepe-Maturi, della medesima diocesi.

13 » » Mons. Timoteo Gibiliseo, della diocesi di Piazza Armerina.


ONORIFICENZE

Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze :

La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile :

23 marzo 1919. Al sig. Luigi de Nadal Artòs, della diocesi di Barcellona.


15 aprile 1919. Al sig. Bartolomeo Castelli, della diocesi di Tortona.

H Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

6 agosto 1918. Al sig. Filippo I. Pocock, della diocesi di London. 12 febbraio 1919. Al sig. Fernando Georlette, console generale del Brasile

ad Anversa.

23 marzo » Al sig. Pietro Girardon, della diocesi di Valence. 30 » » Al sig. Guglielmo Giorgio Federico de Bruyn.

4 aprile » Al sig. Giovanni Patrizio Tye, della diocesi di Brentwood. » » » Al sig. Arturo Gauss, già segretario della cancelleria della

Legazione Austro-Ungarica a Monaco di Baviera.

9 » » Al sig. Pietro Scheffers, della diocesi di Bois-le-Duc. 12 » » Al sig. Benedetto Genna, della diocesi di Mazara del Vallo.

Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare:

1 aprile 1919. Al sig. Alberto Traband, capitano di fregata della marina

francese.

» » » Al sig. Paolo Mass, capitano di corvetta della marina fran

cese.

» » » Al sig. Antonio Edde, commissario di seconda classe della

marina francese.


8 aprile 1919. Al sig. Carlo Tornassi, di Roma. 10 » » Al sig. ing. arch. Giuseppe Mariani, di Roma.

2 0 8 Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale

MAGGIOROOMATO DI SUA SANTITÀ

Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato

di nominare:


26 agosto 1918. Mons. Vincenzo Schweitz, della diocesi di Rottemburgo. 17 febbraio 1919. Mons. Antonio Tabanelli, della diocesi di Modigliana. » » » Mons. Antonio Mengolini, della medesima diocesi.

18 marzo » Mons. Lorenzo Monaco, dell'archidioeesi di Brindisi. 1 aprile » Mons. Giuseppe Naddeo, della diocesi di Potenza e Marsico.

Cameriere Segreto di Spada e Cappa Soprannumerario di S.S.:

28 giugno 1918. Il sig. Nicola Federico Brady, dell'archidioeesi di New York.

Camerieri d'onore m abito paonazzo di S. S. :

26 agosto 1918. Mons. Francesco Saverio Reck, della dioc. di Rottemburgo. » » » Mons. Corrado Kümmel, della medesima diocesi. » » » Möns. Michele Munz, della medesima diocesi. » » » Mons. Carlo Moehler, della medesima diocesi. » » » Mons. Stefano Magg, della medesima diocesi.

17 marzo 1919. Mons. Salvatore Fiore, della diocesi di Nicosia. 28 » » Mons. Amedeo Carrillo Archidona, della diocesi di Madrid. 29 marzo » Mons. Francesco Annibale Ferretti, di Roma.

Cameriere d'onore extra urbem di S. S.:

26 agosto 1918. Mons. Giuseppe Müller, della diocesi di Rottemburgo.

Cameriere d'onore di Spada e Cappa soprannumerario di S. S.:

2ì marzo 1919. Il sig. Emilio Edmondo Egberto Sassen, della diocesi di Ruremonda.

NECROLOGIO

24 marzo 1919. Mons. Alessandro Parvi, vescovo di Scepusio (Ungheria)

Annus ÏI - Vol. XL 2 Iunii 1910 Num. t

ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTAEIUM OFFICIALE


EPISTOLA ENCYCLICA

AD V. E. FELICEM S . R. E. CARD. HARTMANN, ARCHIEPISCOPUM COLONIENSEM,

CETEROSQUE ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS GERMANIAE, DE SANCTO BONI

FACIO, GERMANIAE A P O S T O L O , AC DE E I U S PERFECTA CONSTANTIQUE CUM

APOSTOLICA SEDE CONIUNCTIONE, DUODECIMO EXEUNTE SAECULO AB

INCHOATA GLORIOSI EIUSDEM MARTYRIS A P U D GERMANIAE P O P U L O S A P O

STOLICA LEGATIONE.

BENEDICTUS P P . XV

DILECTE FILI NOSTER ET VENERABILES FRATRES

SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM

In hac tanta aerumnarum atque angustiarum mole, quae ultra modum acerbissimi» hisce temporibus Nos undique premunt, - « praeter illa quae extrinsecus sunt, instantia mea <( quotidiana, sollicitudo omnium ecclesiarum », ut apostolicis verbis utamur, 1 maiore nuper sollicitudine gravioribusque curis prosecuti sumus, dilecte Fili Noster et venerabiles Fratres, repentinos illos casus ac turbulentissimos rerum publicarum motus, qui apud vestros finitimosque populos acciderunt, quique adhuc suspensos tenent animos expectatione futuri.

Verum inter haec ipsa tenebricosa tempora et communium rerum perturbationes, e regionibus iisdem vestris, lucis veluti radius quidam affulget, spei bonae laetitiaeque nuncius, iucunda

1 II, Cor., xi, 28. ACTA, vol. XI, n. 7. — 2-6-919. 15


scilicet recordat io p r i m u m p a r t a e duodec im a b h i n c saeculis Ger

m a n i a e popul is chr i s t i anae salut is , misso ad eosdem Bonifacio,

R o m a n i Pontificis auc to r i t a t e Evange l i i praecone, ac Sedis Apo

stolicae legato: de q u a q u i d e m re, m u t u i solat i i ac p a t e r n a e gra

tu la t ion is causa, in p raesen t i vob i scum colloqui i uva t .

H a n c en im spem lae t i t i amque Nos t r am d u m p lane e x a n i m o

c o m m u n i c a m u s vob i scum te s t em amor i s in vos Nostr i in ve-

s t r a m q u e gen tem u n i v e r s a m p a t e r n a e benevolent iae , s imul an

t i q u a m i l lam ge rman ic i popu l i c u m h a c Apostol ica Sede coniun

c t ionem p a r t i m iucund i s s ime c o m m e m o r a m u s , p a r t i m vehe

ment i s s ime des ide ramus ; quae p r i m a a p u d vos f ide i i n i t i a posui t

ac lae t i ss ima i n c r e m e n t a dedit , post commissam t a n t o viro a

Sede Apostol ica r o m a n a m legat ionem, s ingu la r i de inde r e r u m

g e s t a r u m gloria nobili tatalo, a t q u e ipso d e m u m sangu ine m a r

tyr i s conf i rmatam.

Exple to a u t e m ab i i sdem beat i ss imis cathol icae rel igionis

ini t i is duodecimo" saeculo, c e rn imus iu re a p p a r a r i a p u d vos,

q u a n t u m fert t empor i s condit io, saecular ia solemnia, quae no

v u m i l lud chr i s t i anae h u m a n i t a t i s a e v u m , Bonifacii legat ione

ac praed ica t ione i n c h o a t u m e iusdemque a l u m n o r u m ac succes

so rum ope p r o p a g a t u m , u n d e G e r m a n i a e salus ac prosper i tas

omnis exord ium duxi t , g r a t a m e m o r i a revocent ac d ignis lau

dibus celebrent .

Neque en im p r a e t e r i t a r u m t a n t u m r e r u m lae t am recorda

t ionem ac f aus tam ce lebra t ionem sc imus vos spectare , dilecte

Fi l i Noster e t venerabi les Fra t res , sed p r a e s e n t i u m velu t i q u a m

d a m perfect ionem a t q u e e t i am affuturae u n i t a t i s ac pacis reli

giosae op t a t i s s imam i n s t a u r a t i o n e m . N a m haec bona s u n t ma

x ima, ab u n a ch r i s t i ana f ide e t cha r i t a t e profecta, quae Chr i s tus

Deus ac Dominus Noster e coelo dela ta , Ecclesiae suae ac suo in

ter r i s Vicario, R o m a n o Pontifici , r e t inenda , p r o p a g a n d a ac v in

d i c a n d a commis i t . H i n c il la necessar ia c u m h a c Apostol ica Sede

coniunct io , cuius /Bonifacius ves ter perfect iss imus praeco exti

t i t a t q u e exempla r : h i n c i t em pot ior q u a e d a m e t m u t u a amor is

officiorumque consensio R o m a n a m Sedem in t e r ac v e s t r a m gen-

Acta Benedicti PP. XV

tem, ab eodem Bonifacio t u m p r i m u m Chris to e t Chr is t i in ter

r is Vicar io mirifice de v inc t am.

Q u a m q u i d e m u n i t a t e m e t consensionem s u m m a m commé

moran tes , e a n d e m vot is omnibus c u p i m u s revocar i a p u d omnes,

u t sit « omnia e t in omnibus Chr i s tus » . 1

Vix en im recoli sine iucund i s s imo q u o d a m a n i m i sensu ea

n u n c possunt , t a n t o saecu lorum interval lo , quae cand ida na r r a -

t ione scr iptores ae ta t i s i l l ius an t iqu iss imi , in p r imi sque Bonifa

cii fere aequal i s Wi l l iba ldus episcopus, c u m de ceteris sanct is

s imi vir i v i r t u t i bus ac r ebus gestis, t u m vero po t i s s imum de eius

d e m legat ionis R o m a n a e a p u d German iae populos in i t i i s a tque

inc rement i s felicissimis t r a d i d e r u n t .

D i u t u r n o s iqu idem vi tae religiosae t i rocinio ins t ruc tus ,

quod pue r innocen t i s s imus in ie ra t in pa t r ia , a t q u e a l iquod e t i am

pe r i cu lum apostol icae v i tae in te r b a r b a r a s gentes ve lu t i explo-

ra tor i s in m o d u m exper tus , id Bonifacius in te l lexi t e t c e r tum

a p u d se s t a tu i t n u l l u m posse colligi m a g n u m s tab i lemque fru

c tum, nis i consensio e t approbat io , a tque adeo p ropr i a missio

seu m a n d a t u m Apostol icae Sedis accederet .

Quap rop te r e t honorif icent iss ima abba t i s d ign i ta te depulsa ,

e t soda l ium rel igiosorum advers is cona t ibus lacr imisque supe

rat is , va ledicens f ra t r ibus , e t profectus pe r longa t e r r a r u m spa

t ia pe rque ignotas mar i s vias, l im ina B. P e t r i apostol i prospere

aggressus est, ib ique venerab i l em Sedis Apostol icae P a p a m bea

t ae memor iae Gregor ium s e c u n d u m affatus, « o m n e m sibi pe r

o rd inem i t iner is sui a t q u e a d v e n t u s occasionem manifes tavi t , e t

qua l i a n x i u s desiderio d iu t ius desudasse t ape ru i t » . T u m vero

h o m i n e m s a n c t u m « sanc tus P a p a h i la r i v u l t u a r r iden t ibusque

(( oculis » excepit, nec modo semel est a l locutus , sed « s e d u l u m

« deinceps c u m eo h a b e b a t quo t id i anae d i spu ta t ion is collo-

« q u i u m », 2 ac t a n d e m ampl iss imis verbis et scr ipt is e t i am lit

teris, e idem in cunct i s Germaniae popul is c u r a m Evangel i i prae

d icand i commisi t .

1 Coloss., III, U. 2 Vita S. Bonifacii auctore WILLIBALDO, C. V, 13-14.


H i s vero l i t ter is 1 Pont i fex m u l t o lucu len t ius e t i a m q u a m

scr iptores i l l ius ae t a t i s -qu i m a n d a t u m « Apostol icae Sedis »,

sive « apostolici Pontif icis » c o m m e m o r a n t , quo spectare t i d e m

e t q u a m la te pa tere t , expl ica t a t q u e c o m m e n d a t .

N a m t a n t a e u m a l loqu i tu r g r av i t a t e v e r b o r u m e t pondere

auc tor i t a t i s ut v ix maiore qu is possi t : « ex ig i t - i nqu i t - mani f e-

« s t a t a nobis religiosi proposi t i t u i pie in Chr is to f lagrantia in-

« ten t io e t a p p r o b a t a s incer iss imae f idei t u a e pe r i a t a re la t io ut

« ad d i spensa t ionem ve rb i divini , cu ius p e r g r a t i a m Dei c u r a m

« ger imus , te .comministro u t a m u r ». D e m u m d i l auda t a doct r ina ,

indole, proposi to, a tque s u p r e m a Sedis Apostol icae auc tor i t a te

in terposi ta , q u a m Bonifacius ipse invocavera t , hoc solemni ve lu t i

praecepto conc lud i t : « I deo in n o m i n e indivis ibi l is Tr in i t a t i s ,

(( per i nconcussam auc to r i t a t em beat i P e t r i apos to lorum pr in

ce cipis, cuius doc t r inae magis te r i i s d i spensa t ione fung imur et lo

ci c u m sacrae Sedis a d m i n i s t r a m u s , m o d e s t i a m tuae rel igionis

<( i n s t i t u i m u s a tque p raec ip imus , ut in verbo g ra t i ae Dei ... ad

(( gentes q u a s c u m q u e infideli tat is errore de ten tas p ropera re Deo

« comi tan te potuer is , m i n i s t e r i u m regn i Dei pe r i n s inua t i onem

« nomin i s Christ i Domin i Dei nos t r i ve r i t a t i s suas ione designes » ;

a d m o n e n s t a n d e m , u t e t d i sc ip l inam s a c r a m e n t i i n i t i a n d o r u m

« ex formula officiorum sanc tae Apostol icae Sedis » t enea t et

quod act ioni susceptae sibi deesse perspexer i t , Pontif ici R o m a n o

significet.

I a m ex i i sdem ampl i ss imis l i t ter is qu is /non inte l l igat q u a n

t a m pie foven t sanc tus Pon t i fex in Boni fac ium i p s u m vo lun ta

t e m a t q u e amor is venera t ionem, q u a n t a m in omnes German iae

populos sol l ic i tudinem c u r a m q u e p a t e r n a m , qu ibus t a m san

c tum, t a m q u e sibi d i l ec tum Evange l i i p r aeconem des t inaver i t ?

A t q u e h u i u s q u i d e m conscient ia m a n d a t i , c u m cha r i t a t e

Chr is t i coniuncta , con t inuo u rgeba t apos to l icum v i rum, solaba-

t u r afiiictum, i acen tem erigebat , su isque v i r ibus diffisum lega

t ionis sacrae confidentia roboraba t . Quod s t a t i m a p p a r u i t c u m

p r i m o a d v e n t u in Boioar iam T h u r i n g i a m q u e , u t n a r r a n t e m se-1 Ep. Exigit manifestata, inter Bonif ep. XII (al. II).


q u a m u r e iusdem ae ta t i s scr iptorem, « i u x t a i n s i t u m sibi m a n d a

ci t u m apostolici pontificis, senatores den ique plebis, to t ius po

ce pu l i p r inc ipes verb is sp i r i tua l ibus affatus est eosque ad v e r a m

« agni t ionis v i a m et in te l l igent iae lucem provocavi t ». 1

H a e c eadem conscient ia de la tae sibi legat ionis ab otio deter-

rens, a quie t i s e t i am v i tae ra t ion ibus , qu ibus in u n o m o r a t u s

loco t a m q u a m in po r tu conquiesceret , pe rpe tuo a b s t r a x i t ; ad

a s p e r r i m a quaeque a tque h u m i l l i m a aggredienda , in Dei glo

r i a m e t a n i m a r u m sa lu t em sive c o m p a r a n d a m sive a u g e n d a m

unice i n t e n t u m , permovi t .

Qua vero devot ione ac p ie ta te e n u t u pendeba t Sedis Apo

stolicae, cu i lega t ionem i l lam suam referebat acceptam, eadem

R o m a m l i t t e ras submi t t eba t ac nunt ios , u t cum p r i m u m lega

t ionis curr iculo inito, « P a t r i venerab i l i Apostol icae Sedis pon t i -

« f iei un ive r sa quae circa i l lum Domino donan t e f ac ta s u n t . . . per

« o rd inem revelavi t », ac « de rebus quae ad q u o t i d i a n a m Eccle-

« siae Dei necess i ta tem popul ique p r o v e n t u m per t ineban t , p l u r a

« ob consi l ium Sedis Apostol icae in te r rogando conscr ipsi t » . 2

A t q u e id q u i d e m p rae s t aba t Bonifacius s ingular i q u o d a m

ac propr io p ie ta t i s sensu, q u e m ipse senex cand ide aper ieba t

Zachar i ae Pontif ici rescr ibens : <c P o s t q u a m me an t e annos p rope

« t r ig in t a sub fami l ia r i ta te et servi t io Apostol icae Sedis, an-

« n u e n t e et iuben te v e n e r a n d a e memor i ae an t i s t i t e apostolico

« Gregorio anter iore , voto constr inxi , qu idqu id m i h i laet i t iae vel

« t r i s t i t iae acciderat , apostolico pontifici solebant indicare , ut in

« laet is s imul l a u d a r e m u s D e u m et in t r i s t ibus eius consilio ro-

« bo ra re r » . 3

His g e m i n a d o c u m e n t a pass im occur run t quae in t e r s t r e n u u m

h u n c Evangel i i p r aeconem a tque Apos to l icam Sedem e t n u n

q u a m i n t e r m i s s u m l i t t e r a r u m commerc ium e t mir if icam volun

t a t u m consens ionem demons t r an t , q u a t u o r con t inen t e r Pontif i

c u m gloriosae memor i ae fausto reg imine c o n t i n u a t a m .

1 Vita S. Bonifacii, cap. VI, 16. 2 Ibid., VII, 19. 3 Ep. LIX (al. LVII).


N a m e t ipsi R o m a n i Pontifices n u l l u m p r a e t e r m i t t e b a n t lo

c u m c u r a m v e legat i s o l e r t i s s i m i a d i u v a n d i fovendique sui, e t

ru r sus Bonifacius n ih i l p ro r sus negligebat , n ih i l u n q u a m s tudi i

officiique remi t tebat , q u i n t a n t o r u m Pont i f icum, quos p a r e n t u m

loco v e n e r a b a t u r ac di l igebat , l ega t ione sanct i ss ime fungeretur ,

a tque e t i am a b u n d e superare t . '

Gregorius ig i tu r Pont i fex p robe intelligens' q u a m late pa

te re t evangel icus c a m p u s a se Bonifacio d e m a n d a t a s , q u a m q u e

lae ta messis albesceret, m a x i m a q u i d e m m u l t i t u d i n e plebis ad

consor t ium sanc tae Ecclesiae pe r i p s u m adsci ta , s u m m u m eidem

Sacerdot i i g r a d u m c o m m u n i c a n d u m a tque episcopalem to t ius

Ge rman iae p rov inc i am i m p o n e n d a m decrevi t . Cui v ic iss im Bo

nifacius, qu i p r iu s Wil l ibrordo amic iss imo suo res t i tera t , « qu ia

« cont radicere h u i c t a n t o pontifici Apostol icae Sedi p rae la to non

« a u d e r e t , consensi t e t i am e t obedivi t » . H u n c a u t e m honorem

a m p l i s s i m u m ex p a r t e s u a R o m a n u s Pon t i fex al tero cumulav i t ,

sive honore sive beneficio pen i tus s ingu la r i a tque G e r m a n o r u m

pos ter i ta t i c o m m e n d a n d o , c u m fami l i a r i t a t em Sedis Apostol icae

t a m Bonifacio q u a m o m n i b u s e idem subiect is ex hoc in fu tu rum

c o n d o n a v i t . 1 Q u a m videl icet f ami l i a r i t a t em Gregor ius ipse mul

t is an t e a r g u m e n t i s indic i i sque demons t r ave ra t , u t l i t ter is s c r i :

pt i s complur ibus , ad reges e t pr incipes , ad episcopos, abbates

c l e rumque u n i v e r s u m ; ad populos ipsos, q u a m q u a m vel ba rba

ros, vel recens ad f idem revocatos, o m n i b u s i l lud idem edicens

u t m a g n o illi « Dei famulo ad i l l umina t i onem g e n t i u m ab h a c

« apostol ica a t q u e cathol ica Dei Ecclesia des t ina to a s sensum vel

« concu r sum » p r a e b e r e n t . 2

E a n d e m i t e r u m Bonifacii Sedisque Apostol icae famil iar i ta

t e m e t amic i t iae c o m m u n i o n e m conf i rmavi t Gregor ius I I I i n

pontif icatu successor, c u m Bonifacius electo n u n t i o s mis i sse t ;

q u i q u i d e m « pr ior is amic i t iae foedera, quae miser icord i te r ab

« antecessore suo sancto Bonifacio e iusque famil iae collata s u n t

(( man i f e s t ave run t », i t emque « d e v o t a m eius in f u t u r u m h u m i -

1 Vita S. Bonifacii, e. VII, 21. 2 Ep. Sollicitudinem nimiam inter ßonif. ep. XVII (al. VI).


(c l i ta t i s Apostol icae Sedi subiec t ionem n a r r a v e r u n t » ac t a n d e m

« ut f ami l i a r i t a t i ac c o m m u n i o n i sanc t i Pontificis a tque to t ius

(( Sedis Apostol icae ex hoc devote subiectus communica re t ,

« q u e m a d m o d u m edocti e r an t » preca t i sun t . 1 Hos vero nun t io s

Pont i fex et benigniss ime excepit e t Bonifacio novis delat is hono

r ibus , ipsoque « a rch iep iscopatus pallio, c u m m u n e r i b u s diver-

« s isque s a n c t o r u m rel iquiis honorifice remis i t ad p a t r i a m ». Qui

bus amor i s significat ionibus v ix dici potest q u a m « g r a t u l a b u n -

« dus , Apostol icae Sedis n i m i u m conf o r t a tu s devot ionis suffragio,

« opeque d iv inae miser icordiae inspiratum » 2 Vjir ille apostol icus

ad m a x i m a quaeque ac difficillima aggred ienda vires a n i m u m

que rec ipere t ; n o v a exaedificare t empla , hospi t ia , monas te r i a ,

castella, novas pe rcu r sa re regiones E v a n g e l i u m p romulgando ,

novas r i t eque c i rcumscr ip tas dioeceses cons t i tuere a u t consti

t u t a s reformare , in i isve rad ic i tus vi t ia , s ch i sma ta er roresque

convellere, t u m serere ub ique g e n u i n a f ide i v i t aeque chr is t ia

nae ge rmina , rec ta d o g m a t a ac v i r t u t e s ; t u m e t iam, audi tor i

bus usus q u a m p l u r i b u s a se ins t i tu t i s a l u m n i s pieta t is , popular i

bus q u o q u e suis bene mul t i s , ex Angl ia accitis, gentes b a r b a r a s

saepe e t i m m a n i t a t e efferatas ad h u m a n u m civi lemque c u l t u m

informare .

Ac t a m e n in te r to t ac t a n t a incoepta, t a m mul t i s licet rebus

praec lare ac sanct iss ime gestis nobi l i ta tus , c u m ass iduis s imul

insecta t ionibus , advers i t a t ibus , angor ibus e t i am a n i m i conflicta-

re tur , ae ta te p rae te rea i a m a d i u t u r n i s labor ibus devexa ad quie

tem, nec se in to l e ran t ius i ac t aha t nec u l l u m d a b a t quie t i locum,

sed iussa semper Pontif icis opemque respiciebat . Quare « ter t io

« p rop te r fami l ia rem sanct i apostolici Pontificis to t iusque cleri

ci ca tus communionem, d i sc ipu lorum comi t an t e coetu, R o m a m

(( ven i t ut apostolici videl icet P a t r i s sa lubr i f m e r e t u r colloquio,

« et s a n c t o r u m se, i a m ae ta te provec tus , o ra t ion ibus commen

ce d a r e t » . 3 T u m vero e t i am ter t io benigne est a Domino aposto-

1 Vita S. Bonifacii, c. VIII,"25. 2 Ibid., c. VIII, 25 sq. s Ibid., c. IX£27Jsq.

216 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale

Meo susceptus , ac denuo « c u m m u n e r i b u s et re l iqui is S a n c t o r u m

« honorifice d i t a tu s », commenda t i t i i s i t e m epistol is c u m u l a t u s

ampl iss imis , u t ex e a r u m ipsis exempl is a p p a r e t ad nos u s q u e

per la t is .

U t r i que a u t e m Gregorio, c u m R o m a n i Pont i f ica tus , t u m po

t ioris in Germanos e o r u m q u e Apos to lum sol l ic i tudinis haeres

Zacha r i a s successit , qu i ve t e rem con iunc t ionem n o n modo reno

vav i t sed mirifice auxi t , confidentius e t i a m u t e n s fortasse c u m

Bonifacio ac b e n e v o l e n t i a ; e t v ic iss im c u m Zacha r i a Bonifa

cius, nun t i i s complu r ibus a tque epistolis famil iar iss imis u l t ro

c i t roque missis . Hisce s iqu idem; i n t e r a l ia quae commemora re

l ongum est, suaviss imis verb is l ega tum a l loqu i tu r s u u m Rom a

n u s P o n t i f e x : « Cognoscat, f ra ter d i a r i s s i m e , t u a sanc ta f ra

ce te rn i tas , i t a d i lec t ionem t u a m habe re in nos t r i s praecordi is , ut

« te p raesen t ia l i t e r quot id ie v idere des ide remus et i ta te in no

ce s t ro consort io h a b e a m u s ut certe m i n i s t r u m Dei et d ispensato

ci r e m Ecc les ia rum Chr is t i ». 1

I u r e ig i tu r meri toque, rescr ibens German iae Aposto lus ex

t remis v i tae suae ann i s S t ephano Pontifici, Zacha r i ae successori,

hoc u n u m « d isc ipulus R o m a n a e Ecclesiae i n t imi s ac viscera-

cc t is obnixe flagitat p rec ibus , ut f ami l i a r i t a tem et u n i t a t e m Se-

cc dis Apostol icae ab a lmi ta t i s suae c lement ia impe t r a r e et habere

ce m e r e a t u r ». 2

*Hac f i rmiss ima p e r m o t u s f ide , h a c p ie ta te e t cha r i t a t e in

f lammatus Bonifacius q u a m Sedi Apostol icae f ide l i ta tem coniun-

c t ionemque s ingu la rem ex u m b r a t i l i v i tae monas t i cae pa laes t r a

p r i m u m hausisse v i d e t u r i n pa t r i a , q u a m deinde , i n a p e r t u m

ce r t amen v i t ae apostolicae progressurus , Romae , super corpus

ips ius B . P e t r i Apos to lo rum Pr inc ip i s , sacro in terposi to iure iu

r a n d o promisera t , q u a m den ique ve lu t i su i apos to la tus f o rmam

ac susceptae legat ionis regulam, in m e d i u m d i sc r imen ac iemque

p roduxera t , e a m d e m e t cons tan t i s s ime re t inui t , e t ceteris e t i a m

1 Ep. Susceptis, inter Bonif. ep: LI (al. L). . y . 2 Ep. LXKVIII.


omnibus , quos per E v a n g e l i u m genuisset , v e h e m e n t e r commen

dare n u n q u a m dest i t i t , a tque t a n t a sedul i ta te inculcare u t i l l am

velu t i t e s t a m e n t i loco rel iquisse v ide re tu r .

I t a en im senex labor ibusque confectus, q u a m q u a m de se

h u m i l l i m e p raed icaba t : « u l t i m u s et pess imus s u m o m n i u m le

ce ga to rum, quos cathol ica et apostolica R o m a n a Ecclesia ad p rae -

« d i c a n d u m E v a n g e l i u m des t inav i t », 1 R o m a n a m t a m e n i l l am

lega t ionem s u a m prae se ferebat, eaque un ice g lor ians in Do

mino , ipse se « l ega tum G e r m a n i c u m sanc tae cathol icae aposto-

« licae r o m a n a e Ecclesiae » appel la re gaudeba t , professus devo-

t u m s e r v u m R o m a n o r u m Pont i f icum pro auc tor i t a te sanc t i P e

t r i e t s u b d i t u m d i sc ipu lum a t q u e obedien tem esse velle.

T a m al te insederà t eius a n i m o ac pen i tu s hae reba t quod Cy

p r i a n u s m a r t y r , an t iqu i s s imae t rad i t ion i s Ecclesiae test is , f i rmis

s ime adsereba t : « Deus u n u s est, et Chr i s tus u n u s et u n a Eccle-

« s ia et c a t h e d r a u n a supe r P e t r u m Domin i voce funda t a »; 2

quod i t em Ambros ius , m a g n u s ille Ecclesiae Doctor, p raedica

b a t : « ub i P e t r u s , ibi Ecclesia; ub i Ecclesia, ibi nu l l a mors , sed

« v i t a ae t e rna », 3 quodque den ique H i e r o n y m u s sapient i ss ime

doceba t : « Ecclesiae sa lus in s u m m i Sacerdot is d igni ta te pen

ce det, cui si non exsors q u a e d a m et ab omnibus eminens d e t u r

« potes tas , tot in ecclesiis eificientur sch i smata quot sacer-

« dotes » . 4

Quod u t i q u e t r i s t i s s ima q u o q u e v e t e r u m d i sco rd ia rum hi

s tor ia t es ta tur , eo rumque o m n i u m , quae r e d u n d a r u n t ex illo

fonte, m a i o r u m exper ien t ia confirmat; q u a e t a m e n commemo

rare , tot aliis ca l ami ta t ibus c ruen t i sque caedibus oppresses, mi

n ime i u v a t in praesent i , sed c o m m u n i b u s pot ius lacr imis a tque ,

si f ieri posset, a e t e rna oblivione delere.

P r a e s t a t ig i tu r ve ter i s pot ius un i t a t i s m e m o r i a m revocare

coniunct ionisque necess i tud inem celebrare quae in t e r p r inc ipem

1 Ep. LXVII (al. XXII). 2 CAECILII CYPRIANI Ep. XLIII, 5. 3 Enarr. in Ps. XL, n. 30. 4 Contra Lucif., 9.


G e r m a n o r u m Apos to lum Bonifac ium u n i v e r s a m q u e G e r m a n i a e

g e n t e m a tque h a n c Apostol icam Sedem in tercess i t ; e cuius lega

t ione omnis est a p u d Germanos profecta religio e t p rosper i t as

ipsa h u m a n i civil isque convic tus .

De q u a q u i d e m p l u r a proferr i possunt , u t op t ime nostis , di

lecte Pil i Noster e t venerabi les F ra t r e s , peru t i l i sane recorda

t ione c o m m e m o r a n d a . A t sat is m u l t a i a m pro tu l imus , e t n imi s

fortasse mul t a , d u m res ag i tu r in p r o m p t u e t sane p lan ior q u a m

ut pro l ixa orat ione mu l t i sque a r g u m e n t i s ind igea t . Quod s i haec

fusius, q u a m necessi tas pos tu laba t , com m em orav i m us , id pro

p te rea placui t , u t vob i scum m e m o r i a ve t e r a repe tentes nonn ih i l

solatii ad p raesen t i a aequiore a n i m o p e r f e r e n d i perc iperemus ,

i n spem erect i a fhi turae q u a m p r i m u m h u i u s red in tegra t ion is

uni ta t i s , coniunct ionisque Ecclesiae in multitudine pacis atque

in vinculis charitatis.

In iis en im i m m o r a r i i u c u n d u m eoque iucund ius , quod Bo

nifacii decessoris ves t r i e x e m p l a v i r tu t e sque s ingulares , in pr i

misque i l lam amic i t iae coniunc t ion isque necess i tud inem q u a m

hisce l i t ter is ce l eb randam suscepimus, in vest r is conspic imus

a tque a d m i r a m u r v i tae ra t ion ibus r e p r a e s e n t a t a m Nobis e t quo

d a m m o d o expressam. Vivi t en imvero a p u d vos e t gloriosissime

v iv i t ves ter Germaniae Apostolus ; vivi t , ut ipse se appel labat ,

<( Lega tus Germanicus cathol icae R o m a n a e Ecclesiae », e a n d e m

s u a m i l lam R o m a n a m lega t ionem ve lu t i sus t inens a d h u c pre

cibus, exemplis , r e r u m q u e g e s t a r u m memor ia , qu ibus profecto

« defunctus a d h u c loqui tur» . At ve ro i ta loquens, populos quon

d a m suos ad u n i t a t e m po t i s s imum Ecclesiae R o m a n a e inv i t a re

a t q u e a d h o r t a r i ille v ide tur , f idus in te rp res ac praeco Magis t r i

e t Servator is nos t r i Iesu, qu i hoc p o t i s s i m u m precamur et com

m e n d a t suis « ut u n u m s in t ».

I n v i t a t ille q u i d e m coniunct iores Ecclesiae a lumnos u t ar

ct ius a m a n t i u s q u e a d h a e r e s c a n t ; i nv i t a t ceteros, ab u n i t a t e ab-

scissos, ut ad e iusdem s i n u m Ecclesiae Mat r i s pie se f identerque

recipiant , ve te r ibus sepositis odiis, s imul ta t ibus , p rae iud ica t i s

opinionibus; omnes den ique christifideles sive recens adscitos,


1 Vita S. Bonifacii auctore OTHLONO monacho, lib. 1, cap. ult.

1 • . . — , • .

sive i a m p r i d e m cooptatos, u t in e iusdem consensione f ide i e t

coniunct ione v o l u n t a t u m perseveren t ; ex q u a t a n d e m d iv ina f l o

rea t Char i t a s a tque ipsa e t i am civilis h o m i n u m societat is con

cordia.

Quis a u t e m non h a n c P a t r i s i nv i t a t i onem adhor t a t ionem-

que exaudiat? Quis p a t e r n a m doc t r inam, exempla , Vocem deni

que i p s a m despiciat? N a m u t scr iptor is i t em an t iqu i , popu la r i s

vestr i , cand id i s s ima vfèrba u s u r p e m u s in p r imis oppor tuna , c u m

R o m a n a e Bonifacii legat ionis a p u d vos cen tenar ia m e m o r i a re

colitur, « s i i u x t a Apos to lum pa t res carn is nos t r ae h a b u i m u s e ru-

<( di tores et r eve rebamür , nonne mu l to mag i s o b t e m p e r a b i m u s

(( p a t r i s p i r i t u u m ? P a t e r n a m q u e spi r i tual is non so lum Deus orn

ee n ipo tens dici tur , sed e t i am omnes , q u o r u m doc t r ina e t exempla

« ad agn i t ionem ver i ta t i s i n s t ru imur , ad s t ab i l i t a t em religionis

« i n c i t a m u r . Sicut et A b r a h a m ob f idei obedient iaeque suae me-

« r i t um, cunct i s i m i t a n d u m , p a t e r o m n i u m dic tus est in Chris to

« c reden t ium, h a u d a l i ter sanc tus p raesu l Bonifacius o m n i u m

(( German iae i nco l a rum p a t e r dici potes t pro eo, quod illos verbo

« praed ica t ion is p r i m i t u s Chris to genui t , exempl is confirmavit ,

« pos t remo a n i m a m q u o q u e s u a m pro ipsis posui t , qua cha r i t a t e

« nemo m a i o r e m vale t exhibere » . 1

I l lud t a m e n ad iung imus , dilecte Fi l i Noster e t venerabi les

Fra t res , - q u a m q u a m id v e s t r u m scimus la te re neminem, - m i r a m

h a n c Bonifacii cha r i t a t em, non u n i u s Germaniae f in ibus c i rcum

scr ip tam, populos omnino omnes, i n t e r se in imiciss imos licet,

esse c o m p l e x a m ; q u e m a d m o d u m et potiore q u i d e m amore , i u x t a

o rd inem v i r tu t i s , complexus est Germaniae apostolus f in i t imam

F r a n c o r u m gentem, cuius aeque reformatur ex t i t i t p rudent i s s i

m e ; ac « de s t i rpe e t p rosap ia A n g l o r u m procrea tos » popu la res

suos, q u i b u s p raec ipue « e iusdem generis ve rnacu lus , un ive r sa -

« lis Ecclesiae lega tus et se rvus Sedis Apostol icae », fidei ca tho

licae, e i sdem a S. Gregorii M a g n i Pontificis legat is R o m a n i s illa

tae , p ropaga t ionem, a p u d S a x o n u m quoque populos ex eodem


ortos genere ob t inendam, ac den ique « u n i t a t e m et communio

n e m di lect ionis » cus tod i endam a m a n t i s s i m e c o m m e n d a v i t . 1

Quon iam vere cha r i t a s - u t e iusdem v e r b a scriptoris , q u e m

s u p r a l a u d a v i m u s , i t e r u m Nos t ra fac iamus - est « b o n o r u m

« o m n i u m origo ac f in i s , Nos e t i am in h a c t e r m i n u m p o n a m u s » , 2

dilecte Fi l i Noster e t venerabi les F ra t r e s . Id ig i tu r vot i s omni

bus c o m p r e c a m u r u t i n h a c p e r t u r b a t a h o m i n u m societate,

Omnipo ten t i s Dei Eccles iaeque suae i n s t au ra t i s iu r ibus , legibus,

cu l tu ac m e m o r i a den ique ipsa revocata , cha r i t a s ch r i s t i ana re

virescat , q u a e c u m bellis odi isque furen t ibus t u m dissidiis, schi

sma t i s a tque er ror ibus se rpent ibus u n d i q u e f inem imponens , po

pulos i n t e r se foedere dev inc ia t arc t iore q u a m f lux is h o m i n u m

pact is , u n i t a t e f ide i po t i s s imum et ve ter i s coniunct ionis consue

tud ine , seu necess i tudine pot ius , c u m h a c Apostol ica Sede, q u a m

Chr i s tus Dominus nos te r ve lu t i q u o d d a m famil iae in ter r i s suae

f u n d a m e n t u m c o n s t i t u t a m voluit , e t v i r tu t ibus , sapient ia , labo

r ibus tot Sanc to rum a tque ipso den ique M a r t y r u m , u t Bonifacii

ves t r i , s angu ine consecra tam.

H a c a u t e m consensione f i de i e t v o l u n t a t u m coniunct ione

ub ique t e r r a r u m in s t au ra t a , i l lud Nos e t i am u s u r p a r e iure quo

d a m Nostro v idebimur , de plebe ch r i s t i ana universa , quod Ro

m a n i conscient ia p r i m a t u s ac sacra Apostol icae Sedis auctor i

t a t e pe rmotus , i a m inde a p r imo saeculo chr i s t i ano pecul ia r i te r

conscr ibebat Clemens P a p a Corinthi is : « G a u d i u m et l ae t i t i am

« nobis praes tab i t i s , s i oboedientes facti i is quae scr ips imus per

« S p i r i t u m S a n c t u m resecetis i l l eg i t imum zeli ves t r i s t u d i u m

« s e c u n d u m exhor t a t ionem q u a m de pace ac concordia fecimus

« i n h a c epistola ». 3

A t q u e u t i n a m hoc nobis o m n i b u s Bonifacius Aposto lus ac

M a r t y r impe t re t , ac popul is p raeser t im, pot ior i iure , sive origine

sive electione suis : i l lud u t i que i dem e b e a t o r u m sedibus perfi

c iens quod ipso fa ten te efficere n u n q u a m cessavit in t e r r i s :

1 BONIF. Ep. XXXIX (al. XXXVI). 2 ibid. 3 S . CLEM, ROM., Ep. I ad Corinthios, LXII1.


« q u a n t o s c u n q u e aud ien tes vel discipulos in is ta legat ione m i h i

« Deus donaver i t , ad oboedien t iam Apostol icae Sedis inv i t a re et

« inc l inare non cesso » . 1

H u i u s in te rea ausp icem spei lae t i ss imique f ructus ves t ro

r u m so lemnium, Apos to l icam Benedic t ionem a m a n t i s s i m e im

pe r t imus , s imulque ad a u g e n d a m so lemni ta t em S. Bonifacii

haec de sacro Ecclesiae t he sau ro per l iben te r concedimus :

I . Quovis die p r o x i m o r u m m e n s i u m I u n i i e t Iu l i i , except is

d iebus Pentecos tes , Corporis Chr is t i e t SS. Apos to lo rum P e t r i e t

P a u l i , in o m n i b u s German iae Ecclesiis e t Orator i is publ ic is ve l

semipublicis , ub i so lemnia saecular ia agen tur , cuilibet sacerdot i

u t r i u sque cleri Missam de Sancto, t u m in t r i d u a n a suppl ica t ione

t u m in ipso fausto die celebrare l iceat .

I I . Quo die fes tum agetur , Ant i s t e s loci vel per se vel per

a l i um ab ipso d e p u t a n d u m P a p a l e m Benedic t ionem imper t i r i

quea t .

I I I . Qu i cumque Ge rman iae Ecclesias ub i saeculare fes tum

celebrabi tur , eo ipso die inviser in t , I n d u l g e n t i a m P l e n a r i a m to

ties quoties ad m o d u m P o r t i u n c u l a e luc ra r i poss in t .

D a t u m Romae , a p u d S a n c t u m P e t r u m , die xiv mens i s Maii ,

anno MCMXIX , Pont i f ica tus Nostr i qu in to .

BENEDICTUS P P . XV

1 Ep. L. (al. XLIX).


CONSTITUTIO APOSTOLICA ERECTIO NOVAE DIOECESIS GRAECI R I T U S « L U N G R E N S I S » NUNCUPATAE

BENEDICTUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI

AD PERPETUAM REI MEMORIAM

Catholici fideles graeci r i tus , incolae Epiri et Albaniae, a Turcica

dominatione tu rmat im fugientes, in propinquam Italiam demigrarunt ,

ibique peramanter l ibenterque excepti, in Calabriae et Trinacriae regio

nibus domicilium const i tuerunt , retentis , ut par erat, graecae gentis

moribus a tque institutis, praesert im suae Ecclesiae ritibus, necnon ceteris

omnibus tum legibus, tum consuetudinibus, quas , a maioribus tradi tas ,

longo saeculorum tractu accurate diligenterque se/vaverant . Haec vero

Albanensium profugorum vivendi rat io ultro eis pontificia auctoritate

permissa est, ita ut patr iam, praeter caelum, in Italico solo adepti fuisse

sibi viderentur. Initio, prout usuvenit , u t r ique res e sententia evenerunt.

Cum autem temporis progressu tepesceret eorum cari tas, qui hospites

exceperant, non leves molestique persaepe oborti sunt conflictus, unde

fidelium, unius eiusdemque Ecclesiae dogmata profitentium, tranquill i tas

miserrime perturbari coepit. Quarum quidem content ionum origo, si

minoris momenti causae seponantur , inde repetenda quod ordinariae

iurisdictioni Praesulum Lat inorum subiicerentur regiminis disciplinaeque

gratia, fideles graeci r i tus in il lorum dioecesibus commorantes . Etenim

isti Praesules , qui liturgiam,^ disciplinam-, consuetudines, leges, mores

Ecclesiae or thodoxae uni tae vel ignorabant , vel non probe noverant ,

in terdum ea s ta tuerunt pro regimine subdi torum fidelium graeci r i tus,

quae suis iur ibus ac praerogativis, iidem adversari censentes, obedire

mandat is pertinaciter detrectabant .

Accessit autem permoles tum aliud incommodum ex Parochorum

utr iusque r i tus acerbo inter sese dissidio, praesert im quoad iura alter

utr i competentia, sacramentorum administrat ionis ergo. Hinc ecclesia

stica concordia scissa cum maximo fidelium scandalo ac mutuae bene

volentiae detr imento.

Hisce aliisque plurimis id genus incommodis atque malis, quae iam

dudum irrepserant in dioecesibus tum calabris, t um siculis, ubi mixti cum

latinis degebant fideles graeci r i tus, fel. rec. Benedictus P a p a decimus

quar tus , Praedecessor Noster, provide vehementerque occurrere cupiens,


Apostolicam Consti tutionem Etsi pastoralis edidit sub datum septimo

kalendas iunii anni Domini millesimi septingentesimi quadragesimi se

cundi, in qua, postquam praemonuit , id velle assequi , ut quaecumque

in b o n u m fidelium graeci r i tus a Sancta Sede Apostolica iampridem

clementer indulta fuissent, i terum confirmata in posterum cautius custo

d i a n t u r , merito subdidi t : « Quoniam vero ... pro diversis re rum ac tem-

« porum circumstantiis, plures ac diversae editae fuerunt a Romanis

« Pontificibus... et S. R. E. Pa t rum Cardinalium Congregationibus circa

« eosdem graecos et a lbanenses eorumque r i tus consuetudines debitam-

« que Latinis Praesul ibus, in quorum dioecesi degunt, subiectionem,

« apostolicas constitutiones, ordinationes, responsa, edicta et decreta:

« eamque ob causam tam de ri t ibus ipsorum graecorum et a lbanensium,

« quam de eorumdem sacerdotum potestate et la t inorum etiam Praesu-

« lum atque Parochorum iurisdictione et auctori tate saepe obortae sunt

« et oboriri solent quaestiones et controversiae: Nos pro nostra pastoral is

« officii sollicitudine, quan tum in Nobis est, hisce malis oppor tunum reme-

« dium adhibere, causasque omnium litium, iurgiorum, dissidiorum, con-

« tentionum, quaest ionum et controversiarum amputare . . . cupientes », etc.

Quamobrem sapientissimus Pontifex praedictam promulgavit Con

sti tutionem, quae tamen, propterea quod causae maiorum iam radices

egerant, haud felicem sortita est exitum. Iurgia enim et controversiae,

potissimum vero defectiones a legitimorum Praesulum potestate, cetera

denique omnia incommoda et mala quae memora tus Benedictus P a p a

decimus quar tus pastorali sollicitudine affectus per prae laudatas Lit

teras sese non difficili negotio ampu ta tu rum sibi spondebat, passim,

rebus usquequaque in deterius prolapsis, altius erumpentia , continen

t ibus fere duobus saeculis, cum summo caritatis christianae detr imento

atque ipsius Fidei catholicae periculo, ubique earum regionum, quas

incolebant fideles graeci r i tus, percrebuere. Ad miserum huiusmodi sta

tum redactae fidelium graeci r i tus in Italia res pers tabant usque ad hoc

tempus, quin ullum perefficax iis ins taurandis remedium fuisset adhi

bitum. Iamvero cum inde ab anno Domini millesimo nongentesimo

decimo secundo da tus successor non esset fel. rec. Ioanni B a r d a , epi

scopo titulari Croiensi cui, dum viveret, munus sacros ordines conferendi

clericis graecis ex Calabria oriundis ac rectoris Collegii S. Adriani loci

S. Demetrii Coronarum concreditum fuerat; Nos Sacrae Congregationi

de Propaganda Fide pro negotiis r i tuum orientalium commisimus ut

quidquid ad bonam rectamque administrat ionem ac reformationem fide

lium graeci r i tus conduceret, Nobis proponeretur . Eapropter venerabiles

Fra t res Nostri S. R. E. Cardinales eidem Sacrae Congregationi praepo-

224 Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale

siti, in plenariis comitiis diei decimae nonae mensis novembris anni mille

simi nongentesimi decimi septimi Nobis proponendum censuerunt consi

l ium ut graeci omnes illius regionis Galabrae, quam numero plures incolunt

latinis Praesul ibus subiecti, ab ordinaria iurisdictione eorumdem Latino

rum Antist i tum subtracti , u n a m const i tuerent graeci r i tus dioecesim.

Quod proposi tum consilium Nos denuo examinandum matur iusque

discutiendum venerabilibus Fra t r ibus Nostris pari ter S. R. E. Cardina

libus novae Congregationi, a Nobis conditae, praepositis, videlicet pro

Ecclesia Orientali, submitt i mandavimus . Hi vero Cardinales, in comi

tiis generalibus diei undecimae mensis februarii nuper elapsi, unan i

miter exequutioni dari posse, si Nobis placuerit , novae dioceseos ere

ctionem graeci r i tus in Calabriae regione, exist imarunt .

Nos autem qui, inde a Nostri Pontificatus exordio maxima prose

cuti dilectione Ecclesiam Orientalem, Nobiscum animo volvebamus quid

boni accepti que praes tandum foret, ut necessitat ibus et debito honori

universae eiusdem Ecclesiae a l iarumque part icularium firmius consu-

leretur, opportuni tatem momenti intuiti, memoratam proposit ionem

maxime commendavimus, r a tamque habu imus quod mentis Nostrae

deliberationi plene responderet .

Proinde Nos, de Apostolicae potestat is plenitudine, prot inus dioe

cesim graeci r i tus in regione Calabriae canonice inst i tuendam decer

nimus. Cui quidem dioecesi, Lungrensi nuncupandae , perpetuo attr i

buimus et adsignamus sequentes paroecias cum omnibus f idel ibus tum

graeci r i tus, tum latini, si qui sunt , eas incolent ibus; idcirco easdem e

dioecesibus latinis, ad quas modo pert inent , dividimus ac seiungimus.

Quae paroeciae sunt nempe : ex archidioecesi Rossanens i , S; Demetrio

Corone, S. Giorgio Albanese, Vaccarizzo, Macchia; ex dioecesi Bisinia-

nensi, S. Benedetto diano, S. Sofia d'Epiro; ex dioecesi Cassanensi,

Acqua Formosa, Civita, Firmo, Frascineto, Lungro, Piataci, Porcile, S. Ba

sile; ex dioecesi Angionensi, Castroregio, Farneta, S. Costantino Alba

nese, S. Paolo Albanese.

Insuper ut non pauci f ideles graeci r i tus extra Calabriam, a t tamen

in ipsa meridionali Italiae regione inhabi tantes , beneficio pastoralis

officii Episcopi eiusdem ri tus in posterum gaudere quoque valeant, Nos

supradictis locis in Lungrensem dioecesim cooptandis, fideles loci vulgo

Villa Badessa, ex dioecesi Pinnensi , a tque un ius in civitate Liciensi

paroeciae apostolica auctori tate coniungi m a n d a m u s .

Cum autem in loco S. Cosmo, ex archidioecesi Rossanensi , duae

extent paroeciae, graeca nempe et latina, praetereaque in dicta civitate

Liciensi plebs fidelium graeci r i tus cum altera latini r i tus mixta inco-


lat, decernimus ut ibidem iurisdictio Episcopi graeci r i tus t an tummodo

« personal is», scilicet ut ipsa unice sese protendat ad fideles et parochum

graeci r i tus eorumdem locorum, manent ibus fidelibus latinis sub ordi

nar ia Archiepiscopi Rossanensis a tque Episcopi Liciensis iurisdictione.

Huius au tem dioeceseos graeci r i tus sedem episcopalem in loco

vulgo Lungro perpe tuum in modum erigimus a tque ins t i tu imus; eccle

siam vero S. Nicolai Myrensis, antea paroecialem, quae decora et satis op

por tuna asseritur, ad dignitatem et gradum Cathedralis perpetuo evehimus

atque extollimus. Porro, quemadmodum anteactis temporibus s ta tu tum

fuit, Antisti tem electum pro gubernanda Lungrensi dioecesi, Nos Episco

pum Ordinarium graeci r i tus in Calabria consti tuimus, a tque eidem mu

nus et officium committ imus Rectoris Collegii S. Adriani, cum necessariis

opportunisque facultatibus. Proinde omnibus ad quos pert inet et spe

ctare poterit , praecipimus ut supradictum Antistitem Lungrensem in

huiusmodi munus et officium, de more et iuxta pacta conventa, recipiant

a tque admi t tan t eidemque pareant , faveant a tque praesto sint.

Cum autem exigua haec dioecesis non sinat propr ium habere Semi

nar ium ad rite inst i tuendos ac erudiendos iuniores clericos, praecipimus

ut pro adolescentibus, qui indicia ecclesiasticae praebeant vocationis,

reserventur in perpetuum quinque loca tum in novensili Pontificio

Seminario nuper a Nobis condito prope Monasterium S. Basilii graeci

r i tus Cryptoferratense, tum in Collegio Athanasiano de Urbe. S ta tu imus

insuper ut dioecesis noviter erecta Sanctae Sedi immediate subiecta per

maneat, proindeque Sacrae Congregationi pro Ecclesia Orientali.

Quae autem hisce Litteris, Apostolica auctori tate, a Nobis decreta

sunt , nulli hominum, ullo unquam tempore, infringere aut iis repu

gnare vel quomodolibet contraire liceat. Si quis, quod Deus avertat ,

hoc a t tentare praesumpseri t , sciat obnoxium se evasurum esse poenis

a sacris canonibus contra obsistentes "exercitio ecclesiasticae iurisdi

ctionis s tatut is .

Ad haec au tem manda ta exsequenda deputamus venerabilem fra

trem Nostrum Horat ium Mazzella, archiepiscopum Tarent inum, cum

omnibus facultatibus necessariis a tque opportunis ad effectum de quo

agitur, cum facultate etiam subdelegandi quemcumque ecclesiastica digni

tate praedi tum, commisso quoque munere ea omnia disponendi, quae

ad rectam adminis t ra t ionem novae dioeceseos conferant, collatis quidem

consiliis cum neo-electo Episcopo Graeco et Reverendissimis Ordinariis

latinis, nempe Rossanensi , Bisinianensi, Cassanensi, Pinnensi , Liciensi

et Anglonensi, ea tamen lege ut, in t ra sex menses a die h a r u m Litte

ra rum promulgationis , normas ab ipso s ta tutas Sacrae Congregationi

ACTA, vol. XI , n. 7. — 2-6-919. 16


pro Ecclesia Orientali subiiciat ad definitivam earumdem obt inendam

adprobat ionem, a tque exemplar authent icum peractae exsecutionis eidem

transmit tere sedulo curet.

Datum Romae apud S. Pe t rum, anno Domini millesimo nongente

simo decimo nono, die decima tertia mensis februarii, Pontificatus Nostri

anno quinto .

O. CARD. CAGIANO N. CARD. MARINI

S. B. E. Cancellarius. S. C. pro Ecclesia Orientali a secretis.

Raphaël Virili, Protonotarius Apostolicus.

Ludo vicus Schuller, Protonotarius Apostolicus.

Loco Plumbi.

Beg. in Cane. Ap., vol. XVIII, n. 27.

LITTERAE APOSTOLICAE

I •

ECCLESIA ROTHOMAGENSIS B. M. VIRGINIS A BONO SUCCURSU TITULO AC PRI

VILEGIIS BASILICAE MINORIS DECORATUR.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Illustriores inter sacras Aedes, quae

t um praes tant ibus art is operibus Galliae regiones illustrant, tum Fran-

corum religionis alacre s tudium miramque munificentiam late praedicant,

merito recensetur parochialis ecclesia quae Deo in honorem B. Mariae

Virginis a Bono Succursu dicata conspicitur Rothomagi. Iam inde a

saeculo undecimo vetustissimum ipsius Deiparae Infantem Iesum ulnis

gestantis s imulacrum in sacello eidem dedicato colebatur, et constans

tradit io refert, ante idem saeculum, Normannos fideles Beatissimam

Virginem a Bono Succursu ibidem in veneratione habuisse. Hoc sacel

lum, saeculo decimoquarto obnoxium militum Caroli Temerari i incur-

sibus, collata stipe ins taura tum, insequenti saeculo in ten^plum conver

sum est, quod haeretici Calviniani per nefas depopulati sunt. Transacta

rerum omnium Galliae immani per turbat ione, Mariale illud templum,

vetustate fatiscens, omnino deletum est; superiore t amen saeculo, ab

imis fundamentis de integro excitatum, erga Deiparam bene adiutricem

pietatis Gallorum et praesert im Normanniae civium dignissimum exstat

monumentum. Sacra haec Aedes, gothico stylo erecta, vel ipsa fronte

admirat ionem intuent ium sibi conciliat; sublimi enim sacrae turr is


cuspide in caelum pulcherrime assurgit. Interius vero, non modo ampli

tudine, sed mirifica omnigenae art is praestant ia excellit, siquidem pictu

ris ac musivo opere affabre decorati, sacrae Aedis parietes ubique nitent,

sublimesque columnae s temmatibus ornantur cuiusque eorum gentis qui,

erga Deiparam a Bono Succursu avitae pietatis studio incensi, nullis

parcentes impensis , liberaliter a tque abunde pro erigendo templo sti

pem congesserunt. Hoc quidem templum, revera Mariale Sanctuar ium

appellandum, et celeberrimae Laure tanae Basilicae aggregatum, sacra

praedivite supellectile refertum est, ibique in exemplum famulantur

sacris muner ibus assidue peragendis sufficiens clerus u n a cum Parocho

Deiparae cultus in dies adaugendi studiosissimo. Ast illud in primis

laudibus efferendum censemus, quo nempe studio et frequentia, ab anti

quissimis temporibus iugiter aucta, christifideles turmat im non modo

e propinquis , verum etiam e cunctis, licet dissitis, Galliae regionibus,

piae peregrinationis causa ad hoc sanc tuar ium Rothomagense Dominae

Nostrae de Bono Succursu confluere soleant quovis anni tempore, ac

potissimum, iuxta vetust issimum morem, feria secunda post Pascha et

secunda post Pentecosten, suavissimum Deiparae Virginis s imulacrum

ibidem veneraturi et persaepe praesentem illius opem feliciter implo

raturi . Innumerae votivae tabellae, undique templi pariet ibus nec non

chori subselliis appensae, s imulque pretiosa donaria luculenter tes tantur

Virginem Dei Matrem, grat iarum omnium apud Deum sequestram, ex

illo sanctuario, veluti e maiestatis Suae solio, beneficiorum et charis

matum copiam largiri consuevisse. Quamobrem nono kalendas iunias

anno millesimo octingentesimo octogesimo cia. me. Emus et R m u s Dnus

S. R. E. Cardinalis de Bonnechose, Rothomagensium antistes, pretiosis

simum et auro et gemmis coronam, Decessoris Nostri rec. me. Leonis

Pp . XII I nomine, eidem simulacro Virginis et Infantis Iesu, ingenti cleri

populique prae gaudio gestientis concursu, sollemni r i tu imposuit . His

omnibus aliisque permotus memoriis , cum dilectus filius Noster Lodovicus

S. R. E. Cardinalis Dubois, Rothomagens ium hodiernus archiepiscopus,

quo Marialis sanctuari i de Bono Succursu decus maxime augeretur , Nos

supplex rogaverit, ut eidem sacrae Aedi dignitatem, t i tulum et privilegia

Basilicae Minoris impertiri d ignaremur; Nos votis his annuendum ultro

l ibenterque exist imavimus. Quare, collatis consiliis cum VV. F F . NN.

S. R. E. Cardinalibus Congregationi a sacris Rit ibus tuendis praepo

sitis, Apostolica Nostra auctoritate, praesent ium vi perpe tuumque in

modum, Rothomagense templum parochiale Deo in honorem B. Mariae

Virginis a Bono Succursu dicatum, dignitate ac titulo Basilicae Mino

r is cohonestamus, singulis a tque universis honorificentiis ac privilegiis

228 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

eidem at t r ibut is quae Minoribus Almae Urbis Basilicis de iure competunt .

Decernentes praesentes Literas firmas, validas a tque efficaces semper

exstare ac permanere , suosque integros effectus iugiter sortiri et obtinere,

illisque ad quos per t inent nunc et in posterum plenissime suffragari; sic

que rite iudicandum esse ac definiendum, i r r i tumque et nunc et inane fieri

si qu idquam secus, super his, a quovis, auctori tate qualibet, scienter vel

ignoranter at tentari contigerit. Non obstant ibus contrariis quibuscumque.


xxvin martii MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.

P. GARD. GASPARRI, a Secretis Status.

I I

VICARIATU APOSTOLICO CONGI BELGICI DISMEMBRATO, DUO EX EO CONSTI

TUUNTUR VICARIATUS, ALTER TITULO « LEOPOLDOPOLITANUS », ALTER

« NOVAE ANTUERPIAS ».

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Quae Catholico nomini aeternae

que fidelium saluti bene, prospere ac feliciter eveniant, ea ut mature

praes temus Nos admonet supremi Apostolatus munus , quo in terris ,

licet immeriti , fungimur. Iam vero cum Catholica Religio in Vicariatu

Congi Belgici, curis commisso Congregationis ab Immaculato Corde

Mariae, postremis praeser t im annis laeta incrementa susceperit , visum

est oppor tunum consilium, ut f idei christ ianae progressui apt ius pro

videretur, ab eiusdem Vicariatus terri torio septentrionalem regionem

distrahere, in eaque novam separa tam Missionem constituere. Quare,

collatis consiliis cum VV. F F . NN. S . R E . Cardinalibus negotiis Pro

pagandae Fidei praeposit is , ex certa scientia ac matura deliberatione

Nostris, deque Apostolicae Nostrae potestat is plenitudine, praesentium

tenore, ab actuali Vicariatu Congi Belgici eius territorii par tem sepa

ramus , quae sita est ad Boream districtus civilis dicti de Lacu Leo

poldi, a tque in eodem sic distracto territorio novum consti tuimus Vica

r i a tum apostolicum curis commit tendum memora tae Congregationis ab

Immaculato Corde Mariae de Scheut ; istique novo Vicariatui, ab urbe

ubi sedem habebit , « Novae Antuerpiae » nomen facimus. Vicariatus

vero Congi Belgici, cum rel iqua par te quae ex peracta divisione ei

superest , praecipimus ut pos thac ex urbe Léopoldville, ubi Vicariatus

ipse resident iam habet , Vicariatus Leopoldopolitanus denominetur . Haec


s ta tuimus, decernentes praesentes Lit teras firmas, validas atque efficaces

semper exstare ac pe rmanere , suosque plenos a tque integros effectus

sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt ,

suffragari nunc et in posterum ; sicque rite iudicandum esse ac definien

dum, i r r i tumque a tque inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis,

auctori tate qualibet, scienter sive ignoranter at tentari contigerit. Non

obstant ibus contrari is quibuscumque.


in aprilis MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.


I I I

ECCLESIA METROPOLITANA S. IACOBI MAIORIS IN URBE MARIANOPOLI TITULO

AC PRIVILEGIIS BASILICAE MINORIS HONESTATUR.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Quae Catholici Orbis templa vel

molis amplitudine insignibusque artis ornamentis , vel sanctorum reli

quiis et fidelium religione ceteris praestent , ea, Decessorum Nostrorum

vestigia persequentes, s ingularibus titulis ac privilegiis honestare con

suevimus. Constat quidem inter sacras huiusmodi aedes merito recen

sendam esse Metropolitanam Archidioecesis Marianopolitanae Ecclesiam,

quae in honorem Iacobi Maioris Apostoli Deo dicata, Canadensium catho

licorum fidem ac largitatem luculenter ostendit a tque effert. Collecta

enim intra Archidioecesis fines ingenti stipe, templum, a fundamentis

excitari coeptum, totum lapide lybico exstructum est, addit is fronti por-

t ic ibus; pars interior Basilicam Vaticanam, minore sane spatio, refert

et imitatur, neque operibus a tque artiliciis caret ; arae vero maximae

aulaeo ornatae tholus superstat altissimus. Sanctorum autem reliquiae

haud mediocri numero ibidem adservantur ; suppellex sacra item affluii,

eademque pretiosa, ad divina officia peragenda, quibus ordo Canonico

rum eum reliquo clero, non sine magno domus Dei decore, cum praeclara

an imorum utili tate studiose perfungitur. Placet ad. haec commemorare ,

in eandem S. Iacobi aedem, anno MCMX, innumerabi les undique gen

tium convenisse catholicos, coetum habi turos cultui Sanctissimae Eucha

ristiae provehendo, cui Pater Cardinalis praefuit Apostolicae Sedis Lega

tus , centum' et viginti Episcoporum corona circumdatus. Quibus omnibus


permotus venerabilis frater Pau ius Bruchési , archiepiscopus Mariano

politanus, nomine cum suo, t um ordinis Canonicorum et cleri populi

que universi sibi commissi, a Nobis efflagitavit, ut peculiari honoris

titulo Metropolitanum templum afficeremus. Piis hisce votis eo liben

t ius concedendum censemus, quod, si eius templi decus auxer imus,

videmur rem facturi esse dignam pietate erga S. Iacobum Maiorem

Nostra, cuius Apostoli n o m e n ad sacrum baptismi fontem impositum

Nobis est. I taque, audit is VV. F F . NN. S. R. E. Cardinal ibus SS. Ri tuum

Congregationi praeposit is , Apostolica Auctori tate Nostra, ha rum Litte

ra rum vi, Metropolitanam Ecclesiam Marianopolitanam titulo Iacobi

Maioris Apostoli ad Basilicae Minoris dignitatem evehimus, eique pri

vilegia omnia t r ibuimus, quae Minoribus Almae huius Urbis Basilicis

de iure competunt . Decernentes praesentes Litteras Nostras firmas,

validas a tque efficaces semper exstare, suosque plenarios atque integros

effectus obtinere ac sortiri, illisque ad quos spectant, vel spectare pote

run t in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse et

definiendum, i r r i tumque et inane fieri si secus quicquam super his, a

quolibet, auctori tate quavis, scienter vel ignoranter a t tentar i contigerit.

Non obstant ibus contrariis quibuslibet.

Datum Romae apud sanctum Petrum, sub annulo Piscatoris, die

xxrx aprilis anno MCMXIX, Pontificatus Nostri quinto.

P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status.

E P I S T O L A

AD RR. PP . DD. ARCHIEPISCOPUM LIMANUM CETEROSQUE IN PERUVIANA RE

GIONE EPISCOPOS, DE TUENDA AC ROBORANDA IN EORUM DIOECESIBUS FIDE.

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedic t ionem.—-Inter

egregias peruvianae gentis laudes ea est potissime commendatione digna,

quod catholicam religionem sancte a tque integre per omne tempus ser

van t . Statim ac ad Peruviae terras hispani homines navigarunt , copio

sum sacerdotum agmen ex diversis religiosorum Ordinibus, praesertim

dominiciano, sub Christi servatoris vexillo Romanoque Pontifice hor tante

ac bene precante, ad oras is tas appulit . Horum per sequuta tempora

assiduis curis gravibusque labor ibus et fides in catholicis incolumis

semper servata est a tque auc ta et apud ethnicos catholica dogmata

sunt feliciter invecta.

Acta Benedicti PP. XV 2 3 1

Quam in re t inenda verae f idei pur i ta te constant iam Deum ipsum

singulari praemio prosequi voluisse inde colligitur, quod Peruvia, prae

ceteris Americae regionibus, sanctimoniae laude ac splendore floruerit ,

pluresque ex eius fi l i is Ecclesia veneretur caelitum beatorum honor ibus

auc tos : quos inter longe eminent Rosa gentis vestrae pat rona, pr imus

Americae meridionalis flos, et Turibius Limensium antistes, cuius fer

venti studio foecundissimaque actuositate mirum in vobis catholica

fides et catholice vivendi ratio incrementum coepit. Verum quod in

Evangelio a Christo Domino praedictum legimus, id p lerumque et ubique

contingit: quod nempe Deus seminat in agro suo bonum semen, sed

venit inimicus homo et superseminat zizania in medio tritici. Hoc autem,

venerabiles fratres, apud vos etiam nunc fieri , gravi sane moerore animi,

conspicimus. Novimus etenim acatholicos h a u d parvo numero peruvianas

pervasisse ter ras , ibidemque omni as tu omnique adiumento, nec frustra

omnino, conatos esse ac conari catholicorum mentibus errores suos inse

rere eorumdemque animos abst rahere a catholica Ecclesia. Id quidem

scholis p rosequuntur et publicis magisteriis, ephemeridum ac librorum'

evulgatione, virorum et maxime adolescentium coetibus, in primis autem

apud pauperes pecuniarum largi t ionibus: quibus aliisque eiusmodi argu

mentis non singulos modo homines, sed et familias et municipia deme-

reri sibi student, quo facilius et lat ius er rorum suorum venena quaqua

versus spargant . Grave is tud catholicorum animorum periculum dolere

sane et conqueri oportet, venerabiles fratres, a t t amen videndum pari ter

est ne quod in Evangelio notatur , istic etiam al iquando evenerit aut

eveniat ; inimicus namque homo superseminavit zizania quum dormirent

homines;1 de quo vobis, qui cleri quisque vestri conditiones nostis,

iudicium re l inquimus ; u t r u m scilicet detr imentum, quod heterodoxorum

ar t ibus fides apud vos coepit, sit necne sacerdotum negligentiae ac desi-

diae t r ibuendum. Labia certe sacerdotum custodire debent scientiam,

idque non sibi unice, sed ut popu lum Dei doceant ver i ta tem: ubi ergo

veritatis lumen ext inguitur au t tenebris obtegitur, indicium est quod

sacerdotes aut scientia careant debita, aut quod, officii immemores, eam

communicare cum fidelibus negligant. Ad vos igitur, venerabiles fratres,

Peruviae vestrae caritate impulsi, hor ta t iones Nostras convert imus

Vestrum est, ante omnes, videre et vigilare ne gregi vobis commisso

inferatur damnum. In quo pastoris boni Christi Iesu exemplum habetis

qui animam suam posuit pro ovibus suis. Quod si humanae debilitati

propius exemplum cupitis, adsta t vobis bea tus vester Turibius, qui

1 MATTH., X I I I , 25 .

Acta Apostolicas Sedis - Commentarium Officiale

pastoralis vigilantiae a tque zeli praeclarissima praebui t exempla. Innu

meras ille contradictiones, sive ab iis qui foris sunt propter fidem, sive

ab iis qui intra sunt propter Ecclesiae libertatem, summa patientia susti

nuit, martyrii cupidissimus.1 Et ut fides in fidelium animis al te haereret

nec facile nutaret , singulis dominicis diebus, vel in ecclesia, vel inhospi-

tali domo, in parvis etiam oppidulis et sub dio concionabatur, plebemque

catechismo instruebat. 2 Haec vos Pat roni sanctissimi documenta sequuti ,

sacerdotes quisque vestros, assidue ac fortiter stimuletis ut suo singuli

ne desint officio, sed omni contentione vobis opitulentur sive sacram

catechesim ad novi Codicis praescr ipta fideliter ac diligenter t radendo,

sive opus Praeservationis fidei efficacissime promovendo, sive pias con

sociationes a Doctrina christ iana nuncupa tas ubique insti tuendo ac

fovendo, cetera demum adiumenta omnia adhibendo quae ad f idem

tuendam et roborandam sunt utiliter inventa. Pervigilate vos, venera

biles fratres, pervigilent sacerdotes vestri ; omnes quippe pro suo quisque

munere et gradu rat ionem estis reddituri pro an imabus cuique commissis.

Spes autem Nos recreat, quoniam s tudium vestrum novimus atque in

Nos propensissimam voluntatem, fore ut hor ta t iones Nostras toto animo

exsequendas suscipiatis; clerus vero, vestro simul verbo et exemplo inci-

ta tus , non industriae, non labori pareat ut praecipua Peruviae gloria,

fidei videlicet catholicae professio, nullum ulterius detr imentum capiat.

Quo in negotio Regulares etiam sacerdotes adiutricem vobis manum

ultro da turos esse minime dubi tamus , decessorum suorum zelum et

laudes aemulantes . Quia vero maximi interest optima sacri cleri edu

catio, no lumus de Seminariis tacere : inde enim ampla expectanda est

operar iorum seges, quos in messem Domini mittere possitis quique, sui

obliti, se totos in an imarum bonum fideique defensionem impendant .

Quamobrem quae per Nuntium Nostrum circa Seminariorum erectionem

rectumque eorumdem regimen vobiscum communicanda voluimus, impen

sissimo postulamus ut, alacritate maxima cunctisque amotis difficulta

t ibus, exsequenda curetis.

Haec autem omnia ut pro optatis eveniant, vobis, venerabiles

fratres, vestrisque cleris ac populis apostolicam benedictionem, paternae

Nostrae benevolentiae testem et divinarum grat iarum auspicem, aman

tissime impert imus. .. "

Datum Romae, apud sanctum Pe t rum, kalendis ianuari is MGMXEX.

BENEDICTUS P P . XV

1 In Lectione Breviarii, in festo S. Turibii, 27 aprilis. 2 Ibid.

S. Congregatio Consistorialis



I •

D E C R E T U M

CIRCA NOMINATIONEM ADMINISTRATORUM IN DIOECESIBUS VACANTIBUS DOMINII

CANADENSIS ET TERRAE NOVAE.

Cohaerenter ad ea quae pro dioecesibus Foederatorum Americae

S ta tuum Apostolica Sedes statuit decreto diei 22 februarii 1919, SSmus

Dominus Noster Benedictus Pp . XV censuit et decrevit, ut etiam in dioe

cesibus Canadensis Dominii et Terrae Novae, quoties vacaverint, ad ipsa

rum gubernat ionem eadem regula vigeret.

i taque, dempto Archiepiscopis et Episcopis iure nominandi mortis

causa dioecesanum Adminis t ratorem, in posterum in omnibus memo

ratis dioecesibus, qua tenus speciales circumstant iae observantiam cano

nis 427 impediant, si in iisdem quinque saltem vel sex Consultores

dioecesani non adsint ; Archiepiscopus aut Episcopus senior provinciae

ecclesiasticae providere poterit, cum rat ihabit ione Delegati Apostolici,

pro nominat ione Administratoris durante sedis vacatione. Idque per

t r iennium, dummodo interim coetus Consul torum non fuerit auc tus ad

numerum super ius indicatum.


8 maii 1919. •

• ' $ C. CARD. DE LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L. ® S . . f V. Sardi, Archiep. Caesarien., Adsessor-


I I

DE CHACO

ERECTIONIS VICARIATUS APOSTOLICI

DECRETUM

Optimo sane consilio Roduiphus Caroli, archiepiscopus Tyrensis,

in Boliviana Republica Apostolicus In te rnunt ius , Archiepiscopo Platensi

et Episcopo S. Crucis consentientibus, perpendi t et S. Sedi proposuit ,

ut in amplissimo eiusdem Bolivianae ditionis territorio, cui nomen

Chaco, ad subveniendum spiri tualibus incolarum loci necessitatibus, Apo

stolicus Vicariatus erigeretur. Quapropter Ssmus Dnus Noster Benedi

ctus P P . XV, de consulto huius S. Congregationis Consistorialis Emi

nent iss imorum Pa t rum, suppleto quorum intersit, vel suo interesse prae

sumant, consensu, praesens edi iussit Consistoriale Decretum, quo

terr i tor ium de Chaco, intra fines archidioeceseos Platensis et dioeceseos

S. Crucis de Sierra existens, in Vicariatum Apostolicum de Chaco nun-

cupandum erigit ac erectum declarat, donec in propr iam ac dist inctam

dioecesim constitui valeat. Huius autem Vicariatus fines, e run t : ac? septen

trionem r ipa dextera fluminis Magni, vulgo Bio Grande, incipiendo a

puncto in quo hoc flumen intersecai alta iuga mont ium de Incahuasi,

in provincia de Cordillera, u squedum idem flumen att ingit l ineam inter-

provincialem cum Chiquitos, deinde haec ipsa linea usque ad fines

reipublicae s ta tus ; ad orientem ipsi fines reipublicae de Bolivia cum

rebuspublicis de Brasilia et Pa raguay ; ad meridiem i idem fines cum

Paraguay et Argentina iuxta cursum fluminis Pilcomayo usque ad pun

ctum quod vocatur Casa de Piedra et ad dexteram huius fluminis r ipam

posi tum est ; ad occasum linea imaginaria, quae incipiet a sinistra r ipa

fluminis Pilcomayo contra locum nuncupa tum Casa de Piedra et desinet

ad flumen Parapeti, in loco dicto Oquendagüe, excepto territorio Canton

de Huacareta, deinde sequetur alta iuga mont ium de Incahuasi, quae

separant provincias Chuquisaca et S. Cruz u sque ad locum ubi flumen

Magnum intersecat haec ipsa iuga mont ium et fines septentrionales

Vicariatus a t t inguntur . Praefatus igitur Vicariatus sequentia oppida

complectetur. In provincia de Cordillera: Lagunillas, Gutiérrez, Limon,

Caraguatarenda, Guariri, Saipurú, Masuvi, Tacurú, Àimiri, Obbi, Taputá ,

Piriti , Charagua, San Antonio, San Francisco, ízozo, I ta t ique, Ibope-

renda, Boyuibi, Cuevo, Laguna Colorada, Salinas, Choreti, Ipati et alia


minoris momenti . In provincia del Azero: Gamatindi, Garandaiti , Mis

siones de Tigüipa, Machareti, Ivo, Santa Rosa et Boicavo, oppida de

Huacaya, Numbra, Ibopeiti, Loma, Chibé, Mandiyuti, Iguembe, Ingre,

Nancaroinza et Sipotindi. In provincia del Gran Chaco: Villa Montes

(San Francisco), los cinco fortines militares existentes et Missio de

Tarairi . Voluit praeterea Beatissimus Pa te r , ut Apostolicus Vicariatus

de Çhaco metropolitico iuri Archiepiscopi Platensis sit subiectus et obno

xius manea t dependentiae ac iurisdictioni S. Congregationis de Propa

ganda Fide. Contrariis qu ibuscumque non obstant ibus .

Datum Romae , ex aedibus S. Congregationis Consistorialis, die

m maii 1919.

)$l C . C A R D . DB LAI , Ep. Sabinen., Secretarius.

L. £ß s.


III PROVISIO ECCLESIAE

S. C. Consistorialis decreto, SSmus D. N. Benedictus XV hanc, quae

sequitur, ecclesiam de proprio pastore providit, scilicet:

7 maii 1919. — Metropolitanae ecclesiae Tarraconensi praefecit

R. P. D. Franciscum Vidal y Barraquer , hac tenus Episcopum ti tularem

Pentacomiensem.

IV

NOMINATIONES

Decretis S. C. Consistorialis nominat i sunt :

1 februarii 1919. — R. P. D. Cletus Cassani, archiepiscopus Tur-

r i tanus , Administrator Apostolicus dioecesis Octeriensis.

11 martii. — R. P. D. Nicolaus Piccirilli, archiepiscopus Lancia-

nensis, Administrator Apostolicus dioecesis Vastensis.

31 martii. — R. P. D. Ioannes Scotti, archiepiscopus Rossanensis ,

Administrator Apostolicus dioecesis Cariatensis.

236 Acta Apostolicae Sedis -Commentarium Officiale


L I S B O N E N . ET A L I A R U M IN L U S I T A N I A

PROVISIONIS PAROECIARUM

13 aprilis 1918

(Per summaria precum)

SPECIES FACTI. - Sub ant iquo in Lusitania regimine vacantes paroe

ciae de proprio pastore pro videbantur ad no rmam regii decreti diei

2 ianuari i 1862, vi cuius praescr ibebatur quidem forma concursus, sive

per documenta, sive per publicum examen, sed ita ut potiores par tes in

his peragendis potestati civili quam ecclesiasticae t r ibueren tu r ; quin

immo exinde idonei non renunciabantur nisi a Pa t rono Regio. Quando

vero, sive concursus haberi non poterat propter exiguitatem redi tuum,

sive desertus aut frustratus evadebat, tum Episcopi curatos, vulgo encon-

mendados ad nutum suum amovibiles paroeciis praeficiebant. Everso

autem ant iquo regimine, post violenter abruptas relationes inter novum

Gubernium et Ecclesiam, Apostolica Sedes die 13 iulii 1911 inter alia

decrevit «provis ionem ecclesiasticorum beneficiorum in Lusitania rein-

« cidisse sub iuris communis sanctiones ». Quum itaque in relatione

de s tatu dioecesis ab Episcopo Portugal l iensi anno 1916 transmissa,

legeretur ad num. 64: « Olim provisio paroeciarum fiebat per concursum,

« n u n c , post separationis regimen, ad nutum Episcopi », et num. 65:

« Adsunt paroeciarum rectores ad nutum amovibiles », quumque pro

fecto provisio paroeciarum omnium per nominat ionem rectorum ad

n u t u m Episcopi amovibilium, non repraesentaret ius commune in quod

debuit recidere beneficiorum, paroecialium praesert im, in Lusitania col

latio, visum est hac de re oppor tunas noti t ias a Pa t r ia rcha Lisbonensi

sciscitare. Rescripsit Emus Vir illam praxim non in sola dioecesi Por

tugalliensi obtinere, sed in omnibus dioecesibus Lusitaniae invaluisse,

at tento quod, sub auctori tat is politicae persecutione, fere omnes paroe

ciae in eam redactae essent conditionem in qua Concursus utiliter haberi

non potera t ; postulabat igitur ut Apostolica Sedes Lusi tanos Episcopos

per aliquod saltem tempus perseverare in inoli ta praxi sineret, nec

concursus i niungeret nisi pro paucis paroeciis praecipuis. Subinde vero

idem Emus Patr iarcha, pos tquam de re egerat in conventu cum aliis


Lusitaniae Episcopis, schema s ta tutorum ad quorum normam paroe

ciales concursus in posterum peragi deberent, approbationi et revisioni

Sanctae Sedis subiecit, i terum postulans ut obligatio paroecias per con

cursum providendi non imponeretur nisi post aliquod futurum tempus,

simulque, at tentis diversis nec firmis re rum adiunctis in quibus sin

gulae paroeciae versarentur , Episcopis ampla facultas concederetur in

casibus part icular ibus indicendi vel non indicendi concursus.

Universo negocio ad S. H. G. delato, ante quam praefatum schema

disciplinam habendorum concursuum continens revisioni demandaretur ,

visum est quaestionem praeiudicialem de ipsis concursibus in Lusitania

habendis vel non, Emis Pa t r ibus decernendam subiicere.

ANIMADVERSIONES. - Enimvero, decisio Apostolicae Sedis de bene

ficiorum provisione in Lusi tania ad iuris communis sanctiones confor

manda, quamvis lata sit a. 1911, hucusque, ut ex dictis liquet, exsecu

tioni demandata non est. Quum igitur in praesenti sit religiose exse

quenda, stat im sese offert dubium, quodnam ius commune nunc sit

respiciendum: num quod vigebat a. 1911, usque ad promulgatum Co

dicem Iuris Canonici, an ius quod in Codice continetur. Etenim, ex u n a

parte, ea decisio quum lata fuerit a. 1911, non poterat profecto respi

cere nisi ius commune eo tempore vigens: ex alia vero, eadem decisio

quum exsequutioni demandanda sit nunc, post publicatum Codicem,

peropportune videtur ad huius normam accipienda; siquidem univer

sim quum de novo, re integra, ord inanda sit in al iqua regione canonica

disciplina circa aliquod inst i tutum ecclesiasticum, praecipua quadam

ratione, ordinatio fieri debet ad normam Codicis nunc vigentis: idcirco

enim publicatum est, ut secundum illud quodlibet ecclesiasticae disci

plinae caput in futurum ordinaretur. Quae quum ita sint, plane conclu

dendum videtur, in casu, obligationem concursus pro paroeciarum pro

visione minime esse imponendam: nam Codex concursum iam non

praescribit, nec exigit; sed solummodo praescribit ut forma concursus

ret ineatur, et quidem donec Sedes Apostolica aliud decreverit, iis in locis

in quibus est in usu (can. 459, § 4), quod videtur idem esse ac permit

tere bonum in expectatione melioris, ad quod contenditur. Por ro in

Lusitania, ut ex enarrat is liquet, quamvis forma concursus aderat ante

separat ionem, nunc, quum disciplina provisionis paroeciarum est ordi

nanda, iam non est in usu. Nec inde consequitur Episcopos perseverare

posse ac debere in inolita praxi, providendi paroecias per rectores ad

nu tum amovibiles, et quidem deputatos absque ullo praevio examine

cum facultatibus ministerialibus de anno in annum renovandis , adeo ut


nullus parochus iam securi tatem habeat manendi in sua paroecia: longe

quidem alia est dispositio Codicis, can. 454 et can. 459 § 1-3, quae

ius commune, nunc in re vigens, repraesenta t .

Ex adverso, etiam omisso quod incertum m a n e t . n u m ius com

mune nunc ap tandum non sit fortasse quod vigebat a. 1911, quando

Apostolica prodiit praefata decisio, in quo iure quidem concursus prae

scribebatur, ad mentem quoque Codicis videtur Lusitania comprehendi

inter illas regiones in quibus paroeciarum provisio fi t per concursum:

fit, inquam, saltem virtualiter, si non ipsa re et effectu. Siquidem modus

ab inducta separat ione usque in praesens servatus, fuit modus anor-

malis et irregularis, qui solummodo t r ibuendus sit s tatui per turbato

Ecclesiae Lusi tanae; qua perturbat ione durante Episcopi nullum in hac

par te de terminatum ius secuti sunt , sed in praxi vindicarunt sibi per

amplam quandam libertatem vel contra ius agendi, quia aliter non fide-

bant posse se congruenter providere necessitat ibus fidelium et curae ani

marum. At vero, s ta tus per turba tus , praesert im violentia inductus , licet

per aliquod tempus perseverans, non est dicendus immutasse funditus

s ta tum iuris praecedentem, qui immo virtuali ter perseverare censetur,

qua tenus , scilicet, re etiam et effectu perseveraret , sublata per turbat ione

et violentia. Quum igitur ante separat ionem vigeret in Lusi tania disci

plina concursus in provisione paroeciarum, videtur haec eadem, saltem

virtualiter, usque in praesens perseverasse, ac propterea ad mentem

Codicis, can. 459, § 4, ret inenda, donec Apostolica Sedes aliud decre

verit. Nec inde consequitur redeundum ad specialem formam, decreto r regio 2 ian. 1866 praescr iptam, quam e contrario sustulit omnino lau

data decisio de cuius exsequutione res est. Obvia est enim distinctio

inter disciplinam concursus ad normam iuris communis seu Tridentini

et formas speciales concursus peragendi, in singulis regionibus hac

illave auctori tate inductas : quamvis i taque forma specialis a potestate

civili praescripta, iure cessaverit, recuperante Ecclesia in hac quoque

re suam libertatem, adhuc tamen perseverare videtur in Lusitania, iuxta,

mox disceptata, obligatio provisionis paroeciarum per concursum, seu

disciplina generalis concursus, nunc ord inanda in part iculari ad nor

mam iuris Tridentini quod magis explicavit S. P. Benedictus XIV

(cfr. documentum IV in calce laudati Codicis) et ad peculiares loci tem

porumque conditiones necessitatesque.

RESOLUTIO. - Hac porro re rum serie plena deliberatione perpensa,

Emi Pat res S, C. Concilii in plenariis comitiis diei 13 aprilis 1918 rescri

bendum censuerunt :


Episcopi poterunt in inolita praxi perdurare ad annum; interim

ipsi conficiant elenchum, transmittendum ad H. S. G, paroeciarum quae

dotem sufficientem habent. Elapso autem anno, paroecias, quae sufficientem

dotem habent, conferant ad normamCod. Iur. Can., c. 459, § 3, n. 1-3,

poterunt vero alias conferre ad nutum. Curent tamen iidem Episcopi ut

quamprimum hae paroeciae congrua dote compleantur.

Quam Emorum Pa t rum resolutionem, referente infrascripto S. Con

gregationis Secretario, SS. Dnus Noster Benedictus div. prov. P P . XV,

in audientia diei 15 eiusdem mensis et anni, approbare et confirmare

dignatus est.

I. MORI , Secretarius.

SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS

• v ' ' •' 1

DE QUIBUSDAM LIBRIS AD INSTITUTA RELIGIOSARUM IURIS PONTIFICII PERTI

NENTIBUS, REVISIONI ET CORRECTIONI S. CONGREGATIONIS SUBIICIENDI .

In Congregatione Generali, habi ta in Palatio Vaticano die 29 mar

tii 1919, Emi ac Revmi S. R. E. Cardinales negotiis Religiosorum Soda

lium praepositi , oppor tunum iudicarunt praescr ibendum ut omnia Insti

t u t a et Congregationes Religiosarum Iuris Pontificii libros quoslibet,

continentes consuetudines, usus aut similes quocumque nomine veniant

(Direttorio, Coutumier, etc.), apud eas in usu, praeter Constitutiones

adprobatas , necnon preces proprias Instituti , in communi recitari soli

tas , inspectioni et correct ioni huius S. Congregationis subiiciant; idemque

exigatur in novis Insti tutis adprobandis .

Facta autem relat ione SSmo D. N. Benedicto Pp . XV per R. P. D.

Secretarium, in audient ia diei 31 eiusdem mensis, S. S. sententiam

Emorum P P . adprobavi t ac propterea mandavi t ad hoc f ier i Decretum.

Haec S. igitur Congregatio vi praesentis Decreti manda t ut omnia

et singula Inst i tuta seu Congregationes Religiosarum Iuris Pontificii,

seu etiam Piae Societates mulierum sine votis ad modum Religiosarum

in communi viventium a S. Sede adprobatae, libros quosvis ut supra

recensitos, in t ra te rminum unius anni ad eamdem S. Congregationem

transmit tant .

240 Acta Apostolicae Sedis '- Commentarium Officiale

Curent autem Revñii Ordinarii locorum, in quibus Supremae Mode

ratrices alicuius Insti tuti et Congregationis mulierum, de quibus agitur

rn praesenti Decreto, commorantur , ut illas quampr imum de imposita

obligatione certiores faciant: easque admoneant non prohiberi in Insti

tut is et Congregationibus respectivis dictorum l ibrorum usum, quousque

ab hac S. C. aliter, si casus ferat, s ta tuatur .

R. CARD. SCAPINELLI, Praefectus.

L - £ 8 s.

Maurus M. Serafini, Ab. O. S. B., Secretarius.

I I

DUBIUM CIRCA DEPENDENTIAM MONIALIUM AB ORDINARIIS IN GALLIA ET BELGIO

A plur ibus Episcopis nec non Religiosis Communitat ibus proposi

tum fuit dub ium:

« An Monasteria Monialium, quarum vota ex Inst i tuto sunt solemnia,

« sed ex S. Sedis praescripto sunt simplicia, in Gallia et Belgio ab Ordi-

« nariis locorum dependeant eadem ratione ac ante Codicis promul-

« gationem ».

S. Congregatio, re mature perpensa, r e spondendum censuit: « Sup-

« plicandum SSmo ut decernere dignaretur nihil innovandum esse in

« dependentia Monialium praedic tarum ab Ordinari is locorum in Gallia

« et Belgio, prout post res taurat ionem ab uno saeculo et amplius hucus-

« que observatum est: cauto tamen quod nulla potestas sit Episcopis ad

« immutandas Regulas an t iquorum Ordinum aut Consti tutiones Monia-

« lium a S. Sede adprobatas ».

In audient ia infrascripto Secretario concessa die 13 maii 1919

SSmus resolutionem adprobavit et, ut publici iuris f ieret , mandavit .

Datum Romae ex Secretaria S. C. de Religiosis, die 22 maii 1919.

Maurus M. Serafini, Ab. O. S. B. , Secretarius.

S. Congregatio de Propaganda Fide


D E C R E T U M

ARCHIEPISCOPUS ULTRAIECTENSIS NOMINATUR PRAESES IN HOLLANDIA PIAE

UNIONIS CLERI PRO MISSIONIBUS.

Cum pia Unio cleri pro Missionibus, huius S. Congregationis Fidei

Propagandae auctori tate probata, p lur ibusque indulgentiis ac spiritua

libus privilegiis a SSmo D. N. Benedicto Pp. XV benigne ditata, etiam

in Hollandia, Deo adiuvante, institui ac propagari coeperit, ad eius

incrementa in dioecesibus dictae nationis promovenda, oppor tunum

consilium visum est Praesidem eiusdem piae Unionis pro Hollandia

constituere B. P. D. Henricum Van de Wetering, archiepiscopum Ultra-

iectensem, cuius ductu eadem Sodalitas moderata nobilissimum finem,

quem praest i tu tum habet, facilius assequatur . Utendo igitur facultate a

Summo Pontifice sibi concessa in audientia diei 20 superioris mensis

martii , infrascriptus Cardinalis Praefectus S. huius Consilii Christiano

Nomini Propagando, memoratum Antistitem Ultraiectensem ad officium

Praesidis Unionis cleri pro Missionibus, in universa Hollandia, per prae

sens Decretum nominat a tque confirmat. Contrariis non obstant ibus

quibuscumque.

Datum Romae ex Aedibus Sacrae Congregationis, die 11 aprilis,

anno 1919.

GULIELMUS CARD. VAN ROSSUM, Praefectus.

I , $ S.

C. Laurenti , Secretarius.

ACTA, vol. XI, n. 7. — 2-6-919. 17

Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale


I

CLAROMONTEN. SEU NOVAE GALEDONIAE

DECRETUM BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII SERVI DEI BLASII

MARMOITON, LAICI P R O F E S S I SOCIETATIS MARIAE, IN ODIUM F I D E I , UTI

FERTUR, INTEREMPTI.

Societas Mariae, vulgo Maristarum, a Venerabili Servo Dei Ioanne

Claudio Colin, sacerdote, Lugduni, in Gallia, anno 1824 fundata et in

plures regiones eiusdem nat ionis et etiam orbis propagata, dum patrem

legiferum ac pr imum moderatorem generalem atque sodales aliquot

sanctitatis fama gloriosos habere laetatur, nunc animum s tudiumque

intendi t , ut causa beatificationis seu declarationis martyrii alterius

sodalis, laici professi, Blasii Marmoiton, apud sacrorum Ri tuum Con

gregationem introduci valeat. Hic Dei Famu lus in pago Yssac-la-Tou-

rette, Claromontensis dioeceseos in Gallia, die 16 marti i anno 1812 na tus

eademque die baptizatus, post brevem suae peregrinationis curriculum,

mense iulio anni 1847 in Nova Caledonia ab inimicis christiani nominis

crudeliter interfectus est. Ab ineunte aetate, a parent ibus pie institu

tus , praeclara exhibuit futurae sanctitatis specimina et indicia, eumque

puerum cognati et vicini uti angelum aest imabant et vocabant. Studiis

dans operam et morum suavitate et ingenii acumine aequalibus p rae-

lucebat. In agris colendis patri infirmo saepe adiutor, colonos invisere

çogebatur, eosque salutar ibus monitis et exemplis instruebat . Sollicitus

de maiori sui spiri tus perfectione, recessum et solitudinem summopere

amabat , ut Dei vocem melius audire eiusque voluntatem agnoscere

a tque opere implere mereretur . Peculiari pietatis affectu SSmum Eucha

ristiae Sacramentum et Deiparam Virginem Mariam prosequebatur .

Neque solum quotidie ut r iusque altare devotissime visitabat, sed etiam

librum sibi valde earum, proprio nomine s ignatum et in familia dili

genter custoditum, cui titulus : Visites au Saint-Sacrement et à la Sainte

Vierge, assidue perlegebat. Quum in Consilio Municipii de illuminatione

et decore domus Dei ageretur, s ta tu tum fuit, ut singulae familiae vicis-

S. Congregatio Bituuni MS

sim per singulos annos subministrarent quod esset necessarium pro

lampade ardente coram SSmo Sacramento. Et Blasius, qui erat a Con

siliis, non modo pr imum a n n u m ad hoc opus adimplendum pro sua

familia postulavit, sed ipse idem singulis eiusdem anni diebus, mane

citius surgens, ecclesiam adibat, ut SSmi Sacramenti lampadis refo-

veret lumen. Insuper qualibet die dominica adsistebat divinis officiis

ac mysteriis, potissimum in ecclesia parochiali loci Pessat-Villeneuve

nuncupat i , ubi etiam cantorum choro suam praestabat operam valde

utilem. Pabu lum spirituale sibi aliisque praebebat lectione l ibrorum de

actis sanctorum et annal ium de Propaganda Fide super s tatu missio

num. Ad sacram synaxim accedebat pr ima dominica cuiusvis mensis

et festis solemnioribus, praesert im divini Redemptoris eiusque sanctis

simae Genitricis; in quorum honorem et memoriam quotidie recitabat

sanctum Rosar ium, uti validum praesidium et admirabile compendium

precum ac mysteriorum. Spretis mundi oblectamentis, manda ta Dei f ide

liter custodiebat cum integritate vitae sensuumque temperant ia et mor

tificatione. Divino amore et zelo flagrans, liberalis in egenos, sequester

pacis in familiis, cunctisque opportune beneficus, de se humill ime sen-

tiebat coram Deo et hominibus. Iuxta hanc viam, prout in Actis pro

cessualibus describitur, ambulans Dei Servus, quum ad aetatem duode

viginti annorum pervenisset, a quadam sacra concione circa missiones

et ex Annalibus Propagationis Fidei feliciter permotus, divina operante

gratia, s tatui t se suasque vires missionibus dicare et Societatem Mariae,

de iisdem optime meritam, ingredi. Plures tamen exortae sunt difficul

tates publicae et privatae, auctae quoque a conscriptione militari tam

sui quam alterius fratris Gilberti a tque ab obitu pii genitoris, qui adhuc

vivens, ob infirmitatem, Biasio domesticis praeesse negotiis reliquerat.

Verum, omnibus obstaculis devictis, Dei Famulus , die undecima mensis

marti i anni 1842, Lugdunum concessit, ut Societati Mariae nomen daret ,

una cum Ioanne Raynaud, Ioanne Taragnat et sacerdote Douarre pagi

parocho, qui parochiale officium dimiserat, ut inter missionarios Mari-

stas, Deo vocante, adscriberetur. I taque eadem die, vespertinis Jioris,

quum in praefatam civitatem prospero itinere pervenissent, omnes sese

obtulerunt P. Ioanni Claudio Colin, Superiori Societatis Mariae, qui

eos benevolo laetoque animo excepit, et Biasium Marmoiton ad novi

t ia tum statim admisit. Hic, adhuc tyro, miram ostendit patientiam et

fortitudinem, tum in ictu quem ex involontaria causa receperat, t um in

gravi infirmitate, qua exinde affectus est. Interim Dei Famulus , quum

noti t iam apprehendisset martyrii sacerdotis et missionarii maristae

B. Petr i Aloysii Chanel, similis pro Fide mortis desiderio incensus,

É44 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

veniam a Superioribus petiit et obtinuit, ut exteris missionibus inter

infideles Societati Mariae concreditis d e s t i n a n t u r . Inde Blasius, tyro

cinio iam rite peracto, vota fratris coadiutoris in eadem Societate die

11 marti i anni 1843 nuncupavit et die 3 maii eiusdem anni a Gallus

profectus est u n a cum aliis sociis sub praeside Episcopo tit. Amatensi

Douarre e Societate Mariae, qui, episcopali dignitate a S. Sede deco-

ra tus , eiusdem auctoritate missionem in Nova Caledonia condendam

susceperat. In illam regionem omnes appulerunt die 21 decembris ipsius

anni 1843,' a tque illico manus apposuerunt domui habitationis et ora

tionis aedificandae atque novae missioni catholicae insti tuendae. Dum

Episcopus et duo sacerdotes missionarii P P . Bougeyrpn et Viard sacrum

ministerium pèragebant, l inguam regionis simul addiscentes, frater coa

diutor Blasius, cum altero socio coadiutore Ioanne Taragnat , rei fami

liaris et sacrae aedis decoris, necnon horti, victus et vestitus curam

habebat . Insuper indígenas videre studebat, eosque, modo quo poterat,

alioqui de Deo, de Christo Iesu, de Fide et religione catholica, ipsos

ita disponens ad maiorem pa t rum instructionem et ad baptismum alia

que sacramenta rite recipienda. Orationi impense vacans, regularum

Societatis custos, vir tut ibus ornatus , SSmae Eucharist iae cultor eximius

et B. Mariae Virginis devotissimus filius, hisce praesidiis instructus ad

proximum certamen et agonem pro Fide Christi sust inendum para tus

inventus est. Mense enim iunio anni 1847 coepta est persecutio in mis

sionarios, qui in loco Balade sanctum ministerium exercebant ; a tque

ethnici ex illa t r ibu magno impetu et furore domum missionis aggressi,

Blasium Marmoiton lancea crudeliter percutiunt. Hic, gravi vulnere

afflictus, statim sacramentis Ecclesiae recreatur, et de vita sociorum

sollicitus eos ad fugam hortatur , ut certam effugiant mortem. Crueia-

t ibus oppressus et in lecto decumbens, i terum sacramentis roboratus ,

salutari hortat ione ac benedictione accepta ab Episcopo Collomb, adstan

tes consolatur, seque laetum ac pa ra tum profitens mori pro Christo et

pro conversione et perseverantia Caledonensium in Fide, veniam simul

ex toto corde adprecatur a Deo pro suis suorumque sodalium persecu

toribus. Dum vero, ita debilitatus, Ipse vires sumere et aliquot gressus

facere potuerat , ut ad sacellum iret et in domo Dei an imam exhalaret,

repente ab uno ex iis, qui missionarios persequebantur eorumque domum

sacramque aedem et suppellectilem iam devastaverant et in odium

religionis catholicae profanaverant, ethnico et barbaro post nova et

horrenda tormenta, capite obtruncatus est. F a m a sanctitatis et martyri i

Servi Dei in pago La Tourette, in to ta regione Claromontensi et apud

indígenas Novae Caledoniae viguit et viget, signis ac prodigiis, u t i fer-


tur, etiam confirmata. Hinc Processus Ordinarius Informativus in Curiis

ecclesiasticis Claromontensi et Novae Caledoniae super ea adorna tus

est; eiusque Acta Romam ad sacram Ri tuum Congregationem delata.

Quum vero omnia in promptu sint, nihilque obstet ut ad ulteriora pro

cedi possit, instante Rmo P. Ludovico Copéré, Societatis Mariae postu

latore generali, a t tent isque litteris postulatoriis quorundam Emorum

S. R. E. Cardinalium, plurium Rmorum Archiepiscoporum et Episco

porum, Vicariorum Apostolicorum et Missionariorum, praesert im Novae

Caledoniae et Societatis Mariae, necnon Consilii generalis Operis Pro

pagationis Fidei ex u t raque sede centrali Parisiensi et Lugdunensi ,

Emus et R m u s Dominus Cardinalis Nicolaus Marini, hu ius Causae

Ponens seu Relator, in Ordinario sacrorum Ri tuum Congregationis

coetu subsignata die ad Vaticanum coacto, sequens dubium discutien

dum proposui t : An signanda sit Commissio introductionis Causae in

casu et ad effectum, de quo agitur? Et Emi ac Rmi Patres sacris tuen

dis ri t ibus praepositi , post relationem ipsius Emi Ponentis , audito voce

et scripto R. P. D. Angelo Mariani, Fidei promotore generali, cunctis

diligenter perpensis respondendum censuerunt : Signandam esse Com

missionem introductionis Causae beatificationis seu declarationis martyrii,

si Sanctissimo placuerit. Die 13 martii 1919.

Hisce omnibus Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV

per infrascriptum Cardinalem sacrae Ri tuum Congregationi Praefectum

relatis, Sanctitas Sua rescriptum eiusdem Sacrae Congregationis r a tum

habui t ; propriaque manu signare dignata est Commissionem Introdu

ctionis Causae beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Blasii

Marmoiton, laici professi Societatis Mariae, die 14 eisdem mense et

anno .

)$l A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


L. $ S.

Alexander Vérde, Secretarius,


I I

M A R I A N O P O L I T A N A

DE MISSA ET COMMUNIONE DURANTE EXPOSITIONE SS. SACRAMENTI

Rmus Dnus Paulus Bruchési, Archiep. Marianopolitanus, Sacrae Ri

tuum Congregationi ea quae sequuntur , reverenter exposuit; videlicet:

« In nonnull is ecclesiis et oratoriis publicis vel semipublicis, ubi

« Ssmum Eucharist iae Sacramentum legitime asservatur , u sus quidam

« introductus est, ut Missae cantatae vel lectae coram Ssmo Sacramento

« solemniter exposito in Altari celebrentur, a tque intra vel extra Missas

« in eodem Altari, durante expositione, Sancta Communio Christifide-

« l ibus administretur . Hinc idem Archiepiscopus postulavit : Ut rum hic

« usus permitti , vel tolerari poss i t? ». ;

Et Sacra eadem Congregatio, audito specialis Commissionis suffra

gio, omnibus perpensis, praepositae quaestioni respondendum censuit :

« Ad pr imam partem, praefatum usum non licere, sine necessitate,

« v e l gravi causa, vel de speciali indul to ; et ad secundam par tem

« negativ», iuxta Decreta, et detur Decretum n. 3448 Societatis Iesu,

« 11 maii 1878, ad I ».

Atque ita rescripsit, declaravit et confirmavit, die 17 aprilis 1919.

ffa A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


h. % S. Alexander Verde, Secretarius.

I I I

D U B I U M

Proposi to dubio : « An usus bursae , corporalibus includendis desti-

« natae , permitti possit pro colligendis e leemosynis?» , Sacra Ri tuum

Congregatio, audito specialis Commissionis suffragio, respondendum

censuit : Negative.

Atque ita rescripsit, et servari mandavit . Die-2 maii 1919.


S. B. G. Praefectus. *

L. © S. Alexander Verde, Secretarius.

S. Congregatio Bituum

IV

D E C R E T U M

SUPER OCCURRENTIA DUORUM RESPONSORIORUM DE TEMPORE CUM DUOBUS

RESPONSORIIS APOSTOLORUM ET EVANGELISTARUM, VEL MARTYRUM TEM

PORE PASCHALI.

A Sacra Ri tuum Congregatione pro oppor tuna declaratione postu

la tum fuit:

« Quaenam norma sit habenda quoties, infra Hebdomadam I et II

« post Octavam Paschae, in Communi Apostolorum et Evangelistarum

« vel Martyrum, Tempore Paschali , in II vel III Nocturno recurrant ea

« Responsoria, quae iam fuerint in primo Nocturno recitata, cum Lectio-

« nibus de Scriptura occurrente ».

Et Sacra eadem Congregatio, audito specialis Commissionis suffragio,

omnibus sedulo perpensis, ita rescr ibendum censuit :

« I. Tum in Communi Apostolorum et Evangelistarum, tum in Com-

« muni Martyrum, Tempore Paschali, loco septimi Responsorii Ego sum

« vitis, dicatur Responsor ium: Tristitia vestra, quoties in I Nocturno reci-

« tatae sint Lectiones de Scriptura occurrente cum suis Responsori is de

« Tempore, Feria III et VI infra hebdomadam I et II post Octavam

« Paschae .

« II. In Communi autem Apostolorum et Evangelistarum, Tempore

« Paschali , loco Responsorii quint i : Virtute magna, dicatur Responso-

« r ium: Pretiosa in conspectu Domini, quoties in I Nocturno Lectiones

« fuerint de Scriptura occurrente cum suis Responsoriis de Tempore,

« Feria IV et V infra hebdomadam I et II post Octavam Paschae .

« III. Fu tu r i s autem editionibus Breviarii Romani , in Communi

« Apostolorum et Evangelis tarum, Tempore Paschali , post Responso-

« r ium quintum, inseratur sequens Rubr ica : " Feria II et V infra hebdo-

« madam I et II post Octavam Paschae, quoties in I Nocturno Lectiones

« fuerint de Scriptura occurrente cum suis Responsori is de Tempore ,

« loco praecedentis Responsori i de Tempore, dicitur sequens : RJ\ Pre-

« Uòsa in conspectu Domini, alleluja, * Mors sanctorum ejus, alleluja.

« f. Custodit Dominus omnia ossa eorum, unum ex his non conteré-

« tur. * Mors v »,

Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale

« Item in Communi Apostolorum et Evangel is tarum et in Communi

« Martyrum, Tempore Paschali , post sept imum Responsorium inscri-

« ba tur haec Rubrica : " Sicubi, Fer ia III et VI infra hebdomadam I

« et II post Octavam Paschae, quoties in I Nocturno Lectiones fuerint

« de Scriptura occurrente cum suis Responsori is de Tempore, loco prae-

« cedentis Responsorii dicitur sequens : RJ. Tristitia vestra, alleluja, *

« Convertatur in gaudium) alleluja, alleluja, f. Mundus autem gaudébit,

« vos vero contristabimini, sed tristitia vestra. Convertetur „ ».

Atque ita rescripsit, declaravit et servari mandavi t . Die 16 maii 1919.

l$( A. CARD. VICO, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

S. R. O. Praefectus.

L. © S .


Secretaria Status 249

ACTA OFFICIORUM

S E C R E T A R I A S T A T U S

E P I S T O L A

AD R. D. SAC. ROGERIUM DE T E I L , SOCIETATIS « A SANCTA INFANTIA » MODERA

TOREM : MISSIS QUINQUAGINTA FRANCORUM MILLIBUS, PIAM SODALITATEM

VEHEMENTER B. P . A D H O R T A T U R UT, PRO A U G E N T I B U S MISSIONUM NECES

S I T A T I B U S , F U S I O R E IN POSTERUM MANU, AD ECCLESIASTICAM INDIGENARUM

INSTITUTIONEM CONFERAT.

Rme Domine,

Inter multiplices moeroris causas, quo R o m a n u s Pontifex hisce

temporibus premitur, haud ul t imum sane locum obtinet Sacrarum sol

licitudo Missionum, t am gravi, iam aliquot annos , Sacerdotum inopia

laborant ium, ut, nedum optata omnibus incrementa suscipiant, in dies

magis miserabiliter di labantur .

Tanto mederi malo par tesque tot laboribus fructus tueri cupiens,

semel atque i terum Apostolica Sedes praefectos Missionibus Episcopos

est vehementer adhor ta ta ut, quos invenissent indígenas divinae voca

tionis signa praeseferentes, sacris rite educendos curarent, donec pro

singulis quibusque locis ap tus formaretur Clerus, deficientes hinc Mis

sionarios commode suppleturus, facilioremque hinc habi turus adi tum in

suspicaces incolarum animos, quibuscum foret patr ia , genere, lingua,

moribus denique coniunctus.

Providum sane opus, quamquam a pluribus feliciter inchoatum,

lentius tamen quam fert necessitas succrescit, non quod Sacerdotio

augendi desint adulescentes, sed quia opes plerumque Episcopis non

suppetunt quibus ecclesiasticae eorum institutioni consulant.

Dolendis hisce Missionum condicionibus compositum nuper immane

bellum ext remam veluti plagam inflixit, ut iam non tam prosperitas quam

ipsa earumdem vita in discrimen adducta videatur.

Cum res eo devenerint, supremus Ecclesiae Pastor , pro eo quo

f lagrat salutis an imarum ardore Religionisque profectus, t um singulos

f ideles t um pias omnes sodalitates obtestatur ut pinguem sane messem


paucitate operar iorum ne interire sinant, collatisque simul viribus tam

ingens a vinea Domini exitium avertere conentur.

In istam vero Societatem, quae a Sancta Infantia Iesu nomen habet ,

oculos praecipue convertit, eamque enixe rogat ut geminata exhinc

industr ia parvis seminariis subvenire perga t , in quibus potissimae,

ne dicam unicae, vexatarum spes Missionum ad Sacerdotium aluntur.

Haud equidem latet Pontificem certam iam nunc annuarum colla-

t ionum par tem in aliquot ex redemptis pueris inst i tuendos erogari, qui

bonam de se spem movent Sacerdotali quondam munere functuros;

eaque de re et Sibi vehementer gaudet et debitam Societati laudem

Iubenti animo tribuit.

Florentem tamen istam Sodalitatem melius a tque amplius de Reli

gione meri turam censet, si vel fusiore in pos terum manu id operis pro

sequatur , suaeque beneficia largitatis ad illos quoque non redemptus

pueros porrigat, qui iudicio Episcoporum in sortem Domini vocati

videantur.

Te itaque, dignum Sodalitii Praes idem, Beatissimus Pa ter omni

studio adhor ta tur ut in sanctissimum hoc opus, quod pii Fundator i s

menti apprime consentaneum apparet , t amquam in alterum eiusdem

Sodalitii f inem incumbas ad idque aperte sodalium caritatem implores,

quos aeque libenter et in pr imarium finem redimendorum infantium

et in al terum de sacerdotibus indigenis formandis stipem collaturos

confidit, quorum opera divinae veritatis lumen expert ibus tot adhuc

populis quantocius inferatur.

Quo autem laetiore animo proposi tum aggrediaris, quinquaginta

hisce francorum millibus piae collationis Sancti tas Sua facit initium,

vota simul ex corde promeus ut , Patr is acti exemplo, vel maiores lar

giantur opes quotquot nihil haben t satius quam ut Christi regnum, iis

adhibitis mediis, quae opportuniora esse aetas ostenderit , per Orbem

dilatetur.

Deum denique toto pectore adprecatus ut inceptis propit ius adsit,

laboresque tuos caelestium grat iarum rore foecundet, apostolicam Pon

tifex benedictionem, successus simul auspicem ac praecipuae voluntatis

testem, cum Tibi tum Societati universae libentissime impertitur.

Romae, ex Secretaria Status, die 28 maii 1919.

Addictissimus tibi

P. C A R D . G A S P A R R I , a Secretis Status.

Coetus S. B. E. Cardinalium 251

COETUS S. R. E. CARDINALIUM

A SUMMO PONTIFICE PECULIARITER DESIGNATUS

DUBIA CIRCA COMPETENTIAM S S . CC. CONCILII ET DE R E L I G I O S I S IN Q U I B U S

DAM N E G O T I I S R E L I G I O S O R U M .

In peculiari coetu Emorum Pat rum iuxta canonem 245 Cod. Iuris

Canonici a Beatissimo Pa t re designatorum, propositis dubi is :

1. Utrum omnes quaestiones, seu instantiae, quae at t ingunt aliquod

ius, aut commodum (seu interesse) alicuius familiae religiosae, au t soda

lium religiosorum, spectent privative ad S. C. de Religiosis.

% Utrum concedere, servatis consuetis normis, sanat iones et condo

nat iones quoad praeteri tum, et reductiones quoad futurum relate ad

capellanias et alia legata, quae, licet concredita non sint Ordini au t fami

liae religiosae, qua talis, erecta tamen aut t ransla ta reper iuntur in eccle

siis religiosorum, spectet ad S. C. Concilii, an potius ad S. C de Religiosis.

3. Cuinam Congregationi competentia t r ibuenda sit quoad dispen

sationem ad Ordines sacros recipiendos a Religiosis sive ex defectu

aetatis sive ab irregularitate, sive quoad alias conditiones quae ad con

ferendos Ordines requiruntur , sive quod ad studia pertinet quae sacris

ordinat ionibus sunt praemit tenda.

4. Cuinam Congregationi competentia t r ibuenda sit quoad religiosos

dispensandus, qui propter morbum vel alia de causa a Missae celebra

tione physice vel morali ter impediuntur , veluti si pedibus consistere non

valeant.

Emi Pat res Cardinales, quibus a SSmo D. N. Benedicto P P . XV

resolutio commissa fuit, respondendum censuerunt :

Ad 1. Affirmative: in sensu tamen canonis 251 Codicis Iuris Canonici.

Ad 2. Privative ad S. C. de Religiosis, quoadusque legatorum admi

nistratio et adimplementum concredita sint Religiosis.

Ad 3. Ad S. C. de Religiosis.

Ad 4. Ad S. C. de Religiosis.

Quae omnia SSmus D. N. ra ta habui t e t confirmavit.

Romae, die 24 marti i 1 9 1 9 .

£g C. C A R D . D E L A I , Episc. Sabinen,, Secretarius.



S A C R A C O N G R E G A Z I O N E D I P R O P A G A N D A F I D E

AVVISO DI CONCORSO

È aperto presso la S. C. di Propaganda Fide il concorso per la provvista di un ufficio di minutante.

I sacerdoti che desiderassero prendervi parte dovranno esibire alla Segreteria della detta S. C, entro quindici giorni dalla data del presente avviso, la domanda corredata delle opportune generalità e del « nulla osta » del relativo Ordinario.

Ê richiesta per l'ammissione al detto concorso la laurea in S. Teologia o in Diritto Canonico.

È poi in facoltà dei concorrenti presentare quei titoli che possono comprovare la loro capacità all'ufficio in parola.

A suo tempo verranno stabiliti i giorni in cui avrà luogo il concorso. A titolo di informazione per i sacerdoti che volessero concorrere, si avverte :

C

1) che il concorso consisterà in due prove scritte, delle quali una in

lingua latina, l'altra in italiano;

2) che i temi verseranno specialmente sulla Teologia Morale e sul Diritto Canonico;

3) che si terrà in particolare considerazione la conoscenza delle lingue estere;

4) i concorrenti non dovranno eccedere l'età di 40 anni compiuti.

Roma, dalla S. C. di Propaganda Fide, 31 maggio 1919.

S A C R A C O N G R E G A Z I O N E D E I R I T I

Martedì 29 aprile 1919, presso l'Emo e Rmo Signor Cardinale Granito

Pignatelli di Belmonte, Ponente della Causa di beatificazione e canonizzazione

del Ven. Carlo Giacinto di Santa Maria, Sacerdote professo dei Romitani Scalzi

di S. Agostino, si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Antipreparatoria,'

nella quale dai Rmi Prelati Officiali e dai Consultori teologi si è discusso il

dubbio sopra l'eroismo delle virtù esercitate dallo stesso Ven. Servo di Dio.

Diarium Bomanae Curiae 253

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE

Cori biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di

nominare:

3 maggio 1919. L'Eolo signor Cardinale Michele Lega, Convisitatore Apostolico dei Luoghi Pii dei Catecumeni.

9 » » L'Emo signor Cardinale Aidano Gasquet, Bibliotecario di Santa Bomana Chiesa.

» » » Mons. Filippo Mauri, Prelato Referendario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica.

10 » » L'Emo signor Cardinale Vittorio Amedeo Ranuzzi de'Bianchi, Protettore della Congregazione dei Figli di Maria Immacolata.

12 » » L'Eino signor Cardinale Basilio Pompilj, Protettore della Congregazione dei Frati Bigi e dell'Istituto delle Suore Bigie Elisabettine.

19 » » Il Rev. P. Luigi Copéré, Procuratore Generale della Società

di Maria, Consultore della Sacra Congregazione dei Religiosi.

La mattina di martedì 13 maggio 1919,' nel Palazzo Apostolico Vaticano,

si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Ordinaria, nella quale al giudizio

degli Emi e Rmi Signori Cardinali componenti la medesima, sono state sotto

poste le seguenti materie:

1) Introduzione della Causa di Beatificazione e Canonizzazione della

Serva di Dio Paola Elisabetta, al secolo Costanza Cerioli ved. Buzecchi-Tassis,

fondatrice dell'Istituto della Santa Famiglia, in Bergamo:

2) E parimenti introduzione della Causa di beatificazione, ovvero dichiarazione del Martirio, del Servo di Dio Biagio Marmoiton, laico professo della Società di Maria (Maristi), ucciso, come si asserisce, in odio alla Fede il 1847 nella Nuova Caledonia.

Martedì 27 maggio 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, con V intervento

degli Emi e Rmi Signori Cardinali e col voto dei Rmi Prelati Officiali e dei

Consultori Teologi componenti la Sacra Congregazione dei Riti, si è tenuta una

seconda volta la Congregazione Nuova-Preparatoria, per discutere sul dubbio

di due miracoli, che si asseriscono operati da Dio per intercessione del B. Teo

filo eia Corte, Sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori, e che sono pro

posti per la Canonizzazione del medesimo Beato.

2 5 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale


Protonotari apostolici ad instar participantium :

8 febbraio 1919. Mons. Domenico Benigno Cruz, della diocesi della Santis

sima Concezione nel Cile. . .

14 maggio » Mons. Elia Amieux, della diocesi di Guadalupa.

16 » » Mons. Adriano Smetz, canonico del Santo Sepolcro.

Prelati Domestici di S. S. :

2 febbraio 1919. Mons. Ernesto Palacios Varos, dell'archidioeesi di Santiago del Cile.

» » » Mons. Baldomero Pradeñas, della diocesi della SSma Concezione nel Cile.

24 aprile » Mons. Carlo Maritano, vicario del Vescovo castrense in Italia.

» » » Mons. Michele Cerrati, vicario del Vescovo castrense in Italia.

30 » » Mons. Luigi Dubuc, dell'archidioeesi di Montréal. » » » Mons. Francesco Saverio de la Durantaye, della medesima

archidiocesi.

» » » Mons. Giovanni Edoardo Donelly, della medesima archid. » » » Mons. Giuseppe Arsenio Richard, della medesima archid. » » » Mons. Giuseppe Avila Bélanger, della medesima archid. » » » Mons. Ermenegildo Cousineau, della medesima archid. » » » Mons. Giovanni Ghezzi, dell'archidioeesi di Milano.

20 maggio 1919 Mons. Enrico Sibilia, arcivescovo titolare di Side, e Monsignor Alfredo Peri-Morosini, vescovo titolare di Arca, Consultori della Sacra Congregazione degli

Affari Ecclesiastici Straordinari.

27 » » Il Rev. Sac. D. Carmelo Conte, Sostituto del Difensore del Vincolo presso il Tribunale della S. Romana Rota.

28 » » L'Emo signor Cardinale Aidano Gasquet, Protettore delle Suore di carità del Verbo Incarnato, in Sant'An

tonio del Texas.

Diarütm ßomanu» Cmiae 255

ONORIFICENZE


onorificenze :

La Gran Croce dell'Orarne Piano:

17 maggio 1919. A don Marcantonio Colonna, Principe assistente al Soglio.


14 maggio 1919. Al sig. dott. Carlo Marchisio, della diocesi di Novara.


18 dicembre 1918. Al sig. Ludovico Coccapani, dell'archidiocesi di Pisa.

24 aprile 1919. Al sig. P. Basilio Lamarre, dell'archidiocesi di Montréal.

25 » » Al sig. Nicola Ri vero, della diocesi di Santiago di Cuba.

4 maggio » Al sig. Enrico Alessandro Sleiffers, della diocesi di Harlem.

15 » » Al sig. Renato Ledere, della diocesi di Goutances. 20 » » Al sig. Giovanni Poggi, della diocesi di Modigliana.


2 maggio 1919. Al sig. cav. Giuseppe Pelici, di Roma.


9 aprile 1919. Al sig. Latif Kedemos, del vicariato apostolico d'Egitto. 26 » » Al sig. Arnoldo Adriano Maria Van Eyl, della diocesi di

Bois-le-Duc.

29 » » Al sig. Francesco Parisi, di Roma. 21 maggio » Al sig: Gerardo van der Heyden, della diocesi di Breda.




29 gennaio 1919. Mons. Giuseppe Lebeau, dell'archidiocesi di Ottawa. 29 aprile . » Mons. Mario Nuzzi, della diocesi di Arezzo.

12 maggio » Mons. Romualdo Pasté, dell'archidiocesi di Vercelli.


12 maggio 1919. Mons. Carlo Salamano, della medesima archidiocesi. 19 » » Mons. Francesco Parroccini, della diocesi di Monteflascone. » » » Mons. Giuseppe Pagánucci, della diocesi di Fano. 30 » » Mons. Prospero Casella, dell'archidioeesi di Genova.

Camerieri Segreti di Spada e Cappa Soprannumerari di S. S. :

24 aprile 1919. Al sig. Barone Hans von Montagnac-Vörös, della diocesi di Coirà.

21 maggio » Al sig. conte Luigi Affre de Saint-Rome, dell'archidioeesi di Parigi.

Camerieri d'onore m abito paonazzo di S. S.:

24 aprile 1919. Mons. Ermenegildo Bullian, dell'archidioeesi di Udine.

29 » » Mons. Giacomo Magnani, arciprete parroco di Porto Santo

Stefano.

17 maggio » Mons. Sebastiano Gaetano, della diocesi di Castellammare

di Stabia.

19 » » Mons. Giuseppe Musante, della diocesi di Livorno.

Cameriere d'onore di Spada e Cappa soprannumerario di S. S. :

9 maggio 1919. Il sig. Giacomo Leser, della diocesi di Ratisbona.

<

Cappellano Segreto d'onore di S. S.:

18 marzo 1919. Mons. Carlo Pasquinelli, dell'archidioeesi di Lucca.

Annus XI - Vol. XI. 4 Iulii 1919 Num. 8

ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F i 0 1 A L E


SACRUM CONSISTORIUM

Die 3 iulii 1919 in palatio apostolico Vaticano habi tum est Con

sistorium secretum, cuius Acta ex ordine referuntur:

i . - A L L O C U T I O S S . D . N . B E N E D I C T I P P . X V

CONFIRMATIO ELECTIONIS PATRIARCHAE ANTIOCHENI GRAECORUM MELCHITARUM

VENERABILES FRATRES

Nobis q u i d e m ampl i ss imi h u i u s ordinis h a b e n d i ea potissi

m u m est causa, u t v idu i s Ecclesiis novos Pas to res more so

lemni a t t r i b u a m u s . A n t e o m n i a vero m u n u s Nos t rae auc tor i t a t i s

sibi pos tu la t Ecclesia An t iochena Graecorum Melchi tarum;

q u a m c u m vene rab i l i s frater b . m . Cyri l lus Geha P a t r i a r c h a

d iu nec sine di l igent iae l aude gubernasset , a b h i n c t r ibus annis ,

aegr i tud ine po t ius a n i m i q u a m ae ta te confectus, e v i t a cessi t .

Successoris ig i tu r des ignand i gra t ia , catholici e iusdem na

t ionis Episcopi , ub i p r i m u m per t e m p o r u m difficultates l icuit , in

S y n o d u m ad m o n a s t e r i u m Bas i l i anum quod est in oppido Sarba,

die vices imo nono Mar t i i p rox imi co iverunt ; a tque u t ad suffra

gia v e n t u m est, s t a t im u n a omnes voce e t a c c l a m a t o n e i p s u m

ACTA, vol. XI, n. 8. — 4-7-919. 18


qui Synodo praes ideba t , vene rab i l em f ra t rem D e m e t r i u m Cadi

Arch iep i scopum Aleppensem, V i c a r i u m Apos to l icum P a t r i a r

chalem, dixere P a t r i a r c h a m . T u n c e lect ionem fac tam Nobis si

gnificare pe r l i t te ras m a t u r a r u n t , suppl ican tes u t e a m r a t a m ha

bere e t electo P a t r i a r c h a e sacri h o n o r e m Pal l i i t r ibuere velle-

m u s . E a d e m ipse implorav i t , a d d i t a cathol icae f ide i professione

solemni .

Nos saorae Congregat ioni p ro Ecclesia Oriental i r e m cogno

scendam sen t en t i amque d i c e n d a m de l egav imus ; eaque o m n i b u s

probe perpensis , pos tu la t ion i concedendum censui t . - E t e n i m ve

nerab i l em f ra t rem D e m e t r i u m Cadi, v i r u m non mediocr i te r ab

ingenio e t a doc t r ina i t emque ab o r n a m e n t i s a n i m i i n s t ruc tum,

cons ta t i t a in var i is , quae gessit, m u n e r i b u s u sque a d h u c esse

v e r s a t u m u t a d m o d u m hu ic Apostol icae Sedi se probaver i t . E u m

in A r c h i e p i s c o p a l i Aleppens i non p a u c a emendasse quae in mo

res i r repserant , ac de i l l ius Ecclesiae s t a t u ad S. Congregatio-"

n e m Fidei p r o p a g a n d a e i n i u s s u m retulisse, ex Episcopis Melchi-

t is p r i m u m qu i hu ic praesent i s d isc ipl inae praescr ip to sua

sponte o b t e m p é r a n t . Cuius e rga R o m a n u m Pontif icem observan

t ia eo e t i a m t e s t a t a est, quod, c u m R o m a m advenisse t Apostolo

r u m l i m i n a v i s i t a tum, da t i s l i t ter is ad Ca rd ina l em Prae fec tum

e iusdem S. Congregat ionis , o p p o r t u n u m con tend i t fore, si in ele

ctione Episcoporum Or ien ta l ium ampl iu s t r i bue re tu r Sedis Apo

stolicae auc tor i ta t i . Nec vero est d u b i t a n d u m quin , quod ei in

op ta t i s i a m p r i d e m est, ipse ut effectum detur , si t d i l igen tem ope

r a m d a t u r a s . - Quare de sen ten t ia S. Congregat ionis p ro Ecclesia

Oriental i , e u n d e m venerab i l em f ra t r em in P a t r i a r c h a m Ant io

c h e n u m Graecorum M e l c h i t a r u m confirmare eique P a l l i u m de

corpore beat i P e t r i s u m p t u m conferre (Constituimus. I t a q u e au

c tor i ta te Omnipo ten t i s Dei, s a n c t o r u m Apos to lo rum P e t r i e t

P a u l i e t Nostra , conf i rmamus e t a p p r o b a m u s elect ionem seu po

s tu la t ionem a Venerabi l ibus f ra t r ibus Episcopis Greco-Melchi-

t is fac tam de persona venerabi l i s f ra t r is Demet r i i Cadi , e u m q u e

a v inculo abso lu tum quo Ecclesiae Aleppens i ads t r i c tus tene

ba tu r , praef ic imus in P a t r i a r c h a m Ecclesiae Ant iochenae Grae-


e o r u m Melch i t a rum, p rou t in decreto e t schedul is Consistorial i

bus e x p r i m e t u r : cont rar i i s non obs tan t ibus quibusl ibet . I n

nomine P a t r i s £ß et Fil i i jjg et Spi r i tus Sanc t i . Amen .

I a m , u t a l ia hoc loco p r a e t e r m i t t a m u s q u a e non ad Orien

t em modo sed ad un ive r s i t a t em chr i s t i an i nomin i s per t inen t , il

l u d non s i lebimus, in' sol l ic i tudine Nos n u p e r fuisse de ca tho

licis Miss ionibus . E q u i d e m c u m cert iores facti s u m u s in Ver-

sal ieñsi consilio pac i conficiendae q u a e d a m del iberar i qu ibus

evangel icae p raed ica t ion i s n o n v i de r en t u r sa lva e t inco lumia

fore iu ra , consi l iantes v i ros c u m f iduc ia rogav imus , u t id i p s u m

vel lent d i l igenter a t t endere . I l luc e t i am egregium R o m a n a e

Cur iae an t i s t i t em l egav imus , qu i eadem, quoad posset , i u r a

tue re tu r . H i c vero r e n u n t i a r e l ibet eos ipsos viros , c u m postu

la ta Nos t ra aequis a n i m i s expender in t , Nobis m a g n a ex pa r t e

sa t is fecisse. I t a q u e in spem a d d u c i m u r eosdem in exsequendis

quae h a c de re s ta tuer in t , p a r e m a n i m i aequ i t a t em secuturos , id

quod non modo cathol icae religionis, sed ips ius civilis cu l tus

a tque h u m a n i t a t i s in te res t . E t q u o n i a m host i l ia t a n d e m f i n e m

cepere, suppl ic i te r d i v i n a m c lemen t i am in h a e c invocamus vota,

u t m a r i t i m a i a m n u n c so lva tur obsidio u n d e f amem s u m m a m

que r e r u m o m n i u m eges ta tem t a m ingens m u l t i t u d o pa t i t u r , u t

quo tquo t cap t iv i a d h u c sunt , q u a m p r i m u m d i m i t t a n t u r , deni

que u t h o m i n e s popu l ique in te r se u sque a d h u c infensi , v incul i s

consocientur denuo chr i s t i anae car i ta t i s , q u a m Nos q u i d e m in

culcare n o n des i s t imus , q u a e q u e s i desi t , omnis de pace conven

t io f rus t ra er i t .

N u n c a u t e m ce t e r a rum Eccles iarum, Tuscu lanae in pr imis ,

v idu i t a t i consu lamus .

I I - O P T I O AD ECCLESIAM SUBURBICARIAM TUSCULANAM

SSmus Dnus Noster praefecit suburbicariae ecclesiae Tusculanae

E m u m Revmum Dnum Card. I U L I U M B O S C H I , ad quam optavit dimis

sis -titulo Sancti Laurentii in Panisperna et Ecclesiis Ferrariensi et

Comaclensi. .

260 Acta Apostolicae Sedis - Commentaritim Officiale

I I I - P R O V I S I O E C C L E S I A R U M

Post haec SSmus Dominus Noster has , quae sequuntur , ecclesias

de proprio pastore providit, scilicet:

Titulari archiepiscopali ecclesiae Ancyranae praefecit R. P. D. Michae

lem Zezza, hac tenus episcopum Puteolanum, quem constituit in Coadiu

torem Emi Card. Iosephi Prisco, archiepiscopi Neapolefani. ;

Titulari archiepiscopali ecclesiae Antiochensi, R. P. D. Ioannem Volpi,

iam episcopum Arretinunl.

Metropolitanae ecclesiae Gorcyrensi, cui nuper canonice perpetuo uni

tae sunt Sedes Zacynthiensis et Cephaloniensis, R. P. D. Leonardum Brin

disi, iam archiepiscopum Naxiensem.

Metropolitanae ecclesiae Naxiensi, cui nuper canonice perpetuo unitae

sunt Sedes Tinensis et Myconensis, R. P. D. Matthaeum Vido, iam epi

scopum Tinensem et Myconensem.

Titulari archiepiscopali ecclesiae Naupactensi, R. P. D. Achillem

Ratt i , Nuntium Apostolicum apud Rempublicam Polonam.

Metropolitanae ecclesiae Montisvidei, R. D. Ioannem Franciscum Ara-

gone, visitatorem dioecesanum eiusdem archidiocesis.

Titulari episcopali ecclesiae Sinopensi, R. D. Iacobum Mariam De Ami

cis, canonicum metropoli tanae ecclesiae Ianuensis , quem constituit in

Auxiliarem Emi Card. Pii Thomae Boggiani, archiepiscopi Ianuensis.

Titulari episcopali ecclesiae Mosynopolitanae, R. D. Beniaminum

Roland Gosselin, presbyterum dioecesis Parisiensis, quem constituit in

Auxiliarem Emi Card. Leonis Amette, archiepiscopi Parisiensis.

Cathedrali ecclesiae Sedunensi, R. D. Victorium Bieler, cancella

r ium Curiae episcopalis, et magis t rum in theologico Seminario eiusdem

dioecesis.

Cathedrali ecclesiae Clonfertensi, R. D. Thomam O' Doherty, cano

nicum, decanum disciplinae in Collegio nationali Maynooth.

Cathedrali ecclesiae Sditemi, R. D. Thomam Camacho, parochum

de « Aguada » in urbe Montevideo.

Cathedrali ecclesiae Melensi, R. D. Iosephum Marcum Semeria, .vica

r ium generalem archidioecesis Montisvidei.

Acta Benedicti PF. XV 261

Cathedrali ecclesiae Nazarenae in Brasilia, nuper erectae, R. D. Ri

chardum Ramos da Gosta Vitella, parochum loci « Gravada », in archi

dioecesi 01 indensi.

Cathedrali ecclesiae Geranhunsensi nuper erectae, R. D. Ioannem

Tavares de Moura, parochum in civitate Olindensi.

Cathedrali ecclesiae Guaxupensi, R. D. Antonium Aemidium Correa,

parochum in dioecesi M arianensi.

Insuper Beatissimus Pater^alios etiam, iam renunciatos per Apo


A R C H I E P I S C O P O S :

Angelorum, Henricum Sánchez Paredes .

Larissensem, Bernardum Arguinoniz y Astobira.

Achridanum, Ioannem Baptistam Cieplak.

Pessinuntinum, Guilelmum Barry.

Tarraconensem, Franciscum Vidal y Barraquer, iam episcopum Pen-

tacomiensem.

E P I S C O P O S :

Tamaulipanum, Iosephum Guadalupe Ortiz.

De Sonora, Ioannem Navarret te .

De Queretaro, Franciscum Banegas.

Desmoinensem, Thomam Guilelmum Drummu

Dardanum, Antonium Keil.

Ergadiensem et Insularum in Scotia, Donaldum Martin.

Evariensem, Antonium Mariam Capettini.

Isiondensem, Marcellinum Carolum Marty.

Myriophytensem, Felicem Couturier.

Troianum, For tuna tum Farina.

i v . - SACRI P A L L I I E X P O S T U L A T I O ET CONCESSIO.

Deinde Beatissimus Pater Sacrum Pall ium expostulatum concessit

ecclesiis: Gorcyrensi, Naxiensi, Montisvidei, Angelorum, Tarraconensi,

Troianae (ex privilegio) et Antiochenae graecorum Melchitarum.



I

M E T R O P O L I T A N A E ECCLESIAE CORCYRENSI UNIUNTUR S E D E S ZACYNTHIENSIS E T

CEPHALONIENSTS.

BENEDICTUS P P . XV

Ad futuram rei memoriam. — Cum ex Apostolico munere , quo fun

gimur, Ecclesiarum omnium cura Nobis demandata sit, felici illorum

statui ac prospero regimini pro re ac tempore consul imus. Iam vero cum

Corcyrensi Metropolitanae Ecclesiae administrat io dioecesium suftraga-

nearum iam uni ta rum Zacynthiensis et Cephaloniensis hac tenus adnexa

fuerit; nunc vero, ut s ingularum is tarum dioecesium catholicorum in

spiritualibus adsistentiae facilius in posterum provideretur, cum perop

por tunum visum sit consilium tres supradictas Sedes in u n a m colli

gere archidioecesim; Nos, omnibus rei moment is a t tento ac sedulo studio

perpensis cum VV. FF . NN. S. R. E. Cardinalibus negotiis Propagandae

Fidei praepositis, haec quae infrascripta sunt decernenda s ta tuimus.

Nimirum Motu proprio a tque ex certa scientia et ma tu ra deliberatione

Nostris deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesent ium

tenore , superenunciatas t res Sedes Corcyrensem, Zacynthiensem et

Cephaloniensem in u n a m un imus archidioecesim, eamque in posterum

appellari volumus Corcyrensem, Zacynthiensem et Cephaloniensem.

Haec volumus, mandamus , s ta tuimus, decernentes praesentes Literas

firmas, validas a tque efficaces semper exstare ac permanere , suosque

plenos a tque integros effectus sortiri a tque obtinere, illisque ad quos

spectant, sive in posterum spectare poterunt, nunc et in posterum plene

suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum irr i tumque ex

nunc et inane fieri si qu idquam secus, super his, a quovis, auctori tate

qualibet, scienter vel ignoranter at tentari contigerit. Non obstant ibus

contrariis quibuscumque.


in iunii MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.



I I

M E T R O P O L I T A N A E ECCLESIAE NAXIENSI U N I U N T U R SEDES TINENSIS ET MYCO-

N E N S I S .

BENEDICTUS P P . XV

Ad futuram rei m e m o r i a m . — Quae rei sacrae procurationi melius

gerendae faciant, ea ut maturo studio praes temus Nos admonet supremi

Apostolatus munus , quo in terris , licet immeriti , fungimur. I a m vero

cum Naxiensis Metropolitanae Ecclesiae catholicorum latini r i tus ob

plurimas easque diversi generis rat iones valde imminuto numero, oppor

tunum visum sit duas ex suffraganeis, scilicet Sedem Tinensem et Sedem

Myconensem illi Metropolitanae adiungere a tque unire, ut ex his in

posterum u n a h a b e a t u r ; Nos, omnibus rei momentis at tento ac sedulo

studio perpensis cum V V. F F . NN. S. R. E. Cardinalibus negotiis Pro

pagandae Fidei praepositis, haec quae infrascripta sun t idcirco decer

nenda existimavimus. Nimirum Motu proprio a tque ex certa scientia et

matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis ple

nitudine, praesent ium vi, Metropolitanae Sedi Naxiensi duas ex suffra

ganeis, scilicet Sedem Tinensem et Sedem Myconensem interim adiun

gimus, easque ita un imus ut ex his u n a in posterum habeatur Sedes

Metropolitana Naxiensis, Tinensis et Myconensis nuncupanda . Haec edi

cimus, mandamus , s ta tuimus, decernentes praesentes Literas firmas,

validas a tque efficaces semper exstare ac permanere , suosque plenos

a tque integros effectus sortiri a tque obtinere, illisque ad quos spectant ,

sive spectare poterunt , nunc et in posterum plene suffragari, sicque

rite iudicandum esse ac definiendum, i r r i tumque ex nunc et inane fieri

si quidquam secus super his a quovis, auctori tate qualibet, scienter sive

ignoranter at tentari contigerit. Non obstant ibus contrariis quibuscumque.


in iunii MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.



E P I S T O L A E

I

AD RR. P P . DD. CAROLUM G R E G O R I U M MARIAM G R A S S O , A R C H I E P I S C O P U M SALER

NITANUM, HERCULANUM MARINI , A R C H I E P I S C O P U M A M A L P H I T A N U M , CETE

R O S Q U E E P I S C O P O S , QUI P O M P E I O S AD MARIA NAM AEDEM CONVENERUNT I

D E O F F I C I I S R E V E R E N T E R E X H I B I T I S G R A T I A S AGENS E O R U M Q U E S O L L E R

TIAM PROVIDENTIAMQUE COMMENDANS.

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Quae

Pompeios nuper, ut nuntiat is , congregati, ad aedem Marianam, consilia

contulistis, visa Nobis sunt valde utilia. Tueri enim cleri dignitatem,

dando operam ut ii, qui in sacris seminariis in Ecclesiae spem succre-

scunt, bonitatem, disciplinam et scientiam doceantur , et ii praeser t im,

qui pastorali funguntur ministerio, laborent ut boni milites Christi Iesu,

maximum est episcoporum officium, cui qui rite pareat , is id praes ta t

ex quo, quasi capite, cetera omnia ducuntur , quae ad christ ianam ple

bem sancte educendam sunt necessaria. - Pa r erat et consentaneum

temporibus ut ad tot puerorum ex bello orbitatem paterna vestra caritas

se porrigeret providentem. Rectius ac plenius consultum per vos erit

bono non tan tum corporis sed etiam animae.

Ad Nos quod attinet, de officiis grat ias vobis agimus et de sol

lertia providentiaque gratulamur. Cui quidem ut adsit divina gratia et

studiose obsequatur clerus populusque unicuique vestrum t r ad i tu s ,

apostolicam benedictionem, Nostrae testem benevolentiae, vobis^ vene

rabiles fratres, a tque illis omnibus peramanter in Domino imper t imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xx martii MCMXIX, Pon

tificatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV


I I

A D RR. P P . DD. BERNARDUM, A R C H I E P I S C O P U M B O G O T E N S E M , C E T E R O S Q U E

A R C H I E P I S C O P O S COLUMBIAE I DE E O R U M CONSILIO CONVENTUS MARIALIS

H A B E N D I G R A T U L A T U R .

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Cohae

re t p lane cum votis Nostris susceptum a vobis consilium de Gonventu

Mariali proxime habendo. Quo enim amore, quo honore digna sit Virgo

beatissima, quam Deus ipse ita dilexit, ut eam sibi matrem elegerit; quan

tum ad hanc evecta dignitatem possit apud Iesum fi l ium suum quantaque

liberalitate diligentes se diligat, vix Nobis licet animo reputare , quin simul

accendamur desiderio ut f ideles omnes ad amantiss imam hanc matrem

redamando, colendo, imitando compellantur. Id porro est caussae cur id

vobis consilii vehementer gratulemur, plurimum inde sperantes . Vos vero,

venerabiles fratres, date in primis operam ut exteriori pompae ac splen

dori conventus, par sit interior an imorum pietas et ut, quae coepta inean

tur, non sint vapor ad modicum parens: non ad oculum maxime serviant:

non per u n a m al teramve diem aedificent ; sed fovendae religioni in Vir

ginem excitandaeque fidei provehendaeque christianae disciplinae man-

sura praebeant incitamenta a tque subsidia. Quis enim dixerit eiusmodi

catholicorum coetus proposi tum assequi si nihil .aliud praestent, quam

hominum multi tudinem laudes concelebrantium Virginis? Sanctum id

quidem est ac laudabi le : sed maius quiddam sequendum; nimirum ut

flores t enerae pietatis in Mariam floreant quasi litium et, s tudio a tque

actione christ ianae vitae, dent odorem et frondeant in gratiam.

Industr i is interim vestris quo uberiora adsint divinae gratiae auxi

lia, apostolicam benedictionem, Nostrae testem benevolentiae, vobis,

venerabiles fratres, iisque omnibus qui conventui vobiscum intererunt,

peramanter in Domino impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die xxi martii MCMXIX, Pon


BENEDICTUS PP . XV


III

AD R. P. D. ANGELUM MARQUINA Y C O R R A L E S , E P I S C O P U M CAN ARIENSEM : DE

H A B E N D A P R O X I M E DIOECESANA SYNODO G R A T U L A T U R .

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Est

sane cur tibi gra tu lemur ex animo. Quod enim, post ducentos fere annos

quam superior dioecesana Synodus habi ta istic est, al teram, ut scribis,

m e d i t a n s : quod eam auctam vis et auspicatam benedictione Nos t ra :

quod caelestia munera , quorum apud Nos est dispensatio, iis petis, qui,

quo tempore geretur Synodus, cathedralem istam Basilicam pie visita

bunt , agnoscimus tuam pastoralem diligentiam, eiusque te nomine plu

r imum collaudamus. Rem enim cum splendore simul et fructu moliris,

qua cum Ecclesiae t u a e bono coniungitur maxime. Ad Nos quod atti

net, precibus tuis annuimus libentissime. Tu vero, venerabilis frater, in

id incumbe, ut in nova Synodo quidquam ne desit, quod cleri populique

disciplinam efficiat sanctiorem. Quid in inst i tuendo sacro ordine in eius

que tuenda dignitate: quid in impertiendo pabulo divini verbi in alen-

doque religionis sensu sequendum potissimum eavendumve sit, habes

in Codice Iuris Canonici, quem non ita pridem promulgavimus. Sed

quae praescripta in eo sunt, tu quidem prudent i iudicio tuo pleniora

efficies et ad fideles tuos accomodatiora, ea etiam prae oculis habendo,

quibus probatae consuetudines et peculiaria t emporum locorumque

adiuncta obsequi suggerant.

Haec habu imus quae ex occasione hor ta remur . Consilia interim ac

coepta tua Deum precantes ut gratia sua fecundet et ad suam dirigat

gloriam, tibi, venerabilis frater, iis quorum in peragenda Synodo uter is

opera, omnibus qui intererunt , tuae demum dioecesi universae aposto

licam benedictionem, caelestium auspicem adiumentorum Nostraeque

testem benevolentiae, peramanter in Domino impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, x x n aprilis MCMXIX, Pontifi

catus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

1 Acta Benedicti PP. XV 267

IV

AD R. P. D. IOANNEM B B N L L O G H Y VIVÓ, A R C H I E P I S C O P U M B U R G E N S E M I DE

C O L L E G I O F O V E N D O I N U S U M MISSIONUM EXTERARUM B U R G I I N S T I T U T O .

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Quum

te ex Urgellensi sede ad ßu rgensem promovimus, id Nobis consilium

fuit latiorem actuosae tuae virtuti parare campum, ubi ea multo se ube

r ius exerceret. Iampridem enim novimus qua sis alacritate ad divinam

gloriam cum animarum salute quaerendam, ubicumque tibi facultas in

hoc elaborandi detur. Et eam quidem amplissimam nancisceris in nova

dioecesi quae tuae est*curae concredita. Iam vero inter cetera hoc tibi

volumus pro tua diligentia proponas, ut delecti e clero adolescentes, qui

ad Evangelium barbaris praedicandum a Deo vocati sint, ßurgens ia

intra moenia rite inst i tuantur, subinde in exteras Missiones destinandi.

Etenim evangelicorum praeconum magnam adduxi t d iu turnum bellum

et immane penur iam; cui quidem cum satis mederi non possint ea

Collegia quae iam sunt Propagandae Fidei, convenit admodum ut similia

insti tuta plurifariam exsistant, catholicarum gentium liberalitate. Qua

in re profecto non decet Hispaniam, cuius praeclara sunt in christiano

apostolatu promerita, sic sui oblivisci ut cuiquam cedere videatur. I taque

divino munere contigit, ut aliquid huius generis in ipsa urbe honoris

tui sede, inchoatum invenías ; neque enim ignoras Gerardum Villota,

sanctae memoriae sacerdotem, cum vellet simul Americae latinae dioe

cesibus, simul sacris apud infideles missionibus opitulari, Collegii,

duplicem habent is partem, al teram sacrorum administris, alteram mis

sionalibus educandis, laetabilia quaedam, pro suarum fortunarum tenui

tate, initia posuisse. Tuae igitur erit industriae hoc tamquam semen

omni fovere cultu ut sensim, Deo adiuvante, grandem crescat in arborem

fructusque al iquando uberr imos ferat. Multum autem ad al iorum studia

excitanda exempli tui valebit auctori tas ; nec dubi tandum est quin prae

ceteris collegae tui Episcopi ex Hispania te in hac nobilissima causa

quae ad incrementum Ecclesiae sanctae pertinet, velint quocumque

poterunt auxilio, prosequi. Auspicem vero divinorum munerum ac testem

paternae benevolentiae Nostrae, tibi, venerabilis frater, et clero, popu

loque tuo apostolicam benedictionem amantissime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die xxx mensis aprilis MCMXIX,


BENEDICTUS P P . XV


V

AD R. P. VENANTÍÚM A LISLE-EN-RIGAULT, ORDINIS MINORUM GÁPUGGINORUM MINISTRUM GENERALEM, TERTIO PLENO SAECULO A BEATISSIMO EXITU S. LAURENTII A BRUNDUSIO.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Inter prae

stantissimus viros, qui Dei providentia in Ecclesiae laborantis auxilium

u m q u a m excitati sunt, insignem profecto locum obtinet praeclarum illud

vestri Ordinis decus, Laurent ius a Brundusio , cujus quidem a beatis

simo exitu tr ia saecula propediem expletum iri comperimus. Etenim

in ea incidit gravissima rei christianae tempora, cum haeresim prote

stanticam late disseminatam ingens iactura religionis catholicae conse

cuta era t : et ante omnia incredibile est quo apostolatus ardore fidem

tueri et propagare contenderit . Testes sunt Europae regiones non paucae,

quas ipse magno cum animarum fructu peragravi t ; qua devios redu

cendo, qua vacillantes confirmando, qua communem pietatem refovendo.

Cumque vulgo effrenata morum licentia, ut i solet, er rorum fallaciis comi

t a n t u r , innumerabiles fuerunt quos e vit iorum caeno non solum sin

gulari quodam concionandi vi, sed exemplo etiam innocentissimae vitae

ad bonam frugem traduxit . Iam vero mi randum in modum tum virtus

eius eluxit, cum, bello t u m c o , apud Albam Regalem non tam de H u n

gariae libertate quam de salute christiani nominis , impari pugna, decer-

ta tum est. Elata enim Iesu Crucifixi effigie, cum exiguas nos t rorum

copias antecederei , divinitus a vulner ibus tu tus , cum primis in urbem

irrupit, ut ei potissimum victoriae laus , omnium opinione, t r ibueretur .

Consilio etiam prudent iaque fuit sane commemorabil i : ob eamque rem

legationes plures easque nobilissimas Fidei causa suscepit, in quibus

Apostolicae Sedis iura, cui fuit addictissimus, constanter defendere con

suevit. Nec est p rae te reundum q u a m egregie prosperi tat i publicae con-

suluerit , cum et principibus operam navaret , et studiose civitatum dis

sidia componeret, et summa animi contentione pacem populis a tque

concordiam perpetuo suaderet . I taque tant i viri t amque de Ecclesia et

civili hominum societate bene meriti , saecularem celebrari memoriam

dignum plane est a tque oppor tunum; quandoquidem eorum temporum,

in quibus versatus est, non parvam habet haec aetas similitudinem.

Nunc enim ea maximarum rerum perturbat io insidet, ut christ ianae vitae

principia et inst i tuta in populis restitui, excitari Fidem, odia restingui


car i ta temque Iesu Christi ubique revocari omnino oporteat . . Eo non

parum conferre posse videntur haec, quae acturi estis, sacra sollemnia:

vosque, ut gloriae huius haeredes, alacres vestigiis eius insistite, ut

vestra in Ecclesiam civilemque rem promerita, cum Apostolica Sede

coniuncti , augeatis . Nos au tem ad fructum splendoremqiie istius com-

memorat ionis amplificandum, quae facultates et Indulgentiae, ex prae

scripto S. Ri tuum Congregationis die xx maii MGMXII dato, pro t r iduanis

supplicationibus in honorem beati vel sancti novensilis fieri solitis tri

buuntur , easdem vobis pro sacris sollemnibus quae a pr ima die iulii MCMXIX

ad diem xxxi iulii MCMXX celebrabitis, l ibenter concedimus. Atque auspi

cem divinorum munerum et peculiaris benevolentiae Nostrae testem,

tibi, dilecte fili, et universae, cui praees, Fra t rum Minorum Capucci- «

norum familiae apostolicam benedictionem amantissime impert imus.

Datum Romae apud S. Pet rum, die i maii MCMXIX, Pontificatus

Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

V I

AD R E L I G I O S A S FEMINAS ANTISTITAM AC S O R O R E S DOMINICANAS H I B E R N I A E ' . EX

ACTUM A CONDITA I P S A R U M FAMILIA DUBLTNI SAECULUM SECUNDUM COM

MEMORAT A T Q U E LAETATUR.

Dilectae in Christo filiae, salutem et apostolicam benedictionem. —

Exactum non ita pridem saeculum secundum a condita Dublini familia

vestra et exiens iam pr imum, ex quo, la t ius ea proferens locum ten

ton i sui, se Cabram contulit, una vobis libet eademque coniungere

recordatione ac laetitia. Optimo id sane consilio. Dublinensis enim et

Cabrensis familia non disciplina solum ac magisterio sociantur, sed

ortu, fortunae vicissitudinibus ac rerum plur imarum memoria, cum

altera alterius germen sit ac generosa propago et, ut i bene nostis, ab

un ius vita, vita alterius disiuncta numquam fuerit. Ad haec, ut i edita

a maioribus, per varias temporum aetates, vir tutum exempla, quo plura

simul subiiciuntur oeulis, eo ad imitandum excitant magis, ita collata

i isdem, longo annorum spatio, divina beneficia, cum omnia simul con

siderantur , grandescunt quodammodo et grati animi sensus facilius

com movent.

Nos quidem, qui uti propria habere solemus decora dominicam

Ordinis, l ibenter scitote cogitatione apud vos per hos dies diversari ac


solatio haud exiguo animum vobiscum referre ad pias illas sorores

vestras , quae primae Dublini commoratae sunt . Videre enim in illis

propemodum videmur quamdam priorum chris t ianorum imaginem, cum

eaedem fere leges eaedemque poenae, eadem invidia catholici nominis

host ium coegerint pusillum gregem occultare se et continere domi. Sed

num aquae multae poterunt exst inguere cari tatem? Prudenter ut ique,

sed nihil t imidae sorores illae vestrae, inter obiectas undique difficul

ta tes et ipso quandoque capitis periculo, religioni inservire eiusque

caussam acrius in dies tueri n u m q u a m desti terunt, omnibus, locuples

est historia testis, omnia factae.

Sed, elapso iam saeculo, deferbuerant odia in catholicos, remise-

ran t iniquae leges; et pa rvum granum sinapis, quod dominicana caritas

et plantaverat et r igaverat, quid ni incrementum haberet et magna

fieret a rbor? Divina id ope factum accepimus: et ipsi Nos vidimus volu-

cres caeli, id est pueros puellulasque, quibus praesert im christiane edu

candis vos datis operam, venire plurimos et habi tare in ramis eius. Re

quidem vera Dublini et Cabrae pr imum et postea in innumeris iis domi

bus, quas Gabrensis familia aperui t in America, in Australia, in Nova

Zelanda et in ipsa Africa, virgines dominicanae, positae tandem in am

pliori libertatis umbra , u n a cum studiis, opera multiplicarunt et fractus,

magno, uti in aperto est, cum Ecclesiae et civitatis bono.

Haec omnia ea potissimum de caussa commemorantur , ut, oblata

occasione, ad eas vos vir tutes hortemur, quas sorores vestrae suo vobis

exemplo maxime commendarunt ; ad christ ianam, dicimus, animi forti

tudinem et ad actuosam caritatem. Sed eas hortar i vix opus est, quae

ad omnes christianas laudes sua sponte properant . Vos vero, pro vestra

in Nos pietate, dum inter const i tuta sollemnia gratias, uti par est, Deo

agetis, aliquid supplicationis pro Nobis facite. Videtis quae ver tantur

tempora, quantae Nos urgeant sollicitudinum caussae. Valde indigemus

divino auxilio ut Ecclesiam, per tot aspera et adversa gradientem, valea

mus sapienter regere ac tuer i fortiter.

Caelestium auspex munerum Nostraeque testis benevolentiae apo

stolica sit benedictio, quam vobis, dilectae in Christo filiae, ceterisque

òmnibus sororibus vestris, peramanter in Domino impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die i maii MCMXIX, Pontifi


BENEDICTUS P P . XV


V I I

AD R. D. SAC. MAXrMILIANUM KASSIEPE, EX MISSIONARIIS OBLATIS IMMACULATAE MARIAE VIRGINIS, VIGESIMO QUINTO EXEUNTE ANNO A CONDITA PIA UNIONE MARIALI AD FOVENDAS MISSIONES.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Epistola t ua

insti tutae a te, viginti quinque ante annos, Piae Unionis Marialis ad

fovendas Missiones initia et incrementa, proposi ta sancta a tque emolu

menta ita Nobis ponit ob oculos, ut tibi gratulemur ex animo bene

locatos labores, fructus haud exiguos. Thesaurizas enimvero tibi the

saurum non deficientem in caelis hoc ipso quod, evangelicorum Viro

rum augenda copia, adiuvandaque opera, iis thesaurizas qui in tenebris

adhuc sedent et in umbra mortis. In eamdemque laudem quam velimus

catholici omnes tecum acriter incumbant ! Aspiciant hi Orientem : ad Occi

dentem se convertant. Quantus ubique ager ad excipiendum christ ianum

semen : quanta vis mortalium ab impura supersti t ione ad veram religio

nem ac fidem t raducenda ! Messis patet quidem multa, sed operarii multo

sunt pauciores quam pro excolendi agri vastitate. Quid ni igitur multi

plicentur viri misericordiae, qui precibus, stipe, omni denique qua pos

sunt ope illis adsint in pulvere et sole laborant ibus? Refrigescentem

mul torum caritatem excitare, fovere, maiorem efficere tu ne desistas. Hi

vero meminerint officii s u i : reputent animo promissa misericordibus

praemia ac derelictis fratribus misericordiam volentes l ibentesque im

pert iant . Hoc Nos consilio ac proposito t r ibutas a Decessoribus Nostris

operi tuo laudes collataque privilegia hisce confirmantes litteris, opus

idem Episcopis ac bonis omnibus etiam atque etiam commendamus ;

t ibique, dilecte fi l i , iisque omnibus, quos habes operis adiutores, apo

stolicam benedictionem, caelestium conciliatricem munerum Nostraeque

testem benevolentiae, peramanter in Domino largimur.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die v maii MCMXIX, Pontifi

catus Nostri anno quinto. ' r •

BENEDICTUS PP. XV


V I I I

AD R. P. D. L E 0 P 0 L D U M DÜARTE SILVA, ARCHIEPISCOPUM SANCTI PAULI, EIUS CARITATIS ET EPISCOPALIS OFFICII OPERA MERITIS LAUDIBUS EXORNANS.

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Tristia,

laeta istinc nuper accepimus: cum et de morbo al latum est, qui latis

sime apud vos, ut i fere ubique, obtinuit, et caritatis constant iaeque tuae

coepta ita Nobis sunt celebrata, ut- vix possit uber ius desiderari . Re

sane vera, cum, uti nun t i a tum est, eo res essent deductae, ut quos

morbi vis non att ingeret eos metus occuparet ita ut a gratificando

retrahere! , tu, boni pastoris non auditor obliviosus factus sed factor

operis, omni caritatis officio, vel animae prodigus, gregi tuo adfuisti.

Id lumen exempli lae tamur civium ex omni ordine admirat ionem ha

buisse et grati animi sensus : Nostram in te benevolentiam mire quam

auxi t ! Hisce dum eam libet litteris testari, re rum similium admonitu

convert imur ad cetera caritatis provident iaeque documenta, quae in

d iuturno episcopatu tuo splendent quasi lumina. Neque enim sumus

nescii te ista qua apud tuos f lores opinione virtutis, ista gratia qua apud

eos vales qui publicis praesunt rebus , multa et utilia admodum Eccle

siae tuae providisse. Sunt in iis, novum idque amplius templum cathe

drale, quod curas aedificandum: provehendarum lit terarum fovendae-

que pietatis consilio invecta in u t rumque Seminarium aptior disciplina:

pia inst i tuta ad chris t ianam puerorum puel larumque educationem vel

aucta numero vel effecta meliora: laicorum consociationes relevandae

christiano more plebi iussa utilius inservire. Confidimus fore ut quae

Ecclesiae tuae probast i studia, maior factus laetabilium fructuum copia,

haud minore in posterum urgeas alacritate. Oblata interim occasione

hor tamur ne illis desis, qui complures ex Italia et ex omni fere Europa

istuc egestate vel spe lucri compelluntur. Nec difficili de iis negotio nec

pa rum tu quidem et collegae tui merebimini si, advocata in id opera

piorum sacerdotum indigenarum, curaveritis ut advenae isti operarii

muta t ione patrii soli patr ios ne exuant mores ; officia nimirum non

negligant religionis: parsimoniam adament mult is modis frugiferam: in

exercendam operam vel mercaturam ita incumbant , ut non obliviscan-

tu r ad aeterna se, non ad caduca haec esse natos .

Nos Deum precantes ut consiliis coeptisque tuis benignus aspiret,

caelestium auspicem m u n e r u m Nostraeque testem benevolentiae aposto-


licam benedictionem tibi, venerabilis frater, omnique tuo clero ac populo

peramanter in Domino impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xxrv maii MCMXIX, Pon


BENEDICTUS P P . XV

I X

A D R . P . D . P A U L U M REYNAUD, E P I S C O P U M T I T . PUSSALANUM, VICARIUM A P O

STOLICUM CE-KIAM O R I E N T A L I S : QUOD T R I G I N T A QUINQUE E P I S C O P A T U S

E T QUADRAGINTA A P O S T O L I C I M I N I S T E R I I ANNOS E X P L E V E R I T , LAETATUR.

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Laeta

m u r tecum ut qui lae tantur in messe, neque ea exigua. Isti enim, quos

brevi conficies, tr iginta quinque anni episcopatus et quadraginta apo

stolici ministerii quid aliud praes tant nisi laborum plur imorum diutur

nitatem et parem fructuum copiam? Vasti t e r ra rum tractus ab impura

supersti t ione purga t i : magna hominum vis Ecclesiae addi ta : condita

adolescentibus clericis seminaria, scholae pueris christ iane educendis,

templa ac sacella fidelium multitudini, aegrotis, orphanis , senibus hospi

tales domus bene multae, sunt ea totidem insignia evangelicae caritatis

providentiaeque tuae monumenta et quaedam veluti t rophaea. Optatam

tu quidem ab Eo mercedem accipies, qui tibi semen dedit seminanti

et incrementa auxit frugum iustitiae tuae : Nobis, ea omnia paterno

animo considerantibus, gratulari tibi iucundum est: iucundius te, uti

decrevimus, adlegere in episcoporum numerum qui pontificio ads tan t

Solio, et, quod benedicendo peramanter facimus, caelestibus ditare

muner ibus iucundissimum.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xxvin maii MCMXIX, Pon


BENEDICTUS P P . XV

ACTA, vol. XI, n. 8. — 4-7-919.


X

AD R. D. IOANNEM PRASGHL, CANONICUM BUDOVÍCENSEM, MARIALIS CONGREGATIONIS «A REGINA APOSTOLORUM» MODERATOREM: DE EGREGIIS IN RELIGIONE PROMERITIS EIUSDEM SODALITII GRATULATUR.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — In his rerum

angustiis et difficultatibus quibus undique premimur, non modo ad reli

giosum sed etiam ad civile popolorum bonum pert inentibus, singulari

Nobis consolationi fuerunt eae li t terae, quas nuper sodales istius Con

gregationis Marialis, cui tu praees diligenter, ad Nos miserunt . Plane

enim vos perspectum et cognitum habetis Nostrum paterni animi dolo

rem, ex eo susceptum quod istic nonnull i homines sacri ordinis, imme

mores quibus quant isque vinculis Deo et Ecclesiae obligati sint, in tan ta

confusione temporum, non verentur eniti et contendere ut clerum impel

lant ad eiusmodi res novandas quae nullo pacto possunt immutar i . Ac

diem recordantes sacrae ordinationis, cum Dominum elegistis ut par tem

vestrae haereditatis, et obsequium obedient iamque debitam legitimae

potestati Ecclesiae spopondistis, cum promptos Vos esse et paratos pro

fessi sitis ad quaevis incommoda obeunda potius quam sanctitudini

sacerdotalis officii deessetis, tum devotam observantiam ac fidem vestram

confirmastis in Apostolicam hanc Sedem, quae Ecclesiae est unitat is

centrum eademque custos sanctitatis. Equidem non potu imus tam gene

rosos an imorum sensus non valde probare ; eo magis quod eos Bohé

mico clero fere universo communes esse confidimus. Nam probe novi

mus qua is et f ide et devotione semper eluxerit ; quamobrem non

dubi tamus quin, Ioannis Nepomuceni, Martyris sacerdotali fortitudine

atque vir tute praeclarissimi, patrocinio et gloria nobil i tatus, paucorum

temeritate contempta, in officio sit permansurus . Ceterum de egregiis in

hac re promerit is marialis istius Congregationis gaudemus, ac religiosis

viris a Ssmo Redemptore, qui eam condiderunt , magnopere gratulamur.

Atque etiam, quoniam occasio oblata est, placet sane Nobis actuosam

et sa lu tarem operam, quam in ista dioecesi iidem impendunt , dilau

da re ; precamurque ut eorum sollertia feracior in dies sit, Deo favente,

fructuum optimorum. Caelestium auspicem mune rum praecipuaeque

benevolentiae Nostrae testem, tibi, dilecte fil i , tuisque sodalibus omni-


bus et religiosis viris e Congregatione Ssmi Redemptoris , apostolicam

benedictionem amantissime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die i iunii MCMXIX, Pontifica

tus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

X I

AD R. D. IACOBUM O G I E R , M O D E R A T O R E M S O D A L I T A T I S « P R O P O N T I F I C E ET

E C C L E S I A » : DE OBLATA P E T R I A N A S T I P E GRATIAS AGIT AC DE AUCTA P I A

UNIONE G R A T U L A T U R .

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Inter amari-

tudines supremo muneri necessario adnexas quod Omnipotenti placuit

humer is imponere Nostris, nempe aestuosis in fluctibus Petri Navicu-

lam gubernandi , divina Providentia levamen spiritualium consolatiónum

Nobis suppeditare numquam desinit. Pr imum in his profecto locum

tenent caritatis pietatisque populorum significationes erga Personam

Nostram tamquam dignitate Vicarii Dei exornatam, atque in mysticam

Iesu Christi Sponsam, Sanctam Matrem Ecclesiam. Ex quo efficitur ut

valde cara acceptaque Nobis sit Consociatio « Pro Pontifice et Eccle

sia » cuius hic praecipuus finis est, ut Clerus universus et per Clerum

populus christ ianus arctioribus in dies amoris adhaesionisque vinculis

cum Ecclesia et Romano Pontifice devinciantur. Quam ob rem fieri

non poterat quin vehementer laetaremur, quum per te nuper certiores

facti s imus Sodali tatem istam, quam naviter moderaris , sint quamvis

haec tempora quam quae maxime calamitosa, uberem florentemque

vivere vitam eandemque in laicum coetum e sacro ordine esse dilata-

tam. Qua in re animi Nostri satisfactionem praesenti sermone nuper

tibi aperu imus ; ipsam vero hisce litteris confirmatam volumus, ut per

easdem omnibus manifesta fieri possit, qui Societati nomen dederunt .

Interea bene meritae laudis preconium tribuere cupimus et tibi et ceteris

Sodalibus tum e Sacro Ordine tum laicis, qui ad augendam provehen

damque piam Unionem una tecum enixe adlaborant . Neque praeter-

mit tendi sunt Nobis grati benevolentisque animi sensus quibus novis

s imum amoris cari tat isque a rgumentum amplexi sumus , quo Sodalitas

ista per conspicuam collaticiam Stipem Nobis a te t radi tam, Aposto-


licae Sedis necessitatibus opem ferre pro viribus contendit. Grates

igitur tibi ceterisque oblatoribus et agimus et habemus quam plurimas,

simulque fi l iorum pietatem paterna dilectione impendentes, vota nun-

cupamus ut opitulante Deo lat ius in dies patea t tam salutaris Insti

tutio, quae cum ad Vicarium Dei populos t rahere studeat, hoc ipso per

veritatis vi taeque semitam eos ducit. Nos autem, uti iam constat, non

solum Sodalitatem vestram patrocinio Nostro cumulare optamus, sed

volumus etiam ad eius incrementum opem conferre Nostram, aliqua

norma quotannis Sodalibus proposita, qua veluti peculiare p rogramma

ipsis evolvendum contineatur. Cum igitur cönsideraverimus nefarios

perdi torum hominum conatus eo pot issimum spectare, ut Pontifici et

Ecclesiae obversentur, ipsorum iura oppugnent, populos ab eorum sinu

avellant arceantque, nihil opportunius Nobis visum est quam Sodales,

tum ecclesiasticos tum laicos, enixe exhortar i ut, vertente anno, Con

sociationis insti tuta praeceptaque rite observare conentur ; in ipsis enim

arma contineri patet, quae, a d - i u r a Pontificis et Ecclesiae contra ini

micorum insidias strenue tuenda , sunt omnium longe aptissima. Quo

vero facilius exhortatio ni huic Nostrae obsecundari possit caelestium

munerum auxilio, eorumdem copiam a Datore bonorum omnium super

Sodalitatem enixe adprecamur, dum paternae caritatis Nostrae testem

apostolicam benedictionem tibi, dilecte fili, ceterisque Sodalibus per

amanter in Domino elargimur.

Datum Romae, apud sanctum Petrum, die xx iunii MCMXIX, Ponti

f icatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

S. Congregatio Consistorialis mi



CIRCOLARE AI R.MI ORDINARI D'ITALIA PER SOVVENIRE AI BISOGNI DEL CLERO

Le strettezze economiche in cui versa la massima par te del clero

in Italia, e che vanno rendendosi di giorno in giorno più gravi per l'alto

prezzo di ogni cosa necessaria alla vita, e F indiscusso principio che

chi serve all 'altare possa e debba vivere dell 'altare, hanno determinato

il S. Padre ad adot tare degli s t raordinar i provvedimenti che valgano a

por tare un qualche oppor tuno sollievo ad uno stato di cose così penoso,

senza pregiudizio di quelle ulteriori misure, che potranno essere in

seguito stabilite, quando saranno esaminati i vari progetti che recente

mente furono tema di studio agli Ordinari d ' I ta l ia .

In vista dunque di questi s traordinari bisogni del clero, con le pre

senti lettere della S. Congregazione, Sua Sant i tà :

1) consiglia ai singoli Ordinari d ' I ta l ia di elevare l 'elemosina delle

messe manual i almeno a lire t r e ;

2) li autorizza a r idurre a questa stessa tassa le elemosine per messe

che ciascuno avesse in Curia o presso di sè, qua lunque sia la fonte da

cui le predet te elemosine derivano, supplendo la Sant i tà Sua al minor

numero delle messe de thesauro Ecclesiae;

3) dà facoltà agli Ordinari tut t i d 'Italia, compresi i regolari, di

r idurre per un quinquennio gli oneri di messe inerenti ai legati ed alle

pie fondazioni di loro giurisdizione in ragione della tassa per le manual i

sopra stabi l i ta; così che, detrat to il necessario pei sacri utensili, per

l 'amministrazione e per altri fini voluti dai fondatori, il resto si divida

per messe alla t assa s inodale ;

4) quanto ai benefìci curati e canonicali, ferme le messe pro populo

pei parroci tan to nei giorni festivi quanto nei giorni di feste soppresse,

e le messe pro benefactoribuspei Capitolale altre messe che gravas-


sero sui medesimi pot ranno dagli Ordinari , par iment i per un quin

quennio, essere ridotte alla tassa sinodale sopra indicata, in modo

però che la somma da erogarsi per la celebrazione di dette messe non

superi i l quant i ta t ivo della somma che si erogava pel passato quando

l 'elemosina era minore ;

5) la riduzione, di cui agli art . 3 e 4, potrà cominciare dall 'inizio di

quest 'anno, se gli oneri non fossero ancora soddisfatti , o dalla metà

del corrente anno, o dal principio del 1920 se gli oneri fossero stati in

par te od in tu t to soddisfatti ;

6) qualora per questo aumento di elemosina, le intenzioni di

messe, in qualche diocesi, venissero a far difetto, gli Ordinari pot ranno

rivolgersi dire t tamente a Sua Santità, che provvederà del suo meglio;

7) siccome vi sono in più diocesi benefici con rendite esuberant i

alle strette necessità del beneficiato e della Chiesa, gli Ordinari, se cre

dono espediente e possibile imporre su tali benefici, quando vacheranno,

u n a qualche pensione, per costituire un fondo od un 'opera in p r o ' d e l

clero diocesano, r icorrano con fiducia alla Dataria Apostolica, se si

t ra t t i di collazione pontifìcia, alla S. C. del Concilio, se si t rat t i di

collazione vescovile, essendo il Santo Padre, in vista delle s t raordina

rie circostanze del momento , ben disposto a favorire equamente tali

is tanze. /

Cosa san ta e salutare è procurare al clero il bisognevole per la sua

onesta sostentazione, essendo questa un 'opera non solo di cristiana

carità, ma anche di religione.

Presso il popolo ebreo, come ognuno sa, provvide diret tamente il

Signore con la sua legge che i Leviti avessero di che onestamente

vivere del loro ministero e non dovessero applicarsi ad altro, ma fos

sero del tut to dedicati al suo servizio. Non diversa è e deve èssere la

condizione del sacerdozio cristiano, come chiaro si rileva dal Vangelo

e dalle lettere degli Apostoli. L' indigenza impedisce al sacerdote di

lavorare nei campo che Dio gli ha assegnato, e l 'obbliga a cercare

altrove i mezzi del vivere con dispendio del sacro suo officio; senza

dire che lo stato di penosa sofferenza del clero aliena le vocazioni

o le soffoca nascenti . E senza vocazioni e senza sacerdoti non vi è

culto, non vi sono sacramenti pel popolo eristiano e la religione più

e più languisce.

Il concorrere per tanto a sollevare il clero dalle strettezze in cui

versa, è opera di religione accetta a Dio e meritoria. Non manchino

gli Ordinari di farlo considerare a tut t i gli uomini di buona volontà,

sacerdoti e secolari, affinchè, o in vita o occasione mortis, fra le opere

S. Congregatio Consistorialis

buone pongano anche questa di dare al proprio Ordinario i mezzi per

provvedere ai bisogni del clero.

Roma, dalla S. Congregazione Concistoriale, 29 giugno, festa dei

SS. Apostoli Pietro e Paolo, 1919.

£B G. C A R D . D E L A I , Vescovo di Sabina, Segretario.

L . © S.

f V. Sardi, Arciv. di Cesarea, Assessore.

II




24 ianuarii 1919. — Metropolitanae ecclesiae Angelorum praefecit

R. D. Henricum Sánchez Paredes, vicarium capitularem eiusdem archi

dioecesis;

— Cathedrali ecclesiae de « S o n o r a » , R. D. Ioannem Navarrette,

sacerdotem civitatis « Aguas Calientes ».

— Cathedrali ecclesiae Tamaul ipanae, R. D. Iosephum Guadalupe

Ortiz, vicarium generalem de « Suares ».

28 februarii. — Cathedrali ecclesiae de « Queretaro ». R. D. Fran

ciscum Banegas, vicarium generalem Verae Crucis.

21 iunii. — Cathedrali ecclesiae Troianae, R. D. For tuna tum Far ina ,

canonicum ecclesiae Salernitanae.

I I I

D E S I G N A T I O ORDINARIORUM P R O A P P E L L A T I O N E I U X T A CAN. 1594, § °2

Iuxta can. 1594, § 2 Codicis Iuris Canonici pro appellatione :

Rnius Archiep. Messicanus designavit Ordinar ium Angelopolitanum.

» » Viennensis, Ordinarium Salisburgensem.

» » Novae Aureliae, Ordinarium Oklahomensem.

» » Senonensis, Ordinarium Trecensem.

» » Eborensis , Ordinarium Olyssiponensem.

» » Calari tanus, Ordinarium Ecclesiensem.

» » Ravennatensis , Ordinarium Ariminensem.

» » de Guadalajara, Ordinarium de « Z a c a t e c a s » .

Quas designationes SSmus D. N. Benedictus Pp . XV approbare

dignatus est.


DESIGNATIO ORDINARIORUM P R O A P P E L L A T I O N E E P I S C O P O R U M SANCTAE SEDI

IMMEDIATE S U B I E C T O R U M .

Vigore can. 1594 Codicis Iuris Canonici et art. V decreti Concilio

rum provincialium a S. G. Consistoriali editi sub die 15 februarii 1919

pro electione t r ibunal is secundae ins tan t iae :

Rmus D. Adolfus Turchi, Archiepiscopus Aquilanus, designavit Ordi

nar ium Theat inum.

Rmus D. Ioseph Angelucci, episcopus Civitatis Plebis, Ordinarium

Perusinum.

R m u s D. Franciscus M. Berti, episcopus Amerinus, Ordinarium Spo-

Jetanum. •

R m u s D. Alphonsus Andreoli, episcopus Recineten, et Lauretan. ,

Ordinarium Anconitanum.

Quas designationes SSmus D. N. Benedictus Pp. XV benigne appro

bare dignatus est.

Romae, ex aedibus S. C. Consistorialis, die 27 iunii 1919.


M E L P H I C T E N .

L I B R I C O N F I R M A T O R U M

Die 8 februarii 1919

F A C T I S P E C I E S . - In dioecesi Melphicten., quae fere unice ipsa civi

tate constat, iam a pluribus saeculis unicus habetur pro tota dioecesi

Liber Confirmatorum, quem conficit et custodit Canonicus Sacrista

Cathedralis, cui, consequenter, privativum ius est ex praefato libro

extrahendi f ides seu at testat iones receptae Confirmationis quando requi

runtur , speciatim ad matr imonia ineunda, et percipiendi propterea a non

pauper ibus modicam taxam iuxta legem dioecesanam. - Non multis

8. Congregatio Concilii 281

vero abhinc mensibus, appropinquante iam die quo Codex iuris cano

nici vim legis ubique assequuturus erat, Vicarius Capitularis praefatae

dioecesis sede vacante, ad rectam observantiam can. 470 et 798 circa

libros parochiales parandam, dato decreto die 14 maii 1918 constituit

inter alia « che il Can. Sacrista, dopo aver iscritto in conformità del

« can. 798 nei libro dei Cresimati l 'avvenuta cresima, dovrà non oltre

« tre giorni, notificarlo al Parroco presso del quale trovasi il libro dei

« Battezzati, perchè ne eseguisca la relativa annotazione (cfr. can. 470,

« § 2) col richiederne la risposta, così come praticasi per questa diocesi

« per la notificazione dei matr imoni ». Adversus huiusmodi decretum

statim Canonicus Sacrista hodiernus recursum interposuit apud H. S. C.

conquerens inde privilegium suo stallo iam a duobus saeculis acquisi

tum iniuste laesum fuisse, contra mentem can. 4 Cod., quin immo sibi

impositum fuisse grave det r imentum non modo propter totalem futuram

emolumentorum cessationem, cessante n imirum necessitate ex unico

libro extrahendi at testat iones, sed et iam propter sumptus non módicos

ad observantiam decreti faciendos: quibus at tentis , in damnata hypo

thesi qua sust inendum esse decretum declararetur, intentionem suam

pandebat renunt iandi peni tus confectioni et custodiae Libri Confirma

tionis favore Capituli. Vicissim Capitulum, de more interpellatum, deli

beratione diei 13 iulii subsequentis hanc futuram forsan renunciat ionem

in sui favorem prorsus exclusit, et censuit, si res eo deventura esset,

sat ius fore abrogato privilegio ad ius commune redire, prout can. 470,

§ 1 continetur, nempe l ibrum Confirmatorum, non secus ac baptizato

rum, matr imoniorum, defunctorum libros, a singulis parochis in poste

rum habendum esse. Huic deliberationi minime acquiescente Canonico

Sacrista, et acrius instante ut decretum Vicarii Capitularis omnino tol

leretur, causa delata est ad Emos Pat res , sub dubio: An et quomodo

decretum Vicarii Capitularis diei 14 maii 1918 sustineatur in casu.

S Y N O P S I S D I S C E P T A T I O N I S . - Canonicus Sacrista Cathedralis recur

rens to tus est in contendendo-se exturbatum fuisse praefato decreto (et

quidem sede vacante, contra veti tum can. 436) a pacifica possessione sui

iuris seu privilegii, quod t r ibus consisti t : a) iure assistendi Episcopo

publice conferenti sacramentum Confirmationes; b) tenendi privative

l ibrum Confirmatorum pro tota dioecesi; c) extrahendi ex eodem libro

part iculas seu attestat iones, cum perceptione emolumentorum. Quae

omnia plane constare ex exhibitis documentis sane concedendum est.

Verum, circa pr imum, quod probatur vel ex titulo libri Confirmatorum

deinceps ab a. 1716 inscripto: « Liber Confirmationis sub praesule


« Illmo... cum adsistentia a R. D. ...Sacrista », nulla fit quaestio, nec

mens quidem conficitur fuisse Vicarii Capitularis, in hac re, suo decreto

qu idquam derogare, quamquam non satis apparea t hoc ius assistendi

esse in Canonico Sacrista pr ivat ivum seu exclusivum. - Quo vero ad

alterum, seu praecipuum ius, revera a lege iam data deflectens, tenendi

unicum librum Confirmatorum pro tota dioecesi, loco parochorum, illud

tueri Canonicus recurrens debet, non adversus Vicarium Capitularem,

qui suo decreto explicite illud praesupposui t et praeservavit , hanc anti

quam praxim dioecesanam componere s tudens cum novorum canonum

praescriptis, sed potius adversus Capitulum, qui sua deliberatione cen

suit, in casu satius esse inducere ius commune can. 470, § 1. Nec dene

gandum, si res sub aspectu mere theoretico consideretur videri in casu

ea esse praxis Melphictensis, quae a Codice noviter dato non revocetur,

ideoque sustineri adhuc possit. Si enim consideretur quatenus est ius

quaesi tum sive Capitulo, sive Sacristae Capituli nomine, iure servatur

vi can. 4; si qua tenus est consuetudo a duobus et u l t ra saeculis vigens,

succurri t can. 5; si tandem, quod rectius videtur, habea tu r t amquam

lex et s ta tu tum dioecesanum (nam et in Constit. Synodal, episcopi Lof-

fredi, a. 1673, cap. XXII, legitur: « In nostra cathedrali Ecclesia, in qua

« Sacramentum hoc ministrari solet, Confirmatorum liber conficiatur »),

potest quidem prima fronte abrogata censeri vi can. 6, I o qua tenus ,

« opposita praescriptis huius Codicis », in casu, canoni 470: verum sedulo

a t tendendum est praefatam praxim opponi t an tummodo cuidam prae

scripto secundario can. 470, non vero ipsi legi: praecipuum enim obie

ctum legis, in casu, est ut habea tur liber Confirmatorum, secundar ium

ut habea tur a parochis: porro Melphicti habe tur liber Confirmatorum,

licet unus pro tota dioecesi, in cathedrali . At vero oppositio iuri com

muni , quando cadit in eo quod est secundarium, servato praecipuo

obiecto legis, non videtur secumferre abrogat ionem praxis.

Haec tamen theoret ice: in praxi autem duo consideranda sunt .

Alterum est, quod dum Capitulum censet et optat in rem inducendum

esse ius commune, non videtur Canonico Sacristae ius inesse obsi-

stendi, quum non agatur de re propria, sed capitulari, immo nec per

sonam habeat Canonicus, qua, sine Capitulo, querelam movere possi t .

Enimvero ex actis docemur (prout iam liquet ex. gr. ex citatis verbis

Constit. Synod. 1678) curam et onus conficiendi l ibrum commissum

fuisse Capitulo, seu « Cathedrali Ecclesiae », quod ad rem diligentiam

seu minister ium Canonici Sacristae postea elegit: nonnisi quippe ab

a. 1684 libri Confirmatorum exhibiti (ab a. 1614 incipientes) mentionem

praeseferunt Canonici Sacristae, quae dignitas ut quinta erecta fuit


anno 1596. Ceterum rem non spectare ad Sacristam rat ione propriae prae

bendae, sed t an tum ex libera, quamvis consuetudinaria, Capituli ele

ctione, satis suadetur , hinc, quia libri Confirmatorum confectio et deten

tio interest boni communis dioecesis, quod curare quodammodo potest

Capitulum, non vero Canonicus Sacrista: inde vero ex eo quod congruen

tius ad rem electa sit industria Sacristae, quia ut facile apparet , libri

ipsi in Cathedrali asservandi, non melius et rectius quam in Sacristia

et a Canonico huic officio praeposito asservarentur . I taque, cum res sit

capitularis, vix intelligitur quomodo Canonicus Sacrista causam habeat

recurrendi independenter a Capitulo, et contra huius votum et delibe

rat ionem.

Altera practica consideratio est, quam tert ia querela Canonici recur

rentis suggerit, ubi conqueri tur sese iam gravari decreto Vicarii Capitu

laris, novis oneribus, conficiendi exemplar authent icum pro Curia, ad

normam can. 470, § 3, et nun t i and i parochis receptam confirmatio

nem pro adnotat ione facienda in libris baptizatorum, ex praescripto

can. 798, unde sequitur quoque sese privari iure extrahendi ex libro

at testat iones et emolumenta pro iis percipiendi. Verum, quoad haec

frustra querelas admovet contra decretum, quae potius contra Codi

cem sunt. Nam profecto ius extrahendi part iculas ex libro consequitur

ius tenendi l ibrum, nec ab eo separari potest. Quum igitur decretum

Vicarii Capitularis praesupposueri t et praeservaveri t in Canonico Sacri

sta ius tenendi l ibrum, ius quoque extrahendi at testat iones illi ser

vavit. Quod si rariores, immo nullae evasurae sunt petitiones particu

larum in futurum tempus, eo quod suscepta Confirmatio iam adnota ta

prostabit in libro Baptizatorum penes singulos parochos, non inde

immutabi tur ius, sed t an tummodo exercitium et consequens utilitas

iuris. Nova autem praescripta quae huiuscemodi exercitium et conse

quentem util i tatem im minuunt non sunt ex arbitrio Vicarii, sed ex

ipsa lege noviter data. Et si Canonicus Sacrista suam possessionem

his novis praescriptis turbatam contendit, dicere et probare debuisset

proprium ius seu privilegium consistere non solum in iis t r ibus de

quibus supra, sed etiam in exemptione a nova lege: quod absonum,

eo ipso quia lex est nova. Si enim haec fuissent praescripta a iure

antiquo et a parochis regulariter peracta, eorumdem omissio a Cano

nico Sacrista Melphictensi na tu ram induisset exemptionis cu iusdam;

sed cum, nemine diffitente, sint praescripta nova, a Codice noviter dato

in bonum commune inducta, turbat io iuris aut possessionis minime

dicenda sunt : alioquin talia essent pro universis parochis in toto orbe

terrarum.


Quum itaque a novis praescriptis exemptio ne concipi quidem pos

sit, quumque exinde, ut ipse fuse persequi tur Canonicus recurrens, ius

sibi (rectius Capitulo Cathedrali) ex an t iqua praxi competens, omni iam

util i tate careat, immo ver ta tur in detr imentum non leve, propter sum

ptus sust inendos, p lane consequitur praxim ant iquam illam, quam theo

retice sustineri posse post da tum Codicem vidimus, practice u rgendam

non esse, nisi bonum commune ita requirat . Aequum enim est neminem

invi tum gravandum esse quin gravamini respondeat quaedam congrua

compensatio. In praesenti autem emolumenta , quae levius an t iquum

Sacristae onus compensaban!, cessasse videntur, dum onus ipsum gra

vius evasit. Utilitas autem publica quae facilis apparebat quum, tem

pore inductae praxis, unica paroecia dioecesim efformabat (ita enim

obtinuit usque ad a. 1663), nunc, aucto longius paroeciarum numero ,

minus manifesta videtur. Immo, sive agatur de confirmatis qui degunt

in eadem paroecia in qua sunt baptizati (qui casus frequentior erit),

sive diversa sit paroecia bapt ismatis et domicilii, necessarius interventus

Canonici Sacristae superfluus inter parochos, multo magis quoad eum

dem parochum, apparet . Quibus plane consideratis, consul tais videtur,

abrogata an t iqua praxi, ius commune Codicis etiam pro dioecesi Mel-

phictensi in re de qua agitur urgere.

R E S O L U T I O . - In plenario conventu diei 8 februarii 1919 Emi ac Rmi

Patres S. C. Concilii proposito dubio respondendum censuere:

Recursum esse reiiciendum et, attenta deliberatione emissa a Capitulo

die 14 iulii 19IS, applicetur ius commune.

F actaque de praemissis SSmo Dno N. Benedicto Div. Prov. P P . XV

relatione' per infrascriptum S. C. Secretarium, Sancti tas Sua, in Au

dientia diei 9 subsequentis , datam resolutionem approbare et confir

mare dignata est.

I. MORÍ, Secretarius,

S Congregatio de Propaganda Fide 285

SACKA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE

D E C R E T U M

E X T E N D I T U R I U R I S D I C T I O D E L E G A T I A P O S T O L I C I AUSTRAL ASIAE

Oceaniae Insularis remotas ac difficiles Missiones Apostolica Dele

gatio Australiensis hucusque non at t ingebat: nullam proinde hoc tem

pore supradictae Missiones ex eiusdem Apostolicae Delegationis insti

tut ione utilitatem perceperunt. Quo vero satius multiplicibus iisque

gravibus earumdem Missionum necessitatibus a tque difficultatibus per

Apostolici Delegati Australasiae auxilium et consilium in posterum pro

videretur, at tentisque sive ipsius actu Apostolici Delegati sive nonnul

larum ex dictarum Missionum Oceaniae Insularis praesulum precibus

hunc in finem S. huic Congregationi Christiano Nomini Propagando

nuperr ime oblatis, S u m m u m Pontificem rogare visum est, ut iurisdictio

Delegati Apostolici Australasiae, quae hucusque Austral iam proprie

dictam et Missiones Novae Zellandiae restrictive attingebat, deinceps ad

omnes quoque Missiones totius Oceaniae Insularis nec non ad illas, quae

in insulis Malesiae erectae sunt au t in futurum erigentur, extendatur .

Quam quidem petit ionem SSmo D.N. Benedicto divina Providentia, P P . XV

in audientia diei 15 labentis mensis maii ab infrascripto S. hu ius

Congregationis Praefecto humiliter oblatam j Sancti tas Sua benigne exci

pere dignata est, propositum consilium probavit ac ra tum habuit , man

davitque ut Apostolica Delegatio Australasiae ad supradictas Missiones

Oceaniae Insularis nec non Malesiae deinceps extendatur ; a tque prae

sens in re Decretum confici iussit.

Datum Romae ex Aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide,

die 20 maii, anno Domini 1919.

G. M. C A R D . VAN R O S S U M , Praefectus.

C. Laurent i , Secretarius.



B E R G O M E N .

DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI PAULAE ELISABETH IN SAECULO CONSTANTIAE CERIOLI VIDUAE BUZECCHI-TASSIS, FUNDATRICIS AC PRIMAE MODERATRICIS GENERALIS INSTITUTI SORORUM A S. FAMILIA.

Inter nova Inst i tuta, quae domesticam et civilem societatem religio

nis spiritu variisque caritatis operibus fovent et complectuntur, merito

accensetur illud, quod, in dioecesi Bergomensi, circiter a n n u m 1855

erectum, ab Apostolica Sede die 18 decembris 1901 adprobatum atque

pueris utr iusque sexus bonis moribus et ar te agraria informandis desti

na tum, Sororum a Sacra Familia appellatur. Haec religiosa Sodali tas

Sororem Pau lam Elisabeth, in saeculo Constant iam Cerioli viduam

Buzecchi-Tassis, suam fundatricem iucunda gratulat ione agnoscit a tque

pr imam Moderatricem Generalem, singulari pietatis affectu, prosequitur .

Haec Dei Famula , suam Famil iam religiosam erigendam suscipiens, sibi

suisque Sororibus perfectum exemplar val idumque praesidium proposuit

Sacram Familiam a Nazareth. Quod, postremis hisce temporibus, valde

oppor tunum ac salutare cuilibet humanae Familiae coetui et societati

inculcare ac procurare voluit Summus Pontifex Leo XIII fel. rec. per

Apostolicas Litteras Neminem fugit et Quum nuper Nobis, dierum 14 et

20 iunii 1892, quibus Ipse, suprema sua auctori tate, Piam Consociatio

nem universalem a Sacra Familia de Nazareth nuncupa tam constituit,

specialibus legibus munivit a tque privilegiis et indulgentiis pro universis

Sodalibus ditavit. Sed, ut de vita Servae Dei, p rout de more, aliquid

innotescat, ex Processu Informativo Bergomensi plane constat quod

Ipsa in oppido Soncino, Cremonensis dioecesis, e parent ibus nobilitate

et pietate conspicuis Francisco Cerioli et Francisca Corniani, die 28 ianua

rii anni 1816, in lucem edita est, eique in sacro fonte impositum nomen

Constantia. A teneris annis se ostendit optimae indolis et ad virtutem,

potissimum obedientiae, caritatis et religionis, valde propensam. Ad

sacram Synaxim primitus admissa, quoties ad eam accedebat, peculiari

mortificationis et solitudinis studio se disponebat. Decennis monialibus

& Congregatio Rituum

Salesianis a Visitatione concredita fuit, ut convenienti insti tutione edu

c a n t u r ; qua feliciter expleta, aetatem agens octodecim circiter annorum,

pa ternam in domum rediit, studiis bonisque ar t ibus instructa et a matri

bus suisque alumnis vehementer exoptata, secum retulit germina »eii-

giosae vocationis. Ex mystica arca, veluti al tera columba prodiens, ita

in mundo et inter domesticos parietes se gessit, ut nihil inquinat i tan

geret, s imulque sensuum custodia, orationis fervore et sacramentorum

frequentia vitae integritatem servaret. Proposito a parent ibus matr imo

nio, ineundo cum nobili viro domino Buzecchi, haerede Comitum Tàssis

de Gomonte, pia adolescentula, ad meliora carismata aspirans, primum adversatur. Enixis t amen iteratisque parentum consiliis humili ter ac

generose cedit, et, divinam voluntatem ex eis agnoscens, novi s ta tus

sacrificiis, pot ius quam deliciis, suscipiendis, para tam se exhibet. In

coniugio, quod die 20 februarii anni 1835 rite celebratum est, Constan

tia, iuxta praecepta et monita Pauli Apostoli, viro suo subdita et obe

diens, in rebus etiam sibi minus congruis et iucundis, constanter eum

diligebat et metuebat . Insuper, infirma valetudine laborantem, mansueta ,

patiens et sedula curare satagebat, vitam cum eo ducens in perfecta con

cordia viginti circiter annos. Optima materfamilias domi vigilans, suavis

et prudens, famulos suos hortabatur , ut essent, sicuti monet Apostolus,

« servi Christi, facientes voluntatem Dei ex animo, cum bona voluntate

« servientes, sicut Domino et hominibus, scientes quod unusquisque

« quodcumque fecerit bonum, hoc recipiet a Domino ». E t r ibus autem

filiis, quos illi Deus concessit, Carolum, die 16 ianuarii anno 1838 na tum

et un icum supersti tem, christianae matris amore dilexit, eumque puerum

in disciplina et correptione Domini educavit, grandiusculum vero et

superioribus studiis idoneum moderator ibus Collegii Bergomensis S. Ale

xandri ins t i tuendum tradidit. Gyrnnasio laudabiliter expleto, in aetate

sexdecim annorum, Carolus maternum gaudium in amarum luctum con

vertit. Nam, lethali morbo correptus, sacramentis Ecclesiae pie receptis,

inter suae genitricis brachia spiritum Deo reddit, die 16 ianuarii anni 1854.

Hoc etiam orbala fi l io, eius morientis extrema verba Constantia saepe

recolebat: « Consolare, mater, quia alios habebis in filios opibus meis

« sus tentandos ». Paucos post menses etiam vir, ob gravem diuturnum-

que morbum ad extrema deductus et sacrament is roboratus , inter dile-

ctissimae uxoris curas animam exalavit, eodem anno, in Nativitate

Domini. Ita Constantia, matr is et sponsae officiis vinculisque soluta,

dum assiduas ad Deum preces pro suis caris defunctis effundebat, castam

et beneficam viduitatem agebat, se suaque bona impendens ad miseros

egenosque orphanos sublevandos. Quum aetate, divitiis vitaeque com^

!288 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

modis floreret, ad alias nupt ias alliciebatur, etiam oblatas a nobili et

egregio viro, sed eas prudenter renuit , ut se to tam divino servitio man-

ciparet. Re quidem vera, annuent ibus Iosepho Agnéses, parocho oppidi

de Comonte, et Episcopo Bergomensi Speranza, Dei Famula nonnul las

orphanas pauperes et ruricolas in suum palat ium cogere, vestire, pascere

et instruere coepit; et, crescente earum numero, assumptis in adiutrices

adolescentulis probatae virtutis, hoc opus pro orphanis internis et alte

rum cum Oratorio festivo pro puellis externis auxit et firmavit.. Sic

exor tum est Institutum a Sacra Familia cum regulis a Fundatr ice dicta-

tis et ab Episcopo Speranza approbatis , die I a novembris , in festivitate

Omnium Sanctorum, anni 1856. Anno autem subsequente , die 8 decem

bris, in festo Immaculatae Conceptionis Beatae Mariae Virginis, Sorores

omnes indueran t habitum religiosum ab ipso Episcopo benedic tum; et

Constantia, quae appellari voluit Soror Paula Elisabetha, simul cum

aliis, perpetuae castitatis, pauper ta t is et obedientiae vota emisit, adiecto

altero omnia faciendi ad maiorem Dei gloriam. Dei Famula in funda

tione Insti tuti hunc sibi suisque Sororibus religiosis et orphanis , quas

S. Ioseph filias vocant, et puellis externis praest i tui t finem: amorem et

imitationem Sacrae Familiae Nazarenae. Sub hac tutela, fama Inst i tut i

crebrescente ipsoque amplificato, novae domus aper tae fuerunt in oppi

dis Sommo, Leffe aliisque in locis. Insuper , spiri tu et fine suae voca

tionis acta et caritate Chris|L urgente, post varias difficultates, consilio

et opere Superiorum suaque constantia et orat ione supera tas , die 4 novem

bris anni 1863 pr imam domum aperuit , prope vicum Villa Campagna,

dependentem a Soncino, pro pueris orphanis ac derelictis inst i tuendis

in t imore Dei et in operibus agriculturae. Quam domum dirigendam

commisit Ioanni Capponi, iuveni honestis religiosisque moribus et ex

communi aestimatione ad rem idoneo, qui expectationi et fiduciae Supe

r iorum optime respondit, adhibita etiam in Missionibus pro agricolis

opera sacerdotum et coadiutorum a Sacra Familia nuncupa torum, qui

eamdem habent fundatricem. Ins t i tu tum ita efformatum magisque in

dies progrediens, auctoritatis ecclesiasticae et civilis favorem, laudem

et approbat ionem iugiter obtinuisse perhibetur . Interim Famula Dei, vir

tu tum exercitio et caritatis operibus se perficiens, vitam ducit in Christo

abscondi tam cum humili simplicitate; et regulas, exhortat iones ac monita

Sororibus, orphanis et puellis scribit et tradit, veluti extremum ac perenne

sui amoris suaeque sollicitudinis pignus et memoriam. Morbus enim car-

diacus, quo ipsa laborabat, invalescens, sub vespere diei 24 decembris

anni 1865, sacramentali confessione peracta et ad sanctam Communionem,

u n a cum Sororibus, die sequenti recipiendam, bene disposita, inopinato


acriori morbo correpta e vita migravit, eodem anno, in ipso pervigilio

Nativitatis Domini. Per t r iduum exuviae omnibus expositae manserunt ,

ut satisfieret fidelium turmat im aftluentium votis et, solemnibus exequiis

rite persolutis, conditae fuerunt in sacello gentis Piccinelli, penes Seríate.

Ipsae autem, die 28 novembris anni 1885 rite recognitae et in pagum

Qomonte t ranslatae, ibidem in domo Insti tuti depositae quiescunt. San

ctitatis fama, qua Serva Dei vivens pollebat, post obitum magis clara

et constans, ecclesiasticam Curiam Bergomensem ad Processum Infor

mat ivum super ea conficiendum induxit. Quo inchoato et absoluto, ad

sacram r i tuum Congregationem transmisso, Acta necessaria et oppor

tuna ad quaest ionem de Causa introducenda para ta sunt. Quumque

omnia in promptu sint, instante Rmo Dno Ioanne Biasiotti, clerico prae

lato Rev. Camerae Apostolicae et huius Causae postulatore, at tent isque

litteris postulatoriis quorundam Emorum S. R. E. Cardinalium, plurium

Archiepiscoporum et Episcoporum, necnon Capitulorum, Ordinum et

Congregationum religiosarum atque il lustrium virorum ac mulierum.

Emus et R m u s Dnus Cardinalis Ianuar ius Granito Pignatelli di Bel-

monte, Episcopus Albanensis et eiusdem Causae Ponens seu Relator,

in Ordinariis sacrorum r i tuum Congregationis comitiis subsignata die

ad Vaticanas aedes coadunatis , sequens dubium discutiendum propo

suit: An signanda sit Commissio introductionis Causae, in casu et ad

effectum, de quo agitur? Et Emi ac Rmi Pa t res sacris tuendis r i t ibus

praepositi , post relationem ipsius Emi Ponentis , audito voce et scripto

R. P. D. Angelo Mariani, Fidei promotore generali, omnibusque accu

rate perpensis, rescribere censuerunt : Signandam esse Commissionem

introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 13 maii anni 1919.

Facta postmodum de his Sanctissimo Domino nostro Benedicto


Praefectum relatione, Sancti tas Sua Rescriptum eiusdem Sacrae Con

gregationis ra tum habens , propr ia manu signare dignata est Commis

sionem Introduct ionis Causae beatificationis et canonizationis Servae

Dei Paulae Elisabeth, in saeculo Constantiae Cerioli, viduae Buzecchi-

Tassis, Fundatr ic is ac pr imae Moderatricis Generalis Inst i tut i Sororum

a Sacra Familia, die 14, eisdem mense et anno.

)$l A. C A R D . V I C O , Ep. Por tuen. et S. Rufinae,

S. E. G. Praefectus.

L. >R S.


ACTA, vol. XI, n. 8. — 4-7-919. 20

290 Acta Apostólicas Sedis - Commentarium Officiale

ACTA TRIBUNALIUM

SACEA ROMANA ROTA

N E A P O L I T A N A

N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ( D E A N G E L I S - C O S T A )


anno quarto, die 15 novembris 1913, BR. PP. DD. Ioannes Prior, Ponens ,


causa Neapolitana - Nullitatis matr imoni i inter Raphaëlam De Angelis,

repraesentatam per legitimum procuratorem Thomam Ambrosetti, advo

catum, et Thomam Costa, interveniente et disceptante in causa Rev. Sub

stituto Defensoris Vinculi ex officio, sequentem tulerunt in gradu appella

tionis definitivam sententiam.

Ambrosius De Angelis, Casali Principis in dioecesi Aversana degens,

int ima consuetudine et amicitia iungebatur medico Thomae Costa, qui

eum in nosocomio neapol i tano gravi vulnere laborantem curaverat :

eidemque f i l iam suam unicam Raphaelam, patrimonii paterni satis magni

solam haeredem, in matr imonium petenti, inconsulta puella, eam tra

dere promisit. Raphaela vero, sive quia alterius iuvenis amore iam prae

venta erat, sive quia a quali tate medici, morbis immundis addicti, sive

denique quia personam ipsius viri, religione expertis, odio habuit , votis

paternis acquiescere noluit. Preces tamen puellae et lacrymas et pro

testat iones pa ter aus te rus nihil faciebat, nec ab alapis vel minis pepercit

ad f i l iae voluntatem f lectendam, quam tandem tristem ad altare per

duxit, ubi in domo paterna die 7 august i anni 1909 coram parocho

matr imonium celebratum est. In ipsa peregrinatione nuptiali Raphaela

aversionem suam a viro sibi nuper unito diversimode manifestavit et

debitum coniugale implere renuit . Unde, abrupto itinere tertio die, sponsi

ad domum coniugalem, Neapoli para tam, se contulerunt . Nonnisi vi adhi

bita mat r imonium ibi consummatum est, et vix t r ibus mensibus ab inito

matr imonio elapsis, in quibus dissidia inter coniuges frequenter eru-

puerunt , Raphaela virum definitive deseruit et, comitante ancilla, in

S. Romana Rota 291

domum pa te rnam se recepit. Cum nulla spes affulgeret pacem inter

sponsos conciliandi, mulier, domicilium in Helvetia nacta, a t r ibunali

Genevensi divortii civilis sentent iam petiit obtinuitque, quae a laico

iudice Neapolitano, quoad effectus civiles, sancita est. Deinde, a Curia

Neapolitana, die 28 aprilis 1916, petiit ut mat r imonium suum ex capite

vis et metus nul lum declararetur, et sententiam sibi favorabilem, die

21 ianuari i anni 1918, retulit . Appellante au tem Vinculi Defensore ad

H. S. Auditorium, causa nobis di r imenda proponi tur sub dubio con

sue to : An constet de nullitate matrimonii in casu.

In iure. - Summat im dumtaxa t hic repetere iuvat iuris principia

de impedimento vis et metus , quae in tot Decisionibus H. S. T. latius

exposita sunt. Gravis metus, extrinsece et iniuste incussus ad consensum

matrimonialem extorquendum, huiusmodi consensum irr i tum reddit ac

nullum. Et metus reverentialis gravis dicendus est quoties minis adiun

ctus est, vel verberibus, vel precibus instantissimis et importunis .

In facto. - Omnia extrema metus gravis in casu nostro reperiun

tur, iuxta concordes depositiones omnium testium, nemine contradi

cente, sive ab actrice producti , sive qui ex officio in iudicium vocati

sunt . Raphaela De Angelis, n imirum, voluntatem matr imonium adver

sam ab initio usque ad finem retinuit . Solo patr is imperio, viri indolis

severae et pert inacis, qui minis et verberibus filiae resistentiam vincere

sategit, adacta est puella ad consensum nuptiis propositis praes tandum.

I ta nar ra t mater actricis : « Mia figlia, educata crist ianamente, vedeva

« che il Costa non voleva sapere di religione, anzi, nei vari discorsi,

« fatti in casa, egli si millantava di non credere a niente e diceva di

« essere ateo e materialista. Di più, mia figlia diceva che essa non

«voleva sposare un medico, perchè aveva schifo di essi e, anche pr ima

« della proposta di tale matr imonio, ricordo che nei discorsi domestici,

« diceva sempre che essa non avrebbe mai sposato un medico, perchè

« li schifava. Infine, so che mia figlia aveva avuto richiesta di matr i -

« monio da un altro giovane, anche di Casal di Principe, che anche a

« me sarebbe piaciuto, ma che il padre non volle per niente accettare,

« avendo costui 14 anni di più di mia figlia, e vi si oppose recisamente,

« e non fu mai possibile r imuoverlo dalla sua decisione. . . . i precedenti

« di questo matr imonio furono una continua ribellione di mia figlia verso

« i l padre e di imposizioni da par te di costui. >

« Mia figlia ne piangeva cont inuamente con me, mi diceva che

« assolutamente noti avrebbe sposato il Costa e, se il padre l 'avesse

<m. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

«obbl igata , non avrebbe mai fatto vita coniugale col Costa. Il padre

« la minacciava, e ben tre volte alla presenza mia e di altre persone

« l 'ha bat tu ta , perchè mia figlia diceva chiaramente di non voler spo-

« sare il Costa.

« Mia figlia arrivò al punto di andars i a nascondere quando veniva

« in casa il Costa nei pochi mesi di fidanzamento, ma il padre , coi suoi

« modi autocratici ed austeri , l 'obbligava ad uscire, imponendole di non

« far comprendere a chicchessia la volontà di lei contrar ia a questo

« matrimonio. Ed io, per quanto avessi interposto i miei buoni offici

« verso mio marito, non ho potuto mai rimuoverlo dalla decisione presa

« di dare nostra figlia al Costa. P iù volte io ne ho pianto : ma le mie

« lagrime a nulla valevano ».

De modis inurbanis et rudibus erga futurum sponsum a muliere

adhibitis, quibus aversionem suam a nupti is proposit is h a u d obscure

manifestavit, deponunt , praeter actricis ma t rem et alios testes, ipse

Thomas Costa et ancilla familiae De Angelis, Iosepha Dello Iacono.

De minis privationis bonorum familiarium nec non de verberibus etc.

loquuntur plures testes. Ita Iosepha Dello Jacono: « Ricordo a preferenza

« che vi erano continui disturbi fra il padre e la figlia; questa a dire

« che non voleva il Costa, e quegli a minacciarla, dicendo che llavrebbe

« privata di tut t i i suoi beni, che ne avrebbe fatta donazione a qualche

« ospedale. Ed essa gli r ispondeva con insistenza che si contentava di

«vivere poveramente, purché non fosse obbligata a sposare il Costa.

« Tra le altre cose ricordo che quando il Costa veniva in casa, la signo-

« r ina D. Raffaela si andava a nascondere , ed il padre la obbligava ad

« uscire, giungendo talvolta a percuoterla, dandole delle ceffate ». Mater

actricis a i t : « Mio mari to impose (a Raffaela) tale matrimonio con

« minaccie di diseredarla, di chiuderla in monastero, di privarla anche

« di me, sua madre ». Quae minae confirmantur ab aliis test ibus, Vin

centio Borrato, Amalia Ucciero, Ioanne Messore, Michaele Del Vecchio

et Catharina Franzese.

Seriam omnino fuisse intent ionem patr is fi l iae re luctant iam vin-

cendi per minas et verbera et modos austeros elucet ex ipsius indole

imperiosa et tenaci, quam omnes testes declarant, dum e contra mite

et submissum fuisse filiae ingenium tes tan tur : non t amen adeo submis

sum ut a protestat ione contra nupt ias sibi impositas ab s t i ne r e ! I ta

mater actricis: « L' indole e il carat tere di mia figlia è bonario e reli-

« gioso, ma non manca d'energia, senza che però venga meno all 'obbe-

« dienza ai suoi geni tor i ; ma in questo caso essa si mostrò più ener-

«g ica di quello che io poteva credere, giacché non desistette mai dal

S, Romana Rota 293

« d i r e : " Io non sposerò mai il C o s t a , , , fino a subire le percosse del

« padre, come già ho accennato. Mio marito poi era di carattere fermo

« ed autocrate, e quando diceva u n a cosa, voleva ad ogni costo essere

« obbedito, nè permetteva che si fosse fatta la minima osservazione a

« quanto egli imponeva ». Similiter deponunt Antonius Tortora, Gerar

dus Fischetti , Franciscus Blanco, Vincentius Borrato, Iosepha et Nico

laini Dello Jacono, necnon plures alii.

Nonobstante tamen coactione paterna, resistentia f i l iae perseveravit

usque ad diem nupt iarum, cum illo ipso die, paullo ante matrimonii

celebrationem, matri declaraverit se nolle acceptare sponsum sibi invi

sum. Sic nar ra t mater ipsius: « La matt ina della celebrazione del m atri*'

« monio, mentre tut to era preparato per la benedizione nuziale, mia

« figlia resistette innanzi a me ed alla mia cameriera Giuseppina Dello

« Jacono, sorella della nost ra sarta, fino al punto di piangere, e disse :

« " Io farò uno scandalo innanzi al Parroco, perchè non voglio sposare

« il Costa „. La prendemmo con le buone per farla vestire degli abiti

« nuziali, ma essa pigliava tempo e non voleva vestirsi, finché, essendo

« intervenuti gli amici, lo sposo, il parroco ed il sindaco, mio marito

« entrò nella camera da letto ed impose alla figlia di sbrigarsi, e non

« si mosse finché essa non fu vestita di tut to punto ; le disse, di asciti-:

« garsi gli occhi, di non far capire a nessuno quello che essa aveva

« nel suo interno, e minacciandola la prese per il braccio e la condusse

« nella stanza prepara ta per la celebrazione del matr imonio ». Ancilla

Dello Jacono huiusmodi declarationem matr is actricis in omnibus con

firmat.

Denique, fere omnes testes, qui celebrationi matr imonii aderant , de

tristitia abnormali sponsae referunt, ita ut ad funus vel ad pat ibulum

pot iusquam ad nupt ias accedere videretur. « L' impressione che ne ebbi -

« ait A. Tortora - fu di u n a donna condotta al macello ». Et G. Fiscetti :

« La cerimonia. . . , anziché una festa di nozze, era apparsa un funerale,

« dato il comportamento della sposa ». Francus Paschale et Exposi tus

Paschale « r iportarono l ' impressione che la sposa, anziché a nozze,

« avesse l 'aspetto di andare al patibolo ».

Porro circumstantiae matr imonium consequentes animum mulieris

matr imonio semper invisum os tendunt : iter nuptiale, nimirum, ob dis

sidia sponsorum inopinate abruptum ; debitum coniugale a sponsa recu

s a t u r ^ prout coniuges affirmant et mater actricis tempore non suspecto

ab eisdem didicit; iurgia frequentia inter coniuges, et tandem, post tres

menses communis vitae, sponsae fuga, quin ad domum coniugalem

u n q u a m redire voluerit.


Ex Cancellaria S. Romanae Rotae


Quibus omnibus, t um in iure, tum in facto perpensis, Nqs infra

scripti Auditores de turno, pro Tribunal i sedentes et solum Deum prae

oculis habentes , Christi nomine invocato, decernimus, declaramus ac

definitive sentent iamus, proposito dubio respondentes : Affirmative, seu

constare de nullitate matrimonii in casu: s ta tuentes , praeterea, actricem,

Raphaelam De Angelis, ad expensas iudiciales solvendas teneri.

I ta pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribu

nal ium ad quos spectat, ut exsecutioni manden t hanc nostram defini

t ivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad no rmam sacro

r u m canonum, et praesert im cap. 3, sess. XXV", De ref., Concilii


oppor tuna et efficacia pro rerum adiunctis exst i tura sint.

Romae, in Sede Tribunalis S. R. Rotae, die 15 novembris 1918.

Ioannes Prior, Ponens.

Aloisius Sincero.

Fridericus Cattani Amadori . L. % S.

Supremum Signaturae Apostolicae Tribunal 295

S U P R E M U M

SIGNATURAE APOSTOLICAE TRIBUNAL

P A D E R B O R N E N .

NULLITATIS MATRIMONII (DE LAFFERT-BARTELS)

In plenaria Supremi Tribunalis Sessione apud Vaticanum habita

die 10 mensis maii 1919 Emorum Patrum examini subiectus est recursus

dominae Olgae De Laffert, adversus sententiam a Sacra Romana Rota

latam in causa de qua supra die 27 iulii 1917, ad obtinendam nulli

tatem dictae sententiae. Relatore autem Emo ac Rmo Card. Donato Sbar

retti, propositis dubiis, scilicet:

1) Sitne hulla Rotalis sententia in casu et sitne locus eius cifcum-

scriptioni ?

Et quatenus negative:

2) Sitne locus restitutioni in integrum in casu?

EE. PP. responderunt :

Remittatur quaestio pro novoÂxamine ad S. Romanam Rotam; et

extendatur decisio.

De expensis denique iudicialibus Supremum idem Tribunal decrevit

eas ab Actrice esse sustinendas.

Decisio itaque est prouti sequitur :

Die 14 aprilis anni 1899, in Castello Lhesen, apud Wit temburg,

coram ministro acatholico matr imonium inierunt Carolus Bartels et

haronissa Olga von Laffert, sectae luteranae-evangel icae addicti. Dis

sidia et iurgia post matr imonium inter coniuges non semel fuerunt ; et

quamvis bina na ta fuisset proles, non dubitavit mulier, anno 1907, mari

talem deserere domum. Frus t ra vir eam adnixus est invitare, imo et

legis ministerio adigere, ut ad eum rever teretur : non cessit mulier.

Ea propter vir adactus fuit divortii sentent iam flagitare a laico tri

bunali civitatis Bielefeld, quae re vera la ta est contra mulierem : La

convenuta viene dichiarata come parte colpevole, sub die il martii anni 1909.

Qua sequuta , Olga civiliter copulata est viro catholico baroni Adulpho

von Spiegel.


Exinde tamen necessar ium visum fuit novis coniugibus legitimum

inter se iniri matr imonium. Ast praecedens oportebat abrumpere vin

culum. Et mulier, nul la interposita mora, ad hoc, t r ibunal is Ordinarii

Curiae Paderbornen. iudicium provocavit, ex capite vis et metus. Sed

vix ab exordiis haec ab Olga deducta actio, forte temerar ia visa fuit,

i ta ut et instantia et informationes praeviae in archivio Curiae sepultae

remanserint , cum ex causae actis nihil resultet.

Quadriennio post, anno 1913, baronissa von Laffert rescivit sui primi

coniugii nullitatem peti posse ex alio titulo, scilicet ex defectu, consensus,

cum ipsa asserat quando Carolo nupsi t consensum dedisse cum condi

tione contra bonum Sacramenti, i. e. foedandi per divortium matr imo

nium. Quod et fecit. At spe frustrata est ; nam, discussa causa apud

Curiam episcopalem Paderbornen. , die 5 august i 1914 sententia lata est

favore vinculi, sub his verbis : Vien dichiarato come giusto che il matri

monio concluso il 14 aprile 1899 tra Carlo Bartels ed Olga di Laffert

non può essere considerato come invalido.

Ab hac sentent ia appellavit mulier ad S. Romanae Rotae Tribunal ,

in quo disceptata causa fuit, etiam cum suppletiva actorum inquisi

tione. Sed tandem, die ¥1 iulii 1907, etiam S. Rotae Auditorium sen

tentiam dedit vinculo amicam, dixitque Non constare de matrimonii nul

litate.

Die vero 26 novembris 1917 pro parte actricis recursus da tus est

penes Supremum hoc Signaturae Apostolicae Tribunal , ut Rotalis sen

tentia nulla vel circumscripta declararetur, aut, sin minus, beneficium

impertiretur restitutionis in integrum, ex eo quod violata lex fuerit factum-

que perversum.

I taque, constituto Vinculi defensore, eiusque habit is animadversio

nibus, die 10 maii 1919, causa, referente Emo P. D. Donato Card. Sbar-

retti, in plenaria Sessione Emorum Pa t rum H. S. T. pertractata est, et

decisio prodii t : Quaestio remittatur ad S. B. Botam pro novo examine;

et extendatur decisio.

Quamvis in iudicando de re agatur acta et deducta ante novi Codicis

promulgationem, seu eo n o n d u m vigente, iura tamen tunc praesentem

quaestionem regulantes cum novi Codicis dispositionibus concordant.

Eminentissimi Patres i taque imprimis animadver terunt quod sen

tentia rotalis impugnata non laboret vitio nulli tatis insanabili, de quo

in can. 1892 novi Codicis, neque vitio sanabili, de quo in can. 1894, quae

iudicis iurisdictionem vel processus formam aut sententiae requisi ta

respiciunt. Non defuit enim citatio, neque manda tum, neque iurisdictio;

Supremum Signaturae Apostolicae Tribunal

adfuit vinculi defensor (can. 1586,1967*sq.) a tque sententia cum motivis

seu ra t ionibus decidendi la ta est, r i teque subscripta, cum praescriptis

indicationibus, p rout in can. 1873 sqq. Recursus de his non loquitur.

Quod au tem asser i tur violatam legem fuisse, hoc quidem nul lam sen

tent iam reddidisset, nam regulariter quidquid f i t contra ius, null ius roboris

est (c. 8, De sent. et re ind., Reg. 64 Iur., in 6°).

Por ro lex quae violata fuisset, iuxta recursum H. S. T. oblatum,

haec est, dispositio nempe iuris, qua edicitur quod, in causis matrimo

nialibus, « consanguinei et affines haben tur testes habiles in causis *

« suorum propinquorum » (instr. Cum Glossa, S. Congr. Conc., sub

die 22 august i 1840; can. 1974 novi Codicis). Sed, in hoc, Emi Pa t res

iudicarunt sentent iam rotalem legem servasse, quia non solum consan

guineos et affines actricis testes habiles censuit S. R. Rota, quos in

C u r i a v Paderbornen. Iudex excusserat , sed etiam eorum iussit sup-

pletivam haberi auditionem. Ideoque obiecta legis violatio, in casu,

minime fuit, seu sentent ia lata non est contra ius constitutionis.

Ad al teram nulli tatis ra t ionem quod attinet, seu circa factorum per-

versionem; si hoc fecissent iudices rotales, ut ique circumscribenda lata

sententia foret, quia quoties iudicium profertur super errore substan

tiali, ex facto perverso, idem est ac si la tum fuisset super documentis

corruptis, vel super falsis testimoniis (cap. 1 et 9 de sent. et re iud.;

Lega, De Iudic, par. I: n. 700; Santi-Leitner, Proel. Iur. Can., lib. I I ,

tit. XXVII, n. 15; Pirhing, h. t., n. XLIII) . « I a m vero nomine perver-

« sionis [factorum] huiusmodi profecto venire non potest quilibet error

« in quem sive in percipiendis sive in aest imandis factis inciderint infe-

« riores iudices, sed significatur t an tum - a t tenta quoque ipsius vocis

« genuina vi - talis factorum corruptio quae iudicum mentem in edenda

« sententia a veritate agnoscenda- prorsus abduxeri t » (H. S. T. In una

Salutiarum, Iurium sive nullitatis sententiae rotalis, 13 maii 1916). Super

quo explicite declarata fuerat H. S. T. competentia, videndi scilicet recursus

datos adversus rotales sententias, quae factorum veritatem pervertisse

accusarentur (Chirographo Benedicti XV, diem 28 iunii 1915).

Recursus dicit iudices rotales in hoc arguendos esse de facti per

versione et legis violatione, quod depositiones testium, favore actricis

factas, suspectas dixerunt, ex sola quali tate propinquitat is , au t amici

tiae, au t religionis, non ex iuridica et rationabili exceptione : La sen

tenza rotale, dopo aver escluso come non idonei i testi che seppero del

l'intenzione di far divorzio dopo il matrimonio, di tutti quelli che lo

seppero prima, e quindi in tempo non sospetto, si sbarazza disinvolta

mente così: « Hi testes consanguinei sunt, domestici et amicitiae vinculo


«coniunct i , et, quod gravius e£t, omnes protes tant ium sectis addicti,

« i u x t a quas matr imonii ins t i tutum certis in adiunct is solubile creditur:

« suspicio proinde adest eos voluisse morem gerere Olgae, ut legitimo

«vinculo cum viro nobili ac di vite possit ligari ».

Legitur item in rotali sentent ia : « O l g a de Laftert in suo libello

« in t roduct ivo dicit se, cum non potuisset, obsistentibus parent ibus ,

« abrumpere sponsalia inita cum D. Bartels, matr i declarasse: Io Io

« sposo perchè comprendo che non posso fare altrimenti: io lo devo fare,

» « ma solo con la condizione che voialtri non farete nulla contro il mio

« divorzio e nuovamente mi riprenderete in casa : temo che questo giorno

« verrà presto. Et prosequi tur : Mia madre me lo assicurò, ed io che sen-

« tivo che quest'uomo (Bartels) non si sarebbe più cambiato, fui oVinten-

« zione di separarmi da lui alla prima occasione, che io credevo che egli

«mi avrebbe presto procurato, e precisamente per reciproca antipatia. Mi

«sono espressa con diversi in questo senso. At quod actrix asserit, con-

« cludenter non probavit , nam si tabulae processuales a t tenduntur ,

« p rudens exstat dubium de opposito, quod sufficit iuxta instructionem

« S. Officii 1883, § 39, ut iudicium contra matr imonium, quod factum

« publicum et solemne est, non pronunt ie tur ».

Ex quo apparet quod iudices rotales tabulas processuales sedulo

considerarunt ; et ex his, uti in sententia impugnata legitur, contradi

ctiones actricis et exaggerat ionem illius matr is , circa Olgae intentionem

foedandi coniugium per divortium, a tque circumstantiam ignorant iae

huiusmodi intentionis, pro par te testium, qui catholicam profitentur Reli

gionem. Unde eisdem iudicibus « credendum fuit quod na turae negotii

« convenit et quod inimicitiae aut gratiae suspicione caret, confirmando

« motum animi sui ex argumentis et testimoniis, quae rei apt iora esse

« compererunt » (cap. 3, Con. IV, Quaest. II et III) . I taque quia « Pro-

« bat iones aest imare iudex debet ex sua conscientia », et, in casu, iudices

rotales moralem non habuerun t cert i tudinem, quae requir i tur ad pro

nunt ia t ionem cuiuslibet sententiae (can., 1869), p rorsus legi conformis

dicenda est impugnata sententia, qua, non constare edicitur de matri

monii nullitate. In Instr. S. G. de Prop. Fide, da ta anno 1883, § 40,

praecise hoc iudicibus matrimonialium causarum praeceptum es t : « Cete-

« r u m in hac re iudex sciat mat r imonium esse per se factum solemne

« et publicum, quod de per se val idum censeri debet, nisi evidentes

« rationes eiusdem nullitatem demonstraverint. Ideo curandum quidem

« omni studio a tque diligentia, ut ra t iones istae colligantur, sed iudi-

« cium contra matr imonium numquam erit pronunciandum nisi eorum

« complexio omne prudens dubium de existentia impedimenti excludat».

Supremum Signaturae Apostolicae Tribunal 299

Quapropter Emi Pat res censuerunt quod sententia rotalis impu

gnata, cum nec factum perverterit , nec legem violaverit, neque nulli

ta te laborat , neque gladio circumscriptionis iugulanda est. Etenim « odio-

« sissima profecto res a lege t raduci tur circumscriptio, et acerbissimum

« p u t a t illud omne delere quod coram Iudice factum est. . . si qua nimi-

« rum esse potueri t vel remotissima dubitatio, concedenda ne sit an

« deneganda circumscriptio, lex quidem imperat ut acta valere respon-

« deamus » (Sign, lust., Decis. 25 ianuarii 1838, Fabrianen. seu Laure-

tana, Circumscriptionis, coram Lippi, n. 11).

Quoad al teram recursus partem, animadver terunt Emi Pat res iura

semper privilegiatas habuisse causas matrimoniales, ita ut numquam

in rem t ranseant iudicatam, semperque retractari possint, servatis ser

vandis (cap. V I I , de sent. et re iud.; Const. Dei miseratione, § X I ; novi

Codicis, can. 1903 et 1989); ideoque cum Restitutio in integrum reme

dium sit extraordinarium, praesert im adversus sententias, quae in rem

iudicatam transierint (can. 1905), in hac re locum habere non posse

dixerunt. At tamen perpendentes iidem Emi Pat res quod in hac causa

forsan depositiones minus aest imatae fuerint quam meruissent; quodque

actrix, per s u u m procuratorem, dicat (Restr. Resp. ad animadversiones

Vinculi Defens. H. S. T., circa fin.) sibi praesto esse alios testes ad pro

bandam suam intentionem foedandi matr imonium, quos inter Parochum

catholicum Müschen; et considerando ideo conditionem adesse a iure

requisi tam (cit. Const. Dei miseratione et novus Codex, can. 1903 et 1989),

scilicet causas matrimoniales semper retractar i posse, quoties nova

eademque gravia argumenta vel documenta proferantur, censuerunt

remit tendam esse quaest ionem ad S. R. Rotam pro novo examine.

In expensis autem iudicialibus Supremum idem Tribunal decrevit

eas ab actrice esse sust inendas.

Atque ita edi tum est, pronuncia tum, decretum, declaratum ac defi

nitive iudicatum, manda tumque ut haec definitiva sententia publici iuris

f ieret , e t ab omnibus ad quos spectat exsequutioni mandare tu r ; non

solum, etc.; sed et omni, etc.

Datum ex aedibus Supremi Tribunalis , die 31 maii 1919.

Iosephus Fameli , Signaturae Votans.

V I S A

Evaris tus Lucidi, S. A. S. T. a Secretis.

L. % S. Iosephus adv. Fornar i , Notarius.

300 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale



Martedì 3 giugno 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è tenuta la Congregazione Particolare dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali ed i Rmi Prelati officiali componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto sopra le seguenti materie :

1) intorno alla validità di tutti i Processi Apostolici ed Ordinarli costruiti nella Curia di Bayonne per la Causa di beatificazione e canonizzazione del Ven. Lodovico Edoardo Gestae, fondatore della Congregazione delle Serve di Maria;

2) intorno alla validità ed al rilievo del Processo Apostolico costruito nella Curia di Napoli, sopra la fama di santità della vita, delle virtù e dei miracoli in genere del Ven. Lodovico da Casoria, sacerdote professo dei Frati Minori, fondatore della Congregazione dei Frati della Carità, Terziari Francescani, detti Frati Bigi; e delle Suore di Santa Elisabetta, parimenti Terziarie Francescane, dette Suore Bigie;

3) intorno alla validità ed al rilievo del Processo Apostolico costruito nella Curia di Moulins, sopra la fama di santità della Serva di Dio Lodovica Teresa Montaignac De Chauvance, fondatrice della Pia Unione delle Oblate del Sacro Cuore di Gesù ;

* 4) intorno alla validità ed al rilievo del Processo Apostolico costruito nella Curia di Roma sopra la fama di santità della vita, delle virtù e dei miracoli in genere della Ven. Lucia Filippini, fondatrice dell'Istituto delle Maestre Pie da lei denominate Filippini;

5) intorno al culto, in ossequio ai Decreti di Urbano VIII, non mai prestato al Servo di Dio Guglielmo Giuseppe Chaminade, sacerdote, fondatore della Società di Maria, detta dei Marianisti;

6) e parimenti intorno al culto, in ossequio ai Decreti di Urbano VIII, non mai prestato al Servo di Dio Giovanni Battista Stoeger, laico professo della Congregazione del Ssmo Redentor e. «

Martedì 17 giugno 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali, i Rmi Prelati ed i Consultori teologi componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto

Diarium Romanae Curiae soi

dapprima sul dubbio detto del Tuto per la solenne Ganonizzazione della Beata Giovanna d'Arco, detta la Pulzella di Orléans; e dipoi sul dubbio del Tuto

per la solenne Beatificazione della Venerabile Lodovica De Marillac, vedova Le Gras, confondatrice dell' Istituto delle Figlie della Carità ; quindi sul dubbio intorno al martirio, alla causa del martirio ed ai segni o miracoli delle Serve di Dio Maria Maddalena Fontaine e di tre Compagne di lei dell'Istituto delle Figlie della Carità, insieme alle Serve di Dio Maria Clotilde Angela di S. Francesco Borgia e di dieci Compagne di lei dell'Ordine delle Orsoline del Monastero di Valenciennes, tutte uccise, come si asserisce, in odio alla Fede.


NOMINE


31 maggio 1919. L'Emo signor Cardinale Guglielmo Van Rossum, Protet

tore dell'Istituto Venerini.

» » » L'Emo signor Cardinale Aidano Gasquet, Protettore del

l'Istituto delle Suore dell'Immacolata Concezione,

in Barcellona.

» Mons. Achille Ratti, Visitatore Apostolico della Polonia,

Nunzio Apostolico presso la detta Repubblica.

» TU Emo signor Cardinale Vittorio Amedeo Ranuzzi de' Bian

chi, Protettore del Sacro Militare Ordine Costan

tiniano di S. Giorgio.


Assistente al Soglio Pontificio:

12 giugno 1919. Mons. Paolo Maria Reynaud, vicario apostolico del Ce-Kiam Orientale.


27 maggio 1919 Mons. Marcello Henry, delift diocesi di Verdun.

» » » Mons. Carlo Nicola Gattinois, delk, medesima diocesi;

302 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale

Prelati Domestici di S. 8.: *

11 gennaio 1919. Mons. Alfredo E. Manning, della diocesi di Toledo in

America.

18 febbraio » Mons. Patrizio I. Mac Donnei, dell'archidioeesi di Chicago.

4 aprile » Mons. Giacomo Giuseppe Bennet, della diocesi di Rockford.

» » » Mons. Clemente Kalvelage, della medesima diocesi.

24 maggio » Mons. Ferdinando Semerano, della diocesi di Ostuni.

12 giugno » Mons. Ludovico Arce Ruesta, dell'archidioeesi di Lima.

ONORIFICENZE


onorificenze:

La Gran Croce dell'Ordine Piano:

29 maggio 1919. Al sig. dott. Marco Fidel Suarez, presidente della R e p u b

blica di Colombia.

La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile :

29 maggio 1919. Al sig. Giuseppe Emanuele Goenaga, già Ministro di Colombia presso la S. Sede.

5 giugno » Al sig. Emanuele Giorgio Forbes de Bessa, già Ministro

del Portogallo presso la S. Sede.

La Gran Croce dell'Ordine di 8. Gregorio Magno, classe militare:

3 maggio 1919. Al sig. generale barone Yoshinao Hatano, Ministro della

Casa Imperiale del Giappone.

La Commenda con placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

5 giugno 1919. Al sig. Felice de Barros Cavalcanti de Lacerda, dell'archi

dioeesi di Rio Janeiro.

La Commenda con placca dell'Ordine di 8. Gregorio Magno, classe militare:

3 maggio 1919. Al sig. luogotenente generale Kenzo Ishiwara, vice-ministro

della Casa Imperiale del Giappone.


6 giugno 1919. Al sig. avv. prof. Ataúlfo Ñapóles de Paiva, dell'archidio

eesi di Rio Janeiro.

13 » » Al sig. Salvatore Cardenal, residente in Granada (Nica

ragua).


La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare:

3 maggio 1919. Al sig. colonnello Naomichi Watanabe, maestro di ceri

monie nella Corte del Giappone.

» » » Al sig. colonnello Kenkichi Yoshizawa, capo della sezione

del protocollo e personale al Ministero degli

Affari Esteri in Giappone.


20 maggio 1919. Al sig. Marziale Boudet, dell'archidiocesi di Parigi.

» » » Al sig. Teotisto Lefevré, della diocesi di Evreux.

24 » » Al sig. Leone Claudio Jouas, dell'archidiocesi di Parigi.

29 » » Al sig. Giuseppe Emanuele Goenaga, già addetto alla Lega

zione di Colombia presso la S. Sede.

18 giugno » Al sig. Ivo Vauquelin, della diocesi di Moulins.


3 maggio 1919. Al sig. comandante Yeishun Kimura, segretario dell'ufficio delle forniture della Casa Imperiale del Giappone.


3 maggio 1919. Al sig. generale conte Ujitaka Toda, gran maestro di cerimonie nella Corte del Giappone.


3 maggio 1919. Al sig. luogotenente colonnello Hachiro Saionji, maestro di

cerimonie nella Corte del Giappone. » » » Al sig. luogotenente colonnello Yoskitoshi, maestro di ceri

monie nella Corte del Giappone.


3 maggio 1919. Al sig. Saneatsu Tokudaiji, luogotenente in prima nella cavalleria giapponese.

» » » Al sig. Yuji Takahashi, attaché diplomatico giapponese. 13 giugno » Al sig. Umberto Bellotto, del Patriarcato di Venezia. » » » Al sig. Luigi Masetti, dell'archidiocesi di Bologna.


M A G G I O R D Ö M A T O D I S U A S A N T I T À

Con Biglietti di S. E. Riña Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato

di nominare:


21 maggio 1919. Mons. Alberto Bartolomasi, dell'archidioeesi di Torino. 30 » » Mons. Vincenzo Tuzii, della diocesi di Aquino, Sora, Pon-

tecorvo.

5 giugno » Mons. Giovanni Battista Maiolo, della diocesi di Alba. 7 » » Mons. Giuseppe Giondini, dell'archidioeesi di Firenze. » » » Mons. Pietro Bianchi, della medesima archidiocesi.

11 » » Mons. Guglielmo van Stee, della diocesi di Harlem.

12 » » Mons. Antonio Lizza, dell'archidioeesi di Genova. » » » Mons. Alessandro Paglia, della diocesi di Foligno.


2 giugno 1919. Mons. Luigi Lauletta, dell'archidioeesi di Santa Severina. 12 » » Mons. Alfio D'Agata, di Roma.

Cameriere d'onore extra Urbem di S. S.:

il giugno 1919. Mons. Pietro Maria Castañeda, dell'archidioeesi di San Giacomo del Cile.

Cameriere d'onore di Spada e Cappa di numero di S. S.:

25 giugno 1919. Comm. Paolo Croci, di Roma.

' N E C R O L O G I O

22 giugno 1919. Mons. Giovanni Emanuele Sanz y Saraiva, Vescovo di Jaen.

Annus Xï - Vol. XI 1 Augusti 1919 Num. 9




AD GERMANIAE EPISCOPOS I PACE TANDEM SANCITA, OPPORTUNA MONITA PROFERT QUIBUS, CATHOLICAE ECCLESIAE OPERA, QUAMPRIMUM BELLI DAMNA RESARCIANTUR.

BENEDICTUS PP. XV

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Diu

turni luctuosissimique belli tandem nationi vestrae finis illuxit* pace

sancita, obsidio illa marit ima tandem sublata est, quae tam multos,

belli nullo modo participes, istic praesert im interemit. Quapropter ,

venerabiles fratres, Nos, qui, u t r iusque part is belligérantes paterno

animo complexi, nihil reliqui fecimus quod vel ad tan tum incendium

ext inguendum vel ad eius miserias minuendas pertineret, singulares

Deo omnipotenti grates vobiscum universaque cum gente vestra persol

vimus.

Iam hoc agitur apud vos, ut immensa belli damna quampr imum

resarciantur : quam quidem ad rem, quoniam nihil t am valet quam

Ecclesiae Catholicae opera, cui divina gratia accesserit, ideo has dare

ad vos lit teras const i tuimus.

Pr imum, ne in Germania per turbat iones publici ordinis erumpant ,

quae possunt eidem a tque adeo ipsi Europae exitium afferre quod aliis

nat ionibus dolemus imminere, omni ope ni tendum est, ut quae ad victum

necessaria sunt populo suppetant . Ob hanc causam vos, venerabiles

fratres, parochis adhibitis ceterisque de clero, quibus maior est cum

populo consuetudo, f idelibus, qui agros incolunt, instabitis ut, quan tum

ACTA, vol. X I , n. 9. — 1-8-919. 21


parcendo possunt , t an tum dem cibariorum urbanis fame laborant ibus

praebere ne recusent . Id omnino in hac s u m m a necessitate temporis

lex iubet car i ta t is ; quae s i .omnes , vel inimicos, complectitur, eos vult

peculiari modo a nobis diligi, quibuscum communis patr iae vinculo

coniungimur. Insuper confidimus fore ut quotquot sunt homines culta-

rum nat ionum, maximeque catholici, isti populo, quem ad extrema reda

ctum scimus, opitulari maturent , non modo periculorum metu, verum

etiam eiusdem humanae familiae communione et christianae caritatis

necessitudine adducti . Illud enim semper meminisse omnes debemus

quod sanctus Ioannes Apostolus c lamat : « Qui habueri t substant iam

« huius mundi et viderit fratrem suum necessi tatem habere et clauserit

«viscera sua ab eo, quomodo caritas Dei manet in eo? Filioli mei,

« non diligamus verbo neque lingua, sed opere et veritate » (Epist. 1,

III , 17-18).

Deinde, venerabiles fratres, omnem sacri muner is auctoritatem

unusquisque vestrum convertat oportet ad sananda ea, quae bellum

nationi vestrae peperit au t exasperavit , vulnera an imorum. Tn quo potis

simum labes abolenda erit odii cum adversus externos quibuscum dimi

catio fuit, t um inter cives quos par t ium studia dissocient; a tque eius

loco excitanda, quae a Iesu Christo est, fraterna caritas, cui nulli sunt

fines populorum, nulla inter civium ordines certamina. Quod nuper in

sacro Consistorio significavimus, illud ipsum hic i teramus votum, « ut

« homines populique inter se vinculis denuo consocientur christ ianae

« caritatis, quae si desit, omnis de pace conventio frustra erit ».

Vos profecto, venerabiles fratres, ut pastores boni i idemque pacis

cari tat isque administri , omnem vestram diligentiam industr iamque in

hac causa adhibebitis, non cessantes communibus cum clero populoque

vestro precibus propit ium implorare Deum. Quod ad Nos attinet, vobis

in hoc patr iae vestrae summo discrimine non sane defuturi s u m u s ;

sponte enim pa ternus an imus illuc fertur studiosior, ubi fi l iorum est

necessitas maior, exemplo nimirum amantissimi hominum Redemptoris ,

qui, mult i tudine graviter laborante commotus, memorabilem illam edidit

vocem: Misereor super turbant. Auspicem interea divinorum munerum

ac testem peculiaris benevolentiae Nostrae, vobis, venerabiles fratres,

et omnibus, qui curae vestrae sun t concrediti, apostolicam benedictio

nem peramanter impert imus.

Datum Romae apud S. Pe t rum, die xv mensis iulii MCMXIX, Ponti

f icatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV


E P I S T O L A E

I

AD R. P. MAURUM PARODI, CONGREGATIONIS OLIVETANAE ABBATEM GENERALEM, DG ANNO EXACTO AB EA RELIGIOSA FAMILIA CONDITA.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Gratum Nobis

accidit quod non ita pridem obsequentissimis litteris nunt iabas , vos

proxime sacris sollemnibus esse celebraturos plenum annum sexcente-

simum ex quo ista, quam moderaris , Congregatio Olivetensis condita

est. Etenim per hanc laetabilis facti commemorat ionem na tu ra continget

ut vel solito at tentius ipsi sancta legiferi Pa t r i s recolatis exempla, qui,

cum, praesentissima divinae Matris ope, instituti sui fundamenta iecisset,

idque v i r tu tum omnium laudibus nobilitasset, tandem u n a cum octo

ginta disciplinae suae alumnis caritatis victima mortem oppetiit. Habetis

igitur hanc maxime, quam aemulemini , duplicem gloriam a maior ibus

t rad i tam: insignem erga Beatissimam Virginem pietatem et singulare

s tudium alienae salutis. Etenim haec omnium domina et regina vir tutum,

caritas, latissime patet, hodie praesert im cum, diuturno hoc bello, t am

multa t amque magna usquequaque detr imenta odium attulit. Quot

enim sunt vel dolores consolandi, vel egestates sublevandae, vel tuendae

ac sustentandae orbitates ! Ad haec, diffusis pravitatis erroribus pervul-

gatisque corruptelarum illecebris, quan ta vulgo maximarum rerum igno

ratio, quan ta sempiternae salutis oblivio ! Tam vero hic t amquam acervus

omnis generis miseriarum ab ipsa christiana caritate au t medicinam

aut saltem levationem aliquam exspectat ; quod certo maxima ex par te

eveniet si, bonis adnitent ibus, mult i tudo ad christ ianae vitae profes

sionem act ionemque revocetur. In hoc autem omnes quidem debent,

quan tum possunt , conferre, nam Deus mandavit unicuique de proximo

suo: ai multo magis ii debent qui ex insti tuto, ut vos, et domesticarum

laudum memoria excitati, bene de proximo mereri consueverunt. Quare

sumite animos, et, pa t rona Virgine Dei Matre, pro communi bono vel

alacrius contendite. Suppleat Sodalium exiguitatem caritatis a rdor : quae

vir tus cum mirifice valeat ad alliciendos animos, in spem ingredimur

fore ut alios etiam vestrae adiungat Sodalitati . I ta haec saecularia

sollemnia non modo vobis singulis, sed cunctae isti Congregationi profi

cient; id quod vehementer et op tamus et a Deo precamur., Hanc ob

causam itemque ad augendam rei sollemnitatem, l ibentes vobis damus

ut , intra f inem vertentis anni , cum apud vestra coenobia saeculare


festum celebrabitis, quicumque coenobii aedem inviserint, plenariam

indulgentiam, consuetis Ecclesiae condit ionibus, semel tuerentur. Ac

caelestium auspicem munerum praecipuaeque benevolentiae Nostrae

testem, tibi, dilecte fili, et universae cui praesides religiosae familiae

apostolicam benedictionem amant iss ime imper t imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die x vir mensis iunii MCMIX,


BENEDICTUS P P . XV

I I

AD R. P . ANDREAM FERNANDEZ, E SOC. I E S U , P R A E S I D E M P O N T I F I C I I I N S T I T U T I

B I B L I C I U R B I S , DE DOMO, QUAE E I U S D E M I N S T I T U T I ACCESSIO S I T , H I E R O

S O L Y M I S A P E R I E N D A .

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Pontificium,

cui tu praesides, huius almae Urbis Ins t i tu tum studiis Scripturae sacrae

provehendis cordi Nobis esse probe nosti vel ex ea gratulantis animi

significatione qua doctos labores vestros nuper ornavimus. Quamobrem

existimare potes, quam libenter didicerimus ex tuis litteris, quod decessor

Noster sanctae memoriae P ius X vobis manda tum dedisset, id vos,

bello usque adhuc prohibitos, proxime effecturos esse aperienda Hiero

solymis domo divinorum Librorum cultoribus, quae quidem domus non

sit veri nominis schola in qua omnes de re biblica t radan tur discipli

nae , sed t amquam accessio quaedam sit et quasi complementum istius

Insti tuti Romani , ibique peculiaria t an tum habean tur magisteria, ut

geographiae, archaeologiae, epigraphiae semiticae. Profecto qui ad Biblio

r u m studia se totos contulerunt , cum hebraeam l inguam graecamque per-

ceperint, a tque in exegetica, in historia biblica, in similibus rebus satis

versati fuerint - id quod optime fit Romae, te praeside - iidem debent

al iquamdiu in Palaest ina commorari , ut ipso admoni tu locorum, ubi

t an ta etiam nunc halat sacrae antiquitat is aura , perfectius quiddam in

hoc genere att ingant. Nos igitur magnopere vestrum laudamus consi

lium, eique ut successus prosperos Deus det, enixe precamur. Divinorum

autem munerum auspicem Nostraeque benevolentiae paternae testem,

tibi, dilecte fili , et omnibus Inst i tut i istius doctoribus alumnisque apo

stolicam benedictionem amant iss ime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xxix iunii, in festo Prin

cipum Apostolorum, MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

Suprema S. Congregatio S. Officii 309


SUPREMA SACKA CONGREGATIO S. OFFICII

• • . i

D E C R E T U M

DE PARTICIPATIONE CATHOLICORUM SOCIETATI « AD PROCURANDAM CHRISTIANITATIS UNITATEM».

In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis Sancti Officii,

habito feria IV", 2 iulii 1919, proposito dubio : « Utrum instructiones hu ius

« eiusdem Supremae Sacrae Congregationis, latae die 16 septembris 1864,

« circa participationem catholicorum cuidam societati Londini erectae

« ad procurandam, ut aiebant, christianitatis unitatem, applicandae sint,

« et a fidelibus servandae etiam quoad eorundem participationem con-

« ventibus quibuscumque, comitiisque publicis vel privatis ab acatho-

« licis indictis, qui finem sibi praes t i tuunt unionem procurandi omnium

« coetuum christ ianorum nomen sibi vindicantium »; Emi ac Rmi Dñi

Cardinales in rebus fidei et morum Inquisi tores Generales responden

dum manda run t : « Affirmative, et i terum evulgandas esse in ephemeride

« officiali Sanctae Sedis supra memoratas litteras, una cum aliis ad

« quosdam Puseis tas anglicos datis, die 8 novembris 1865 ».

SSmus D. N. D. Benedictus Div. Prov. Papa XY sequenti feria V,

die 3 eiusdem mensis et anni, in solita audientia R. P. D. Adsessori S. O.

impertita, relatam sibi Emorum Pa t rum resolutionem approbare et con

firmare dignatus est. Contrariis quibuscumque non obstant ibus.

Datum Romae , ex aedibus ^S. Officii, die 4 iulii 1919.

Aloisius Castellano, Supremae S. G. S. Off. Notarius.


I

SUPREMAE S. ROMANAE ET UNIVERSALIS INQUISITIONIS

EPISTOLA AD OMNES ANGLIAE EPISCOPOS

Apostolicae Sedi nuntiatum est, catholicos nonnullos et ecclesiasticos quoque viros Societati ad procurandam, uti aiunt, Christianitatis unitatem,

Londini anno 1857 erectae, nomen dedisse, et iam plures evulgatos esse ephe-meridum articulos, qui catholicorum huic Societati plaudentium nomine inscribuntur, vel ab ecclesiasticis viris eamdem Societatem commendantibus exarati perhibentur. Et sane quaenam sit huius Societatis indoles vel quo ea spectet, nedum ex articulis ephemeridis cui titulus The union r evieni, sed ex ipso folio quo socii invitantur et adscribuntur, facile intelligitur. A protestantibus quippe efformata et directa eo excitata est spiritu, quem expresse profitetur, tres videlicet christianas communiones romano-catholicam, graeco-schismaticam et anglicanam, quamvis invicem separatas ac divisas, aequo tamen iure catholicum nomen sibi vindicare. Aditus igitur in illam patet omnibus ubique locorum degentibus tum catholicis, tum graeco-schismaticis, tum anglicanis, ea tamen lege ut nemini liceat de variis doctrinae capitibus in quibus dissentiunt quaestionem movere, et singulis fas sit propriae religiosae confessionis placita tranquillo animo sectari. Sociis vero omnibus preces ipsa recitandas, et sacerdotibus Sacrificia celebranda indici! iuxta suam intentionem: ut nempe tres memoratae christianae communiones, utpote quae, prout supponitur, Ecclesiam catholicam omnes simul iam constituunt, ad unum corpus efformandum tandem aliquando coeant.

Suprema S. O. Congregatio, ad cuius examen hoc negotium de more delatum est, re mature perpensa, necessarium iudicavit sedulam ponendam esse operam, ut edoceantur fideles ne haereticorum ductu hanc cum iisdem haereticis et schismaticis societatem ineant. Non dubitant profecto Emi Patres Cardinales una mecum praepositi Sacrae Inquisitioni, quin istius regionis Episcopi pro ea, qua eminent, caritate et doctrina omnem iam adhibeant diligentiam ad vitia demonstranda, quibus ista Societas scatet, et ad propulsanda quae secum affert pericula: nihilominus muneri suo deesse viderentur, si pastoralem eorumdem Episcoporum zelum in re adeo gravi vehementius non inflam-marent: eo enim periculosior est haec novitas, quo ad speciem pia et de christianae Societatis unitate admodum sollicita videtur.

Fundamentum cui ipsa innititur huiusmodi est quod divinam Ecclesiae constitutionem susque deque vertit. Tota enim in eo est, ut supponat veram Iesu Christi Ecclesiam constare partim ex romana Ecclesia per universum orbem diffusa et propagata, partim vero ex schismate photiano et ex anglicana haeresi, quibus aeque ac Ecclesiae romanae unus sit Dominus, Una fides

et unum baptisma. Ad removendas vero dissensiones, quibus hae tres chri-


stianae communiones cum gravi scandalo et cum veritatis et caritatis dispendio divexantur, preces et sacrificia indicit, ut a Deo gratia unitatis impetretur. Nihil certe viro catholico potius esse debet, quam ut inter Christianos Schismata et dissensiones a radice evellantur, et Christiani omnes sint solliciti

servare unitatem spiritus in vinculo pacis (Ephes., IV, 3), Quapropter Ecclesia Catholica preces Deo O. M. fundit et Christifideles ad orandum excitat, ut ad veram fidem convertantur et in gratiam cum Sancta Romana Ecclesia, extra quam non est salus, eiuratis erroribus, restituantur quicumque omnes ab eadem Ecclesia recesserunt: imo ut omnes homines ad agnitionem veritatis, Deo bene iuvante, perveniant. At quod Christifideles et ecclesiastici viri, haereticorum ductu et, quod peius est, iuxta intentionem haeresi quam maxime pollutam et infectam, pro christiana unitate orent, tolerari nullo modo potest. Vera Iesu Christi Ecclesia quadruplici nota, quam in symbolo credendam asse-rimus, auctoritate divina constituitur et dignoscitur; et quaelibet ex hisce notis ita cum aliis cohaeret ut ab iis nequeat seiungi; hinc fit, ut quae vere est et dicitur catholica, unitatis simul, sanctitatis et Apostolicae successionis praerogativa debeat effulgere. Ecclesia igitur catholica una est unitate conspicua perfectaque orbis terrae et omnium gentium, ea profecto unitate, cuius principium, radix et origo indefectibilis est beati Petri Apostolorum Principis eiusque in Cathedra romana Successorum suprema auctoritas et potior prin-cipalitas. Nec alia est Ecclesia catholica nisi quae, super unum Petrum aedificata, in unum connexum corpus atque compactum unitate fidei et caritatis assurgit : quod beatus Cyprianus, in Epist. 45, sincere professus est, dum Cor-nelium Papam in hunc modum alloquebatur: ut Te collegae nostri et commu

nionem tuam idest Catholicae Ecclesiae unitatem pariter et caritatem proba-

rent firmiter ac tenerent. Et idipsum quoque Hormisdas Pontifex ab Episcopis acacianum schisma eiurantibus assertum voluit in formula totius christianae antiquitatis suffragio comprobata, ubi sequestrati a communione Ecclesiae

catholicae ii dicuntur, qui sunt non consentientes in omnibus Sedi Apostolicae.

Et tantum abest quin communiones a Romana Sede separatae iure suo catholicae nominari et haberi possint, ut potius ex hac ipsa separatione et discordia dignoscatur quaenam societates et quinam christiani nec veram fidem teneant nec veram Christi doctrinam: quemadmodum iam inde a secundo Ecclesiae saeculo luculentissime demonstrabat S. Irenaeus, lib. III, Contra haeres., c. III. Caveant igitur summo studio Christifideles ne hisce societatibus coniungantur, quibus salva fidei integritate nequeunt adhaerere; et audiant sanctum Augustinum docentem, nec veritatem nec pietatem esse posse ubi christiana unitas et Sancti Spiritus caritas deest.

Praeterea inde quoque a londinensi Societate fideles abhorrere summopere debent, quod conspirantes in eam et indifferentismo favent et scandalum ingerunt. Societas illa, vel saltem eiusdem conditores et rectores, profitentur pho-tianismum et anglicanismum duas esse eiusdem verae christianae religionis formas, in quibus aeque ac in Ecclesia catholica Deo placere datum sit: et


dissensionibus utique christianas huiusmodi communiones invicem urgeri, sed citra fidei violationem, propterea quia una eademque manet earumdem fides. Haec tamen est summa pestilentissimae indifferentiae in negotio religionis, quae hac potissimum aetate in maximam serpit animarum perniciem. Quare non est cur demonstretur catholicos huic Societati adhaerentes spiritualis ruinae catholicis iuxta atque acatholicis occasionem praebere, praesertim quum ex vana expectatione ut tres memoratae communiones integrae et in sua quaeque persuasione persistentes simul in unum coeant, Societas illa acatholicorum conversiones ad fidem aversetur et per ephemerides a se evulgatas impedire conetur.

Maxima igitur sollicitudine curandum est, ne catholici, vel specie pietatis vel mala sententia decepti, Societati, de qua hic habitus est sermo, aliisque similibus adscribantur vel quoquomodo foveant, et ne, fallaci novae christianae unitatis desiderio abrepti, ab ea desciscant unitate perfecta, quae mirabili munere gratiae Dei in Petri soliditate consistit.

Romae, hac die 16 septembris 1864 G. CARD. PATRIZI.

II

AD QUOSDAM PUSEISTAS ANGLICOS

Honorabiles et dilectissimi Domini,

Quod vos, litteris ad me datis, corde sincero et voce non ficta, hoc tantum optare profiteamini, ut secundum Domini Nostri Iesu Christi verba unum ovile fiat et unus pastor, id spem affert huic Sacrae Congregationi iucundis-simam, vos tandem, divina eiusdem Iesu Christi gratia, ad veram unitatem esse perventuros. Cavendum tamen vobis est, ne ipsam quaerentes deflectatis a via. Id porro Sacra Congregatio vobis contigisse vehementer dolet existi-mantibus, ad veram Iesu Christi Ecclesiam pertinere, tamquam partes, christianos illos coetus, qui sacerdotii et catholici nominis haereditatem habere se iactant, licet sint ab Apostolica Petri sede divisi ac separati. Qua opinione nihil est, quod magis a genuina catholicae Ecclesiae notione abhorreat. Catholica enim Ecclesia, ut in meis ad Episcopos Angliae litteris monetur, ea est quae, super unum Petrum aedificata, in unum connexum corpus atque com-pactum unitate fidei et caritatis assurgit . 1 Equidem hanc fidei et caritatis seu communionis unitatem, ex irreformabili Christi institutione, non modo praecipuam esse ac fundamentalem verae Ecclesiae proprietatem, sed certissimam quoque semperque visibilem notam, qua ipsa Ecclesia ab omnibus sectis tuto ac facile distinguatur, evidentissime vobis, si rem sedulo inspicere pacatoque

1 S. A M B R O S . , De offic, ministr., lib. III, c. III, n. 19.


animo considerare volueritis, demonstrarunt tum Sacrarum Scripturarum diserta testimonia insignesque metaphorae, parabolae et imagines, quibus delineatur ac veluti repraesentatur Ecclesia, tum praeclarissima sanctorum Patrum antiquissimarumque synodorum documenta, tum constans agendi ratio, quam Ecclesia, a suis usque primordiis sequi consuevit-adversus cuiusque generis haereticos et schismaticus, tametsi ex iis complures sacerdotii et catholici nominis haereditatem sibi arrogarent Quemadmodum igitur Ecclesia Christi propter summam, quam per omnes gentes et in omne tempus diffusa firmissime retinet, fidei communionisque unitatem catholica est et dicitur, ita propter unitatem eamdem sancta et apostolica praedicatur; et quemadmodum absque tali unitate desineret, et iure et facto, esse catholica, ita sanctitatis etiam et apostolicae successionis insignibus continuo privaretur.

At Ghristi Ecclesia suam unitatem nunquam amisit, nunquam ne brevissimo quidem temporis intervallo amittet; quippe quae perenniter, iuxta divina oracula, duratura sit. Quomodo vero Ecclesia perenniter duratura credatur, si in essentialem eius statum aetas aetati succedens, non secus atque fit in mundanarum rerum mutabilitate, novam induceret speciem et formam, et ipsa adeo Ecclesia ab illa fidei et communionis unitate desciscere aliquando posset, qua et a Iesu Christo fundata est et ab Apostolis deinde propagata T Ideo enim, ait S. Ambrosius, regnum Ecclesiae manebit in aeternum, quia individua fides, corpus est unum. 1 Quod si Ecclesia Christi indefectibilis prorsus est, sponte sequitur, eam infallibilem quoque dici et credi debere in evangelica doctrina tradenda; quam infallibilitatis praerogativam Christum Dominum Ecclesiae suae, cuius ipse est caput, sponsus et lapis angularis, mirabili munere contulisse, inconcussum est catholicae fidei dogma. Et profecto quis sanus sibi persuadeat, errorem subesse posse publico ac solemni Ecclesiae magisterio, quod Christus eo consilio instituit, ut iam non simus parvuli fluctuantes et circumferamur omni vento doctrinae in nequitia hominum, in astutia ad circumventionem error is ; 2 quod sui praesentia nunquam deserendum, atque a Spiritu Sancto de omni veritate edocendum pollicitus est; a quo voluit universas gentes ad obedientiam fidei vocari, et rerum credendarum agendarum-que doctrinam ita accipere, ut qui Apostolis legitimisque eorum successoribus praedicantibus non credidisset, condemnaretur; cui munus auctoritatemque attribuit sanorum verborum formae praescribendae, in qua omnes docibiles Dei convenirent? Hinc Paulus Ecclesiam appellat columnam et firmamentum veritatis. 3 Sed quo pacto Ecclesia esset firmamentum veritatis, nisi tuto ab ea veritas peteretur? Sanctissimi quoque Patres una voce loquuntur ac praedicant, in unitate Ecclesiae unitatem fidei ac doctrinae Christi sic defixam esse ut una disiungi ab alia non valeat; quo spectat aurea illa s. Cypriani

' 1 In Luc, lib. VII, n. 91. 2 Ephes., IV, 14. 3 I Timotk., I I I , 15.


sententia, Ecclesiam esse unitatis ac veritatis domicilium. 1 Neque catholica Ecclesia dubitavit unquam de hac praerogativa sibi. promissa et per iugem Christi praesentiam Sanctique Spiritus afflatum communicata, quoties subortas fidei controversias dirimere, sacrarum Scripturarum sensum interpretari, erroresque commisso revelationis deposito adversos profligare aggressa est; suas enim dogmaticas definitiones edidit semper ac proposuit tamquam certam et immutabilem fidei regulam ; quibus, ut fidei regulae, intimum quisque assensum sine ulla dubitatione, suspicione, haesitatione praestare deberet ; qui vero iisdem definitionibus contumaciter obsisterent, hoc ipso circa fidem saluti consequendae necessariam naufragavisse nec amplius ad Christi ovile pertinere censerentur. Atque haec magis magisque absurditatem produnt illius commenti de catholica Ecclesia ex tribus communionibus coalescente, cuius commenti fautores infallibilitatem Ecclesiae necessario inficiari coguntur.

Iam non minus certum atque exploratum est, Christum Iesum, ut fidei communionisque unitas in Ecclesia gigneretur ac perpetuo servaretur, utque capite constituto schismatis tolleretur occasio, 2 beatissimum Petrum prae ceteris Apostolis, tamquam illorum principem et eiusdem unitatis centrum et vinculum conspicuum, singulari providentia elegisse; super quem Ecclesiam suam aedificavit, et cui totius gregis pascendi, fratres confirmandi, totoque orbe ligandi ac solvendi summam curam auctoritatemque contulit in successores omni aevo prorogandam. Catholicum dogma hoc est, quod ore Christi acceptum, perenni Patrum praedicatione traditum ac defensum Ecclesia universa omni aetate sanctissime retinuit, saepiusque adversus novatorum errores Summorum Pontificum Conciliorumque decretis confirmavit. Quare catholica Ecclesia illa solum semper credita est, quae fide et communione cum Sede romanorum Pontificum Petri successorum cohaeret, quam propterea Sedem s. Cyprianus nuncupat catholicae Ecclesiae radicem et matricem ; 8 quam unam Patres et Concilia per antonomasticam appellationem Apostolicae Sedis nomine designant; e qua sacerdotalis unitas exorta est 4 et in omnes venerandae communionis iura d imanan t ; 5 in qua Petrus iugiter vivit et praesidet et praestat quaerentibus fidei veritatem. 6 Certe s. Augustinus, ut schismatis convictos Donatistas ad radicem et vitem, unde discesserant, revocaret, argumento utitur ab antiquioribus Patribus frequentato : « Venite, fratres, si vultis ut inse-« ramini in vite. Dolor est, cum vos videmus praecisos ita iacere. Numerate « sacerdotes vel ab ipsa Petri Sede, et in ordine illo patrum, quis cui successit,

1 Epist. VIII, ad Com., ap. Constant, n. 1. 2 S . H I E R O N Y M . , Lib. I adv. Iovin., n. 26. 3 Epist. IV ad Cornelium, ap. Constant, n. 3. 4 S . C Y P R . , Epist. XII ad Com, ap. Constant, n. 1 4 .

5 Epistola Concilii aquileiensis ad Gratianum imperatorem, anni 3 8 1 , inter Epistolas S . A M B R O S I I .

6 S . P E T R U S C R Y S O L . , Epist, ad Eutich., Act. III concilii ephes., ap. Harduin, 1 , 1 4 7 8 .

Suprema S. Congregatio S. Officii

« videte. Ipsa est petra, quam non vincunt superbae inferorum portae » . 1 Quo uno satis ostendit, in catholica Ecclesia eum non esse qui non inhaereat illi Petrae, in qua fundamentum positum est unitatis catholicae. Neque aliter sensit s. Hieronymus, cui profanus erat quisquis non Cathedrae Petri et Pontifici in eá sedenti communione consociantur: « Nullum primum - sic ille ad Damasum -« nisi Christum sequens, beatitudini tuae, idest cathedrae Petri communione « consocior; super illam petram aedificatam esse Ecclesiam scio. Quicumque « extra hanc domum agnum comederit, profanus est. Si quis in Noe arca non « fuerit, peribit regnante diluvio. Quicumque tecum non colligit, spargit, hoc « est, qui Christi non est, antichristi est ». 2 Neque aliter s. Optatus Melevitanus, qui singularem illam cathedram celebrat, omnibus notam, Romae constitutam, in qua unitas ab omnibus ita servari debet, ut schismaticus et haereticus sit, qui contra illam singularem cathedram aliam collocet. 8 Et merito quidem; in Romanorum enim Pontificum ordinatione et successione, uti denun-ciat aperte omnibus s. Irenaeus, ea quae est ab Apostolis in Ecclesia traditio et veritatis praeconatio pervenit usque ad nos ; et est pienissima haec ostensio, unam et eamdem vivificatricem fidem esse quae In Ecclesia ab Apostolis usque nunc sit conservata et tradita in veritate. 4

Itaque si proprium est ac perpetuum verae Christi Ecclesiae insigne, ut summa fidei caritatisque socialis unitate contineatur, efflorescat ac veluti civitas supra montem posita omnibus hominibus omni tempore patefiat; et si, alia ex parte, eiusdem unitatis originem, centrum ac vinculum Christus esse voluit Apostolicam Petri Sedem, consequens fit, coetus prorsus omnes ab externa visibilique communione et oboedientia Romani Pontificis separatos, esse non posse Ecclesiam Christi, neque ad Ecclesiam Christi quomodolibet pertinere, ad illam scilicet Ecclesiam, quae in symbolo post Trinitatis commendationem credenda proponitur Ecclesia sancta, Ecclesia una, Ecclesia vera, Ecclesia catholica; 5 quae catholica nominatur non solum a suis, verum etiam ab omnibus inimicis, 6 sicque ipsum catholicae nomen sola obtinuit, ut cum omnes haeretici se catholicos dici velint, quaerenti tamen peregrino alicui, ubi ad catholicam conveniatur, nullus haereticorum vel basilicam suam vel domum audeat ostendere; 7 per quam Christus veluti per corpus sibi penitissime coniunctum beneficia redemptionis impertit, et a qua quisque fuerit separatus, quantum-Iibet laudabiliter se vivere existimet, hoc solo scelere quod a Christi unitate disiunctus est, non habebit vitam, sed ira Dei manet super eum ; 8 eiusmodi

1 Psalm, in part. Donati. 3 Epist. 14., al 57, ad Damas., n. % 8 De schism. Donatisi., lib. II, n. 2. 4 Lib. III, contra haeres., cap. III, n. 3, ex vet. interpr. 5 S. A U G . , De Symb. ad catech., cap, VI. 6 Id., De vera Relig., cap. Vii. 7 Id., Contr. epist, fundam., cap. IV, n. 5. 8 Id., Ep. 141, al. 152, n. 5.


proinde coetibus catholicum nomen tum iure minime competere, tum facto attribuì nullatenus posse citra manifestam haeresim. Inde autem perspicietis, honorabiles ac dilectissimi Domini, quare sacra haec Congregatio tanta sollicitudine caverit, ne Christifideles societati a vobis recens institutae ad promovendam, ut dicitis, christianitatis unitatem cooptari paterentur aut quoquomodo faverent. Perspicietis etiam in irritum necessario cadere quamcumque conciliandae concordiae molitionem, nisi ad ea principia exigatur, quibus Ecclesia et ab initio est a Christo stabilita et deinceps omni consequenti aetate per Apostolos eorumque successores una eademque in universum orbem propagata; quaeque in celeberrima Hormisdae formula, quam certum est a tota catholica Ecclesia comprobatam esse, dilucide exponuntur. Perspicietis denique, oecumenicam illam, quam memoratis, intercommunionem ante schisma Photianum, ideo viguisse quia orientales ecclesiae nondum a debito Apostolicae Cathedrae obsequio desciverant; neque ad optatissimam hanc intercommunionem restaurandam satis esse, simultates et odia in Romanam Ecclesiam deponere, sed omnino, ex praecepto et instituto Christi, oportere Romanae Ecclesiae fidem et communionem amplecti; quandoquidem, ut ait venerabilis Beda, splendidissimum vestrae gentis ornamentum : « Quicumque ab unitate « fidei vel societate illius (beati Petri) quolibet modo semetipsos segregant, tales « nec vinculis peccatorum absolvi nec ianuam possint regni caelestis ingredi ». x

Atque utinam, honorabiles et dilectissimi Domini, quoniam Ecclesia catholica una esse nec scindi nec dividi posse monstrata est, 2 non amplius dubi-tetis, vos eiusdem Ecclesiae condere gremio, quae usque ad confessionem generis humani ab apostolica Sede per successiones episcoporum, frustra haereticis circumlatrantibus, culmen auctoritatis obtinuit. 3 Utinam quod in vobis per inditam benevolentiam erga hanc Ecclesiam Spiritus Sanctus coepit, ipse complere et perficere sine mora dignetur. Id vobis una cum hac sacra Congregatione toto ominatur animo et a Deo misericordiarum et luminum Patre enixe adprecatur sanctissimus Dominus Noster Pius Papa IX, ut vos tandem omnes, ab exhaeredata praecisione rugientes, in haereditatem Christi, in veram catholicam Ecclesiam, ad quam certe spectarunt maiores vestri ante lugendam saeculi sextidecimi separationem, accipere feliciter mereamini radicem caritatis in vinculo pacis et in societate uni tat is . 4 Valete.

Romae, hac die 8 novembris 1865.

C. CARD. PATRIZI .

1 Horn, in natale ss. Petri et Pauli. 2 S . G V P R . , Ep. VIII ad Com., apud Constant., n. 2 . 3 S. A U G . , De util, credendi, c. XVII, n. 35. . 4 Id., Ep. 61, al. 223 , n. 2 ; Ep. 69, al. 238, n. 1 .


I I

DUBIUM

DE THEOSOPHÍSMO

Feria IV die 16 iulii 1919

In plenario conventu habito ab Emis ac Rmis Dominis Cardinali

bus in rebus fidei et morum Inquisi toribus Generalibus, proposito dubio :

« A n doctrinae, quas hodie theosophicas dicunt, componi possint cum

«doc t r ina catholica; ideoque an liceat nomen dare societatibus theo-

« sophicis, earum conventibus interesse, ipsarumque libros, epheme

r i d e s , diaria, scripta legere »

Iidem Emi ac Rmi Domini, praehabi to DD. Consultorum voto,

respondendum decreverunt : Negative in omnibus.

Et feria V die 17 eiusdem mensis, Ssmus D. N. D. Benedictus

Div. Prov. P P . XV, in solita audientia R. P. D. Assessori S. O. impertita,

relatam sibi Emorum Pa t rum resolutionem approbavi t et publicari

mandavit .

Datum Romae, ex aedibus S. Officii, die 18 iulii 1919.

A. Castellano, Supremae S. G. S. Off. Notarius.


NOMINATIO

4 iulii 1919. — Attentis valetudinis conditionibus Rmi Episcopi

Mimatensis, Ssmus D. N. Benedictus Pp . XV, decreto S. Congregationis

Consistorialis, deputavit R. P. D. Pe t rum Verdier, episcopum t i tularem

Titopolitanum et auxiliarem Episcopi Ruthenensis , in Administratorem

Apostolicum dioecesis Mimatensis.



R O M A N A ET A L I A R U M

DE CONCURSU IN P A R O C H O R U M TRANSLATIONE

21 iunii 1919

F A C T I S P E C I E S . - In noviter dato Codice Iuris Canonici, lib. III ,

tit. XXIX, can. 2162 ss., praescribitur modus procedendi in parochorum

translat ione, unaque f i t distinctio inter parochos inamovibiles, quos

invitos Ordinarius transferre nequit , et amovibiles, qui etiam inviti; ser

vatis normis iure praescriptis, transferri possunt . Nulla tamen occurrit ibi

mentio concursus seu examinis peragendi au t omittendi in adipiscendo

regimine novae paroeciae, quam provisionis formam idem Codex in genere

agnoscit et, ubi in usu est, praesenta t vi can. 459, § 4 . Hinc quamdam

ambiguitatem et incerti tudinem in exsequendis normis can. 2162 ss.

Ordinarii, praesert im Italiae, experti sunt , p rout os tendunt petit iones

a nonnull is ex eis, etiam post diem sacrae Pentecostes anni 1918, ad

H. S. C. datae, ut facultas illis fieret dispensandi cum parochis, vi can. ^162

transferendis, super lege concursus. Quibus peti t ionibus antequam fieret

satis, visum est Emis Pa t r ibus subiicere generale dubium : An requiratur

concursus vel saltem examen in parochorum translatione de qua in can, 2162

et seq, Codicis Iuris Canonici.

ANIMADVERSIONES ad rem hae adhibebantur . Praemit t i tur nul lum

fieri locum dubio, quoad regiones in quibus concursus paroeciales sunt

generales, i. e. fiunt ut generat im constet de idoneitate concurrent ium ad

regimen paroeciale absolute consideratum, de qua forma cfr. praesert im

recentem causam Mediolanen., Concursuum paroecialium, 17 dec. 1904.

In comperto enim est in hisce concursibus approbatos , idoneos renun

c ian ad quamcumque paroeciam, et ideo nihil obstare quominus absque

novo concursu ab u n a ad aliam transferantur. Difficultas e contrario

appare t in paroeciis provisis per concursus speciales, ubi idoneitas oppo-

si torum iudicatur iuxta Conc. Trid., sess. XXIV, c. 18, de ref., non

quoad ministerium paroeciale generatim, sed definite quoad « vacantem

paroeciam » ibi : « renuncientur quotquot idonei iudicati fuerint aetate,

« moribus, doctrina, prudentia et aliis rebus ad vacantem ecclesiam guber-


« nandam opportunis ». Quorum verborum sensus late exponitur in

disceptatione causae Brixien, et aliar., 27 ian. 1912 [Acta Ap. Sedis, IV,

p. 296 ss.]. Nam in hoc casu, et praecise ob praefatam rat ionem, quod

nempe idoneitas decernitur t an tummodo respectu vacantis paroeciae cui

per concursum providetur, concludunt communiter scriptores, vetitum

esse iam parochos sine concursu ad aliam paroeciam-optandam, absque

licentia S. Sedis, admittere (cfr. Garcia, De benef., p. IX, c. 2, n. 208 ss.,

Barbosa, De off. et pot. parochi, p. III, all. 60, n. 9 1 ; Fagnan. , in tit. Ne

sede vacante, cap. Bla, n. 18 ss., et alia in cit. Mediolanen., 17 decem

bris 1904).

Quum itaque hoc vet i tum indubitanter constet esse e lementum

quoddam seu certum disciplinae concursus specialis iuxta ius an te Codi

cem vigens, quumque in Codice haec disciplina explicitis verbis can. 459,

§ 4, reservetur integra, « donec Sedes Apostolica aliud decreverit »

idem vetitum videtur quoque perseverare post datum Codicem; seu,

saltem, non esse cer tum a Codice subla tum illud esse, in qua etiam hypo

thesi, ex can. 6, § 4, « a veteri iure non est recedendum ».

Sed ex adverso, si enunciata ra t ionum momenta absque ullo discri

mine admit tantur , liquet hanc esse conclusionem ferendam, videlicet

can. 2162 et seq. nul lum locum habere in his regionibus ubi paroecia

rum provisio f i t per concursum specialem. Nam, posita hac necessitate

concursus subeundi , vel parochus transferendus concursu victor excedit,

et tunc vi ipsius concursus regimen paroeciae ad quam adipiscitur, quin

ulla opus sit facultate data per can. 2162; vel e contrario in concursu

ab aliis candidatis superatur , et tunc, sine manifesta iniustitia adversus

alios oppositores, nulli usui esse poterit eadem facultas : aliis verbis,

ut habet Reiffenstuel (lib. I, tit. II , § XIX, n. 518) posita hac necessi

tate « dispositio legis de facili redderetur delusoria », ideoque conclu

dendum omnino esset a facultate can. 2162 excipi prorsus Ordinarios

regionum ubi paroeciarum provincia fi t per concursum specialem.

Et quamvis huius extremae conclusionis apparens aliqua ratio excogi

t a n possit in hoc, quod Codex providet iuxta no rmam generalem, in qua,

ad t ramitem can. 459, § 1-3, nul lus concursus in paroeciarum provisione

praescribitur, non vero tenetur providere quoque iuxta normam specia

lem, exceptivam, §4 eiusdem can. 459 contentam; a t t amen nemo non videt

quam grave sit et odiosum adeo la tam exceptionem, tacitam prorsus, verbis

legis manifestae supponere. Immo contrarium, ex eo quod can. 459, § 4 ,

lex expresse reservaverit formam concursus ubi viget, dum can. 21.62 ss.

de hac forma omnino silet, a rguendum foret iuxta effatum : « lex ubi

« voluit expressit, ubi non expressit non voluit ». - Idque fortius firmatur


considerando, iuxta ipsa obiecta verba can. 459, § 4, formam concursus

iam non haberi in Codice nisi ut exceptionem ad nu tum S. Sedis ser

v a n d a m ; ibi : « haec forma ret ineatur, donec Sedes Apostolica aliud decre-

«verit», quae verba, ut adno ta tum est in Lisbonen. et al iarum, Pro vis.

paroeciar. 13 aprilis 1918, perspicue edicunt « permitt i interim bonum, in

« expectatione melioris, ad quod contenditur » (Acta Ap. Sedis, XI, 237) ;

videtur igitur incongruum eidem formae exceptivae, tale t an tumque

momentum tribuere, ut impediat in plurimis locis ingressum novae

legis quae explicite perhibetur data, ut consulatur bono a n i m a r u m :

cfr. verba can. 2162, ibi : « Si bonum an imarum pos tu l e t» , etc.

Concludendum itaque potius videtur, hac facultate can. 2162 inchoari,

in casu peculiari t ranslat ionis parochorum, correctionem antiqui Iuris,

seu rectius, correctionem Iuris post-tridentini, per reditum ad ius com

mune ant iquum, consignatum in caus. VII, quaest . I , cap. 37 .e t 39;

quae correctio non solum facile supponitur , sed etiam « censetur favo-

« rabilis ac proinde extendenda » ut pluribus ostendit Reiffenst., 1. c,

n. 508 ss., ib i : « N o n est mirum, quod lex posterior [in ca su : Codex]

« quae corrigit aliud Ius correctivum [in casu: ius post-tr identinum de

« concursu speciali] et nos reducit ad terminos ant iquae legis [in casu :

« ad ius Decreti Gratiani] , censeatur favorabilis, et idcirco extendenda ».

Ceterum praestat adnotare hanc correctionem iam inchoatam explicite

fuisse per decretum Maxima Cura, S. C. Consist., diei 20 aug. 1910,

can. 26, § 1, in casu translat ionis parochi amoti ad aliam paroeciam,

quod praescriptum etiam Codex recipit can. 2154, § 1: « Amoto rparocho

« Ordinarius .... consulat, sive translatione ad aliam paroeciam, vel assi-

« gnatione alius officii», etc.

Nec ceteroquin, in casu can. 2162, cessare videntur eae utili tates

propter quas prudentissime cautum est ut idoneitas candidati probetur

potissimum et definite quoad paroeciam illi commit tendam: quin immo

in casu explicite supponi tur parochum transferendum qui iam « utiliter

«pa roec i am [a qua] r eg i t» , hoc ipso sese probasse magis idoneum ad

paroeciam ad quam regendam, ita ut « bonum animarum postulet »

ut ad hanc dest inetur magis quam in illa re l inquatur : quae maior uti

litas adeo evidens supponitur , ut parochus, suis commodis postposi

tis, quibus etiam invitus esse possit, in hac adipiscenda magis probet

« suum Dei atque an imarum a m o r e m » . Nec sa t i s : in sequenti can. 2163

supponi tur explicite paroeciam esse n o n n u m q u a m ordinis inferioris, i ta

ut etiam invitus omnino parochus amovibilis transferri possit, « si pa-

« roecia ad quam non sit ordinis nimio in fe r io r i s» . Iamvero (etiam

omisso quod, in casu translat ionis parochi inviti, inepte p ro r sus sta-



. I

CIRCA DECRETUM « I N T E R R E L I Q U A S » , D E R E L I G I O S I S S E R V I T I O MILITARI

A D S T R I C T I S .

Gum in Codice Iuris Canonici nihil habeatur circa ea quae conti

nentur in Decreto de Religiosis servitio militari adstrictis, a S. Con

gregatione de Religiosis, sub die I a ianuari i 1911 dato, dubium non

nullis exortum est u t rum adhuc praedictum Decretum vigeat post

Codicis promulgationem.

Haec autem S. Congregatio, a t tenta negotii gravitate, animadver

tendum censet in Codice Iuris Canonici nul lam haberi potuisse ratio-ACTA, vol. XI, n. 9. — 1-8-919. n

tueretur necessitas concursus vel etiam examinis subeundi , t amquam

conditio eiusdem paroeciae adipiscendae, quum nihil facilius sit quam

reprobat ionem ferre in concursu aut examine) luculenter os tendunt

hae legis datae conditiones, idoneitatem transferendi quoad determina

tam paroeciam ad quam, in casu in comperto adeo esse ut nihil supra

hanc certi tudinem per concursum aut etiam per examen addi possit.

Examinis au tem ratio non est profecto maior quam ratio concursus,

ut aperto erui tur ex can. 459, § 3, n. 3: nam examen transferendi non

nisi ad huius idoneitatem Episcopo manifestandam requireretur, de qua

idoneitate in casu Episcopus certissimus supponi tur : iamvero « eum

« qui certus est certiorari ul ter ius non oportere » omnia iura clamant.

R E S O L U T I O . - Proposito in plenario S. G. Concilii conventu diei

21 iunii 1919 suprascripto dubio, n imirum: An requiratur concursus vel

saltem examen in parochorum translatione de qua in can. 2162 et seq.

Codicis Iuris Canonici:

Emi Patres respondendum censuere : Negative ad utrumque.

In audientia autem insequenti die infrascripto Secretario concessa,

SSmus D. N. Benedictus Divina Providentia P P . XV, datam resolutionem

approbare et confirmare dignatus est.

I. M O R I , Secretarius. *

Acta Apostolicae SedisCommentarium Officiale

nem praefati Decreti Inter reliquas, nec eiusdem praescripta Canonibus

inserta fuisse, cum idem Decretum, na tu ra sua, ad circumstantias tem

porum et locorum habea t relationem, nec generalis legis ecclesiasticae

rat ionem induere possit. Etenim iuxta can. 614: «Religiosi, etiam laici

« ac novitii, f ruuntur privilegiis clericorum de quibus in can. 119-123»;

quae inter canon 121 absolute edicit: « Clerici omnes a servitio mili

tar i ... immunes sunt »,

Cum autem causae ob quas datum fuerit Decretum Inter reliquas,

difficultate temporum perseverent, et viri religiosi, etiam professi, ad

servitium militare, p lur ibus in regionibus, cogantur, nullo habi to respe

ctu ad eorum statum, quo Dei servitio iam fuerint mancipati , conse

quens est praescripta eiusdem Decreti in suo robore esse servanda.

Proposit is igitur dubi is :

1) u t rum Decretum Inter reliquas S. Congregationis Religiosarum,

diei l a e ianuarii 1911, de Religiosis servitio militari adstrictis adhuc

vigeat ;

et qua tenus affirmative:

2) u t rum Novitii servitio militari adstricti , absoluto Novitiatu, vota

religiosa temporanea emittere debeant ad t r iennium iuxta modum in

can. 574 expressum;

haec Sacra Congregatio, re mature perpensa, respondendum censuit

prout respondet :

ad p r imum affirmative;

ad secundum negative; et vota temporanea emittantur valitura usque

ad servitium militare.

Quapropter s tatui t S. Congregatio, u t :

1) vota praedicta cessent eo die quo Religiosus militiae effective

adscr iptus et disciplinae militari subiectus evadit, vel inhabil is ad mili

t iam absolute et in perpetuum declara tur ;

2) perdurante militari servitio, a lumnus , quamvis votis religiosis

non sit l igatus, t amen membrum religionis esse perseverat , sub aucto

ritate suorum Superiorum, qui de eo curam habere debent forma prae

scripta in Decreto Inter reliquas, nn . IV et V. Attamen, ad no rmam

can. 637, a lumnus potest libere religionem deserere, praemoni t is Supe

rioribus per declarationem in scriptis vel coram testibus, quae decla

ratio caute in Archivo Ordinis vel Inst i tut i servetur; Religio pari ter

potest eum, ob iustas et rat ionabiles causas, dimissum declarare;

3) ad praecavendam au tem dubitat ionem omnem circa professiones,

quae forte post promulgationem Codicis bona fide emissae sunt contra

praescr iptum Decreti Inter reliquas, S. Congregatio facultates t r ibuit

S. Congregatio de Religiosis 323

Superioribus eas sanandi , dummodo accedat consensus Religiosi, in scri

ptis declarandus ac in Archivis servandus.

Fac ta au tem de his relatione SSmo D. N. Benedicto Pp . XV in

audient ia diei 15 iulii 1919 ab infrascripto Card. Praefecto, Sancti tas

Sua praedicta omnia approbavi t et publici iuris f ieri mandavit .

Datum Romae, die et anno praedictis.

R. C A R D . S G A P I N E L L I , Praefectus.

L. $ S.

Maurus M. Serafini, Ab. O. S. B., Secretarius.

I I

D U B I U M CIRCA R I T U S I N P R O F E S S I O N E MONIALIUM SERVANDOS

« An resolut iones S. G. EE. et RR., sub die 18 iulii 1902 ad I, et

« 15 ianuari i 1903 ad I et I I , circa modum servandum in emit tenda sim-

« plici et sollemni Monialium professione post edi tum Decretum Perpensis

« diei 2 maii 1902, vigeat post inductam a Codice Iuris Canonici profes-

« sionem votorum temporaneorum, quae votis sollemnibus praemitti

« debea t? ».

S. Congregatio, omnibus mature perpensis, respondendum censui t :

Negative, et ad mentem. « Mens est ut professioni sollemni reserventur

« ri tus illi omnes et caeremoniae quae ad perpetui tatem s ta tus referun-

« tu r ; ad professionem vero temporaneam sufficit u t , ad no rmam cano-

« nis 577, § I, n. 6, a legitimo Superiore secundum Constitutiones per se

« vel per alium rec ip i a tu r» .

Datum ex Secretar ia S. Congregationis de Religiosis* die 10 iulii 1919.

L. % S. Maurus M. Serafini, Ab. O. S. B,, Secretarius.

3M Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

SACEA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE

D E S I G N A T I O ORDINARII P R O A P P E L L A T I O N E I U X T A CAN. 1594, § 2

Iuxta can. 1594, § 2 Codicis Iuris Canonici pro appellatione :

R m u s Archiepiscopus Madraspoli ianus designavit Ordinarium Vi-

zagapatamensem.

Quam designationem Ssmus D. N. Benedictus Pp . XV, die 14 iulii 1919,

adprobare dignatus est.


.•. ; i ^

A U R E L I A N E N .

D E C R E T U M CANONIZATIONIS B E A T A E IOANNAE DE ARC VIRGINIS , P U E L L A E A U R E

L I A N E N S I S N U N C U P A T A E .

S U P E R D U B I O

An, stante duorum miraculorum approbatione, post indultam eidem

Beatae ab Apostolica Sede venerationem, tuto procedi possit ad solemnem

ipsius Canonizationem ?

Caelesti re rum dispensatione equidem evenisse apparet , ut asper-

r imis .h i sce temporibus, quibus catholica Ecclesia acerrimo undique

bello divexatur et haec sancta Petr i Sedes tot variis oppugnatur modis,

causa Canonizationis Beatae Ioannae de Arc supremum suum, mira

successus prosperitate, assequeretur fastigium.

Nam cuncta, quae in eadem electissima causa gesta huc usque

fuisse ob oculos ponit et ex ordine singillatim describit authentica acto

rum omnium recensio, qui animo reputaveri t complexusque cogitatione

fuerit, huic sane, necessaria quadam factorum connexione, fel. rec. Cal-

listus Papa III sponte se sistit, eique cunctisque, qui corruptae prae-


iudicataeque opinionis plane sint expertes, invictum veritatis iusti t iaeque

asser torem idem magnifice se probat Romanus Pontifex eximiumque

vindicem.

Pro cupidine namque, qua constanter eo feruntur perpetui catho

lici nominis hostes, ut, quamlibet, vel minimam, sibi excidere occasio

nem non pat iantur , quin suspicionem et invidiam Ecclesiae Christi

parent, Aurelianensis Puellae etiam abuti connisi sunt historia, inde sa t

firmum ducere se posse argumentum autumantes , quod scilicet homines

nequam, qui in teterrima innocentissimae Verginis pa t randa nece prae

cipuam habueran t partem, ecclesiasticae addicti e rant militiae.

Sed contra, quod sperabatur cessurum fore in manifestum Aposto

licae Sedis dedecus, ad eiusdem ostendendam magis magisque ponen

dam in aperto divinam insti tut ionem mirifice inserviit. Scitum quippe

est, in eo tam iniquo tamque nefario insonti Ado le scen t i a e illato sup-

plicio, quidquid minor peccaverit Ecclesiae pastor aliique peccaverint

sacro mancipati ministerio, id omne plene cumulateque correctum emen

datum que fuisse a supremo universalis Ecclesiae Pas tore ; u tque exspe

c tandum et opus profecto erat, t an ta prudent ia t an taque sapientia adeo

grave susceptum, gestum expedi tumque fuisse negotium, ut ostende

run t postea aper tumque fecerunt mirabiles, qui consecuti sunt, eventus.

Nedum enim apostolica Summi Pontificis Callisti III auctoritate

omnino est rescissa peni tusque abstersa, quae, per summum scelus,

nobilissimae Darciensi Virgini inusta fuerat infamia, verum et, quodque

longe maius praeclariusque, ut res ipsa docet, extat a tque eminet, eius

dem Aurelianensis Puellae, aetate hac nostra, agitari coepit Beatifica

tionis causa, eaque, temporis spatio vicennio minori, fauste feliciterque

ad exitum perducta, inita quoque est causa Canonizationis, quae pro

spere non minus quam expedite sic pari ter processit, ut, vix expleto

decennio, opta tam contigerit metam.

Ad integram siquidem perficiendam actorum seriem, prouti eamdem

deposcit flagitatque const i tutus iudicialis ordo, illud tan tum supererai

inquirendum : An, stante duorum miraculorum approbatione, post indul

tam Beatae Ioannae de Arc ab Apostolica Sede venerationem, tuto pro

cedi possit ad solemnem ipsius Canonizationem ? Quocirca per Reveren

dissimum Cardinalem Ianuar ium Granito Pignatelli di Belmonte causae

Relatorem, praefato proposito Dubio in generalibus sacri huius Ordinis

comitiis, quae , die decima septima mensis iunii huius vertentis anni ,

coram Sanctissimo Domino nostro Benedicto P a p a XV celebrata, sunt,-

omnes qui convenerant , t um Reverendissimi Cardinales tum Pat res

Consultores, tuto procedi posse uno ore respondendum censuerunt , Ye-


rumtamen, tam grave iudicium suprema claudere sentent ia Sua distulit

Sanctissimus Dominus noster , ut interim, eftusis precibus, in t an ta re

definienda maiora sibi a Pa t re luminum auxilia compararet . Quumque

mentem suam postmodum aperire statuisset, hodie rnam designavit diem

Dominicam IV post Pentecosten ; idcirco salutari Host ia ferventissime

perli tata, ad Vaticanas Aedes acciri iussit Reverendissimos Cardinales

Antonium Vico, Episcopum Por tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum

Congregationi Praefectum, et I anuar ium Granito Pignatell i di Belmonte,

Episcopum Albanensem causaeque Relatorem, u n a cum R. P. Angelo

Mariani, Fidei Promotore generali , meque insimul infrascripto Secre

tario, eisque adstant ibus, solemniter edixit : Tuto procedi posse ad solem

nem Beatae Ioannae de Arc Canonizationem.

Hoc autem Decretum publici iuris fieri , et in acta sacrorum r i tuum

Congregationis referri, nec non li t teras apostolicas sub P lumbo de Cano

nizationis solemnibus, ubi p r imum licuerit, in Basilica Vaticana cele

brandis expediri mandavit , pridie nonas iulias anno MCMXIX.

J$j A. C A R D . V I C O , Ep . Por tuen. et S. Rufinae,


L. © S .


Il

P A R I S I E N .

D E C R E T U M B E A T I F I C A T I O N I S ET CANONIZATIONIS VEN» SERVAE D E I LUDOVICAE

D E MARILLAC VIDUAE L E G R A S , C O N P U N D A T R Í C I S S O C I E T A T I S P U E L L A R U M

C A R I T A T I S .

S U P E R D U B I O

An, stante approbatione virtutum et trium miraculorum, tuto pro

cedi possit ad solemnem praefatae venerabilis Servae Dei Beatifica

tionem?

Venerabilis Dei Famula Ludovica de Marillac, v idua Le Gras, ex

quo virum nacta fuit sancti tate celeberrimum, cui nomen Vincentius a

Paulo, eumque sibi detegit in conscientiae modera torem a tque iudicem,

u n u m inter et aliam t an t a brevi exorta est seque indesinenter explicuit


animorum coniunctio, ut ei, quem magistrum atque ducem, non sine

provido sapientique Dei consilio, const i tuerat sibi, perpetuo adhaeseri t

eiusque nu tu duci regique voluerit venerabilis Ludovica per tr iginta et

octo continenter annos , quod nempe eiusdem reliquum vitae fuit. Septua

genaria namque minor illa decessit, anno videlicet supra millesimum

sexcentésimo sexagesimo, medio mense martio, inter vivos adhuc, modico

licet temporis intervallo, agente et operante sancto Vincentio. Hic sane,

octogenario maior, suaque orbatus operum consorte et socia laborum,

alacriter t amen uberr imam pergebat metiri caritatis segetem, donec

dierum et meri torum plenus, ipse pari ter hanc mortalem posuit vitam

eamque cum caelesti patr ia commutavit , eodem recurrente anno, mense

septembri , die vero mensis septima ac vigesima.

Interim, quod minime est prae tereundum, peculiari immo sedu-

laque est notat ione dignum, per illos sex circiter menses, quibus san

ctus Vincentius praeclarae suae discipulae superstes exstiterat vitaeque

spiritualis filiae, de eadem, ut pronum profecto erat maximeque pro

clive est intelligere, passim loquebatur , cum novae Societatis, cuius

ambo fuerant insti tutores, praeser t im Alumnis, quarum spirituali pro

s p i c i e t bono, ipsis sub aspectum ponere satagebat defunctae Matris,

prout i Sanctorum est, exercitas virtutes. Nihilominus, ut acri erat instru

ctus sanctus vir probat iss imoque iudicio, apposite eas cauteque admo-

nendas sibi religioni duxit, quan ta de Famulae Dei Ludovicae sancti

tate foret hominum opinio, nul lam tamen erga ipsam publici et eccle

siastici cultus exhiberi posse significationem. Uti par erat, Patr is monitis

Ecclesiaeque legibus plane obsequentes usque sese p raebuerun t a Gari-

tatae Puellae; cumque benemeri t iss imam suam Parentem publice vene

rari se posse, ut i Beatos decet, sibi in an imum induxerunt , eum in

finem, hanc supplices adiverunt Apostolicam Sedem, a qua, cunctis ser

vatis, quae e vetustissimo ipsius Sedis Apostolicae more inst i tutoque

Romanorum Pontificum rite servanda erant, iam, quod proposuerant

sibi, se esse assecutas iure meri toque laetantur .

Verumtamen quum pro indole probat ionum, quibus haec fulciebatur

causa, duplicari necesse fuerit miraculorum numerum, ut quod humano

deerat, divino compensaretur iudicio; quumque de t r ibus tan tum mira

culis constare non ita pridem fuerit p ronunt ia tum, hoc unum, quod

supererai , obstaculum e medio auferre est d ignatus Sanctissimus Domi

nus noster Benedictus Papa XV. Exempla quippe Decessorum suorum

sequutus , qui eadem usi sun t indulgentia in causis religiosorum Ordinum

seu Famil iarum condi to rum, dispensat ionem a quar to miraculo fuit

elargitus.


Nec novus parvi faciendus insignis honoris t i tulus , de quo in apo

stolico, quod hac eadem faustissima die promulgatur , Decreto con

spicua non minus quam diser ta mentio occurr i t ; quandoquidem qua

tuor a Caritate Puellae, e legiferae Matris disciplina profectae eiusque

spiri tu eruditae, t amquam verae Christi martyres- agnoscuntur et cele

brantur . Quod sane intrinseco accedens praeclaro causae merito, causae

ipsius dignitatem atque praes tant iam i l lus t ra t e t commendat ; reique

illud etiam argumento est, quod in general ibus sacrae huius Congre

gationis comitiis, quae, die decima septima nuper elapsi mensis iunii,

coram Sanctissimo Domino nostro hab i ta sunt , proposito per Reveren

dissimum Cardinalem Vincentium Vannutelli , causae Relatorem, Dubio :

An, stante approbatione virtutum et trium miraculorum, tuto procedi

possit ad solemnem venerabilis Servae Dei Ludovicae de Marillac Bea

tificationem? cuncti, qui aderant , quum Reverendissimi Cardinales tum

Pa t res Consultores, latis suffragiis, tuto procedi posse aftirmaverint.

At tamen de unanimi hac suffragatione apostolicum denunciare iudi

cium distulit Beatissimus Pater , enixius interea postula turus a Domino,

ut sibi in gravissimo decernendo negotio propit ius adesset. Tandem

hodiernam elegit diem Dominicam IV post Pentecosten; eaque idcirco

adveniente, quum prius rei sacrae devotissime fuisset ope ra tus , ad

Vaticanas Aedes advocari voluit Reverendissimos Cardinales Antonium

Vico, Episcopum Por tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum Congrega

tioni Praefectum, et Vincentium Vannutelli , Episcopum Ostiensem et

Praenes t inum, Sacri Collegii Decanum causaeque Relatorem, u n a cum

R. P. Angelo Mariani, Fidei Promotore generali , meque insimul infra

scripto Secretario, eisdemque adstant ibus , rite decrevit : Tuto procedi

posse ad solemnem venerabilis Ancillae Dei Ludovicae de Marillac Bea

tificationem.

Eiusmodi autem Decretum in vulgus edi, in acta sacrae ri tuum

Congregationis referri l i t terasque apostolicas in forma Brevis de Bea

tificationis solemnibus, ubi pr imum licuerit, in Basilica Vaticana cele

brandis expediri iussit, pridie nonas iulias anno MCMXIX.

£g A. C A B D . VICO, Ep . Por tuen . et S. Rufinae,


L . $ S .

Alexander Verde, Secretarius,

S. Congregatio Rituum M9

I I I

CAMA R A G E N .

D E C R E T U M B E A T I F I C A T I O N I S S E U D E C L A R A T I O N I S MARTYRII VEN. SERVARUM D E I

MARIAE MAGDALENAE F O N T A I N E E T T R I U M SOCIARUM E I U S , E X I N S T I T U T O

P U E L L A R U M C A R I T A T I S S. VINCENTII A P A U L O , NECNON MARIAE CLOTILDIS

ANGELAE A S. FRANCISCO B O R G I A ET DECEM SOCIARUM E I U S , EX ORDINE

MONIALIUM U R S U L I N A R U M DE V A L E N C I E N N E S .

S U P E R D U B I O

An constet de martyrio et causa martyrii, signis seu miraculis in

casu, et ad effectum, de quo agitur?

In hac vita, quae est hominis militia super terram, iis praecipue,

qui ordines et signa sua deserere non erubescunt, quique, pos tquam

a vero Fidei obsequio desciscere haec praesert im coepit aetas omnique

circumferri vento doctrinae, tanto excreverunt numero, magno specta

culo sunt quindecim Deo sacrae Virgines.

Quarum priores quatuor ad Societatem pert inent Puel larum a Cari

ta te ; sorores n imirum Maria Magdalena Fontaine, Maria Francisca Lanel,

Teresia Fan tou et Ioanna Gérard; undecim vero reliquae ex Ordine sun t

monialium Ursul inarum, eaeque nomen haben t : Maria Clotildes a S. Fran

cisco Borgia, Maria Scholastica a S. Iacobo, Anna Iosephina, Maria

Ursula a S. Bernardino, Maria Aloisia a S. Francisco Assisiensi, Maria

Laurent ina a S. Stanislao, Maria Augustina a S. Corde Iesu, Maria

Natalia a S. Aloisio, Anna Maria, Maria Francisca et Maria Cordula a

S. Dominico. Iniquo namque iudicio damnatae , extremo cunctae imma-

nique sublatae fuerunt supplicio, gallica furente perturbatione, anno

videlicet millesimo septuagesimo nonagésimo quar to .

Equidem, ob multiplex ac varium ingenium, quod ista tam celebris

prae se tulit t amque tristi celebritate insignis publicarum rerum con

versio, quae, octavodecimo exeunte saeculo, per Galliam facta est fini-

t imasque regiones, a rduum sane videri poterit negotium, tot inter homi

num millia, quae, horrífica ea tempestate, securi ferienda camitici t radi ta

fuisse constat, veros agnoscere Christi mar tyres a tque revereri. Eapropter ,

ad quindecim quod att inet praefatas venerabiles Dei Fámulas , ne dubita

t ionibus et ambiguitat ibus facilis pateret aditus, interfuit plurimi, quid

revera sit, in quod cadere queat christiani martyrii causa, s tatuere in

primis certoque firmare, magistro a tque duce Angelico Doctore.


Hic sane, quum hoc expendendum proposuisset sibi; scilicet: Utrum

sola Fides sit causa Martyrii? laudabili ac sueta adhibi ta sua disce

ptandi methodo, quid de re sent iendum esset, hisce significavit verbis :

«Respondeo dicendum, quod.. . . . martyres dicuntur quasi testes; quia

« scilicet corporalibus suis passionibus usque ad mortem test imonium

«pe rh iben t veritati, non cuicumque, sed veritati, quae secundum pie-

« ta tem est, quae per Christum nobis innotui t ; unde et martyres Christi

« dicuntur quasi testes ipsius. Huiusmodi au tem est veritas fidei. Et ideo

« cuiuslibet martyrii causa est fidei veritas. Sed ad fidei veritatem non

« solum pertinet ipsa credulitas cordis, sed et iam exterior protestatio.

« Quae quidem fit non solum per verba, qu ibus aliquis confitetur fidem,

« sed etiam per facta, quibus aliquis fidem se habere ostendit, secundum

« illud Iacob., II, 18: Ego ostendant tibi ex operibus fidem meam. Unde

« et de quibusdam dicitur, ad Tit., I, 16: Confitentur se nosse Deum,

« factis autem negant. Et ideo omnium vi r tu tum opera, secundum quod

« referuntur in Deum, sunt quaedam protestat iones fidei, per quam

« nobis innotescit quod Deus huiusmodi opera a nobis requirit , et nos

« pro eis remunera i . Et secundum hoc possunt esse causa martyrii »

(2 a 2 a e , quaest . CXXIV, art . 5).

Quibus praeiactis firmiterque constitutis, idem sic est prosecutus

Doctor Angelicus: « Ad pr imum ergo dicendum quod Christ ianus dicitur

« qui Christi est. Dicitur autem aliquis esse Christi non solum ex eo

« quod habet fidem Christi, sed etiam ex eo quod Spiri tu Christi ad

« o p e r a vir tuosa procedit, secundum illud ad Rom., VIII, 9: Si quis

« Spiritum Christi non habet, hic non est eius; et etiam ex hoc quod, ad

« imitationem Christi, peccatis moritur , secundum illud ad Galat,,YtM:

« Qui Christi sunt carnem suam crucifixerunt cum vitiis et concupiscentiis.

« Et ideo ut christianus patitur non solum qui patitur pro fidei confes-

« sione, quae fit per verba, sed etiam quicumque patitur pro quocumque

«bono opere faciendo, vel pro quocumque peccato vitando, propter Chri-

« stum; quia bonum hoc pertinet ad fidei protestationem » (loc. cit.).

Hanc ab Angelico Doctore adeo claram et perspicuam, ut eius est

mos, t radi tam doctrinam ad u t ramque, de qua agitur, Causam transferre

pos tmodum et aptare non difficile profecto fuit. Idque ut fieret, neque

oportui t iis nominat im inniti t amquam martyri i causis, quibus prudentem

cau tumque virum tuto omnino secureque confidere h a u d posse appa

rebat ; quandoquidem, eisdem etiam posthabit is , e cunctis aliis, quae ,

eodem spectantia, pros tant in actis, u n a cum peculiaribus re rum, locorum

ac personarum circumstanti is inspectis pensi tat isque, prout i u t rumque

se reapse habui t factum, sat e lementorum colligere et sumere licuit,


quorum ope facta est potestas necessariam adipiscenda requisi tae sive

ex par te tyranni , seu persecutorum, sive ex par te venerabilium Ancil

la rum Dei, causae martyri i demonstrat ionem ; eiusmodi nempe causae,

quae, iuxta sancti Thomae Aquinatis doctr inam, apta atque idonea aesti

mari queat in casu et ad effectum, de quo agitur.

Ita, quae, abhinc quinquennium, inst i tuta fuerat, quadruplicem post

habi tam disceptationem, progredi absolvique potuit quaestio. Anteprae-

parator iae siquidem Congregationi una et altera praepara tor ia successit

Congregatio; die vero decimaseptima proxime superioris mensis iunii,

coram Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papa XV coacta fuit Con

gregatio generalis, in qua a Reverendissimo Cardinali Vincentio Vannu

telli, causae Relatore, sequens ad discutiendum proposi tum est Dubium:

An constet de martyrio et causa martyrii, signis seu miraculis in casu

et ad effectum, de guo agitur? Reverendissimi Cardinales êt Pa t res Con

sultores sua quisque ex ordine suffragia tulerunt , quibus t amen omni

bus laeto s tudiosoque animo exceptis, Sanctissimus Dominus noster a

supremo Suo ferendo iudicio supersedendum de more duxit , gravi

terque perpendens, quanti res ponderis esset, spat ium sibi sumpsit

divinae opis implorandae. Quumque demum suam edicere sentent iam

decrevisset, hodiernam statui t diem Dominicam IV post Pentecosten;

ideoque, sacris Mysteris devotissime celebratis, ad Vaticanas Aedes arces

sir i voluit Reverendissimos Cardinales Antonium Vico, Episcopum Por-

tuensem et S. Rufinae, sacrae r i tuum Congregationi Praefectum, et Vin

centium Vannutelli, Episcopum Ostiensem et Praenes t inum, Sacri Collegii

Decanum causaeque Relatorem, u n a cum R. P. Angelo Mariani, Fidei

Promotore generali, meque ins imul infrascripto Secretario, eisque ads tan

t ibus, solemniter pronunt iavi t : Ita constare de martyrio et causa mar

tyrii venerabilium Famularum Dei Mariae Magdalenae Fontaine et trium

Sociarum eius, nec non Mariae Clotildis Angelae a S. Francisco Borgia

et decem Sociarum eius, ut procedi possit ad ulteriora, in casu et ad

effectum, de quo agitur.

Hoc Decretum evulgari et in acta sacrae r i tuum Congregationis

inseri mandavi t pridie nonas iulias anno MCMXIX.

jjB A. C A R D . V I C O , Ep . Por tuen. et S. Rufinae,


L. % S.


332 Acta Apostolicae Sedis -Commentarium Officiale

ACTA TRIBUNALIUM

SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA

D U B I U M CIRCA P O T E S T A T E M ADNECTENDI I N D U L G E N T I A S R O S A R I I S , C O R O N I S

P R E C A T O R I I S , ETC.

R. P. D. Eduardus Ioseph Hanna, Sancti Francisci in California

Archiepiscopus, nuper proposuit resolvendum sequens dubium, quod ita

sona t : « An liceat Episcopis communicare presbyteris suae ditionis habi

t u a l i t e r potestatem benedicendi rosaría, etc., de qua in canone 349,

« § 1, n. 1, cum applicatione indulgent iarum, observatis ri t ibus ab Eccle-

« sia praescriptis ».

Sacra Poenitentiaria Apostolica, re mature considerata, responden

dum censuit : Negative.

Quam sententiam per infrascriptum Cardinalem Poeni tent iar ium

Maiorem SSmo D. N. Benedicto Pp. XV in Audientia huius diei relatam,

Sancti tas Sua adprobare dignata est eamque publici iuris fieri mandavit .

Datum Romae, die 18 iulii 1919.

L. © S.

O. C A R D . G I O R G I , Poenit. Maior.

F. Borgongini Duca, Secretarius.


MARIUM ROMANAE CURIAE

S E G R E T E R I A - . D I S T A T O

NOMINE


5 luglio 1919. L'Emo signor Cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Bei-monte, Protettore dell'Ordine dei Minimi.

» » » L'Emo signor Cardinale Oreste Giorgi, Protettore dell'Istituto delle Figlie della Santa Vergine.

6 » » Il Rev. D. Federico Callori, suo cameriere segreto partecipante..

7 » » Il Rev. D. Adriano Fortescue, della diocesi di Westminster,

Consultore della S. Congregazione « pro Ecclesia Orientali ».

19 » » L'Emo signor Cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Bei-monte, Protettore dell'Istituto delle Suore Terziarie Cappuccine « de la Divina Pastora ».



25 giugno 1919. Mons. Giovanni Gallacher, vescovo di Goulburn.


27 agosto 1918. Mons. Ladislao Leone Koglarski, della diocesi di Lublino.

21 marzo 1919. Mons. Eusebio Brzeziewicz, dell'archidiocesi di Varsavia. 2' luglio » Mons. Michele De Andrea, dell'archid. di Buenos Aires.

6 ». » Mons. Emanuele Alvarado, dell'archidiocesi di Guadalajara.


6 agosto 1918. Mons. Carlo A. Parent, della diocesi di London. 21 marzo 1919. Mons. Wladislao Kepinski, (tcH'archidiocesi di Varsavia.


5 aprile 1919. Mons. Guglielmo Ketcham, della diocesi di Oklahoma. » » » Mons. Giacomo N. Connolly,,deH'archidiocesi di New York.

22 » » Mons. Pietro J. Mac Keon, della diocesi di London. » » » Mons. Tommaso West, della medesima diocesi.

23 » » Mons. Carlo E. Mac Gee, della medesima diocesi.

3 maggio » Mons. Daniele Guglielmo Lynch, della diocesi di Duluth. 21 giugno » Mons. Alessandro Bernabai, di Roma.

30 » » Mons. Alfredo Lemée, della diocesi di Séez. » » » Mons. Arturo Stapylton Barnes, della dioc. di Northampton.

» » » Mons. Andrea Killiam, della diocesi di Wilcannia-Forbes.

6 luglio » Mons. Michele Cano, dell'archidioeesi di Guadalajara. 14 » » Mons. Francesco Fazzari, della diocesi di Gerace.

» » » Mons. Gaetano Audino, della medesima diocesi.

ONORIFICENZE


onorificenze :

L'Ordine della Milizia Aurata, detto dello Speron d'oro :

21 luglio 1919. Al sig. Luigi M. de Sousa Rebello Vahia, visconte di S. Gio

vanni da Pesqueira.

La Commenda dell'Ordine Piano:

21 luglio 1919. Al sig. conte Stanislao Colacicchi, esente delle Guardie

Nobili. » » » Al sig. marchese Alfonso Varano, esente delle Guardie

Nobili. » » .» Al sig. comm. Paolo Croci, cameriere di Spada e Cappa

di numero.


25 giugno 1919. Al sig. dott. Ottone von Muhlberg, già Ministro di Prussia

presso la S. Sede.


U aprile 1919. Al sig. cav. Edoardo L. Hearn, commissario supremo in Europa dei Cavalieri di Colombo durante la guerra.



5 luglio 1919. Al sig. Giulio Billiet, dell'archidiocesi di Cambrai. 14 » » Al sig. dott. Guido Jockner, dell'archidiocesi di Monaco e

Frisinga.

» » » Al sig. barone Leone de Crouzas-Crétet, dell'archidiocesi

di Parigi.

» » » Al sig. Giuseppe Delom de Mezerac, della medesima archi-

diocesi.

» » » Al sig. Fénelon Gibon, della medesima archidiocesi.


21 giugno 1919. Al sig. dott. Pietro Antonio Giovanni M. Spaapen, della

diocesi di Harlem. 3 luglio » Al sig. dott. Giuseppe Fouchet, della diocesi di Arras.

8 » » Al sig. avv. Pietro Vasquez Cisneros, dell'archidiocesi di

Guadalajara. » » » Al sig. avv. Michele Palomar y Vizcarra, della medesima

archidiocesi. 9 » » Al sig. avv. Giacomo A. Flaherty, Cavaliere supremo di

Colombo. » » » Al sig. avv. Giuseppe C. Pelletier, capo della sezione legale

dei Cavalieri di Colombo. » » » Al sig. dott. Guglielmo P. Larkin, membro del Supremo

Consiglio dei Cavalieri di Colombo. 12 » » Al sig. Gustavo Savignoni, di Roma. 21 » » Al sig. conte Florimondo de Liedekerke de Pailhe, della

diocesi di Liegi.


25 luglio 1919. Al sig. Salvatore Ciprotti, tenente dei gendarmi pontifici.

» » » Al sig. Vincenzo Crisanti, tenente dei gendarmi pontifici.


1 luglio 1919. Al sig. Carlo Lem gruber Kropf, già consigliere dellAmba-sciata del Brasile presso la S. Sede.


' M A G G I O R D O M A T O D I S U A S A N T I T À

Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è-degnato

di nominare:


25 giugno 1919. Mons. Lorenzo Giuseppe Dijkmans, della diocesi di Bois-le-Duc.

26 » » Mons. Luigi Martinelli, dell'archidioeesi di Lucca.

3 luglio » Mons. Federico Salvati, della diocesi di Capaccio Vallo. » » » Mons. Giuseppe Ma Reigadas y Antigua, della diocesi di

Pinar del Rio. » » » Mons. Guglielmo Gonzalez y Aròcha, della medesima diocesi. » » » Mons. Gerardo Ortega y Gonzalez, della medesima diocesi.

10 » » Mons. Mariano Blaha, della diocesi di Scepusio.

18 » » Mons. Giuseppe Botta, della diocesi di Biella. » » » Antonio Okolo-Kulak, della diocesi di Riga.

Camerieri Segreti di Spada e Cappa Soprannumerari di S.S.:

3 luglio 1919. 11 sig. Riccardo Sella, dell'archidioeesi di Torino.


26 gmgno 1919. Mons. Silvio Pierantozzi, della diocesi di Corneto e Civita

vecchia.

21 luglio » Mons. Giuseppe Carinci, delia diocesi di Veroli.

» » » Mons. Stefano Sciolli, della di@cesi di Fossano.

Camerieri d'onore di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. :

3 luglio 1919. Il sig. Lorenzo Dufour, dell'archidioeesi di Genova. 18 » » Il sig. Camillo Antonini, di Róma. 21 » » Il sig. Marchese Agostino Fernandez de Peñaranda y de

Angulo, della diocesi di Madrid. » » » Il sig. Alfredo Stagni (Alessandria d'Egitto).

N E C R O L O G I O

3 luglio 1919. Mons. Dionisio Avila, vescovo di La Paz (Bolivia).

Annus XI - Vol. XI 1 Septembris 1919 Xum. 10



C O N S T I T U T I O A P O S T O L I C A

S. SEBASTIANI FLUMINIS IANUARII

D E E R E C T I O N E I N S I G N I S C O L L E G I A T A E E C C L E S I A E ,

B E N E D I C T U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI

A D P E R P E T U A M R E I M E M O R I A M

Legitimis litteris, ab Ordinario S. Sebastiani Fluminis Ianuarii reco

gnitis et approbatis , p ius vir Emmanuel Vieira dos Santos, anno mille

simo septingentésimo sexagesimo quar to , venerabili Confraternitati in

eadem urbe erectae, a sancto Petro Apostolo nuncupatae et in ecclesia

eiusdem nominis constitutae, capitalem summam quadraginta duorum

millium cruciatorum donavit, ea lege ut, detractis duobus millibus cru-

ciatorum, in peculiares fines erogandis, rel iquum tu to ac utili modo

collocaretur, ad creandum et rependendum ex parte chorale quoddam

servitium quinque Capellanorum, qui d iurnum et noc turnum officium

cum missa cantata , more Canonicorum, in praedicta ecclesia sancti Petr i

obi rent ; ex par te vero ad ipsam capitalem sortem fructuum cumulatione

augendam, quo paullatim posset Capellanorum numerus et chorale ser

vitium incrementum obtinere.

Voluit insuper pius vir ut legatae sortis administrat io et pa t rona tus

activus super Capellanos eorumque chorum propria essent Confrater

nitati , passivum vero pa t rona tum obtinerent consanguinei sui, iuxta leges

in praefatis litteris contentas. ACTA, vol. XI , n. 10. - 1-9-919. 23


Res porro tam utiliter a Sodalitio gestae fuerunt, ut sors capitalis

et numerus choralium in praesenti aucti mirabiliter sint.

Quapropter praefatae venerabilis Confraternitatis Moderatores, suf

fragante dilecto filio Nostro Ioachim, tituli sanctorum Bonifacii et

Alexii, S. R. E. Presbytero Cardinali Arcoverde de Albuquerque Caval

canti, hodierno Archiepiscopo Fluminis ianuar i i , cum favorabili voto

Capituli Metropolitam, quibus quoque accessit Apostolici Nuntii penes

Rempublicam Brasilianam commendatio, a Nobis petierunt ut Capella-

norum chorus in Canonicorum Capitulum immutare tur et ad Collegiatae

Insignis honorem eveheretur.

Nos autem, referente dilecto filio Nostro S. R. E. Cardinali S. Con

gregationis Consistorialis Secretario, prae oculis habentes quae exposita

hucusque sunt, et considerantes S. Petri Apostoli Ecclesiae dignitatem,

eiusque amplitudinem, instructum, orna tum ac dotem, quae omnia ad

Collegiatae decus habendum conferunt, oblatas preces benigne exci

piendas censuimus et decrevimus.

Quocirca per praesentes Litteras, de Apostolicae potestatis plenitu

dine, suppleto etiam, quatenus opus sit, quorum intersit, vel sua inte

resse p raesumant consensu, chorum Capellanorum praedictae Ecclesiae

S. Petri Apostoli in Canonicorum Collegium et Capitulum erigimus et

consti tuimus, ipsamque ecclesiam ad Insignis Collegiatae honorem eve

himus , cum omnibus iuribus, privilegiis, honor ibus et officiis, quae ceteris

Collegiatis et Capitulis, ad t ramitem iuris et Codicis ecclesiastici, sunt

propria, et hisce speciatim servatis legibus, scilicet: ut sexdecim sint

Capitulares, quorum quat tuor sint Dignitates, ex quibus pr ima erit Prae

sidis, altera Archipresbyteri, tertia Praepositi , quar ta Capellani Magni,

et duo Officia, Poenitentiari i et Theologi, qui ex Ordine ceteros sim

plices Canonicos praecedent. Simplices autem Canonici erunt sex ordinis

sacerdotalis, duo ordinis diaconalis, duo ordinis subdiaconalis; a tque

octo choralia beneficia seu m a n s i o n a r i a t u par i ter const i tuimus ac eri

gimus, ita nempe ut octo habean tu r sacerdotes mansionari i in Canoni

corum auxilium, sicut in ceteris Capitulis moris est.

Indulgemus insuper ut, facta erectione dictae Ecclesiae Collegiatae,

dilectus filius Noster Ioachim, tituli sanctorum Bonifacii et Alexii,

S. R. E. Presbyter Cardinalis Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti,

hac vice t an tum, sine ulla al iarum Li t terarum Apostolicarum expedi

tione et absque concursu pro Poenitentiari i et Theologi Officiis, canonice

conferat t u m Dignitates, t u m Officia, t um Canonicatus et Mansionariatus.

Fu tur i s vero vacationibus memora tae Dignitates de collatione erunt

Apostolicae Sedis, reliqua vero beneficia iuxta novi Codicis praescripta


conferantur, reservato tamen iure pa t rona tus passivo pro consanguineis

Fundator is , iuxta eiusdem Fundator is voluntatem.

Attentis denique omnibus , de speciali ^gratia, in exemplum non

t rahenda, benigne indulgemus ut, post laudabile tr iginta annorum cho-

• rale servitium, praefatae Dignitates, Canonici a tque Mansionarii impe

trare a S. Congregatione Concilii possint iubilationis indultum.

Quae autem hisce Litteris Apostolica auctori tate a Nobis decreta

sunt , nemini, ullo unquam tempore, infringere, aut iis repugnare, vel

quomodolibet contraire liceat. Si quis, quod Deus avertat , hoc a t tentare

praesumpseri t , sciat obnoxium se evasurum esse poenis a sacris cano

nibus contra obsistentes exercitio ecclesiasticae iurisdictionis s tatut is .

Ad haec au tem omnia exsecutioni mandanda deputamus venerabilem

fratrem Angelum Hyacinthum Scapardini, Archiepiscopum Titularem

Damascenum, in Brasil iana republica Apostolicum Nuntium, eique tri

buimus necessarias et opportunas facultates, etiam subdelegandi ad

effectum de quo agitur, quemcumque alium, in ecclesiastica dignitate

consti tutum, et definitive pronunt iandi super quavis oppositione in exse

cutionis actu quomodolibet oritura, iniuncto eidem onere intra sex

menses a data praesent ium Lit terarum computandos, ad Sacram Con

gregationem Consistorialem transmittendi exemplar, authentica forma

exaratum, peractae exsecutionis.

Decernimus denique has praesentes Litteras vali turas, contrari is

quibuslibet, etiam peculiari et expressa mentione vel derogatione dignis,

minime obstant ibus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, anno Domini millesimo

nongentesimo decimo nono, die decima sexta mensis maii, Pontificatus

Nostri anno quinto.

O . C A R D . C A G I A N O C . C A R D . DE LAI, Ep. Sabinensis. Secret. S. Congreg. Consistorialis. S. B. E. Cancellarius.

Raphaël Virili, Protonotarius Apostolicus.

Lodovicus Schüller, Protonotarius Apostolicus.

Loco Plumbi

Beg. in Cane. Ap., vol. X VIII, n. 29.


E P I S T O L A E

I

AD ANTONIUM S. R. E. PRESB. CARD. MENDES BELLO, PATRIARCHAM 0 L Y S S I P 0 -

NENSEM CETEROSQUE ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS LUSITANIAE." DE INEUNDA RATIONE AD RES ILLIUS ECCLESIAE RELEVANDAS.

Dilecte fili Noster et venerabiles fratres, salutem et apostolicam

benedictionem. — Quae semper Nobis fuit spes, fore ut in melius ali

quando, Deo favente, res ecclesiae Lusi tanae verterent, eam quidem

communes litterae, quas proxime ad Nos misistis, confirmaverunt. In

his enim non modo insignem illam erga Christi Vicarium vestram pie

ta tem agnovimus, sed etiam inita a vobis in annuo coetu consilia susce

ptoque studia libentissime didicimus. Profecto dubitari non potest quin

ista pastoralis sollertia et an imorum consensio valde Lusitaniae even

tura sit frugifera; in quo ipso egregiam Nuntio Nostro, quem vos lae-

tabundi accepistis, navabit is operam. Iam vero duo sunt, quae praecipue

commendata vobis volumus. Pr imum est de inst i tut ione Cleri adolescen

t i s ; qui cum maxime spem contineat relevandae istius rei catholicae,

summopere vos scilicet curabitis, ut non solum vocatione sua sancta

dignus evadat, sed par etiam aptusque populi necessitatibus. Qua in re

sane non necesse habemus vos hortar i , ut delectos de vestris clericis

in Lusitano huius almae Urbis Collegio educari ad sacerdotium velitis.

Nam, cum nusquam alibi praesto sint sacrae iuventuti uberiora, quam

Romae, ad pietatem doctr inamque colendam praesidia, tum inest in hoc

ipso Collegio t amquam peculiare vinculum vestrae coniunctionis cum

hac Apostolica Sede, cui quidem scimus vos in exemplum esse devotos.

Praeterea, quoniam plur imum possunt in u t ramque par tem ea quae

cotidie vel in certos dies scripta vulgantur, vos vigilabitis, ut his quoque

armis catholici homines ad principia inst i tutaque christ iana tuenda recte

u tan tur ac sapienter: est enim periculum, ne per imprudent iam potius

obsint, quam prosint religioni. De Codice au tem in usum deducendo,

spectatae prudent iae studioque vestro plane confidimus; quod si al iqua

in re nimium adesse difficultatis vobis videatur, non equidem mater

nam Ecclesiae indulgentiam pat iemur a vobis desiderari. Cum Ecclesiae

autem legibus leges non modo non pugnare, sed congruere debere civi

tatis, palam est, quum morum disciplina, unde publici ordinis t ranquil-

Acta Benedicti PP. XV ZU

litas exsistit, religione, t amquam suo fundamento, ni ta tur . Etenim « nisi

« D o m i n u s aedificaverit domum, in vanum laboraverunt qui aedificant

« eam ». In quo certe vos, Ecclesiae sanctae agentes causam, simul

vestrum communis patriae amorem probabit is . Nosque, auspicem divi

norum munerum praecipuaeque benevolentiae Nostrae testem, vobis,

dilecte fili Noster et venerabiles fratres, cunctoque vestro clero ac populo

apostolicam benedictionem amant iss ime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, in festo Apostolorum Prin

cipum, MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV

II

AD R. P . D . P A U L I N U M L A D E U Z E , RECTOREM, ITEMQUE AD D O C T O R E S D E C U -

R I A L E S U N I V E R S I T A T I S L O V A N I E N S I S : D E HAC I P S A QUAMPRIMUM I N P R I

STINUM R E S T I T U E N D A .

Dilecti filii, salutem et apostolicam benedictionem. — Quamquam,

quoad luctuosissimum bellum tenuit, in cuius quidem initio Pontificatum

suscepimus, non licuit vobis, propter exitium patr iae vestrique cladem

Athenaei, communibus Nos adire litteris, numquam dubium Nobis fuit,

quin ita erga Nos animati essetis, quemadmodum filios deceret amantis

simus. Nunc, legentes vestram epistolam, mirifice delectati sumus illa

pietatis et obsequii in Nos et hanc Apostolicam Sedem significatione

pulcherr ima; quae scilicet eo Nobis accidit iucundior, quo acrius con

tendis te scimus improbos homines, ut vos a Nobis abalienarent. Ete

nim, cum, doloribus omnium tamquam Nostris affecti, quan tum erat in

Nobis daremus operam ut t an torum maiorum finis approperaret , inter-

eaque miserias omne genus levare ni teremur, illud Nostram a u g e b a t

aegritudinem, non paucos esse qui quaevis vel consilia vel conata vel

coepta Nostra maculis odiosarum suspicionum aspergèrent, au t etiam

indigne criminarentur .

I taque peroppor tune affirmatis: in acerrima contentione belli, quae

t an tam usquequaque an imorum offensionem coniunctam haberet , Nos

ex Nostra ipsa parent is communis conscientia, cum plurimi utrobique

essent Ecclesiae fi l i i , eam debuisse agendi rat ionem sequi ut neutr i

part i s tudere videremur, eaque re, nullis iure suspecti, omnibus pro

desse possemus ; cum autem hanc rationis aequalitatem adhiberemus ad


omnes, singulari t amen curae Nobis fuisse Belgium, atque illud ante

omnia in pr is t inum esse rest i tuendum semper edixisse. Haec vero aperte

profitentibus vobis, sperandum est simplices ac rudes bene multos quos

malevolentissimae illae obtrectationes deceperint, tandem errorem depo

si taros. Vos autem cum de vestris rebus omnibus tum maxime de rele-

vanda ista Universitate Nobis curae esse pro certo habeat is vo lumus :

cuius quidem descripta a vobis species sane miserabilis vehementer Nos

movet, contemplantes quam magnis acceptis vulneribus e bello emergat.

Equidem intelligimus ad o rnamentum et utilitatem Belgici nominis mul

t u m interesse ut is tud doctr inarum nobilissimum domicilium celerrime

revirescat: quam ad rem et iam contul imus aliquid, ut ipsi gratis animis

commemorat is , neque posthac desiderari patiemur, quicquid Nobis fuerit

facultatis. Ceterum Belgii laborantis causam, quae eadem Nostra est,

Deo vehementer commendamus, precamurque ut omnem lacrimam ab

oculis vestris sua benignitate abstergat. Divinorum auspicem munerum

praecipuáeque Nostrae benevolentiae testem, apostolicam benedictionem

vobis, dilecti fi l i i , vestrisque alumnis universis amantissime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die VI I iulii MCMXIX, Pontifi


BENEDICTUS P P . XV

I I I

AD R. P . AUGUSTINUM GARAGNANI S . I . DE E R I G E N D O « I S T I T U T O DI COLTURA

F I L O S O F I C A E R E L I G I O S A » A P U D GREGORIANAM UNIVERSITATEM.

Diletto figlio, salute ed apostolica benedizione. — Nel decorso anno

vedemmo con vivo compiacimento iniziarsi in cotesta insigne Univer

sità il corso superiore di religione per il laicato, col fine di promuo

vere la difesa scientifica ed una penetrazione più profonda del pensiero

cristiano fra le persone colte della società. Questo seme gettato da

esperte mani e fecondato da alacre zelo in un terreno che Noi cono

scevamo bramoso di raccorglielo, Ci infondeva nel cuore la speranza

di una mèsse ubertosa e consolante. Ed ora siamo ben lieti di poter

constatare che i risultati di questo pr imo anno scolastico bene hanno

corrisposto alle Nostre previsioni. Anzi come voi, diletto figlio, Ci avete

testé riferito, ta le è stato il felice successo dell 'opera da consigliare ad

Acta Benedicti PP. „XY 343

ampiar ía e trasformarla in u n a organizzazione più perfetta, col titolo :ài « Isti tuto di coltura filosofica e re l igiosa», annesso all 'Università

Gregoriana, retto dal Consiglio della stessa Università e sostenuto dai

professori del medesimo Ateneo. Il nuovo Isti tuto non avrà altra mira,

come voi Ci avete dichiarato, che d ' i r radiare sulle intelligenze colte dei

contemporanei la luce serena che emana dalla Cattedra di San Pietro

e di suscitare un fascio di sane e vigorose energie per la causa della

religione e della Chiesa. Non è a dubitare che intendimenti siffatti otten

gano il loro pieno conseguimento, data la valentia e l 'alacrità del Corpo

dirigente e docente, io sperimentato buon volere degli uditori, nonché

la serietà e l 'opportunità del programma. Ond'è che sentiamo farsi anche

maggiori quelle speranze che furono da Noi concepite all 'inizio di que

st 'opera e comprendiamo di potere a buon diritto at tendere dalla saggia

iniziativa il più largo contributo alla restaurazione cristiana della par te

intellettuale della società. E quanto sia necessario questo contr ibuto si

comprenderà di leggieri ove si consideri che, mentre Noi nell 'adempi

mento della Nostra divina missione non cessiamo, coli'aiuto soprat tut to

dei vescovi e del clero, di diffondere in ogni luogo della terra e d ' in

culcare nelle menti e nei cuori la verità della dottr ina cristiana, fedeli

al divino m a n d a t o : Praedicate Evangelium omni creaturae, i nemici della

Chiesa si sforzano con incessante pervicacia di coprir di zizzania e cioè

di ogni sorta di pregiudizi e di errori, il terreno da Noi seminato colla

buona semenza del Vangelo e per meglio giungere alla vasta massa

delle ignare e semplici moltitudini, prendono a primo obiettivo le classi

studiose, e con ingannevoli teorie le bat tono in breccia nelle Univer

sità, nelle s tampe, nei discorsi. Per ciò Noi r i teniamo provvidenziale e

più che mai adat ta all 'età nost ra la fondazione di u n a palestra di coltura

superiore filosofica e religiosa per il laicato, part icolarmente in questa

alma città, che, essendo il centro del cristianesimo e la residenza del

supremo Gerarca della Chiesa cattolica, anche nei riguardi del ceto

laicale, deve essere come faro di luce al mondo intero nella profonda

conoscenza e nella intrepida difesa della nos t ra santa religione. In ordine

al suddet to magistero filosofico e religioso per il laicato Noi, diletto

figlio, vi abbiamo espresso sentimenti di pa te rna compiacenza e di

lusinghiera fiducia; e dopo ciò non vogliamo omettere di t r ibutare il

ben meritato encomio a voi ed ai vostri benemeriti colleghi, nonché a

tutti quei volenterosi uditori che nel decorso anno col frequentare assi

duamente e s tudiosamente la scuòla corrisposero con fedeltà ed amore

ai desideri Nostri, alle vostre commendevoli sollecitudini ed ai sublimi

scopi della benemeri ta istituzione e mostrarono di sapere degnamente


apprezzare il valore di quella scienza che vale ad assicurarci l 'eterno

vero e l 'eterno bene, e dalla quale il misero mondo devia nel l ' inganno,

nell ' incoscienza, nell'infelicità. In at testato di pa te rna benevolenza ed

in auspicio dei celesti aiuti, che invochiamo abbondant i sull 'erigendo

Isti tuto, impart iamo di cuore a voi, diletto figlio, alla direzione, al corpo

insegnante ed ai singoli a lunni l 'apostolica-benedizione.

Dal Vaticano, li 20 luglio 1919.

BENEDICTUS P P . XV

I V

AD R. P. D. MARTINUM HIERONYMUM IZARD, ARCHIEPISCOPUM BITÜRICENSEM,

QUINQUAGESIMO REDEUNTE ANNO CUM IMAGINI DOMINAE NOSTRAE A S. CORDE IESU IN BASILICA EXOLDUNENSI AUREA CORONA IMPOSITA EST.

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Inter

mariales aedes, quibus Gallia feliciter nobilitatur, merito sane praecla

rum locum obtinet Exoldunensis Basilica a b. m. pient iss imi viro Iulio

Chevalier, Societatis Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu conditore,

excitata. Cum enim ibidem sacra effigies Dominae Nostrae a Sacro

Corde Iesu publicae venerationi proposi ta esset et Sodalitas consti tuta,

"tam impense huiusmodi cultus, eorum religiosorum studio, in primisque

general ium Moderatorum - quos inter memorare libet dilectum filium

Eugenium Meyer, qui nunc eidem Societati praeest - provectus est, ut

non solum per Europam sed in longinquas etiam regiones mirifice pro

pagaretur . Nunc autem auspicato contingit ut annus propediem explea

tur quinquagesimus ex quo rite a perillustri Archiepiscopo Bituricensi

Carolo A. de la Tour d'Auvergne, nomine quidem decessoris Nostri

f. r. Pii IX, aurea corona Imagini illi augustae imposita est. Equidem

gaudemus istic, uti nunt ia tur , sollemnia apparar i celeberrima, teque in

hanc rem pastorales l i t teras ad tuum gregem dedisse; optamusque ut

cum peregrinantium bonorum agmina, Episcopis praeeunt ibus , undique

ad s imulacrum Virginis confluent, laborantem his miseris temporibus

Dei Ecclesiam omnes Ipsi commendent . Ac certe t an ta est beneficiorum

copia quae ex benignitate divinae Matris in populum chris t ianum,

postremo maxime bello, t amquam e perenni fonte profluxit, ut dubium

non sit quin ingentem agat optimus quisque grat iam, quae in coronam


gloriae capiti eius pulcherr imam praefulgeat. Interea, ad augendum lae-

tabilis rei fructum, perlibenter haec d a m u s :

I) u t quicumque die VI I I proximi mensis septembris ecclesiam quam

libet vel sacellum inviserint, ubi sodalitas consti tuta sit cum Archiso-

dalitate Dominae Nostrae a S. Corde Iesu consociata, ii omnes plena

riam indulgentiam, consuetis Ecclesiae conditionibus, semel lucrentur ;

II) ut p lenar iam admissorum veniam ii omnes toties quoties impe

trent qui Exoidunensem Basilicam inviserint;

III) ut altaris privilegio sacerdotes omnes fruantur qui eo die in

eadem Basilica sacrum facient;

IV) ut S. R. E. Cardinalis aut Archiepiscopus, qui sacris sollemni

bus praeerit , papalem benedictionem impertiat .

Atque auspicem divinorum munerum et praecipuae benevolentiae

Nostrae testem, tibi, venerabilis frater, tuo clero populoque, ac prae

sertim dilecto filio Eugenio Meyer eiusdemque familiae universae, apo

stolicam benedictionem amantissime largimur.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xv mensis augusti , in

festo B. Mariae Virginis sideribus receptae, MCMXIX, Pontificatus Nostri

anno quinto.

BENEDICTUS P P . XV



SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS

I

DECLARATIO

CIRCA NATURAM QUASI-PAROECIARUM VEL MISSIONUM DIOECESUM QUARUNDAM POST CODICIS IURIS CANONICI PROMULGATIONEM.

Ex dioecesibus, quae, ante Consti tut ionem Sapienti consilio, iuris

dictioni S. C.^de Propaganda Fide subiiciebaniur, postea vero in ius

commune traductae sunt, nonnul la dubia fuerunt proposita circa natu

ram paroeciarum seu missionum, in quas eaedem dioeceses par t iuntur

et circa iura atque officia rectorum earundem.

Sacra autem haec Congregatio, auditis plerisque praedictarum dioe

cesum Ordinariis ac re mature perpensa, haec in re censuit declaranda:

I. Ex Can. 216 Cod. I. C. indubium est, partes dioecesum ut supra,

quibus peculiaris rector pro animarum cura sit adsignatus, uti paroe

cias in posterum haberi a tque eo nomine appellari debere; reservata

appellatione quasi-paroeciarum vel missionum par t ibus in quas, pro cura

animarum, dividuntur Vicariatus apostolici et apostolicae Praefecturae.

II. Ad const i tuendas paroecias requir i tur quidem Ordinarii decre

tum, per quod territorii fines, sedes paroecialis et dos tam pro cultu

quam pro sacerdotis sustentat ione de terminentur ; necesse tamen non

est inamovibilitatem rectori ass ignari ; quin imo, si iustae adsunt cau

sae, amombilitas in ipso creationis decreto declarari potest, iuxta cano

nes 1411, § 4, 454, § 3, et 1438.

III . Quod si exiguus aut fluctuans fidelium numerus , vel absoluta

congruae dotis carentia erectionem quarundam ecclesiarum in paroecias

minime suadeant ; huiusmodi ecclesiae uti subsidiariae vel capellaniae

habeantur intra fines alicuius paroeciae, cuius in ditione ac dependent ia

manebunt , donec paroeciali tatem propriam assequi poterunt.

IV. In consti tuenda erigendarum paroeciarum dote prae oculis

habean tur quae in Codice s ta tuuntur , cann. 1409, 1410 et 1415,. § 3.

V. Erectione porro, uti supra, canonice peracta, rector paroeciae,

sive parochus, sive vicarius oeconomus obligatione tenentur applicandae


Missae pro populo ; a qua eximuntur rectores ecclesiae subsidiariae vel

capellaniae. Quod quidem onus si nimis grave reperiatur , ad Sanctam

Sedem recurrendum erit pro oppor tuna reductione.

Romae, ex aedibus S. G. Consistorialis, die 1 augusti 1919.

£ß C. C A R D . D E L A I , Ep. Sabinen., Secretarius.

L. % S.


II


S. C. Consistorialis decretis, SSmus D. N. Benedictus XV has, quae


31 iulii 1919. — Titulari archiepiscopali ecclesiae Mocissensi prae

fecit R. P. D. Adulphum Fritzen, hactenus episcopum Argentoratensem.

— Titulari archiepiscopali ecclesiae Attaliensi, R. P. D. Willibrordum

Benzler, hac tenus episcopum Metensem.

1 augusti. — Cathedrali ecclesiae Argentoratensi , R. P. D. Carolum

Iosephum Eugenium Ruch, hac tenus episcopum Nanceyensem et Tul-

lensem.

— Cathedrali ecclesiae Melensi, R. D. Ioannem Baptis tam Pelt ,

prae la tum domesticum Sanctitatis Suae, eiusdem dioeceseos vicarium

generalem.

— Titulari episcopali ecclesiae Madaurensi , R. P. D. Ignatium Le

Ruzic, hac tenus episcopum Caiesensem.

9 augusti.— Metropolitanae ecclesiae Fogarasiensi et Albae-Iuliensi

graeci r i tus S. R. E. uniti , R. D. Basilium Suciu, hactenus vicarium

capitularem eiusdem archidioecesis.

13 augusti. — Titulari episcopali ecclesiae Orthosiensi, R. P. Hippo-

lytum Uiivelli, Ordinis F ra t rum Minorum, quem constituit vicarium

apostolicum regionis Gran Chaco.

— Titulari episcopali ecclesiae Catennensi , R. P. Ra imundum Calvo,

Ordinis F ra t rum Minorum, quem constituit vicarium apostolicum re

gionis El-Beni in Bolivia.

18 augusti. — Abbatiae nullius dioeceseos SSmae Trinitatis Cavensis,

R. P. Placidum M. Nicolini, O . S . B. Congregationis Cassinensis primi-

tivae observantiae, hac tenus abbatem monasteri i vulgo Fraglia.


I I I

NOMINATIO

26 augusti 1919. — SSmus D. N. Benedictus P P . XV deputavit

R. P. D. Augustum Curi, episcopum Galiiensem et Pergulánum, in Admi

nistratorem Apostolicum dioecesis Maceratensis.

i v

DESIGNATIO ORDINARIORUM PRO APPELLATIONE IUXTA CAN. 1594, § 2

Iuxta can. 1594, §2 Codicis Iuris Canonici pro appellat ione:

Rmus Archiep. Coloniensis designavit Ordinarium Monasteriensem.

» » Bisuntinus, Ordinarium Nanceyensem et Tullensem.

» » Lisbonensis, Ordinarium Eborensem.

» » Salisburgensis, Ordinarium Viennensem.

» » Olmucensis, Ordinarium Reginae-Gradecensem.

» » Sancti Francisci in California, Ordinarium Monte-

reyensem Angelorum.

» » Quebecensis, Ordinarium Trifluvianensem in Canada.

» » Barensis, Ordinarium Tranensem et Barolensem.

» » Brundusinus , Ordinar ium Barensem.

» » Lancianensis, Ordinarium Pinnensem et Atriensem.

» » Tarent inus , Ordinarium Barensem.

Quas designationes SSmus D. N. Benedictus P p . XV approbare

dignatus est.

DESIGNATIO ORDINARIORUM PRO APPELLATIONE EPISCOPORUM SANCTAE SEDI

IMMEDIATE SUBIECTORUM.

Vigore can. 1594 Codicis Iuris Canonici %t art. V decreti Concilio

rum provincialium a S. C. Consistoriali editi sub die 15 februarii 1919

pro electione tr ibunalis secundae ins tant iae :

R m u s D. Herculanus Marini, Archiepiscopus Amalphitanus, desi

gnavit Ordinarium Salerni tanum.


R m u s D. Ioannes Scotti, Archiepiscopus Rossanensis , Ordinarium

Sanctae Severinae.

R m u s D. Franciscus Moretti, episcopus Interamnensis et Narniensis,

Ordinarium Spoletanum.

R m u s D. Andreas Gassulo, episcopus Fabr ianensis et Mathelicensis,

Ordinarium Gamerinensem.

Quas designationes SSmus D. N. Benedictus Pp. XV benigne appro

bare dignatus est.

Romae, ex aedibus S. C. Gonsistoriaiis, die 18 augusti 1919.


C U N E E N , ET U T Ï N E N . . •

P R A E C E D E N T I A E

17 maii 1919

S P E C I E S F A C T I . - 1. Quum ecclesiae cathedralis Guneensis Capitulum

sua s ta tuta obtulisset Episcopo, ut hic eadem ad normam Codicis noviter

dati reformaret, et Episcopus, alacriter operi incumbens, oppor tunas

immutat iones inducendas proposuisset, has omnes ultro l ibenterque

Canonici acceptarunt, praeter u n a m illam quae Vicario Generali, ad

no rmam can. 370, § 1, tribuit « praecedentiae ius super omnibus. , , digni

t a t i b u s et Canonicis ecclesiae cathedralis, etiam in choro et act ibus

« capitularibus, nisi clericus caractère episcopali fulgeat, et Vicarius

« Generalis eodem careat ». Pr ior enim Parochus , pr ima Capituli in dicta

cathedrali dignitas, de sui Episcopi venia, adversus hanc propositam

s ta tutorum modificationem recursum ad S. H. Congregationem intera

posuit, p lura pro sui iuris possessione afferens, quibus innixus sequentis

dubii resolutionem reverenter petiit, n imirum : An Vicario Generali

Cuneen, ius praecedendi competat super Priore Parocho ecclesiae cathe

drali in casu.

% Dum praecedentis dubii disceptatio iam concludebatur, quaestio

fere eadem excitata est in Capitulo Utincnsi : siquidem, accedente ad

350> Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale

chorum vestibus canonicalibus induto Vicario Generali, noviter inter

Canonicos cooptato, quidam e capitularibus exist imarunt eidem com

petere praecedentiae ius super omnibus capitularibus, non exclusis

dignitat ibus, ad normam can. 370; ceteri ex adverso censuerunt hoc

praecedentiae ius deberi Vicario Generali, dumtaxat si hic accedat habi tu

vicariali indutus, non vero si accedat indutus habitu canonicali. - Con

troversia ad Archiepiscopum delata, hic in scriptis respondi t : « che dopo

« il Codice non era più il caso di ricorrere all 'antica disiinzione dei

« Canonisti, e che quindi il Vicario Generale, anche presentandosi in

« coro come semplice canonico, deve avere la precedenza, r imanendo

« inalterati gii altri diritti della pr ima dignità » ; sed capitularibus huic

resolutioni non acquiescentibus, idem Archiepiscopus huic S. Congre-

gregationi solvendum remisit dubium : An ius praecedentiae super omni

bus dignitatibus et canonicis ecclesiae cathedralis spectet Vicario Generali

in choro veste canonicali induto.

A N I M A D V E R S I O N E S . - Contendit Prior Parochus Cuneensis per illatam

m s ta tuta modificationem laesa fuisse iura canonico Priori possessione

supra centenaria quaesita, contra praescr iptum can. 4. Etenim ex bulla

erectionis Capituli Collegiali, d. 4 sept, 1703, « Prior caput ipsius Eccle-

« siae collegiatae exsistat, et curam ipsius Ecclesiae Collegiatae, choro,

« capitulo, processionibus, et aliis act ibus et functionibus.. . iurisdictionem

« et praeeminentiam habeat »: idipsum constat ex bulla erectionis dioe

cesis, a. 1817, qua collegiata erecta quidem est in cathedralem, sed ser

vatis omnino antiquis dignitatibus cum eadem praeeminent ia canonici

Pr ior is : unde etiam in bulla provisionis hodierni canonici Prioris, a. 1889,

dicitur Prior esse prima dignitas post episcopalem. Quae quum ita sint

et quum can. 370 nullo modo revocet contraria privilegia, concludendum

videtur, ad normam can. 4, nullam immutat ionem in casu, vel post

Codicem, esse faciendam.

Attamen ab hac argumentat ione non abest aequivocatio. Sane nemo

contestatur Priori Parocho Cuneensi ius praesidendi coetibus capitula

r ibus et retinendi in Capitulo pr imam dignitatem. Hoc quidem ius illi

agnoscit allegata Bulla erectionis collegiatae (a. 1703) et conservat Bulla

erectionis cathedralis (a. 1817); sed neque Codex huic iuri detr imentum

aliquod affert, quum nihil definiat quoad ordinem et numerum dignis

ta tum in Capitulis, ut liquet ex can. 393, 408. Quapropter sicuti ante

Codicem ita postea perseverare dicenda est illa varietas circa numerum

et ordinem dignitatum, quam iam suo tempore tes tabatur B. Raymundus

ib Summa, 1. III , tit. 27, § 5: « hac de re fere quot sunt ecclesiae, tot


« sunt consuetudinum varietates » : cfr. etiam Conc. Trid. sess. XXV,

cap. 6, de ref. I ta e. g. quaedam Capitula unam habent dignitatem,"

quaedam duas, quaedam etiam septem; pari terque v. g. decani dignitas

quae in Hispania est prima in Bavaria est secunda; Archidiaconus in

Gallia pr ima dignitas in Austria quandoque tertia recensetur. Nihil

igitur obstat ex parte Codicis quominus Prior Parochus in Gathed. Cu

neensi pr ima dignitas habeatur.

Ab hac vero quaestione de interna constitutione cuiusque Capituli,

omnino independens est quaestio de iure praecedentiae definiendo inter

personas sive physicas sive morales. Norma seu lex ad rem plane est

mutabilis, ideoque per eius mutat ionem non tol luntur vera iura quaesita,

licet de facto fieri possit ut qui antea praecedentiam non habebat, postea

habeat , et vicissim. Quamobrem frustra adversus effectus muta tae legis

provocatur ad praescr iptum can. 4 de iure quaesito non tollendo.

Haec ut plenius intelligantur duo consideranda sun t : illud pr imum

quod iura quaesi ta spectantur in personis individuis, concretis, sive phy

sicae sint sive morales : e contrario praecedentia s tatui tur inter munera,

officia, qualitates, in abstracto (v. gr. antianitas, ordo sacerdotalis, etc.).

I taque si lex mutat ordinem praecedentiae inter diversa munera, non

ideo tollit iura quaesita personis eadem munera obtinentibus.

Praeterea, can. 4 de non sublatis per Codicem iuribus quaesitis, in.

eo habet fundamentum, quod lex, per se, non agit re t rorsum, seu non

habet vim retroactivam ut dici solet, quum «respiciat futura, non prae-

« teri ta » prouti habet can. 10. Id tamen non significat generatim legem

non posse in futurum supprimere ius quod quis habet dum illa pro

mulgatur, sed tan tum non posse eam tollere in futurum ius quod quis,

dum lex promulgatur , habet dependenter a facto praeterito, dum bene

potest tale ius tollere in futurum, si sit independens ab aliquo facto

praeterito. I ta v. g. diaconus qui ante Codicem accepit collationem paroe

ciae, habet ex facto praeteri to collationis ius quaesitum in paroeciam:

quamobrem lex can. 453 exigens ad officium parochi sacerdotium et aufe-

rens diaconis capacitatem ad tale officium, profecto nequit auferre tali

diacono capacitatem : eo ipso quia nequit agere retrorsum, nequit ius

quaesi tum tollere, dum ageret re t rorsum tolleretque ius quaesitum si

auferre praetenderet capacitatem dependentem omnino a facto praete

rito. E contrario vir const i tutus in xv aetat is anno in vigilia Pentecostes

anni 1918 habilis erat ad contrahendum matr imonium, quam habil i tatem

sustulit profecto insequenti die Codicis can. 1067 exigens xvi aetat is

annum. Agebatur enim de supprimendo in futurum, ius nullo modo

dependens a facto praeterito, ideoque lex illam habil i tatem tollens, nequa-


quam egit re t rorsum nec sustulit quaesi tum ius . Ratio namque cur

iuvenis xv annorum sit inhalilis ad matr imonium est praesens eius aetas,

non factum praeteri tum, quia nullo u m q u a m tempore quispiam ius

habui t quaesi tum ad matr imonium ante aetatem a lege ipsa permissam.

A pari , in nostro casu, qui, quum sit pr ima dignitas Capituli, habebat

praecedentiae ius in choro super Vicario Generali, ita disponente lege

quae tunc vigebat; hodie, mutato hoc iure et sancita praecedentia Vicarii

Generalis etiam super dignitatibus, idem ille, quamquam sit et maneat

prima dignitas, iam nequit praetendere praecedentiam quam habeba t ;

quia n imirum hoc ius per legem fuit in futurum subla tum independenter

a facto praeterito, immo^per solam legis muta t ionem; quum numquam

prima dignitas habuer i t praecedentiae ius super illis quos lex ei quoad

praecedentiam anteponeret . Id manifestius quoque, si oporteret, redde

retur considerando quod, si a rgumentum istud de iure quaesito non tol

lendo in casu valeret, valeret pro omnibus et singulis Capitulis, et ideo

in nullo Capitulo locum haberet praescriptum can. 370. Enimvero in

omnibus et singulis Capitulis, pr ima dignitas, in functionibus choralibus

et capitularibus, super Vicario Generali qui ut simplex canonicus acce

deret, praecedentiam habebat ante Codicem.

Codicem autem immutasse de facto ius antea in hac parte vigens,

res est manifesta: immo leges de praecedentia in Codice contentae sunt

et apparent ex illis legibus quae « totam de integro ordinant legis prioris

« materiam » (can. 22) et ideo ad no rmam can. 6, n. 1, quaslibet leges

sive part iculares sive contrarias omnino abrogant . Enimvero in Codice

pr imum (can. 106) inveniuntur normae generales, perspicuae illae ac

omnino rationabiles, hanc mater iam ordinantes , quae singulis locis variis

muner ibus applicantur, utpote nominat im in can. 370 officio Vicarii Gene

ralis. F rus t ra quid simile perquires in toto corpore iuris (cfr., v. g.,

can. 1 et 15, X, de maior, et obed., I, 33 ; Ex t ra v. Ioann., XXII eod;

Conc. Trid., sess. XXV, can. 6 et 17 de ref.): ubi nonnisi lacinias inve

nies, praeter quas, ad moderandum ius praecedentiae, non supererat

nisi congeries resolutionum S. R. C, a tque usus et observantia. Signanter

circa munus Vicarii Generalis ex densa et intricata sylva decisionum

S. R. G. id demum erui potera t : Vicario Generali deberi pr imum locum

ante Capitulum non exclusis dignitatibus, tam absente quam praesente

Episcopo (quamvis hoc pos t remum magis erat controversum) si inter-

veniebat ut Vicarius Generalis et in habitu vicariali, non au tem si uti

canonicus et in habi tu canonicali. Id autem praeterquam satis incon

gruum esset, quum Vicarius Generalis cogeretur vel distributiones cho

rales (in pr ima hypothesi); vel praecedentiam (iri altera) amittere, non


ubique erat receptum r immo quum ea de causa controversiae et lites

et rixae non cessarent, universale remedium inventum fuerat, s t andum

esse hac in re consuetudini cuiusque ecclesiae (Ferraris, sub voc. Vicarius

Generalis).

Merito i taque Codex totam ex integro hanc mater iam ordinavit non

modo praecedentiam definiens quoad singula munera, sed etiam principia

generalia s ta tuens unde illae singulae sanctiones aest imarentur . In nostra

specie can. 370 prona est applicatio ho rum principiorum prout can. -106

ponun tu r : ibi enim legitur: « 1) qui alius personam gerit ex eadem

« obtinet praecedentiam ; 2) cui est auctori tas in personas sive physicas

« sive morales-eidem est ius praecedentiae supra illas »: quae duo prin

cipia evidenter obtinent in munere Vicarii Generalis respectu cuiuslibet

membri aut dignitatis Capituli et etiam integri Capituli (cfr. can. 368),

quum ille teneat locum Episcopi et habeat iurisdictionem in omnes et

singulos clericos dioecesis, non exclusis canonicis et dignitatibus eccle

siae cathedralis. I taque ordinata noviter ex integro ad normam h o r u m

principiorum materia de praecedentia Vicarii Generalis, iam nullo modo

a t tendendum est ad obsoletam distinctionem Vicarii assistentis in quali

tate, seu melius, in habi tu vicariali, et in qualitate, seu potius, in habi tu

canonicali : vicissim, quum ex hisce principiis, merito Codex negaveri t

Vicario Generali praecedentiam in clericum charactere episcopali fulgen

tem, qua tenus ipse eodem careat, cessavit omnino quod satis commu

niter t radebant Auctores (cfr. r. g., Leurenium, de Vic. Gener., q. 41):

Vicarium nempe Generalem praecedere ceteris canonicis, tametsi aliqui

ex illis consecrationem Episcopalem recepissent.

Ceterum, quod att inet distinctionem vestis vicarialis et vestis cano

nicalis, haud immerito quis coniiceret eam excogitatam esse ad tollen

dum altera manu quod altera concedebatur. Tenebant enim Doctores,

Vicarium Generalem nisi vestibus canonicalibus indutus suae receptionis

occuparet stallum, non lucrare distributiones (cfr. Ventriglia, Prax.,

Lotter, De benef., I, q. 16, n. 63 ; Barbosa, De canon., c. 18, n. 32). Quo

pacto Vicario Generali in choro de facto praecedentiam negabant ; nam

si Vicarius Gen. non est canonicus, nihil habet in choro faciendum:

chori enim nomine non intelligitur locus materialis, sed consessus offi

cium divinum in loco chori peragent ium. Si i taque explicite Codex

Vicario Generali praecedentiam servat etiam in choro, eidem illam ser

vat etiam quando ut canonicus, veste canonicali indutus ad no rmam

can. 409, ibi praesens es t : non enim in choro praesens, sed t amquam

absens a choro censeretur iuxta praefatum canonem, si in veste cano

nicali non accederet.

ACTA, vol. XI, Q. 10 — 1-9-919. 24


R E S O L U T I O . - Emi Pa t res S. G. Concilii in plenariis comitiis diei

17 maii, supra enunciat is dubiis^" propositis, r espondendum censuerunt

Ad utrumque: affirmative. Quam resolutionem SSmus D. N. Benedictus

div. Prov. P P . XV, referente infrascripto S. C. Secretario in Audientia

insequentis diei 18, approbare et confirmare dignatus est.

I. M O R I , Secretarius.


N U C E R I N A P A G A N O R U M SEU S A L E R N I T A N A

B E A T I F I C A T I O N I S ET CANONIZATIONIS SERVAE D E I P H I L U M E N A E IOANNAE GENO

V E S E E T E R T I O O R D I N E S. FRANCISCI . '

In civitate Nuceriae Paganorum ortum duxit, sancte vixit pieque

obiit, die 12 decembris anno 1864, in aetate viginti et novem annorum,

Ph i lumena Ioanna Genovese, e Tertio Ordine Sancti Francisci, cuius

corpus in ecclesia Conventus Ordinis Fra t rum Minorum, Sanctae Mariae

Angelorum dicata, nunc quiescit. Haec Virgo, mente et corpore candida,

f loruit sicut f i l ium, suae virtutis fragrantiam undequaque circumfundens,

innocentia et poenitentia mirifice consociatis. E piis honest isque parenti

bus Paulo Genovese et Maria Petrorino in lucem edita, die 29 octobris

anno 1835, sacramento baptismi subito regenerata est. Inde ab infantia

futurae abst inentiae por tendebat indicia et, a ludis pueril ibus aliena,

solitudinem quaerebat , ubi sola coram Deo orat ionem Dominicam, salu

tat ionem angelicam aliasque preces libentissime ingeminabat. Septennis,

i r ruente imbre per urbem, aquis fere obruta, Deo adiuvante, incolumis

evasit. Ad pr imam Synaxim admissa, etiam ad vir tutum incrementa

st imulos sensit alacriores. Genitoribus et magistris obediens et subie

cta, ita pia et modesta aest imabatur , ut ceteris puellis indigitaretur in

exemplum. Rei familiari ac domesticis muniis etiam humilioribus, veluti

ancilla, sedulo incumbebat . Sibi suaeque famulae quae, iussu matris ,

fluentes eius crines ornat ius concinnabat , in memoriam revocare sole

bat Christum, cui crines passi et direpti erant . Simili cogitatione et sensu


ducta, vultum et vestes etiam maculis deprimebat, ut, non mundo et

hominibus, sed Deo et Domino nostro Iesu Christo unice placeret.

Sanctorum vitas assidua lectione ac meditatione percurrens, maxime

delectabatur in gestis sanctae Veronicae de Iulianis, sancti Iosephi a

Cupertino et sanctae Rosae Limanae. Quadam die sagum induta, lum

bos fune praecincta et Crucifixi s imulacrum gestans, occurrit matr i

eique dicit se ad vir tutem Rosae Limanae imi tandam vehementer inci

tari a tque in eius fidem et clientelam se conferre, ut tu tum in pericu

lis inveniret refugium. Patent ibus hisce signis vitae exterioris facile

excogitavit al iquam religiosam Familiam ingredi, probe sciens quod, ad

perfectionem adipiscendam, ingens in secessu subsidium positum est.

Deus tamen aliter disposuit. Tunc, annuente genitrice, castitatis, pau

pertatis et obedientiae votis se Phi lumena obstrinxit a tque in perpe

tuum se Deo devovit. Quae quidem vota p r i t a t im emissa, deinceps

eius conscientiae moderator, Dominicus Ramaschiello, postea Episcopus

S Agatae Gothorum, publice ac rite suscepit in templo S. Matthaei

Apostoli. Per fidelem votorum observantiam alacri cursu ad vitae per

fectionem et caritatem in Deum intendebat pia Virgo quindecim annos

tan tum agens; sed illico, tumore ossi in sinistra eius gena suborto et

crescente, ita tota ipsius facies intumuit , ut operationem chirurgicam

subire debuerit quam, forti animo, absque ullo questu, sustinuit, in

Christi s imulacrum e cruce pendentis oculis defixis. De accepto sana

tionis beneficio memor et grata, statim ecclesiam adivit et preces coram

SSmo Sacramento in grat iarum actione fundere festinavit. Eius virtus

etiam resplenduit , labore assiduo et quotidiano, adsistens fratri s¿io

sacerdoti aegrotanti Vincentio, donec hic, sacramentis Ecclesiae refe

ctus et sororis caritate recreatus, animam exhalavit. Mox ipsa Philu

mena, sontico morbo correpta, quum nec medici etiam peritissimi, nec

remedia praescripta, nec balnea, marina Neapoli sumpta, al iquem salu

tarem effectum obtinerent, inter vehementes cruciatus levamen et sola

tium caeleste experiebatur a frequenti sacri Convivii communione.

Biennio post, quum diutinus et fastidiosus morbus paulum remisisset,

tum studio perfectionis, tum pietate, quam inde a teneris annis erga

seraphicum Patrem Franciscum ferebatur, Dei Famula permota, Tertio

Ordini franciscali nomen dedit, ut, ad humilem Christi eiusque servi

fidelis Francisci sequelam, ter rena despicere, caelestia acquirere et in

amore et amplexu sanctae crucis, omnia, ad patr iam peregrinanti adversa,

superare contenderet. Seraphico ideo poenitentiae habi tu induta, exempla

sibi proposita usque ad mortem studui t referre et feliciter expressit per

maiorem rerum fluxarum contemptum, animi corporisque candorem,


vitam paeni tentem et var ia caritatis opera. Interim parenti , lenta paralysi

affecto et in lecto decumbenti , per t r iennium et ul t ra sine intermis

sione, veluti angelus, adstitit , a tque intirma infirmum et patiens patien

tem omnigenis modis usque ad ipsius obitum consolari sategit. Tandem

Phi lumena, gravibus et Ipsa ac diuturnis laboribus et morbis fracta et

vexata, dum fervido orandi studio a tque effusiore in Deum pietate,

necnon peculiari in Deiparam Virginem aliosque sanctos Gaelites devo

tionis affectu plena, aftlictae carni levamen afferebat et spiritualem

quandam dulcedinem degustabat , in aetate adhuc f iorente, ob vehe

mentiorem inveterati morbi vim ad extremum deducta, Nuceriae Paga

norum, die 12 decembris anno 1864, obdormivit in Domino. Licet vita

Servae Dei, in suo brevi cursu, to ta fuerit abscondita cum Christo in

Deo, eiusque virtutes in templo et inter domesticos parietes potissimum

duxe r in t , t um ex indole puellae, a mundo prorsus alienae, ne conta-

minaretur , t u m ex gravibus et fere continuis infirmitatibus, quibus ipsa

et consanguinei sui afflictabantur, nihi lominus ad exteros et ad suos

praecipue concives eius sanctitatis fama devenit. Post eius vero pretio

sum obitum, per frequentiam fidelium ad sepulcrum, per vitae narra

tionem et lectionem, per imaginum requisit ionem et distributionem,

accedentibus quoque signis et prodigiis, quae a Deo pat ra ta ferebantur

ob interventum eius servae fidelis, haec ipsa sanctitatis fama magis

in dies clara et diffusa invaluit, et usque in praesens florida viget in

civitate et dioecesibus Nucerina Paganorum, Salernitana, Neapolitana,

aliisque locis. Eapropter Processu Ordinario Informativo super eadem

fama constructo et ad Sacram Ri tuum Congregationem transmisso,

quum, servato iuris ordine, et peracta revisione scriptorum, ornnia in

p romptu essent, ut ad ulteriora procedi possit, instante admodum

Rev. P. Francisco M. Paolini, Ordinis F ra t rum Minorum et hu ius Cau

sae Postulatore, a t tent isque litteris postulatori is complurium Rmorum

Archiepiscoporum et Episcoporum, necnon canonicorum, parochorum,

religiosorum ac piarum Congregationum utr iusque sexus, praesertim

dioecesium Nuceriae Paganorum, Salerni tanae et Neapolitanae, alio

rumque virorum et mulierum illustrium, rogante etiam Rmo P. Sera-

phino Cimino, ministro generali Ordinis F ra t rum Minorum, suo et totius

Ordinis nomine, Eftlus et R m u s Dnus Cardinalis Vincentius Vannutelli,

Episcopus Ostiensis et Praenest inus , decanus sacri Collegii et eiusdem

Causae Ponens seu Relator, in Ordinario sacrorum r i tuum Congrega

tionis Coetu, subsignata die ad Vaticanas aedes coadunato , sequens

dubium discutiendum proposui t : An signanda sit Commissio Introdu

ctionis Causae in casu ad effectum de quo agitur? Et Emi ac Rmi Pa t res


sacris tuendis ri t ibus praepositi , post relationem ipsius Emi Ponent is ,

audito, tum voce tum scripto, R. P. D. Angelo Mariani, Fidei promo

tore generali, omnibus accurate perpensis, rescribendum censuerunt :

Signandam esse Commissionem Introductionis Causae, si Sanctissimo pla

cuerit. Die 22 iulii, anno 1919.

Facta pos tmodum de his Sanctissimo Domino nostro Benedicto

Papae XV per infrascriptum Cardinalem sacrae Rituum Congregationi

Praefectum relatione, Sanctitas Sua Rescriptum eiusdem. Sacrae Con

gregationis ra tum habens , propria manu signare dignata est Commis

sionem Introductionis Causae Beatificationis et Canonizationis Servae

Dei Philumenae Ioannae Genovese, e Tertio Ordine S. Francisci, die 23,

eisdem mense et anno.

83 A. CARD. Vico, Ep. Portuen. et S. Rufinae,


L. % S.



ACTA TRIBUNALIUM

SACRA ROMANA ROTA

A R G E N T I N E N .

N U L L I T A T I S MATRIMONII ( L E I C H T E R - K E R N )


anno quinto, die 1.8 novembris 1918, BR. PP. DD. Guilelmus Sebastianelli,

Decanus, Ponens, Maximus Massimi et Iulius Grazioli, Auditores de

turno, in causa Argentinen. - Nullitatis matrimonii, inter Annam Kern,

actricem, repraesentatam per legitimum procuratorem ex officio deputa

tum Sac. Alphium D'Agata, advocatum, et Maximilianum Leichter, inter

veniente et disceptante in causa Brno Substituto Defensoris vinculi ex

officio, sequentem tulerunt definitivam sententiam.

Anna Kern, catholica, illicitis indulgens amoribus, filium habui t a

Maximiliano Leichter, lu therano. Cum deinde ru rsus u te rum gestasset,

a fratre fuit derelicta et ab aedibus alienata. Quare, ut sibi ac proli

consuleret, coacta est cum amasio maritale vinculum inire per r i tum

civilem die 30 ianuarii anni 1902 in civitate Muelheusen, spem fovens

contrahendi postea coram Ecclesia. Illic tamen iurgia et contentiones

vitam communem agi tarunt , quibus post decennium finis impositus

fuit per divortium, a civili magistratu obtentum die I a decembris 1912.

Mulier, suae libertati rest i tuta, die 2 februarii 1914 nupt ias pari ter

civiles contraxit cum Ioanne Bulker, viro catholico. Cupiens praeterea

cum eodem matr imonium quoque ecclesiasticum celebrare, a Curia

Argentinensi petiit declarationem nullitatis prioris sui coniugii initi

cum M. Leichter. Processu ad no rmam iuris instructo, die 30 iunii 1915

sententia prodiit actrici favorabilis, a qua, appellatione interposita a

vinculi vindice apud iudices Metenses, qui, vi indulti apostolici diei

10 iunii 1910, Tr ibunal secundae instantiae consti tuebant, isti matr imo

nium validum declararunt. Pr imae et secundae instantiae dissentienti

bus iudicibus, actrix ad H. S. Auditorium provocavit, et hodie tertio

causa proponi tur disceptanda sub assueta formula dubii : An constet de

nullitate matrimonii in casu%

S. Bomana Bota 359

Ius quod spectat. - Concilium Trident inum, in cap. I, sess. XIV, De

reform, matrim., decrevit irr i ta et invalida esse matr imonia, quae non

contraherentur coram parocho et duobus aut t r ibus testibus : decernens

insuper ut conciliaris dispositio « in unaquaque paroecia suum robur

« post triginta dies habere incipiat, a die primae publicationis in eadem

«paroec ia factae numerandos ». In locis i taque in quibus non est pro

mulgatum Tridentinum valet matr imonium quacumque forma celebre

tur, dummodo adfuerit consensus; matr imonium enim facit par t ium

consensus, qui nulla h u m a n a auctoritate, neque ecclesiastica, neque

civili, suppleri valet (Codex Iuris Canonici, can. 1081, § 1). Quaestio

autem institui potest an in iisdem locis contrahentes matr imonium,

quod vocant, civile, valide contrahant . Ratio dubitandi ex eo petenda

est quod Ecclesia huiusmodi matr imonia constanter reprobaverit . Emus

Gasparri quaestioni respondet dis t inguendo: « Si partes - ait - habiles

« s u n t iuxta Ecclesiae leges et actum civilem ponentes ante matr imo-

« nium coram Ecclesia, intenderint verum matr imonium, actus civilis

« est verum matr imonium, non quia lex civilis servata est, sed quia

« nihil deest iuxta Ecclesiae legislationem necessarium ad matrimonii

« validitatem » (De matrimonio, n. 1526, edit. 3 a). Eadem habet Wernz :

« Contrahentes sponsi, sive catholici, sive acatholici baptizati, qui lege

« tr identina non sunt adstricti in mere civili matrimonii celebratione,

« etsi illicitum, tamen validum ineunt matr imonium, dummodo inten-

« tionem habeant verum contrahendi matrimonium, neque aliud obstet

« canonicum impedimentum : at si civilem t an tum velint performare

« caeremoniam, quam ex ipsorum intentione sequatur in Ecclesia coram

« ministro cultus verus contractus matrimonialis, religiose celebrandus,

« o m n i valore caret matr imonium civile» (Ius Decret., IV, n. 207). Cano

nistis consonant Moralistae, quorum princeps, in sua Summ, theol, mor.,

p. III, n. 443, not. I, haec scribit: « Quamobrem si. ubi matr imonium

« valide contrahitur, et alter ex eis in tendant civilem dumtaxat r i tum

« peragere (quod est p raesumendum, quia matr imonium graviter illici

te tum foret) hoc ne intelligi quidem potest ». Hanc doctrinam sequutum

fuit nostrum Tribunal in Colonien., 27 augusti 1910, coram Pers iani ; in

Argentinen., 23 februarii 1912, coram Heiner; in Colonien., 10 iunii 1912,

coram Mori, etc.

Ad rite vero cognoscendum quodnam fuerit praecise obiectum

voluntatis contraent ium in ritu civili peragendo, an nempe mera caere

monia vel verum matr imonium, perpendere necesse est personarum,

loci ac temporis circumstantias. I ta si agatur de catholicis, qui sua

munera religiosa implent , p raesumendum est volitum fuisse tan tum

360 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale

r i tum civilem prouti talem, non vero matr imonium; tales enim catho

licos catholice operari censendum est. A fortiori valet haec praesum

ptio si consuetudo adest ut coram magistratu mera tan tum caeremonia

peragatur, et postea in ecclesia matr imonium celebretur; quilibet enim

praesumitur sese conformari consuetudini loci, ubi agit. Cohaerenter ad

haec S. C. Concilii, die 12 augusti 1882, nullum declaravit matr imo

nium initum Londini a quadam Maria catholica cum quodam Paulo

graeco-schismatico. Quam decisionem referens Card. Gasparri , in opere

cit., n. 906, haec adnota t : « Petitio nullitatis pluribus inni tebatur capi-

« t ibus, sed putamus rat ionem decidendi hanc fuisse. Maria scilicet

« coram magistrati civili vulgo Registras non intendit verum matrimo-

« nium, sed sponsalia. Id suadebatur ex eo quod in Gallia, ex consueta

« catholica educatione receptisque moribus , omnes ret inent civilem actum

« n o n esse verum matr imonium, uti iudex Parisiensis tes tab i tur , e t

«p rae t e r ea id satis probabatur ex depositione tum Mariae, tum etiam

« Pauli , quam alii quoque testes confiraiabant ».

Modo ad faôtum.- Cl. Wernz (loc. cit., n. 163 in fine) animadvert i t

in al iquibus regionibus, quam ipse enumerat , iampridem a fide catho

lica alienis, postea sive per expressam publicationem, sive per longevam

observantiam caput Tametsi in aliqua parochia publ icatum fuisse, ut

accidit Argentorati inde a tempore Ludovici XIV, Baltimorae, Berolini

et .in cimiate Muelheusen, quibus tamen in locis « soli Catholici lege

« irr i tante Concilii Tridentini l igabantur ; immunes vero erant omnes

«acathol ic i baptizati, etiamsi cum parte catholica contraherent mixtum

« matr imonium ». Notandum ulterius est in Germania catholicorum

opinionem esse communem, matr imonium mere civile non esse verum

et proprie dictum matr imonium in sensu christiano. Hoc asseri tur et

fuse proba tur in Argentinen., 23 februarii 1912. Quod intelligendum est

non solum de matrimoniis , quae a catholicis contrahuntur , sed de

matrimoniis quoque mixtis: quidquid enim sit de par te acatholica, pars

catholica in iisdem adiunctis invenitur ac catholici omnes ; quae proinde,

si suis officiis satisfaciat, nulla ratio est ob quam, quoad eius consensum,

iudex non debeat uti normis communibus pro matrimoniis catholico

rum. Hoc tenuerunt iudices primae instantiae, in qua legitur « esse

« populo christiano persuasum. . . contractum civilem non esse matri-

« monium validum » : et tes ta tur parochus Holb a iudicibus eiusdem

instantiae excussus: « A mon avis - ait - cette idée de la nécessité d 'un

« mariage catholique est l 'opinion générale parmi nos gens. Dans ma

« paroisse j ' a i beaucoup de mariages mixtes clandestins, et les catho-

S. Bomana Bota 361

« liques sont tous très étonnés quand je leur dis que leurs mariages

« mixtes clandestins peuvent être valides ».

Neque contrarium evincunt verba, quae leguntur in epistola S. U. I.

Archiepiscopo Colonien, diei 2 iulii 1892: « Praesumpt io stat non pro

« nullitate, imo vero pro validitate u t rorumque matr imoniorum (i. e.

« mixtorum, sive civiliter, sive coram ministro acatholico clandestine

« contractorum), quae ibidem a iure tr identino e x i m u n t u r » . Etenim

1) dicendum S. Congregationem memora ta declaratione nulli respondisse

quaestioni, quae fuerit sibi ab Archiepiscopo Coloniensi proposita, eam

que declarationem in ea parte epistolae reperiri , in qua praefatum

Archiepiscopum monet deterrendos esse f ideles ne matr imonia mixta

celebrent ; proinde non agitur de vera ac proprie dicta decisione iuri"

dica. Nec 2) S. U. Inquisitio absolute omnino statui t in dubio semper

s tandum esse pro validitate matr imoniorum mixtorum, quae fuerint

civiliter contracta. Etenim post relata verba legitur « et in casibus dif-

« facilioribus recurrendum ad S. Sedem », quod inutiliter addi tum fuis

set si semper in dubio pro validitate dictorum matr imoniorum s tandum

esset. Praetereundum tandem non est quod citata declaratio ad sum

mum respiceret et valeret pro Archidiocesi Coloniensi, at tento quod in

hac Archidioecesi, sicut et in dioecesibus Trevirensi, Paderbornensi et

Monasteriensi, ex dispositione Pii VIII, diei 25 martii anni 1830, permis

sum fuerit, ut matrimonia mixta non reservata forma tr ident ina contrahi

deinceps valide possent, unde praesumptio oriri potuit catholicos in

genere rescire matr imonium quandoque, seu certis in rerum adiunctis

valere etiam coram Deo, etsi in facie Ecclesiae non fuerit celebratum.

Hisce prae oculis habitis, p raesumendum est Annam Kern voluisse

coram magistratu civili meram caeremoniam peragere, nam catholica

erat, nec officia religionis negligebat; parochus enim tes ta tur : « Iis

« (Anna Kern et I. Bulker) accomplissent leurs devoirs de chrétiens

« au tan t qu'ils peuvent le faire ».

Praesumptioni favent acta processualia. Etenim actrix in suo libello

introductivo declarat: « Quoique nous cohabitions, je n'ai j amais con-

« sidéré ce mariage comme valide, et aussi après le mariage civil ».

Quare sponsum perducere volebat ad matr imonium coram Ecclesia

celebrandum. « J 'essayais d 'amener mon mari à faire bénir notre mariage

« à l'Eglise catholique, mais sans aucun succès ». Quod confirmat in

depositione iurata coram iudice. Ait enim : « Je savais que le mariage

« civil ne suffisait pas pour constituer un mariage valide... Je lui (i. e.

« Leichter) ai dit que ce n'était pas bien de vivre ensemble de cette

«man iè re , si nous ne nous marions pas à l'Eglise. Je croyais toujours

36ü2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

«pouvo i r encore l 'amener à le faire: mais lui se moquait de moi ».

Fidem praebendam esse mulieris depositioni affirmat parochus, qui ad

quaes i tum: « Tenez-vous dignes de foi Monsieur Burckel et Anna

« Kern », respondit : « Oui je les crois dignes de foi ; car ils auraient

«faci lement pu donner des réponses plus favorables».

Depositio actricis firmatur a test ibus. Ita praefatus parochus ait :

« J 'avais vraiment l ' impression que, dès les commencements , elle (Anna)

« était vraiment persuadée d'elle-même que son mariage civil n 'était

« v a l i d e » . Andreas autem Glotz, in ter rogatus : « Etes-vous personnelle-

« ment convaincu qu 'Anna Kern a considéré comme invalide devant

« Dieu son mariage contracté à la mair ie? », respondit : « Oui ». His acce

dunt duae mulieres ab actrice adductae. Pr ima, i . e. Emma Diener-

Stoekli, haec habet : « Quand ils avaient des disputes, Madame Kern

«d i sa i t souvent à son mar i : " Je suis libre, je puis de nouveau te quit-

« ter „ ». Altera autem, i. e. Lina Meier: « Quand ils se disputaient,

«Madame Kern disait souvent à son mari, qu'elle pouvait de nouveau

« l e quitter, puisque elle n 'était pas mariée à l 'Egl ise». Iamvero ratio

ab Anna adducta, ob quam poterat a Maximiliano divertere, nullam

vim haberet , si sponsa putasset contractu civili cum eo inito verum

matr imonium contraxisse.

Opponit Rev. Subst i tutus vinculi defensoris, quod dubitari potest an

anno 1912, « quo civile foedus cum Maximiliano Leichter Anna con-

« traxit , illa revera hanc opinionem habuer i t ». At concedimus praefatas

depositiones, in se t an tum inspectas, non probare voluntatem actricis

tempore quo civiliter nupseri t ; at denegandum non est quod, inspectis

iis, quae matr imonium subsequuta fuerunt, iure meritoque deduci potest,

quaenam fuerit ipsius actricis mens in matrimonii celebratione.

Obiicitur deinde incredibile fere esse Annam matr imonium civile

nul lum reputasse et per integros decem annos cum viro cohabitasse,

non obstant ibus verberibus, aliisque vexationibus, quibus sub ic ieba tur .

At haec omnia nec probant , nec praesumere faciunt Annam retinuisse

validum contractum civilem. Etenim ipsa, a fratre derelicta et e domo

expulsa, censuit non posse aliter suae egestati consulere, quam cum

proprio amasio ins taurare cohabitationem, quae, si ritu civili t an tum,

non autem ecclesiastico, inita fuit, hoc unice a viri reluctantia repeti

debet, uti supra dictum est.

Post haec inutiliter prorsus affirmatur Annam Kern laborasse errore

iuris circa validitatem matrimonii civilis, qui error nec opponitur con

sensui matrimoniali , nec nuptias irritat. Nam matrimonium in specie

invalidum et nullum dici debet non ex errore iuris, quo Anna labora-

S. Bomana Bofa 363

bat, sed ex pluribus circumstantiis, quae, insimul iunctae, demons t ran t

non adfuisse consensum maritalem.

Quibus omnibus rite diligenterque perpensis, Nos infrascripti Audi

tores de turno, pro Tribunali sedentes et solum Deum prae oculis

habentes, Christi nomine invocato, decernimus, declaramus et defini

tive sentent iamus constare de matrimonii nullitate in casu.


nalium, ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram defini

t ivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam sacro

rum Canonum et praesertim cap. 3, sess. XXV, De reform., Concilii


efficacia et oppor tuna pro rerum adiunctis exst i tura sint.

Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, 18 novembris 1918.


Maximus Massimi.

Iulius Grazioli. L. © S .

Ex Cancellaria, die 30 decembris 1918.





La mattina di martedì 8 luglio 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Preparatoria, nella quale, con l'intervento degli Emi e Rmi Signori Cardinali e col voto dei Rmi Prelati e dei Consultori teologi componenti la medesima, si è discusso il dubbio intorno al martirio, la causa del martirio e i segni o miracoli dei Servi di Dio Carlo Luanga, Mattia Marumba e Compagni, uccisi, come si asserisce, in odio alla Fede nel-POuganda, nel Vicariato Apostolico di Victoria-Nyanza.

Martedì 22 luglio 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione Ordinaria dei S. Riti, nella quale al giudizio degli Emi e Rmi Signori Cardinali componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie :

1) introduzione della Causa di beatificazione, ossia dichiarazione del Mar

tirio, dei Servi di Dio Friacrio Tobin da Kilkenne e Giovanni Battista Dow-

dall da Ultonia, dei Minori Cappuccini, uccisi, come si asserisce, in odio alla

Fede in Irlanda;

2) introduzione" della Causa di beatificazione e canonizzazione della

Serva di Dio Filomena Giovanna Genovese, Terziaria Francescana;

3) intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Pietro Casani,

sacerdote professo dei Chierici regolari delle Scuole Pie;

4) intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Maria Pussepin,

Fondatrice delle Suore della Presentazione di Maria Ssma di Tours;

4) e parimenti intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio

Maria Giuseppa Rossello, Terziaria Francescana, Fondatrice delle Figlie della

Misericordia in Savona.

Martedì 12 agosto 1919, presso T Emo e Rmo Signor Cardinale Gaetano Bisleti, Ponente della Causa di Beatificazione e Canonizzazione della Ven. Vincenza Cerosa, Confondatrice dell'Istituto delle Suore della Carità in Luere, diocesi di Brescia, si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Antipreparatoria, nella quale dai Rmi Prelati Officiali e dai Consultori teologi della medesima, si è discusso il dubbio sopra l'eroismo delle virtù esercitate dalla stessa Venerabile Serva di Dio.


S . C O N G R E G A Z I O N E P E R L A C H I E S A O R I E N T A L E

DIFFIDA

È venuto a notizia di questa S. Congregazione che un certo P. Nicolas, di rito copto, va raccogliendo elemosine « per gli orfani orientali e per le chiese distrutte dai turchi ». Si rende noto agli Eccmi Vescovi che il predetto P. Nicolas è persona del tutto sconosciuta alla S. Congregazione pro Ecclesia Orientali, nè dalla medesima ha avuto alcuna autorizzazione a questuare. Qualora però la carità dei buoni i edeli volesse venire in aiuto dei poveri copti, potranno le Curie rimettere le elemosine raccolte alla Segreteria della S. Congregazione pro Ecclesia Orientali «(piazza Scossacavalli, 65), la quale, essendo bene informata delle condizioni di quei cristiani, potrà distribuire i soccorsi là dove se ne sente maggiore il bisogno.


NOMINE

Con biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare: .

30 luglio 1919. L'Eino signor Cardinale Gaetano Bisleti, Protettore della Congregazione delle Umili Figlie del Monte Calvario.

» » » L' Emo signor Cardinale Oreste Giorgi, Protettore della Congregazione delle Figlie Povere di S. Giuseppe Ca-lasanzio.

» » » Il Revmo P. Luigi Bondini, segretario generale dei Minori Conventuali, Consultore della Sacra Congregazione del Concilio.

1 agosto » L'Eöio signor Cardinale Andrea Frühwirth, Protettore dell'Istituto delle Suore di Sant'Agnese, che hanno la Casa Madre a Fond du Lac.

» >> » L'Emo signor Cardinale Donato Sbarretti, Protettore dell'Istituto delle Suore di Carità di Halifax.

22 » » Il Revmo P. Augusto Sordet, Redentorista, Consultore della Sacra Congregazione dei Religiosi.


Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare :


1919. Mons. Alessandro Mac Kintosh, della diocesi di Argyll. -» Mons. Patrizio Morris, dell'archidioeesi di S. Andrea ed

Edimburgo.

» Mons. Tommaso Alessio, dell'archidioeesi di Benevento.


16 maggio 1919. Mons. Pietro M. Cauley, della diocesi di Erie. 29 luglio » Mons. Giuseppe Stillemans, residente a New York. 1 agosto » Mons. Giuseppe Stambulie, corepiscopo del Patriarcato An

tiocheno dei Siri. m • y

» » » Mons. Giuseppe Giorgi, corepisc. del medesimo Patriarcato. » » » Mons. Efrem Hicari, corepisc. del medesimo Patriarcato. » » » Mons. Raffaele Gibri, corepisc. del medesimo Patriarcato.

ONORIFICENZE


morificenze :

La Commenda dell'Ordine Piano:

1 agosto 1919. Al sig. Giulio De Galarza y Perez Castañeda, conte di Ga-larza, Ministro di Spagna nel Perù.


24 luglio 1919. Al sig. Antonio Cordes, della diocesi di Paderborn. 2 agosto » Al sig. Maurizio Guglielmo Yan Vollenhoven, Ministro di

Olanda a Bruxelles.


4 agosto 1919. Al sig. cav. Ernesto Soenens, dell'archidioeesi di Malines.


24 luglio 1919. Al sig. Edoardo Isphording, della diocesi di Paderborn. 25 » » Al sig. Enrico Ludovico Pietro Agostino Berends, della

diocesi di Breda.

31 » » Al sig. Guglielmo Adriano Beukers, della dioc. di Harlem.

20 luglio 22 »

30 »


fi Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare:

29 luglio 1919. Al sig. Alfredo Giuseppe Radelet, capitano comandante dell'esercito Belga.


7 agosto 1919. Al sig. dott. avv. Michele Perea, dell'archid, di Montevideo.

La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa:

28 luglio 1919. Al sig. Gonzalo Saverio DAlmeida Garret, della diocesi di

Portalegre. "

9 agosto » Al sig. Antonio Dreesmann, dell'archidiocesi di Utrecht.


11 giugno 1919. Al sig. Giulio Peruzzi, dell'archidiocesi di Firenze.


Con Biglietti di S. E. Rina Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare:

Camerieri Segreti soprannumerari di & £. :

30 settembre 1918. Mons. Francesco Salesio M atwykiewicz, della diocesi di Prem i si ia.

29 gennaio 1919. Mons. Stefano Skoczinski, della diocesi di Cracovia. 7 giugno » Mons. Ignazio Klopotowski, della diocesi di Lublino.

26 luglio » Mons. Pietro Giurazza, della diocesi di S. Angelo de' Lombardi e Bisaccia.

29 » » Mons. Edoardo Quaranta, della diocesi di Montecassino.

» » » Mons. Pietro Paolo Ceratto, della diocesi di Cuneo.

» » » Mons. Ermenegildo Pellegrinetti, dell'archidiocesi di Lucca.

1 agosto » Mons. Mlippo Monti, della diocesi di Bergamo.

4 » » Mons. Giacinto Piñeiro y Soto, dell'archidiocesi di S. Giacomo di Compostella.

7 » » Mons. Ambrogio Martínez Lozano, della diocesi di Cadice. » » » Mons. Antonio Vilaplana y Forcado, della diocesi di Vich.

» » » Mons. Giovanni Rogers, dell'archidiocesi di S. Francisco

in California.


1 agosto 1919. Mons. Filippo O' Ryan, della medesima archidiocesi.

19 » » Mons. Riccardo Bartoloni, dell'archidioeesi di Firenze.

» » » Mons. Enrico Infalt, della diocesi di Lussemburgo. » » » Mons. Stanislao Adamski, dell'archidioeesi di Gnesna e

Posnania. 23 » » Mons. Nehmatalla Tohmé, delFarchid. Maronita di Cipro. » » » Mons. Nehmatalla Asmar, della medesima archidiocesi.

» » » Mons. Nehmatalla Aad, della medesima archidiocesi.

» » » Mons. Giuseppe Hayek, della medesima archidiocesi.


29 gennaio 1919. Mons. Rodolfo Wimmer, dell'archidioeesi di Vienna.

» » » Mons. Ferdinando Heinz, della medesima archidiocesi.

24 aprile » Mons. Gonçalo Casimiro Nogueira, del Patriarcato di Li

sbona.

19 maggio » Mons. Federico Pesendorfer, della diocesi di Linz.

» » » Mons. Enrico Binder, della medesima diocesi.

9 agosto » Mons. Baldassare Hofer, della diocesi di Secovia.

» » » Mons. Mariano Castel y Moya, della diocesi di Teruel.

N E C R O L O G I O

31 luglio 1919. Mons. Domenico Gasparo Lancia di Brolo, arcivescovo di

Monreale.

14 agosto » Mons. Romolo Molaroni, vescovo di Macerata.

24 » » Mons. Vincenzo Tasso, vescovo di Aosta.

Mons. Efrem Giesen, vescovo titolare di Palto, Vicario Apo

stolico dello Scian-ton settentrionale (Cina).

Annus XI - Vol. XI 1 0ctoferisLÌ91& Num. 11




I

R E S T I T U I T U R ECCLESIA SANCTAE IUSTINAE, PATAVII SITA, IN ABBATIAM BENE

DICTINAM.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Inclyta Benedicti Patr is familia iugiter per saecula de religione non minus quam de civili societate

optime merita est. Dum enim Benedicti alumni Evangelii lumen in

Europam fere universam provexerunt, in Ordinis illius coenobiis, veluti

munitissimis in arcibus, media praesert im aetate, inter bella et tumul tus ,

a barbarorum incursionibus liberales omne genus artes tu tum obtinue

runt asylum. Celeberrima plura enumerantur coenobia benedictina,

a tque haec inter eminet vetust issimum monaster ium ad sanctae Iust inae,

Patavii conditum, de quo iam inde a saeculo VII fit mentio. Ab Hun-

garis, Italiam vastant ibus , combustum et saeculo x denuo exstructum,

ad splendoris apicem pervenit saeculo xv, cum idem monaster ium,

auspice venerabili Ludovico Barbo, postea episcopo Tarvisino, incuna-

bulum fuit magnae reformationis Benedictinae in Italia, ex qua originem

duxit Congregatio a sancta Ius t ina tunc nuncupata . Hanc quidem Con

gregationem, postea Casinensem appellatam, rec. me. predecessor Noster

Eugenius Papa IV pluribus privilegiis auxit. Continens monasterio, erecto

saeculo xvi, surrexit ingens basilica, molis amplitudine non minus quam

artis operum decore miranda, quae inter maiora Christianitatis templa

merito recensetur. Ipsa in basilica summa cum veneratione asservantur

mul torum sanctorum corpora, potissimum illud sancti Prosdocimi, primi

episcopi Patavini, necnon corpus sanctae Iust inae virginis ac martyris ,

ACTA, vol. XI, n. 11. - 1-10-919. 35

370 Acta Apostolicae Sedis - Commenta/Hum Officiale

ecclesiae enunciatae t i tularis. Attamen, anno MDGGLXXXVII, monasterium

illud, omnibus artis et scientiae thesauris , quibus refertum erat, per

nefas spoliatum fuit, deturbat ique ab eo monachi ad nostra usque tem

pora ad prist inam sedem redire n u n q u a m potuerunt . Quare non sine

magna laetitia accepimus abbatiam ad sanctae Iustinae, Patavii , cui

novissimis annis an imarum cura addita erat, opera potissimum episcopi

hodierni Patavini e t -parochi Panzoni, praelati Nostri domestici, mox

de integro iri ins taura tam; cumque Nobis efflagitatum sit, ut instaura

t ionem ipsam suprema Nostra auctori tate sancire dignaremur; Nos,

quibus nihil ant iquius est, quam ut ipsum monumentum, omnibus nomi

nibus venerandum, ad pristinum decus revocetur ; motu proprio ac certa

scientia et matura deliberatione Nostris deque Apostolicae Nostrae pote

statis plenitudine, praesentium vi, pe rpe tuumque in modum haec, quae

infra scripta sunt , decernimus: Ï. Basilicam ad sanctae Iustinae, Patavii ,

committ imus Congregationi Benedictinae Casinensi primaevae observan

tiae, ut in ipsa const i tuatur religiosa familia, cui an imarum etiam cura

concreditur. - II. Approbamus et confirmamus, 'auctoritate Nostra Aposto

lica, conventionem idcirco initam inter episcopum Patavinum atque

enunciatae Congregationis Generalem Abbatem. - III . Nova religiosa

familia omnibus et singulis iur ibus ac privilegiis gaudeat quibus vetus

insignis abbat ia fruebatur, exceptis iis privilegiis quae per Codicem

iuris canonici abrogata fortasse sint, i isque iuribus, quae praescripta

legitime. - IV. Religiosa ad sanctae Iust inae familia interim aggre-

getur Com munitati Monasterii a tque abbatiae sanctae Mariae Prataleae,

vulgo Fraglia, in agro patavino. Huius abbat iae abbas ti tulum obti

neat administratoris abbat iae sanctae Iustinae, donec Congregationis

Casinensis superioribus oppor tunum videatur consilium, consti tuendi

eam in communitatem sui iuris, secundum Ordinis leges regendam. -

Haec edicimus, s ta tuimus, mandamus , decernentes praesentes Lit teras

firmas, validas a tque efficaces semper exstare ac permanere , suosque

plenos a tque integros effectus sortiri a tque obtinere, dictaeque abbatiae

monachis praesentibus ac futuris nunc et in posterum perpetuo suffra

gar i ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, i r r i tumque ex nunc

et inane fieri, si quidquam secus super his, a quoquam, auctori tate qua

libet, scienter vel ignoranter at tentari contigerit. Non obstant ibus con

trari is quibuscumque.

Datum Romae apud sanctum Pe t rum, sub annulo Piscatoris, die

X X I I iunii MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.



II

CATHEDRALIS ECCLESIA DERTHUSENSIS BEATAE MARIAE VIRGINIS IN CAELUM

A S S U M P T A E TITULO AC DIGNITATE BASILICAE MINORIS HONESTATUR.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Illustriores inter sacras Aedes,

quae Hispaniae regiones nobili tant et insigne simul gentis illius reli

gionis s tudium ac munificentiam late praedicant atque testantur , iure

meritoque accensenda est Cathedralis Ecclesia Derthusensis sub titulo

Beatae Mariae Virginis in caelum Assumptae, tum antiquitate, tum

molis amplitudine ceterisque artis operibus praestantissima. Siquidem

testimoniis fide dignissimis et constanti tradit ione fertur, illud templum

ab aevo apostolico claram suam ducere originem. Gothico stylo con-

structum ac mirifice ornatum in admirat ionem intuentium renidet.

Constat quoque Sedem Derthusensem, quar to insti tutam saeculo, prae

s tant ibus doctrina ac pietate Praesul ibus fuisse honesta tam, quos inter

eminet Praedecessor Noster Hadr ianus VI, qui Derthusensem ti tulum

fere ad mortem usque retinuit et privilegia ac peculiaria honoris insi

gnia Derthusensibus Antisti t ibus perpetuo tribuit . Commemorare etiam

iuvat prae ceteris de Aragoniae Regni successione habit is , celeberrimam

Synodum in Cathedrali Derthusensi Aede fuisse coactam saeculo deci

moquinto, ad schisma occidentis legitime definiendum, cui Martini

Papae V rec. me. Nostri Praedecessoris Legatus praefuit S. R. E. car

dinalis De Fox, plurimis Catholici Orbis adstant ibus episcopis, abba

tibus, innumeris utr iusque cleri praelatis ac sacerdotibus, ac praesente

ipso Aragoniae rege Alphonso quinto. Eodem in templo, quod sancto

rum reliquiis, quorum nonnullae insignes, ditatum est et sacra supel

lectile refertum abunde, Ordo Pa t rum Canonicorum et clerus divinis

obeundis muner ibus in exemplum perfunguntur. Accedit celeberrima

laicorum Sodalitas, pluribus a saeculis canonice ibidem erecta sub titulo

SSmae Mariae Virginis a Cingulo, quae primos confratres obtinet Hispa

niae Reges et regalis familiae Infantes; quaeque in proprio eiusdem

templi sacello pietatis exercitationes assiduo studio solet peragere et

sollemni pompa peculiaria festa celebrare. His fretus, cum venerabilis

frater Pe t rus Rocamora y Garcia, episcopus Derthusensium, Nos sup

plicibus votis rogaverit,** ut praelaudatae ecclesiae Cathedrali Derthu

sensi t i tulum ac privilegia Basilicae Minoris tribuere d ignaremur; Nos,


animo repetentes illustres sacrae illius Aedis memorias, precibus his

annuendum ultro l ibenterque existimavimus. Quae cum ita sint, audito

S. R. E. Cardinali Sacrorum Ri tuum Congregationi Praefecto, aposto

lica Nostra auctoritate, praesentium vi, perpe tuumque in modum, Cathe

dralem Ecclesiam Derthusensem Deo in honorem Beatae Mariae Virginis

dicatam, Basilicae Minoris t i tulo ac dignitate cohonestamus, omnibus

eidem privilegiis a tque honorificentiis at tr ibutis , quae Minoribus Almae

huius Urbis Basilicis de iure competunt . Decernentes praesentes Litte

ras, firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque

plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spe

ctant sive spectare poterunt, nunc et in posterum perpetuo suffragari :

sicque rite iudicandum esse ac definiendum, i r r i tumque et inane fieri

si secus quidquam super his, a quovis, auctori tate qualibet, scienter

sive ignoranter at tentari contigerit. Non obstant ibus contrariis quibus

cumque.

Datum Romae apud sanctum Pet rum sub annulo Piscatoris, die

XXV iulii MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.


I I I

SANCTUARIUM BUGUBfNUM SANCTI UBALDI EPISCOPI TITULO BASILICAE MINORIS

DECORATUR EIDEMQUE ALIA PRIVILEGIA CONCEDUNTUR.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — Romanorum Pontificum deces

sorum Nostrorum vestigiis insistentes, celeberrima christiani orbis san

ctuaria, ant iqua populi religione praestant ia , pro re ac tempore, singu

lar ibus honoris titulis privilegiisque locupletare satagimus. Iamvero

undecimo adventantis septembris mensis die, septingentesimus vige

simus quintus sese vertet feliciter annus , ex quo corpus sancti Ubaldi,

Eugubinae civitatis et dioecesis Patroni , non sine caelesti quadam desi

gnatione, prope ipsam civitatem in montis cacumen t ransla tum fuit. Non

ignoramus, hoc diuturni temporis spatio, sanctum Pa t ronum paterna

pietate validoque auxilio filios suos fovisse ac protexisse, Eugubinos

nempe cives populosque finítimos, a tque in eos innumera beneficia, tam

temporalia quam spiritualia, effudisse. Sicuti enim relatum est ad Nos,

Acia Benedicti PP. XV 373

de excelso illo vertice vir tus eius effulget, potissimum in repellendis

spiritibus immundis atque in l iberandis a mortis discrimine rabidi canis

vel cuiusvis animalis morsu tactis, hominibus, opem ipsius, usque prae

sentem, implorant ibus. Quare nunquam sancto Ubaldo debitae pietatis

gratique animi test imonia defuerunt, a clero et populo tributa^ praeeun

tibus episcopis et proceribus urbis. Templum sancto Ubaldo sacrum et

continens coenobium religiosorum, qui venerandum eius corpus fide

liter custodiunt et piissime colunt, Magni Duces Urbinatium Eugubi-

nique Gubernatores singulari prorsus munificentia auxerunt , decora-

runt . Romanos quoque Pontifices praedecessores Nostros, et in vita et

post obitum sancti Episcopi, singulari eum studio prosecutos esse scimus.

Etenim rec. mem. Honorius Papa secundus Ubaldum, canonicum regu

larem ex Ordine sancti Augustini, anno reparatae salutis MCXXIX Eugu-

binae Ecclesiae praefecit eundemque auctoritate apostolica episcopum

consecravit; quem deinceps anno MCXCII Gaelestinus Papa ter t ius in san

ctorum numerum retulit. Constat quidem eius sanctuar ium, procedente

tempore, plures alios Romanos Pontifices decessores Nostros multis gra

tiis ac singularibus privilegiis ditare non destitisse. Prae ceteris recen

sendos esse a rb i t ramur Sixtum IV, Leonem X, sanctum Pium V> Cle

mentem XI, Benedictum XIV, Pium VI et Pium IX. Meminisse denique

iuvat Pium X, decessorem Nostrum, qui cultor simul et p ropaga tos

devotionis erga sanctum Ubaldum, autographo suo die ix mensis augusti

anni MCMXLI obsignato, Piam Unionem a sancto Ubaldo appellatam, quam

venerabilis frater Ioannes Baptista Nasalli-Rocca, tunc dioecesis Eugu-

binae navus a tque actuosus praesul, sapienti ductus consilio, insti tuerat,

peculiaribus indulgentiis aliisque privilegiis cohonestare dignatus est.

Pontificum votis et operibus ecclesiastici viri et laici omnis ordinis, tum

ex civitate ac dioecesi Eugubina, tum ex universa Umbria et ex plu

ribus Italiae, Europae a tque Americae quoque regionibus, mirifice

responderunt . Hoc tes tantur devotae peregrinationes, frequens ad sacra

menta concursus, publicae poenitentiales pompae ac supplicationes, vigi-

liaeque nocturnae coram Augusto Eucaristiae Sacramento publicae vene

rationi sollemniter proposito. Hoc denique luculenter confirmant conspicua

fidelium dona et munificae largitiones pro eodem sanctuario ins taurando

atque amplificando. Et sane, novissimis his annis, corrogata undique

stipe, vetustum sanctuar ium ins taura tum est funditus eximiisque artis

operibus concinne ornatum, cooperantibus Fra t r ibus Minoribus, qui,

eiusdem sacrae Aedis custodiae addicti, sacra ibidem mysteria religio

nisque officia ac functiones sollerti diligentia peragunt iugique pietate.

Nunc novo renident splendore quinque alae immanes quibus constat


t emplum; patent fenestrae affabre sculptae cum vitris depictis; sex

novae surrexerunt arae, ex quibus eminet altare princeps ex marmore

constructum saeptisque marmoreis muni tum, quod Nos ipsi, quasi sin

gulare Nostrae erga sanctum Ubaldum pietatis i temque perenne monu

mentum, donavimus. Hoc super al tare eminet aenea pretiosa urna , quae

corpus, per tot saecula incorruptum, contegit eiusdem sancti Ubaldi,

Ecclesiae Eugubinae Episcopi et Patroni praecipui". Absoluto instaura

tionis opere, sanctuar ium, die anniversario primaevae translat ionis sacri

corporis, nempe undecimo proximi mensis septembris, Deo iterum dica-

bitur, sacraeque huic functioni praeesse voluimus praecipuum operis

eiusdem auctorem atque auspicem, nempe venerabilem fratrem supra

laudatum Ioannem Baptistam Nasall i-Rocca, iam Eugubinum antistitem,

modo ti tularem archiepiscopum Thebarum et a secretis largit ionibus

Nostris, qui personam Nostram in ipsius sanctuarii consecratione geret.

Nunc autem, cum auspicatam hanc nactus occasionem, Eugubinus

hodiernus episcopus, venerabilis frater Carolus Taccetti, u n a cum Capi

tulo tum Ecclesiae Cathedralis tum Ecclesiae Conlegiatae ad sanctae Chri-

stinae, nec non una cum religiosa familia Minorum Fra t rum sanctuari i

custodum, cetero clero, Municipii Praeside ac proceribus Eugubinis, Nos

suppliciter exoraverit, ut, decessorum Nostrorum erga sanctum Ubaldum

pietatem ac concessiones cumulantes, eius ecclesiam ac sanctuarium titulo

ac dignitate Basilicae Minoris condecorare dignaremur, Nos frugiferis

his votis ultro l ibenterque concedendum existimavimus. Quamobrem,

collatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris S. R. E. Cardina

libus Sacrae Ri tuum Congregationi praepositis, at tentis expositis et prae

scriptis conditionibus ad rem pert inentibus, apostolica Nostra auctori

tate, tenore praesentium, praefatam ecclesiam seu sanctuar ium sancti

Ubaldi, penes Eugubinam civitatem, ad t i tulum ac dignitatem Basilicae

Minoris perpetuum in modum evehimus, omnibus et singulis privilegiis

a tque honoriñcentiis eidem at tr ibutis quae Minoribus Almae huius

Urbis Basilicis de iure competunt . Praeterea, ut solemnia consecrationis,

propediem, ut supra diximus, habenda, uberiore cum spirituali emolu

mento celebrentur, largimur ut, hoc anno tan tum, durante t r iduana

dumtaxa t supplicatione, in grat iarum actionem indicta pro felici san

ctuarii ipsius instauratione, media nocte t r ium ipsorum dierum, pro

pria sancti Ubaldi Missa cum cantu enunciato in sanctuario litari possit.

Commoditati autem peregrinorum, ad sanctuar ium turmat im, sicuti rela

tum est ad Nos, etiam e dissitis regionibus confluentium, benigne pro

spicientes, apostolica Nostra auctori tate, perpetuo facultatem tr ibuimus,

ex qua in eadem sacra Aede sacerdotes peregrini aut duces peregri-

Acta Benedicti PP. XY 375

norum, Missam celebrantes ad altare sancto Ubaldo Episcopo e t P a t r o n o

civitatis Eugubinae sacrum, adhibere valeant Missam propriam de ipsomet

sancto Confessore singulis per annum diebus, exceptis tamen festis

duplicibus et dominicis primae et secundae classis, necnon feriis, vigi

liis et octavis, quae sint ex privilegiatis, rubricis ac decretis de cetero

religiose servatis eaque lege ut in dominicis minoribus aliqua Missa de

dominicis ipsis celebretur. Tandem indulgentias omnes ac singulas,

peculiaresque alias omnes gratias spirituales, iam inde a saeculis a

Romanis Pontificibus decessoribus Nostris Eugubino sancti Ubaldi san

ctuario concessas, qua tenus opus sit, suprema Nostra auctoritate con

firmantes ra tasque habentes, perpetuum, auctori tate similiter apostolica,

privilegium adiicimus, ex quo, singulis annis , t r ibus potioribus dicti

sanctuarii festivitatibus, videlicet die sexto decimo mensis maii; quo

Sancti Ubaldi festum agitur, die undecimo mensis septembris, quo

sacri corporis translat ionis memoria recolitur, denique feria tert ia

post Pentecosten, qua universae fere civitatis ac dioecesis Eugubinae

cives ad sancti Ubaldi sanctuar ium conveniunt peregre, ad recolendum

Sacramentum augustum, in forma Quadraginta Hora rum Orationis,

publicae venerationi expositum, Eugubinus sacrorum antistes, vel alius

ab eo deputa tus in ecclesiastica dignitate consti tutus Praesul , post rite

peracta in sanctuario Missarum sollemnia, iuxta r i tum formulamque

praescripta, adstanti populo, cum plenaria addita indulgentia, Nostro

et Romani Pontificis pro tempore exsistentis nomine et auctoritate, bene

dicere licite possit ac valeat. Haec concedimus, edicimus, mandamus ,

decernentes praesentes^ Lit teras Nostras firmas, validas a tque efficaces

semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus

sortiri a tque obtinere, omnibusque ad quos pertinent, sive pert inere

poterunt , nunc et in posterum perpetuo suffragari, sicque rite iudi

candum esse ac definiendum, i rr i tumque ex nunc et inane fieri si quid

quam secus super his, a quovis, auctori tate qualibet, scienter sive igno

ranter at tentari contigerit. Non obstant ibus contrari is quibuscumque.


XXVI augusti MCMXIX, Pontificatus Nostri anno quinto.



E P I S T O L A E

I

AD PATRITIUM IOSEPHUM O'CONNOR, EPISCOPUM ARMIDALENSEM, GRATULATIONIS CAUSA OB TEMPLUM CATHEDRALE A FUNDAMENTIS EXCITATUM ET PROXIME CONSECRANDUM.

BENEDICTUS P P . XV

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. - Inde

ab inito episcopatu, quem quintum decimum iam annum geris, pasto

rale t am recte v idens intellexisse munus , ut dicere pene liceat, te ne

u n u m quidem diem assiduo ex labore conquievisse. De industr ia enim

in agendo tua plura antehac allata sunt, hodieque plura ad Nos affe

r u n t u r : pot issimum vero Nos delectavit nosse, auspicato consecratarum

te fore die xiv mensis decembris cathedrale templum, quod a solo exci

t andum magnificeque perficiendum multo negotio curavisti , et funda

menta eo ipso die iacturum piae d o m u s , in qua liberi parent ibus

orbi, alendi riteque inst i tuendi , recipiantur. Vehementer equidem et rem

feliciter actam et ineundum proxime insigne caritatis opus tibi, vene

rabilis frater, g ra tu lamur ; idque eo libentius facimus, quod animi tui

vis a tque vir tus sperare ut ique iubet, futurum, ut, quaecumque in po

sterum necess i tas , vel util i tas cleri populique tui postulare videatur,

ea, quemadmodum consuevisti, impiger adgrediaris. Actuosae profecto

operae tuae mercedem, eamque magnam perpetuoque mansuram, Ille

tibi a l iquando dabit, qui nulla pat i tur recte facta suo praemio carere

ac remunera t ione ; verum hoc interea tibi, pastorales inter sollicitudines,

animos addere solaciumque afferre merito debet, quod, u n a cum am

plissima episcoporum regionis istius existimatione gregisque tui amore,

peculiarem benevolentiam Nostram tibi conciliasti. Quibus quidem popu

lar ibus tuis signifiées volumus, Nos non modo omnibus eos laudibus

prosequi, cum, etsi largo censu non sunt, i terum atque i terum Antisti

tis sui invitationibus egregia liberalitate r e s p o n d e r e t , sed etiam pluri

mum confidere, ita eos esse in officio perseveraturos, ut, posthac quo

que, pro facultatibus suis, dent tibi aditum ad maiora in dioecesis

istius bonum efficienda. Caelestium interea donorum conciliatricem pa

ternaeque caritatis Nostrae testem, tibi, venerabilis frater, et clero


populoque t u o , apostolicam benedictionem amantiss ime in Domino

impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pet rum, die xxix mensis august i

anno MCMXIX, Pontificatus Nostri quinto.

BENEDICTUS P P . XV

I I A D U N I V E R S O S H E L V E T I A E E P I S C O P O S , Q U I S E D U N U M C O N V E N E R A N T

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Egre

giam pietatem s tudiumque vestrum rursus elucere vidimus ex eis lit

teris quas nuper ex annuo conventu, Seduni habito, ad Nos commu

niter misistis. Intelleximus enim actuose vos ibidem necessitatibus gregis

vestri, collatis consiliis, prospexisse, ac praeterea, cum feliciter dudum

Helvetia, digladiantibus undique inter se populis, integra incolumisque

ab immani belli calamitate servata esset, sollemnem propitio Deo gra

t iarum actionem de insigni beneficio in tert ium diem dominicum mensis

huius septembris indixisse. Proposi tum sane l a u d a b i l e suscepistis : id

enim magis magisque divinam patriae vestrae opem conciliabit. Nos

vero qui eam peculiari quodam amore prosequimur, libentes has publicas

supplicationes praeeundo part icipamus : eo libentius quod, bello sae-

viente, it* pacis, dono Helvetia usa est, ut multiplicibus caritatis ope

ribus mirifice nobili tata sit. Precamur ut non solum exercituum confli

ctus sed etiam mult i tudinum motus ubique, istic praesertim, tandem

conquiescant. Hanc in rem plur imum sane conferent memorabiles illae

encyclicae litterae Rerum novarum; quarum quidem opportunitatem

ipsi nunc rerum eventus confirmant. Sed illud in primis curabitis, vene

rabiles fratres, ut ad Evangelii normam vitaeque christ ianae sanctitudi-

nem populus revocetur: inde enim sine dubio secuturum est ut sensim,

iustitia et caritate ducibus, in omnes civium ordines optata refluât sani

tas, ad prosperi tatem reipublicae et felicioris aevi auspicium. Caelestium

autem munerum conciliatrix et praecipuae benevolentiae Nostrae testis

apostolica sit benedictio, quam vobis, venerabiles fratres, cunctaeque

Helvetiorum genti amantissime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, in festo Nativitatis Beatae

Mariae Virginis MCMXIX,'Pontificatus Nostri anno sexto.

BENEDICTUS P P . XV


I I I

AD IOANNEM S. R. E. PRESB. CARD. CSERNOCH, ARCHIEPISCOPUM STRIGONIEN

SEM, DE HUNGARIAE REBUS.

Dilecte fili Noster, salutem et apostolicam benedictionem. - Quoad

Hungaria vestra, superioribus mensibus, magna rerum perturbat ione

concussa est, cum ob communes miserias praecipuo quodam dolore

excruciati sumus, tum tibi, dilecte fili Noster, conlegisque in episcopatu

tuis vehementer ab hostili dominatu t imuimus. Nunc autem, cum vene

rabiles fratres Episcopos Vesprimiensem et Vaciensem admiserimus,

singillatim atque accuratissime ab ut roque edocti sumus quibus vos

conflictati sitis quamque gravibus aerumnis . Etenim sacro patrimonio

ita destituti estis ut ne relictum quidem vobis sit unde alere vitam

possetis, et, impediti omnino quominus pastorale m u n u s libere exerce

n t i s , acerbissimas vexationes oppeti ist is; omnia demum experti et per-

pessi estis, quae homines, omni freno exsoluti Ecclesiaeque odio abrepti ,

ad nocendum excogitare potuerunt . Verum ex ipsa tr ist ium eventuum

enarrat ione plura collegimus, quibus abunde delectaremur ; didicimus

enim vos sine iactura dignitatis et invicta cum fortitudine calamitates

eas omnes pertulisse, et clero populoque vestro praebuisse saluberrima

vir tutum omne genus exempla. Qua in re scitote Nos et angoribus

vestris congruere et constant iam vestram summopere vobis gratulari .

Quoniam vero clerum popularesque vobis commissos memoravimus,

facere non possumus quin debitis prosequamur laudibus cum sacerdo

tes istos, qui, maximam partem, Antistites suos imitati, se officii reti-

nentissimos praestiterint, tum catholicos Húngaros , quorum fides ani

mique magnitudo effecerit ne clerus maiora indignioraque pateretur.

Ac certe, cum intemperantes rei publicae gubernatores id proposi tum

sibi haberent ut cum vetere societatis ordine maiorum fidem labefacta-

rent, cernere re ipsa licuit quam altis in populo radicibus defixa esset

catholica ea fides, unde inlustris S. Stephani nat io uti omnem cultum

atque humani ta tem hausit , sic spem omnem futurae prosperitat is spon- '

dere sibi unice potest. Quo in genere clerus summa contentione ni ta tur

oportet, ut in popular ium animis avitam fidem acriter tuea tur excolat-

que uberius ; quod sacerdotes haud multo negotio assequentur , si arctiore

cum iis consuetudine coniuncti e runt eorumque voluntatem magis

magisque sibi conciliaverint. Quod vero ad Nos attinet, nihil profecto


reliqui faciemus, quod nationi vestrae, tam praeclare de Ecclesia meri-

tae, sit aliquo pacto profuturum. Optata interim reservavimus, quae

venerabiles fratres Episcopi Vesprimiensis et Vaciensis tuo Nobis nomine

aperuerunt , oppor tunamque eorum rationem habebimus cum contro

versiae ex bello ortae disceptabuntur. Deliberatum vero Nobis est nihil

decernere nisi rogatis antea sententiam, quorum intersit, venerabil ibus

fratribus Hungariae Episcopis, neque ulla inire consilia nisi quae reli

gionis t an tummodo et f idelium istorum bonum suggesserit. In solacium

interea praeter i torum ac praesentium maiorum inque testimonium pater

nae caritatis Nostrae, tibi, dilecte fili Noster, conlegis in episcopatu tuis

et universo clero populoque vestro apostolicam benedictionem aman

tissime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xi mensis septembris

anno MCMXIX, Pontificatus Nostri sexto. • s

BENEDICTUS P P . XV

I V

AD BERNARDINUM JÁNDÍ , O. S. B . , PRIOREM ARCHIABBATIAE S. MARTINI IN

S. MONTE PANNONIAE, GRATULANDI CAUSA.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Magno animum

Nostrum maerore affecerunt quae de duriore nuper accepimus condi

cione, in quam sodales insignis istius Archiabbatiae inciderunt cum,

proximis hisce mensibus, divina humanaque omnia iura in Hungar ia

permixta infeliciter sunt. Sollicitudinibus enim ac molestiis, quas, eo

ipso quod Archiabbate carebatis, gigni necesse erat, graves accesserunt

comminâtiones a tque adeo insidiosa blandimenta, quibus, qui tunc domi

naban tur, insano enisi sunt consilio, ut ad sacra vota perfrigenda et a

fide ipsa desciscendum vos omnes inducerent. At, quan tumcumque

impendebat detrimenti , in officio perstitistis, D. N. Iesu Christi verbis

confisi, qui pollicitus est se centies iis reddi turum qui omnia pro nomine

eius reliquissent. Vobis autem omnibus de eiusmodi constantia gratu

lamur, t ibique in primis, dilecte fili , qui tam fortiter s t renueque et ipsemet

nefariorum hominum conatibus restiteris et sodalium tuorum animos

ad resis tendum incenderis. In quo argumentum placet agnoscere claris

s imum tum religiosorum spir i tuum quibus Archiabbatia ista animatur ,

tum peculiaris patrocinii quo eam magnus Pat r ia rcha Benedictus com-


plectitur ac tuetur. Quod rel iquum est, dum vos vehementer hor tamur

ut cotidie digniores vocatione vestra sancta efficiamini, cuius vi a tque

virtute superiores ab asperrimo certamine discessistis, divinorum mune

rum auspicem paternaeque benevolentiae Nostrae testem, tibi, dilecte

fil i , et universis sodalibus tuis, apostolicam benedictionem peramanter

impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xri mensis septembris

anno MCMXIX, Pontificatus Nostri sexto.

BENEDICTUS P P . XV

V

AD REMIGIUM BEKEFI, EX ORDINE CISTERCIENSIUM, ABBATEM DE ZIRCZ, LIT

TERAE GRATULATORI AE.

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Suspensum

occupatumque tenuit superioribus mensibus an imum Nostrum miserrima

condicio, quam Hungar iae gubernatores clero regulari facessisse uni

verse nunt iabatur . Nuper vero per la tum distincte ad Nos est, in communi

illa religiosorum virorum vexatione ne Ordini quidem vestro parci tum

esse, cui, saeculorum decursu, tam praeclarae rerum gestarum accesserant

laudes. Ecclesiae enim adversarii non modo vos de fbrtunis omnibus

deturbarunt , quibus inst i tuta vestra, optima christiani cultus domicilia,

alebantur, sed vitam ipsam monast icam, longe vobis pretiosissimam, fun

ditus evertere conati sunt. Cui quidem turpi consilio ita repugnando

obstitistis, ut ad inopiam atque egestatem delabi quam impiorum homi

n u m minis vel illecebris concedere malueritis. Id profecto tibi, dilecte

f i l i , cunctisque sodalibus tuis vehementer gra tu lamur ; vobisque, qui

spectaculum facti estis mundo et angelis et hominibus, op tamus omina-

murque, ut in spiritu ac disciplina Bernardi Patr is Legiferi, quae talem

ac tantam peperit vobis victoriam, cotidie magis proficiatis. Caelestis

interea solacii grat iaeque conciliatricem, i temque paternae caritatis

Nostrae testem, tibi, dilecte fi l i , sodal ibusque omnibus, quibus digne

praees, apostolicam benedictionem amantiss ime in Domino impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xn mensis septembris

ann® MCMXIX, Pontificatus Nostri sexto.

BENEDICTUS PP . XV


V I

AD FELICEM S. R. E. CARD. DE HARTMANN CETEROSQUE HPISCOPOS QUI PUL-

DAM CONVENERUNT.

Dilecte fili Noster et venerabiles fratres, salutem et apostolicam

benedictionem. — Acceptissimae sane Nobis vestrae fuerunt officiosae

litterae, Fulda communiter datae, quo primum vos, post quinquennium,

remoto tandem luctuoso belli spectaculo, tametsi non pa rum adhuc futu-

ra rum rerum solliciti, proxime coivistis. Atque illud in primis gratum acci

dit quod tam eximios pietatis sensus erga Christi Vicarium profitebamini;

et. quamquam non semel praeclaram vestram cum Apostolica hac Sede

coniunctionem testati estis, laetamur tamen eam vos in postremo hoc

coetu, qui inter alios eminet, studiose confirmavisse. Hic enim in ipsum

incidit annum, quo fauste saecularia sollemnia in honorem S. Bonifacii,

Germaniae apostoli, istic celebrantur: quod cum optimum profecto sit

patriae vestrae auspicium, recte ipsi affirmatis: « Amicum S. Bonifacii

« sidus opportune nunc i terum ab alto promicat, melioris et sanctioris

« spei nunt ius ». Precamur autem ut quemadmodum propitius is vobis

affuit cum, ad eiu# sepulcrum, dioecesium utili tatibus consuleretis, ita

idonea quoque auxilia vobis a Deo impetret ut, in his temporum dif

ficultatibus, ad gravissimas pastoralis officii partes digne exsequendas

valeatis. Filiis vero amantissimis, qui vestrae sunt curae concrediti,

certe, magnus istius gentis apostolus, non solum caelestis solatii copiam,

sed etiam christ ianam fortitudinem benigne implorabit, ut, arcte cum

suis Pastor ibus coniuncti, fidei ardorem, a maioribus sibi t amquam here

ditate t radi tum, constantissime retineant. Quod est rel iquum, plur imam

habemus vobis gratiam de tr iduanis precibus quas pro Ecclesiae et

Apostolicae huius Sedis necessitatibus ad S. Bonifacii sepulcrum pie

fundere voluistis. Ac divinorum munerum conciliatricem praecipuaeque

benevolentiae Nostrae testem, vobis, dilecte fili Noster et venerabiles

fratres, et universo clero populoque vestro apostolicam benedictionem

peramanter impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, in festo Exaltationis S. Cru

cis MCMXIX, Pontificatus Nostri anno sexto.

BENEDICTUS P P . XV







21 augusti 1919. — Cathedrali ecclesiae Bolivarensi praefecit R. P. D.

Carolum Mariam de la Torre, hac tenus episcopum Lojanum.

2 septembris. — Titulari episcopali ecclesiae Maximianopolitanae,

R. P. D. Gulielmum O' Hare, S. I, quem constituit vicarium aposto

licum in Giamaica.

6 septembris. — Titulari archiepiscopali ecclesiae Sardicensi, R. P. D.

Pau lum de Huyn, hactenus archiepiscopum Pragensem.

9 septembris. — Cathedrali episcopali ecclesiae Vaciensi, R. D' Ste

phanum Hanauer , canonicum ecclesiae cathedralis Veszprimiensis eius

demque curiae cancellarium.

12 septembris. — Titulari episcopali ecclesiae Rhi thymnensi , R. D. An

tonium Autunes, canonicum cathedralis ecclesiae Conimbricensis, quem

constituit auxiliarem Rmi Episcopi eiusdem dioeceseos Conimbricensis.

16 septembris. — Metropolitanae ecclesiae Pragensi, R. D. Franci

scum Kordäc, professorem in theologica Universitate eiusdem civitatis.


A L B I N G A N E N . ET A L I A R U M

SANATIONIS ALIENATIONIS

17 maii 1919

QUAESTIO. - Occasione cuiusdam petitionis Ordinarii Albinganen.,

ad tollendam quae de facili in praxi emergere posset ambiguitatem,

manda tum est disceptari in hac S. Congregatione u t rum Ordinarii , qui

ad normam can. 1532, § 1, facultatem facere possunt alienandi bona


ecclesiastica, quorum valor non excedat triginta millia libellarum, possint

etiam sanare emptiones venditiones, quae sine debita licentia factae

fuerint; et, in suppositione quod possint, an debeant in casu servare

leges, seu praescripta eiusdem canonis 1532, §§ % 3.

ANIMADVERSIONES ad propositam quaestionem solvendam ita a quodam

cl. Consultore luculenter proponebantur . Sta tuendum ante omnia quinam

sit valor alienationis, quae sine debita licentia fuerit peracta. Quod qui

dem facile admodum negotium est, quum ipse legislator in Codice id ex

pressis verbis edixerit. In canone enim 1530, § 1, n. 3 s ta tui tur : « (Requi

ritur) 3° licentia legitimi Superioris, sine qua alienatio << invalida est ».

At quaeri ulterius potest de qua invaliditate sermo sit. Dist inguunt

enim iurisconsulti duplicem invaliditatem, alteram completam, incom-

pletam alteram. Haec tunc habetur , quando non desunt elementa ne

gotii iuridici, sed vitio aliquo inveniuntur affecta. Illa locum habet ,

quum in negotio aliquod deest ex elementis intrinsecis au t essentia

libus requisitis sive ex na tura rei, sive ex voluntate legis aut part is .

Primi generis invaliditas rescindibilitatem producit, alterius vero nulli

tatem veri nominis. Et certum est ex data quoque definitione, aliena

tionem sine licentia peractam efficere ut negotium sit nullum.

Iam age, quod nullum est, nullum producit effectum ; scilicet non

producit effectum illum, ad quem producendum ab agente actus positus

est. Et in hoc nulla potest esse difficultas. Nemo enim dixerit in casu

nostro alienationem sine debita licentia peractam transmit tere domi

nium, stante citata praescriptione Codicis, collato canone 1680 § 1, in

quo dicitur: « Nullitas actus tunc t an tum habetur , quum in eo defi-

« ciunt quae actum ipsum essentialiter consti tuunt, aut sollemnia seu

« conditiones desiderantur a sacris canonibus requisitae sub poena nul-

« litatis » ; quod ult imum praecise in casu nostro obtinet. Agitur proinde

in casu de actu nullo stricte dicto.

Porro quinam sunt effectus actus iuridice nulli in sensu stricto

huius vocis? Actus nullus non habet iuridicam exsistentiam, quare nec

constituere nec immutare , nec exstinguere potest relationem ullam iuri

dicam; hinc ex. gr. res t radi ta in exsecutionem actus nulli non transi t

in proprietatem acquirentis et vindicari potest ex quocumque posses

sore ; - praeterea actus nullus caret quovis effectu et vi in relatione ad

omnes interesse haben tes ; quare non solum emptor, sed venditor

quoque potest agere contra invalidam seu nullam alienationem, ut pro

re nostra patet etiam ex § 2 can. 1534; - deinde, actus nul lus non

eget invalidari ; - tandem actus nul lus sanari non potest, quia non


sana tur nisi illud quod exstitit; actus autem nullus nec exsistit nec

exstitit unquam.

Omissis autem aliis effectibus, de quibus in praesenti non est

quaestio, de hoc ultimo, qui ad rem nostram proxime facit, aliquid

magis in particulari dicendum est.

Nullitas igitur actus insanabilis e s t v quia nec praescriptio nec con

firmatio seu ratihabitio efficere potest ut actus nul lus convalescat.

Et re quidem vera, in ordine ad actum nullum, ne loqui quidem pos

sumus de praescriptione. Praescriptio enim supponit ius aut actionem,

quod exerceri au t quae poni debebat, exercitum aut positam non esse;

ad hoc autem ut actus nullus non producat effectus iuridicos, nullum

ius exerceri, nullam actionem poni necesse est. Hinc poterit quis semper

opponere fundamenti defectum in actione, quam alter contra ipsum expe

riri vult, etsi praescriptionis tricennalis aut ulterioris limites praeterlapsi

fuerint. Cfr. Codex, can. 1893. Hoc unanimiter t r adun t iurisconsulti recen

tiores, hoc docuerunt antiqui. Iam Licinius Rufinus (1. 210 de div. reg.

iur. ant. D., L, 17) dicebat: « Quae ab initio inutilis fuit stipulatio, ex

« post facto convalescere non potest » et Paulus (1. 29 tit. cit. D.): « Quod

« ab initio vitiosum est, non potest t ractu temporis convalescere »; quae

omnia consecravit Bonifacius VIII in regula 18 iuris in 6°: « Non firma-

« tu r t ractu temporis , quod de iure ab initio non subsistit ».

Sed neque confirmatione sanari potest ; non enim sanatur nisi illud,

quod, etsi infirmitate laborans, exsistit tamen. Quare actus nullus debet

de novo integer poni sine defectu, quo antea inficiebatur, quique nulli

tatis causa exsistebat. Loqui quidem possumus, et ita de facto saepe

iurisconsulti et canonistae, a l iquando ipsum ius, loquuntur , de confir

matione, rat ihabit ione seu sanatione actus absolute nulli ; sed haec est

impropria locutio. Vera enim confirmatio vel ratihabitio seu sanatio ea

est, quae habet effectum retrotract ionis; nam « ratihabitionem retrotrahi

« et mandato non est dubium comparari » (reg. 10 iur. in 6°). Porro

effectus iste retrotractionis applicari quidem potest actibus rescindibi-

libus, non vero actibus nullis, neque citata regula iuris locum habet

quando manda tum ab initio requir i tur t amquam forma actus aut per

vim auctoritatis. Testem habemus Gaium (1. 9 § 5 de auct. et cons.

tut., etc., D. XXVI, 8; cfr. § 2 de auct. Inst . Iust . I, 21) a ientem: « Tutor

« stat im in ipso negotio praesens debet auctor fieri ; post t empus vero

« aut per epistolam interposita eius auctori tas nihil agit ».

Quare ea, quae a l iquando dicitur confirmatio actus nulli, non est

vera confirmatio, sed positio novi actus validi, qui omnes habens con

ditiones a iure praescriptas, suos effectus ex nunc, idest ex tempore

S- CongregaUo Concilii 385

quo positus est, producit. Hinc, si irapubes tes tamentum condit, quod

legalem aetatem adeptus confirmat, haec suae voluntatis declaratio non

efficit validum tes tamentum, quod erat et manet nu l lum; si confirmatio

facta fuerit observatis omnibus sollemnitatibus a iure praescriptis habe

bimus tes tamentum validum, quod, substant ia rei inspecta, idem erit

ac pr imum, sed formaliter novum omnino tes tamentum est. Et quamvis

in contractu par tes contrahentes possint, si velint, pacisci, ut novus

actus seu novum negotium existimetur produxisse suos effectus ex eo

tempore, quo posi tus fuerat actus nul lus, id quidem poterunt , sed hoc

valebit vi additi pacti, non vi actus nulli pr ius positi, et vim habebit

inter partes paciscentes, non autem relate ad tertios.

Hanc novi actus posit ionem seu stipulationem libere faciunt partes

sine ullo interventu magistratus aut iudicis, quae tamen, ut diximus,

ipsum actum nullum sanare non possunt. Pari ter libere possunt partes

renunciare iuri, quod in foro nostro ex can. 1679 habent , experiendi

actionem ad obtinendam a iudice declarationem nullitatis. Sic etiam

ex. gr. in iure civili (Cod. civ. ital., art. 1311) s tatui tur confirmationem

seu ratihabitionem testament i nulli locum non habere nisi ex par te

heredum aut causam habent ium a testatore, ex quo indirecte deducitur

testatorem ipsum non posse rat ihabere posteriore declaratione aut novo

actu tes tamentum ipsum suum nulliter factum. Quae quidem merito

s ta tuuntur . Nam validitas vel invaliditas actus iuridici non potest depen

dere a voluntate privati hominis, sed unice ex praescripto legis, dum

contra in potestate est interesse habentis sese iuvare, vel non, nulli

tate a lege s tatuta . Ratihabit io ex parte ipsius testatoris secumferret

in eo potestatem subst i tuendi sollemnitatibus a iure praescriptis alias

diversas sollemnitates, quibus efficeretur validum tes tamentum quod ex

lege nullum est ; contra, ratihabit io ex parte heredum id non importat ,

nec tes tamentum nullum facit validum, sed unice importat renuntia

t ionem ex parte heredum iuri invocandi declarationem nullitatis, eam

que opponendi, renuntiat ionem utilitati et commodis, quae ipsis prove

nire possent ex oppositione actionis nullitatis. Hanc renuntiat ionem

privatus quoque homo facere potest.

Sed an actus nullus veri nominis sanat ionem seu confirmationem

nancisci potest, magistratu interveniente suamque auctoritatem interpo

nente? Porro ex dictis negativa prorsus descendit responsio; rationes

enim, quae ad ads t ruendam impossibilitatem sanationis actus nulli

allatae sunt, ex intimis procedunt seu ex ipsa iuridica na tu ra actus.

Verum dubitari quidem potest ex nonnullis textibus iuris. Certe in

iure Romano (1. 38 De adopt. D. I. 7) dicitur: « Adoptio non iure facta,

ACTA, vol. X I , n. 11 . — 1-10-919. 26


« a Principe confirmari potest »; idem dicitur (1. 3 si maior factus etc.

C, V., 74) fieri in casu alienationis fundi rustici facta a minore sine

decreto auctoritatis exercentis altam tutelam (et est casus valde nostro

affinis) per certum temporis decursum. Imo in iure nostro, quod ad

casum att inet nostro fere aequalem, dicitur alienationem rei ecclesia

sticae a Praelato factam, Capitulo reclamante seu contradicente, non

tenere et a successore non debere servari, nisi tamen Capitulum, con

sensu suo etiam postea, sive ex intervallo, praestito, eam approbet seu

ra tam habea t : « certum est de rigore iuris concessionem illam non

« tenere, quam reclamante Capitulo per práedecessorem tuum factam

« constat fuisse, nisi eam ratam postmodum habuisset », c. 3 de his quae

fiunt a Prael. etc. X, tit. III , 10.

Quid igitur d icendum? Scilicet summus Princeps supra ius est.

Ipse igitur, quemadmodum posset novas formali tates seu sollemnitates

ad actus validitatem generali lege statuere, ita potest id facere pro sin

gulari actu. Sanare proinde potest actum nul lum prout hic et nunc

exsistit seu cum defectu, quia dispensat super ea formalitate, ex qua

actus nullitas exsurgit, dummodo, ut patet, nulli tas proveniat ex de

fectu extrinsecae sollemnitatis, quae ex ipsius obtinet voluntate. Quare

non potest ex. gr. sanare contractum nullum ex defectu consensus.

Neque sanare potest actum ex tunc, sed solummodo ex nunc, nisi

per fictionem iuris, concedens par t ibus privilegium et favorem, qui in

sua sit positus potestate. Neque id ordinarie potest laedendo iura tertio

acquisita; nam certe nemo dixerit Romanum Pontificem ita ex. gr. sanare

posse in radice matr imonium Caii ut hereditatem Titii, - qui suum

heredem instituit filium Caii legitimum, vel, si non haberet, Sempro-

nium, - transferat de Sempronio in filium Caii, qui, sanato in radice

matrimonio patr is sui, postquam Sempronius mortuo Titio, eius here

ditatem adivit, exinde evasit filius legitimus Caii et na tus erat ante

mortem Titii.

Quare potest summus Princeps sanare ac tum nullum ex nunc , vel

etiam ex tunc, intra limites supra dictos; sed nonnisi summus Princeps

potestate ordinaria, quia ad hoc necesse est ut confirmans seu sanans

supra ius sit positus.

id autem potest s u m m u s Princeps sive particulari concessa dispen

satione, sive generali consti tutione legis; id vero non possunt inferiores

magistratus. Ex his au tem clara fiunt ea, quae sive ex iure Romano

sive ex iure nostro supra fuerunt adducta.

Haec proposito casui applicando, quum nulla in Codice exstet lex,

qua, supposita accessione consensus Ordinarii ad alienationem iam

£. Congregatio Concilii 387

nulliter peractam, ista sanari dicatur, quemadmodum ant iquo iure fuerat

s ta tutum, ut vidimus, in casu alienationis ab Episcopo factae sine con

sensu Capituli, dicendum e s t ^ r d i n a r i u m non posse sanare alienatio

nem sine sui licentia, a iure requisita, factam.

RESOLUTIO. - Proposit is in plenario conventu S. G. Concilii habito

die 17 maii 1 9 1 9 supra enunciatis dubiis, n imi rum:

I. An loci Ordinarius vi canonis 1532 sanare valeat peractas sine

debita licentia alienationes bonorum ecclesiasticorum, quorum valor non

excedat triginta millia libellarum.;

Et quatenus affirmative: i

II. An idem Ordinarius, quum sanationem impertitur, teneatur ser

vare praescriptas normas canonis 1532, § 2 et 3.

Emi Pat res respondendum censuerunt :

Ad I. Negative.

Ad II . Provisum in primo.

Eactaque de praemissis SSmo Dno Nostro Benedicto Div. Prov. P P . X V

relatione, per infrascriptum S. Congregationis Secretarium, in audientia

diei 18 subsequent is , Sanctitas, Sua datas resolutiones approbare et con>

firmare dignata est.

I. MORI, Secretarius,


NOMINATIONES

Brevibus apostolicis nominati sun t :

1 augusti 1 9 1 9 . — Vicarius apostolicus de Beni in Bolivia R. P. Ray

mundus Calvo, ex Ordine Minorum.

— Vicarius apostolicus de Chaco in Bolivia R. P. Hippolytus Uli-

velli, ex Ordine Minorum.

4 augusti . — Vicarius apostolicus Lybiae R. P. Hyacinthus Tonizza,

ex Ordine Minorum. "

— Vicarius apostolicus ArcHipelagi Navigatorum R. P. Ioseph Dar-

nand, e Societate Mariae.

18 septembris. — Vicarius1Apostolicus Jamaicae in Antillis R. P. Gui

lelmus O ' H a r e , e Societate Jesu.



DUBLINEN.

BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII SERVORUM DEI FIACRII TOBIN A KILKENNIA ET IOANNIS BAPTISTAE DOWDALL AB ULTONIA, ORDINIS MINORUM S. FRANCISCI CAPUCCINARUM, IN HIBERNIA PRO FIDE, UTI FERTUR, INTEREMPTORUM.

Invicto agmini biscentum quinquaginta septem Servorum Dei, de

quorum martyrii fama causa Dublinensis die i°2 februarii anno 1915

introducta fuit, accenseri non potuerunt duo sacerdotes e franciscali

familia Gapuccinorum, nempe Fiacrïus Tobin a Kilkennia et ioannes

Baptista Dowdall ab Ultonia, quia in actis illorum processualibus nec

testes de his rogati fuerunt, nec documenta exhibita, praesert im ob

repent inam Postulatoris Dublinensis mortem. Verum huiusmodi mora

praesenti Causae potius favere quam nocere visa est, siquidem novae

inquisitioni et disceptationi para ta et strafa apparui t via, prioris causae

vestigia sectando. Recentior insuper processus in eadem curia Dubii-

nensi confectus et Sacrae Ri tuum Congregationi t radi tus, complet pri

mum et testimonia ac documenta continet, quae ad duos praedictos

Dei Servos eorumque martyri i famam referuntur. P. Fiacrius Tobin,

furente persecutione Kromwelliana, anno 1656, et P. Ioannes Baptista

Dowdall, Anna regnante, anno 1710, pro fide, uti asseritur, occubue-

runt . De utroque Servo Dei, prout i mos est, aliquid innuere libet. Fia

crius Tobin , Kilkenniae na tu s , adolescens in Ordine Gapuccinorum

cooptatus, Carolopoli, in Gallia, ubi idem Ordo Coenobium habebat ,

missionibus catholicis Hiberniae augendis dest inatus, sedulam navavit

operam studiis philosophicis ac theologicis. Iussu super iorum, anno 1646

in patr iam suam reversus, Spiritu Dei plenus et sana doctrina instru

ctus, f idem catholicam bonosque mores apud Hibernas gentes propa

gavit. Anno 1650 deditione urbis Kilkenniae peracta in potestatem Krom-

wellii, aufugientibus ceteris de clero, ipse cum suo converso et altero

sodali e Fra t r ibus Minoribus, intrepidus ibi remansi t , ut catholicis verbo

et opere prodesset, sacramenta minis traret et aegrotis, praesert im lue

grassante, inserviret. Quinque post menses ab haereticis captus et in

carcerem coniectus, dum supremum supplicium expectabat, grat iam apud

»

S. Congregatio Bituum m

custodem carceris adeo invenit ut Missam celebrare sacrumque mini

sterium catholicis praestare potuerit . Quin imo, instantibus proceribus,

Praefectus civitatis eum libertate donavit intra fines tan tum urbis . Ver

tente anno 1653, promulgata lege expulsionis universi cleri ab Hiber

nia, ipse eandem sortem subire i l lamque insulam relinquere coactus,

Galliam adivit. Sed eo vix appulit, assentiente Commissario generali

missionis Hiberniae, in hanc insulam regressus est. Illic per biennium

apostolicos labores in Dei gloriam et salutem an imarum impendit .

Ineunte anno 1656, in quadam agresti via ab altero ex iis, qui, pro

misso praemio illecti et religionis odio agitati, sacerdotes catholicos

inquirebant ad perniciem, comprehensus et ligatus, ad Hewsonium,

Dublini Praefectum, rapitur. A iudicibus in tribunali sedentibus inter

rogatus, aperte et ingenue fatetur se esse sacerdotem ex Ordine Capuc-

cinorum, suamque fidei professionem christ iana libertate profert : « Re-

« dusse - dicit - in Hiberniam, ut sanguine suo test imonium fidei

« catholicae perhiberet, nul lamque ab eis, tot iam martyrum cruore

« pollutis, misericordiam expectare; unum sibi esse in votis, ut lege,

« etsi iniquissima, agerent, ipsi, quo sibi vitam daretur , in agone pro-

« fundere ». Ne eius ad mortem damnat io magis in fide confirmaret

catholicos, iidem iudices capitalem sententiam cum durissimo exilio in

insula Barbados commuta run t ; et donec propitia se offerret occasio ad

ea loca navigandi, Servum Dei ligatum in carcerem mittunt, eumque

custodibus t radunt saevitiis excruciandum. Post mensem eductus est

navique impositus, etsi febri laboraret. A portu Dublini solvunt navi

gantes, qui biduo post, exorta tempestate, in por tum Waterfodiensem

se recipiunt, ibique, perdurant ibus ventis itineri adversis, consistere

debent. Quaenam fuerit per id temporis conditio Servi Dei describitur

in epistola a P. Bernardino, Commissario Ordinis Capuccinarum, e loco

Montis Sancti missa sub die 20 iulii 1656 ad Sacram Congregationem

de Propaganda F ide : « In navi - ibi legitur - velut in carcere catenis

« onustus, rebus omnibus expoliatus, det inetur Servus Dei Fiacrius eique,

« inter rigidiores hyemis inclementias, duri asseres erant febricitanti

« corpúsculo, cervical lignum, putr is et purulenta aqua potus, pisa

« semicocta et pauca re l iquum n u t r i m e n t u m » . Cunctas hasce ae rumnas

pro Christo patienter toleratas, sequuta est mors P. Fiacrii quam idem

Commissarius ita evenisse na r r a t : « Ex navi illa et haereticorum catenis

« migravit in caelum, h a u d dubium, martyr, saltem caritatis et volun

t a t i s , die 6 martii anni 1656 ». Cum hac relatione Commissarii con

cordant Acta Processus Dublinensis, Bullarium Ordinis Capuccinorum

et Historia persecutionum Hibernarum, edita a cl. me. Cardinali Moran,


- Alter heros, pari laude dignus, P . - I o a n n e s Baptista Dowdall," ex

Ultonia oriundus, genere et censu clarus, mundi obiectamentis divitiis-

que spretis, pro Christi amore et imitatione Ordinem Gapuccinorum

amplexatus est. In missionibus Hibernis quadragin ta et amplius annos

adlaboravit . De eo adhuc vivente P. Andreas Nugantius, missionis Prae

fectus, anno 1708, ad S. CongregationenVide Propaganda Fide scribebat:

« Venerabilis Pater Ioannes Baptista Dowdall, octagenarius vir, anima-

« rum zelo accensus ac missionarii muneri totus addictus a quadragin ta

« annis , mirum quam insignes proventus retulerit . Multos haereticos ad

« fidem perduxit, permultis regni proceribus orthodoxis sacramenta

« administrat , omnibus ob morum gravitatem gratissimus exsistens ».

Sub Anna regnante, anno 1702-1714, acrior exarsit persecutio in catho

licos, maxime in sacerdotes et religiosos, praesert im si eos professione

protestantes ad catholicam fidem reduxissent. Tunc enim capitalis poena

erat indicta per specialem legem, anno secundo reginae Annae la tam,

cui nomen et finis e ra t : « Actus ad, ,praeveniendum ulterius Papismi

« incrementum ». Sed s t renuus missionarius, apostolico suo ministerio

intentus, absque metu et t remore omnem operam adhibuit ad conver

sionem hominum salutari ter promovendam, ideoque a Cardinali Moran

meruit appellar i : « Ins ign i s prae mult i tudine haereticorum quos reduxit

« in sinum Ecclesiae Catholicae ». Hac de causa, pluries ad haereticis

comprehensus et toties in te t rum carcerem reclusus, diras pro Christo

sustinuit inedias. Ob conversionem ab eo factam illustris matronae,

instigantibus huius consanguineis, Servus Dei in ergastulum Londinense

t ransla tus est, ibique fame et frigore consumptus , inter diros et acerbos

ergastoli doloresf*et impias in Deum nocentium voces per genus novum

martyrii vitam emisit, vi tamque invenit aeternam martyrii laurea deco-

ra tam Londini, in Anglia, anno 1710. I ta Annales Gapuccinorum Hiber

niae, conscripti a P. Bonaventura Donnely, Capuccinorum Hiberniae

Definitore, anno 1741; necnon Cardinalis Moran in citato opere De per

secutione catholicorum Hibernorum: Fr. Ioannes Baptista Dowdall, Ulto-

niensis et Bullarium Ordinis Gapuccinorum. - Haec et alia, ex actis

processualibus et documentis authenticis deprompta , Sacrae Ri tuum

Congregationi t amquam valida a rgumenta subiecta sunt ad probandam

martyrii famam, quam ambo Servi Dei inde ab obitu consequuti sunt,

eo quod carceres, exilia, ae rumnae illos in mortem, ex communi opi

nione, adduxerunt . I taque eiusmodi fama martyrii in dies magis incla-

rescente et vigente, super qua processus Informativus Dublini confectus

est, quum omnia, servato iuris ordine, parata sint ut ad ul ter iora pro

cedatur, instante Rmo P. Raphaële a Vallefinaria, Ordinis Minorum Capuc-

& Congregatio Bituum 391

cine-rum postulatore generali, at tentisque litteris postulatoriis in priori

Causa Dublinensi iam exhibitis, novisque hos viros Dei Famulos respi

cientibus, Emus et Rmus Dnus Cardinalis Vincentius Vannutelli , Epi

scopus Ostiensis et Praenest inus, Sacri Collegii Decanus etfhuius Causae

Ponens seu Relator, in Ordinariis sacrorum r i tuum Congregationis comi

tiis ad Vaticanas aedes coactis, sequens dubium discutiendum propo

sui t : An sit signanda Commissio Introductionis Causae in casu et ad

effectum de quo agitur? Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis r i t ibus

praepositi, post relationem eiusdem Emi Cardinalis Ponent is , audi to

voce et scripto R. P. D. Angelo Mariani, Fidei promotore generali, omni

bus sedulo perpensis, rescr ibendum censuerunt : Affirmative seu signan

dam esse Commissionem introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit.

Die 22 iulii 1919.

Quibus omnibus Sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV

per infrascriptum Cardinalem sacrae Ri tuum Congregationis Praefectum

relatis, Sancti tas Sua rescriptum sacrae eiusdem Congregationis ra tum

habens, propria manu signare dignata est Commissionem Introductionis

Causae Dublinen. Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei

Fiacrii Tobin a Kilkennia et Ioannis Baptistae Dowdall ab Ultonia, Ordi

nis Minorum S. Francisci Capuccinorum, die 23, eisdem mense e t a n n o .

Ijj A. CARD. VICO, Ep. Portuen. et S. Rufinae,

S. B.'C. Praefectus.

L. © S.



ACTA TRIBUNALIUM

SACKA ROMANA ROTA

M A U R A N E N . SEU C A M B E R Í E N .

NULLITATIS SENTENTIAE


anno quarto, die 13 iulii 1918, RR. PP. DD. Ioannes Prior, Ponens ,


causa Mauranen. seu Camberien. - Nullitatis sententiae inter Rev. D. Du-

fieux, parochum Ecclesiae Vallaris, in dioecesi Mauranensi, et huius dioe

cesis Episcopum ex una parte, repraesentatos per legitimum procuratorem

D. Angelum D'Alessandri, advocatum, et ex alia Sac. Ioannem Bapt is ta

Gilloz, eiusque matrem Am eliam Gilloz, repraesentatos per legitimum pro

curatorem ex officio deputatum Rev. D. Carmelum Conte, interveniente et

disceptante in causa Iustitiae Promotore, sequentem tulerunt definitivam

sententiam.

Inter plus quam quadr ingena oratoria in dioecesi Mauranensi a pie

ta te fidelium erecta, exstat cappella quaedam exigua, in honorem S. Ber

nardi Deo dicata, in pago cui nomen La Borge, cuius administrat io et

tenues redi tus curae et custodiae procuratoris , a familiis quibusdam

eiusdem pagi libere electi, committ i tur. Per plures annos partes egit

procuratoris Olympia Martin, cui successit anno 1905 sacerdos, e prae

fato pago oriundus, Ioannes Baptista Gilloz, qui m u n u s sibi commis

sum usque ad annum 1909 sollerter adimplevit. Eo quidem tempore,

dioecesim Mauranensem relicturus, pecunias cappellae proprias, sum

mam circiter l ibellarum 800, in manus deposuit notari i publici oppidi

St-Michel dicti, Dñi F. Buttin. Cum vero, anno insequenti , 1910, sacerdos

Gilloz consilium foveret vi tam religiosam amplectendi et ad hunc finem

ab Ordinario Mauranensi litteras consuetas testimoniales postulaverit ,

monuit eum Episcopus nemini fas esse, iuxta sacros canones, religionem

ingredi, qui aere alieno gravatum vel reddendae alicuius administrat ionis

rat ioni obnoxius esset, ac proinde nonnisi pos tquam pecunias cappellae

S. Bomana Bota 393

dictae de la Borge, quibus de iure restituisset cum reddita ratione admi

nistrationis gestae, se lit teras petitas oratori concedere potuisse. Sacer

dos Gilloz votis Episcopi libenter acquievit scribens mense septembri

anni 1909: « Il n'y a aucune difficulté à cela, puisque les gens inté-

« ressés Ont les reçus entre les mains et qu'ils peuvent prendre pos-

« session des ti tres quand ils voudront, chez Mr Buttin, notaire à St-Mi-

« chel.... Tout le monde sait que j ' a i laissé ces titres chez Mr Buttin,

« en a t tendant que les intéressés veuillent bien aller en prendre pos-

« session. Je ne désire que cela et -je le leur ai fait écrire par Mr Butt in

« encore. Quant aux comptes, ils ont été rendus , sont fort simples et ne

« souffrent aucune difficulté ». Mater autem ipsius, vidua Aemilia Gilloz,

obstabat quominus fieret redditio depositi; imo aperte declaravit Epi

scopo « que FEvêque et le Curé n 'avaient rien à voir dans l 'adminis

t r a t i o n des fonds de cette chapelle ». Tandem, sub initio mensis

ianuarii 1910 mandavi t Episcopus Rev. parocho Durieux, ad cuius paroe

ciam (Valloires) pert inet pagus la Borgé, ut omni studio niteretur ad

dictos titulos a manibus notarii recuperandos, quod inter paucos dies

feliciter effectum est, ita ut parochus, die 7 ianuarii 1910, Episcopo nun

tiare potueri t se titulos iam recepisse, ad iungens : « J 'aurai soin de les

« remettre en mains sûres ; je provoquerai une réunion du village au

dimanche » Tituli, tamen, in manibus parochi fere duos annos manserunt ,

quin reclamarent incolae pagi interesse habentes .

Viduae Gilloz autem non placuit consilium relinquendi sub tutela

parochi cappellae pecunias et, mense octobris anni 1911, pat rono ab

ipsa deputato, Rev. D. E. Tachy, mandavit ut media oppor tuna adhi

beret, quibus induceretur, vel etiam actione iudiciali obligaretur, paro

chus ad easdem sibi committendas, quas dein ipsa procuratori nomi

nato remit tendas curaret. De mandato accepto pat ronus certiorem fecit

Officialem Curiae Mauranensis die 16 octobris 1911, petens ut citaretur

parochus Durieux, et fieret iudicium, quo obligaretur - « à rétablir les

« fonds de la chapelle en l 'état où ils é ta ien t» . Officialis respondit, die

24 octobris 1911 : « Vous m'avez fait l 'honneur de m'écrire au sujet d 'une

« chapelle réclamée avec ses biens par la famille Gilloz de Valloires,

« Savoie. Des informations sont prises, mais elles sont encore incom-

« plètes... . J 'aime à espérer que tout s 'arrangera sans procès ». Replicat

pa t ronus die 27 octobris : « Le Curé de Valloires doit remettre les choses

<< en l 'état où elles étaient avant sa main mise faite sans un jugement

« regulier de l 'autorité ecclésiastique.... S'il veut l 'exécuter à l 'amiable,

« nous y consentons ; dans le cas contraire, nous maintenons notre

« demande d 'un jugement de F Officiante, rendu le plus tôt possible,


« relatif à la jouissance ». Officialis epistolam patrono misit die 29 novem

bris 1911, declarans familias pagi interesse habentes , legitime convócalas

die 26 novembris ultime elapsi, t amquam procuratricem cappellae Domi

nam Iosephinam Rol elegisse, eique bona cappellae commisisse. Die 2 de

cembris protestatur pa t ronus Dñae Gilloz contra actionem al iarum fami

liarum in electione facienda, quam contra ius quaesi tum familiae Gilloz

fuisse contendit, peti tque illam nullam declarari, utpote lite pendente

innovatam, et quaest ionem principalem in possessorio iudicialiter dirimi

postulat. Gum die 23 ianuarii 1912 Officialis rationes patrono exposuerit ,

iudicium propositum declinandi, hic i terum insistit die 24 eiusdem men

sis ut de rebus controversis, iudiciali ordine servato, solutio definitiva

habeatur .

Tr ibunal Mauranense, vero, instantiam porrectam a limine litis

reiecit per sententiam interlocutoriam diei 29 ianuarii 1912, quia actrix

ius non habebat provocandi iudicium in re proposita : « L'Officialité juge

« et prononce que Dame Gilloz n'avait pas qualité ni moyens suffisants

« en vue de son instance telle quelle; à l'effet de provoquer un juge-

« ment au possessoire directement et d 'abord en sa faveur, et qu'ainsi

« elle est non recevable ». Contra hanc sententiam, utpote vim defini

tivae habentem, pa t ronus Dñae Gilloz appellationem interposuit ad

Curiam Metropolitanam Camberiensem, quae per sententiam latam die

5 augusti 1912 illam reformavit, et de merito causae principalis agere

non dubitavit ob exceptionem suspicionis contra Iudicem primae instan

tiae, quam satis probatam esse duxit sive ex conditione sacerdotis Gilloz,

filii actricis, relate ad Ordinarium Mauranensem, sive ex studio part ium

Officialis eiusdem Curiae, quo consilium praebui t parocho Durieux bona

cappellae in alias m a n u s t radendi post initam actionem Viduae Gilloz,

quam etiam inauditam damnavit .

In merito causae principalis sequentes declarationes et dispositiones

eadem sententia emisit: « Le Tribunal, . . . dit et prononce que Mr. l 'abbé

« Gilloz, procureur, a été injustement spolié: Condamne en conséquence

« Rev. S. Dur ieux: 1) à faire parvenir, avant la fin du mois d'août, les

« valeurs de la chapelle de la Borgé à Maître ßu t t in notaire à St-Michel

« de Maurienne, à qui les avait confiées Mr l 'abbé Gilloz, et qui voudra

« bien les garder provisoirement en qualité de sequestre; 2) à rendre

« u n compte exact de sa gestion depuis le moment de sa main mise . . . ;

« 3) à avertir l'Officiai métropoli tain de l 'accomplissement de ces obli-

« gâtions. En cas de refus de Mr Buttin : Nous nous constituons nous-

« mêmes sequestre, et nous demandons à Rd. Durieux de nous adresser

« l e s valeurs et le compte- rendu; 4) d 'autre part , respecteueux des

S. Romana Rota 395

« droits des co m propriétaires, et jugeant qu'ils est à propos de les con

s u l t e r dans la situation présente, Je Tribunal suspend Mr l 'abbé Gilloz

« de son mandat de procureur et invite Dame Gilloz, sa mère, à pro-

« voquer une assemblée plénière du chef de famille de la Borge, laquelle

« ou bien rétablira Mr l 'abbé Gilloz dans ses fonctions de procureur,

« ou bien lui donnera un successeur. . . ».

Post lapsa fatalia appellationis parochus Durieux recursum fecit

N. S. Ordini contra validitatem sententiae Curiae Metropolitanae, inter

venientibus in causa sac. J. B. Gilloz, cui concessum est, pariter ac matri

suae, gratui tum patrocinium, necnon Ordinario Mauranensi ad iura

dioecesana tuenda. Sequent ibus dubiis par tes subscripserunt : 1) An

constet de nullitate sententiae Curiae Camberiensis in casu. 2) Secundum

dubium de merito causae, alio modo prius concordatum, ad instantiam

patroni Episcopi, consentientibus altera parte necnon Promotore Iusti

tiae N. Tribunalis , sic definitive s ta tu tum est : An sustineatur nominatio

procuratoris cappellae de la Borge facta in Congressu 26 novembris 1911

ad bona eiusdem cappellae custodienda et administranda.

Quod ad sententiae nullitatem attinet, scitum est in S. Rota, respectu

sentent iarum quae substantialia iudicii elementa continent, prout ex lege

na turae requiruntur , non at tendi nullitatis capita ex lege positiva depen

dentia nisi tria, nempe ex defectu mandat i , citationis et iurisdictionis

(cf. Rota, Treviren., coram Many, die 15 maii 1913; Biturgen., coram

Prior, die 27 aprilis 1917). In casu nostro non deerat mandatum, cum

Vidua Gilloz appellans pa t ronum suum, qui eius nomine ad iudicium

appellavit Curiae Metropolitanae, mandato legitimo procurationis ad

hunc finem munivit in epistola eidem missa die 4 septembris 1911.

Neque ex defectu citationis ori tur nulli tas sententiae. Quamvis enim

citationis species, quae in epistola Officialis Camberiensis diei 13 apri

lis 1912 ad parochum Durieux habetur, defectiva videatur, cum nul lus

terminus comparationis coram Tribunali designetur, sine quo nemo con

tumaciae argui potest, et ipse parochus die 25 iunii 1912 scribat: « J'igno-

« rais, j u squ ' au reçu de votre lettre, que j ' é ta is t radui t devant FOfficia-

« lité par Mme Gilloz »; tamen parochus conventus de facto comparuit ,

quod ad omnes effectus iuridicos citationis sufficit. Inutiliter enim citatur

qui praesens est. Ad rem ait Reiffenstuel (lib. I l , tit. 3, n. 111-112): « Si

« post factam illegitimam citationem ultro citatus compareat^ convali-

« datur citatio per comparit ionem, ac proinde arctat citatum sicut citatio

« legitima ... quia sola praesentia partis , absque alia citatione, sufficit ut

« processus a tque sententia iudicis valeant. Siquidem praesens regula-

« riter citari non debet, cum effectus citationis sit de substant ia litis,


« quando pars est praesens. Et hinc nulliter citatus, quamvis compa-

« rere non teneatur , si t amen comparuerit , non amplius excipere potest

« contra nullitatem executionis citationis, haec enim per comparationem

« iam fuit convalidata ».

Iudex metropoli tanus etiam iurisdictionem habebat ad appellationem

recipiendam a sententia tr ibunalis inferioris, quamvis ista non defini

tiva, sed tan tummodo interlocutoria esset, quia vim definitivae habebat .

A sententia enim interlocutoria vim definitivae habente licet appellare

iuxta Concilium Trident inum in cap. 20, sess. 24, de Ref. Post prolatam

enim sententiam Curiae Mauranensis, qua exclusum fuit ius agendi ex

par te Dñae Gilloz, nulla spes aderat , .dum illa immuta ta maneret , aliam

sententiam habendi in eadem instantia. « Signa sententiae interlocu-

« toriae habent is vim definitivae, ait Reiffenstuel (lib. II, tit. 27, de Sent.

« et re iudic, ri. 18), sunt sequent ia : primo, quando post ipsam non

« speratur alia sententia in eadem instantia, eo quod ipsi finem impo-

« nat ; tunc manifestum signum est, eiusmodi sententiam interlocutoriam

« h a b e r e vim definitivae. Talis est sententia, qua Iudex inter loquendo

« pronunt ia t aliquos non posse vel non potuisse de iure appellare ».

Competens autem non erat Iudex metropoli tanus ad iudicandum

de merito causae principalis, quia agebatur de appellatione a sententia

interlocutoria a iudice primi gradus emissa, quin ullo modo tractaverit

de causa principali, prout explicant auctores in commentari is super

cap. Olim, 7, de exceptionibus. Ita Pirrhing in hunc locum (tit. de exce

ptione., n. 42): « Ratio autem, cur Iudex appellationis non possit cogno-

« scere super causa principali, est ; quia, cu*m Iudex, ad quem appel-

« la tum est, succédât Iudici, a quo appellatum est, de eo t an tum debet

« cognoscere, super quo appellatum fuit; sed Iudex a quo super meri-

« tis causae principalis nihil cognovit, ergo neque Iudex appellationis

« de iis debet cognoscere ». I tem Reiffenstuel, in tit. de exceptionis,

lib. 2, n. 87.

Neque obstat quod sententia interlocutoria vim definitivae habeat ,

quia, ut ait Reiffenstuel, in tit. 27, de sent. et re iudic, n. 25: « Si (sen-

« tentia interlocutoria habens vim definitivae) sit talis sententia, quae

« non omnino finit officium iudicis, sed potest adhuc ab eo iustitia con-

c s e q u i , tunc ea est regulanda t amquam inter locutor ia» . Patet , vero,

post reformatam sentent iam interlocutoriam Curiae dioecesanae, qua

excludebatur ius agendi ex parte actricis, viam iam apertam fuisse ad

iustit iam consequendam coram tribunali primi gradus, cuius sententia

reformata nullum praeiudicium attulit inquisitioni super merito causae

principalis faciendae.

S. Bomana Bota 397

Huiusmodi iuris dispositio quae incompetentiam signat Curiae metro

politanae respectu iudicii super merito causae principalis haud effugit

oculos Iudicis Curiae Camberiensis, qui in sententia prolata ait : « Con-

« sidérant que cette question principale devrait être renvoyée au Tri

b u n a l de S t - Jean de Maurienne, qui ne l'a point encore étudiée et

« résolue », at erronee puta t huiusmodi Tribunal incompetens evadere

ob propositam in secundo gradu exceptionem suspicionis contra iudicem

primi g radus : « mais qu 'un obstacle s'y oppose, c 'es t -à-dire l'exception

« de suspicion alléguée contre les juges de première instance ». Exce

ptio suspicionis enim non valet mutare gradum iudicii. Ad rem ait Pir-

rhing (lib. II, tit. 28, de appellat., n. 237) : « A iudice suspecto ordinario,

« vel delegato regulariter appellari non potest : t um quia iure communi

« proprium remedium est concessum, recusationis scilicet, si iudex sit

« suspectus ; tum quia ex eo praecise, quod sit suspectus, non gravat:

« ergo appellationi non est locus, cum gravamen sit immediata causa

« appellationis ». Et in cap. 41, tit. 28, de appellat., praescribitur: « . . .quum

« aliquis iudicem proponit se habere suspectum, suspicionis causam

« coram eodem iudice allegare tenetur. . . . Sed partes in aliquem iudicem

« vel aliquos non valde remotos conveniant, per eumdem iudicem, qui

« nominatur suspectus, debent cogi, coram quo vel quibus si causa suspi

re cionis infra terminum competentem probata non fuerit, tunc demum

« auctori tate sua iudex utetur. Quodsi coram ipsis. . . causa suspicionis

« probata fuerit, causae cognitioni supersedere tenebitur iudex recusa-

« tus ». Ius ant iquum, quo prohibetur gradum iudicii mutare ob exce

ptionem suspicionis, confirmatur in can. 1615, I, Codicis Iuris Canonici

recenter promulgat i : « Si iudex unicus aut aliquis vel etiam omnes iudices

« qui t r ibunal collegiale consti tuunt suspecti declarentur, personae mutari

« debent, non vero iudicii g r a d u s » .

Praeterea, licet nobis indagandum non sit de iustitia exceptionis

suspicionis, quae reapse coram nullo tr ibunali competenti proposita est,

tamen notare praestat , quidquid valoris ab initio habere potuissent duo ex

t r ibus motivis praetensae suspicionis in sententia Camberiensi allegatis,

conditionem nempe sacerdotis Gilloz relate ad Episcopum Mauranensem

et consilium ab Officiali dioecesano parocho Durieux datum, illud iam

amisisse ante appellationem ad Curiam Metropolitanam interpositam,

quia vidua Gilloz in iudicem primae instantiae reapse consenserat.

Exceptio enim suspicionis sicut omnes exceptiones dilatoriae, propo

nenda est ab initio iudicii ante litem contestatam, uti praescriptum est

in cap. inter monasterium, 20, tit. 27, de sent. et re iudic, arg. cap. Insi

nuante, 25, de Offic, Deleg. Authentic. Offeratur, eod tit., de lit. contest.


(cf. Schlmalzgrueber, in tit. de exceptione, n. 20 et tit. 28, de appellat,

n. 133; Reiffenstuel i u tit. de appell., n. 268). Quodsi pars litigans rat iones

suspicionis eo tempore noverit et nihi lominus exceptionem tempore utili

movere neglexerit, illam iam amplius proponere non potest, siquidem

praesumitur in iudicem concessisse (cf. Rota, Biturgen., coram Prior,

die 27 aprilis 1917). Iamvero nota erant facta allegata actricis pat rono

die 2 decembris quando in epistola hac die ad Officialem missa iudi

cium ab illo petiit super merito causae principalis.

Nulla, i taque, erat ratio cur recedendum esset a regula communi ,

qua praescribitur post latum iudicium in causa appellationis a sententia

interlocutoria, de merito causae principalis iudicandum esse a iudice

prioris instantiae. Nulla, i taque, est sententia Curiae Camberiensis, qua

tenus t ractat de causa principali.

Declarata nullitate sententiae metropoli tanae, remanet videndum de

bono iure, prout in secundo dubio proponitur, an scilicet sust ineatur

nominatio procuratoris cappellae de la Borge facta in congressu diei

26 novembris 1911 ad bona eiusdem cappellae custodienda et admini

s tranda. Ex stilo S. Rotae, enim, post solutam quaestionem de nulli

tate sententiae, agitur etiam de bono iure par t ium. Ita Decisio 191, n. 8,

part . 2, Recentiori : « Ubi causa nullitatis est commissa, Auditor cogno-

« scens de nullitate, potest cognoscere de negotio principali, et revocare

« priorem sententiam iniustam, constito de eius iniustitia ». Et Coc-

cinus, in Decisione magistrali 474, n. 8, part . 2, tom. I, Rec. : « Nec facit,

« quod decisio Finett i dicat, quod post confirmationem sententiae non

« est amplius agendum de nullitate, sed videndum de bono iure, quae

« cognitio de bono iure repugnat rei iudicatae, quia hoc est regulariter

« verum, sed non habet locum in Rota, quae numquam exsequitur

« sententias aliorum tr ibunalium, nisi gustato de eorum iustitia. Pu te ,

« Decis. 401, lib. primo, Chissan, Decis. 179 et est notor ium et t r i tum

« in Rota ».

Quod ad quaestionem att inet causae principalis, qua tenus in secundo

dubio nobis dir imenda proponitur , no tandum est acta processus in Curia

Camberiensi peracti ad N. S. Tr ibunal haud integra remissa fuisse.

Dno Ponenti vero roganti, ad instant iam Episcopi Mauranensis et parochi

Dur i eux /u t defectui suppleretur, responsum fuit ab officiali Curiae metro

politanae, « que, croyant la cause définitivement jugée et terminée, vu

« qu 'aucun appel n 'avai t été interjeté dans le délai fixé par le droit, il

« (l'officiai) n 'a plus songé à conserver le dossier dans son intégrité». Spe-

rabatur , tamen, par tes simul cum scripturis distr ibuendis exhibi turas

fuisse documenta, ex quibus hauri r i posset cognitio de regulis electionis

S. Romana Rota 399

faciendae procuratoris , sive de praetensis iuribus familiae Gilloz, a sen

tentia Gamberiensi affirmatis, nempe sacerdotem Gilloz adhuc officio

fungi procuratoris et familiam Gilloz specie quadam frui iur ispatronatus

cappellae. Res tamen spem fefellit. Documentum quoddam ab Illmo

Dno A. Fodere, Episcopo Mauranensi (Ordinatio diei 30 marti i 1840)

loquitur de procurator ibus cappellarum rural ium eorumque muner ibus ,

de regulis tamen electionis eorumdem, sive s tatuto sive consuetudine

firmatis nihil dicit. Attamen, sine huiusmodi praevia cognitione iudi

cium ferri non posset super validitate electionis procuratoris in congressu

familiarum pagi la Borge, diei 26 novembris anni 1911 factae. Concessus,

igitur, fuit processus suppletorius qui anno 1914 incoeptus, ob difficul

tates commercii epistolaris, etc., ex immani bello ortas, nonnisi anno 1917

ad finem perduci potuit .

Pr ima quaestio solvenda respectu validitatis electionis controversae

haec est : an officium procuratoris vacans fuerit mense novembri anni 1911

quando nova electio facta est, cui respondendum censemus affirmative.

Testes enim iudicialiter interrogat i : « Pourra i t - i l être nommé procureur

« ou continuer à l 'être, celui qui s'éloignerait, irait plus ou moins loin,

« pour un temps paraissant devoir être long, peut -ê t re pour toujours? »,

omnes, praeter par tem in causa, sac. Gilloz, paucis tan tummodo exce

ptis qui rem ignorare fatentur, respondent discessum solum tempora

neum cum officio procuratoris componi posse. Ideoque testes declarant

munere procurator is non posse fungi qui definitive discedit e loco ibidem

non reversurus. Sac. Gilloz vero definitive discesserat e loco et dioecesi

Mauranensi. Quidquid enim sit de motivis quibus primo motus fuerit

ad dioecesim rel inquendam, indubi ta tum est ex commercio epistolari

inter ipsum et Ordinarium Mauranensem annis 1909-1910, eum animum

habuisse novit iatum religiosum in oppido St-Quentin ingrediendi, quem

reapse ingressus est mense aprilis 1914, quod ex sese implicat discessum

e loco ubi m u n u s procuratoris agendum erat cum animo ibidem non

revertendi. Gaeteroquin, s ta tus ipse novitiatus componi nequit cum rerum

administj atione, quae facile ab aliis aeque interesse habent ibus geri potest.

Postulanti , igitur, Episcopo, die 20 septembris 1909, ut bona cappellae

ius habent ibus rest i tueret cum reddita ratione rei gestae, cum nonnisi

hac conditione impleta concedi possent l i t terae testimoniales quas petie

rat , Sac. Gilloz respondit die 22 septembris sc libenter adimpleturum

esse conditionem posi tam: « 11 n'y a aucune difficulté à cela, puisque

« les gens intéressés ont les reçus entro les mains, et qu'ils peuvent

« prendre possession des ti tres quand ils voudront , chez Mr Buttin,

«no ta i r e à St-Michel... . J 'ai laissé ces t i tres chez Mr Buttin, en atten-

400 Acta Apostolicae Sedis - Cotmnentariunt Officiale

« dant que les intéressés veuillent bien aller en prendre possession. Je

« ne désire que cela, et je le leur ai fait écrire par Mr Butt in encore.

« Quant aux comptes, ils ont été rendus , sont fort simples, et ne souf-

« frent aucune difficulté ». Remit tendo vero bona cappellae, quan tum

ab ipso pendebat, in manus interesse habent ium cum reddita ratione

rei gestae, eo tempore quo definitive a dioecesi discessit, iam ipse muneri

assumpto procuratoris valedixit. Vacabat, igitur, officium procuratoris

tempore congressus quo nova electio facta est.

Porro , omnes testes, qui interrogationi iudicis in hac re responde

runt , declarant familiam Gilloz nullo speciali privilegio prae aliis frui

respectu cappellae communis ; quod et ipse sacerdos Gilloz fatetur, unica

posita exceptione pro clavis custodia. Ait: « La famille Gilloz n 'est que

« co-propriétaire absolument comme les autres familles, et au même

« titre, exception faite pour la possession de la clé, de temps immé-

« morial ».

In hisce circumstantiis, i taque, Officio nimirum vacante, et iure suo

eligendi utentes, familiae pagi convenerunt die 26 novembris 1911, et

ad m u n u s procuratoris nominarunt Dñam Ipsephinam Rol. Valida ideo

dicenda est electio, nisi contrarium probetur.

Contrarium probare conatus est pa t ronus sac. Gilloz eiusque matris

ex quadruplici capite: a) quia lite pendente electio facta est, ac proinde

vel nulla est vel i r r i tanda; 6) quia ipsa Dna Gilloz haud convocata fuit

ad congressum electorum ; c) quia duo ex praetensis electoribus, quorum

nomina subscripta reperiuntur in documento electionis, congressui non

aderant , nempe Ioannes Martin et Franciscus Magnin ; d) tandem, quia

parochus Durieux, convocando electores, sicut et titulos cappellae a

notario petendo, illegitime se ingessit administrat ioni cappellae, quae nul

limode ab ecclesiastica auctori tate dependet. Huiusmodi vero argumenta

non probant thesim patroni familiae Gilloz, ut ex mox dicendis patebit.

Inhibitio generalis iuris quae in rubrica tituli 16 lib. II, Decretalium

continetur, « Ut lite pendente nihil innovetur », prohibet quamcumque

immutat ionem, qua uni ex litigantibus, actori sive reo, praeiudicium

infertur circa ius controversum, donec lis ad finem perducta fuerit

(cf. Lega, De iudiciis, in h. t., p. 558, par. I). Ius controversum erat

possessio titulorum cappellae La Borgé qui det inebantur a parocho

Durieux contra voluntatem unius ex interesse habentibus, Dñae Aemi-

liae Gilloz. In congressu 26 novembr is 1911 duo decisa-fuerunt a con-,

vocatis, nimirum, electio procuratoris, et tradit io ti tulorum cappellae

procuratori electo a parocho facta. Iamvero, pr imum, seu electio procu

ratoris , nullum praeiudicium respectu rei controversae actrici intulit,

S. Bomana Bota 401

sed t an tummodo secundum, seu traditio t i tulorum a parocho facta, qua

impediebatur quominus tituli directe in manus actricis pervenirent. Actio

intentata enim directa non fuit contra alias pagi familias in cappella

interesse habentes , qua rum potius iura actrix per actionem iudicialem

se tueri putabat , ut patet ex mandato procurationis diei 4 septem

bris 1911 patrono concesso, ubi a i t : « C'est un devoir de conscience

« pour moi de ne pas laisser entamer ni péricliter les droits de ma

«famille. . . et des in té ressés» . Tunc temporis etiam praevidebat novi

procuratoris nominat ionem cui titulos recupéralos.remittere intendebat ,

ut ex eodem mandato l iquet: « J e pourrai ensuite faire ce qu ' i l faut

« pour remettre les fonds au procureur nommé ». Ideoque, etiamsi lis

penderet tempore quo facta est electio procuratoris, validitati eiusdem

non obstabat .

Sed eo tempore lis non pendebat sensu canonico. Litis enim pen

dentia quoad effectus iuridicos non inducitur per oblationem libelli; sed

requiri tur ut citatio, in qua res controversa exponitur, emissa sit et ad

par tem citatam pervenerit , ut. clare definitur in cap. % Quum lite pen

dente (Clem., tit. V, lib. 2) : « Quum lite pendente nihil debeat innovari,

« litem quoad hoc pendere censemus, pos tquam a iudice competenti in

« ea citatio emanaverit , et ad partem citatam pervenit, vel per eum

«factum fuit, quo minus ad eius noti t iam perveniret: dum tamen in

« citatione praedicta talia sunt expressa, per quae plene possit instrui,

« super quibus in iudicio convenitur ». Iamvero, die 26 novembris 1911

nondum citatio a iudice emanavit . Actrix, enim, in mandato ad patronum

misso, et ab ipso die 16 octobris 1911 iudici porrecto tanquam actionis

libello, duo alternativa proposui t : a) ut sine lite parochus induceretur

ad titulos rest i tuendos, vel b) ut per actionem iudicialem ad idem obli

garetur. Scripsit enim actr ix: « Je vous en prie, de vouloir bien faire

« l e s démarches nécessaires, soit pour décider Mr le Curé à rest i tuer

« et à me remettre les fonds en question, avec un compte exact de sa

«ges t ion , soit pour porter cette affaire au besoin devant l'oificialité

« diocésaine, et même au Métropolitain jugeant en appel ». Respondit

Officialis, die 24 octobris 1911 : « J 'aime à espérer que tout s 'arrangera

« sans procès », quibus verbis satis innuit citationem ad litem inchoandam

non fuisse emissam, nec probabiliter emissuram iri. Nec tamen institit

actricis pa t ronus ut processus f ieret . Tan tummodo post notitiam acce

ptam de congressu diei 26 novembris habito categorice petiit die 2 de

cembris 1911 ut res iudiciali ordine dirimeretur.

Secun.do loco opponit pa t ronus actricis ipsam non fuisse vocatam

ad congressum electionis. Imprimis dicendum est de omissa convocatione

ACTA, vol. XI, n. 11. - 1-10-919. 27


non constare ex act is : nul lus testis hoc asserit, a nullo documento

eruitur. Nec obstaret validitati electionis procuratoris , quo Dna Gilloz

ad dictum congressum vocata non fuerit, quia vocatio omnium electorum

ad formam substantialem electionis non per t inet ; sed qui ius habens

eligendi vocatus non sit, seu contemtus fuerit, ut aiunt canonistae,

potest prosequi contemptum, seu petere a Superiore vel a iudice ut

electio irrita declaretur, quia ipse ad electionem non fuit voca tus : si

vero negligat hoc modo contemptum prosequi, suo iuri renunciasse

praesumitur . Ad rem ait Pirrhing (lib. I, tit. 6, n. 140 seq.): « Vocatio

« absent ium Capitularium, etiam eorum qui vocari debent, non pert inet

« a d formam substantialem electionis, quia al iquibus etiam non vocatis.

« subsistit electio, quamvis ea rescindi debeat, si contempti prosequan

t u r contemptum ». Et sub n. 143: « Si contemptus, seu non vocatus,

« i u s suum prosequendi contemptum, sive oppugnandi electionem ob

« sui contemptum, expresse vel tacite remisit , non potest Iudex seu Supe-

« rior, ad quem confirmatio spectat, ex officio, vel ad petit ionem adver-

« sarii electionem rescindere >v Vidua Gilloz, vero, haud prosecuta est

contemptum, seu non petiit electionem irritari ob sui contemptum, sed

solummodo quia lite pendente facta est, vel quia Officium procuratoris

eo tempore non vacabat ; istae videlicet sunt rationes in sententia Cam-

beriensi allegatae. Verum est pa t ronum in epistola diei 2 decembris 1911

Officiali Mauranensi missa dixisse: « L a famille Gilloz proteste contre

« la décision prise par les aut res familles; la regardant comme contraire

« au droit qu'elle possède et injurieuse contre l 'abbé Gilloz » ; at huius

modi verba laesum non prae tendunt ius matr is ut ad congressum electio

nis vocaretur, nam de laeso huiusmodi iure nul lum exstat verbum in

actis processus in Curia metropoli tana peracti, ubi tamen ampla occasio

suppetebat actrici ius suum urgendi. Solae rat iones a iudice metropo

litano consideratae respectu electionis irr i tandae sunt pendentia litis et

officium non vacans. Neque potest iudex electionem irri tare ob con

temptum electoris, uti docet Pi r rhing supra citatus, nisi ipse elector id

petat ratione praecise sui contemptus. In casu nostro huiusmodi petitio

non fuit facta, neque ipse contemptus probatus est.

Tertio loco opponitur quod duo ex signatoribus documenti deci

siones referentis congressus familiarum die 26 novembris 1911, scilicet

Ioannes Martin et Franciscus Magnin, coram test ibus declararunt se

dicto congressui non adfuisse, nec documento sübscripsisse. Imprimis

quoad u t rumque notandum est praedictas declarationes testimonio tan

tum extraiudiciali n i t i ; nul lus enim testis iudicialiter in causa excussus

de hoc verbum protulit.

S. Bomana Bota 403

Franciscus Magnin, vero, fatetur se vocatum fuisse ad congressum,

ideoque queri non potest de iis quae ibidem ab electoribus praesen

t ibus ipso absente decisa sunt . Admittit uxorem suam comitiis adfuisse,

quam asserit nomen viri sui documento apposuisse. Iamvero cum ius

administrandi cappellani et procuratorem eligendi non individuis sed

familiis pertineat, absente familiae capite, potest familia per aliud

membrum repraesentari , nisi vetat s ta tutum aut consuetudo, de qua

inhibitione in casu non constat. Praeterea, non conqueritur de facta

electione procuratoris, sed de subtractione suppellectilium altaris a

custodia familiae Gilloz. Protestat io, igitur, Francisci Magnin validitati

electionis non nocet.

Item Ioannes Martin non queri tur se non vocatum fuisse ; de peractis,

igitur, eo absente, si revera adfuerit, nullo iure conqueri potest. Prae

terea, ipse, licet vocatus fuerit ad test imonium reddendum coram iudice

a S. Rota delegato, coram quo reapse comparuit et quaedam de re contro

versa iniuratus narravit , nullam protestat ionem fecit de actis dicti con

gressus. Porro, iuxta declarationem extraiudicialem Margaritae M. Mous-

sard, et ipse non de electione facta procuratoris , sed de ablata custodia

suppellectilium altaris a familia Gilloz conquestus est. Ideoque neque

declarationes Ioannis Martin prosunt actricis intento.

Denique, quod in re gessit parochus Durieux iuxta manda ta vel

consilia Curiae dioecesanae, sive titulos recuperando a notario Butt in,

sive familias convocando ad novam procuratoris electionem, ius non

excessit Episcoporum, prout a Concilio Tridentino definitur in cap. 8,

sess. 22, de ref. : « Episcopi, etiam tamquam Sedis Apostolicae delegati,

« in casibus iure concessis, omnium piarum dispositionum, tam in ult ima

« voluntate, quam inter vivos, sint exsecutores;. . . ac omnia quae ad Dei

« cultum, aut an imarum salutem.. . ipsi ex officio suo, iuxta sacrorum

« canonum statuta, cognoscant et exsequantur ; non obstant ibus qua-

« cumque consuetudine etiam immemorabili , privilegio aut s ta tuto ».

Similia decernuntur in cap. Tua nobis, de Testamentis. In casu nostro

agebatur de cappella quae proxime ad Dei cultum dedicatum est. In

super, iuxta ordinat iones dioecesanas circa cappellas rurales, inter quae

enumeranda est cappella loci La Borgé ad Consilium Fabricae, cuius

praeses est parochus, spectat urgere novi procuratoris electionem quando

vacat huiusmodi officium.

Quibus omnibus in iure et in facto bene perpensis, Christi nomine

invocato, Nos infrascripti Auditores de turno, pro Tribunali sedentes,

et solum Deum prae oculis habentes , decernimus, declaramus et defi-


nitive sentent iamus, propositis dubiis respondentes : ad pr imum affir

mative, seu constare de nullitate sententiae Oamberiensis in casu; ad

secundum affirmative, seu sustineri nominationem procuratoris cappellae

de «La Borge » factam in congressu 26 novembris ad bona eiusdem

cappellae custodienda et administranda. Expensas autem iudiciales com

pensandas esse inter par tes decernimus.

I ta pronunciamus, mandan tes Ordinariis locorum et ministr is tr ibu

nalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nost ram defini

tivam sententiam, et adversum reluctantes procedant ad normam sacro

rum Canonum et praesert im cap. 3, sess. 24 Conc. Trid., iis adhibitis

exsecutivis et coërçivitis mediis, quae magis efficacia et opportuna pro

rerum adiunctis exsti tura sint.

Romae, in sede tr ibunalis S. R. Rotae, 13 iulii 1918.

Ioannes Prior, Ponens,

Aloisius Sincero,

Fridericus Cattani Amadori.

Ex Cancelleria S. Romanae Rotae .

Sac. Tani , Notarius.



405


AVVISO

La Direzione dell' « Annuario Pontificio » presso la Segreteria di Stato

interessa vivamente gli Unni e Rmi Ordinari delle diocesi, i collegi prelatizi,

i Superiori generali degli Ordini religiosi, i Rettori dei collegi ecclesiastici e

tutti i dignitari appartenenti alla Corte pontificia a volerle trasmettere in

tempo utile le relazioni e rettifiche occorrenti per la edizione dell'« Annuario »

pel prossimo anno 1920, in conformità della lettera circolare dell'Eolo sig. Car

dinale Gasparri, Segretario di Stato, in data 15 luglio 1915, e delle particolari

istruzioni ricevute al momento delle nomine e promozioni.

NOMINE

Con biglietto della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare:

10 settembre 1919. il sig. Comm. Giuseppe Barluzzi, Archivista della Segreteria di Stato.


Assistente al Soglio Pontifìcio:

24 agosto 1919. Mons. Enrico Hanlon, vescovo tit. di Teo.


5 settembre 1919. Mons. Giuseppe Hallé, prefetto ap. dell'Ontario Superiore. 15 » » Mons. Carlo Luigi Di Leila, della diocesi di Télese.

16 » » Mons. Francesco Portalupi, della diocesi di Pavia. 19 » » Mons. Alberto Dien, dell'archidiocesi di Parigi.


Prelati Domestici di S, S.:

11 giugno 1919. Mons. Augusto Boulet, dell'archidioeesi di Québec. » » » Mons. Gelestino Lemieux, della medesima archidiocesi. 6 luglio » Mons. Lionello Lindsay, della medesima archidiocesi.

15 » » Mons. Giovanni Guglielmo Norris, della diocesi di Trenton.

4 settembre » Mons. Carlo Lagier, dell'archidioeesi di Parigi. 5 » » Mons. Nehmatalla Abi Giaudé, dell'archidioeesi maronita

^ di Cipro. 19 » » Mons. Luigi Giuseppe Lalieu, della diocesi di Tournay.

23 » » Mons. Enrico Pucci, di Roma. » » » Mons. Francesco Nannini, dell'archidioeesi di Lucca.

24 » » Mons. Luigi Testoni, cappellano segreto di S. S.

ONORIFICENZE


onorificenze:


13 settembre 1919. Al sig. Abdon Cifuentes, dell'archid. di Santiago del Cile.

La Gran Croce dell'Ordine di S, Gregorio Magno, classe militare:

11 settembre 1919. Al sig. Stefano Saverio Shinjiro Yamamoto, capitano di vascello della marina giapponese.


22 agosto 1919. Al sig. Francesco Billón, della diocesi di Liegi. 1 settembre » Al sig. principe Salim Amin Bellamá, dell'archid. di Cipro. 2 » » Al sig. conte Giuseppe De Meeus, di Lovanio. 4 » » Al sig. Pietro Teofilo Legare, dell'archidioeesi di Québec. » » » Al sig. Giorgio Garneau, della medesima archidiocesi.


26 agosto 1919. Al sig. Alfredo Ciani, di Roma.

30 » » Al sig. Luigi Toulemonde-Lorthois, della diocesi di Lilla. 5 settembre » Al sig. Gregorio Béttencourt Perestrello, di Georgetown.

22 » » Al sig. Roberto Goenaga, già segretario del Ministro di Colombia presso la S. Sede.



28 agosto 1919. Al sig. Pio Carlotti, sottotenente della Guardia palatina d'onore.


26 agosto 1919. Al sig. Giacomo de Ojeda y Brooke, già Consigliere del

l'Ambasciata di Spagna presso la S. Sede.


29 agosto 1919. Al sig. Filippo de Simoni, di Roma.

30 » » Al sig. Romolo Rapella, di Roma. 31 » » Al sig. Carmelo Morsani, di Roma.

M A G G Í O R D O M A T O D I S U A S A N T I T À

NOMINE

Con Biglietti di S. E. Rina Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare:


26 luglio 1919. Mons. Alessandro Carlo de Mahieu, della dioc. di Malines. 7 agosto » Mons. Sisinio Peretto, della diocesi di Adria/

5 settembre » Mons. Carlo Wimmer, della diocesi di Veszprimia. » » » Mons. Felice Costa, della diocesi di Biella.

10 » » Mons. Luigi Scipioni, dell'archidiocesi di Urbino. » » » Mons. Giacomo Ghio, della medesima archidiocesi. 15 » » Mons. Andrea Alasia, della diocesi di Ivrea.

20 » » Mons. Federico Fioretti, dell'Abbazia Nullius di S. Paolo fuori le Mura.

Cameriere d'onore in abito paonazzo di S. S.:

20 settembre 1919. Mons. Cleofo Hoffmann, dell'archidiocesi di Praga.

Cappellani Segreti, d'onore di S. S. :

25 agosto 1919. Mons. Giovanni Caricati, di Roma.

5 settembre » Mons. Paolo Weber, della diocesi di Veszprimia.


NECROLOGIO

22 agosto 1919. Mons. Giovanni Maria Dunne, vescovo di Bathurst in Australia.

4 settembre » Mons. Giuseppe Maria Salvador y Barrera, arcivescovo di Valenza.

7 » » Mons. Adolfo Fritzen, arcivescovo titolare di Mocesso. 17 » » Mons. Giuseppe Gregorio Romero, vescovo di Salta.

Annus Xî - Vol. Xî 3 Novembris 1919 Nuití. 12




ECCLESIA EU M. VIRGINIS AD NIVES, IN OPPIDO CUGLIERI, DIOECESIS BOSA-NENSIS, BASILICAE MINORIS TITULO AC PRIVILEGIIS HONESTATUR.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. - Vestigiis Romanorum Pontificum

decessorum Nostrorum insistentes, sacras catholici orbis aedes, quae vetu

state, monument is ar t ium et ant iqua populorum religione excellant,

s ingularibus honoris titulis ac privilegiis decorare solemus. Inter eius

modi aedes merito recensetur templum, quod, ineunte saeculo xiv, in

oppido Cuglieri, dioecesis Bosanensis, exstructum est et Deo Optimo

Maximo in honorem Beatae Mariae Virginis ad Nives dicatum. Magnificae

moli classicis l ineamentis speciosae, cui ornamento erant duae utrim

que turres vario aeris concentu instructae, addita sunt , recentiore aetate,

tum nova frons artifìcio renidens, tum, ex amplis sacrae aedis mae ina

nis eminens , aeneum atque extrinsecus inaura tum Beatae Virginis

signum, oppido, continenti regioni marique benedicentis. Quod quidem

ad sanctuar ium, concordi cleri populique studio pretiosissima supel

lectile locupletatum, inde ab antiquis temporibus, gregatim confluunt,

peregrinatione fere cotidiana, vel e dissitis Sardiniae regionibus, ex omni

ordine cives, Beatam Virginem ad Nives, ante marmoreum eius simu

lacrum, auro gemmisque ornatum, pie veneraturi . Eandem Ecclesiam

s. m. decessor Noster Pius VII, anno MDCCGVII in insignem Conlegiatam

erexit, cuius stabilitati, quam corruere necesse erat legibus deinde latis

ACTA, vo l . X I , n. 12 - 3-11-919. 28


de bonis ecclesiasticis publicandis, est auspicato providenterque consul

tum. Cum autem simulacro Virginis ad Nives Ordo canonicorum Basi

licae Vaticanae die iv mensis decembris anno MDCCCXCII ob patra ta

miracula aureum diadema pro insti tuto suo decrevisset, sacer r i tus t am

sollemniter die v mensis august i anno MDCCGXCIII peractus est, u t laeta-

bilis eventi vigeat adhuc recordatio. Ex eo die popularium pietas vehe

mentius exars i t ; neque, si qua est Sardis recolenda catholici nominis

fortuna, alibi quam in Sanctuario Beatae Virginis ad Nives commemo

ratur , uti factum esse constat occasione quinquagesimi ab definita Imma

culata Virginis Conceptione anni et sexti decimi saeculi ab Ecclesia per

Mediolanensem Edictum in l ibertatem vindicata, cum, archiepiscopis et

episcopis praeeunt ibus , ingens insulanorum multi tudo illuc ex omni

Sardiniae angulo peregrinata est. Dilata vero, belli causa, a superiore

in hunc annum sollemnia, quae ob quintum lus t rum ab redimito corona

aurea simulacro certatim apparabantur , acta denique sun t diebus quar to ,

quinto ac sexto elapsi mensis augus t i ; alternis, pontificali r i tu sacris

perfuncti sunt provinciae ecclesiasticae Turr i tanae Episcopi, et postremo

ex festis die ipse Archiepiscopus et Metropolita Turr i tanus , ads tant ibus

sibi omnibus, quotquot ad sacram aedem convenerant , Praesul ibus.

Quorum ut sollemnium perpetua exstaret memoria, venerabiles fratres

Cletus, archiepiscopus Turr i tanus , et Angelicus, Bosanensium episcopus,

impensis a Nobis precibus efflagitarunt, ut, ad maiorem Dei ac Beatae

Virginis gloriam, ad christ ianae pietatis incrementum, ad decus augen

dum vetustae dioecesis Bosanensis tot iusque provinciae ecclesiasticae

Turr i tanae, Sanctuar ium Beatae Mariae Virginis ad Nives, in oppido

Guglieri si tum, ad dignitatem Basilicae Minoris eveheremus. Nos autem,

quibus nihil contigerit ant iquius, quam ut christifidelium erga sanctam

Dei Genitricem pietas magis exardescat et uberiores cotidie fructus

percipiat, eiusmodi votis propensa voluntate annuentes , auditis quoque

VV. F F . NN. S. R. E. Cardinalibus sacrae Ri tuum Congregationi prae

positis, apostolica Nostra auctori tate, praesentium vi, perpe tuumque in

modum, Ecclesiam Conlegiatam seu Sanctuar ium Beatae Mariae Vir

ginis ad Nives, in oppido Guglieri, intra dioecesis Bosanensis fines,

situm, titulo ac dignitate Basilicae Minoris hones tamus , eique universa

ac singula iura, privilegia, honores et indul ta largimur, quae Minoribus

huius Almae - Urbis Basilicis iure conveniunt. Decernentes has Lit teras

Nostras firmas, validas efficacesque semper exstare ac permanere, suos

que plenos atque integros effectus sortiri a tque obt inere; illisque, ad

quos pert inent vel in futurum pertinere poterunt , plenissime suffragari;

sieque rite iudicandum esse ac definiendum, i r r i tumque et inane fore,


si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter aut

ignoranter a t tentar i contigerit. Non obstant ibus contrari is quibuslibet.


ix mensis septembris anno MCMXIX, Pontificatus Nostri sexto.

P . CARD. GASPARRI, a Secretis Stcdus.

E P I S T O L A E

I

AD R. P. D. MICHAELEM, ARCHIEPISCOPUM MONACENSEM ET FRISINGENSEM,

IOANNEM IACOBUM, ARCHIEPISCOPUM BAMBERGENSEM, CETEROSQUE BAVA-

RIAE EPISCOPOS, QUORUM COMMUNI EPISTOLAE, EX PRISINGENSI COETU

DATAE, RESCRIBIT.

Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Equi

dem libenti animo lit teras perlegimus quas, Frisingae de more congre

gati, ipso electionis Nostrae ad hanc Petr i Cathedram die anniversario,

communiter ad Nos dedistis. In iis enim novam perspeximus eamdem

que praeclaram constantissimi amoris vestri et observantiae in Christi

Vicarium significationem: quam grato Nos animo accipientes, paterna

nimirum caritate rependimus. Nominatim in iisdem litteris illud pro

ba tur Nobis vestrum optatum ut Legatio Apostolica, iam pridem apud

vos feliciter consti tuta, vel in posterum re t inea tur : cer tumque habeat is

Nosmetipsos valde cupere, ut hoc inter Apostolicam Sedem et Bavariam

catholicam perseveret vinculum necessitudinis. De puerili au tem insti

tutione, iam Nos Nunt ius Noster Monacensis certiores fecerat quam

st renuam iuri Ecclesiae tuendo daretis operam: tamen perlibenter a

vobismet discimus quae in causa t am gravi egeritis acturique si t is: in

quo is, quem confecistis, memorialis libellus valde placet. Quas igitur

consociationes patres familias condiderunt ad conservandam fil i is , ut

potest, religiosam inst i tu t ionem, fundamentum quod est integritatis

morum civilisque ordinis, eas vehementer comprobamus et florere percu

pimus. I tem propositum ves t rum di laudamus missiones sacras ad popu

lum habendi frequentius: quae quidem, mentes ad christ ianae sapientiae

praescripta revocando animosque ad divinae providentiae fiduciam eri

gendo, mirum quan tum ad sananda vulnera perturbat ionesque sedandas ,


quas d iu turnum bellum attulit , conferre possunt . Profecto Germaniae

apostolus, S. Bonifacius, cuius tantopere in Bavariae salute desudavit

industria, praesentissimus vobis aderit , ut haec consilia, ad uti l i tatem

dilectae nationis vestrae inita, perficere possi t is : nec est dubium quin

Virgo Dei Mater, Bavariae Pa t rona , christ ianas familias benigne respi

ciat, ut eae, cum omni caelestium grat iarum copia, tranquill i tatis pacis

que munere perfruantur. Cuius auspicem p r a e c i p u e q u e benevolentiae

Nostrae testem, vobis, venerabiles fratres, et universo clero populoque

vestro, apostolicam benedictionem amant iss ime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Pe t rum, die xxu mensis septem

bris MCMXIX, Pontificatus Nostri anno sexto. j

BENEDICTUS PP. XV

I I

AD LEONBM ADOLFUM S. H. E. CARD. AMETTE, ARCHIEPISCOPUM PARISIENSEM,

OB SOLEMNEM CONSECRATIONEM BASILICAE SS. CORDIS IESU AD MONTEM

MARTYRUM.

Dilecte tili Noster, salutem et apostolicam benedictionem. - Amor

ille singularis quo Galliam Apostolica Sedes semper dilexit, efficit om

nino, ut, cum Basilicae in Monte Martyrum conditae Sacratissimo Cordi

Iesu appetat solemnis consecratio, eam Nos solemnitatem tamquam

domesticam putemus, veiimusque istuc proprium Legatum mit tere , qui

Nostram ad ea sacra Personam gerat. Advenit igitur ad vos tali cum

munere dilectus filius Noster Cardinalis Antonius Vico, et is quae sint

in hac rei faustitate animi Nostri et sensa et vota significabit.

Equidem, uti, Apostolo docente, cognovimus Verbi Dei incarnatio

nem tunc factam esse ubi venisset plenitudo temporis ad mundi salu

tem reparandam, ita persuasum hoc Nobis habemus suo quoque pleno

tempore Sacrat iss imum Cor Iesu divinitus proposi tum esse mundo pecu

liari studio coiendum, cum videlicet, refrigescens mul torum caritas, nisi

hoc divini amoris incendio, refoveri non posse videretur. I ta os tendi t .

Dominus se, quod promiserat , usque ad consummationem saeculi nobis

cum esse et fore, eadem semper caritate flagrantem, qua incensus, pro

nobis homo factus et passus et mor tuus est. At illud quoque divinae

providentiae consilium licet agnoscere : nam, cum ista aedes ad Mon

tem Martyrum, publico voto suscepto abhinc mult is annis excitata, mem ór'


rem grat iam Galliae erga Cor Iesu testaretur , eius dedicatio in hoc

tempus dilata est, quo nat ionem vestram officium sanct issimum tenet

grati animi in Deum illustri significatione declarandi, quod e maximo

post hominum memoriam bello superior discesserit.

Divinum igitur Cor in votivo hoc templo adorantes , Ipsum vene-

ramini bonorum omnium dato rem, qui cum universum hominum genus

tantopere dilexerit ac diligat, tum gentem vestram singularibus bene

fici is ornavit. Sed enim amor amore rependi tur : nec quicquam aliud

in novo Testamento et in veteri inculcatur vehementius, ut quod est

omnium locorum ac temporum praeceptum quo uno Lex omnis con

tinetur. Ait Iesus: diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et

in tota anima tua, et in tota mente tua. Hoc est maximum et primum

mandatum. Secundum autem simile est huic: Diliges proximum tuum

sicut teipsum (Matth., XXII , 37-39). Cor igitur sacrat issimum cum im

mensam Iesu cari tatem in filios, ah saepius immemores, sensibili modo

demonstret , s imul nos admonet huius maximi officii quo Deum ante

omnia et proximum sicuti nosmetipsos diligere debemus.

Iam vero proximorum caritas, eo impensior quo propinquiores attin

git, ad universos homines, vel inimicos ipsos, extenditur, cum omnes

fraterna inter nos necessitudine copulemur, utpote eiusdem Dei filii

et eodem Iesu Christi sanguine redempti Audistis, quia dictum est:

« Diliges proximum tuum, et odio habebis inimicum tuum». Ego autem

dico vobis: Diligile inimicos vestros, benefacite his, qui oderunt vos, et

orate pro persequentibus, et calumniantibus vos, ut sitis filii Patris vestri

qui in caelis est (Matth., V, 43-45). Hoc Magister et Dominus Noster

edixit, hoc Apostoli una voce, in primisque ille amoris praeco Ioannes ,

t radiderunt , hoc ipsum constat vivendo exsecutus esse, quicumque ad

Evangelii sapientiam mores suos exegerint.

Scimus equidem huiusmodi Christi Domini praeceptum mundo non

placere, adeo ut , qui eius sanctitatem affirment atque defendant, eorum

consilia perverse interpretetur, contumeliisque omnibus rependat . Ita

cum Iesu Christo actum est, ita proxime cum Vicario Iesu Christ i : nec

aliud unquam fiet, si quis iniuriarum oblivionem atque amorem prae

dicet erga eos qui nobis malefecerint pat r iamque nostram oppugnave-

rint. At improborum offensio neminem retardare debet ab hoc tam

gravi Evangelii praescripto servando atque inculcando, in quo convi

ctus humani tranquil l i tas s ta tusque civitatum maxime nititur.

Est igitur consequens ut, si divinum Cor Iesu gratissimo ei cultu

prosequi volumus, u t ramque excitare in animis cari tatem debeamus,

erga Deum scilicet et erga homines, quamvis inimici sint au t hostes


exstiterint. Meminerint enim omnes ea demum condicione oblatam nobis

a Domino veniam peccatorum, si iis, qui in nos peccaverint, ignoscamus.

Huic rei apud populum factis verbisque dare operam, munus praecipue

est cleri; eo vel magis quod, nisi reconciliatis inter se et animis et

populis, tan torum sanatio vulnerum, quae bellum attulit, a tque ipsius

pacis stabilitas sperari vix potest.

Adsit vobis, precamur, divinae misericordiae celebrantibus mu

nera, Iesus Christus Dominus Noster: ac populari vestra, beata Marga

rita, cui divitias Cordis sui singulariter patefecit, deprecante, ex ista

pernobili sede, quam vos in honorem amoris eius excitastis, Galliam

non modo, sed universum genus h u m a n u m amplectatur et foveat, ita

ut quod in Versaliensi consilio nuper hominum prudent ia inchoavit,

id in Monte Martyrum divina cari tas perpoliat a tque perficiat.

Caelestium bonorum auspicem, quae dilectissimae nationi vestrae

optamus uberrima, et paternae benevolentiae Nostrae testem, tibi, dilecte

fili Noster, cunctaeque Galliae apostolicam benedictionem amantissime

impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die VII mensis octobris, in

solemnitate Ss. Rosarii B. M. V., anno MCMXIX, Pontificatus Nostri sexto.

BENEDICTUS P P . XV




I


S. C. Consistorialis decretis, SSmus D. N. Benedictus Pp . XV has ,

quae sequuntur , ecclesias de proprio pastore providit, nimirum :

1 augusti 1919. — Cathedrali ecclesiae Verae Crucis praefecit R. D.

Raphaelem Guizar Valencia, presbyterum Zamorensis dioecesis.

— Cathedrali ecclesiae Tepicensi R. D. Emmanuelem Azpeitia Palo

mar, canonicum metropolitanae ecclesiae de Guadalajara.

25 septembris. — Cathedrali ecclesiae Catacensi R. P. D. Ioannem

Fiorentini, hactenus episcopum Tricaricensem.

II

. NOMINATIONES ,

Decretis S. Congr. Consistorialis Ssmus D. N. Benedictus Pp. XV

deputavi t :

16 septembris 1919. — R. P. D. Carolum Gregorium M. Grasso, ar

chiep. Salerni tanum, in Administratorem Apostolicum dioec. Nuscanae.

30 septembris. — R. P. D. Carolum Ruch, episcopum Argentoraten-

sem, in Administratorem Apostolicum dioecesis Nanceyensis et Tullensis.

I I I

DESIGNATIO ORDINARII PRO APPELLATIONE IUXTA CAN. 1594, § %

Iuxta can. 1594, §2 Codicis Iuris Canonici pro appellat ione:

Rmus Archiepiscopus Montisregalensis designavit Ordinarium Sancti

Hyacinthi.

Quam designationem SSmus D. N. Benedictus Pp. XV approbare

dignatus est.

Romae, ex aedibus S. G. Consistorialis, die 24 octobris 1919.

416 Acta Apostolicas Sodis - Commentarium Officiale


D I O E C E S I S N.

D O N A R I O R U M V O T 1 V O R U M

Die 12 iulii 1919

SPECIES FACTI. - Litteris, ad hanc S. Congregationem reverenter

datis, exponebat Episcopus N., sese, ut am plificaretur quaedam ecclesia

civitatis episcopalis, de consulto Consilii dioecesani administrationis, ad

mentem § 2, can. 1532, permisisse alienationem nonnul lorum donariorum

yotivorum, quae sacram iconem in eadem ecclesia praecipua veneratione

fidelium honorata m exornabant , usque ad summam libellarum mille

erogandam in causam expressam. Nunc vero, quum praefata summa,

licet iuncta aliis conspicuis fidelium oblationibus, adhuc inferior circiter

sex millibus libellarum solvendis expensis iam factis exsisteret, quumque

ob varias quas singulatim exponebat causas, inoppor tunum evasisset

administrat ivum Consilium et Capitulum cathedrale interpellare, licen

tiam Apostolicae Sedis laudatus Episcopus implorabat, qua fretus valeret

alia donaria votiva ex auro, argento et gemmis, item sacram eamdem

iconem exornantia, alienare, et ex pecunia inde percipienda expensas

praefatas exaequare. Attenta urgente in casu necessitate, sacra Congre

gatio, auctori tate SSnii Domini Nostri, pet i tam licentiam benigne imper

tita est Episcopo Oratori , addita sanatione praecedentis alienationis et

erogationis, et sub ea clausula: « dummodo supersit congruus numerus

« donariorum ad orna tum sacrae iconis, et adhibeantur oppor tunae cau-

« telae ne scandalum aut admirat io in populo exoriatur ». Super quo

rescripto idem Episcopus, grates ex animo Sacrae Congregationi reddens,

animadvertebat t amen sibi inexspectatam prorsus accidisse adiectam

sanationem praecedentis alienationis et erogat ionis : ne autem sibi in

posterum super his negotiis errare contingeret, Emos Patres humill ime

rogabat ut, si vellent, sequentia dubia di r imerent :

I. An donaria votiva in ordine ad alienationem recensenda sint

inter res pretiosas de quibus in can. 1532, § 1, n. 1.

II. Quinam valor dici possit notabilis in rebus pretiosis ita ut earum

alienatio sit Ordinariis locorum vetita.

ANIMADVERSIONES. - Quoad pr imum dubium, certum est in can. 1532,

§ 1, n. 1, reservari Apostolicae Sedi concessionem licentiae alienandi res


pretiosas. Verum haec loquutio non videtur tam late recipienda ut com

plectatur quidquid ex metallo pretioso confectum sit ; sed immo est

profecto interpretanda ad normam can. 1497, § % ubi explicite poni tur :

« dicuntur pretiosa (bona) quibus notabilis valor sit, art is vel historiae

« vel materiae causa ». I taque in tantum alienatio rerum pret iosarum

videtur Ordinariis vetita, in quantum res istae praeterea notabilem

valorem aestimationis at t ingunt, de quo agitur in secundo dubio, tot ius

causae summam continenti. Ad quod solvendum, vix praemit tere oportet

in determinatione notabilis valoris non parum discrepare ab invicem

doctorum sententias, adeo ut, dum nonnull i non censent notabilem

valorem rerum etiam pret iosarum quae triginta millium libellarum non

at t ingant , alii e contrario, quum agitur de rebus pretiosis, ar t is vel histo

riae vel materiae causa, notabilem valorem arbi t rantur at t ingere quid

quid in aliquo pretio est. Quae ut raque extrema sententia minime videtur

recipienda: al teram enim excludit ipse can. 1532, dum res pretiosas

distincta enumerat ione separat a rebus quae valorem triginta libellarum

millia excedunt ; ceterum iam ante Codicem classici.scriptores, v g. Pir-

hing, in lib. III, tit. XIII , n. \% negabant posse, sine beneplacito S. Sedis,

alienari « vasa aurea et argentea, gemmas et vestes pretiosas quae

« servando asservari possint, et mobilia, qualis grex, unde util i tas et

« fructus d iu tu rnus percipi potest ». Cfr. Reiffenstuel, eod. n. 12 et 16.

Alteram quoque in contrar ium excessum declinantem sententiam, excludit

Codex, can. 1497, § % ubi res pretiosa etiam rat ione materiae non dicitur,

nisi simul sit, non alicuius dumtaxat , sed notabilis valoris ; pari terque

ante Codicem valor iste notabilis exigebatur, ut alienationis licentia

S. Sedi reservaretur: nec est profecto praesumendum quod legislator,

dum pro bonis mobilibus etiam frugiferis ius antecedens adeo tempe

r a v a ut t an tummodo pro bonis triginta millium valorem excedentibus

beneplacitum apostolicum requireret, simul voluerit pro mobilibus tan tum

pretiosis pr is t inum augere rigorem.

His extremis sententiis exclusis, iam non supjerest nisi pressius

determinare valorem notabilem qui, simul cum pretiositate rei, inaliena-

bilitatem pariat . Porro idem Reiffenstuel, 1. c, n. 14, post allata verba

Pirhingii m o n e b a t : Non videtur tamen ex hoc titulo prohibitum quin

Praelatus possit aliqua poGula argentea minus utilia absque aliis sollemni

tatibus iuris alienare; ac magis perspicue card. D'Annibale (Summula,

t. 3, n. 77, nota 6) : Porro mobilia pretiosa accipimus vasa aurea vel

argentea, gemmas, etc., et quae vel antiquitate praestant vel artificio,

dummodo valeant saltem 25 aureis de Camera (lib. 235). Perdoctus Emus

vir sic referebat authenticam aestimationem Romanae Curiae saec. xvii ;


probati vero scriptores nostrae aetatis monent at tendi posse ad muta tum

valorem pecuniae, quam duplo vel triplo minorem aest imabat Wernz (Ius

decretalium, t. 3, n. 160, no ta 140). Quare valor iste tutissime ad 750 lib. in

Curia hodie definiri potest. Nec desunt, qui notabilem valorem infra 1000

lib. esse hodie negent; immo ipse can. 1532, § 2, dum alienationem distin

guit rerum quae 1000 lib. a t t ingunt et quae 1000 lib. superant , hanc aesti

mationem, quae simplicitate quoque commendatur , ra tam habere videtur.

Quibus positis, sequeretur etiam res pret iosas quae mille libellarum

valorem non excedunt, alienari ab Ordinariis posse, servatis sollemni

ta t ibus praescriptis in can. 1530-1532, ex quibus pot issimum at tendenda

est, ad casum nostrum, clausula can. 1531, § 3: « Pecunia ex aliena-

« tione percepta, caute, tuto et utiliter in commodum Ecclesiae collocetur » :

i. e. pecunia retracta non statim erogari valet in usus etiam pios et

necessarios, sed* immo conservanda est ad fructum; ut ergo erogetur

seu consumatur , licet ad amplificandam ecclesiam, ut in casu factum est,

necessaria est semper Apostolicae Sedis licentia, seu dispensatio super

obligatione hac, quam data lex in laudato canone perspicue et explicite,

nul laque concessa exceptione, imponit .

Verumtamen, etiam solutis, ut in praecedentibus solvuntur, dubiis

propositis ab Episcopo N., adhuc non videtur satis factum esse quae

stioni quae proponebatur circa alienationem donar iorum votivorum.

Scilicet, etiamsi concedendum videatur donar ia votiva in ordine ad

alienationem, infra valorem aestimationis mille l ibellarum contenta, non

cadere sub vetitum can. 1532, § 1, n. 1, n o n d u m constaret u t rum eorum

alienatio permit tenda Episcopis sit, an Apostolicae Sedis beneplacito

reservanda. Ita in can. 1281, § 1, nulla facta distinctione inter pretiosas

aut non pretiosas, excluditur prorsus alienatio insignium reliquiarum

aut imaginum quae in aliqua ecclesia magna populi veneratione hono

rentur, ideoque etiamsi earum valor aestimationis non sit notabilis in

sensu mox exposito. Praeter causam itaque pretiositatis etiam causa

cultus, devotionis aut pietatis obstare potest, quominus huiusmodi dona

riorum valida sit a l ienat io: aliis verbis, ut hodie dici solet, non solum

valor aestimationis, sed etiam affectionis a t tendendus est. Et revera, in

casu donar iorum votivorum, haec aut similia intercederé ra t ionum

momenta, non difficile suadetur . Nam sicut procul dubio obiecti votivi

donatio est actus religionis, qui quodammodo sacrificio assimilari potest ,

ita, ex intentione donantis , nexu indissolubili donarium mancipa tur

cultui sacrae iconis cui donatur , et quodammodo extra omne commer

cium humanum ponitur. Interest igitur bono publico, seu integritati et

profectui sacri cultus, fidelis conservatio donariorum in eo s tatu iisque


terminis in quibus a voluntate donantis ponuntur , adeo ut non sit for

tasse nimium quod dicitur, ecclesiam eiusque rectores non tam in pro

prietate quam potius in custodia donar ia ipsa habere, de quibus igitur

nullo modo in alium usum disponere possunt . Aliis verbis et p lan ius :

observandae profecto sun t condiciones a donante fortasse donationi

appositae : atqui ex na tu ra rei et negotii in casu praesumi debet omnino

donationem factam esse sub ea conditione ut res sit inalienabilis. Ergo,

si semper, in alienandis ipsis rebus ecclesiasticis (quibus ceterum non

facile donaria ipsa accensentur), cautum est ut obt ineatur « eorum con

sensus quorum interest » (cfr. can. 1532, § 2, 3), id multo magis in aliena

tione donar iorum difficultatem facessere videtur, quum iste consensus

in alienationem non facile praesupponi possit, imo, aliquo sensu, impos

sibilis factus sit vel ex par te donantis , qui proprietate rei donatae sese

omnino expoliavit et quidem non in favorem humanae personae, sed

potius in obsequium personae beatae aut divinae, cui rem donatam, in

terposita voti religione, sacravit. Prout igitur « ul t imarum voluntatum ...

« commutatio, quae fieri ex iusta t an tum et necessaria causa debent ,

« Sedi Apostolicae reservantur » (can. 1517, § 1), quum eius solius sit

necessarium interpretari aut supplere interesse habentium consensum,

ita etiam voluntatis, quae in ordine ad obiecta ex voto donata ul t ima

iure censetur, interpretatio, vel potius commutat io uni Sedi Apostolicae,

cuius est solvere ligata in caelo et in terra, iure reservatur.

Hisce ra t ionum momentis adiicitur etiam positivum argumentum quod

peti tur ex stylo et observantia perpetua S. Congregationis, quippe quae

semper sibi reservavit, et quidem sub religiosissimis clausulis, concedere

licentiam huiusmodi al ienationum peragendi, quam imo veniam nun

quam per modum facultatis, sed semper in modum indulti in singulis par

t icularibus casibus, causa necessitatis apprime cognita, concessit. Nec est

profecto praesumendum datum Codicem huiusmodi observantiam, rationi

bus boni publici evidenter subnixam, in posterum tacite abolitam voluisse.

RESOLUTIO. - Porro in plenariis comitiis in Palatio Apostolico Vati

cano habitis die 12 iulii 1919, Emi S. C. Concilii Pat res , ad petitionem

Episcopi N. supra relatam, reformatis dubiis in hanc formulam: An

donaria votiva alienari possint absque beneplacito Apostolicae Sedis;

respondendum censuerunt : Negative.

Quam resolutionem Sanctissimus Dominus Noster Benedictus Div.

Prov. Pp . XV, in audientia diei subsequentis , referente infrascripto

S. Congregationis Secretario, approbare et confirmare dignatus est.




• D U B I U M

CIRCA PROFESSIONEM RELIGIOSORUM LAICORUM IN ORDINIBUS REGULARIBUS

Huic S. Congregationi de Religiosis proposi tum fuit dubium : « An

«Religiosi laici seu conversi in Ordinibus Regularibus, qui iam emi-

« serunt vota simplicia ante diem 19 maii 1918, ad normam Decreti Sacro-

« sancta Dei Ecclesia diei 1 ianuarii 1911, debeant emittere vota sollemnia

« iuxta praescripta dicti Decreti, scilicet absoluto sexennio votorum

« simplicium et expleto trigesimo aetatis anno, vel potius ad normam

« Canonum 573 et 574 Codicis Iuris Canonici, idest expleto triennio

« votorum simplicium et vigesimo primo aetat is anno completo ».

Sacra eadem Congregatio, re mature perpensa, respondendum cen

suit prout respondet :

Negative ad pr imam partem, affirmative ad secundam.

Et Sanctissimus Dominus Noster Benedictus Pp . XV, in audientia

diei 6 octobris 1919, infrascripto Secretario benigne concessa, praefatam

responsionem adprobare dignatus est. Contrariis quibuscumque non

obstant ibus .

Datum Romae, die 6 octobris 1919,

L . & S . Maurus M. Serafini, Ab. O. S. B., Secretarius,


U R B I S ET O R B I S

CIRCA MISSAM DE REQUIE

Quum dies secunda mensis novembris proxime adfuturi hoc anno

in Dominicam incidat, et propterea Commemorat io Omnium Fidelium

defunctorum iuxta liturgicas leges agenda sit insequenti die mensis

tertia, Sanctissimus Dominus Noster Benedictus Papa XV, ut fidelium

S. Congregatio EiiuuM

pietati omni aevo conspicuae erga animas in Purgator io detentas satis

fiat, maxime eorum, praesenti tempore, qui luctuosissimo bello desiderati

sunt , pro Sua quoque caritate in ipsas animas , cunctis Ecclesiae Catho

licae sacrorum Antistit ibus et locorum Ordinariis facultatem impertiri

dignatus est permittendi tantum hoc anno unius Missae de Requie cum

cantu vel lectae celebrationem die 2 novembris, Dominica XXI post

Pentecostem

I. In singulis igitur Cathedralibus, seu Conlegiatis, vel Parochia

libus atque iis potissimum Ecclesiis, aut publicis Oratoriis, quae ani

mabus Purgatorii igne cruciatis praecipue iuvandis habean tur erectae,

vel ubi Sodalitates aut piae Uniones in eumdem finem canonice sint

congregatae, Rmi locorum Ordinarii praefata Dominica, die 2 novem

bris, Missam solemnem aut lectam de Requie celebrari permittant .

II . Praeterea Capitulis, Parochis et Rectoribus Ecclesiarum sive

publici alicuius Oratorii , de quibus num. I, iidem Rmi Ordinarii Missae

unius de Requie cantatae vel lectae celebrationem semel t an tum per

mit tant una ex Dominicis minoribus vertentis mensis octobris (scilicet

diebus 12, 19, 26) au t insequentis novembris (nempe diebus 16 et 23),

non impedita a festo ri tus duplicis I vel II classis.

HI . Demum enunt ia ta die secunda novembris vel una ex praefatis

Dominicis minoribus, funus ubi placuerit agi permit tant cum Missa

cantata vel lecta de Requie; vetito tamen quolibet sermone aut fune

bri oratione in eiusmodi funere.

Serventur autem in omnibus Rubricae et cetera de more servanda.

Inusi ta tum hoc indultum Missarum de Requie in Dominicis praeter

leges liturgicas, at tent is lacrimabilibus belli conditionibus, ab Apostolica

Sede huc usque largitum, Sanctissimus Dominus Noster adveniente tem

pore sacri Adventus omnino desinendum iussit.

Ex audientia Sanctissimi Domini Nostri, die 6 octobris 1919.

)$l A. CARD. Vico, Ep. Por tuen. et S. Rufinae,


L. >B S.


42$ Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiali

ACTA TRIBUNALIUM

SACEA ROMANA ROTA

I

P A R I S I E N .

N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ( C H A Z A L - M O U L I N )


anno quinto, die 10 decembris 1918, BB. PP. DD. Ioannes Prior, Ponens ,

Maximus Massimi et Iulius Grazioli, Auditores de turno, in causa Parisien.

-Nu l l i t a t i s matrimonii inter Ber tham Ghazal, repraesentatam per legiti

mum procuratorem B. D. Nazarenum Patrizi, advocatum, et Lucam Mou

lin, interveniente et disceptante in causa Bev. Substituto Defensoris vinculi

ex Officio, sequentem tulerunt in tertio gradu sententiam definitivam.

Domina Alina Ghazal, quae, hiemali tempore, a domicilio in oppido

Murat ad amoeniorem~ urbem se conferre solebat, anno vertente 1901,

u n a cum fi l ia Ber tha et sorore Dna Lespinasse, Parisios venit, ubi brevi

tempore primo commorata apud neptem Dñam Jouvente, domum in

via dicta de V Abbé Grégoire conduxit , q u a m medio mense ianuario

ingressa est. In festivo quodam congressu apud amicam familiae Ghazal,

Dfiam Honnora t nimirum, ineunte mense martio, Bertha Chazal cognovit

Dnum Lucam Moulin, a quo versus finem eiusdem mensis postulata ,

fuit ipsi promissa in matr imonium. Const i tutum diem nupt iarum sub

fine mensis aprilis vel initio mensis maii differri oportebat, sive ob

difficultates exortas de modo inst i tuendae dotis, sive deinde ut occasio

matrimonio assistendi suppeteret sponsae fratri, qui mense iunio officiis

militaribus det inebatur ; tandem die 3 iulii anni 1902 celebratum est matri

monium in ecclesia Dñae Nostrae a Campis coram sacerdote Dño I. A.

Le Roy, ad hoc m u n u s delegato a parocho vel pr imo vicario eiusdem

ecclesiae. Infelix fuit matr imonium. Inter sponsos iurgia et dissidia plura

fuere, et post a n n u m quar tum coniugii mulier virum reliquit divortium-

que civile obtinuit. Deinde a Curia Parisiensi petiit ut matr imonium

suum nul lum declararetur ex capite clandestinitatis, sentent iam vero die

26 novembris anni 1910 sibi adversam retulit . Interposita appellatione

apud H. S. Auditorium, Iudices rotales, post inst i tutum processum supple-

S. Semema Bota 4â8

torium, sententia die 17 marti i anni 1914 prolata, matr imonium nul lum

declararunt . Appellante au tem Vinculi Defensore ex officio, causa in tert ia

instantia nobis dir imenda proponitur sub dubii formula: An sententia

rotalis die 17 martii anni 1914 confirmanda vel infirmanda sit in casu.

In iure. - Iuxta decretum Tametsi Concilii Tridentini, quod tempore

huius matr imonii contracti in Gallia vigebat, matr imonium validum non

erat nisi coram proprio al terutr ius sponsi parocho aut Ordinario initum

fuisset, vel coram sacerdote dieti parochi au t Ordinarii licentia muni to .

Propr ius vero parochus iuxta disciplinam canonicam intelligendus

erat ille in cuius paroecia alteruter nuptur iens domicilium vel quasi-domi

cilium fovebat. Domicilium autem duplici elemento constat , facto actualis

habitationis in paroecia et intentione ibidem perpetuo manendi, nisi

causa quaedam alio avocet. Similiter quasi-domicil ium facto et inten

tione constat, facto nimirum actualis habitat ionis in paroecia et inten-

tentioñe ibidem permanendi per maiorem anni par tem (Instr. S. Officii

diei 7 iunii anni 1867 ad Episcopos Angliae et Statuum Foederatorum

Americae Septentrionalis).

In facto. - Extra controversiam est in praesent i causa quod sacerdos,

Dnus I. A. Le Roy, qui matr imonio benedixit, ad hoc munus delegatus

fuit t an tummodo a parocho vel pr imo vicario paroeciae Dfiae Nostrae

a Campis, ubi sponsa cum matre actualiter commorabatur , dum sponsus

in alia Par is iorum paroecia S. Ferdinandi scilicet, vulgo des Termes,

domicilium habebat . Clarum est pari ter nec actricem, nec eius matrem,

cum qua convivebat, domicilium habuisse in paroecia Dñae Nostrae a

Campis, seu illic habi tasse cum intentione ibidem perpetuo m a n e n d i :

nam mater domicilium adhuc conservabat in oppido Mur at, ubi domum

omnibus rebus mobilibus consuetis ornatam sub tu te la famulae suae

reliquerat. Et quamvis impossibile non sit duplex haberi domicilium,

tamen omnes circumstantiae in casu os tendunt domum in via dicta de

l'Abbé Grégoire in civitate Parisiensi a familia Chazal nonnisi tempo

ranee et precario hab i tandam fuisse. Conducta enim fuit ad solos

sex menses ; misera instructa fuit supellectili: « Nous étions fort mal

« installées à Par is ; nous n 'avions pas même le stricte nécessaire »,

eoque quidem pro maxima parte ad breve tempus commodato, prout

plures testes affirmant.

Remanet igitur videndum an actrix ibidem quasi-domicilium acqui

sierat videlicet, an cum actuali habi tat ione huiusmodi domus coniunctus

fuerit ex par te actricis an imus ibidem manendi per maiorem anni par tem.

Si Ber tha Chazal per sex integros menses in paroecia S. Mariae a

4M Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

Campis reapse commorata fuisset, de animo ipsius ibidem manendi inda

gare non fuisset necesse, cum merum factum huiusmodi commorationis,

ad normam decreti S. C. Inquis. , 9 novembris 1898, legem particularem pro

dioecesi Parisiensi consti tuentis, de quasi-domicil io acquisito prae

sumptionem iuris et de iure efficeret, quae probationem in contrarium

non admitti t . Ex actis autem constat eam reapse minus quam sex menses

ibi habi tasse : domum enim in via dicta l'Abbé Grégoire ingressa est

cum matre sua medio mense Ianuar io , et eamdem die nupt iarum,

3 iulii 1902 definitive reliquit.

Praesumptio iuris quidem habetur de intentione manendi per maio

rem anni partem ex commorat ione mensili, iuxta Litt. Benedicti XIV

Paucis abhinc, quae tamen contrarias probat iones non excludit, uti nota t

Instructio S. Officii diei 7 iunii 1867 : « Si praesumpt io haec iuris, quae

« ex menst rua habitat ione oritur, contrari is elidatur probationibus, quibus

« certo ac liquido constet praedictum animum nullo pacto exstitisse, tunc

« profecto contrarium proferri debere iudicium manifestum est, quia

« praesumptio cedere debet veritati ».

Contraria probatio in casu nostro praecipue erui tur ex consuetudine

matr is actricis, plurium annorum spatio firmata, modo hic modo illic cum

fi l ia hibernandi per tres vel quatuor menses, quibus elapsis ad oppidum

Murat semper reversa est. I ta testes affirmant eas annis praecedentibus

primo in oppido Glerniont, deinde Tarbes, denique Lutetiae Paris iorum

anno 1900-1901 hiemale tempus transegisse. Stante hac familiae consue

tudine, dicendum est matrem cum fil ia non alia intentione Parisios

adiisse anno 1901-1902, nisi peculiares huius commorationis circumstan

tiae contrarium suadeant .

Vinculi Defensoris Subst i tu tus duas praesertim huiusmodi circum

stantias indicat, quas signa manifesta puta t animi Berthae matr is in pa

roecia Nostrae Dominae a Campis permanendi per maiorem anni par tem.

Prima est contractus domi locatae-conductae ad sex menses stipu

lati, dum anno superiori Dna Chazal ad brevius t empus domum aliam

conduxerat . At longior periodus secundi contractus non tam voluntat i

conducentis quam consuetudini, qua contractus locati-conducti in urbe

Parisiensi reguntur , a t t r ibuenda est. Mos est enim illic, sicut nota t prae

clarus Consultor illius Curiae, ut domum sine suppellectili saltem ad tri-

mestr ium locetur, cum onere contractum prorogandi ad t r imestr ium

subsequens, nisi t res menses ante ^huius initium, seu primo die tri

mestri! antecedentis denuncia tus fuerit t e rminus locationis. Scribit dictus

Consul tor : « E tan t donné, en effet, l 'usage parisien de la location à

« t e r m e , tout locataire qui emménage est engagé au moins pour six

6'. Romana Rota 425

« mois; sauf le cas à peu près chimérique où il aurai t donné congé au

« moment même où commence sa location, le locataire ne peut donner

« congé qu 'au debut du second tr imestre, pour prendre effet au début

« du troisième. Son séjour sera donc de deux tr imestres au moins ».

Unde sequitur ut ille qui t an tummodo quatuor menses in domo locanda

habitare velit, ad locationis eonductionis contractum sex mensium obli

getur. Alternativum esset domum supellectili ins t ructam conducere, quae

de mense ad mensem Parisiis locari solet. Anno antecedenti Ber thae

mater domum huiusmodi reapse~conduxerat ; anno vero subsequenti ,

sive quia domum supellectili ornata m situ et pretio idoneam non invenit,

sive quia sumpt ibus parcere studebat , triplo minus enim erat pensio

pro domo sine supellectili locata, hanc potius conducere voluit, quam

deinde supellectili necessaria a parent ibus amice commodata instruere

poterat . Per iodus, igitur, sex mensium in contractu locationis-conductio-

nis determinata, perpensis circumstantiis, non est clarum indicium inten

tionis domum conducentis ibidem manendi usque ad te rminum con

t ractus . Si enim Dña Alina Chazal post quatuor circiter menses, prout

mos eius ferebat, ad domicilium redire voluisset, potuisset domum con

ductam alteri pro reliqua periodo contractus sublocare, vel etiam iuri

ulterioris commorationis simpliciter renunt iare , quin finis quem sibi prae

stituit in domo conducenda, sumptibus nempe parcendi, frustraretur.

Ita explicat actrix, cuius explicatio ab aliis quibusdam test ibus confir

matur : « En prenant i 'apartement nous n 'avons pas fait connaître ni à la

« concierge ni à la propriétaire la durée de notre séjour. Ils ne nous

« auraient pas loué pour trois mois. Mais nous avions l ' intention de ne

€ pas rester au de là de Pâques . . . L 'apartement que nous avions loué était

« de mille francs par an, soit 250 francs par t r imestre. Un appar tement

« meublé nous aurai t coûté 250 francs par mois. En supposant que

« nous ayons dû payer jusqu 'en juillet, nous aurions eu un large béné-

« fice Nous étions donc engagées de fait pour six mois; mais nous

« avions la possibilité de sous-louer après le quinze avril, et, même en

« payant jusqu ' au 15 juillet, nous avions encore une grande économie ».

Urget insuper Vinculi Defensoris Subst i tu tus finem praecipuum,

quem sibi proposuerunt Alina Chazal eiusque filia in commorat ione

Lutetiae Par is iorum anno 1901-1902, hunc fuisse ut, insciis amicis et

notis in oppido Murat, mater in matr imonio filiam collocaret, quod per 1

manent iam ibidem ad tempus indefinitum requireret . Verum, huiusmodi

f inis t a n q u a m praecipuus non apparet ex actis, sed t an tummodo tam

quam concomitans seu secundarius, non aliter ac in aliis hiemationibus

familiae Chazal alio factis, ubi nullum ex confesso quasi-domicil ium

ACTA, vol. XI. n. 12 . - 3 1 1 - 9 1 9 . 29


consti tuerat . Testa tur sponsae frater: « M a mère en se déplaçant de

« Murât se proposait de distraire ma sœur, accessoirement aussi de la

« marier, si l 'occasion s'en présentait . Elle a eu cette pensée en venant

« à Tarbes, elle l'a eu en venant à Paris , mais elle n 'est pas venue à

« P a r i s un iquement dans ce but ». Et mater sponsae : « M m e Ghazal

« avait seulement l ' intention de passer quelques mois hors de Murât

« comme d'habitude, et aussi de distraire Mlle Berthe Ghazal, sa fille....

« Néanmoins, si pendant le séjour à Par is quelque occasion avantageuse

« d'établir Mlle Berthe se présentait , Mme Ghazal voulait bien en profiter ».

Maior forte erat spes felicem exitum in quaesi tu maritali hoc anno

obtinendi, cum amici familiae Chazal Parisi is ad hunc finem se opem

daturos promisissent. Amici, tamen, nul lam determinatam viri personam

in mente habuerunt et Berthae Chazal Dnum Moulin praesen ta runt non

nisi duos vel tres menses postquam ipsa Paris ios ad venerat. Caeterum,

praesumi potest amicos familiae Chazal in aliis et iam matrimonii pro

positis, quae in irr i tum cesserant, opem aliquo modo praestitisse, cum

id amicitiae signum inter amicos dari soleat. Ideoque nil extraordina

r ium et insolitum habetur respectu marit i quaerendi in actricis inten

t ione Parisiis commorandi anno nupt ia rum, unde concludi liceret eam

longius ibidem commorari voluisse quam anno praecedenti .

Certe nullus testis asserit Ber tham Chazal vel eius matrem in domo

conducenda Lutetiae Par is iorum ibidem permanere voluisse usque dum

matr imonium contractum fuerit. Imo declarant testes hoc consilium ma

t rem Berthae cepisse t an tummodo mense mart io, quando scilicet spes

arrserat matr imonium iam in concreto manifestatum, ad effectum perdu

cendi, et quidem eo fine ut, insciis Ber thae inimicis, qui in oppido Murat

erant , nupt iae fierent. Declarat frater: « Ce fut l 'une d'elles, Mme Hon-

« norat , qui présenta Mr Moulin à ma mère. Dès que ce projet fut

« reconnu comme possible, je fus le premier à conseiller à ma mère

« de rester à Par i s ju squ ' à sa conclusion, de manière que l ' intervention

« des calomniateurs ne vînt pas encore faire son œuvre. Le séjour fut

« donc prolongé dans l ' installation plus que provisoire qui avai t été

« improvisée rue de l 'Abbé Grégoire ».

Similiter loquuntur mater actricis et mater tera , Dña Lespinasse. Cum

autem eo minus fuisset periculum interventus calumniatorum, quo citius

f ieret matr imonium, Berthae mater s tatui t illud locum habi turum esse

post u n u m mensem sponsalium, principio n imirum mensis maii. Diem

const i tutum vero oportebat a l iquantu lum differri ob difficultatem exortam

circa modum dotis inst i tuendae, deinde ob fratris Ber thae absentiam,

qui, servitio militari impeditus, an te mensem iulium Paris ios petere non

S. Romana Rota mi

potuit. Non obstant ibus autem hisce dilationibus, ab initis sponsal ibus

ad diem nupt ia rum effluxerunt dumtaxa t tres menses, qua tuor autem

a die quo futuri coniuges sibi primo occurrerunt. Clarum est, igitur, inten

tionem Parisiis manendi donec matr imonium contractum fuerit, pr imo

habi tam a matre Berthae tempore mensis martii in circumstantiis supra

expositis, commorat ionem ulteriorem in civitate per maiorem anni par tem,

seu usque ad finem circiter mensis septembris, significare non potuisse.

Vix opus est ad aliam praesumptionem de quasi-domicil io acqui

sito an imum intendere, ex eo deductam quod aliqui testes affirmarunt

actricem Parisiis studio artis pictoriae vel musicae operam dare voluisse,

ac si modo discipulae in Collegio quasi-domicil ium rat ione s tudiorum

acquisiverit . Non enim erat quaestio de cursu s tudiorum regulari cui sub

ordinata esset habitat io in civitate, sed ad summum de modo animum

relaxandi vel ot ium vitandi tempore hiemationis agebatur. Verius tamen

erronea coniectura al iquorum testium dicenda est, cum Bertha Chazal

null imode ad s tudia harum ar t ium anno nupt ia rum se dederit, uti ipsa

asserit, nemine contradicente. Ait actricis mater : « Jamais il n 'a été

« question de leçons à prendre , encore moins de cours à suivre ». Et

idem testatur Dña Lespinasse et ahi testes.

Quibus omnibus, t um in iure, t um in facto consideratis et bene

perpensis, Nos infrascripti Auditores de turno, pro Tribunal i sedentes

et solum Deum prae oculis habentes , Christi nomine invocato, decer

nimus, declaramus et definitive sentent iamus, dubio proposito respon

dentes : Affirmative, ad pr imam partem, Negative ad secundam, seu

confirmandam esse sentent iam rotalem diei 17 marti i anni 1914, qua

declaratur constare de nullitate matrimonii m casu: s ta tuentes , praeterea,

Ber tham Chazal actricem ad expensas iudiciales solvendas teneri.


nalium ad quos spectat, ut exsecutioni manden t hanc nostram defini

t ivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam sacro

rum canonum, et praesert im cap. 3, sess. XXV, De ref., Concilii


efficacia et oppor tuna pro rerum adiunctis exst i tura sint.

Romae, in Sede Tribunalis S. R. Rotae, die 15 decembris 1918.

L. © S.

Ex .Cancellaria S. Romanae Rotae


Ioannes Prior , Ponens.

Maximus Massimi.

Iulius Grazioli.


T A R R A C O N E N .

NULLITATIS MATRIMONII (VILADOT-DE MIGUEL)


anno quinto, die 15 februarii 1919, BP. PP. DD. Guilelmus Sebastia-

nelli, Decanus, Ponens, Maximus Massimi et Iulius Grazioli, Auditores

de turno, in causa Tarraconen. - Nullitatis matr imonii inter Dolorosam

De Miguel, repraesentatam per legitimum procuratorem Nazarenum Fer

rata, advocatum, et Pe t rum Viladot contumacem, interveniente et disceptante

in causa rev. Substituto Defensoris vinculi ex officio, sequentem in gradii

appellationis tulerunt definitivam sententiam.

Petrus Viladot, pravis moribus imbutus , Dólorosam De Miguel, deci

mum quar tum vel decimum quin tum aetatis suae annum agentem, ita

deperibat, ut mortem minitaretur sibi inferre, si non potuisset cum ea

matr imonium inire. Certior de re facta mater Dolorosae, pu tans propo

sitas nupt ias bene fil iae et familiae profuturas, n o t a t i o n i b u s ac minis

obtinuit, ut Dolorosa, quae amorem Petri detestabatur , cum eo matrimo

nium contraheret . Coniugium celebratum fuit Tarraconae die 26 septem

bris 1883.

Nuptias autem, uti praevidere erat, haud felicem exitum habue re ;

coniugalis enim vita crebris exagitata dissentionibus, saepius abrupta

fuit, penitus autem et in perpetuum dissociata anno 1888: non obstante

quod ex nupti is fil ius na tus esset, qui puer mor tuus est. Infelix mulier

vero edocta matr imonium suum cum Petro nul lum esse ob metus impe

dimentum, supplicem libellum porrexit summo Pontifici, ut coniugium

nullum declararetur, etiam in pr ima instantia, ab H. S. Auditorio. Pon

tificia obtenta dispensatione, et processu ad normam iuris instructo,

die 27 iulii anni praeterlapso sententia prodiit actrici favorabilis. A sen

tentia appellationem interposuit , prouti de iure, vinculi vindex et hodie

causa i terum proponitur sub assuefa formula dubi i : An sententia rotalis

diei 27 iulii 1918 sit confirmanda in casu?

Ius quod spectat. - Matrimonium nul lum est, si nuptur ientes plena

l ibertate non gaudeant , i. e. immunes non fuerint a vi et metu. Metus

autem, ut mat r imonium dirimat, quaedam habere debet qual i ta tes ; debet

nempe esse gravis, ab extrinseco et iniuste incussus, a quo ut quis se

S. Eotnana Bota 429

liberet, eligere cogatur matr imonium (C. 1. G, can. 1087, § I). Metus

gravis dicitur si malum instans vel futurum sit grave pro illa persona,

quae timet, et persona, cui metus incutitur, persuasum habeat illud

malum sibi revera imminere (Gasparri , De matrim., n. 940). Metus quo

que reverentialis, quo nimirum reformidamus indignationem eius, sub

cuius potestate constituti sumus , potest esse gravis, quod verificatur,

quando metum comitantur suasiones importunae, preces instantissimae,

iurgia, vexationes, etc., uti constanter tenuit H. S. Tribunal .

Metus non praesumitur , sed probari debet ; probatur vero per iura

tam depositionem illius, qui metum passus est, per diligens examen

circumstantiarum et per testes. Relate ad testes animadvertendum est :

1) admit tendos esse illos, qui alias non admitterentur , uti sunt domestici,

consanguinei, pa ren tes ; 2) duos testes omni exceptione maiores depo

nentes de metu plenam probationem efficere, etsi alii de libertate depo

nant . Etenim qui voluntatem liberam affirmant de actu deponunt ex

communiter contingentibus soli Deo cognito ; qui vero moralem coactio

nem, v. gr. iurgia, vexationes, minas testantur , rem affirmant, quae per

sensum rite cognosci potest. Ita in Vesprimien., 2 iulii 1911, in Massi

lien., 30 aprilis 1917 et in plur ibus aliis.

Modo ad factum. - Actrix in libello Summo Pontifici oblato declarat

matr imonium contraxisse « solamente per la violenza esercitata sopra di

« me dai miei genitori », quod confirmat in sua deposit ione: « fui indotta,

« e più che indotta, "obbligata al matrimonio da mia madre ».

Videndum itaque est an hoc etiam eruatur ex tabulis processuali

bus, ex omnibus nempe circumstantiis, quae antecesserunt, concomi-

tatae et subsequutae sunt matrimonii celebrationem : « ex parte mulieris

« per testes dicitur probatus metus, si deponant de ipsius lacrimis et

« querelis tam praecedentibus, quam ipsius actum celebrationis concomi-

« tantibus, et de tristitia et pallore subsequent ibus » (Consci, De separ.

thori, lib. I, cap. 16, n. 34).

Quoad circumstantias antecedentes, acta referunt Dolorosam admo-

nitam a matre de propositis nuptiis, eidem restitisse, non solum quia

a matrimonio erat aliena, sed etiam quia Petrum fastidiebat. « Appena

«(ait actrix) le dette signore si al lontanarono, mia madre mi disse che

« erano venirte a t ra t tare del mio matr imonio con Don Pietro. . . io

« replicai negandomi assolutamente. . . e vedendo di poi che io conti

ci nuava a resistere dicendole che non voleva pensare a mari tarmi, che

« nessun uomo aveva r ichiamato la mia attenzione, e molto meno il

« sig. Viladot, il quale per verità giungeva a produrmi nausea, essa


« allora ricorse alla violenza ». Et testis Carmela For tuny: « A donna

«Dolores De Miguel r ipugnava in sommo grado il matr imonio con il

« sig. Viladot. Lo so per relazione avuta da mia sorella, la quale fre-

« quentava la casa dei signori De Miguel ». Domina autem Iosepha

Bosch : « Donna Dolores si mari tò solamente per imposizione di sua

« madre , poiché essa aveva dato molte prove di r ipugnanza per il matri-

« monio con D. Pietro ».

Matris autem intererat nupt ias urgere, quia exist imabat se hac

rat ione optime consulere familiae bono, prouti deponit Dolorosa: « Mia

« madre mi fece fare allora riflessioni sulla convenienza di accettare il

« matrimonio, perchè mio padre s tava infermo con la vista, e che

« q u i n d i ci sarebbe mancato il suo appogg io» . Quod confirmant Car

mela For tuny et Maria Arbiel. C. For tuny ait: « So che la madre aveva

« grande interesse, affinchè si facesse il matr imonio, e che questo inte-

« resse proveniva dal fatto, che suo marito era quasi cieco, e l'avve-

« nire della famiglia si faceva alquanto oscuro: tale matrimonio della

« figlia creava un appoggio, che si rendeva necessa r io» . Maria vero

Arbiol: « L'interesse che i genitori avevano. . . era perchè il sig. Viladot

« sembrava un giovane di grande avvenire nel commercio, e che i geni-

« tori di donna Dolores erano malaticci e desideravano pr ima della loro

« mòrte di veder sistemata la loro figlia ». - Cum autem Dolorosa a mat re

dissideret, haec non exhortat ionibus tan tum, sed minis quoque ac vio-

lentiis conata est vincere filiae reluctantiam. Actrix enim fatetur: « Tale

« resistenza contrariava mia madre fino al punto di farla indurre alla

« violenza, come ultimo scampo. Varie volte mi prese per un braccio

« agi tandomi bruscamente e mi schiaffeggiò per vincere la mia resi-

« stenza, specialmente il giorno, che doveva andare alla parrocchia per

« l 'esame della dottr ina cristiana ». Hoc idem tes ta tur Anna M. Batalla,

quae ait : « La stessa madre minacciava la propria figlia con parole

« come queste: che l 'avrebbe t rascinata per i capelli se si fosse ricu-

« sata di presentarsi al parroco per essere esaminata nella dottr ina cri-

« stiana, esame che viene considerato come requisito per contrarre

« matrimonio ». Et Raymundus Cort is : « La signora Dolores De Miguel

« contrasse il matr imonio per il gran t imore, che aveva dei suoi geni-

« tori, specialmente della madre, che in seguito ha manifestato che la

« obbligò per forza alla celebrazione del matr imonio ». '

Mirandum non est hoc modo egisse matrem Dolorosae; eius enim

indolem ita filia describit: « Il carat tere di mia madre oltreché autori-

« tar io, era tanto violento che u n a volta che prese gelosia per una

« servente, la gettò in un pozzo, salvandosi questa in grazia della pre-

S. Bomana Bota m

« senza di un ragazzo ». Iosepha vero Navar ro : « La madre di donna

« Dolores aveva uh cara t te re altero, dominante ed irascibile fino all'ec-

« cesso. Essa s ' imponeva a tut t i della casa con il suo carat tere impe-

« tuoso e violento.. . Per dimostrare il carat tere violento della madre

« De Miguel, posso citare un caso occorso con il marito di mia sorella....

« In un at to di rabbia donna Giuseppa Monserrat, ossia la madre di

« donna Dolores, dette a mio cognato un solenne schiaffo, senza badare

« che si t ra t tasse di un uomo già ammogliato ». - Ex adverso filia t imida

erat, non poterat matr i imperanti resistere : « Il temperamento dell'at-

« trice era piut tosto timido che indipendente » ait Ioseph Oriol Torres,

et Iosepha Navarro : « Donna Dolores era t imida e docile, di modo che

« sua madre con la violenza del suo carattere la teneva soggiogata ». -

Hanc Dolorosae docilitatem videtur excludere Pe t rus Ferré, qui depo

nit : « L'attrice era molto giovane, e quindi non può precisare del tut to

« il temperamento che essa aveva, sebbene la r i tenga nè t imida, nè

« notevolmente pieghevole ed indipendente di carattere ». At hic testis

haesi tans est, singularis, et refert ea, quae a matre Dolorosae didicerat,

proinde eius verba, uti in appellata sententia dictum est, « suspicione

« haud immunia censenda sun t ».

In his adiunctis consti tuta mulier, nul lum effugium habere poterat

ad matr imonium vi tandum. Non enim recursus ei patebat ad patrem,

qui peni tus imperio subiiciebat uxoris . Ad rem haec habet actrix : « Mio

« padre era buono all'eccesso, professando per la sua sposa un affetto

« ta lmente cieco, che non solo non la contradiceva, ma approvava a

« priori quanto essa stabiliva ». Quod repetit Iosepha Navarro : « Il

« padre era un uomo di carattere debole, e cedeva in tu t to , perchè la

« sua moglie non si alterasse ». Eadem habent Carmela For tuny et Ray

mundus Arnau.

Neque auxilium aliquod habere poterat a parocho et patr ino. Nemo

enim cogitur ad faciendum quod inutile fore esse cognoscit. Por ro Dolo

rosa, quae frustra tam constanter restiterat matri, certa erat neque ope

parochi, neque ope patrini posse se a matr is imperio l iberare.

Ceterum coactionem ex actis scatere explicite fatetur ipse vinculi

vindex, scribens in suis animadversionibus : « l i b e n t i s s i m e fateor redun-

« dare satis processum iis iuris ac facti circumstanti is », quae Pat res

primi turni coëgèrunt ad irr i tum declarandum matr imonium, animad

vertens tamen haud attendi coactionem in foro ad effectum matrimonii

relaxandi, quae ad actum celebrationis nupt ia rum non extendatur ».Verum

1) admissa aversione et coactione ante mat r imonium; magna praesum

ptio adest, quod sub eiusdem coactionis influxu matr imonium fuerit


celebra tum; 2) adiuncta, quae matr imonium Gomitata fuerunt, in tuto

collocant coactionem. Testis saepius citata Carmela Fortuny ad rem

haec habet : « Riferiva mia sorella, c h e - d o n n a Dolores si rifiutava di

« provarsi i vestiti che le si facevano... Non assistetti alla celebrazione

« del matr imonio, ma mia sorella, che in quel giorno fu nella casa, mi

« disse che aveva visto donna Dolores dare non dubbi segni della tri-

« stezza che l 'opprimeva ». Et Raymundus Cortes tes ta tur : « Che assistè

« alla celebrazione del matr imonio, che (donna Dolores) procedeva tr i -

« s tamente, e che la sposa manifestava tale tristezza piangendo, e di

« più osservò che nel pranzo nuziale, che fu fatto dopo il matr imonio,

« la sposa invéce di s tare vicino al mari to . . . metteva in opera ogni

« specie di pretesti per separarsi da lui ». Nec minoris moment i sunt

quae deponit Maria Arbiol: dicit enim « che fu presente alla celebra-

« zione del matrimonio, che osservò una certa t i tubanza nella sposa nel

« dare il consenso, ma che lo dette intimidita dalie occhiate della madre,

« che era ivi presente, che osservò in tut to quel giorno sul viso della

« sposa segni di pianto è di tristezza ». losepha tandem Bosch haec

habe t : « Assistei al matr imonio, e posso così testificare che donna Dolo-

« res apparve alla vista di tut t i molto rat tr is tata ». Ex his patet quant i

faciendum sit test imonium medici iosephi Oriol aientis « che non assistè

« alla celebrazione del matrimonio, ma che pr ima o dopo l 'atto, ed in

« quei giorni, fu nella casa e vide l 'attrice, ma non osservò alcunché di

« anormale nel suo sembiante ». Prae te rquamquod enim test imonium

sit negativum, adnotandum est ad probandum metum non esse neces

sarium, ut demonst re tur illum, qui metum passus est, constanter in

omnibus actionibus se tristem ostendere.

Quae matr imonium subsequuta sunt, aversionem mulieris et metus

incussionem confirmant. Testis losepha Navarro deponi t : « Posso affer-

« mare, che durante la pr ima epoca di convivenza.. . Donna Dolores

« lasciava travedere costantemente l'odio e la r ipugnanza che le causava

« suo marito ». Et Carmela F o r t u n y : « Posso dire che dal principio del

« matr imonio donna Dolores manifestava a mia sorella l 'avversione che

«sen t iva per suo m a r i t o » , losepha tandem Bosch: « Donna Dolores

« non poteva adat tars i a cont inuare in uno stato che le era del tut to

« odioso ». Revera acta referunt, quod, vix contracto matr imonio, n e o -

coniuges ob veneream luem, qua Petrus afflictabatur, consilio medico

rum ad invicem separari debuerunt , quin aliqua adfuerit inter ipsos

necessitudo aut relatio. Post annum et dimidium, ins taura ta vita coniu

gali, matr imonium consummatum fuit re luctante fortiter muliere; ait

enim actrix: « Dovè impiegare la violenza... salvandosi dalle unghiate ,

S. Romana Rota 433

« c h e io gl'infliggeva per d i fendermi». Imo adeo abhorrebat Dolorosa

viri amplexus, ut, ne eidem coniugale debitum reddere i terum cogeretur,

violentas sibi manus iniecerit. E mortis periculo feliciter erepta, ea

tan tum sub conditione cohabitare cum viro porrexit, quod ipse a coitu

deinceps se abstineret . Tandem, cum vir, ludo et vino deditus, adulterinis

amoribus indulgerei, impossibilis evasit vita communis, et, post quin

que annos ab initis nuptiis, in perpe tuum fuit dissociata. Quas omnes

lamentabiles ae rumnas secum animo recogitans mater Dolorosae, dixit

Petro Ferré « che si pentiva di averla indotta a maritarsi con quello ».

Quod confirmat Iosepha De Miguel, quae deponi t : « Nel vedere tu t te

« queste disgrazie, mia madre esclamò varie volte: " Povera figlia! se

« con la mia vita potessi distruggere queste nozze, che io stessa feci

« tanto ingannata, lo farei „: ed arrivò fino a chiederle perdono ».

Quibus omnibus perpensis, Nos infrascripti Auditores de turno, pro

tr ibunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes , Christi nomine

invocato, decernimus, declaramus et definitive sentent iamus rotalem sen

tentiam diei 27 iulii 1918 esse confirmandam, i. e. ad proposi tum dubium

respondemus : Affirmative ad pr imam par tem: Negative ad secundam.

I ta pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et Ministris tribu

nalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nost ram defini

tivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam Codicis

Iuris Canonici, praesert im tituli XVII, libri IV, iis adhibitis exsecutivis

et coercitivis mediis, quae magis efficacia et opportuna, pro rerum adiun

ctis, exst i tura sint.

Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 15 februarii 1919.


Maximus Massimi.

Iulius Grazioli. L. © S.

Ex Cancellaria, die 14 martii 1919.


43 i Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale


S . C O N G R E G A Z I O N E « P R O E C C L E S I A O R I E N T A L I »

NOMINA

1 ottobre 1919. Con biglietto della S. Congregazione « Pro Ecclesia Orien

tali », Sua Santità Benedetto Pp. XV si è de

gnato nominare il Rmo P. Abate D. Ildefonso

Schuster, O. S. B., Presidente del Pontificio Isti

tuto Orientale.

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE

Con biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di

nominare :

30 settembre 1919. Il Revmo Mons. Alfonso Carinci, Protonotario Apostolico di

numero Partecipante per la Sacra Congregazione

dei Riti.

10 ottobre » L'Emo signor Cardinale Ludovico Billot, Protettore della

Congregazione delle Suore de Ste-Chrétienne, a

Metz.

19 » » Il signor comm. Odoardo Tabanelli, Comandante della Guar

dia Palatina d'Onore.

20 » » L'Emo signor Cardinale Guglielmo van Rossum, Protet

tore della Congregazione delle Suore del Santis

simo Salvatore della diocesi di Strasburgo.

23 » » Il Revmo Mons. Giovanni Mercati, Prefetto della Biblioteca

Apostolica Vaticana.




1 ottobre 1919. Mons. Giovanni Agostino Boneo, vescovo di Santa Fede.

Protonotario apostolico ad instar participantium :

16 luglio 1919. Mons. Enrico Gavisk, della diocesi d'lndianapoli.


24 agosto 1919. Mons. Francesco Rosso, dell'archidiocesi di Vercelli.

20 settembre » Mons. Guglielmo Foley, dell'archidiocesi di Chicago.

» » » Mons. Leslie I. Kavanagh, dell'archid, di Nuova Orléans. » » » Mons. Giuseppe M. Gleason, dell'archidiocesi di San Fran

cesco di California. 30 » » Mons. Sabino Coelho, dell'archidiocesi di Parahyba.

1 ottobre » Mons. Giacomo Mac Caffrey, della diocesi di Clogher. 2 » » Mons. Salvatore Marotta, della diocesi di Caserta. 9 » » Mons. Emilio Lesue, della diocesi di Lilla.

10 » » Mons. Tommaso King, dell'archidiocesi di Sydney. 13 » » Mons. Uberto Savoy, della diocesi di Losanna e Givevra.

ONORIFICENZE

Con Brevi Apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze : '

Da Commenda dell Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile:

17 ottobre 1919. Al sig. dott. Domenico Seghetti, della diocesi di Frascati. 18 » » Al sig. Giacomo Rumor, della diocesi di Vicenza.

La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare:

22 ottobre 1919. Al sig. Odoardo Tabanelli, comandante della Guardia Pala

tina di onore.

Il Cavalierato dell'Ordine dì S. Gregorio Magno, classe civile:

12 settembre 1919. Al sig. Giuseppe Achille Reguillon, dell'archidioc. di Parigi. » » » ^~ltìrsig. Enrico Rouard, della medesima archidiocesi.

» » » Al sig. Giovanni M. Luciano Huré, della medesima archid.


La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa:

16 settembre 1919. Al sig. colonnello Domenico Fernandez da Silva, della dio

cesi di llhèos.


NOMINE

Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato

di nominare:


10 settembre 1919. Mons. Domenico Zanette, della diocesi di Ceneda.

11 ottobre » Mons. Giulio Paolucci, di Roma. » » » Mons. Teodoro Giovanni Antonio Bosman, della diocesi di

Haarlem.

» » » Mons. Giorgio Enrico Francesco Stoffels, della med. diocesi » » » Mons. Guglielmo Hawkswell, della diocesi di Leeds. » » » Mons. Alfonso Ariens, dell'archidioeesi di Utrecht. » » » Mons. Emanuele Martines de Moraes, della diocesi di Pa-

rahyba. » » » Mons. Giovanni Milanez, della medesima diocesi.

17 » » Mons. Mariano Renzo, dell'archidioeesi di Rossano.

Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerarii di S. S. :

7 luglio 1919. Il sig. barone Giovanni de Trétaigne, dell'archidiocesi di Parigi.

» » » Il sig. barone Leone de Trétaigne, della medes. archidioc. 14 ottobre » U sig. barone Teodoro Cramer-Klett, dell'archidioeesi di

Monaco.

20 » >> Il sig. Gioacchino Ma Ri vero y Gonzalez, dell'archidioeesi di Siviglia.


4 maggio 1917. Il sig. cav. Carlo Emanuele Frank de Taberne de Miramont.

Annus XI - Vol. XI i Decembris tò!9

Num. lâ

ACTA? APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE


E P I S T O L A E N C Y C L I C A

A D P A T R I A R C H A S , P R I M A T E S , A R C H I E P I S C O P O S , E P I S C O P O S A L I O S Q U E L O C O R U M

O R D I N A R I O S P A C E M E T C O M M U N I O N E M C U M A P O S T O L I C A S E D E H A B E N T E S :

D E S T I P E C O L L I G E N D A P R O P U E R I S E U R O P A E M E D I A E P A M E L A B O R A N T I B U S .

B E N E D I C T U S P P . X V

V E N E R A B I L E S F R A T R E S

S A L U T E M E T A P O S T O L I C A M B E N E D I C T I O N E M

P a t e r n o i a m diu a n i m o o m i n a b a m u r a tque s p e r a b a m u s

fore, u t , res t inc to t a n d e m i m m a n i bello susc i ta toque chr is t ia

nae ca r i t a t i s spir i tu , quae fame e t inedia , E u r o p a e p raese r t im

mediae , regiones conñciebantur , illae ad mel io rem condicionem,

concordi b o n o r u m o m n i u m opera e t conatu , p a u l a t i m adduceren

tur . A t ve ro exspec ta t ionem Nos t r am even tus non o m n e m exple

vit; u n d i q u e en im affertur, f requent iss imos eos populos, quos

d ix imus , t a n t a c iborum v e s t i u m q u e laborare a a h u c inopia, quan

t a m m e n t e effingere v ix liceat. Miser r ime p e r d i t u r in te rea a i

prof l igatur deb i l io rum corporum va le tudo , a tque in p r imis pue

rorum; q u o r u m ca lami ta t e eo v e h e m e n t i u s afficimur, quod ipsi

n o n modo ignar i inson tesque s u n t in te rnec iv i ce r tamin is , quo

t e r r a r u m orbem paene t o t u m c ruen ta r i v id imus , sed futur i p rae -

ACTA, vol. XI , n. 13. — 1-12-919. 30


t e rea sun t n o v a r u m auctores s t i r p ium quae n a t i v a m referent

ge rmin i s inf i rmi ta tem.

Sed t a m e n ex hisce angor ibus ac molest i is recreat i a l iquan to

s u m u s c u m n u n t i a t u m Nobis est, homines recte an ima tos in so

cietates coi visse, eo consilio, ut pueros conservar erit. E g r e g i u m

sane propos i tum, venerabi les Fra t res , u t p a r erat , p robare a tque

auc tor i t a te Nos t ra fulcire n o n d u b i t a v i m u s ; congrueba t en im

c u m praec ipu is ben ign i t a t i s officiis illi debi t is ae ta tu lae quae et

Chr is to Redempto r i ca r i s s ima est e t m i n u s h a b e t ad t o l e r a n d u m

et r e s i s t endum facul ta t is . Ceterum, in s imil i caussa id i p sum

a n t e a egeramus ; memin i s t i s en im, Nos, h a u d i t a p r idem, puer i s

Belgarum, fame e t egesta te paene enectis, q u a n t u m in Nobis

erat , opi tu la tos esse, eosque ca tho l i corum car i ta t i publice com

mendasse . Q u o r u m q u i d e m c o m m u n i l a rg i t a t i m a g n a m p a r t e m

debetur , s i tot i nnocen t i um p a r v u l o r u m necess i ta t ibus consulere

e t i nco lumi ta t em v i t a m q u e i p s a m tuer i l i cu i t : c u m en im Ar

chiepiscopos e t Episcopos F o e d e r a t a r u m Amer i cae C i v i t a t u m

ad t a m p r a e c l a r u m opus hor t a t i essemus, cont inuo opta t i s No

str is generosus respondi t p l u r i m o r u m consensus. P r o s p e r u m rei

successum hodie c o m m e m o r a m u s , non t a m u t l aud ibus orne-

m u s homines in fastis ch r i s t i anae car i t a t i s mer i to inscr ibendos,

q u a m u t Episcopi orbis t e r r a r u m univers i , voce e t auc tor i t a te

N o s t r a impuls i , Nos t rum h a c in r e consi l ium, q u a n t u m a p u d

suos g ra t i a valent , exsequi n i t a n t u r a tque con tendan t .

A d v e n t a n t e ig i tu r D. N. I esu Chr i s t i Na ta l i die, ad misérr i

mos pueros Eu ropae po t i s s imum mediae , quos p r e m i t acr ius ea

r u m ind igen t i a r e r u m quae ad v i t a m necessar iae sunt , sponte

p rovo la t cogitat io Nos t r a ; t e n e r r i m a m q u e sobolem eo maiore

complec t imur soll ici tudine, quo express ius refert Nobis d iv in i

In fan t i s imaginem, p rop te r h o m i n u m a m o r e m in Beth lemi t ico

specu h iemal i a frigora r e r u m q u e o m n i u m inop iam perferent is .

H a c q u i d e m occasione nu l l a profecto oppor tunior , u t Christifi

de l ium ca r i t a t em e t misera t ionem, a t q u e adeo h u m a n i t a t e m

o m n i u m qui de sa lu te h u m a n i gener is n o n desperent , p ro inson-

t ibus puer i s implo remus .

Ada Benedicti PP. Xt 4 3 9

I t a q u e m a n d a m u s , venerabi les Fra t res , u t , ad propos i tum,

de quo locuti sumus , a s sequendum, in ves t r a cuiusque dioecesi /

publ icis suppl ica t ion ibus in d iem o c t a v u m ac v ices imum pro

x i m i mens i s Decembris ' indic t is , quo die sol lemnia Ss. Innocen

t i u m agun tu r , s t ipem f ide l ium col l igendam curet is . A t q u e u t i n

hoc nobil iss imo beneficentiae ce r t amine u t i l i t a t i to t p u e r o r u m

ap t ius prospic ia tur , p r ae t e r s t ipem, c ibar ia quoque e t medica

m e n t a e t vestes e t tex t i l ia co r roganda v iden tu r , qu ibus r ebus

popul i e a r u m reg ionum, p r a e ceter is ad iument i s , indigent .

Obla ta vero e iusmodi d o n a quo d e m u m pacto aeque d i v i d a n t u r

e t ad d e s t i n a t u m locum pe rvehan tu r , dicere v ix a t t i n e t ; id e n i m

negoti i vel iis societat ibus commi t t i poteri t , quas ad r e m consti

t u t a s esse signif icavimus, vel q u a al ia cuique l ibeat ra t ione ex

pedir i .

I a m qu ibus hor ta t ion ibus , ex officio un iversa l i s pa t e rn i t a t i s

Nobis d iv in i tus credito, us i s u m u s , eas, q u a m q u a m ad cathol i

cos po t i s s imum per t inen t , confidimus t amen , omnes, qu i h u m a

n i t a t i s sensus habean t , esse ben igne excepturos . Ut a u t e m exem-

. pio rel iquis p raeeamus , etsi u n d i q u e g e n t i u m et con t inen te r a

Nobis p l u r i m u m opis auxi l i ique pos tu la tur , in p u e r o r u m eorun

d e m levamen, pro facul ta t ibus Nostris , c e n t u m mil l ia libella

r u m i t a l i c a rum conferre s t a t u i m u s .

In ausp ic ium in te rea secundi exitus, inque t e s t imon ium

p a t e r n a e benevolen t iae Nostrae, vobis, venerabi les F ra t res , e t

un iverso clero populoque ves t ro apostol icam benedic t ionem per

a m a n t e r i n Domino i m p e r t i m u s .

D a t u m R o m a e a p u d s a n c t u m P e t r u m , die xxiv mens i s no

vembr i s a n n o mcmxix , Pont i f ica tus Nostr i sexto.

BENEDICTUS P P . XV


E P I S T O L A A P O S T O L I C A

AD PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS ORBIS CATHOLICI : DE FIDE CATHOLICA PER ORBEM TERRARUM PROPAGANDA.

B E N E D I C T U S P P . X V

VENERABILES FRATRES

SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM

M a x i m u m i l lud s a n c t i s s i m u m q u e m u n u s quod, suo i a m

ins t an te ad P a t r e m redi tu , D o m i n u s Noster Iesus Chr i s tus

discipul is d e m a n d a v i t , c u m d i x i t : Euntes in mundum univer

sum ppmdâcate evangelium omni creaturae, 1 non e r a t sane Apos to lo rum v i t a t e r m i n a n d u m , sed a p u d eorum successores

p e r p e t u a n d u m usque ad c o n s u m m a t i o n e m saeculi, quoad scili

cet futur i essent in t e r r a homines , quos ve r i t a s l i b e r a r e ! Ex quo

ig i tu r illi profecti praedicaverunt ubique v e r b u m Dei, 2 i t a quid e m ut in omnem terram exieri t sonus eorum: et in fines orbis terrae verba eorum;3 d iv in i m a n d a t i memor , Ecclesia n u n q u a m ,

l aben t ibus saeculis, cessavi t a d h u c t r ad i t ae d iv in i tus doc t r inae

p a r t a e q u e h u m a n o gener i per C h r i s t u m salut is ae te rnae nun

tios e t admin i s t ros in omnes pa r t e s mi t t e r e . I l lo ipso en im t r i u m

saecu lorum spatio, quo ad Eccles iam recens n a t a m oppr imen-

dam, al ia ex alia, exc i ta ta ab inferis persecut io desaevii t , c u m

omnia Chr i s t i ano rum sangu ine r e d u n d a r e n t , vox t a m e n E v a n

gelii p r a e c o n u m late R o m a n i imper i i f ines p e r v a g a t a est. Post

q u a m vero p a x e t l iber tas publ ice es t Ecclesiae da ta , m u l t o

maiores in apos to la tu progressus toto orbe fecit : quo in genere

praec la r i v i tae sanc t imon ia v i r i u t i l i ss ime e laborarun t . Ex h is

Gregor ius I l l u m i n a t o r A r m e n i a m chr i s t i ano nomin i ad iungi t ,

S t y r i a m Victor inus , Ae th iop i am F r u m e n t i u s ; t u m p a r i t Hiber-

1 MARC, X V I , 15.

* Ibid., 20. * Ps. XVIII, 5.


nos Chr i s to P a t r i t i u s , Anglos Augus t inus , Columba Pa l l ad ius -

que Scotos; de inde i l lus t ra t Evange l i i luce H o l l a n d i a m Clemens

Wil l ibrordus , p r i m u s il le TJltraiectensium Episcopus , Germa

niae populos Bonifacius e t Ausgar ius , S lavoniae a u t e m Cyri l lus

e t Method ius ad ca tho l icam F i d e m t r a d u c u n t . Deinceps m u l t o

la t ior c a m p u s h o m i n i b u s apostolicis pa te re coepit, c u m Guliel

m u s de R u b r u q u i s Fidei facem Mongolis in tu l i t , c u m q u e b e a t u s

Gregor ius X pr imos miss ionales legavi t in S inam : quos sub inde

Franc isc i Assis iensis a l u m n i consecuti , non e x i g u a m ibi consti

t u e r u n t f ide l ium ecclesiam, q u a m h a u d mul to pos t persecut ionis

o r t a t empes ta s diss ipavi t . Amer i ca a u t e m detecta, v i r o r u m apo

s tol icorum agmen, in qu ibus p raec ipue c o m m e m o r a n d u s est

Bar tho lomaeus Las Casas, Dominic ian i Ordinis decus ac l umen ,

miseros ind ígenas c u m ab h o m i n u m d o m i n a t u improbo tuendos ,

t u m ex d a e m o n u m dur i s s ima serv i tu te er ipiendos su sc ip iun t ;

i n t e reaque Franc i scus Xaverius, d ignus is qu idem qu i Apostol is

ipsis compare tu r , c u m in Ind i i s Or ienta l ibus e t in I a p o n i a p ro

Chr is t i glor ia a n i m a r u m q u e sa lu te mirifice desudasset , ad Si

nens is l imen Imper i i , quo i a m tendebat , emori tur , quas i discessu

suo a d i t u m patefaciens novae Evangel i i p raed ica t ion i in i l l am

reg ionum i m m e n s i t a t e m , in q u a e ra t f u tu rum ut e to t inc lyt is

re l igiosorum Ord in ibus e t Miss iona l ium Fami l i i s homines F ide i

p r o p a g a n d a e studiosi , t a n t a s per v ic iss i tudines r e r u m ac tem

porum, apos to la tum obirent . Pos t r emo cont inens ea quae u l t i m a

pa tu i t , Aus t ra l ia , i t emque Africae in ter iores t r ac tus , audac i a

cons tan t i aque r ecen t io rum explorat i , ch r i s t i anae Fidei nun t io s

accepe run t ; ac fere i am nu l l a est i n t r a vas t i s s imum m a r e Pac i

f i cum t a m r emo ta insula , quo non Miss ional ium n o s t r o r u m vir

tus ac tuosa pervaser i t . Ex iis a u t e m p l u r i m i exs t i te runt , qu i

c u m f r a t rum sa lu t em quaererent , ipsi, Apos to lo rum exemplo,

ad sanc t i t a t i s fas t ig ium pervener in t , nec pauci , qui , apostola

t u m m a r t y r i i l aude cumulan tes , F idem profuso sangu ine con

firmarunt.

I a m Vero to t t an to sque labores a nos t r i s in Fidei p ropaga

t ione exan t l a tos , t a n t a s t u d i a posita, t a n t a inv ic tae for t i tudinis


exempla ed i t a cons iderant ibus , v e h e m e n t e r demi ra r i licet, innu

merab i les t a m e n esse a d h u c qu i in t enebr i s e t in u m b r a mor t i s

s edean t ; s iqu idem e thn i co rum h a b i t a recenter ra t ione, ad decies

mil l ies cen tena mi l l i a n u m e r a n t u r .

Nos igi tur , t a m i m m e n s a e a n i m a r u m mu l t i t ud in i s l ac r ima-

bi lem sor tem miseran tes , cum, p ro Apostol ic i sanc t i ta te officii,

n ih i l h a b e a m u s a n t i q u i u s q u a m u t beneficia eis d iv inae Re

dempt ion i s communicamus , e q u i d e m p lu r i f a r i am in orbe ca tho

lico increbrescere illa, Dei n i m i r u m Spi r i tu commota , s tud ia

b o n o r u m in Missionibus exter is p rovehend i s e t expl icandis , li

ben t i sane g ra toque a n i m o v idemus . I t a q u e ad ea ipsa s t u d i a

fovenda usque q u a q u e e t inc i t anda , u t Nostro est m u n e r i sum-

misque vot is consen taneum, l u m i n e auxi l ioque Domini m a g n i s

prec ibus implora to , h a s vobis, venerab i les F ra t res , m i t t i m u s

l i t te ras qu ibus vos ves t rosque cleros ac populos h o r t a m u r , si

gnificantes q u e m a d m o d u m hu ic g rav i s s imae causae prodesse

possit is .

P r i m u m o m n i u m ad eos Nos t ra specta t oratio, qui , u t Epi

scopi a u t u t Vicar i i Praefect ive Apostolici , sacris p r a e s u n t Mis

s ionibus : ipsis en im cu ra omnis p rox ime i n c u m b i t Fidei p ropa

gandae , in i i sdem praese r t im spem amplif icat ionis suae habe t

Ecclesia repos i tam. Q u a m q u a m non i g n o r a m u s quo fere s in t

a rdore apos to la tus , p robeque n o v i m u s quae q u a n t a e q u e iis

v incendae difficultates fuerint, s u b e u n d a q u e d iscr imina , h i s

m a x i m e pos t remis ann is , non m o d o ne de suis praes idi is s ta t io-

n ihusque décédèrent , sed u t r e g n u m Dei e t iam d i la ta ren t . Cete

rum, eorum erga h a n c Aposto l icam Sedem obse rvan t i a ac pie

ta te perspecta , confidenter ipsis* u t f i l i i s pater , a n i m u m Nos t rum

aper imus . Hoc ig i tu r an t e o m n i a cogitent , se suae q u e m q u e Mis

sioni t a m q u a m a n i m a m , u t a iun t , esse debere. Q u a m o b r e m suis

sacerdot ibus ceter isque sui m u n e r i s ad iu to r ibus bono sint, verbis

factisque, documento , a n i m o s q u e ac s t imulos a d d a n t ad se^

q u e n d a usque mel iora . Quotquot e n i m quoquo pacto in h a c

v inea Domini operan tur , expe r imen to cognoscant oportet , pia-


neque sen t i an t Missioni praes idere pa t rem, vigi lem, di l igentem,

ca r i t a t i s p lenum, o m n e s e t o m n i a s u m m o s tudio complecten

tem, qu i suo rum rebus g a u d e a t prosper is , condolescat advers is ,

cona tus coeptusque laudabi les secundet a t q u e adiuvet , q u i de

n ique subd i to rum q u a e c u m q u e sunt , u t s u a p rop r i a respiciat .

Omnino, p rou t u n a quaeque gube rna tu r , i t a v a r i a est condit io

et fo r tuna Miss ionum : qu ibus pro inde va lde pern ic iosum eve

ni re potest, s i quis i nep tus m i n u s v e idoneus p raepona tu r . P le

r u m q u e en im quisquis p a t r i a m carosque p rop inquos deseri t ,

chr i s t i an i nomin i s p r o p a g a n d i causa, i s longo saepiusque peri

culoso i t iner i se commit t i t , a lacer e t p r o m p t u s ad du r i s s ima

quaeque to leranda , d u m q u a m p l u r i m a s Chris to a n i m a s lucre

t u r . Qui s i d i l igent i praeposi to u t i t u r , cu ius sibi o m n i b u s in

rebus ads i t p r u d e n t i a e t car i tas , non est dub ium, qu in fructuo-

s iss ima fu tura sit eius opera ; sin au tem, va lde est t i m e n d u m ne,

labor ibus incommodisque p a u l a t i m defa t iga tus , ad e x t r e m u m

deficiat an imo des idiaeque se deda t .

P r a e t e r e a qui Missioni praeest , cu ra re in p r imi s debet u t

eam usque p romovea t p leneque explicet . E ten im, c u m ea regio

cuius t e rmin i s sua Missio c i rcumscr ib i tu r , omnis q u a m longe

la teque pate t , ips ius sit m a n d a t a curae , profecto o m n i u m quot

quot eadem in regione incolunt , ipsi omn ino q u a e r e n d a est sa lus

sempi te rna . Q u a m o b r e m s i ex ingen t i m u l t i t u d i n e a l iquot mi l l ia

e thn ioorum ad Eidem t raduxer i t , non ei fas er i t in hoc acquie

scere. Accure t qu idem, t u e a t u r e t foveat eos quos i am Iesu Chri

sto peperi t , nec s ina t ex eis di labi q u e m q u a m et in te r i re . V e r u m

ne pu te t se fungi, ut oportet , officio, nis i ceteros e t iam, q u o r u m

fere est n imio ma io r n u m e r u s , ve r i t a t i s v i t aeque chr i s t i anae

compotes facere pro v i r ibus et sine u l la in te rmiss ione conten

dat . I t a q u e u t ad au res s ingu lo rum eo celerius mel iusque E v a n

gelii praedica t io pervenia t , m u l t u m proder i t a l ias sub inde mis

s iona l ium sta t iones e t sedes cons t i tuere , fu tu ras t a m q u a m

to t idem cen t r a Vicar ia t ibus a u t P rae fec tu r i s novis , in quas ,

c u m oppor tun i t a s adfueri t , e adem Missio d iv ida tu r . Quo loco

debi tas t r i b u i m u s laudes Vicar i is Apostol icis , quo tquo t s u n t


qui ea ra t ione , q u a m d ix imus , regno Dei nova semper incre

m e n t a p a r a n t : e a m q u e in rem si domes t i co rum a d i u t o r u m co

p ia sibi n o n suppeta t , eos ex a l iena re l ig iosorum famil ia vel

societate l ibent iss ime accipere consueverun t .

At contra , q u a m non p r o b a n d u s ille foret q u i Dominic i agr i

pa r t em, sibi a s s igna t am ad excolendum, t a m q u a m s u a m pro

p r i a m possessionem haberet , q u a m pro r sus nol let a l ienis m a n i

bus a t t ingi . Q u a n t a vero s u b e u n d a e i esset d iv in i iudici i severi tas,

p raese r t im si - quod saepius cont ingere m e m o r a v i m u s - chr is t ia

nis non i t a mul t i s c i rcumfusa esset m u l t i t u d o e thn icorum, qui

bus q u i d e m erud iendis q u u m ipse c u m suis verb i min i s t r i s non

sufficeret, nollet a l io rum ope ram advoca t am adhibere . A t q u i

cathol icae Missionis praeses , cui n ih i l a l iud cordi si t n is i Dei

g lor ia e t sa lus a n i m a r u m , u n d i q u e ad s anc t i s s imum m u n u s

ad iu tores , c u m opus fuerit, conquir i t , nec i i qu i sint, suae an

a l ienae familiae a u t na t ionis , q u i d q u a m pens i habet , dum omni

modo ... Christus annuntietur: 1 nec so lum adiu tores , sed adiu

t r ices e t iam, ides t sorores religiosas adh ibe t ad scholas, ad or

phano t roph ia , ad nosocomia, ad d o m u s hospi ta les , ad cetera

car i ta t i s ins t i tu ta , in qu ibus novi t , Dei p rov iden t i s nu tu , incre-

dibi lem q u a m d a m v i m ad f idem la t ius p ro fe rendam inesse.

Ad haec bonus Missionis praefectus non se i n t r a suos f ines

continet , quas i a l iena duca t o m n i a q u a e foris f iunt , sed, u rgen te

ca r i t a te Chris t i , cu ius ad g lor iam qu idqu id in ters i t , s u a m u l t u m

interesse pu ta t , c u m collegis f in i t imis amic i t i am et necessi tu

d inem s tude t habere . Mu l t a en im saepe exs i s tun t c o m m u n i a

negot ia ad e a m d e m regionem pe r t i nen t i a quae , u t patet , nis i

communi t e r , expedi r i n o n possunt . Sed p rae t e r ea m a g n o c u m

Religionis e m o l u m e n t o Miss ionum praes ides , quo tquo t po te run t ,

in u n u m s ta t i s t empor ibus convenient , u t consi l ia in te r se con

ferant , m u t u i s q u e al loquiis conf i rmentur . Den ique i l lud est

quo q u i c u m q u e Miss ionem regunt , i i suas p raec ipue cu ras opor

te t h a b e a n t conversas , u t s ac ro rum min i s t ros de gente ipsa, in

q u a ve r san tu r , educen t a tque i n s t i t u a n t : i d quod n o v a r u m ec-

1 Philip., I, 18.

j


cles iarum spem m a x i m e continet . N a m sacerdos indigena , u tpo te

qu i ortu, ingenio, sensibus s tudi i sque cohaerea t c u m suis popu

lar ibus , m i r u m q u a n t u m va le t ad F idem e o r u m m e n t i b u s ins i -

n u a n d a m : m u l t o en im mel ius , q u a m q u i s q u a m alius, novi t

qu ibus modis q u i d p i a m eis p e r s u a d e n quea t . I t a saepe f i t u t i l luc

faciles ad i tu s habea t , quo advenae sacerdot i p e d e m inferre non

licet.

I a m vero c le rum ind igenam, u t spera tos fructus afferat,

omnino necesse est bene conformare e t f ingere . At n e q u a q u a m

sat is eri t ad hoc ins t i tu t io q u a e d a m inchoa ta e t rudis , tal is vi

delicet u t qu is ad sace rdo t ium i n e u n d u m e v a d a t idoneus , sed

p lena debe t esse per fec taque e t n u m e r i s o m n i b u s absoluta, qua

lis sacerdot ibus c u l t a r u m gen t ium t r ad i solet. Neque en im clerus

ind igena ea t enus p a r a n d u s est, u t miss ionar ios advenas , h u m i -

l ior ibus minis te r i i s addic t i , ad iuven t , v e r u m u t ipse, p a r d iv ino

m u n e r i obeundo, recte possi t popul i sui gube rna t ionem ali

q u a n d o suscipere. N a m ut Ecclesia Dei ca thol ica est n u l l a m q u e

a p u d gen tem vel n a t i o n e m ex t ranea , i ta consen taneum est ex

u n a q u a q u e gente sac ro rum admin i s t ros exsistere quos d iv inae

legis mag i s t ros v iaeque ad sa lu t em duces s e q u a n t u r popu la res

sui. U b i c u m q u e ig i tu r ads i t q u a n t u m sat es t ind igenae cleri

e iusque bene ins t i t u t i e t vocat ione sua sanc ta digni , ibi Missio

na r i i opus feliciter exp le tum eccles iamque praeclare esse fun

d a t a m iu re dixeris . Quod s i forte ad eam labefac iendam pro

cella dein persecut ionis or ia tur , non v e r e n d u m est ne, eo

fundamen to i isque radic ibus , non sit hosti les impe tus l a tu ra .

Hoc en imvero t a m grave m u n e r i s officium u t ex ve r i t a t e

a e s t imaren t d i l igenterque exsequerentur , s emper a p u d Missio

n u m rectores ins t i t i t Apostol ica Sedes : cu ius q u i d e m in hoc ge

nere s t u d i u m clare i n d i c a n t ve te ra e t recent ia h u i u s Urb is Colle

gia clericis e x t e r a r u m n a t i o n u m ins t i tuendis , p r aese r t im Orien

ta l i r i tu . At, pos t h a n c i n s t a n t i a m Pontif icum, do l endum est,

regiones esse, in q u a s abh inc p lu r ibus saeculis cathol ica F ides il-

l a t a sit, a t q u e ub i t a m e n c le rum ind igenam, nisi deter ior is notae ,

non reper ias : i t em populos esse nonnul los , m a t u r e Evangel i i


luce i l lus t ra tos , qu i ex b a r b a r i a ad e u m i a m h u m a n i t a t i s gra

d u m emerser in t , u t i n omni c ivi l ium a r t i u m va r i e t a t e p raes t an

tes viros habean t , qu ique , c u m m u l t a i a m saecula sa lu t a r i

Evange l i i Eccles iaeque v i r tu t e s int affecti, t a m e n a d h u c nec

Episcopos, a qu ibus regeren tur , nec sacerdotes , q u o r u m disci

p l ina c ivibus imper i ta re t , efferre po tuer in t . A p p a r e t ig i tu r m a n

cam m e n d o s a m q u e esse r a t i onem ad h u n c diem al icubi u s i t a t a m

in educando clero qui se ad Missiones app l i ce t : cu ius q u i d e m

incommodi r emovend i causa , Sacro Consilio P r o p a g a n d a e Fidei

m a n d a m u s , u t quae var i i s regionibus o p p o r t u n a sint, cons t i tua t ,

e t Seminar ia , quae regionibus s ingulis p lu r ibusque s imul dioe

cesibus usu i sint , vel condenda cu re t vel condi ta i a m recte gu

be rnanda , p raese r t im vero sol l ic i tum sit q u e m a d m o d u m novus

in Vica r ia t ibus ceter isque Miss ionum locis clerus adolescat.

I a m vos a l loquimur , di lect iss imi Nobis Filii , quo tquo t estis,

Domin icae v ineae cultores, q u o r u m in m a n i b u s p rox ime posi ta

est, c u m chr i s t i anae sapient iae propagat ione , tot salus an ima

r u m . - Pr inc ip io ve r se tu r vobis s emper an te oculos excel lent ia

m a g n i t u d o q u e muner i s , in quod vester i n s u m i t u r labor. Divi

n u m est p ro r sus longeque ab h u m a n a r u m r a t i o n u m exigui ta te

r e m o t u m , quod vobis p ropos i tum est, i acen t ibus in mor t i s u m

b r a lucem admovere e t m e n t i b u s in i n t e r i t u m caeli v i a m ape

rire. In te l l igen tes ig i tu r v e s t r u m un icu ique d i c t u m a Domino :

obliviscere populum tuum, et domum patris tui, 1 meminer i t i s non h o m i n u m debere vos i m p e r i u m propagare , sed Christ i , nec

pa t r i ae quae hic est, sed pa t r i ae quae su r sum, cives adiicere. Ac

m i s e r u m sane foret, s i qu i ex Missionar i is i t a suae d ign i ta t i s

i m m e m o r e s v ideren tur , u t po t ius de t e r r ena p a t r i a q u a m de cae

lesti cogi tarent , e iusque p lus aequo s t u d e r e n t po t en t i am d i la ta re

g lo r i amque super omnia ex tendere . Esset haec q u i d e m aposto

l a tus pes t is t e t e r r ima , quae in Evangel i i p raecone omnes car i ta

t is a n i m a r u m ñervos elideret, ips iusque vulgo debi l i tare t aucto

r i t a tem. Homines enim, q u a n t u m v i s b a r b a r i e t immanes , sat is 1 Ps, XLIV, n.


bene in te l l igunt qu id sibi velit, qu id ab eis q u a e r a t Missionar ius ,

sagaciss imeque odorando.• pe r sp ic ian t , s i qu id al iud, ac i p s o r u m

spi r i tua le bonum, expeta t . Fac vero e u m ter renis a l iqua ex pa r t e

inservire consiliis, nec se v i r u m u n d i q u e apos to l icum gerere,

sed suae quoque pa t r i ae negot ia p rocura re v i d e r i : con t inuo

omnis eius opera in suspic ionem venie t m u l t i t u d i n i : quae qui

dem facile adduc i poter i t in e a m opin ionem u t c h r i s t i a n a m re

l igionem p u t e t p r o p r i a m c u i u s d a m ex te rnae na t ion is esse, q u a m

rel igionem qui amp lexus sit, subiecisse se tu te lae imper ioque

civi ta t is exterae, p ropr iaeque civi ta t is ius exuisse v idea tu r .

Magnae Nobis q u i d e m aegr i tud in i i l la sun t de rebus Mis

s ionum commenta r i a , quae hisce pos t remis ann i s vu lga r i coepta

sunt , i n qu ibus non t a m s t u d i u m appare t Dei r e g n u m d i la tand i ,

q u a m propr iae c ivi ta t is a m p l i t u d i n e m augend i : m i r a m u r q u e i n

eis nihi l cu ra r i q u a n t u m haec aba l ienent a religione sanc ta

an imos e thn icorum. H a u d i ta Miss ionar ius cathol icus, hoc di

gnus nomine : sed is, pe rpe tuo recogitans, se n e q u a q u a m pro sua

ips ius na t ione , v e r u m pro Chr is to legat ione fungi, i t a se ge ra t u t

qui l ibet sine u l la dub i ta t ione agnoscat eius m i n i s t r u m religio

nis quae, c u m omnes complec ta tu r homines , in sp i r i tu e t veri

t a t e D e u m adoran tes , nul l i est na t ion i ex t ranea , a t q u e ubi non

est Gentilis, et Iudaeus, circumcisio) et praeputium, Barbarus et Scytha, servus, et liber: sed omnia, et in omnibus Christus. 1

A l t e r u m a u t e m perd i l igenter Missionario cavendum, hoc est ne

alios quaes tus veli t facere q u a m a n i m a r u m . V e r u m h a c de re

non a t t i ne t p l u r a dicere. N a m q u e m cup id i t as t enea t lucri , quo

modo ille d iv inae gloriae s tudéb i t unice, u t oportet , in e amque

p romovendam, alios revocans ad san i ta tem, p a r a t u s er i t sua

o m n i a v i t a m q u e ip sam impendere? Accedi t quod ob eam causam

m u l t u m ei decederet auc tor i t a t i s a p u d infideles, m a x i m e si,

quod procl ive factu est, s t u d i u m rei quae rendae in avar i t i ae vi

t i u m i a m abi isset ; cu ius q u i d e m sordibus n ih i l est nec homin i

bus oontempt ib i l ius nec Dei regno mag i s i n d i g n u m . Bonus ig i tu r

Evangel i i p ropaga to r pers tudiose in hoc e t i am seque tu r gen-1 Colos., III, ii .


t i u m Aposto lum, cuius non solum est i l la ad T i m o t h e u m hor ta

t io : habentes alimenta, et quibus tegamur, his contenti, simus,1

q u a n d o q u i d e m usque eo l a u d e m abs t inen t i ae m a g n i fecit u t ,

operosiss imi mune r i s d i s t en tus curis , t a m e n labore e t m a n u sibi

v i c t u m c o m p a r a r e !

Sed en im Missionario, p r i u s q u a m ad apos to l a tum accedat ,

a d h i b e n d a est p r aepa ra t i o di l igens : q u a m q u a m q u i s p i a m dica t

non esse to t r e r u m sc ien t iam e i necessa r iam qu i gen t ibus ab

h u m a n i t a t e remot iss imis sit C h r i s t u m n u n t i a t u r u s . Nam, l icet

controvers ia esse non possi t q u i n ad s a l u t a r e m a n i m o r u m con

vers ionem p lus v i r t u t u m o r n a m e n t a v a l e a n t q u a m l i t t e r a rum,

t a m e n s i qu i bono t a m q u a m c o m m e a t u doc t r inae non sit ins t ru

ctus, m u l t u m sibi saepe sent ie t deesse praes id i i ad sanc t i min i

ster i i f ruc tum. Neque e n i m is r a ro e t l i b ro rum copia caret e t

doc torum, quos consulat , consue tudine , cum t a m e n respondere

rogant ibus , qu idqu id c o n t r a f idem obiecerunt, quaes t ionesque

dissolvere, vel perdifficiles, debeat . Ad haec, quo is se erudi t io

r em ostendet , eo ma io r eius e r i t vu lgo opinio, p raese r t im si in

populo versabi tur , a p u d q u e m in honore e t in pre t io s in t s tud ia

doc t r inae ; quo qu idem in genere n i m i u m sane dedeceret veri

ta t i s nun t i o s a min is t r i s e r ro rum superar i . I t a q u e , d u m a l u m n i

sacrorum, quos Dominus advocet, ad apostol icas expedi t iones

r i te ins t i tuen tu r , omnino eos in o m n i b u s disciplinis , t u m sacris

«tum profanis , quae Missionari is opus sint, e rud i r i oportebit . Id

i p s u m f ier i , u t i p a r est, in scholis Pontificii Collegii U r b a n i a n i

chr i s t iano nomin i p ropagando , v o l u m u s : in qu ibus e t iam pro

p r i u m mag i s t e r i um scient iae r e r u m quae ad Missiones per t inent ,

t r a d e n d a e pos thac esse iubemus .

In i is vero quae Miss ionar ius p e r c e p t a e t cogni ta h a b e a t

necesse est, p raec ipue est n u m e r a n d u s , u t appare t , sermo po

puli , cu ius se sa lu t i devovebit . Nec en im con ten tus esse debebi t

levi q u a d a m h u i u s cognit ione sermonis , sed t a n t a u t expedi te

a tque emenda t e loqui possit . S iqu idem omnibus , imper i t i s aeque

ac doctis, debi tor est, nec ignora t q u a m facile quis possit, bene lo-1 I, Tim., VT, 8.


quendo, allicere ad benevo len t i am an imos mu l t i t ud in i s . Ac p rae

ser t im e x p l i c a t i o ^ m doc t r inae ch r i s t i anae n o n catechis t is com

m i t t a t di l igens Miss ionar ius , sed h a n c p rov inc iam, ve lu t sibi

p ropr iam, a t q u e adeo u t po t i s s imam sui m u n e r i s pa r t em, ipse

re t ineat , qu i n o n est a l i am ob c a u s a m missus a Deo, n is i u t E v a n

ge l ium p r a e d i c a r e ! E i d e m a u t e m i n t e r d u m cont inge t u t , t a m

q u a m rel igionis s anc t ae n u n t i u s e t in te rpres , p r imor ibus popu l i

se sistere debeat , a u t in coetus doc to rum h o m i n u m i n v i t e t u r :

t u m vero q u a ra t ione i s s u a m tueb i tu r d ign i t a t em, s i se rmonis

insc i t ia expr imere sua sensa prohibeatur? —- Nos ig i tu r hoc

i p sum a t t e n d i m u s nuper , cum, catholici nomin i s a p u d Orienta les

inc remento e t p ropaga t ion i consulentes , pecul iare in Urbe stu

d io rum domic i l ium ins t i tu imus , ub i qu i apos to la tum in iis regio

n ibus obi tur i essent, gna r i sc ientesque l i n g u a r u m m o r u m q u e

Orientis , ceter isque praes id i i s ins t ruc t i ss imi evaderent . Quod

qu idem I n s t i t u t u m c u m m a g n a e oppor tun i t a t i s Nobis v idea tu r ,

h a c u t i m u r occasione ad exhor tandos , quo tquo t sunt , modera to

res re l ig iosarum fami l ia rum, qu ibus Orientales Missiones s u n t

d e m a n d a t a e , u t suos a lumnos , i i sdem Missionibus des t ina tas ,

ea discipl ina excolendos expol iendosque curent .

At, qu i se ad apos to l icum m u n u s recte accingit , u n u m ne

cesse est an t e o m n i a sibi compare t , u tpo te m a x i m i m o m e n t i ac

ponder is , videlicet, quod s u p r a m e m o r a v i m u s , v i tae sanc t imo

n iam. E t e n i m h o m o Dei sit oportet , qu i D e u m p raed ica t ; oder i t

pecca tum, qu i odisse pecca tum iubet . M a x i m e a p u d infideles,

qu i sensu pot ius , q u a m ra t ion ibus , d u c u n t u r , m u l t o p lus profi-

c i tur f idem exempl is p raed icando q u a m verbis . Es to ig i tu r Mis

s ionar ius o m n i b u s men t i s a n i m i q u e l a u d i b u s p raed i tus , omni

bus doctr in is excultus,, omni h u m a n i t a t e po l i tus ; nis i haec c u m

m o r u m innocen t i a cohaereant , p a r u m a u t n ih i l efificacitatis ha

b e b u n t ad sa lu t em popu lo rum, imo p l u r i m u m e t ipsi e t ceteris

obesse possunt .

Sit ille ig i tu r in e x e m p l u m humi l i s , obediens, castus ,

sit p raec ipue p ius , s anc taeque ora t ioni ac pe rpe tuae c u m Deo

coniunct ioni dedi tus , sedulo a p u d e u m c a u s a m agens a n i m a -

450 Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiate

r u m . Quan to en im fuerit Deo coniunct ior , t a n t o p lus e i divi

nae g ra t i ae e t a d i u m e n t i imper t i e tu r . A u d i a t a u t e m Apostolurn

sic h o r t a n t e m : Induite vos ergo sicut electi Dei, sancti, et dilecti, viscera misericordiae, benignitatem, humilitatem, modestiam, patientiam. 1 H a r u m ope v i r t u t u m p a t e n s p l a n u s q u e in an imos

h o m i n u m est ver i ta t i ad i tus , qu ibusv i s submot i s impediment i s ;

neque en im u l la est adeo c o n t u m a x vo lun ta s quae eis facile ob

sis tat . Ergo Missionar ius , qu i q u i d e m ad s imi l i tud inem Iesu Do

m i n i flagre t car i ta te , c u m vel perdit issimos- e thn i co rum n u m e r e t

i n t e r f i l ios Dei, u tpo te eodem div in i sangu in i s pre t io redemptus ,

non eorum vel i n h u m a n i t a t e i r r i t a tu r , vel m o r u m pervers i ta te

peroell i tur , non eos despici t a u t fast idit , non acerbe a tque dure

t rac ta t , v e r u m omnibus chr i s t i anae ben ign i t a t i s officiis s tude t

allicere, u t ad complexum Chris t i , Pas to r i s Boni, a l iquando per

duca t . In quo i l lud Sc r ip tu rae Sanc tae m e d i t a r i consuevi t : O

quam bonus, et suavis est, Domine, spiritus tuus in omnibus! Ideoque eos, qui exerrant, partibus corripis: et de quibus peccant, admones et alloquens, ut relicta malitia, credant in te, Domine.... Tu autem dominator virtutis cum tranquillitate iu-dicas, et cum magna reverentia disponis nos. 2 Quid vero est a u t difficultatis au t molest iae a u t d i sc r imin is , quod t a l em Iesu

Chr is t i l ega tum ab incoepto r e m o r e t u r ? Nihi l sane : n a m , gra t is

s imus in D e u m qu i se t a m celso m u n e r i des t inavi t , o m n i a quae

c u m q u e inc ider in t adversa e t aspera ad t o l e r andum, labores, con

tumel ias , inopiam, famem, m o r t e m i p s a m q u a m v i s c rudelem,

m a g n o complec t i tu r an imo, d u m vel u n a m ex in fe rnorum fauci-

bus a n i m a m eripiat .

I t a affectus a n i m a t u s q u e , Chr is t i Domin i e t Apos to lo rum

exemplo, ad s u u m m u n u s fungendum fidenter Miss ionar ius ag

g r e d i a t u r : sed o m n e m fiduciae suae r a t i onem in Deo collocabit.

D i v i n u m est hoc to tum, u t d ix imus , c h r i s t i a n a m propagare sa

p ien t i am, c u m solius Dei si t pene t r a r e in an imos , u t e t men tes

sp lendore ve r i t a t i s i l lustret , e t vo lun ta t e s ignicul is v i r t u t u m in-

1 Colos., III, 12. * Sap., XII, 1-Î, 18.


f lammet , e t idoneas v i res homin i , ad s e q u e n d u m efficiendumque

id quod v e r u m b o n u m q u e cognoverit , adi iciat . Quare , n is i mi

nis t ro e laboran t i D o m i n u s adfuerit , i s f rus t ra contendet . I d e m

nih i lo m i n u s t a m e n s t renue pe rga t p ro ins t i tu to contendere , au

xilio n i m i r u m fretus d iv inae gra t iae , quae n u n q u a m , e a m ro

gant i , de fu tu ra est. - Quo loco p r a e t e r e u n d a e silentio n o n s u n t

mul ieres , quae i a m inde a rei chr i s t i anae p r imord i i s egreg iam

operam s t u d i u m q u e Evangel i i p raeconibus n a v a r e consueve

run t . Ac d ignae s u n t quae p r aec ipua c u m laude hic commemo-

ren tu r v i rg ines illae Deo devotae, quae in sacris Missionibus

frequentes ve r san tu r , p u e r o r u m educat ioni , p ie ta t i sque e t benefi

cent iae mul t ip l i c ibus ins t i tu t i s add i c t ae ; v o l u m u s q u e haec suo

r u m commenda t io m e r i t o r u m illis ad bene de Ecclesia sanc ta

m e r e n d u m an imos a d d a t e t a lacr i ta tem. I l lae a u t e m pro certo

h a b e a n t t an to s u a m ope ram fore ut i l iorem, q u a n t o mag i s suae

i p s a r u m perfect ioni sp i r i tus s tuduer in t .

Affari i a m libet universos omnes, qu i cumque , m a g n o Dei

miseren t i s munere , verae s u n t F ide i compotes e t i nnumerab i l i a ,

quae inde m a n a n t , beneficia pa r t i c ipan t . Ac p r i m u m a t t e n d a n t

opor te t q u a m sanc t a t e n e a n t u r lege sacris ad infideles Missio

n ibus op i tu land i . E t e n i m mandavit (Deus) unicuique de pro

ximo suo; 1 quod m a n d a t u m eo q u i d e m u r g e t g rav ius , quo pro

x i m u m p r e m i t ma io r necessi tas . A t vero quod genus h o m i n u m

magi s f ra te rnae opis indiget , q u a m infidelium, qui, cum D e u m

ignorent , caecis effrenatisque cup id i t a t ibus devinct i , pe s s imam

o m n i u m , sub diabolo, s e rv iun t servi tutem? Quotquot ig i tur h is

i l l uminand i s opem pro facul ta te a t tu le r in t , p raese r t im Missiona

l ium o p e r a m a d i u v a n d o , i i e t m a x i m a in re officii pa r t e s exple

ver in t e t g ra tes Deo accep t i s s imum in m o d u m de Fidei beneficio

persolver in t .

I a m v e r o tr ipl icis gener is s u n t a d i u m e n t a quae Miss ionibus

afferri possunt , quaeque Missionales ipsi rogare non des inun t .

P r i m u m est, quod q u i d e m cuique p raes t a re licet, u t p rop i t ius 1 Eecli., XVII, 12.

45á Acta ÁpostoUcae Seáis - Commeniarium Ufficiale

eis Deus invocetur . Semel i t e r u m q u e i a m d i x i m u s i n a n e m a tque

i r r i tum, a Missionari is i n s u m p t u m , l aborem fore, n is i e u m di

v ina g r a t i a fecundar i t , P a u l o t e s t an te qu i a i t : Ego piantavi,

Apollo rigavit, sed Deus incrementum dedit. 1 H u i u s a u t e m gra t i ae i m p e t r a n d a e u n a v ia est eaque in pe r seve ran t i a h u m i

l ium p r e c u m consisti t , n a m de omni re} quamcumque petierint,

fiet illis a Patre meo 2 d ici t Dominus . Quae preces, si u n q u a m

alias, sane effectu carere non pos sun t in h a c causa , q u a nu l l a

praes tan t ior , nu l la g ra t io r Deo est . Q u e m a d m o d u m ig i tu r

d u m Is rae l i tae c u m A m a l e e p rae l i aban tu r , i n t e rea Moyses in

s u m m o colle d i v i n a m eis opem subla t i s m a n i b u s impe t r aba t , i t a

Evangel i i p ropaga to r ibus laboriose in v i n e a Domin i se exercen

t ibus omnes deben t Christifideles s a n c t a r u m p reca t i onum ope

suffragari. Cui q u i d e m officio r i te exsequendo c u m propr ie inst i

t u t u s sit Apostolatus precationis qu i dici tur , e u m hic vehemen

ter b o n o r u m un ivers i t a t i c o m m e n d a m u s , op tan tes u t n e m o se ab

eius consort ione abs t ineat , sed vel int , quo tquo t sunt , apostolici

labor is s i non re a t s tud io esse par t ic ipes .

Secundo loco, Miss iona l ium pauc i t a t i m e d e n d u m est; quae

c u m a n t e a non ex igua esset, s u m m a i a m facta est confecto bello,

u t m u l t a e Dominic i agr i pa r t e s a cu l to r ibus vacent . In quo ve

s t r a m praecipue , venerabi les F ra t r e s , a d v o c a t a m des ide ramus

d i l igen t i am; vosque r e m fac tur i estis vestro rel igionis amore in

pr imis d ignam, s i e t in clero e t in Semina r io dioecesano aposto

l a tus semina , quae qu is forte sibi inesse ostender i t , s tudiose fo-

vea t i s . Nec vos ul la species rect i dec ip ia t a u t h u m a n a a l iqua

ra t io permoveat , quas i , quod exteris Miss ionibus permiser i t i s , id

de u t i l i t a te dioecesis ves t rae de t rax isse v ideamin i . In locum

en im u n i u s q u e m dimiser i t i s foras, p lu res domi sacerdotes per

u t i l e s Deus vobis susci tabi t . Qui vero Ord in ibus Ins t i t u t i sve reli

g iosorum p r a e s u n t ex te ras colent ibus Missiones, o r a m u s e t obse

c r amus , ne ad t a n t u m opus nis i soda l ium lect issimos des t inent ,

eos scilicet qu i e t v i tae innocen t i a e t devot ionis a rdore e t an ima-

1 I , Cor., I I I , 6.

* M A T T H . , X V I I I , 19.

Acta Benedicti PP. XV 453 . , -, c ,—, :

r u m s tudio p raes t a re v idean tu r . I i d e m a u t e m c u m Missionarios

suos cognover in t in a l iquo populo ab i m p u r a supers t i t ione ad

c h r i s t i a n a m sap ien t i am t r aducen do feliciter esse versatos , eccle

s i amque ibi sat is f irme f undasse , eos, ut electos mi l i tes Chris t i ,

ad a l i am gen t em ex diabol i m a n i b u s e r i p i endam t rans fe ran t , e t

qu icqu id ab illis i am q u a e s i t u m Chris to sit, aliis, cu l t u r a pro

m o v e n d u m in mel ius , h a u d inv i t i r e l inquan t . Quo pacto, opi-

m a m facientes t a m q u a m messem a n i m a r u m , u b e r r i m a quoque

suis Fami l i i s d iv inae boni ta t i s m u n e r a acqu i ren t .

Den ique opes e t eae non i t a t enues r e q u i r u n t u r ad Missiones

tuendas , m a x i m e c u m e a r u m necessi ta tes ex bello in i m m e n s u m

crever int , tot scholis e t nosocomiis e t domibus hosp i ta l ibus e t

g ra tu i t i s r e r u m dir ibi tor i is a l i isque subla t i s exst inct is . H ic enim

vero bonos omnes appe l l amus , u t l iberales p ro facul ta t ibus exsi

s tant . N a m Qui habuerit substantiam huius mundi, et viderit fratrem suum necessitatem habere, et clauserit viscera sua ab eo; quomodo charitas Dei manet in eo f1 I t a q u i d e m Ioannes Apo

stolus, de illis loquens qu i r e r u m e x t e r n a r u m necessi ta te pre-

m a n t u r . At q u a n t o est sanc t ius obse rvanda car i t a t i s lex in h a c

causa, c u m ag i tu r non solum u t med iae e t inopiae ceter isque mi

seriis infinitae mu l t i t ud in i s subven ia tu r , sed e t i am et in p r imis

u t t a m ingens a n i m a r u m n u m e r u s e superbo S a t a n a e d o m i n a t u

in f i l iorum Dei l i be r t a t em vindicetur? Quare illa p raese r t im quae

in s a c r a r u m Miss ionum c o m m o d u m sun t ins t i tu ta , ad iuva r i ca

tho l i corum l ibera l i ta te cup imus . P r i m u m est Opus quod appel

l a tu r a Propagatione Fidei, p lur ies i a m a decessoribus Nostr is

d i l a u d a t u m ; ex quo u t vel ma io r f ruc tuum o p t i m o r u m ube r t a s

exsis ta t in pos te rum, v o l u m u s s a c r u m Consi l ium chr i s t i ano

nomin i p r o p a g a n d o di l igent iss ime cure t . M a x i m e en im ex eo

copiae s u p p e t a n t opor te t u n d e Missiones t u m quae i a m s u n t con

di tae t u m quae pos thac condendae erunt , s u s t e n t e n t u r : confidi

m u s a u t e m n o n p e r m i s s u r u m ca tho l i cum orbem ut> c u m alii ad

errores diffundendos a b u n d e n t affluantque opibus, nos t r i v e r u m

d i s seminan tes c u m inopia luc ten tur . A l t e rum, quod e t i am vehe-

1 I , I o . , i n , 1 7 .

Act A, vol. XI, n. 13. - 1-12-919. 31


m e n t e r o m n i b u s c o m m e n d a m u s , est Sanctae Infantiae Opus,

cu ius est v ig i la re u t inf idel ium pa rvu l i s decedent ibus b a p t i s m u s

m i n i s t r e t u r : idque eo est commendabi l ius , q u i a pue r i quoque

nos t r i i p s u m par t i c ipa re possunt , i t aque , m a t u r e inte l l igentes

q u a n t i s i t F ide i donum, s u a m ope ram ad i l lud c u m aliis commu

n i c a n d u m d i scun t conferre . Nec vero p r a e t e r m i t t e n d u m est Opus

Sancti Petri, ut a iun t , q u o educa t ion i a t q u e ins t i tu t ion i cleri in-

digenae Miss ionum consul i tur . - Ad haec di l igenter observar i

v o l u m u s quod est a decessore Nostro fel. rec. Leone X I I I praescr i

p t u m , u t in festo E p i p h a n i a e Domin i in o m n i b u s orbis t e r r a r u m

sacr is aed ibus st ipes « pro r ed imend i s capt iv is ex Africa » cor-

rogentur , e t q u a n t u m col lec tum er i t pecuniae , ad S. Consi l ium

Fidei P r o p a g a n d a e m i t t a t u r .

Sed quo cer t ius ube r iusque op ta ta -Nos t ra eveniant , debet is

omnino , venerabi les F ra t res , ves t r i cleri d i sc ip l inam pecul ia r i

q u o d a m modo ad Missiones dir igere. Vulgo en im f ide les ad opi

t u l a n d u m h o m i n i b u s apostolicis i n c l i n a n t e t p ropendent ; vosque

h a c a n i m o r u m propensione sap ien te r u t a m i n i , u t q u a m m a x i m o

Missionibus sit emo lumen to . Scitote ig i tu r Nos cupere, in omni

bus orbis catholici dioecesibus e a m q u a m vocan t Missionalem

cleri consociationem, ins t i tu i , quae in dicione sit Sacri Consilii

chr i s t iano nomin i p ropagando , cui q u i d e m Sacro Consilio o m n e m

i a m h u i u s rei fecimus facul ta tem, ©rta ea n u p e r in I ta l ia , b rev i in

a l ias regiones diffusa es t ; Nos t roque s tud io c u m f loreat , mu l t i s

i a m est a Nobis pontificalis indu lgen t i ae m u n e r i b u s o rna ta . Et

m e r i t o ; n a m eius in s t i t u to c ler icorum act io op t ime o rd ina tu r ,

c u m ad in i i c i endam chr i s t i an i s c u r a m de to t e t h n i c o r u m salute ,

t u m ad opera ea cuiusvis gener is p rovehenda , quae in Missio

n u m u t i l i t a t em Apostol ica haec Sedes i a m p r o b a n t .

Haec , venerabi les F ra t res , de fidei cathol icae toto orbe

p ropaga t ione scribere ad vos h a b u i m u s . I a m vero, s i suo quis

q u e officio, u t i p a r est, omnes satisfecerint , Miss ionar i i foris,

Christifideles domi , b o n a n i t i m u r spe, f u t u r u m ut , ex m a x i m i s

belli vu lne r ibus d a m n i s q u e refectae, celer i ter sacrae Missiones


revirescant . A t q u e hic, t a m q u a m h o r t a n t e Nos, u t ol im P e t r u m ,

ea Domin i voce : due in altum,1 q u a n t o u r g e m u r p a t e r n a e cari

t a t i s ardore , u t innumerab i l e s , qu i n u n c sunt , homines ad ips ius

complexum a d d u e a m u s . E t e n i m a l i tu r v ige tque s emper Dei Spi

r i tu Eccles ia ; nec suo possun t effectu carere tot h o m i n u m aposto

l icorum s tudia , qu i ad e a m ampl i f icandam l a b o r a v e r u n t a d h u c e t

l aborant . H o r u m a u t e m exempl is excitat i , exs is tent sub inde plu

r imi , qui , b o n o r u m et p ie ta te e t munif icent ia suffragante, laet is-

s i m a m p a r i e n t Chr is to copiam a n i m a r u m .

F a v e a t c o m m u n i b u s vot is M a g n a Dei Pa rens , Reg ina Apo

stolorum, Evange l i i p raecon ibus effusionem Sanct i Sp i r i tus con

ci l iando ; cu ius ausp icem et benevolent iae Nostrae tes tem, vobis,

venerabi les F ra t res , e t clero populoque ves t ro apostol icam bene

d ic t ionem p e r a m a n t e r impe r t imus .

D a t u m R o m a e a p u d s a n c t u m P e t r u m , die x x x novembr i s

mcmxix , Pont i f ica tus Nostr i anno sexto.

BENEDICTUS P P . XV

1 Luc, V, 4.



I -

NOVA IN INDIIS ORIENTALIBUS DIOECESIS PATNENSIS ERIGITUR

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. — In suprema Principis Apostolorum

Cathedra, nullis quidem meritis, divinitus collocati, Praedecessorum

Nostrorum vestigiis inhaerentes, spiri tualibus fidelium necessitat ibus et

f idei a tque evangelicae veritati provehendae Apostolica Nostra auctori tate

providere satagimus. Iam vero cum in septentr ionali Indiarum Orienta

lium territorio, gravibus obstant ibus difficultatibus a tque illius praesertim

ampli tudine, impar sit evangelicorum operariorum inibi adlaborant ium

numerus , novaque dioecesis oppor tune efformari posse videatur, quae,

aliis accedentibus sacerdot ibus, uber ius fidei incremento consulere

possit; Nos, collatis consiliis cum VV. F F . NN. S. R. E. Cardinalibus

negotiis Propagandae Fidei praepositis, quo melius prospiciatur catho

licae fidei uti l i tat ibus atque incrementis^ haec, quae infrascripta sunt ,

decernenda in Domino existimavimus. Nimirum, Motu proprio a tque ex

certa scientia et matura deliberatione Nostris deque Apostolicae Nostrae

potestat is plenitudine, praesentium vi, ex territoriis, quibus integre con

stant actualis Praefectura de Bett iah et regio Nepol, nec non orientalis

plaga dioecesis Allahabadensis, quae iacet ad meridiem fluminis Ganges,

quaeque pars est novarum civilium provinciarum de Behar atque Orissa,

distr ictum includens de Behar port ionemque districtus de P a t n a et

districtus de Bhagalpur, novam dioecesim formamus, fundamus, cui

nomen ab urbe Patnensi facimus; pari terque decernimus ut episcopi

residentiae locus in civitate Bankipur figatur et nova Patnens is dioe

cesis ad provinciam ecclesiasticam Calcuttensem pertineat, t amquam

illae Metropolitanae Ecclesiae suffraganea, eiusque cura Societatis Iesu

Missionariis demandetur . Similiter per praesentes, de Apostolicae Nostrae

potestat is plenitudine, s ta tuimus, ut dioecesi Allahabadensi , cui adhuc

et Patnens is nomen erat, unicus et exclusivus in posterum sit t i tulus

Allahabadensis. Haec vero mandamus , decernentes praesentes Litteras

firmas, validas a tque efficaces semper exsistere et fore, suosque plenarios

et integros effectus sortiri a tque obtinere, illisque ad quos spectat, vel

in posterum spectare poterit, in omnibus et per omnia plenissime suf-


fragari; sicque in praemissis iudicandum esse ac definiendum, a tque

irr i tum et inane fieri si secus super his, a quoquam, quavis auctori

tate, scienter vel ignoranter , contigerit at tentari . Non obstant ibus Apo

stolicis Consti tut ionibus ceterisque omnibus in contrar ium facientibus

quibuscumque.


x septembris MCMXIX, Pontificatus Nostri anno sexto.


I I

TEMPLUM PARISIENSE « VOTI NATIONALIS », SACRATISSIMO IESU CORDI DICA

TUM, BASILICAE MINORIS TITULO AC PRIVILEGIIS DONATUR.

BENEDICTUS P P . XV

Ad perpetuam rei memoriam. - Parisiis, in Monte qui dicitur Mar

tyrum, eo quod sanctus Dionysius, illius civitatis episcopus, cum sociis

sancto Rustico presbytero, sancto Eleutherio diacono aliisque pluribus,

ibidem, sub Domitiano Caesare, sanguinem suum fudit pro Christo,

hodie intuent ium admirat ionem sibi conciliat nova ecclesia in honorem

sacratissimi Cordis Iesu exstructa et communiter Voti nationalis nun

cupata, ex voto quod anno MDCCCLXX, urbe obsidione cincta, nonnull i

pii fideles, pro liberatione et salute patriae, voverant. Quod votum ut ad

effectum deduceretur, venerabilibus Fra t r ibus Galliae Episcopis adpro-

bant ibus, inst i tutum et per totam Galliam propagatum est Sodalit ium

vulgo Sainte Ligue du Vœu national au Sacré Cœur de Jésus, cuius

sodales et piis precibus et frequenti Corporis Christi sumptione iram

divinam placare et meritas noxarum poenas avertere ni tebantur . Cui

operi fel. rec. Decessor Noster P ius P P . IX, Litteris Apostolicis ad prae

sidem Leonem Cornudet," die xxxi mensis iulii anni MDCCCLXXII datis,

benedixit et sequenti anno MDCCCLXXIII h a u d mediocrem pecuniae vim

benigne contulit. Deinde piam illam Unionem, quae sibi ecclesiae sub

ti tulo sacratissimi Cordis Iesu aedificationem proposuerat , in Archicon

fraternitatem evexerunt et p lur ibus indulgentiis et privilegiis auxerunt

fel. rec. Decessores Nostri Litteris Apostolicis diebus xx mensis februarii,

vi mensis martii, xi mensis septembris anni MDCCCLXXVÎI et die iv mensis

martii anni MDCCCLXXIX Piscatoris annulo obsignatis. Cum autem fideles

e Gallia Romanorum Pontificum, Praesulum suorum et piorum laicorum


quos memoravimus, optatis egregie respondissent, eo vel magis quod

duabus legibus decretum erat eiusmodi opus ad uti l i tatem publicam per

tinere, deliberatum est piacularis templi aedificationem inchoare secun

dum formam ab architecto Abadie, anno MDCCCLXXIV, delineatam et a

curatoribus « Voti nationalis » approbatam. Atque anno MDGCCLXXV, altero*

saeculo exeunte ex quo Dominus Noster Iesus Christus Cor suum beatae

Mariae Alacoque conspiciendum dedit, mense iunio, Ioannes Hyppolitus

S. R. E. presbyter cardinalis Guibert, archiepiscopus Parisiensis, ads tante ,

cum Nuntio Apostolico apud Rempublicam Gallicam ac plur ibus Archie

piscopis a tque Episcopis, ingenti cleri populique multitudine, solemni

r i tu « solvens votum anno MDCCCLXX conceptum a populo cum bellum

in Germanos saeviret », demisit lapidem fundamenti novi aedificii sacra

tissimo Cordi Iesu dicati. Interea, donec praefata ecclesia perficeretur,

orator ium publicum eo ipso loco exstructum est et curis commissum

Congregationi Oblatorum Mariae Immaculatae, qui, pietatem peregri

norum foventes, sacris ibidem muniis assidue multos annos functi sun t ;

quod quidem ad sacellum fideles non modo ex Parisiensi dioecesi, sed

etiam ex variis provinciis Galliarum atque ex regionibus exteris fre

quentissimi confluebant. Progressu temporis , ob laboriosum murorum

opus, Castri Nantonis lapidibus confectum, tam lente aedificium crevit, ut

anno tan tummodo MDCCCLXXXI, die xxi mensis aprilis, idem Archiepisco

pus Parisiensis in pr ima ecclesiae inferioris seu cryptae cella absoluta

a tque sancto Martino Turonensi dicata, Sacrum peragere potuerit . Deinde,

die XIX mensis novembris anni MDGCCLXXXVI Benedictus Maria cardinalis

Langénieux, archiepiscopus Rhemensis , ads tan t ibus sibi omnibus, quot

quot ad sacram aedem convenerant , Praesul ibus ac presbyteris a tque po

pulo confertissimo, solemniter duas apsides lustravi t ; et anno MDCCCXL,

die XIII iunii, festivitas sacratissimi Cordis Iesu in ala magna aedis

superioris tandem celebrata est. Praecedenti vero anno MDCCCLXXXIX

frons praecipua templi istius inaugurata fuerat, conspicua forma, ana-

gliphis statuisque mirabilis, quae, Parisios spectans, inscriptum refert

t i tulum Sacratissimo Cordi Iesu Christi Gallia poenitens et devota. Octo

ginta t r ibus altis columnis structil ibus fundata innixaque sacrae aedis

magnifica moles, ant iqua artis christ ianae romanicae-byzant inae linea

mentis speciosa, ex duabus nunc ecclesiis superpositis constat. Pr inceps

tholus e medio tecto sublime toll i tur; prope apsides turr is celsissima

exsurgit, unde suos edit concentus aes tot ius Galliae multo maximum,

quod clerus, proceres populusque Sabaudiae, praeeunte Archiepiscopo

Camberiensi cum Episcopis Provinciae, coacta stipe, dono dederunt ,

cum quinquagesimum sacerdotii sui natalem fel. rec, Decessor Noster


Léo XIII ageret. Ambae vero ecclesiae, superior et inferior, quae per

plures scalas inter se communicant , non modo ampli tudine a tque al tar ium

et sacrae supellectilis copia, sed mirificae artis praestant ia excellunt;

pari terque s temmatibus nominibusque cuiusque eorum gentis ornantur ,

qui, erga sacrat issimum Cor Iesu pietate incensi, largam in erigendum

templum stipem contulerunt . Quod ut ex strueretur et perficeretur, plus

tricies mille millia l ibrarum impensa sun t ; a tque ingens haec pecuniae

summa ita munuscul is ex omni par te Galliarum congesta est, ut aemu-

latione inter se omnes certaverint Galliae tum dioeceses, tum familiae

religiosae, pia sodalitia, exercitus ac classis, homines ex omni condi

tione, quotquot domum, ex instituto Sancti Foederis, quod memoravimus,

templum hoc condi voluerunt « in a rgumentum amoris erga sacratissi

mum Cor Iesu, ad luenda et p ianda gentis Gallicae crimina, ad opem

Dei et praesidium obt inendum, ut Gallia ab host ibus et Romanus Pont i

fex in l ibertatem asserantur ». Constat popular ium pietatem cotidie vehe

mentius exarsisse; enimvero usque ad hunc diem, peregrinatione fere

cotidiana, non modo ab urbe Parisiorum, verum etiam a dissitis tum

Galliae tum coloniarum regionibus, turmat im ad aedem sacram conflu

xerunt ex omni ordine cives, sanctissimum Eucharist iae Sacramentum,

diu noctuque venerationi publicae propositum, adoratur i Eiusque opem

imploraturi . Quamquam vero monumentum hoc perpetuum voti, quo

Gallia poenitens et devota sacratissimo Cordi Iesu se obstr inxerat , iam

perfectum erat, pluribus de causis, ob proximum praesertim taeterr imum

bellum, Archiepiscopus Parisiensis et Galliae Episcopi impediti sunt

quominus sollemnibus illud caeremoniis consecrarent et ded i ca ren !

Porro , immani bello absoluto, sanctuar ium istud votivum, die xvi pro

ximi mensis octobris, omnibus Galliae adstant ibus Episcopis, erit tandem

ritu solemni consecrandum. Ad significandam vero tum pietatem in

sacratissimum Cor Iesu Nostram, tum benevolentiam qua Galliam, fi l iam

Ecclesiae primogenitam, prosequimur, decrevimus Parisios mittere vene

rabilem fratrem Nostrum Antonium S. R. E. cardinalem Vico, episcopum

Por tuensem et Sanctae Rufinae, Sacrorum Ri tuum Congregationi prae

fectum, qui Nostram personam gerat et faustae solemnitati Nostro nomine

praesideat. Cum autem dilectus fil ius noster Leo Adulphus presbyter

cardinalis Amette, ex dispensatione apostolica archiepiscopus Parisien

sis, quo « Voti nationalis » templi decus maxime augeatur, Nos supplex

rogaverit, ut eidem sacrae aedi dignitatem, t i tulum et privilegia Basilicae

Minoris impertiri d ignemur ; Nos votis his annuendum ultro l ibenterque

censuimus. Quare, collatis consiliis cum VV. F F . NN. S. R. E. Cardina

libus Congregationi Sacrorum R i t u u m praepositis, Motu proprio ac de


certa scientia ac matura deliberatione Nostris deque Apostolicae pote

statis plenitudine, praesent ium vi perpe tuumque in modum, enunciatum

templum votivum, sacratissimo Cordi Iesu dicatum, in Monte Martyrum,

archidioecesis Parisiensis, a die solemnis eiusdem consecrationis, pera

gendae, dignitate ac titulo Basilicae Minoris honestamus, cum omnibus

honoribus, praerogativis, privilegiis, indultis quae Minoribus almae huius

Urbis Basilicis de iure competunt . Decernentes praesentes Litteras firmas,

validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque integros

effectus iugiter sortiri et obtinere, illisque ad quos pert inent nunc et

in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac defi

niendum, i rr i tumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his,

a quovis, auctori tate qualibet, scienter vel ignoranter, a t tentari contigerit.

Non obstant ibus contrariis quibuslibet.


XXVII septembris MGMIX, Pontificatus Nostri anno sexto.


E P I S T O L A E

I

A D R . P . D . F E L I C E M R O D U L P H U M F E L S , A N T I S T I T E M U R B A N U M , S U P R E M I C O N

S I L I I S O C I E T A T I S G E R M A N I C A E « C H R I S T I A N O N O M I N I P R O P A G A N D O » P R A E

S I D E M G E N E R A L E M , Q U I I N S U B S I D I U M ERVTHRAEI C O L L E G I I N U P E R C O N

D I T I S T I P E M M I S E R A T .

Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. - Summas, in

quibus versamini, r e rum angust ias Nobis quidem habent ibus probe

cognitas, non parum admirat ionis attulit missa a te collatio petr ianae

stipis in Collegii Erythraei a Nobis nuper conditi subsidium. Quae

collatio cum a tenuioribus ex ista, cui praesides, societate sit facta,

praeclare indicat ipsum populum apud vos studere sanctae Ecclesiae

prosperitati int imeque esse cum Romano Pontifice coniunctum. Nos

vero, id pietatis officium grato accipientes animo magnoque opere lau

dantes , cupimus has grates laudesque Nostras per te iis omnibus signi

f icari qui hanc stipem contulerunt . Atque auspex caelestium munerum

benevolentiaeque Nostrae testis apostolica sit benedictio, quam tibi,


dilecte fili , supremo consilio universisque sodalibus istius societatis

amantissime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xu mensis octobris MCMXIX,

Pontificatus Nostri anno sexto.

BENEDICTUS P P . XV

I I

AD R. P. D. IOSEPHUM RUMEAU, EPISCOPUM ANDEGAVENSEM, CUI DE DIOECE

SANA SYNODO PROXIME HABITA GRATULATUR.

Venerabilis frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Dioe

cesanam Synodum, uti diu exopta ras , potuisse tandem te cogere

feliciterque perficere, ex tuis litteris, coniunctim cum clero datis, didi-

cimus perlibenter. Atque iure venimus Nos in laetitiae vestrae societa

t e m ; tum quia quidquid singulis prodest ecclesiis, id Nos in primis,

qui curam habemus universi christiani gregis demandatam, proxime

attingit, t um quia in gravissima re conficienda magno vobis fuisse usui

novum Codicem declara visus ; quod quidem egregie promulgationis eius

a Nobis factae opportuni tatem confirmat, De fructibus vero quos inde

exspectari licet, spem bonam faciunt vel pietas vestra, erga Christi Vica

r ium singularis, vel s tudium ministerii sacri obeundi. I taque non ante

dimitti conventum vestrum voluistis quam vestram Nobiscum consen

sionem in iis quae hoc bello gessimus, essetis professi, criminationum

et contumeliarum indigni ta t is conquesti quae Nobis illatae essent. De

quibus officiis meri tas habentes vobis gratias, valde Deum rogamus ut,

ista animorum coniunctione Episcopum inter et clerum vel arctius

obstricta, unumquemque vestrum ipse suis muner ibus ditet ad ea, quae

recte providenterque consulta habueritis, studiose religioseque exse

quenda. Quorum caelestium donorum auspicem benevolentiaeque No

strae testem, apostolicam benedictionem tibi, venerabilis frater, cun

ctoque clero ac populo tuo amant iss ime impert imus.

Datum Romae apud sanctum Petrum, die xxvi mensis octobris MCMXIX,

Pontificatus Nostri anno sexto.

BENEDICTUS P P . XV




I

INDULTUM DE ABSTINENTIA ET IEIUNIO PRO AMERICA LATINA ET INSULIS PHI

LIPPINIS.

Plures ex America Latina Sacrorum Antistites nuper ab Apostolica

Sede suppliciter expostularunt ut, iisdem perdurant ibus causis, benigne

renovaretur indultum circa abst inent iam et ieiunium die 1 ianuarii 1910

pro America Latina et Insulis Philippinis ad decennium conces sum. 1

Quum hae preces in generali conventu diei 8 novembris 1919 ad t ru

t inam revocatae fuerint, Emi Pa t res huius S. Congregationis Concilii

memora tum indultum pro America Latina et Insulis Philippinis ad aliud

decennium quidem prorogandum, sed, quo magis congrueret novi Codicis

iuris canonici hac in re praescriptis, prout sequi tur moderandum cen

suerunt . Quapropter s ta tuerunt u t :

1) ieiunium sine abstinentia servetur : feria VI Quatuor temporum

in Adventu, feriis IV Quadragesimae et feria V Maioris Hebdomadae ;

2) ieiunium et abst inent ia: feria IV Cinerum et feriis VI Quadragesimae;

3) abst inentia sine ieiunio: in Vigiliis: a) Nativitatis Domini, b) Pente

costes, c) Assumptionis B. M. Virginis, d) Apostolorum Petri et Pauli

vel Omnium Sanctorum; 4) in reliquis vero servetur forma praecedentis

Indulti , firmo etiam, quoad abst inentiam et ieiunium, privilegio Nigritis

et Indis Americae Latinae concesso a Leone XIII Constitutione Trans

Oceanum, die 18 aprilis 1897.

Quam resolutionem in audientia subsequent is diei a subscripto

Secretario relatam, SSmus D. N. Benedictus P P . XV ra tam habere et

confirmare dignatus est, eamque publici iuris fieri mandavi t , contrari is

non obstant ibus quibusvis.

Datum Romae, ex Secretaria eiusdem S. Congregationis Concilii,

die 10 novembris 1919.

D. CARD. SBARRETTI, P r a e f e c i t .

I. Mori, Secretarius, 1 Cf. Acta Apostolicae Sedis, vol, II, pag. 215,


I I

RIPRISTINAMENTO DELLO STUDIO PRESSO LA S. CONGREGAZIONE DEL CONCILIO

Il Santo Padre , desiderando che i giovani sacerdoti, i quali abbiano

compiuto il corso di diritto canonico, acquistino prat ica nel l 'ordinar io

e regolare disbrigo degli affari ecclesiastici e nella particolare applica

zione delle leggi canoniche in via amministrat iva, il 28 ottobre 1919,

nell 'udienza concessa al sottoscritto Gardinale Prefetto, si è benignamente

degnato di ordinare il r iprist inamento dello Studio presso la S. Congre

gazione del Concilio; il che viene effettuato con il presente atto.

L 'ammissione allo Studio, secondo l 'augusta volontà del S. Padre ,

è l imitata ad un numero ristrettissimo di sacerdoti, ed all 'uopo occorre

che essi :

1) siano part icolarmente raccomandati dal loro Ordinario,

2) abbiano conseguita la laurea almeno in diritto canonico,

3) siano munit i del nihil obstat da parte del Vicariato di Roma.

Ottenuta l ' ammiss ione, dovranno frequentare lo Studio per un

triennio, secondo le norme che verranno stabilite in apposito Regola

mento. Allo spirare del t r iennio riceveranno, se meritevoli, il relativo

attestato, che all 'occorrenza potrà servire come speciale requisito.

Roma, dalla Segreteria della S. Congregazione del Concilio, 11 novem

bre 1919.

D. CARD. SBARRETTI, Prefetto.

G. Mori, Segretario.


D E C R E T U M

C I R C A N O M I N A T I O N E M V I S I T A T O R I S A P O S T O L I C I I N M I S S I O N E S S I N E N S I S R E G I O

N I S F I N I T I M O R U M Q U E R E G N O R U M .

Cum in amplissimae Sinensis regionis ac finit imorum regnorum

missionibus, laeta, Deo adiuvante, his postremis temporibus, catholica

fides incrementa susceperit, ac ampliori l ibertate a publicis auctorita-


t ibus ipsa donata sit, hoc Sacrum Consilium christiano nomini pro

pagando, earum missionum necessi tat ibus commodisque optat uberius

prospicere ut , uniformi ad sacrorum canonum normam robora ta disci

plina atque an imorum vir iumque inter var ias Missiones arcta consocia

tione firmata, ad feliciores progressus res christ iana adducatur .

Qua de re, ab infrascripto eiusdem S. Congregationis Cardinali

Praefecto, facta relatione SSmo D. N. Benedicto P P . XV in audient ia

diei 17 iulii c. a. 1919, Sancti tas sua decrevit ut Apostolicus Visitator

in Sinenses regiones ac finitima regna mitteretur, eo fine et consilio ut,

de mandato atque auctoritate Apostolicae Sedis Missiones perlustrans,

omnia accurate investigaret de praesenti Missionum sta tu ac necessitati

bus ; consultisque eorum Praesul ibus, praesert im de futuro, si fieri queat,

ant is t i tum omnium cogendo generali conventu, cum iis agat de iisdem

negotiis ; et postea, peracta integra visitatione, R o m a m veniat ut Sedi

Apostolicae ea proponat quae sibi maxime oppor tuna videantur ad maiora

catholicae religionis incrementa p romovenda ; datis interim, si quae

moram haud pat iantur , provisionibus, quas magis in Domino expedire

iudicaverit, ac ceteris peractis quae, iuxta t radi tas eidem Visitatori Apo

stolico per ipsam S. Congregationem instructiones, demandata fuerint.

Hoc autem Visitatoris Apostolici munus , eadem Sancti tas Sua com

mit tendum iussit R. P. D. Ioanni Baptistae de Guébriant , Vicario Apo

stolico de Canton, quem egregiae animi dotes ac rerum experientia ad

id officium apprime commendant ; cum omnibus facultatibus necessa

riis et opportunis .

Qua super re praesens decretum confici Sancti tas Sua iussit, con

trariis qu ibuscumque non obstant ibus .

Datum Romae ex aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide,

die m iulii 1919.

L. g? s.

G. M. CARD. VAN ROSSUM, Praefectus.

C. Laurenti , -Secretarius.



M E D I O L A N E N .

BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVI DEI FORTUNATI REDOLFI, SACERDOTIS PROFESSI E CONGREGATIONE CLERICORUM REGULARIUM S. PAULI, BARNABITARUM.

In oppido Zenano, Brixiensis dioecesis, pr imus ex decem filiis Iose

phi Redolii et Angelae Tonni , progenie et censu praes tant ium, die 8 novem

bris anni 1777, or tus est Servus Dei For tuna tus Redolii, qui, ob grave

vitae periculum statim lustral ibus aquis ablutus , vix convaluit, in paro

chiali ecclesia sub conditione bapt ismum cum ri tual ibus caeremoniis

accepit. Speciosus forma moribusque integer ac suavis, succrescebat puer

sub domestica disciplina in t imore Domini, ab idoneis magistris dili

genter instructus litteris bonisque ar t ibus. A pr ima aetate in pauperes

et egenos liberaliter egit; et suos ac extraneos, potissimum coaevos, in

societatem bonorum operum efficaciter adscivit. Avunculi consilio et

parentum voluntate, anno 1787, Modoetiam missus, in Collegio pro iuve

nibus educandis, sub regimine sacerdotum, qui ad Societatem Iesu iam

dimissam pert inebant, lat inas graecasque litteras ar temque diagraphicam

didicit. Sacro chrismate confirmatus et ad sanctam Synaxim pr imum

admissus, dein bis in mense angelico Pane se reficere consuevit. Col

legii alumni, statis diebus, praesert im in Quadragesima, frequentare

solebant ecclesiam Barnabi tarum, S. Mariae de Carróbiolo, et sacris

Maioris Hebdomadae officiis salutari ter permotus, Dei Famulus con

silium, quod antea iam mente volvebat, se totum Deo in religiosa S. Pauli

Congregatione mancipare , recogita vit et patefecit, p rompto animo dispo

situs quantocius exequi. Verum, exortis quibusdam obstaculis, tum ex

parte paren tum minime annuent ium separat ione tum ex metu furentis

in Gallia per turbat ionis et imminent is in Italiam Gallorum incursus ,

For tuna tus sanctum proposi tum ad oppor tuniora t empora differre coa

ctus est. In patr iam reversus, vitam domi fere claustralem duxit , a mun

danis oblectamentis et conversationibus alienus et sacramentis assiduus

a tque orationi. Attamen, prouti era t inclinatus, graphices ac picturae stu

diis et operibus incubuit , ad hunc peculiarem finem, ut in posterum,

466 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale

hisce ar t ibus utens , sacras aedes decore exornare! et pueros ac adole

scentes magis alliceret ad fidem rel igionemque catholicam animose pro

fi tendam atque fideli ter deserviendam. In Longobardia, sub annum 1799,

Republica Cisalpina ad instar Gallicae consti tuta et bello adversus Reges

confoederatos instaurat ionis fautores indicto, For tuna tus , militiae et nobi

lium cohorti adscriptus, s tat ionem posuit Brixiae, Mediolani et Modoe

tiae. Nihilominus quotidiana recitatione Officii Beatae Mariae Virginis,

frequenti sacramentorum perceptione, aliisque na turae et gratiae prae

sidiis suffultus, çommili tonibus suis vitae intemeratae: etiam in castris

exempla praebuisse perhibetur. Foedera torum principum copiis par ta

victoria, pulsis t rans Alpes Gallis et Republica Cisalpina dissoluta,

Redolii cum sua cohorte a militia dimitt i tur et ad meliora castra absque

ulla mora transire statui t . Revera, annuente suae conscientiae modera

tore, de paren tum consensu, omnia sua bona vendit in levamen et uti

litatem pauperum et Modoetiae, apud Collegium Barnabi ta rum Sanctae

Mariae de Carrobiolo, die 30 septembris, eodem anno 1799, tyrocinium

init. Hoc feliciter peracto, a Pat re Provinciali Francisco Fontana, postea

Congregationis Sancti Paul i Praeposi to Generali et S. R. E. Cardinali,

religiosum habi tum accipit ac dein religionis vota simplicia emittit.

Mediolani autem, quo se contulerat ad s tudia theologica in collegio

Sancti Alexandri peragenda, solemnia vota, anno 1802, rite nuncupavi t

eodemque anno ac subsequenti , per gradus ad minores et maiores

Ordines promotus, die 14 iulii anni 1803, pr imum Sacrum pient iss imi

litavit. Paulo post, Superiorum iussu, Cremonam petiit, ubi in publicis

scholis Barnabi tarum Ipse, acri ingenio et facili eloquio praedi tus , m u n u s

sibi commissum tradendi humanas li t teras egregie gessit. Suavi ac pru

denti disciplina adhibita, intra et extra scholam, suos a lumnos at t ra-

hebat ad vitam sobriam, iustam et piam agendam; unde non minus

discipulorum quam Cremonensium civium admirat ionem et amorem sibi

conciliabat. Ad meliorem corporis et valetudinis firmitatem curandam

pr imum Modoetiam, dein Bononiam concessit. In hac civitate, tum in

Collegio Sancti Aloisii, t um in scholis externis ad Sanctam Luciani,

opt imus magister docuit, s imulque sacrum minister ium exercuit in eccle

siis et oratoriis cum spirituali emolumento fidelium. Biennio vix elapso,

ex obedientia, Laudem Pompeiani petit, ibique sacras conciones ad

populum singulis dominicis habet . P a u c o s pos t menses accidit, ut impia

et crudelis Ordinum religiosorum abolitio Parisi is decreta, ad Longo-

bardiam, Galliae subiectam, extenderetur. Tunc, e Laudens i asylo expul

sus, pr imum Modoetiam redit et in Collegio Sanctae Mariae Angelorum

praeceptoris m u n u s resumit, deinceps, ab avúnculo inyitatus, qui erat

S. Congregatio Bituum '467

archipresbyter, in oppido Adro, Brixiensis, dioecesis, de consensu supe

r iorum, illuc, se contulit, auxiliatricem operam eidem praest i turus .

Humilis, pauper et sibi aus te ras sicut antea, iugiter mansi t fidelis alu

mnus suae Congregationis, spiritu et professione, suumque avunculum

archipresbyterum t a m q u a m legitimum superiorem recognovit eiusque

mandat is continuo l ibenterque paruit . Hinc vicina oppida sacris expe

ditionibus peragravit et in pago Capriolo Sororibus a Sancta Ursula

earumque puellis pietatis magister da tus . Adri degens in ecclesia San

ctae Annae quam Ipse instauravit ac depinxit, oratorium fundavit pro

iuvenibus, ad instar oratorii Sancti Philippi Neri. Exta t adhuc Modoetiae

tabula a Redolii picta, referens sanctos oratorii Pa t ronos Phil ippum

Nerium et Aloisium Gonzagam cum selectis iuvenibus ad altare Beatae

Mariae Virginis confluentibus. Hoc opus votivum Ipse fecit ob superven-

tam surditatem, uti sibi bonum ad humilitatem et sanctificationem, quod

constat ex inscripto tabulae t i tulo: « Surdus gra t iarum ergo ». Simile

quoque oratorium pro puellis ibidem instituit, quas prudent ibus piisque

foeminis dirigendas concredidit. Vertente anno 1816, summa annonae pe

nur ia Longobardiam devastante, sacerdos Redolii apparui t velut angelus

charitatis , omnibus inculcans largitatis et misericordiae opera plenamque

in Deum providentissimum fiduciam. Indigentibus procuravit et suppedi

tavit eleemosinas, vestes et rem frumentariam. Post pactum Vindobonense

anni 1815, rebus publicis compositis et ad pr is t inum sta tum resti tutis,

Ordines quoque religiosi instaurat i sunt, et cum ceteris in Longobardia

etiam Familia Barnabi tarum. For tunatus , redux ab exilio et a sodalibus

vocatus, in Collegium de Carrobiolo remeavit, ubi, per quinquennium

cathechesim populo tradidit a tque oratorium erexit, sex post menses

t rans la tum in ecclesiam suburbanam S. Mariae a Gratiis, pro alumnis

publici gymnasii et civilis conditionis, qui primo anno quadraginta supra

ducentos iam adnumerabantur . Alterum simile oratorium, sub titulo

et patrocinio Virginis Dolorosae, pro puellis fundavit et rexit usque

ad annum 1831; praetermissis aliis huiusmodi fundationibus variis in

locis. Tandem Dei Famulus , iam aetate provecta, lethali morbo vexatus ,

sacramentis Ecclesiae piissime receptis, in medio suorum sodalium atque

a lumnorum placidissime an imam exhalavit , die 8 aprilis anni 1850. Ad

corpus Servi Dei publice expositum, sicut ad funus solemniter cele

bratum, existimationis et devotionis causa, frequentissimus adstitit popu

lus, qui ipsum cadaver ad commune coemeterium usque ad sepul turam

comitatus est. - Fama autem sanctitatis, quam For tuna tus Redolii in

vita sibi comparaverat , post obitum magis in dies clara et aucta, causam

dedit ut Processus super ea, auctori tate Ordinaria, in ecclesiastica Curia


Mediolanensi conficeretur. Quo expleto et R o m a m ad sacram r i tuum

Congregationem delato, servato iuris ordine, quum, scr iptorum Servi

Dei revisione rite peracta, nihil obstaret quominus ad ulteriora procedi

posset, instante Rmo P. Ianuario Ricotti, Congregationis clericorum

regularium S. Pauli Barnabi tarum Generali Procura tore et Postulatore,

at tentisque litteris postulatori is Emorum S. R. E. Cardinalium Andreae

Ferrar i , archiepiscopi Mediolanensis, et Alexandri Lualdi , archiepiscopi

Panormitani , et plurium Archiepiscoporum et Episcoporum, necnon

Capitulorum Ecclesiarum Cathedralium, parochorum et sodalitatum tum

religiosarum tum saecularium, virorum et mulierum, praesert im ex dioe

cesibus Mediolanensi, Brixiensi et Laudensi , E m u s et R m u s Dnus Car

dinalis Vincentius Vannutelli , Episcopus Ostiensis et Praenest inus , hu ius

Causae Ponens seu Relator, in ordinari is sacrorum r i tuum Congrega

tionis comitiis subsignata die ad Vaticanas aedes-coadunat i s , sequens

dubium discutiendum proposuit : An signanda sit Commissio introductio

nis Causae, in casu et ad effectum, de quo agitur? Et Emi ac Rmi Pat res

sacris tuendis ri t ibus praepositi , post relationem ipsius Emi Ponent is ,

audito voce et scripto R. P. D. Angelo Mariani, Fidei promotore gene

rali, super quaestione discussa, omnibus sedulo perpensis , rescribendum

censuerunt : Affirmative seu signandam esse Commissionem introductionis

Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 11 novembris 1919.

Facta pos tmodum de his Sanctissimo Domino nos t ro Benedicto


Praefectum relatione, Sancti tas Sua rescriptum eiusdem sacrae Con

gregationis ra tum habens , propria manu signare dignata est Commis

sionem introductionis Causae beatificationis et canonizationis Servi Dei

For tunat i Redolii, sacerdotis professi e Congregatione clericorum regu

larium S. Pauli , Barnabi tarum, die 12 eisdem mense et anno.



L. ^ S. Alexander Verde, Secretarius.

S. Bomana Bofa 469

ACTA TRIBUNALIUM

SACKA ROMANA ROTA

D E R T H O N E N .

F I N I U M P A R O C H I A L I U M S E U D O M O R U M V I N D I C A T I O N E


anno quinto, die 31 ianuarii 1919, RR. PP. DD. Guilelmus Sebastianeiii,

Decanus, Ponens , Ioannes Prior et Aloisius Sincero, Auditores de turno,

in causa Derthonen. - Finium Parochial ium, seu domorum vindicationis,

inter. Sac. Ioannem Baptistam Bracesco, parochum loci « Vaccarezza »,

repraesentatum per legitimum procuratorem Ben. D. Hectorem De Angelis,

advocatum, ei Sac. Ioannem Ganegallo, parochum loci « Casella », reprae

sentatum per legitimum procuratorem Rev. Ioannem Baptistam Nicola,

advocatum, sequentem tulerunt definitivam sententiam.

Exstant in dioecesi Derthonen. duae paroeciae f ini t imae, quarum u n a

nomine Vaccarezza sita est in montana regione, altera, cui nomen Casella,

reperi tur ad ima vallis f luminis Scriviae. In ter praefatarum parochiarum

rectores controversia mota est, ad quem pert ineat iurisdictio in domibus

Cason di Tonno, Manzanè, Macciò, Magnano, aliisque humilioribus ad

dexteram et sinistram r ipam torrentis Brevenna erectis. Episcopus Der

thonen. ad dir imendam controversiam decretum edidit die 14 septem

bris 1911, in quo domus supra memoratas adiudicavit parocho Casella.

Decreto non acquievit parochus Vaccarezza et ab Ordinario petiit, ut

quaestio definiretur iuris ordine servato. Quod revera factum fuit a Curia

Derthonensi, quae, processu rite instructo, die 31 decembris 1914 sen

tentiam tulit, qua domus Cason di Tonno al iaeque sitae ad sinistram

ripam torrent is Brevenna dicebantur pert inere quoad dominium parocho

Casella; quae vero ad dextram eiusdem torrentis iacent, eidem parocho

subesse debebant non rat ione dominii, sed rat ione possessionis. Ab

huiusmodi decisis actor appellavit ad Curiam metropoli tanam Ianuen

sem, quae , nova instructoria peracta, die 11 septembris 1916 confirmavit

sentent iam iudicum Derthonensium. Parochus Vaccarezza, victus sed

non fractus, ad H. S. Auditorium provocavi t ; et hodie tertio causa pro-

ACTA, v o l . XI , n . 1 3 . — 1 - 1 2 - 9 1 9 . 3 2


poni tur sub dubio a par t ibus concordato: Utrum iurisdictio super do

mum vulgo Cason di Tonno aliasque domus sive ad ripam dexteram sive

ad sinistram torrentis Brevennae competat parocho Vaccarezza in casu.

Ius quod spectat. - Quaelibet paroecia suam habere debet peculiarem

ecclesiam, suum peculiarem rectorem ac suum determinatum territo

r ium (C. I. G, can. 216). Semel autem territorii , l imitibus a legitima aucto

ri tate constitutis, isti nec praescriptioni, n e c mutat ionibus sunt obnoxii,

(can. 1509). Haud raro vero accidit, ut quaestio oriatur circa duarum

parochiarum fines, ex eo praesertim, quia deest ordinationis ecclesiasti

cae documentum, quo iidem fines fuerunt determinati . Hac in hypothesi

a t tendi debet observantia sive in linea interpretativa, sive in linea prae

scriptiva. Quae observantia pr imitus erui debet ex antiquis libris et

antiquis documentis, etiamsi n o n per t ineant ad publicum archivium, unde

in cap. 13, tit. XIX, lib. Il Decret. R o m a n u s Pontifex tradit quaestio

nem circa limitationem duarum dioecesium solvendam esse « secundum

divisiones, quae per libros ant iquos vel alio modo melius p robabuntur ».

Attendendi ulterius sunt testes, qui asserant de publica voce et fama

vel deponant de audi tu ab eorum maioribus. Spernenda tandem non

sunt adminicula et coniecturae, quae sola quidem non sufficiunt, sed

u n a cum aliis argumentis possunt controversiam dirimere. Videre deinde

interest, quaenam fuerit actio ab actore intentata. Hjc enim rem, domum

au t fundum sibi vindicare potest innixus argumento, quo demonst re t

rem, domum aut fundum ab alio iniuria possideri propter confusionem

terminorum; vel etiam asserat ius sibi competere in re, domo au t fundo

ab alio possesso, praecisione fere facta a te rminorum confusione. In

primo casu actio inst i tui tur finium regundorum ; in altero agitur de rei

vindicatione.

Ad quamcumque ambiguitatem tollendam animadver tendum est, iuris

civilis Doctores p r imam actionem vocare act ionem finium regundorum

duplicem, secundam finium regundorum simplicem. Inter u t ramque

actionem hoc maximum discrimen est, quod in pr ima actione magistratui

a iure da tur facultas iudicandi ex aequo et bono, in secunda autem

at tendi tur principium - in par i causa melior est conditio possidentis -

quia qui possidet t i tulum habet possessionis, quo adversar ius desti tuitur.

Imo qui possidet, nihil tenetur probare , quia, actore non probante ,

reus, etsi nihilo praestiterit , obtinuit. Ad rem Serafini, par. 99, n. 5:

« Neil' actio simplex il convenuto, di fronte al diritto formulato dal-

« l 'at tore, si mantiene in u n a posizione puramente negativa; ne l l ' acro

«duplex al contrario assume u n a posizione att iva r ispondendo all'at-

S. Romana Bota

«tacco dell 'attore con u n a contro affermazione di quel medesimo diritto

« che è vantato da quest 'ul t imo. Nell'un caso la vittoria dell 'attore dipende

« unicamente dalla prova del diritto asserito, come la sconfitta dall ' in-

« sufficienza della prova medesima ; nel secondo caso, al contrario, la

« vittoria di u n a delle part i dipende dalla poziorità delle prove da lu i

« addotte in confronto di quelle addotte dall 'avversario : come la scon-

« fitta dalla poziorità di quelle addotte dall 'avversario sulle p ropr ie» .

Modo ad factum. - Sac. Bracesco, parochus Vaccarezzae, in pr ima

et in secunda instantia principaliter et primario petiit sibi adiudicari

domos controversas, secundario f inium determinationem. In dubio autem

concordato in H. S. Tribunali actum tan tummodo est de domorum vin

dicatione, uti manifestum est ex verbis ipsius dubii. Hinc iuxta ea quae

superius in iure exposuimus, antequam perpendantur argumenta a

Rev. Bracesco allata ad ius sibi vindicandum super easdem domos, in

tuto collocandum est, quinam ex li t igantibus iurisdictionem super easdem

domus quasi possideat. Et, ut clarius procedamus, primitus agendum

est de domibus Magnano, Macciò aliisque erectis ad r ipam dextram

torrentis Brevenna.

Ex actis certum est iam ab anno 1892 usque ad annum 1910, quando

nempe lis mota fuit, parochum Casella parochialem iurisdictionem super

praefatis domibus exercuisse. Hoc tes tantur omnes illi testes a parocho

Bracesco adducti , qui referunt ipsum conquestum fuisse cum Episcopo

Derthonensi , quod Rev. Cortasso, qui tunc parochiae Casella prae^

erat, iniuria exerceret iurisdictionem in domibus Magnam et Macciò.

Cum autem Episcopus parocho Bracesco dixerit ne Sac. Gortasso, qui

senex erat, contradiceret, ipse mandato Superioris i ta obtemperávit , ut

nec inde, etiam e vivis sublato Rev. Gortasso, praefatas domos uti p ro

priae parochiae subiectas retineret. Verum quidem est actorem ante

annum 1892 semel vel bis benedixisse tempore paschali domibus M a t e r n o

et Macciò. At cum non constet de aliquo alio actu iurisdictionali, u n a

aut al tera benedictio non potest consti tuere actum possessionis, p r a e

sertim si adver ta tur quod parochus Gortasso, uti deponi t Cresta Aloy

sius, cum cognovisset « che Í'odierno parroco di Vaccarezza venne a

« benedire le case dette Magnano e di Macciò... mosse lagnanze al par-

« roco di Vaccarezza, che fino all 'anno scorso non venne più a benedire

« l e c a s e » . Quod confirmat Sací 1 Angelus Nicorelli, qui fuit Vicarius

Rev. Cortasso : « Ricordo - ait - che essendo sorta contestazione per la

« casa di Macciò circa là giurisdizione parrocchiale t ra il pàrroco di

« Vaccarezza ed il defunto Arciprete di Casella, quest i mi diede ordine

472, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

« di recarmi a benedire det ta casa per mantenere il possesso di giuris-

« dizione. Quanto alla casa del Magnano non sorse mai dubbio che fosse

« di Casella ». Concludere i taque oportet, iam saltem ab anno 1892, paro?

c h u m Casellaé fuisse in quasi-possessione iurium parochial ium super

domibus ad ripam dexteram torrentis Brevenha. Hinc patet nullo prorsus

fundamento inniti pa t ronus Rev. Bracesco, quando scribit admit tendam

esse in casu possessionem cumulat ivam aut delegationem factam, a

parocho Vaccarezzae parocho Casel lae: u t rumque enim aperte contra

dicit iis, quae superius exposita sunt .

De domo Cason di Tonno, aliisque sitis ad r ipam sinistram tor

rent is Brevem^*,, acta extra dubium ponunt parochum Casella privative

super praefatis domibus iurisdictionem exercuisse ab arino 1845; i. e.

plusquam per annos sexaginta. Habemus enim l ibrum s ta tus an imarum

parochiae Casella, in quo adnota tur coniuges Rossi anno 1845 habi

tasse in regione Berchi in qua sita est domus Cason di Tonno. Deinde

anno 1847 parochus Casella spatio un ius mensis bis egit funera praefa-

torum coniugum, quibus sacramenta administraverat , ipsorumque mortem

scripsit in regestis parochialibus subsignatis a duobus loci sacerdotibus.

Ulterius funeribus interfuit sodalitas parochiae Casella, quae nonnisi pro

parochianis intervenire solet. Notandum praeterea est coniuges Rossi

fuisse paupérr imos, proinde, si non fuissent parochiani, l ibenter paro

chus Casella funera reliquisset parocho Vaccarezzae. Tandem contra

huiusmodi funera nul la adfuit, protestatio ex parte parochi Vaccarezzae,

qui ignorare non poterat praefata funera; multi enim testes, ab eodem

parocho aliati, testati sunt se habuisse de peractis funeribus noti t iam.

Quando autem anno 1910 domus Cason de Tonno, quae fuit per longum

tempus deserta, i terum habi tar i coepit, parochus Casella Rev. Cane-

gallo novos incolas iure meri toque habui t uti suos parochianos. Adversus

haec parochus Vaccarezzae unicam opponit benedictionem eidem domui

ab ipso datam tempore paschali. At, quid valeat haec unica benedictio

contra recensitos actus vere et proprie iurisdictionales, nemo est qui

non videt.

- In tuto igitur ponenda est favore Rev. Canegallo parochi Casella

possessio exclusiva et pacifica iurium parochialium in omnibus domibus

controversis; quod de cetero ipse actor recognoscit; quamvis asserat

sibi competere super praefatas domus dominium et iurisdict ionem; ait

en im: « I n questa determinata zona comprendente i l Càson di Tonno

« é le case del Magnano e del Macciò, il diritto di giurisdizione è mio

«mentre lo esercita il parroco di Casella ». Perpendenda i taque sunt

argumenta , quibus Sac. Bracesco asser tam sibi vindicat iurisdictionem.

S. Romana Bota m

Pr imum argumentum desumi! ex confinibus civilibus, quibus, ait,

respondent fines ecclesiastici. At hoc principium non potest afferri ad

aliquam controversiam circa fines dir imendam, possunt enim in erectione

alicuius paroeciae et municipii diversi constitui fines, quia relat iones

hominum cum municipio non eaedem sunt ac relationes hominum cum

paroecia; unde videmus diversas paroecias erectas in terri torio un ius

eiusdemque municipii et unam paroeciam erectam in territoriis, quae

ad diversa pert inent municipia. Quare H. S. Auditorium constanter

tenuit a finibus iurisdictionis temporalis inferendos non esse fines iuris

dictionis spiritualis (De Luca, De lurisd. disc. I, n. 17). Ad summum

principium allatum potest consti tuere coniecturam, praesumptionem et

nihil aliud. Deinde, admisso etiam principio, confines civiles Vaccarezzae

non sunt ponendi , prouti vult actor, prope confluentem cursum torreht is

Brevenna et flumen Scriviae ; hoc enim, uti ostendit pars adversa, non

eruitur neque ex mappis Insti tuti geographici militaris, neque ex decreto

Ministri italici ab internis, neque ex deliberationibus sive Consilii provin

cialis Ianuensis, sive Consilii municipalis Savenionis. Ceterum confines

parochiae Casella, respondere finibus civilibus municipii, saltem prouti

nunc sunt , ostenditur ex declaratione Syndici Casella diei 28 maii 1911.

A finibus civilibus gradum facit Rev. Bracesco ad fines naturales ,

asserens quod, his finibus attentis, vallis torrentis Brevenna adiudicanda

sit parochiae Vaccarezza, vallis vero fluminis Scrivia parochiae Casella.

At, iuxta Card. De Luca, De Begaiiis, disc. CXXX, n. 20, « viae, flumina et

« similia, t a n q u a m fines publici et invariabiles, distinguere quidem solent

« territoria et iurisdictiones, sed non est confirmatio, quae concludit per

« n e c e s s e » . Et mer i to ; terri toria enim inter paroecias generali ter et

praecipue dividuntur ratione habi ta distantiae et difficultatis accedendi

ad parochialem ecclesiam. In casu au tem non adest notabile discrimen

neque quoad distantiam, neque quoad asperi tatem viarum quoad f ideles

habi tantes in domibus controversis; quin imo domus v. g. Trucco et Man-

zane proximiores sunt parochiae Casella, quam parochiae Vaccarezza,.

Tert ium argumentum actor sumit ex eo quod ruinae Cerello et

praedium Costi, quae reper iuntur in lati tudine inferiori ac Cason di

"Tonno, ac quaedam capella au t aedicula B. M. Virgini vulgo della Guar

dia dicata et sita in regione Piano di Massa, ult ima ala dextra vallis

Brevenna, absque dubio pert ineant parochiae Vaccarezza. At haec aliaque

id generis ad summum probarent fines parochiarum locorum Vaccarezza

et Casella satis regulares non esse, quod tamen ex planta , quae prostat

m summario , non apparet , minime vero evincunt parochiae Vaccarezza

subesse quoque domos controversas.

474 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale

Remanet pos t remum argumentum der ivatum ex test ibus. Verum

test ibus parochi Vaccarezza contradicunt m o n minori numero testes

parochi Casella, quare ex test ibus certum argumentum non habetur .

Testes praeterea aliati a Sac. Bracesco in al iquibus discordes sunt et

valde contradictorii. Ra ex gr. iosepha Bat tara asserit Andream Roghitto

confessum fuisse limites parochiae, Yqccarezza esse illos, quos actor

prae tendi t ; at Roghitto, excussus, oppositum tes ta tus est. I tem testes

diverso modo referunt colloquium habi tum a parocho Vaccarezza cum

eius Episcopo; quidam enim loquuntur de iurisdictionis parochialis exer

citio in domibus Magnano et Mdccio, alii vero de licentia concedenda

Rev. Cortasso t ranseundi per terr i torium parochiae Vaccarezza. Par i ter

sunt qui deponunt-parochiam Vaccarezza, anno 1847, fuisse suo rectore

viduatam, ut sic explicent actus exercitus a parocho Casella, de quibus

supra egimus; dum constat, ex regestis Curiae, quod tunc temporis

parochia Vaccarezza suum habebat parochum. Quidam circa funera

coniugum Rossi deponunt eadem clam fuisse peracta, quod falsum est ;

alii loquuntur de quar ta funeraria soluta a parocho Casella parocho Vac

carezza, quod pari ter falsum est, cum defuncti erant pauperrimi. Haec

aliaque, quae brevitatis causa omit tuntur , in dubium saltem revocant

vim probat ivam testium allatorum a Rev. Bracesco.

Cum itaque nullo valido ac firmo argumento actor probaverit iuris

dictionem sibi competere in domos, de quibus est quaestio, ex iis, quae

in iure exposuimus, parochus Casella t ü rbandus non est a pacifica pos

sessione, quam obtinet, praedictarum domorum. Quin imo, cum possessio

quoad domum Cason di Tonno al iasque ad sinistram torrentis Bre-

venna erectas sit plus quam sexagenaria, dicendum est favore ipsius

parochi inductam fuisse praescriptionem.

At parochus Casella non sola inniti tur possessione, sed positiva

affert documenta ad p robandum domos controversas suae parochiae

pertinere. Revera hoc concorditer deponunt fere tr iginta testes, ostendunt

regesta parochialia, ac tes ta tur ant iquiss imum documentum Sac. Dova-

dola anni 1562J in quo ita fines parochiae Casel la descr ibuntur : «E se

« confina con granaia et bagoora più avanti , se t rova un altro fosato

« detto li soglij, il qual fosato par te in spirituale fra ternano parochia

« d i Vaccarezza et la pieve de la casella si cala giù dal monte, e si va

« à fenire nel fiume detto Caverna, di poi si vien giuso drieto a detto

« f i u m e sin rente avosio diritto al monte di la dal fiume, e si monta

« suso per la schiena sino al monte detto il carmo ». Quamvis hoc docu

mentum dici nequeat publicum, a t tamen, propter eius antiquitatem

maximi ponderis est.

S. Romana Rota

Etenim libri ecclesiarum antiqui « propter eorum antiquitatem probant

« pro Ecclesia, a tque is tud vel maxime locum habet , quando agitur de

« probandis finibus ac territorio » (Reiftenst., II, XXII, 14,121). Est praeterea

documentum exara tum a Sacerdote, qui uti Gapellanus et Archipresbyter

inservivit ecclesiae Gasella per "spatium 50 annorum, quique qua tuor

seniores paroeciae vocavit, ut eum instruerent de re, quam scribere vole

bat ad commodum futurorum parochorum. Vim huius documenti reco

gnovit etiam actoris Pa t ronus qui plura scripsit ad infirmandam eius

auctoritatem, quae tamen ridicula sunt et prorsus despicienda. Etenim

falsum in primis est documentum esse informe, carere videlicet initio et

data, incipit en im: « Anno Domini 1562 die 6 august i io Domenico de

«Dovadola », etc.; futile deinde est existentiam ipsam in dubium revocare

«Sac. de Dovadola, qui parochiae Casella addictus fuit, ut i diximus, per

50 annos, quod patet ex regestis parochialibus, quibus subscripsit usque

ad a n n u m 1601. Futile pariter est arguere ex eo quod documentum con

scriptum fuerit vernáculo pedemontano, cum auctor se dicat romanicum.

Nam primo dialectum romanicum potest facile expers conspicere in

scriptis Sac. Dovadola. Deinde, etiamsi scriptor se dicat romanicum, post

decem annos commorationis Gasellae, poterat optime l inguam loci addi

scere, eademque lingua conscribere.

Quibus omnibus rite diligenterque perpensis, Nos infrascripti audi

tores de Turno pro tr ibunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes ,

Christi nomine invocato, dicimus, declaramus ac sentent iamus iurisdi

ctionem super domus controversas pertinere non parocho Vaccarezza

sed parocho Casella ad normam sententiarum primae et secundae instan

tiae, quas confirmamus; i. e. ad proposi tum dubium respondemus, nega

tive, condemnantes parochum Vaccarezza ad omnes expensas iudiciales

solvendas.

I ta pronunciamus mandantes Ordinariis locorum et ministris t r ibuna

lium, ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nos t ram definitivam

sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam C. I. C, prae

sertim tit. XVII, lib. IV, iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis,

quae magis oppor tuna et efficacia pro rerum adiunctis exsti tura sint.

Romae, in Sede Tribunalis S. R. Rotae, 31 ianuarii 1919.

L. .© S.

Guilelmus Sebastianeiii, Dec, Pòn.

Ioannes Prior.

Aloisius Sincero.

Ex Cancellaria, 1 marti i 1919.

S a c . T. Tani, Notarius.


PONTIFICIA COMMISSIO

AD CODICIS CANONES AUTHENTICE INTERPRETANDOS

D U B I A

SOLUTA IN PLENARIIS COMITIIS EMORUM PATRUM

Can. <$. 1. Utrum praescripta decreti S. G. G. diei 30 nov. 1910 « Decorem do

mus Dei » de chori disciplina in urbe servanda, I-VIII, adhuc vigeant.

Resp . : Affirmative.

Can. io. % Utrum vota religiosa simplicia perpetua ex parte voventis, emissa

ante promulgationem Codicis in Religionibus votorum sollemnium, sive

virorum sive mulierum, sint moderanda quoad modum dimissionis reli

giosorum et quoad effectus dimissionis a iure ant iquo vigente ante

Cod icem. 1


1 Cadono per conseguenza i commenti fatti in Riviste pur autorevoli ad altro dubbio o incompletamente o indebitamente pubblicato. Ecco, per maggior chiarezza, la domanda presentata alla Commissione, alla quale domanda il dubbio corrisponde : «Fr. Iosephus Antonius a 'Sí Ioanne in Persicelo, Procurator Generalis Ordinis Fra-«trum "Minorum Gappuccinórum, ad pedes Sanctitatis Vestrae provolutus, quae sequun-« tur humiliter exponit :

« In Ordinibus regularibus virorum sive etiam monialium stricte dictarum, vota « simplicia, quae usque ad diem Pentecostes h. a. 1918 solemnibus praemittebantur, « erant (et sunt) perpetua ex parte voventis (S. Congr. super st. Reg., Sanctissimus, « 12 iun. 1858, n. I; et S. G. Episc, et Regul., Perpensis, 3 maii 1902, n. V); eaque « vota, usque in diem quo vigere coepit Codex Iuris canonici : a) apud regulares viros «in Ordinibus clericalibus, ex iustis ac rationabilibus causis, solvebantur ex parte « Ordinis in actu dimissionis professorum (Sanctissimus, n. III et IV; et quoad reli-« giosos etiam Ordinis laicalis militari servitio adscriptos, S. C. de Relig. Inter reli-«quas, 1 ian. 1911, n. VIII) ; b) apud Moniales vero solvebantur ab ipsa Sede Apo-« stolica, ad quam recurrendum erat in singulis casibus iuxta praescriptum decreti « Perpensis, n. XII.

« Porro, quum dimissio huiusmodi professorum non videatur contemplari saltem « explicite sub tit. XVI, lib. II,Codicis, de Personis, infrascriptus Procurator Generalis « Ordinis FF. Min. Capuccinorum humiliter quaerit:

«Utrum praedicti Regulares, votis tantum simplicibus sed perpetuis obstricti, «dimitti deinceps possunt, sicut olim, vi decr. Sanctissimus S. Cong. super st. Reg.,

Pontificia Commissio ad Godicis canones authentice interpretandos 477

3. Utrum ad normam canonum 199, § 1, et 874, § 1, Parochi , Vicarii C a n . m, % i

parochorum, aliive sacerdotes ad universitatem causarum delegati, pos- e t 8 7 4 ' L

sint sacerdot ibus Sive saecularibus sive religiosis delegare iurisdictio

nem ad confessiones recipiendas, au t saltem iisdem iam approbat is

iurisdictionem extendere u l t ra f ines loci vel personarum, intra quos ad

normam can. 878, § 1, fuerit circumscripta; an ad id egeant speciali

facultate seu mandato Ordinarii loci.

Resp. : Negative ad pr imam partem, affirmative ad secundam.

4 . A n v i canonis 395, § i , Episcopus teneatur pro quotidianis distri- C a n . 3 9 5 , § i .

butionibus, t am in Cathedral ibus quam in Collegiatis, tertiam par tem

fructuum separare, etiam si in dictis ecclesiis distributiones chorales,

quamvis tenues, originem repetant ex privilegio apostolico.

Resp. : Affirmative.

5 . An optio, de qua in canone 396, § % censeatur prohibita, etiam C a n . 3 9 6 , § %

ubi viget ex speciali indulto apostolico.


6 . Ut rum Canonici iubilati sint exempti a servitio altaris pro sua vice C a n . 4 2 2 , § 2 .

praestando, non obstante contraria consuetudine.

Resp. : Affirmative.

7 . Utrum verba qui sectae acatholicae adhaeserunt canonis 542 sint C a n . 5 4 2 .

intelligenda de iis, qui Dei gratia moti ex haeresi vel schismate, in quibus

nati sunt, ad Ecclesiam pervenerint ; an potius de iis qui a fide defece

run t et sectae acatholicae adhaeserunt .

Resp. : Negative ad primam partem, affirmative ad secundam.

8. Utrum, ad normam canonis 567, § 1, et canonis 578, n. 1, novitii C a n n 5 6 7 , § 1

et professi a votis temporaneis , s i morte praeveniantur, ad eadem ac e t 5 7 8 ' n * 1 *

professi a votis sollemnibus, au t professi a votis simplicibus perpetuis,

suffragia ius habeant , etiamsi aliter ferant constitutiones antea appro

batae a S. Sede.

Resp . : Affirmative et ad mentem.

« 12 iun. 1858, n. IV, respect. Inter reliquas, S. C. de Relig., 1 ian. f911, n. VIII; vel, « si agatur de Monialibus, ad normam decreti Perpensis S. Congr. Episc, et Regul. «3 maii 1902, n. XII, ita ut, data dimissione, ab omni vinculo dictorum votorum et « obligatione liberi fiant ; %

« vel utrum etiam quoad eosdem professos servare licebit modum dimissionis « qui, sub cap. I, tit. XVI, lib. II, Codicis, servandus praescribitur circa Religiosos « qui vota temporaria nuncuparunt ;

« et, quatenus affirmative ad hanc secundam partem, quaeritur utrum Reli-« giosus (regularis sive monialis), hoc modo dimissus, ipso facto solutus habendus sit « ab omnibus votis religiosis, uti de dimissis professis votorum temporariorum statui-« tur in can. 648».


Mens est : Ordines et Congregationes religiosae possunt congrua

eademque suffragia pro omnibus novitiis, temporanee professis et pro

fessis a votis sollemnibus aut professis a votis simplicibus perpetuis,

praescribere in suis consti tut ionibus emendandis et pro approbatione

exhibendis ad S. C. Religiosorum, ad no rmam eiusdem S. Congrega

tionis Decretum diei 26 iunii 1918,

9. Num verba nisi constitutiones aliud ferant canonis 569, § T, ad

vocem libere referantur, ita ut liceat per consti tutiones determinare in

quem finem de usu et usufructu a noviti is sit s ta tuendum.

Resp. : Constitutiones ante promulgat ionem Codicis approbatae ser

vandae sunt sive novitiis ad imant ius disponendi de usu et usufructu

suorum bonorum, sive hoc ius limitent, seu praefiniant.

10. Utrum canon 621, § 1, intelligendus sit t an tum de religiosis men-

dicantibus strictu sensu dictis ; an etiam de illis, qui latiori sensu tales

appellantur, uti sunt Fra t res Ordinis Praedicatorum.

Et quatenus affirmative ad pr imam pa r t em:

An dicti mendicantes indigeant Ordinarii licentia, si velint sti

pem petere in dioecesi pro aedificatione, ornatu , etc.* suarum eccle

s iarum.

Resp. : Affirmative ad pr imam partem, negative ad secundam; quod

vero att inet ad licentiam ab Ordinario obt inendam provisum in c i t

caii. 621, § 1.

11. Utrum qui ad preces parentum, contra praescriptum canonis 756, a

r i tus alieni ministro baptizati sunt, pert ineant ad r i tum in quo sunt bapti

zati, vel ad ritum-in quo, iuxta praescr iptum canonis 756, baptizari de

buissent.

Resp. : P rou t casus exponitur, negative ad 1™ partem, affirma

tive ad 2 m .

12. Utrum facultas celebrandi Missam in domo privata sit ab Ordi

nario, ad normam canonis 822, § 4, in terpre tanda restrictive.


13. Utrum, ad normam can. 987, impeditis adnumerandus sit is, cuius

pater vel mater t an tum est acatholicus, alter parens catholicus. Et, qua

tenus affirmative, an etian» eo in casu, quo matr imonium mixtum datis

cautionibus cum dispensatione in hoc vetito contractum fuit.

Resp . : Affirmative in omnibus .

14. An sepultura fidelium, quae locum obtinet in ecclesia subter

ranea, censenda sit facta in ecclesia in sensu canonis 1205, § 2.

Resp. : Affirmative, si agatur de ecclesia subterranea, quae sit vere

et proprie ecclesia, divino cultui addicta.

Pontificia Commissio ad Codicis canones authentice interpretandos 479

15. Ut rum periculum offensionis, vulgo malumore, ex par te fidelium C a n . 1215.

et cleri sit, ad normam canonis 1215, gravis causa, quae excuset a

transferendis cadaveribus fidelium e loco in quo reperiuntur , ad eccle

siam ubi funus persolvatur .

Resp. : Negative, et consuetudinem non transferendi cadavera f ide

lium, an tequam tumulentur , e loco in quo reperiuntur in ecclesiam

esse reprobandam.

16. An in collatione paroeciarum non reservatarum possit Episcopus c a n n . 1 3 5 5 , 1 3 5 6 ,

imponere pro u n a vice t an tum moderatam taxam favore Seminarii, etiam 1 4 4 L

si paroecia de qua, obnoxia sit t r ibuto huic Insti tuto solvendo.

Resp. : Recurrendum esse in singulis casibus ad S. Congregationes

competentes.

17. Utrum Ordinarius, praetermissis iuris sollemnitatibus i n Con- C a n . 1 9 9 0 .

sti tutione Apostolica Dei miseratione requisitis, mat r imonium possit

declarare nullum cum interventu tamen defensoris vinculi matrimonialis,

quin opus sit secunda sententia, hisce in casibus, nempe :

.1) Si duo catholici, in loco certe antehac obnoxio cap. Tametsi

Conc. Tridentini, vel post Decretum Ne temere, matr imonium civile tan

tum inierunt, omisso ritu ecclesiastico, et, obtento civili divortio, novum

in Ecclesia inire s tudent matr imonium vel novum matr imonium, civiliter

initum, in foro Ecclesiae convalidare.

2) Aut catholica pars , quae cum acatholica, spretis Ecclesiae legibus,

in templo sectae protestanticae (in loco certe antehac obnoxio cap. Tam

etsi Conc. Tridentini, et ubi Benedictina declaratio extensa non est, vel

post Decretum Ne temere) matr imonium contraxit, obtento civili divortio,

in facie Ecclesiae novum matr imonium cum catholico consorte inire vult.

3) Aut apostatae a fide catholica, qui in apostasia civiliter vel ritu

alieno se iunxerunt , obtento civili divortio, poenitentes ad Ecclesiam

redire et cum parte catholica alteras nupt ias in Ecclesia celebrare desi

derant.

Resp . : Casus supra memorati nullum iudicialem processum requi

run t au t in terventum defensoris vinculi, sed resolvendi sunt ab Ordi

nario ipso, vel a Parocho, consulto Ordinario, in praevia investigatione

ad matrimonii celebrationem, de qua in can. 1019 et seqq.

Romae, 16 octobris 1919.

PETRUS Card. GASPARRI, Praeses.

Aloisius Sincero, Secretarius.


Pariment i è stato sottoposto alla Commissione Pontificia per la

interpretazione del Codice di diritto canonico il seguente dubbio :

Può ritenersi tu ta conscientia la dottrina insegnata da alcuni autori,

che dopo la pubblicazione del Codice è permesso nei giorni di solo digiuno

mangiar carne più volte il giorno?

L'Erri o Presidente della Commissione ha risposto il giorno 29 ottó

bre 1919: Negative.1

PIETRO Card. GASPARRI, Presidente.

Luigi Sincero, Segretario.

1 Nella adunanza plenaria del 9 dicembre 1917, gli Emi Padri, propostosi il seguente dubbio : Utrum dubia quae minoris sint momenti aut non multum difficultatis habeant, solvi possint ab Eñio Praeside Commissionis, hanno risposto : affirmative.




Martedì 4 novembre 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti Preparatoria, nella quale, con l'intervento degli Emi e Rmi Signori Cardinali e col voto dei Rmi Prelati e dei Consultori teologi componenti la medesima, si è discusso il dubbio sopra l'eroismo delle virtù della Ven, Serva di Dio Maria Michela del Ssmo Sacramento, Fondatrice della Congregazione delle Ancelle del Ssmo Sacramento e della Carità.

Martedì 11 novembre 1919, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione Ordinaria dei Sacri Riti, nella quale al giudizio degli Emi e Rmi Signori Cardinali componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie:

1) introduzione della Causa di Beatificazione e Canonizzazione del Servo di Dio Fortunato Redolii, Sacerdote professo della Congregazione dei Chierici Regolari di S. Paolo, detti Barnabiti;

2) intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Giuseppa Du Bourg, fondatrice della Congregazione delle Suore dette del Divino Salvatore e della Ssma Vergine;

3) intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio proprio con la Messa e dell'elogio da inserire nel Martirologio dell'Ordine in onore del Beato Isnardo da Chiampo, Sacerdote professo dell'Ordine dei Predicatori,

4) e parimenti intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio pro

prio con la Messa e dell'elogio da inserire nel Martirologio dell'Ordine in onore

del Beato Giovanni Pelingotto del Terz'Ordine di S. Francesco.

Martedì 25 novembre 1919, presso l 'Emo e Rmo Signor Cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte, Ponente della Causa di Beatificazione e Canonizzazione del Ven. Francesco da Camporosso, Laico professo dei Minori Cappuccini, si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti, Antipreparatoria,

nella quale, dai Rmi Prelati Officiali e dai Consultori teologi della medesima, si è discusso il dubbio sopra l'eroismo delle virtù, esercitate dallo stesso Venerabile Servo di Dio.

4sr Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale


NOMINE


15 novembre 1919. Il Revino P. Giovanni Lottini, dei Frati Predicatori, Com

missario della Suprema Sacra Congregazione del

S. Offizio.

18 » » Il sig. avv. Giovanni Guasco, membro del Collegio degli

Avvocati del Sacro Concistoro.

19 » » L'Emo signor Cardinale Oreste Giorgi, Protettore della Con

gregazione degli Oblati di Maria Vergine.

20 » » Mons. Benedetto Aloisi Masella, Nunzio Apostolico del Chile.

27 » » Mons. Ermenegildo Pellegrinetti, Uditore di seconda classe,

destinandolo à prestar servizio presso la Nunzia

tura Apostolica in Polonia.


Assistenti al Soglio Pontificio:

25 ottobre 1919. Mons. Francesco d'Aquino Correa, Vescovo titolare di Pru-siade e Presidente dello Stato di Matto Grosso nel Brasile.

17 novembre » Mons. Andrea Karlin, Vescovo titolare di Temiscira.


2 agosto 1919. Mons. Ignazio Seipel, dell'archidiocesi di Vienna.

5 novembre » Mons. Giovanni Peiffer, della diocesi di Lussemburgo. » » » Mons. Ignazio Malandrucco, della diocesi di Alatri.

18 >y ; » Mons. Guglielmo Hume, dell'archidiocesi di Nuova Orleans. » » » Mons. Francesco Müller, del Vicariato Apostolico di Sas

sonia.

ONORIFICENZE


onorificenze :


12 novembre 1919. Al sig. Maurizio Margot, dell'archidiocesi di' Parigi.


La Commenda con placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe milliare:

25 ottobre 1919. Al sig. capitano Antonio Tommaso d'Aquino Correa, Diret

tore generale delle Poste nello Stato di Matto

Crosso in Brasile.


22 luglio 1919. Al sig. Gerardo Goemaere, della diocesi di Namur. 4 novembre » Al sig. avv. Giuseppe Casini, di Roma. » » » Al sig. avv. Giacomo Salvatori, di Roma. 6 » » Al sig. Alberto Fleskens, della diocesi di Bois-le-Duc.

12 » » Al sig. cav, Augusto Florio, di Roma.

13 » » Al sig. Enrico Leman-Denoyelle, della diocesi di Tournay,


4 agosto 1919. Al sig. Eugenio Delchambre, della diocesi di Namur.

7 ottobre » Al sig. Giorgio Adolfo Strieder, del vicariato apostolico di

Sassonia.

20 » » Al sig. prof. Aurelio Mariani, della diocesi di Velletri. » » » Al sig. avv. Fortunato Mongini, della medesima diocesi. 4 novembre » Al sig. dott. Augusto Schumacher, della diocesi di Lus

semburgo.

» » » Al sig. avv. Giuseppe Amici, di Roma.

» » » Al sig. Desiderato Pesnel, della diocesi di Coutances. » » » Al sig. Filippo M. Leone Oberlin, della medesima diocesi. » » » Al sig. conte Luigi de Kergorlay, della medesima diocesi.

8 » » Al sig. Giovanni Carrol Griffin, dell'archidioeesi di Westminster.

12 » » Al sig. Maurizio Chardard, dell'archidioeesi di Parigi. 18 » » Al sig. Giovanni Verhejien de Roosendal, dell'archidioeesi

di Breda.

» » », Al sig. Michele Krings, della diocesi di Treviri.

La Commenda dell' Ordine di 8. Silvestro Papa :

20 ottobre 1919. Al sig. dott. Ludovico Mader, dell'archidioeesi di Monaco. 28 » » Al sig. Saturnino J. Unzué, dell'archidioeesi di Buenos

Aires.

20 novembre » Al sig. rag. Filippo Cancani Montani, di Roma.


16 novembre 1919: Al sig. maestro Filippo Mattoni, di Roma.


M A G G Í O R D O M A T O D I S U A S A N T I T À

NOMINE


10 novembre 1919. Mons. Anisio Ayres Estéves, della diocesi di Barra.

12 » » Mons. Francesco Ricci, della diocesi di Velletri.

13 » » Mons. Francesco Severiano de Figueredo, dell'archidiocesi

di Parahyba.

14 » » Mons. Gregorio Magni, della diocesi di Velletri.

» » » Mons. Tommaso Onnelli, della diocesi di Velletri.

10 » » Mons. Francesco Bracci, della diocesi di Civitaeastellana.

» » » Mons. Felice Conti, della medesima diocesi.

19 » » Mons. Marcello Mimmi, dell'archidiocesi di Bologna.

21 » » Mons. Giovanni Battista Imperiali, della diocesi di Sabina.

Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. :

6 novembre 1919. Il sig. Walter Raleigh Kerr, dell'archidiocesi di Quebec.

19 » » Il sig. visconte Carlo Enrico du Laurent, dell'archidiocesi

di Rennes.

21 » » Il sig. conte Isidoro Colonna Czosnowski, di Roma.

» » » Il sig. Emanuele Lopez de Ayala y del Hierro, della diocesi

di Madrid.

Camerieri d'onore m abito paonazzo di S. S.:

14 ottobre 1919. Mons. Antonino Prato, della diocesi di Piazza Armerina.

11 novembre » Mons. Paolo Tuching, dell'archidiocesi di Colonia.

21 » » Mons. Massimino Milani, della diocesi di Sabina.

» » » Mons. Alfredo Ferri, della medesima diocesi.


13 novembre 1919. Il sig. Giorgio di Garmona, dell'ai chidiocesi di Messico.

Cappellani d'onore extra Urbem di S. S:

10 novembre 1919. Mons. Leone Greco, della diocesi di Lecce.

» » » Mons. Gioacchino Sansonetti, della medesima diocesi.

N E C R O L O G I O

U novembre 1919. L'Emo sig. Cardinale Felice De Hartmann, arciv. di Colonia.

14 » » Mons. Pietro Giuseppe Geay, vescovo titolare di Samo.

24 » » Mons. Paolo Gastone Laperrine d'Hautpoul vescovo tito

lare di Carisio.

Annus XI - VoL XI 19 Decembris 1919 Num. 14

ACTA APOSTOLICAE SEDE COMMENTARIUM OFFICIALE


SACRUM CONSISTORIUM

Die 15 decembris 1 9 1 9 , in palatio apostolico Vaticano, habi tum est

Consistorium secretum, cuius Acta ex ordine referuntur:

I

I. - CREATIO ET PUBLICATIO S. R. E. CARDINALIUM

Ssmus Dominus Noster Benedictus Papa XV, allocutione in S. Con

sistorio habita , publicavit S . R . E . presbyterum Cardinalem

ADULPHUM BERTRAM, archiepiscopum Vratislaviensem, creatum et

reservatum in pectore in S. Consistorio diei 4 decembris 1 9 1 6 .

Creavit deinde et publicavit S. R. E. presbyteros cardinales :

PHILIPPUM CAMASSEI, patr iarcham Hierosolymitanum;

AUGUSTUM SILJ , archiepiscopum tit. Caesariensem, S . R . E . vice-came-

ra r ium;

IOANNEM SOLDEVILA Y ROMERO, archiepiscopum Caesaraugustanum ;

THEODORUM VALFRÈ DI BONZO, archiepiscopum tit. Trapezunt inum,

Nuntium apostolicum in Aust r ia ;

ALEXANDRUM KAKOWSKI, archiepiscopum Varsaviensem ;

EDMUNDUM DALBOR, archiepiscopum Gnesnensem et Posnaniensem. ACTA, vol. X I , n. 14 . — 19-1&.919. 38


II. - PROVISIO ECCLESIARUM

In eodem Consistorio Ssmus Dominus Noster has, quae sequuntur ,

ecclesias de proprio pastore providit, scilicet:

Archiepiscopali ecclesiae Ferrariensi et episcopali Comaclensi prae

fecit R. P. D. Franciscum Rossi, hactenus archiepiscopum Calari

t anum.

Titulari metropolitanae ecclesiae Bardinensi, R. P. D. Gisienum

Veneri, hac tenus episcopum Aquaependentem.

Titulari archiepiscopali ecclesiae Tamiathensi, R. P. D. Sebastianum

Leite de Vasconcellos, hactenus episcopum Beiensem.

Titulari archiepiscopali ecclesiae Caesariensi, R. D. Benedictum Aloisi-

Masella, Nuntium apostolicum apud Rempublicam Cilenam.

Titulari archiepiscopali ecclesiae Constantiensi,R. D. Pe t rum Pisani,

Delegatum apostolicum in Indiis Orientalibus.

Metropolitanae ecclesiae Bombayensi, R. P. Albanum Goodier, e Socie

tate Iesu.

Titulari episcopali ecclesiae Themiscyraeae, R. P. D. Andream Karlin,

hac tenus episcopum Tergest inum et Iust inopol i tanum.

Cathedrali ecclesiae Tergestinae et lustinopolitanae, R. P. D. Angelum % Bartolomasi, hac tenus episcopum ti tularem Derbensem.

Cathedrali ecclesiae Maceratensi et Tolentinae, R. P. D. Dominicum

Pasi, hac tenus episcopum ti tularem Philadelphiensem.

Titulari episcopali ecclesiae Besainensi, R. P. D. Dominicum Scopel-

liti, hac tenus episcopum Oppidensem.

Titulari episcopali ecclesiae Paltensi, R. P. Prosperum Bernardi ,

praela tum Acrensem et Puruensem. .

Cathedrali ecclesiae Nuscanae, R. D. Paschalem Mores, in Lucerinae

dioecesis cathedrali canonicum poenitentiarium.

Cathedrali ecclesiae Oppidensi, R. D. Antonium Galati, in loco vulgo

Vallelunga, dioecesis Miletensis, archipresbyterum.

487"

Insuper Beatissimus Pater alios etiam, iam renuneiatos per Apo


ARCHIEPISCOPOS :

Mocissensem, Adulphum Fritzen, iam episcopum Argentoratensem.

Attatiensem, Willibrordum Benzler, iam episcopum Metensem.

Fogarasiensem et Albae-Iulien., Basilium Suciu.

Theatinum, Nicolaum Monterisi, iam episcopum Monopolitanum.

EPISCOPOS:

Fortugallensem, Antonium Barrosa Leâo, iam episcopum Pharao

nensem.

Cusarum, Romualdum Ialbrzyhowski.

Argentoratensem, Carolum Ruch.

Metensem, Ioannem Baptistam Pelt. ^

Verae Crucis, Raphaelem Guizar Valencia.

Tepicensem, Emmanuelem Azpeitia Palomar.

Madaurensem, Ignat ium Le Ruzic, iam episcopum Caiesensem.

Paraetoniensem, Ernes tum Tonizza.

Polemoniensem, Iosephum Dardand.

Catennensem, Raimundum Calvo.

Orthosiensem, Hyppolitum Olivelli.

II

I. - EMI PP. CARDINALES RUBRO" GALERO ORNANTUR

Die 18 decembris 1919, in palatio Apostòlico Vaticano, habi tum est

Consistorium publicum, in quo Ssmus Dominus Noster Purpura to rum

Pa t rum galero ornavit, in primis Cardinalem creatum die '4 decem

bris 1916, nempe :

Emum ADULPHUM BERTRAM,

deinde Cardinales die 15 decembris 1919 creatos, nempe :

E m u m PHILIPPUM CAMASSEI,

Emum AUGUSTUM SILJ ,


Emum THEODORUM VALFRÈ DI BONZO,

Emum ALEXANDRUM KAKOWSKÍ,

Emum EDMUNDUM DALBOR.

IL - PROVISIO ECCLESIARUM

Eadem die, in Consistorio secreto, Beatissimus Pater has, quae


Cathedrali ecclesiae Arrelinae praefecit R. P. D. Emmanuelem

Mignone, hactenus episcopum Volaterranum.

Cathedrali ecclesiae Giennensi, R. P. D. Emmanuelem Basulto y

Jiménez, hactenus episcopum Lucensem.

Titulari episcopali ecclesiae Thapsensi, R. P. D. Arthurum Caelesti-

num Alvarez, hactenus episcopum Zuliensem.

Cathedrali ecclesiae Lucensi, R. P. D. Placidum Angelum Rey-Lemos,

hactenus episcopum titularem Hamathensem.

Titulari episcopali ecclesiae Tlousinae, R. P. D. Franciscum Uranga

y Saenz, hac tenus episcopum Sinaloensem, deputatum in auxiliarem

Rmi Archiepiscopi de Guadalajara.

Cathedrali ecclesiae Nanceyensi, R. D. Hippolytum De La Celle,

vicarium generalem honorarium Molinensem.

Cathedrali ecclesiae S. Germani, R. D. Iosephum Romualdum Léo

nard, canonicum et parochum loci Mont-Joli eiusdem dioecesis.

Cathedrali ecclesiae Caratingensi, R. D. Carolum Fernandum da Silva

Tavora, parochum et vicarium foraneum S. Iosephi Além Parahyba, in

archidioecesi Mariannensi.

Titulari episcopali ecclesiae Sozusensi, R. D. Alphonsum Belloso,

canonicum theologum metropoli tanae ecclesiae S. Salvatoris in America.

Titulari episcopali ecclesiae Flaviadensi, R. D. Ioannem Murray,

deputa tum in auxiliarem Antistitis Hartfortiensis.

Titulari episcopali ecclesiae Temnitensi, R. D. Michaelem De Andrea,

parochum ecclesiae S. Michaelis in civitate Bonaerensi .

Titulari episcopali ecclesiae Hamathensi, R. D. Valentinum Cornelias

y Santamaria , deputatum in adminis t ratorem dioecesis Celsonensis.


Insuper Beatissimus Pater alios etiam, iam renunciatos per aposto

licas sub plumbo Litteras, Sacrorum Antistites publicavit, scilicet :

ARCHIEPISCOPOS :

Sardicensem, Paulum de Huyn, iam archiepiscopum Pragensem.

Pragensem, Franciscum Kordác.

EPISCOPOS :

Bolivarensem, Carolum Mariam de la Torre, iam episcopum Loiensem.

Maximianopolitanum, Gulielmum O' Hare .

Vaciensem, S tephanum Hanauer .

Ehithymnensem, Antonium Antunes .

Catacensem, Ioannem Fiorentini , iam episcopum Tricaricensem.

Pentacomiensem, Ceslaum Sckolowski.

ABBATES:

B. M. V. Maris Stella, Cassianum Haid.

Ssmae Trinitatis Cavensis, Placidum M. Nicolini.

III . - TITULI EMIS PP. CARDINALIBUS ASSIGNATI

Deinde Beatissimus Pater assignavit :

Emo BERTRAM t i tulum S. Agnetis extra moenia;

Emo GAMASSEI t i tulum S. Mariae in Aracoeli;

Emo SILJ titulum S. Caeciliae;

Emo VALPRO DI BONZO t i tulum S. Mariae supra Minervam;

Emo KAKOWSKI t i tulum S. Augustini;

Emo D ALBOR t itulum S. Ioannis ante Por tam Latinam.

IV. - SACRI PALLII EXPOSTULATIO ET CONCESSIO

Tandem Beatissimus Pater sacrum Pallium expostulatum concessit

ecclesiis:

Melburnensi (ex successione), Ferrariensi, Montis Begalis (ex suc

cessione), Theatinae, Bombayensi, Pragensi, Fogarasiensi, Vaciensi (ex

privilegio), Arretinae (ex privilegio).

490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium. Officiale



SS. CONGREGAZIONI ASSEGNATE AGLI EMI CARDINALI

Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre si è degnato di asse

gnare ai nuovi Emi e Rmi signori Cardinali, che nel Concistoro pubblico del

18 dicembre 1919 ricevettero il cappello cardinalizio, le seguenti SS. Congre

gazioni:

All'Eûio signor cardinale Adolfo Bertram, le sacre Congregazioni: dei

Sacramenti, del Concilio, del Cerimoniale e della Rev. Fabbrica_,di S. Pietro.

All'Emo signor cardinale Filippo Camassei, le sacre Congregazioni: dei

Sacramenti, di Propaganda Fide, dei. Seminari e delle Università degli Studi

e per la Chiesa Orientale.

All'Emo signor cardinale Augusto Silj, le sacre Congregazioni: del Con

cilio, dei Religiosi, dei Seminari e delle Università degli Studi e della Rev. Fab

brica di S. Pietro.

All'Emo signor cardinale Teodoro Valfrè Di Bonzo, le sacre Congrega

zioni: del Concilio, dei Religiosi, degli Affari Ecclesiastici Straordinari e per

la Chiesa Orientale.

All'Eolo signor cardinale Alessandro Kakowski, le sacre Congregazioni:

dei Sacramenti, di Propaganda Fide, dei Seminari e delle Università degli

Studi e della Rev. Fabbrica di S. Pietro.

All'Emo signor cardinale Edmondo Dalbor, le sacre Congregazioni: del

Concilio, dei Riti, del Cerimoniale e dei Seminari e delle Università degli Studi.

INDEX GENERALIS RERUM (ANN. X I — VOL. X I )

I . - A C T A B E N E D I C T I P P . X V

EPISTOLAE ENCYCLICAE, 2 0 9 , 4 3 7 .

EPISTOLA APOSTOLICA, 4 4 0 .

CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 2 2 2 , 3 3 7 .

LITTERAE APOSTOLICAE, 3 3 , 6 5 , 6 6 , 6 8 ,

1 0 9 , 2 2 6 , 2 2 8 - 2 2 9 , 2 6 2 , 2 6 3 , 3 0 5 , 3 6 9 ,

3 7 1 , 3 7 2 , 4 0 9 , 4 5 6 , 4 5 7 . •

EPISTOLAE, 3 5 - 3 7 , 7 0 , 7 1 , 1 0 8 , 1 2 1 , 1 2 2 ,

1 6 9 , 1 7 1 , 2 3 0 , 2 6 4 - 2 7 5 , 3 0 7 , 3 0 8 , 3 4 0 -

3 4 4 , 3 7 6 - 3 8 1 , 4 1 1 , 4 1 2 , 4 6 0 , 4 6 1 .

ALLOCUTIONES, 9 8 , 2 5 7 .

SERMO, 1 1 1 .

ACTA SACRORUM CONSISTORIORUM, R 9 7 -

1 0 8 , 2 5 7 - 2 6 1 , 4 8 5 - 4 8 9 .

11. - A C T A

S A C R A R U M C O N G R E G A T I O N U M

S. CONGREGATIO S . OFFICII, 5 , 7 2 , 3 0 9 , 3 1 7 .

S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS :

a) Documenta, 6 , 3 9 , 4 3 , 4 4 , 7 2 , 7 4 , 7 5 , 1 1 9 , 1 2 0 , 1 2 4 , 1 7 5 , 1 7 7 , 2 3 3 ,

2 3 4 , 2 7 7 , 3 4 6 .

b) Provisiones Ecclesiarum, 7, 4 5 , 7 6 , 1 7 8 , 2 3 5 , 2 7 9 , 3 4 7 , 3 8 2 , 4 1 5 .

c) Nominationes, 4 5 , 7 6 , 2 3 5 , 3 1 7 , 3 4 8 , 4 1 5 .

d) Designationes Ordinariorum pro appellatione, 2 7 9 - 2 8 0 , 3 4 8 , 4 1 5 .

S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRA

MENTORUM, 8.

S. CONGREGATIO CONCILII, 9 , 4 6 , 7 7 - 7 8 , 1 2 8 ,

2 3 6 , 2 8 0 , 3 1 8 , 3 4 9 , 3 8 2 , 4 1 6 , 4 6 2 - 4 6 3 .

S. CONGREGATIO DE RELIGIOSIS, 1 8 , 1 7 9 ,

2 3 9 , 2 4 0 , 3 2 1 , 3 2 3 , 4 2 0 .

S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE :

a) Notificationes, 5 1 . 1 7 9 , 2 4 1 , 2 8 5 ,

4 0 3 .

b) Nominationes, 1 8 0 , 3 8 7 . c) Designationes Ordinariorum

pro appellatione, 5 2 , 1 8 0 , 3 2 4 . S. CONGREGATIO RITUUM :

a) Decreta de Beatificatione vel Canonizatione, 5 2 , 5 5 , 8 3 , 8 6 , 1 3 3 , 1 3 6 , 1 3 9 , 1 8 1 , 1 8 4 , 1 8 7 , 2 4 2 , 2 8 6 , 3 2 4 ,

3 2 6 , 3 2 9 , 3 5 4 , 3 8 8 , 4 6 5 .

b) Liturgica, 5 8 , 1 4 2 - 1 4 5 , 1 9 0 ,

2 4 6 , 2 4 7 , 4 2 0 .

S. CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET DE

STUDIORUM UNIVERSITATIBUS, 1 9 .

I I I . - A C T A T R I B U N A L I U M

S. POENITENTIARIA APOSTOLICA, 2 0 , 3 3 2 .

S. ROMANA ROTA :

a) Sententiae, 2 2 , 8 9 , 1 4 6 , 1 5 4 , 1 9 2 , 2 9 0 , 3 5 8 , 3 9 2 , 4 2 2 , 4 2 8 , 4 6 9 .

6) Citationes edictales, 1 6 3 . c) Causae actae sub secreto, 5 9 .

SUPREMUM SIGNATURAE APOSTOLICAE

TRIBUNAL, 2 9 5 .

COETUS S . R. E. CARDINALIUM A S . P.

PECULIARITER DESIGNATUS, 2 5 1 .

PONTIFICIA COMMISSIO AD CODICIS CANO

NES AUTHENTICE INTERPRETANDOS, 4 7 6 .

I V . - A C T A O F F I C I O R U M

SECRETARIA STATUS: Epistola, 2 4 9 .

Diarium Romanae Curiae:

a) Nominationes, 2 9 , 8 1 , 9 4 , 1 6 5 , 2 0 5 , 2 5 2 , 3 0 0 , 3 3 3 , 3 6 4 , 4 0 5 , 4 3 4 , 4 8 1 ,

4 9 0 .

6 ) Necrologium, 3 2 , 6 4 , 9 6 , 1 6 8 , 2 0 8 , 2 5 6 , 3 0 4 , 3 3 6 , 3 6 8 , 4 0 8 , 4 3 6 , 4 8 4 .

n

I N D E X D O C U M E N T O R U M

CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS

A N N O ' M E N S E

1919

1918

Ian

Nov.

Febr.

Maii

Dec.

D I E i PAG.

14

30

13

16

10

I . - A C T A B E N E D I C T I P P . XV

I. - EPISTOLAE ENCYCLICAE

In hac tanta. - Ad V. E. Felicem S. R. E. card. Hartmann, archiepiscopum Coloniensem, ceterosque Archiepiscopos et Episcopos Germaniae, de sancto Bonifacio, Germaniae apostolo, ac de eius perfecta constantique cum Apostolica Sede coniunctione, duodecimo exeunte saeculo ab inchoata gloriosi eiusdem Martyris apud Germaniae populos Apostolica Legatione .

Paterno iam diu. - Ad Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes: de stipe colligenda pro pueris Europae mediae fame laborantibus

II. - EPISTOLA APOSTOLICA.

Maximum illud. - Ad Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos orbis catholici: de fide catholica per orbem terrarum propaganda

III. - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE.

Catholici fideles. - Erectio novae dioecesis graeci ritus « Lungrensis » nuncupatae . .

Legitimis litteris. - S. Sebastiani Fluminis Ianuarii. De erectione insignis collegiatae ecclesiae . . .

I V . - LITTERAE APOSTOLICAE.

Exponendum curavit. - Abbatia Arianensis O. S. B. in Bavaria restituitur in abbatiam sui iuris, commissa exsecutione Abbati Primati O. S. B. . . .

209

437

440

337

33

494 Index documentorum

A N N O M E N S E

1918

1919

Dee.

ian.

Mart.

Apr

Iun.

Iul.

AU£

Sept.

D I E

19

23-

29

15

21

10

Exstat, Derthusensi. - Conceditur in perpetuum indulgentia plenaria toties quoties lucranda die festo titulari Societatis regalis á cingulo Nostrae Dominae ad cathedralis ecclesiae D e r t h u s e n s i s . . . .

Locami, intra fines. - Templum Locarnense B. Mariae Virg. a Saxo, in dioecesi Luganensi, titulo ac privilegiis basilicae minoris honestatur . . . .

Exstat in urbe. - Ecclesia Ss. Ursulae et Sociarum, Vv. et Mm , in urbe Bonaerensi, titulo basilicae minoris decoratur '.

Dilectus filius. - Consociationi Dominae Nostrae a salute Parisiis canonice erectae indulgentiae et spiritualia privilegia conceduntur .

Illustriores. - Ecclesia Rothomagensis B. M. Virginis a Bono Succursu titulo ac privilegiis basilicae minoris decoratur

Quae catholico nomini. - Vicariatu Apostolico Congi Belgici dismembrato, duo ex eo constituuntur Vicariatus, alter titulo « Leopoldopolitanus », alter «Novae Antuerpiae »

Quae catholici orbis. - Ecclesia metropolitana S. Iacobi Maioris in Urbe Marianopoli titulo ac privilegiis basilicae minoris honestatur

Cum ex Apostolico munere. - Metropolitanae ecclesiae Gorcyrensi uniuntur Sedes Zacynthiensis et Cephaludensis

Quae rei sacrae. - Metropolitanae ecclesiae. Naxiensi uniuntur Sedes Tinensis e t Miconensis . . . .

Inclyta Benedicti Patris familia. - Restituitur ecclesia sanctae Iustinae, Patavii sita, in abbatiam benedictinam .

Diuturni. - Ad Germaniae Episcopos: pace tandem sancita, opportuna monita profert quibus, Catholicae Ecclesiae opera, quamprimum belli damna resarciantur. • . . . . . . . . • . . . . . .

Illustriores inter sacras aedes. - Cathedralis ecclesia Derthusensis beatae Mariae Virginis in caelum Assuptae titulo ac dignitate basilicae minoris honestatur . . . . . '. . . . . .

Romanorum Pontificum. - Sanctuarium Eugubinum sancti Ubaldi episcopi titulo basilicae minoris decoratur eidemque alia privilegia conceduntur . .

Vestigiis Romanorum Pontificum. - Ecclesia B. M. Virginis ad Nives, in oppido Cuglieri, dioecesis Bosanensis, basilicae minoris titulo ac privilegiis honestatur . . . . . . . . . . . . . . • •

In suprema. - Nova in Indiis orientalibus dioecesis Patnensis erigitur . . . . . . . . . • . . .

chronologico ordine digestus 4 9 5

ANNO MENSE DIE

1 9 1 9 Sept. 2 7

1 9 1 8 Dec. 2 6

1 9 1 9 Ian. 1

» » 6

» 2 0

» » 2 7

Febr. 5

» » 1 4

» Mart. 1 1

» » 1 2

» 2 0

» 2 1

Parisiis. - Templum parisiense « Voti nationalis », Sacratissimo Iesu Cordi dicatum, basilicae minoris titulo ac privilegiis donatur . r

V. - EPISTOLAE.

Imaginem vestrae. - Ad Iosephum S. R. E. card. Prisco, archiepiscopum Neapolitanum, ceterosque Cam-paniae Ordinarios, gratias agens de communibus obsequentissimis litteris, occasione proximi conventus annui reverenter datis

Inter egregias. - Ad RR. PP. DD. Archiepiscopum Lini anum ceterosque in Peruviana regione Episcopos, de tuenda ac roboranda in eorum dioecesibus fide

Pietatem et fidem. - Ad R. P. D. Arthurum Hinsley, antistitem dom. pont., Anglorum Collegii moderatorem, saeculo exeunte a collegio restituto . . .

Quum annus. - Ad R. P. D. Franciscum Xaverium episcopum Tarbiensem et Lourdensem de sacris solemnibus peragendis in memoriam apparitionis B . M . V . Immaculatae. . . . . . . . . . .

Exeunte altero. - Ad R. F. Himerium a Iesu, Fratrum a Scholis christianis praepositum generalem, altero saeculo exeunte ab obitu S. Ioannis Baptistae de la Salle, eorum Patris legiferi

Praeclara. - Ad R. P. Thomam Pègues, ex Ordine Praedicatorum, qui Summam Theologicam S. Thomae, gallice in modum Catechismi explicatam, edi-derat

Mirifice. - Ad R. P. Reginaldum Garrigou-Lagrange, ex Ordine Praedicatorum, ob editum ab eo tractatum apologeticum « De revelatione »

Nuper. - Ad omnes catholici orbis Episcopos ceterosque locorum Ordinarios de Missionibus catholicis Terrae Sanctae iuvandis . .

Multiplices quidem. - Ad Ioannem S. R. E. card. Cser-noch, archiepiscopum Strigoniensem, de praesenti rei religiosae condicione in Hungaria

Quae Pompeios. - Ad RR. PP. DD. Carolum Gregorium Mariam Grasso, archiepiscopum Salernitanum, Herculanum Marini, archiepiscopum Amal-phitanum, ceterosque Episcopos, qui Pompeios ad Marianam aedem convenerunt: de officiis reverenter exhibitis gratias agens eorumque sollertiam providentiamque commendans

Cohaeret plane. - Ad RR. PP. DD. Bernardum, archiepiscopum Bogotensem, ceterosque Archiepiscopos


A N N O M E N S E D I E

1919 Apr.

10

Maii

22

30

Iun.

24

17

Columbiae: de eorum consilio conventus marialis habendi gratulatur

Quandoquidem. - Ad R. P. Iosephum M. Roberti, Cor-rectorem generalem Fratrum Minimorum, quarto exeunte saeculo a canonizatione S. Francisci de Paula . .

Communes litteras. - Ad Iacobum S. R. E. card. Gibbons, archiepiscopum Baltimorensem, Guilelmum S. R. E. card. O' Connel, archiepiscopum Bosto-niensem, ceterosque Archiepiscopos et Episcopos Foederatarum Americae Civitatum : de episcoporum conventibus et de sacra aede Immaculatae Virgini Washingtoniae dicanda

Est sane. - Ad R. P. D. Angelum Marquina y Corrales, episcopum Canariensem : de habenda proxime diocesana synodo gratulatur

Quum te. - Ad R. P. D. Ioannem Benlloch y Vivó, archiepiscopum Burgensem: de collegio fovendo in usum missionum exterarum Burgi instituto . .

Inter praestantissimus viros. - Ad R. P. Venantium a Lisle-en-Rigault, Ordinis Minorum Capuccino-rum Ministrum Generalem, tertio pleno saeculo a beatissimo exitu S. Laurentii a Brundusio . . .

Exactum non ita. - Ad religiosas feminas Antistitam ac Sorores Dominicanas Hiberniae: exactum a condita ipsarum familia Dublini saeculum secundum commemorat atque laetatur

Epistola tua. - Ad R. D. sac. Maximilianum Kassiepe, ex Missionariis Oblatis Immaculatae Mariae Virginis, vigesimo quinto exeunte anno a condita pia unione mariali ad fovendas m i s s i o n e s . . . . .

Tristia laeta. - Ad R. P. D. Leopoldum Duarte Silva, archiepiscopum sancti Pauli, eius caritatis et episcopalis officii opera meritis laudibus exornans .

Laetamur tecum. - Ad R. P. D. Paulum Reynaud, episc. t i t . Fussalanum, vicarium apostolicum Ce-Kian Orientalis: quod triginta quinque episcopatus et quadraginta apostolici ministerii annos expleverit, laetatur . . . . . . .

In his rerum angustiis. - Ad R. D. Ioannem Praschl, canonicum Budovicensem, Marialis Congregationis « a Regina Apostolorum » moderatorem : de egregiis in religione promeritis eiusdem sodatitii gratulatur.

Gratum nobis. - Ad R. P. MaurumJParodi, Congregationis Olivetanae abbatem generalem, DC anno exacto ab ea religiosa familia condita. . . . .

Inter am^ritudines. - Ad R. D. Iacobum Ogier, moderatorem sodalitatis « Pro Pontifice et Ecclesia » :

P A G .

265

169

chronologico ordine digestus 4$7

A N N O

1919

M E N S E D I E

Iun.

Iul.

Aug.

Sept.

20

15

11

12

14

Oct.

de oblata petriana stipe gratias agit ac de aucta pia unione gratulatur

Quae semper. - Ad Antonium S. R. E. presb. card. Alendes Bello, patriarcham Olyssiponensem, ceterosque Archiepiscopos et Episcopos Lusitaniae: de ineunda ratione ad res illius ecclesiae relevandas. . . .

Pontificium. - Ad R. P. Andream Fernandez, e Societate Iesu, praesidem pontificii Instituti Biblici Urbis, de domo, quae eiusdem instituti accessio sit, Hierosolymis aperienda

Quamquam. - Ad R. D. Paulinum Ladeuze, rectorem, itemque ad doctores decuriales universitatis Lovaniensis: de hac ipsa quamprimum in pristinum restituenda

Nel decorso anno. - Ad R. P. Augustinum Garagnani S. L, de erigendo « Istituto di cultura filosofica e religiosa » apud Gregorianam universitatem . .

Inter mariales. - Ad R. P. D. Martinum Hieronymum Izard, archiepiscopum Bituricensem, quinquagesimo redeunte anno cum imagini Dominae Nostrae a S. Corde Iesu in basilica Exoldunensi aurea corona imposita est . . .

Inde ab inito. - Ad R. P. D. Patritium Iosephum O' Con-nor, episcopum Armidalensem, gratulationis causa ob templum cathedrale a fundamentis excitatum et proxime consecrandum

Egregiam pietatem. - Ad universos Helvetiae episcopos, qui Sedunum convenerant

Quoad Hungaria vestra. - Ad Ioannem S. R. E. presb, card. Csernoch, archiepiscopum Strigoniensem, de Hungariae rebus

Magno animum nostrum. - Ad R. P. Bernardinum Iándi, O. S. B., priorem archiabbatiae S. Martini in S. Monte Pannoniae, gratulandi causa

Suspensum occupatumque. - Ad R. P. Remigium Bé-kefi, ex Ordine Cisterciensium, abbatem de Zircz, litterae gratulatoriae

Acceptissimae sane. - Ad Felicem S. R. E. card. de Hartmann ceterosque Episcopos qui Fuldam convenerunt

Equidem libenti animo. - Ad R. P. D. Michaelem, archiepiscopum Monacensem et Frisingensem, ceterosque Bavariae Episcopos, quorum communi epistolae, ex Frisingensi coetu datae, rescribit. . .

Amor ille singularis. - Ad Leonem Adulphum S. R. E. card. A mette, archiepiscopum Parisiensem, ob solemnem consecrationem basilicae Ss. Cordis Iesu ad Montem Martyrum

P A G .

275

340

308

341

344

376

377

378

379

380

381

411

412

Index documentorum

A N N O M E N S E D I E PAG.

1919 Oct. 12 Summas, in quibus. - Ad R. P. D. Felicem Rodul-phum Fels, antistitem urbanum, supremi Consilii Societates germanicae « Christiano nomini propagando » praesidem generalem, qui in subsidium Erythraei collegii nuper conditi stipem miserat. . 460

» » m Dioecesanam synodum. - Ad R. P. D. Iosephum Ru-meau, episcopum Andegavensem, cui de dioecesana

•y 461 VI. - ALLOCUTIONES. i'

i » Martii 10 Antequam Ordinem. - Allocutio S S . D. N. Benedi3 3 Î

cti P P . XV, habita in Consistorio diei 10 martii 1919 98 j Iulii 3 Nobis quidem. - Allocutio S S . D. N. Benedicti P P . XV,

257 i i VII. - SERMO. 1. I » Mart. co Ai dilettissimi figli. - Ad parochos et ad quadragesi-

i i i

<

II. - ACTA SACRARUM CONGREGATIONUM

<

L - SUPREMA S. CONGREGATIO S. OFFICII.

-

1918 Dec. 14 Decretum quo quaedam prohibentur opuscula . . . 5 1919 Febr. 10 72

» Iul. 4 Decretum de participatione catholicorum societati «ad procurandam christianitatis unitatem » . .. •. . 309

f ? » » 18 317 j

f II. - S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS.

1918 Nov. 22 .6 » Dec. 21 Declaratio circa decretum « Redeuntibus » . . . . 7 » » 30 Decretum de clericis in certas quasdam regiones de- 4'

39 ib 1919 Ian. 1 SECOVIENSIS ET SALISBURGENSIS. Dismembrationis et

119 » » 20 Declaratio circa decretum « Redeuntibus » . . . . 43 *•

» » 24 FORTALEXIENSIS ET CRATENSIS. Commutationis finium . 44 » Febr. . 7 WLADISLAVIENSIS SEU CALISSIENSIS ET KIELCENSIS. Dis I

membrationis e t aggregationis . . . . . . . 119 s » » 15 Decretum pro celebratione Conciliorum et appellatio ]

nibus in regionibus Italiae 72 's

J

chronologico ordine digestus

A N N O M E N S E D I E PAG.

1 9 1 9 Febr. 22 Decretum de cessatione quarumdam facultatum quae 7 4 sacerdotibus durante bello concessae sunt . . . 7 4

» »- » De nominandis administratoribus dioecesanis . . . 7 5

» Mart. 4 Decretum circa quasdam Ordinariorum facultates. . 1 2 0

» » 1 9 Decretum circa proponendos ad episcopale ministerium 1 2 4 in Canadensi dominio et Terrae Novae insulis . 1 2 4

» » . 2 0 Designatio Ordinariorum pro appellatione iuxta cano-1 8 0 1 8 0

» » 22 Lettera circolare all' Episcopato italiano in esecuzione del decreto « Pro Conciliorum celebratione in regio

1 7 5 nibus Italiae » del 15 febbraio 191.9 1 7 5

» » 2 8 1 7 7

» Maii 8 Decretum circa nominationem in dioecesibus vacan2 3 3 tibus dominii Canadensis et Terrae Novae . . . 2 3 3

» » 2 2 DE CHACO. Decretum erectionis Vicariatus Apostolici 2 3 4

» Iun. 2 0 Circolare ai Rmi Ordinari d' Italia per sovvenire ai 2 7 7 2 7 7

» Aug. 1 Declaratio circa naturam quasi-paroeciarum vel missionum dioecesum quarumdam post Codicis iuris ca

3 4 6 3 4 6

l l i . - SACRA CONGREGATIO

DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM.

1 9 1 8 Dec. 7 8

4 IV. - S. CONGREGATIO CONCILII.

» Apr. 1 5 9

» » » LISBONEN. ET ALIARUM IN LUSITANIA. Provisionis paroe-2 3 6

» Iul. 1 4 7 8

» » » 4 6

» Dec. 1 5 WRATISLAVIEN. Constitutionis tribunalium ecclesiasti-1 2 8

1 9 1 9 Febr. 9 2 8 0

» » 2 6 Revocatur decretum de provisione officiorum et bene-7 7

» Maii 1 8 3 4 9

» » » ALBINGANEN. ET ALIARUM. Sanationis alienationum. . 3 8 2

Iun. 2 2 ROMANA ET ALIARUM. De concursu in parochorum trans-3 1 8

» Iul. 1 2 DIOECESIS N. Donariorum votivorum 4 1 6

» Nov. 1 0 Indultum de abstinentia et ieiunio pro America latina 4 6 2

» » 1 1 Ripristinari} ento dello studio presso la sacra Congre-4 6 3


M E N S E DIE.

Dec.

Mart.

Apr.

Iul.

Oct.

Ian. Mart.

Apr.

Maii

Iul.

Ian.

31

10 15

15 20

11

14

10

V. - S. CONGREGATIO DE RELIGIOSIS.

Responsio circa petitionem quorumdam religiosorum e militia redeuntium

De quibusdam libris ad Instituta religiosarum Iuris Pontificii pertinentibus, revisioni et correctioni S. Congregationis subiciendis .

Dubbio Dubium circa dependentiam monialium ab Ordinariis

in Gallia et Belgio. Dubium circa ritus in professione monialium servandos. Circa decretum « Inter reliquas », de religiosis servi

tio militari adstrictis Dubium circa professionem religiosorum laicorum in

Ordinibus regularibus

V I . - S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE.

Decretum de Missionariis e militia redeuntibus . . Privilegia conceduntur « Piae Unioni cleri pro mis

sionibus » Decretum: Archiepiscopus Ultraiectensis nominatur

Praeses in. Hollandia Piae unionis cleri pro missionibus.

Decretum quo extenditur iurisdictio Delegati Apostolici Australasiae. . . . . . . . . . . . .

Designatio Ordinariorum pro appellatione iuxta canonem 1594, § 2

Decretum circa nominationem Visitatoris Apostolici in Missiones Sinensis regionis finitimorumque re-gnorum

VII. - S. CONGREGATIO RITUUM.

PINNEN. Decretum canonizationis beati Gabrielis a Virgine Perdolente, clerici professi e Congregatione Clericorum regularium excalcéatorum a Sanctissima Cruce et Passione D. N. I. C. . . . . . . . ,

ROMANA. Decretum beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Annae Mariae Taigi, matrisfami-lias, e tertio Ordine Sanctissimae Trinitatis redemptionis captivorum

ROMANA. Dubia ALBINGANEN. Dubium . . . . . . . . . . . . BRIXIEN. Decretum super introductione causae beatifi

cationis et canonizationis Servi Dei Innocentii a Bertio, sacerdotis professi Ordinis Minorum S. Francisci Capuccinorum.

chronologico ordine digestus 501

A N N O M E N S E D I E

1919 Ian.

Febr.

Mart.

Apr.

Maii

14

9 17

14

16

P A G .

ACTA, vol. X, n. 14.

ANDEGAVEN. Decretum super introductione causae beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Natalis Pinot, parochi vici « Louroux-Béconnais ».

URBIS ET ORBIS. De Missa votiva solemni Ssmi Sacramenti, vel de pace, omittenda in oratione XL Horarum, die Gommemorationis omnium fidelium defunctorum

VICARIATUS APOSTOLICI GABONEN. De benedictionibus et sacramentalibus pro catechumenis

Dubium de nomine Antistitis exprimendo in canone Missae

ROMANA. Decretum beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Annae Mariae Taigi, matrisfami-lias, e tertio Ordine Ssmae Trinitatis redemptionis captivorum

PARISIEN. Decretum beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Ludovicae de Marillac, viduae Le Gras, confundatricis Societatis Puellarum caritatis

BRIXIEN. Decretum beatificationis Servi Dei Ludovici Pavoni, sacerdotis et fundatoris Congregationis Filiorum Mariae Immaculatae

SPOLETANA. Decretum confirmationis cultus ab immemorabili tempore praestiti Servo Dei Fr. Ugolino a Gualdo Captaneorum, Ord. Eremitarum S. Augustini, beato nuncupato

PAPIEN. Decretum confirmationis cultus ab immemorabili tempore praestiti Servo Dei Isnardo de Chiampo, sacerdoti professo Ordinis Praedicatorum, beato vel sancto nuncupato

CLAROMONTEN. SEU NOVAE CALEDONIA E. Decretum beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Blasii Marmoiton, laici professi Societatis Mariae, in odium fidei, uti fertur, interempti

AURELIANEN. Canonizationis Beatae Ioannae de Arc, virginis, Aurelianensis puellae nuncupatae . . .

Praefationes i n Missali Romano inserendae . . . . MARIANOPOLITANA. De Missa et Communione durante

expositione Ssmi Sacramenti Dubium BERGOMEN. Decretum beatificationis et canonizationis

Servae Dei Paulae Elisabeth, in saeculo Constan-tiae Cerioli viduae Buzecchi-Tassis, fundatricis ac primae moderatricis generalis Instituti Sororum a S. Familia

Decretum super occurrentia duorum responsoriorum de tempore cum duobus responsoriis Apostolorum et Evangelistarum vel Martyrum tempore paschali.

19-12-919. 34

Index documentorum

A N N O

1919

M E N S E

Iul.

DIE

22

Oct. Nov.

23

6 1.2

1918 Oct. 31

1919

1918

Dec.

Iul.

Ian. Febr. Maii

15

18

5 10

AURELIANEN. Decretum canonizationis beatae Ioannae de Arc, virginis, puellae Aurelianensis nuncupatae.

PARISIEN. Decretum beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Ludovicae de Manilae viduae le Gras, confundatricis Societatis Puellarum caritatis . ,

CAMERACEN. Decretum beatificationis seu declarationis martyrii Magdalenae Fontaine et trium Sociarum eius, ex Instituto Puellarum caritatis S. Vincentii a Paulo, necnon Mariae Clothildis Angelae a S. Francisco Borgia et decem Sociarum eius, ex Ordine monialium Ursulinarum de Valenciennes . . .

DUBLINEN. Beatificationis seu declarationis martyrii servorum Dei Fiacrii Tobin a Kilkennia et Ioannis Baptistae Dowdal ab Ultonia, Ordinis Minorum S. Francisci Capuccinorum, in Hibernia pro fide, uti fertur, interemptorum

NUCERINA PAGANORUM SEU SALERNITANA. Beatificationis et canonizationis Servae Dei Philumenae Ioannae Genovese e Tertio Ordine S. Francisci . . .

URBIS ET ORBIS. Circa Missam de requie MEDIOLANEN. Decretum beatificationis et canonizationis

Servi Dei Fortunati Redolii, sacerdotis professi e Congregatione clericorum regularium S. Pauli, Barnabitarum

VIII. - S. CONGREGATIO DE SEMINARIIS

ET DE STUDIORUM UNIVERSITATIBUS.

Decretum de experimentis ad gradus in Iure canonico assequendos

I I I . - A C T A T R I B U N A L I U M

I. - SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA.

Pia Unio cleri pro missionibus, quae vulgo « Pia Unione missionaria dei clero» nuncupatur, spiritualibus favoribus augetur

Dubium circa potestatem adnectendi indulgentias ro-sariis, coronis precatoriis, etc. . . . . . . . .

II. - SACRA ROMANA ROTA.

FLORENTINA. Nullitatis matrimonii (Benvenuti-Tazioli). ANNECIEN. Finium parochialium VICARIATUS NYANZAE SEPTENTRIONALIS. Nullitatis ma

trimonii (Muliunya-Alibadzewa)

chronologico ordine digestus 503

A N N O • M E N S E D I E

1918 Iul. 2 » » 9 » » 13 » Nov. 15 » Dec. 15

1919 Ian. 1 1

» » 31

» Febr. 15 » Mart. 1

» Nov. 18

» Maii 3 1

» Mart. 24

» Oct. 29

> Maii 28

GRA.VINEN. Nullitatis matrimonii (Perrino-Trotta) . . PARISIEN. Nullitatis matrimonii (Loubery-Risler) . . MAURANEN. SEU CAMBERIEN. Nullitatis sententiae . . NEAPOLITANA. Nullitatis matrimonii (De Angelis-Costa). PARISIEN. Nullitatis matrimonii (Ghazal-Moulin). . . Causae actae sub secreto DERTHONEN. Finium parochialium seu domorum vin-

dicationis. TARRACONEN. Nullitatis matrimonii (Viladot-De Miguel). GRAVINEN. Citatio edictalis : Nullitatis matrimonii

(Perrino-Trotta) ARGENTINEN. Nullitatis matrimonii (Leichter-Kern). .

III. - SUPREMUM SIGNATURAE APOSTOLICAE TRIBUNAL.

PADERBORNES. Nullitatis matrimonii (De Laffert-Bar-terls)

IV. - COETUS S. R. E. CARDINALIUM

A S. P. PECULIARITER DESIGNATUS.

Dubia circa competentiam S S . CC. Concilii et de Religiosis in quibusdam negotiis religiosorum . . .

V. - PONTIFICIA COMMISSIO

AD CODICIS CANONES AUTHENTICE INTERPRETANDOS.

Dubia soluta in plenariis Comitiis Emorum Patrum .

I V . - A C T A O F F I C I O R U M

SECRETARIA STATUS.

Epistola ad R. D. sac. Rogerium de Teil, Societatis « a Sancta Infantia » moderatorem : missis quinquaginta francorum millibus, piam sodalitatem vehementer B. P. adhortatur ut, pro augentibus Missionum necessitatibus, fusiore in posterum manu, ad ecclesiasticam indigenarum institutionem conferat

t

4

•4

n i

I N D E X A N A L Y T I C U S R E R U M N O T A B I L E M

A

Abstinentia et ieiunium: indultum ab illis renovatur pro America Latina et insulis Philippinis, 462.

Administratores dioecesani in America: dubia solvuntur circa eorum nominationem, 75.

Alienatio bonorum ecclesiasticorum: ubi de eius invaliditate et sanatione, 382 sqq.

Altahensis abbatia O. S. B. in Bavaria restituitur in abbatiam sui iuris, 33.

America Latina, v. Abstinentia. Amette S. B. E. card. Adulphus, archiepisco

pus Parisiensis, epistolam accipit ob solemnem consecrationem Basilicae Sa-cratissimi Cordis Iesu ad Montem Martyrum, 412.

Amigdalensis cathedralis templum, v. O'Con-nor.

Andegavensis episcopus, v. Hwmeau. Antofogastensis, v. Serenensis. Apostolatus precationis, v. Missiones. Appellationes, v. Conciliorum celebratio. Armenia, v. Orientalis Ecclesia. Assessores in causis ecclesiasticis, v. Tri

bunalia. Auditores in causis ecclesiasticis, v. Tribu

nalia. Australasiae: iurisdictio Delegati apostolici

extenditur ad omnes quoque Missiones totius Oceaniae Insularis nec non Malesiae, 285.

B

Bavaria, v. Monacensis. Békefi Bemigius, ex Ordine Cisterciensium,

abbas de Zircz, gratulatoriam accipit epistolam ob eius contra deturbatores religionis virtutem, 380.

Bellum: cessatio quarumdam facultatum, quae, eo perdurante, sacerdotibus concessae fuerant, 74.

— revocatio decreti de provisione officiorum et beneficiorum, 77.

— v. Germaniae episcopi. Beneficium: de clausulis quae apponi pos

sunt in limine eius fundationis, 79 sqq. ; canones iuris canonici plures de hac re explicantur, 80 sqq. ; de casu augmenti dotis, 82.

Benlloch y Vivó Ioannes, archiepiscopus Burgen sis, epistolam accipit de collegio fovendo in usum Missionum exterarum, Burgi instituto, 267.

Biblicum institutum pont., v. Fernandez. Bogotensis archiepiscopus, una cum ceteris

archiepiscopis Columbiae, epistolam accipit de eorum consilio conventus marialis habendi, 265.

Bonifacius (S.) Germaniae apostolus. De eo ac de eius perfecta constantique cum Sede apostolica coniunctione, duodecimo exeunte seculo ab inchoata gloriosi eiusdem martyris apud Germaniae populos apostolica legatione, epistola encyclica ad episcopos eiusdem nationis, 209 sqq. Favores spirituales concedit B. P. in eius sollemniis, 221.

Buonaiuti Ernestus : eius opera « La genesi della dottrina agostiniana intorno al peccato originale » et « Sant Agostino » damnantur et proscribuntur a S. C. Sancti Officii, 5.

— eius subiectio, 72.

C

Cadi Demetrius : eius electio in Patriarcham Antiochenum Graecorum Melchitarum a B. P. in Concistorio confirmatur, 257.

506 Index analyticus rerum notabilium

Ganada et Terrae Novae dominium: circa nominationem administratorum in dioecesibus vacantibus decretum datur, 233. v. Episcopatus.

Ganariensis episcopus, v. Marquina. Canones quosdam C. I. C. authentice inter

pretatur Pontificia Commissio, 476. Canonici: de praecedentia in ter illos, v. Prae

cedentia. Canonizationis, beatificationis et introdu

ctionis causae decreta, venn. Servorum et Servarum Dei:

Cerioli Constantiae (Paulae Elisabeth), 286.

De Arc Ioannae, 187, 3214. De Chiampo Isnardi, 184. De Marillac Ludovicae, 136, 326. Fontaine Mariae Magdalenae et Socc,

329. Gabrielis a Virgine Perdolente, 52. Genovese Philumenae, 354. Innocentii a Bertio, 83. Marmoiton Blasii, 242. Pavoni Ludovici, 139. Pinot Natalis, 86. Redolii Fortunati, 465. Taigi Annae Mariae, 55, 133. Tobin a Kilkennia Fiacrii, 388. Ugolini a Gualdo Captaneorum, 181.

Captivi ex bello: B. P. vota ut quamprimum liberentur, 259.

Captivis redimendis ex Africa (opus, pro), v. Missiones.

Catechumeni admitti possunt ad cinerum impositionem, etc., 144.

Causae rotales actae sub secreto anno 1918, 59.

Ce-Kiam orientalis vicariatus apostolicus, v. Beynaud.

Cephaloniensis sedes, v. Corcyrensis. Chorus: quid proprie hac voce intelliga

tur, 353. Citatio: eius natura et necessitas in iudi

ciis, 24. Cleri consociatio missionalis, v. Missiones. Clerici demigrantes in certas quasdam re

giones : peculiares normae pro illis dantur a S. C. Consistoriali, 39,

— e militia redeuntes, v. « Bedeuntibus ». Clerus: litterae S. Congregationis Consisto

rialis ad eius necessitates oeconomicas levandas, 277.

Collegium Urbanum de Propaganda Fide, v. Missiones.

Communio eucharistica, v. Missa.

Concilii (S. Congregatio): dubia circa eius competentiam in quibusdam negotiis religiosorum, 251; apud eam restituitur pro sacerdotibus peculiare exercitationis studium ad res ecclesiasticas perite tractandas, 463.

Conciliorum celebratio et appellationes in regionibus Italiae : normae dantur a ^ S. C. Consistoriali, 72, 175.

Concionatores quadragesimales et parochos Urbis alloquitur B. P., concinnum ac efficax commentarium agens verborum Apostoli ad Timotheum : « Tu autem, o homo Dei », etc. (I Tim., vi, 11), III. Quam bene homo Dei dicatur Christi minister; et hoc nomine salutare gaudet B. P. concionatores Urbis, 112, illisque illud convenire probat divi Thomae doctrinae innixus, 112, 113. In conciona-toribus eminenter inveniri debent qualitates sacerdotis, 113, officium mediatoris - ] inter Deum et hominem, 113; unde peculiariter spiritum Christi habeant concionatores, 113 ; segregati a peccatoribus et Deo propinquiores, gloriam Dei super omnia quaerentes, 114; tota concionatoris actio abunde expressa ver- <i bis Apostoli pro hominibus constituitur in iis quae sunt ad Deum, lib; quod si in his deficiant, iam ab officio defecerunt, 116. Haec B. P. çoncionatoribus Urbis ominari gaudet, illosque hortatur ut, quae S. Paulus Timotheo commen-dabat, enixe teneant, 117, Sacris Scripturis praecipue innixi, ad docendum, | 118; quae omnia parochis conveniunt | qui habitualiter sunt populi concionatores, 118. \

Confirmatorum libri: quaedam circa canones 470 et 798, 281 sqq.

— habeantur a parochis, 282. Congus belgicus, v. « Leopoldopolitanus » et

« Novae Antuerpiae ». . Consistoria Sacra anno 1919 a SS. D. N. Papa

Benedicto XV in Palatio Vaticano habita: die 10 martii, 97 ; die 3 iulii, 257; diebus ^ 15 et 18 decembris, 485 sqq.

Constantia Cerioli (Paula Elisabeth), vidua Busecehi-Tassis, venerabilis serva Dei, fundatrix ac prima moderatrix generalis Instituti Sororum a Sacra Familia: decretum eius introductionis causae, 286. ;

Consuetudo: quaenam sustinenda vel improbanda, 130.

Index analyticus

Gorcyrensis metropolitana Ecclesia: illi uniuntur Sedes Zacynthiensis et Cephaludensis, 263.

Cordis Iesu (SS.) basilica ad Montem Martyrum, v. Amette.

Csernoch S. B. E. card. Ioannes, archiepiscopus Strigoniensis, epistolam accipit de conditione rei religiosae in Hungaria, 122; aliam accipit epistolam de Hungariae rebus, 378.

D

De Arc Ioanna (B.), virgo aurelianensis: decretum de miraculis ad eius canonizationem, 187; id. de tuto, 324.

De Chaco, v. Vicariatus Apostolici. Defunctorum omnium fidelium commemora

tio: ea occurrente, licet canere Missam pro defuncto praesente cadavere, 143.

— v. Missa. De la Salle S. Ioannes Baptista, v. Ilime-

rius a Iesu. De Marillac Ludovica vid. Le Gras, venera

bilis serva Dei : decretum de miraculis ad eius beatificationem, 136; id. de tuto, 326.

Derthusensis, v. Basilicae minores. De Teil Bogerius sac, moderator societatis

a sancta Infantia, epistolam accipit, qua S. P., missis quinquaginta franco-rum millibus, piam sodalitatem vehementer adhortatur, ut, pro augentibus Missionum necessitatibus, fusiore in posterum manu ad ecclesiasticam indigenarum institutionem conferat, 249.

Dominae Nostrae a salute consociationi, Parisiis canonice erectae, indulgentiae et spiritualia privilegia conceduntur, 109.

— a Sacro Corde, v. Isar d. Dominicianae antistita ac sorores Hiber

niae, religiosae feminae, epistolam accipiunt qua B. P. exactum a condita ipsarum familia Dublini saeculum secundum commemorat atque laetatur, 269.

Dowdall Ioannes Baptista: eius martyrii declarationis decretum, 388.

Duarte Silva Leopoldus, archiepiscopus sancti Pauli, epistolam accipit qua B. P. eius caritatis et episcopalis officii opera meritis laudibus exornat, 272.

E

Electio in capitulis, quibusdam capitularibus absentibus, 402.

rerum notabilium 507

Eleemosynae non sunt colligendae bursis ad corporalia includenda destinatis, 246.

Episcopatus: normae dantur a S. C. Consistoriali circa proponendos ad illud munus in Canadensi dominio et Terrae Novae insulis, 124.

Episcopi : eorum facultates, circa pias fidelium ultimas dispositiones, 403; illis non licet communicare habitualiter presbyteris potestatem benedicendi rosaría, etc., 332.

Eucharistia (SS.), v. Hostiae. Evangelium in fine Missae legendum : circa

illud dubia solvuntur, 58. Exoldunensis Basilica, v. Isard.

F

Fels Felix Bodulphus, antistes urbanus, supremi consilii Societatis germanicae « christiano nomini propagando » praeses generalis, epistolam accipit ob stipem in subsidium missam Erythraei collegii de Urbe, 460.

Fernandez Andreas, S. I., praeses pontificii instituti biblici Urbis, epistolam accipit de domo, quae eiusdem instituti accessio sit, Hierosolymis aperienda, 308.

Fontaine Maria Magdalena et Sociae: decretum declarationis martyrii, 329.

Fortalexiensis et Cratensis dioecesum fines immutantur, 44.

Franciscus de Paula (S.), v. Roberti.

G

Gabriel a Virgine Per dolente (B.): eius canonizationis decretum de tuto, 52.

Garagnani Augustinus, S. L, epistolam accipit de erigendo « Istituto di coltura filosofica e religiosa » apud Gregorianam Universitatem, 342.

Garrigou Lagrange Beginaldus, O. P., epistolam accipit ob editum ab eo tractatum apologeticum « De revelatione », 121.

Genovese Philumena Ioanna, ven. serva Dei e tertio Ordine S. Francisci, eius enuclealo vitae et causae introductionis decretum, 354.

Germaniae episcopi litteras apostolicas accipiunt, quibus opportuna monita dantur, pace tandem sancita, ad catholicae Ecclesiae opera quam primum resarcienda, 305.

508 Index analyticus

Gribbons S. B. E. card. Iacobus, una cum ceteris archiepiscopis et episcopis Foederatarum Americae Civitatum, epistolam accipit de episcoporum conventibus et de sacra aede Immaculatae Virgini Washingtoniae dicanda, 171.

Grasso Carolus Maria, archiepiscopus Salerni tanus, una cum ceteris archiepiscopis et episcopis, qui Pompeiae ad Maria-nam aedem convenerant, epistolam accipit de officiis reverenter exhibitis eorumque sollertiam commendantem, 264.

H

Hartmann S. B. E. card. Felix, una cum ceteris episcopis qui Fuldam convenerant, epistolam accipit, 381 ; v. Germaniae episcopi; Bonifacius (S.).

Helvetiae episcopi epistolam accipiunt occasione eorum conventus Sedunensis, 377.

Himerius a Iesu, fratrum a scholis christianis praepositus generalis, epistolam accipit altero saeculo exeunte ab obitu S. Ioannis Baptistae de la Salie, 70.

Hinsley Arthurus, urbani Anglorum collegii moderator, epistolam accipit saeculo exeunte a collegio restituto, 36.

Hostiae a tribus vel duobus mensibus confectae, pro SS. Eucharistiae Sacramento ne adhibeantur, 8.

Hungaria, v. Csernoch, Idndi.

I

Idndi Bernardinus, O. S. B , prior Archi-abbatiae S. Martini in S. Monte Pannoniae, epistolam accipit gratulatoriam ob fortitudinem qua blandimentis et com-minationibus factiosorum hominum restituit, 379.

Indulgentiae: dubium circa potestatem eas adnectendi rosariis, coronis precato-riis, etc., 332.

Innocentius a Bertio, sacerdos professus O. M. Gapuccinorum : decretum de introductione causae eius beatificationis et canonizationis, 83.

Ioseph (S.), v. Missa. Isnardus de Chiampo, ven. servus Dei : de

cretum confirmationis cultus ei ab immemorabili praestiti, 184.

« Istituto di coltura filosofica religiosa », v. Garagnani.

rerum notabilium

Iudicium: requisita ad eius solemnitatem, 23. Ius canonicum: dantur normae pro expe

rimentis ad gradus in eodem assequendos, 19.

Iuspatronatus: quomodo acquiritur, 82. Iustinae (S.) ecclesia, Patavii sita, restitui

tur in abbatiam Benedictinam, 369. Isard Augustinus Hieronymus, archiepisco

pus Bituricensis, epistolam accipit, quinquagesimo redeunte anno cum imagini Dominae Nostrae a S? Corde in Basilica Exoldunensi aurea corona imposita est, 344.

K

Kassiepe Maximilianus, sacerdos ex Missionariis Oblatis Immaculatae M. V., epistolam accipit, vigesimo quinto exeunte anno a condita pia Unione Mariali ad fovendas Missiones, 271.

L

Ladeuse Paulinus, rector Universitatis Lovaniensis, una cum doctoribus decurialibus, epistolam accipit de ipsa universitate quamprimum in pristinum restituenda, 341.

Laicales religiones: dubium relate ad canones eas respicientes, e latina in alias linguas translatos, 179.

Laurentius a Brundusio (S.), v. Venan-tius.

« Leopoldopolitanus » vicariatus apostolicus instituitur, a vicariatu apostolico Congi Belgici dismembratus, 228.

Liboitus, v. Orientalis Ecclesia. Limanus archiepiscopus, v. Peruviani. Loca Sancta Palestinae : quam pro illis diu

turnam operam dederint RR. Pontifices et christiani occidentales, 100 ; laetitia postquam illa tandem in christianorum potestatem venerunt, 100, anxietas de illorum sorte a Concilio pacis Parisiensi statuenda, 100 ; acatholicorum ibi actio pertimescenda, 100, 101 ; hortatur B. P. Episcopos orbis ad fraternum studium erga Orientales, 101; v. Terrae Sanctae.

Lourdensis, v. Tarbiensis. Lovaniensis Universitas, v. Ladeuse. Lungrensis nova dioecesis graeci ritus in

Calabriis erigitur, 222. Lusitania, v. Mendes Bello.

Index analyticus

M

Maria B. V. Immaculata: sollemnia in memoriam eius apparitionis, v. Tarbiensis.

Maritima obsidio: vota B. P. ut protinus cesset, 259.

Marmoiton Blasius, ven. servus Dei : eius vitae enucleati o et decretum de eius martyrii declaratione, 242.

Marquina \y Corrales Angelus, episcopus Canariensis, epistolam accipit gratula-toriam de dioecesana synodo, 266.

Matrimonium: plura de consensu qui in eo requiritur, 25; de metu qui illud dirimit, 25, 90, 193, 291 ; de licentia parochi ad illud celebrandum, 155 sqq., 359, 423; causae circa illud semper privile-giatae, 299.

— civiliter contractum, 359. Mendes Bello S. B. E. card. Antonius, pa

triarcha Olyssiponensis, una cum ceteris archiepiscopis et episcopis Lusitaniae, epistolam accipit de ineunda ratione ad res illius Ecclesiae relevandas, 340.

Missa: in eius canone nomen tantum Ordinarii loci exprimendum, 145.

— de ipsa ac de communione, durante expositione SS. Sacramenti, 246.

— de requie: dubium circa eam, 420. — nova praefatio in missis defunctorum,

190; idem in festis S. Ioseph, 191. — pro populo : quinam et qua ratione il

lam applicare tenentur, 48 sqq.; quid de curatis, localistis, cooperatoribus parochi, 49 ; quid de missionariis stationi-bus vicariatus apostolici praepositis, 50.

— votiva sollemnis SS. Sacramenti vel de pace omittenda est in Oratione XL horarum, die commemorationis omnium fidelium defunctorum, 142.

Missionarii e militia redeuntes : circa illos decretum a S. C. de Propaganda editur, 51.

Missiones catholicae: de illis fuse loquitur B. P. in Epistola Apostolica, die xxx novembris: quae, trium saeculorum spatio, saeviente persecutione, Ecclesia pro nomine christiano propagando egerit commemorat, cum nominibus praecipuorum Evangelii praeconum per orbem, 440,441 ; immensa tamen adhuc in tenebris animarum multitudo manet, 441, unde ad studia missionum catholicarum fovenda hortatur Pastores et populos, 461. Pri-

rerum notabilium 509

mum ad Vicarios et Praefectos Apostolicos sermonem facit, quos laudat et ad maiora incitat, 442, 443. Quantum interest rectum missionum moderamen et actio assidua in omnes ethnicos, etiam novis conditis stationibus, 443. Cum opus fuerit, adiutores quaerant Vicarii Apostolici, 443, necnon consilia, statutis temporibus, inter se missionarii ineant, 444. Clerus indigena bene conforman-dus, quod caput est omnis rei apostolicae, 445. Illud apprime Romani Pontifices innuerunt institutis in Urbe Collegiis pro Missionibus, 446. De ratione instituendi clericos ad missiones refor-mandas curam habebit S. C. de Propaganda, ac de seminariis opportunein variis regionibus erigendis, 446. Omnes in vinea Domini cultores hortatur ad considerandum quanta sit eorum vocationis dignitas, 446. Fugienda pestis teterrima quod esset potius de terrena patria quam de caelesti cogitare, 446, 447. Commentaria de rebus missionum quaenam sint improbanda, 447. Exemplo Apostoli Pauli necessaria vitae sufficiant, 448. De praeparatione diligenti ad apostolatum, ubi de scientia litterarum, ser-monumque et rerum missionum, de quibus proprium magisterium institui iussit in scholis Collegii Urbani de Propaganda Fide, 448. Cui eliam respondet fini I n stitutum orientalibus studiis provehendis Romae nuper erectum, 449. Maxime vero necessaria sanctimonia vitae, 449. Missionarii dotes enucleat iuxta sacros libros, 449, 450 ; cuius praecipua virtus fides in Deum, 451. Mulieres missionariorum adiutrices laudantur ipsisque perfectionis christianae studium commendat, 451. Adiumenta quae Missionibus afferri possunt triplicis g*eneris: Deum orare, unde commendatur Apostolatus precationis, vocationes ad missiones fovere, opes conferre, 451 sq. Commendantur opera Propagationis fidei, S. Infantiae et S. Petri, 453-454. Diligenter observari vult quae Leo XIII praescripsit de corroganda stipe « pro redimendis captivis ex Africa », 454. Cleri disciplina peculiari modo ad Missiones dirigenda, 454, unde in omnibus dioecesibus institui cupit Missionalem cleri consociationem, 454. Spem fovet B. P. omnia christiano nomini propa-

510 Index analyticus rerum notabilium

gando bene cessura, si missionarii et fideles omnes haec diligenter servaverint, unde missiones, vulneribus damnisque belli refectae, floreant ac dilatentur, Regina Apostolorum adiutrice, Sancti Spiritus effusionem Evangelii praeconibus conciliando, 454, 455.

— ea quae in Versaliensi Consilio agitantur, iisdem adversa, B. P. memorat et quae ipse ad haec vitanda feliciter per Legatum suum perfecerit, 259.

— circa illas, v. etiam Benlloch, De Teil, Kassiepe, Missa, Orientalis ecclesia, Ter-, rae Sanctae.

Monacensis et Frisingensis archiepiscopus, una cum ceteris episcopis Bavariae, epistolam accipit, qua B. P. rescribit communi epistolae ex Frisingensi coetu datae, 411.

Moniales: circa earum dependentiam ab Ordinariis in Gallia et Belgio, 240.

— circa ritus in earum professione servandos, 323.

Myconensis ecclesia, v. Naxiensis.

Naxiensis metropolitana ecclesia : ei uniuntur sedes Tinensis et Myconensis, 263.

Nicolas P. quidam, ignotus S. C. pro Ecclesia orientali, licentia caret colligendi eleemosynas pro pueris orientalibus, etc., 365.

Nomen antistitis in canone, v. Missa. « Novae Antuerpiae » vicariatus apostolicus

constituitur, a vicariatu apostolico Congi Belgici dismembratus, 228.

Novitii servitio militari adscripti, v. Religiosi.

O

O' Connor Patritius Ioseph, episcopus Amig-dalensis, epistolam accipit gratulatoriam ob templum cathedrale a fundamentis excitatum, 376.

Oblati Missionarii Immaculatae Mariae Virg., v. Kassiepe.

Ogier Iacobus, sacerdos moderator sodalitatis « Pro Pontifice et Ecclesia » epistolam accipit, qua B. P. de oblata petriana stipe gratias agit et de aucta pia unione gratulatur, 275.

Olivetana Congregatio, v. Parodi.

Ordinarii quidam designantur pro appellatione a metropolitis, 44-, 45, 52, 180, 279, 280, 324, 348, 349, 415.

— quaedam facultates illis iam concessae usque ad sex menses post pacem signatam, 120, v. Valor, Alienatio, Sanatio.

Orientale Institutum, v. Missiones. Orientalis Ecclesia: maxima de ea Sum

morum Pontificum sollicitudo, 97. Pro ea S. Congregationem peculiarem B. P. constituit, 98, atque Institutum pontificium, 99; ad maiorum molem levandam durante bello opem pro viribus contulit, praesertim pro Armeniae, Syriae, Libani incolis, 99; pro pueris Armeniae altrix domus ConstantinopoIi constituta, 99; cura pro christianis Russico iam imperio subiectis, 100, v. Nicolas.

P

Palaestina, v. Loca Sancta. Pallii (S.) expostulatio et concessio, 106,

261. Paroeciae: de earum provisione in Lusi

tania, 237. — quasi: de earum natura' apud quasdam

dioeceses post C. I. C. promulgationem, 346.

Parochi: eorum ad matrimonium validum necessaria praesentia, 470; de eorum translatione, 318 sqq.

Parochiales fines determinare Episcopi est ; 149; de iisdem quaestiones variae, 150 sqq., 469 sqq.

— domus, 470. Parodi Maurus, Congregationis Olivetanae

abbas generalis, epistolam accipit DG anno exacto ab ea religiosa Familia condita, 307.

Patavium, v. Iustinae (S.). Patnensis dioecesis nova in Indiis Orien

talibus erigitur, 456. Pavoni Ludovicus, ven. servus Dei: eius

vitae enucleatio eiusque causae beatificationis introductio, 139.

Pegues Thomas, O. P., epistolam accipit gratulatoriam ob Summam Theologicam S. Thomae gallice in modum catechismi explicatam, 71. .

Peruviani archiepiscopus et episcopi epistolam accipiunt de tuenda ac roboranda in eorum dioecesibus fide, 230.

Petri Apostoli (S.) opus, v. Missiones. Philippinae Insulae, v. Abstinentia.

Index analyticus rerum notabilium 511

« Pia Unione Missionaria dei Clero » spiritualibus favoribus et privilegiis augetur, 20, 179.

— eidem in Hollandia praeses datur archiepiscopus Ultraiectensis, 241.

Pinot Natalis, ven. servus Dei : eius introductio causae seu declaratio martyrii, 86.

Pontifice et Ecclesia (pro) sodalitas, v. Ogier. Praecedentia in choro, an amittatur per

optionem, 11 ; quaestiones variae de eadem, 11 sqq. ; argumentatio cl. De Luca in re, 13; et cardinalis Antici, 14; - in Collegio S. R. E. Cardinalium, 15; eius iura labefactari non possunt ab Episcopis, 16; principium generale praecedentiae in choro, 17-18, v. Vicarius Generalis.

Praschl Ioannes, canonicus Budvicensis, Marialis Congregationis « a Regina Apostolorum » moderator, epistolam gratu-latoriam accipit de egregiis in religione promeritis eiusdem sodalitii, 274.

Prisco S. B. E. card. Ioseph, archiepiscopus Neapolitanus, una cum ceteris Campa-niae Ordinariis, epistolam accipit,gratias agentem de communibus obsequentissimis litteris, occasione annui conventus reverenter datis, 35.

Processus iudiciarii: quaenam illorum validitati obsint, 24.

Professio religiosa: dubium de ea relate ad religiosos laicos in ordinibus regularibus, 420, v. Moniales.

Propagatio Fidei, v. Missiones. Pueri Europae mediae fame laborantes a

B. P. peramanter commendantur christianorum caritati, epistola encyclica diei XXIV mensis novembris, ubi de stipe colligenda ad eorum egestatem sublevandam, 437 sqq.

Puseistae, v. Unitas christianitatis.

R

« Bedeuntibus » : declarationes circa hoc decretum, 6, 43, 51.

— dubium circa idem decretum de clericis qui a cura infirmorum ad militiam pu-gnantem transierunt, 177.

Bedolfi Fortunatus, ven. servus Dei : introductionis eius causae decretum, 465.

Regina apostolorum (o) congregatio marialis, v. Praschl.

Beligiosa instituta iuris pontificii: quidam libri, adilla pertinentes, revisioni et cor

rectioni Sacrae Congregationi de Religiosis subiiciendi, 239.

Beligiosi e militia redeuntes, impares ad vitam regularem instaurandam, ad S. Congregationem de Religiosis remittuntur, 18.

— pro illis decretum « Inter reliquas » adhuc viget, 321.

Beligiosis (S. C. de) : dubia circa eius competentiam in quibusdam negotiis religiosorum, 251.

Responsoria: dubia de eorum concurrentia, 247.

Reynaucl Paulus, episcopus tit. Fussalanus, vicarius apostolicus Ce-Kiam orientalis, epistolam accipit, triginta quinque episcopatus et quadraginta apostolici ministerii annis expletis, 273.

Rituum S. C. : conventus anno 1919 habendi, 61.

Roberti Iosephus Maria, corrector generalis Fratrum Minimorum, epistolam accipit quarto exeunte saeculo a canonizatione sancti Francisci de Paula, 169.

Budenik Maly pagus separatur a dioecesi Kielcensi et aggregatur Wladislaviensi, 119.

Bumeau Ioseph, episcopus Andegavensis, epistolam accipit gratulatoriam de diocesana synodo, 461.

S

Sacramentum (SS.), v. Missa. Salisburgensis, v. Secoviensis. Sanatio actus nulli, v. Alienatio. Sancta Infantia (Opus a), v. De Teil, Mis

siones. Sebastiani (S.) Fluminis Ianuarii in Bra

silia insignis Collegiata erigitur, 337. Secoviensis dioecesis: ab ea seiungitur pars

pagi vulgo « Fresen » et parochiae archidioecesis Salisburgensis unitur, 119.

Sententia: quandonam vitio nullitatis laboret, 296 sqq., 392 sqq.

Serenensis dioecesis: ab ea distrahitur regio « departemento de Taltal » et unitur vicariatui apostolico Antofogastensi, 6.

Servi et Servae Dei de quibus in conventibus variis SS. Rituum Congregationis disceptatum est: Alvarez Pereira Nonius, 165; Antigo Anna Maria, 165; Cafasso Ioseph, 30; Casani Petrus, 364; Carolus Hiacynthus a S. Maria, 252; Cerioli vid. Buzzecchi-Tassis Constantia (Paula

512 Index analyticus

Elisabeth) 253 ; Cestac Ludovicus Eduardus, 300; Clausi Bernardus Maria, 94; Chaminade Gulielmus Ioseph, 300 ; Colin Ioannes Claudius, 29, 94 ; de Arc Ioanna, 165, 301 ; De Mariilac Ludovica, 94, 301 ; De Mas Vedruna Ioachima, 62 ; De Sol-rainiac Alanus, 62 ; Di Rosa Maria Cru-cifixa, 29; Dowdall ab Ultonia Ioann. Baptista, 364; Du Bourg Iosepha, 481; Filippini Lucia, 300; Fontaine Maria Magdalena, 301 ; Franciscus a « Campo-rosso», 481; Gabriel a Virgine Perdolente, 29; Genovese Philumena Ioanna, 364; Gerosa Vincentia, 364; Innocentius a Bertio, 62; Isnardo a « Chiampo », 481 ; Ludovicus a Casauria, 300; Maria Clothildes Angela a S. Frane. Borgia, 301; Maria Michaela a SS. Sacramento, 481; Marmoiton Blasius, 253; Theophi-lus a Curte, 253; Marumba Mathias et Socc, 364; Montaignac De Chauvance Ludovica Teresia, 300 ; Neumann Ioannes Nepomucenus, 205; Pavoni Ludovicus, 165, 301; Pelingotto Ioannes, 481; Pinot Natalis, 62; Postel Magdalena, 29, 94; Pussepin Maria, 364 ; Redolii Fortunatus, 481; Rossello Maria Iosepha, 364; Rutan Margarita, 29 ; Stoeger Ioannes Baptista, 300; Taigi Anna Maria, 29, 94; Teresia a Puero Iesu, 29; Tobin a KilkenniaFiacrus, 36; Ugolinus a Gualdo Captaneorum, 165.

Sinenses missiones: apud eas Visitator Apostolicus nominatur, 463.

Syria, v. Orientalis Ecclesia.

T

Taigi Anna Maria, ven. serva Dei: decretum de miraculis ad eius beatificationem et canonizationem, 55; idem de tuto, 133.

Taltal, v. Serenensis. Tarbiensis et Lourdensis episcopus episto

lam accipit de sacris sollemnibus peragendis in memoriam apparitionisB.M. V. Immaculatae, 37.

Terrae Novae insulae, v. Episcopatus. Terrae Sanctae missiones iuvandae, 108; pro

illis certam summam erogavit B. P., 108; Episcopi causam earum agant apud suos populos, 109; salva stipe eroganda pro Locis Sanctis et ad custodiam Terrae Sanctae mittenda, 109, v. Loca Sancta.

rerum notabilium

Theosophismus: componi non potest cum doctrina catholica, 317; theosophicis societatibus nomen dare, conventibus interesse, scripta legere, catholicis non licet, 317.

Thomae (S.) vigilia, v. Evangelium. Tiniensis ecclesia, v. Naxiensis. Tobin a Kilkennia Fiacrius et Soc. eius

introductio causae decretum, 388. Tribunalia ecclesiastica: de eorum consti

tutione, 128; laici excludendi, 129; neque sustinetur consuetudo contraria, 130; neque Auditores et Assessores desumi possunt ex laicis, 132.

U

Ugolinus a Gualdo Captaneorum, ven. servus Dei: decretum confirmationis cultus ei ab immemorabili praestiti, 181.

Ultraiectensis archiepiscopus, v. « Pia Unione Missionaria dei Clero ».

Unitas christianitatis: societati cuidam ad eam procurandam catholici participare prohibentur, 309 sqq.

V

Valor rerum pretiosarum : quisnam notabilis censeatur in ordine ad alienationem ex parte Ordinarii, 416 sqq.

Venantius a Lisle-en-Rigault, minister generalis Ordinis Minorum Capuccinorum, epistolam accipit, tertio pleno saeculo a beatissimo exitu S. Laurentii a Brun-dusio, 268.

Vicariatus apostolici eriguntur : de Chaco in Boliviana republica, 234. Leopoldopolitanus in Congo belgico 228. Novae Antuerpiae in Congo belgico, 228.

Vicarius generalis: de eius praecedentia in choro, iuxta novum ius, 349 sqq.

Vota religiosa pro religiosis servitio militari adscriptis, v. Religiosi.

Votiva donaria quomodo censenda circa alienationem, iuxta can. 1532, 416 sqq.

W Washington, v. Gibbons. Wladislaviensis, v. Rudenik Maly.

Z Zacynthiensis sedes, v. Corcyrensis.

r v

INDEÎ p e r s o n a r u m

A

Ab Aqua Vincentius, 183. Abi Giaudé Nehmatalla, 406. Adam Williboldus, 33. Adamski Stanislaus, 368. Affre de Saint-Rome Aloisius, 256. Agatha (S.), 355. Agneses Ioseph, 288. Aichner, 90, 157. Alacoque Margarita Maria (B.), 458. Alasia Andreas, 407. Albera Paulus, episc. Boven., 76. Alessio Thomas, 366. Alexander III, 39. Alibadzewa Domitilla, 89 sqq. Alideki Marcus, 93. A Lisle-en-Rigault Venantius, 268, Aloisi-Masella Benedictus, 482; archie-

pisc. tit. Caesarien., 486. Aloisius (S.), 140. Aloisius a S. Francisco a Paula, 94. Alphonsus V, Aragoniae rex, 371. Al varado Emmanuel, 333. Alvares Pereira Nonius (B.), 165. Alvarez Arthurus Caelestinus, episc. tit.

Thapsen., 488. Alvarez Lobo Antonius, 31. Alves de Souza Benedictus, episc. Spi

ritus Sancti, 105. Alves Tarres Carneiro Emmanuel, 31. Ambrosetti Thomas, 89, 290. Amette Leo Adulphus, S. R. E. card.,

archiepisc. Parisien., 260, 412 sqq., 459.

Amici Ioseph, 483. Amieux Elias, 254.

Andreas de Realibus (S.), 185. Andreoli Alphonsus, episc. Recineten,

et Lauretan., 280. Angelucci Ioseph, episc. Civitatis Ple

bis, 280. Anna Iosephina (Ven.), 329. Anna Maria (Ven.), 329. Antici, S. R. E card., 14, 16. Antigo Anna Maria (Ven.), 165. Antomelli Ludovicus, episc. Balneore-

gien., 101. Antonini Gamillus, 336. Antoninus (S.), archiepisc. Florentin.,

185. Antonius Patavinus (S.), 56. Aragone Ioannes Franciscus, archiepisc.

Montisvidei, 260. Arbeláez Elisaeus, 64. Arbiel Maria, 430. Arce Ruesta Ludovicus, 302. Archiepiscopus tit. Achridanus, 103,178,

261. — Adamantinus, 7. — Adelaidensis, 180. — Agraensis, 103. — Albiensis, 103. — Algeriensis, 45. — Aleppensis, r. gr. melch., 258. — Anconitanus, 280. — tit. Ancyranus, 260. — Angelorum, 261, 279. — Amalphitanus, 264, 348. — tit. Amidensis, 103. —- tit. Antiochenus, 260. — Aquilanus, 103, 28©. — tit. Attaliehsis, 347, 487. — Auxitanus, 44.

514 Index personarum

Archiepiscopus Baltimorensis, 171. — Bambergensis, 411 sq. — Barensis, 348. — Beneventanus, 45. — Bisuntinus, 103, 348. — Bituricensis, 44, 344. — Bogotensis, 265. — Bombayensis, 486. — Bostoniensis, 171. — Brisbanensis, 180. — Brundusin&s, 348. — Burgensis745, 103, 267. — Caesaraugustanus, 485. — tit. Caesariensis, 6, 7, 103, 485, 486. — Calaritanum 279, 486. —- Camerinensis, 7, 103, 349. — Cherchensis, 103. — Coloniensis, 209, 348, 361, 381. — Columbensis, 52. — Compsanus, 102, 103. — tit. Constantiensis, 486. — Corcyrensis, 96, 260. — tit. Corinthiensis, 171. — tit. Damascenus, 339. — tit. Dardinensis, 486. -— de Guadalajara, 279, 488. — Eborensis, 279, 348. — Ferrariensis et Comaclensis, 259,

486. — Fogarasiensis et Albae-luliensis, 347,

487. — Gnesnensis et Posnaniensis, 485.

Hydruntinus, 102. — Ianuensis, 32, 101, 260. — tit. Iconiensis, 103. — Lancianensis, 102, 235, 348. — tit. Larissensis, 96, 261. — Limanus, 103, 230 sqq. — Lisbonensis, 348. — Madraspolitanus, 324. — Marianopolitanus, 206, 230, 246. — Mediolanensis, 10 sqq. — Mechoacanus, 45. — Melburnensis, 180. — Messanensis, 44. — Mexicanus, 279. — tit. Mocissensis, 347, 487. — Mohiloviensis, 102, 178. — Monacensis et Frisingensis, 102,

411 sq.

. Archiepiscopus Montis Regalis, 368,415. — Montisvidei, 260. — tit. Nacoliensis, 103. — tit. Naupactensis, 260. — Naxiensis, 260. — Neapolitanus, 35, 260. — Neo-Eboracensis, 101. — tit. Nisibensis, 103. — Novae Aureliae, 103, 279. — Olmucensis, 348. — tit. Oxyrynchiensis, 103. — tit. Palmyrensis, 102. — Parisiensis, 260, 412 sqq., 458. — Perthensis, 180. — tit. Pessinuntinus, 261. — Perusinus, 280. — Philadelphiensis, 103. — tit. Philippen sis, 152. —- Platensis, 234 sq. — Pragensis, 382, 489. — Quebecensis, 348'. — Quitensis, 103. — Ravennatensis, 279. — Rhemensis, 88, 458. — Rossanensis, 45, 102 sq., 222, sqq.,

235, 349. — Salernitanus, 264, 348, 415. — Salisburgensis, 103, 178, 279, 348. — S. Fidei in America, 101. — S. Francisci in California, 332, 348. — S. Iacobi de Chile, 103. —- S. Pauli de Minnesota, 101. — S. Pauli in Brasilia, 272. — S. Salvatoris in America centrali, 44. — S. Sebastiani Fluminis Ianuarii,

338 sq. — S. Severinae, 45, 349. — tit. Sardianus, 102. — tit. Sardicensis, 382, 489. — tit. Scythopolitanus, 103, • —• tit. Seleuciensis, 103. — Senonensis, 279. — tit. Sidensis, 254. — Spoletanus, 182, 280, 349. — tit. Stauropolitanus,-103. — Strigoniensis, 122, 376. r— Surrentinus, 192. — Sydneyensis, 180. — tit. Tamiathensis, 486., — Tarentinus, 102, 225, 348.

Index personarum 515

Archiepiscopus Tarraconensis, 32, 235, ' 261.

— tit. Tilaranensis, 103. — Theatinus, 96, 487. — tit. Thebarum," 374. — Tranensis et ßarolensis, 348. — Trapezuntinus, 485. — Turonensis, 45, 103. — Turritanus, 44, 235, 410. — tit. Tyrensis, 102, 234. — Ultraiectensis, 241. — Urgellensis, 45. — Valentinus, 408. — Varsaviensis, 45, 485. — Verapolitanus, 52, 103. — Viennensis, 279, 348. -— Vratislaviensis, 485. — Vrhbosnensis seu Seraiensis, 32. c

Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti Ioachim, S. R. E. card., archiep. S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, 338 sq.

Argiolas Ephysius, 168. Arguinouiz y Astobira Bernardus, ar

chiepisc. tit. Larissen., 261. Ariens Alphonsus, 436. Arnau Raymundus, 431. Ascalesi Alexius, S. R. E. card., archie

pisc. Beneventan., 45. Asmar Nehmatalla, 368. Athanasius (S.), 98. Attard Felix, 32. Auad Nehmatalla, 368. Audino Caietanus, 334. Augustinus (S.), 39, 181 sqq., 411. Autunes Antonius, episc, t i t . Rhithym-

nen., 382, 489. Avila Dionysius, episc. Pacen., 336. Avila Bélanger Ioseph, 254. Azpeitia Palomar Emmanuel, episc.

Tepicen., 415, 487. A y res Esté ves Anisius, 484.

B

Badia y Sarradell Isidorus, episc. Tira-sonen., 104.

Balduzzi Santes, 32. Ballerini-Palmieri, 90. Banegas Franciscus, episc, de Quere-

taro, 261, 279.

Barbo Ludovicus, 369. Barbosa, 79 sq. 157, 202, 319, 353. Bardi Ioannes, 5. Barlassina Aloisius, episc. tit. de Ca-

pharnaum, 106. Barluzzi Ioseph, 405. Barnaba Apostolus (S.), 141. Barrosa Leâo Antonius, episc. Portu-

gallen., 487. Barry Guilelmus, archiepisc. tit. Pessi-

nuntin., 261. Bartels Carolus, 259 sqq. Bartolomasi Albertus, 304. Bartolomasi Angelus, episc. Tergestinus

et Iustinopolitanus, 486. Bartolom Rieb ardus, 368. Basilius (S.), 98, 225. Bassani Antonius, episc. tit. Troaden.,

107. Basulto y Jiménez Emmanuel, episc.

Giennen., 488. Batalla Anna, 430. Beccegato Eugenius, episc. Ceneten.,

104. Béguinot Felix Augustus, episc. Ne-

mausen., 178. Békefl Remigius, 380. Bellin Teresia, 184. Belloso Alphonsus, episc. tit. Sozusen.,

488. Bellotti Flaminius, episc. tit. Sufentu-

len., 104. Bellotto Humbertus, 303. Benaglia Ioseph, 168. Benedictus (S.), 33, 34, 369. Benedictus XIV, R. P., 48, 79 sq., 128,

155 sq., 181, 222, 238, 373. Benkers Guilelmus Hadrian us, 366. Benlloch y Vivó Ioannes, archiepisc,

Burgen., 45, 103, 267. Bennet Georgius, episc. Aberdonen., 106. Bennet Iacobus Ioseph, 302. Benvenuti Hugo, 26. Benvenuti Ivus Philippus, 22 sqq. Benzler Willibrordus, archiepisc. tit.

Attalien., 347, 487. Berends Henricus Ludovicus, 366. Bernabai Alexander, 334. Bernacchioni Angelus, archiepiscopus

Agraen., 103.


Bernard Ioannes, 167. Berger R., 149. Bernardus (S.), 392. Bernardi Prosperus, ep. tit. Palten., 486. Bernetti Franciscus, 168. Bertazzoni Ioseph, episc. Massen., 104. Berti Eugenius, 166. Berti Franciscus M., 280. Berti Pius, 206. Bertram Adulphus, S. R. E. card., ar

chiepisc. Vratislavien., 485, 487, 489, 490.

Bertreux Ioannes Ephrem, episc. tit. Mustitan., 96.

Bettencourt Perestrello Gregorius, 406. Bevilacqua Americus, archiepisc. tit.

Scythopolitan., 103. Bianchi Petrus, 304. Biasiotti Ioannes, 30, 141. Bieler Victorius, episc. Sedunen., 260. Billiet Iulius, 335. Billón Franciscus, 406. Billot Ludovicus, S. R. E. card., 30, 434. Billuart, 90. Binder Henricus, 368. Biondi Aloisius, 32.

'Birgitta (S.), 111. Bisleti Caietanus, S. R. E. card., 206,

365; vide Index documentorum: S. Congregatio de Seminariis et de studiorum Universitatibus.

Blaha Marianus, 336. Blanco Franciscus, 293. Blanco Viel Bonaventura, 63. Blümel Gotthardus, 32. Boggiani Thomas Pius, S. R. E. card.,

30; archiepisc. Ianuen., 101, 260. Bollón Ioseph, 206. Bondini Aloisius, 365. Bonduel Ernestus, 167. Bonacina, 156. Bonanni Augustus, 167. Boneo Ioannes Augustinus, 435. Bonifacius (S.), 125, 209 sqq., 381, 412,

441. Bonifacius VIII, R. P, 384. Borgöngini-Duca Franciscus, vide Index

documentorum : Sacra Poenitentiaria Apostolica.

Borrato Vincentius, 292.

Borromaeus Carolus (S.), 67. Bos Ioannes, episc. tit. Capitolien., 10o. Boschi Iulius, S. R. E. card., archiepisc.

Ferrarien. et Comaclen., episc. Tu-sculan., 250.

Bosman Theodorus, 436. Bossi Antonius, 168. Botta Ioseph, 336. Botto Vincentius, 32. Boudet Martialis, 303. Bougeyron, 244. Boulet Augustus, 406. Bouix, 131. Bracci Franciscus, 484. Bracesco Ioannes Baptista, 469 sqq. Brady Nicolaus Fridericus, 208. Brastard Philemon, 206. Brignone Dominicus, 96. Brindisi Leonardus, archiepisc. Corcy-

ren., Zacynthien. et Cephalonien., 269.

Broderick Thomas, episc. tit. Pednelis-sen., 106.

Bruchesi Paulus, archiepisc. Mariano-politan., 206, 230, 246.

Bruni Alphonsus, 95. Bruni Archangelus, 96. Brzeziewicz Eusebius, 333. Bulker Ioannes, 358. Bullian Hermenegildus, 256. Bunoz Aemilius, episc. Tentyriten., 104. Buonaiuti Ernestus, 5, 72. Burgain Ioseph, episc. tit. Archelaiden.,

105. Buttin, 392 sqq. Buzzecchi-Tassis de Comonte, 287. Byrne Christophorus, episc. Galvesto-

nien., 106.

; c Cadi Demetrius, archiepisc. Aleppen.,

r. gr. melch., 258. Cafasso Ioseph (Ven.), 30 Cagiano de Azevedo Octavius, S.R. E.

card., 206, 226, 339; vide Index documentorum: Litterae Apostolicae.

Cagherò Ioannes, S. R. E. card., 205. Callistus III, 188. Callori Fridericus, 333.


Calvo Raymundus, episc. tit. Catennen., 347,387,487.

Camacho Thomas, episc. Salten., 260. Camassei Philippus, S. R. E. card., 485,

488, 489, 490. Cammarota Franciscus, episc. Caputa-

quen. et Vallen., 105. Cancani-Montani Philippus, 483. Canegallö Ioannes, 469 sqq. Cano Michael, 334. Gantwelt Ioannes, episc. Montereyen.

Angelorum, 104. Capettini Antonius M., episc. tit. Eva-

rien., 180, 261. Capotosti Aloisius, episc. tit. Thermen.,

vide Index documentorum: S. Congregatio de disciplina Sacramentorum.

Cappati Ioannes Honoratus, 31. Capponi Ioannes, 288. Carabini Aloisius, 292. Cardenal Salvator, 302. Carie Georgius, episc. Spala ten., 106. Caricati Ioannes, 407. Carinci Alphonsus, 434. Carinci ioseph, 336. Carlotti Pius, 407. . Caroli Rodulphus, archiepisc. tit. Ty-

ren., 102, 234. Carolus Hyacinthus a Sancta Maria

(Ven.), 61. Caron Napoleo, 166. Carrez Cyrillus, 167. Carrillo Archidona Amadeus, 208. Carrol Griffin Ioannes, 483; Caruso ioseph, episc. Cariaten., 101. Casabona Amadeus, episc. Clavaren.,

104. Casani Petrus (Ven.), 364. Casati Antonius, 32. Casella Prosperus, 256. Casimiri Raphael, 96. Casini Ioseph, 483. Cassani Cletus, archiepisc. Turritan.,

235. Cassetta Franciscus a Paula, S. R. E.

card., episc. Tusculan., 142,168 ; vide Index documentorum : S. Congregatio Concilii.

Castañeda Petrus M., 304.

Castanier Ioannes, episc. Osaken., 106. Castel Ioannes, episc. Tutelen., 106. Castel y Moya Marianus, 368. Castellano Aloisius, 309; vide Index

documentorum: S. Congregatio Sancti Officii.

Castelli Bartholomaeus, 207. Castro Antonius, episc. S. Caroli An

cudiae, 105. Castro Ioseph, episc. tit. Clazomen., 104. Cassulo Andreas, episc. Fabrianen. et

Mathelicen., 349. Catelli, 27. Cattaneo Bartholomaeus, archiepisc. tit.

Palmyren, 102. Cattani-Amadori Fridericus, S. Roma

nae Rotae Auditor, 59,146,153, 290, 294, 392, 404.

Cauley Petrus M., 366. Ceratto Petrus Paulus, 367. Cerioli Constantia (Paula Elisabeth),

vid. Buzzecchi-Tassis (Ven.), 286 sqq. Cerioli Franciscus, 286. Cerrati Michael, 254. Cerretti Bonaventura, archiepisc. tit.

Corinthien., 171. Cesarano Carmelus, archiepisc. Com-

psan. et Campanien., 103. Cestac Ludo vicus Eduardus (Ven.), 300. Cézérac Petrus, archiepisc. tit. Caesa-

rien., 103. Chaminade Guilelmus Ioseph (Ven.),

300. Chanel Petrus Aloisius (B.), 243. Chardard Mauritius, 483. Chassagnon Hyacinthus, episc. tit. Mo-

dren., 104. Chaumontet, 151. Chazal Alina, 425. Chazal Bertha, 422 sqq. Chiarelli Maria, 197 sqq. Chiarinelli Maria, 198. -Chiçhy Eduardus, 206. Chimenti Raphael, S. Romanae Rotae

Auditor, 22 sqq., 28,-59, 60, 192, 204. Chipon Mauritius, 95. Chiasson Patritius, episc. tit. Lydden.,

104. Chomety F. L, 150. Chrysostomus (S.), 98.

ACTA, vol. X, n. 14 . — 19-12-919.


Ciani Alaphridus, 406. Cieplak Ioannes Baptista, archiepisc:

tit. Achridan., 178, 261. Cicognam Caietanus, 165. Cimentes Abdon, 406. Ciolli Alexander, 24. Cipriani, 27. Ciprotti Salvator, 335. Clausi Bernardus Maria (Ven.), 61, 94. Clemens XI, R. P., 373. Clemens XIII, R. P., 23. Clemens Willibrordus, 441. Clericatus, 201. Coccapani Ludovicus, 255. Codd Guilelmus, episc. Fernen., 105. Coelho Sabinus, 435. Colacicchi Stanislaus, 334. Colin ioannes Claudius (Ven.), 29,

242 sqq. Colonna Marcantonius, princeps, 255. Colonna Czosnowski Isidorus, 484. Columbus (S.), 153. Cornelias y Santamaria Valentinus, episc.

tit. Hamathen., 489. Commessmann Carolus, 95. Connolly Iacobus N., 334. Conte Carmelus, 146, 254, 392. Conti Felix, 484. Copello Iacobus Aloisius, episc. tit. Va

lonen., 7, 107. Copéré Ludovicus, 245, 253. Corbini Sthephanus, episc. Fulginaten.,

106. Cordes Antonius, 366. Goriton, 157 sqq. Corniani Francisca, 286. Cornudet Leo, 457. Correa Antonius Emigdius, episc. Gua-

xupen., 261. Correa Antonius Thomas, 483. Correa Franciscus, episc. tit. Prusia-

den., 482. Cortasso, 471. Cortis Raymundus, 430. Cosci, 197. Costa Felix, 407. Costa Thomas, 290 sqq. Costagliola Ianuarius, archiepisc. Thea

tin., 96. Cramer-Klett Theodorus, 436. -

Crisanti Vincentius, 335. Croci Paulus, 304, 334. Cruciani Carolus, 167. Cruz Dominicus Benignus, 254. :

Csérnoch Ioannes, S. R. E. card., archiepisc. Strigonien., 122, 378.

Cousineau Hermenegildus, 254. Couto Gustavus, 63. Couturier Felix, episc. tit. Myriophy-

ten., 261. Cuccoli Albertus, 31. Culley Matthaeus, 95. Cumming Gualterius, 95. Curi Augustus, episc. Gallien, et Per-

gulan., 45, 107, 348. Curio Rosa, 138. Cyprianus (S.), 313 sqq. Cyrillus et Methodius (Ss.), 441.

D

Da Costa Liberatus Dionysius, 166. Daeger Albertus, archiepisc. S. Fidei in

America, 101. D'Agata Alphius, 304, 358. Dalbor Edmundus, S. R. E. card., 485,

.488, 489, 490. D'Alessandri Angelus, 22. D'Almeida Garret Gonzalus, 367. Dalmonte Bartholomaeus (Ven.), 61. D'Annibale, 193 sqq., 417. Dantin Franciscus, episc. tit. Satalen.,

106. Dardand Ioseph, episc. tit. Polemonien.,

487. Darmanin Dominicus, archiepisc. Cor-

cyren., 96. Darnand Ioseph, 387. Da Rocha Mauritius, episc. Corumben.,

102. D'Artillac Brill Guilelmus Georgius

Aemilius, 63. Da Silva Mendes Cordeiro Porpbyrius,

96. Da Silva Tavora Carolus Fernandus,

episc. Caratingen., 488. De Amicis Iacobus M., episc. tit. Sino-

pen., 260. De Andrea Michael,'333 ; episc. tit. Tem-

niten., 488.


De 'Angelis Hector, 469. De Angelis Raphaela, 290 sqq. De Aranjo Batinga lonas, episc. Pene

den., 105. De Assis Antonius, episc. tit. Diocletia-

nopoiitan., 106. De Barros Cavalcanti de Lacerda Felix,

302. De Berchem Maximilianus, 64. De Bruyn Guilelmus Georgius Fride

ricus, 20. De Carlo Nicolaus, episc. tit. Eleuthe-

ropolitan., 106. De Chiampo Isnardus (Ven.), 184 sqq. Declercq Augustus, episc. tit. Thigni-

cen., 107. De Cooman Aloisius, episc. tit. Thacia-

montanen., 104. De Crouzas-Crétet Leo, 335. De Csáky Carolus, episc. Vacien., 96. Dedjaz Emeron, 31. De Faulhaber Michael, archiepisc. Mo

nacen, et Frisingen., 102, 411 sq. De Figueredo Franciscus, 484. De Fox, S. R. E. card., 371. De Galarza y Perez Castañeda Iulius,

366. De Guébriant Ioannes Baptista, 464. De Hartmann Felix, S. R. E. card.,

archiepisc. Colonien., 381, 484. De Hauck Ioannes Iacobus, archiepisc.

Bambergen., 411 sq. De Herdt, 14. De Huyn Paulus, archiepisc. tit. Sar-

dicen., 382, 489. De Kergorlay Aloisius, 483. De la Durantaye Franciscus Xaverius,

254. De Laffert Olga, 295 sqq. De Lai Caietanus, S. R. E. card., episc.

Sabinen., 251, 339; vide Index documentorum : Litterae Apostolicae et S. Congregatio Consistorialis.

De la Porte Raymundus, episc. tit. Bensen., 105.

De la Saigne de Saint-Georges Albertus Ioannes Baptista, 167.

De la Salle Ioannes Baptista (S.), 70. De la Celle Hyppolitus, episc. Nanceyen.,

488.

De la Torre Carolus M., episc. BoliVa-ren., 382, 489.

De la Tour d'Auvergne Carolus, archiepisc. Bituricen., 344.

Delchambre Eugenius, 483. De Liedekerke Florimundus, 335. Dello Iacono losepha, 292. Dello Iacono Nicolaus, 293. Delom de Mezerac Ioseph, 335. Del Pinto Maria, 57. De Luca, 13. 23, 79, 473. Delugan Balthassar, 166. De Lugo, 90. Del Vecchio Michael, 292. De Mahieu Alexander Carolus, 407. De Marillac Ludovica, vid. Le Gras,

(Ven.), 61, 94, 136 sqq., 301, 326 sqq. De Meens Ioseph, 406. De Merinville Renatus, episc. Cambe-

rien. et Geneven., 147. Demetrius (S.), 223. De Miguel Dolorosa, 428 sqq. De Nadal Artos Aloisius, 207. Denomaison Armandus, 95. De Ojeda y Brooke Iacobus, 407. De Paula Freitas Cyrillus, episc. tit.

Antipatriden., 105. De Piero Aloisius, 96. Depreitere Gustavus, 166. De Ropp Eduardus, archiepisc. Mohilo-

vien., 102. De Rubruquis Guilelmus, 441. De Sarno S." Giorgio Dionysius, 168. De Simoni Philippus, 307. De Simony Carolus, 96. Desmarquet Ioannes, 167. De Solminiac Alanus (Ven.), 61, 62. De Sousa Rebello Vahia Aloisius M.,

334. De Teil Rogerius, 249. De Trétaigne Ioannes, 436. De Trétaigne Leo, 436. De Toytot Augustus, 95. De Vienne ioannes, episc. tit. Ahnten.,

180. De Wit Petrus Iacobus Ioseph, 31. Dias Chorâo Ioseph Petrus, 167. Dien Albertus, 405. Dien Theodulus, 166. Diener-Stoekli Emma, 362.


Di Cannona Georgius, 484. Di Domenico Adeles, 24. Di Gerolamo Ioseph, 32, 64. Djibri Stephanus, archiepisc. Cherchen., Dijkmans Laurentius Ioseph, 336. Di Leila Carolus Aloisius, 405. Di Maria Petrus, archiepisc. tit. lco-

nien., 103. Di Rosa Maria Cruciflxa (Ven.), 29. Dominicus (S.), 184, 186. Donelly Ioannes Eduardus, 254. Donnely Bonaventura, 390. Dos Santos Iosephus Antonius, episc,

tit. Croien., 7, 107. Dos Santos Cabrai Antonius, episc. Na

talen., 104. Dos Santos Portugal Antonius Maria,

168. Douarre, 243. Dougherty Dionysius, archiepisc. Phi-

ladelphien., 103. Douvain, 159. Dowdall ab Ultonia ioannes Baptista

(Ven.), 364, 388 sqq. Dowling Augustinus, archiepisc. S. Pauli

de Minnesota, 101. Dreesmann Antonius, 367. Dreyer Golombanus, 94. Drohobeczki Iulius, episc. tit. Polibo-

ten., 104. Drossaerts Arthurus, episc. S. Antonii,

106. Drumm Thomas Guilelmus, episc. De-

smoinen., 178, 261. Duarte Silva Leopoldus, archiep. S. Pauli

io. Brasilia, 272. Du Bourg Iosepha (Ven.), 481. Du Durfort de Ci vrac de Lorge Olive-

verius, episc. Pictavien., 106. Dufour Laurentius, 336. Dufresne Ioseph Amadeus, 206. Dugnay Aloisius Eugenius, 166. Du Laurent Carolus Henricus, 484. Dunne Ioannes M., episc. Bathursten.,

408. Durand Leo, episc. tit. Tricomien., 102. Durieux, 392 sqq. Durjer Ioseph, episcopus Corvopolita-. nus, 107.

Dussolier Philibertus, 150.

E

Eastman Cox Victor, 167. Edde Antonius, 207. Elli Ioannes, episc. Squillacen., 105. Ellner Antonius, 32. Engel, 156. Episcopus Aberdonensis, 100. — tit. Abritensis, 180. — Abulensis, 7, 107. — tit. Achantinus, 106. — tit. Adrianopolitanus, 76,104, 107. — Alatrinus, 45, 107. — Albanensis, 85, 102, 189, 289. — Albinganensis, 143, 382 sqq. — Algarensis, 44. — Alexandrinae Statiellorum, 45, 107. — tit. Amatensis, 244. — Amerinus, 280. — Andegavensis, 86, 461. — tit. Anemuriensis, 7, 103, 107. — Anneciensis, 148. — tit. Anthedonensis, 105. — tit. Antipatridensis, 105. — Apamiensis, 106. — Aquaependentis, 486. — tit. Arcensis, 254. — tit. Archelaidensis, 105. — Argentoratensi^ 347, 415, 487. — Arianensis, 107. — Ariminensis, 279. — Armenopolitanus, 103. — Armidaleñsis, 180, 373. — Arretinus, 260, 488. — tit. Ascalonitanus, 104, 106. — Assisiensis, 182. — Asculan. Apuliae et Ceriniolensis, 45. — Augustanus, 368. — Auximanus et Cingulanus, 103. — tit. Barcaeus, 106. — Bakeriensis, 7, 105, 107. — Balneoregiensis, 32, 101. — Bathurstensis, 408. — Beiensis, 486. — Bergomensis, 288. — tit. Berisensis, 105. — Bolivarensis, 32, 382, 489. — Bosanensis, 410. • — Bovensis, 76. , — Brentwoodiensis, 104.


Episcopus Brixiensis, 83, 140. — Buffalensis, 102, 103. — Bugellensis, 104. — Burdigalensis, 45. — Carçtucensis, 103, 105. — Caiesensis, 347, 487. — Calbayogani, 7. — Calliensis et Pergulanus, 7, 45, 103,

107, 348. — Camberiensis et Genevensis, 147. — Gamenecensis, 107. — Canadensis, 266. — tit. Canopitanus, 103. — tit. Capitoliensis, 105, 105. — Caputaquensis et Vallensis, 102,105. — Garatingensis, 106, 488. — tit. Cardicensis, 104. — Gariatensis, 45, 101, 103. — Cassanensis, 222 sqq. — Catacensis, 103, 415, 489. — tit. Catennensis, 347, 487. — Cenetensis, 102, 104. — Genomanensis, 105. — Cephaloniensis, 260. — tit. Ceramensis, 102, 106. — tit. Cestrensis, 107. — Civitatis Plebis, 280. — Claroni ontanus, 102. — tit. Claudiopolitanus, 7, 102. — Clavarensis, 104. — tit. Clazomensis, 104. — Clodiensis, 107. — Glonfertensis, 103, 360. — tit. Cbanatensis, 106. — tit. Charystiensis, 205, 484. — Cocbabambensis, 105, — Comaclensis, 259, 486. — Concbensis, 102 sq. — Concordiensis, 76, 101, 107.

Conimbricensis, 382. — Constantiniensis, 45. — Conversanensis, 105. —- Cometan, et Centumcellarum, 103 sq. — Corumbensis, 102, 105. — Gorvopolitanus, 1.07. — tit. Corycensis* 144. •" — Grisiensis Ruthenorum, 104. — tit. Croiensis, 7, 107. — Cuschensis, 1.04, 108. — tit. Gusarum, 106, 487.

Episcopus tit. Dardanus, 178, 261. tit. de Capharnaum, 106.

— de Chachapoyas, 103. — de Huaraz, 106. — Denveriensis, 104. — de Queretaro, 45, 261, 279* — tit. Derbensis, 486. — de Serena, 105. — Desmoinensis, 101, 178, 261. — de Sonora, 261, 279. — Detroitensis, 106. — Derthusensis, 65 sq., 371. — de Zacatecas, 279. — Diniensis, 105. — tit. Diocletianopolitanus, 106. — tit. Domitiopolitanus, 105. — Duluthensis, 106. — Eborensis, 44. — Ecclesiensis, 279. — Ergadiensis et Insularum in Scotia,

178, 261. — tit. Eleutheropolitanus, 106. — tit. Epiphaniensis, 106. — tit. Eucarpiensis, 107. — Eugubinus, 182, 373 sq. — tit. Evariensis, 261. — Fabrianensis et Mathelicensiß, 349. — Fernensis, 105. — tit. Flaviadensis, 488. — Fossanensis, 45, 107. — Fulginatensis, 106, 182. — tit. Fussalanus, 273. — <Gadicensis et Septensis, 106. — Galvestoniensis, 106. — Geranhunsensis, 261. — tit. Gerasensis, 7, 107. — Gerundensis, 78 sqq. — Giennensis, 304, 488. — Grandormensis, 106 sq. — Gravinensis, 193 sqq. -- Guayanensis, 7, 107. — Guaxupensis, 106, 261. — tit. Halicarnassensis, 106. — tit. Hamathensis, 488, 489. — Hartfortiensis, 488. — tit. Herrnopolitanus, 104. — Iaffnensis, 52, 96. — Interamnensis, 182, 349. — tit. Ionopolitanus, 107. — tit. Isiondensis, 178, 261.

522 Index per rsonarum

Episcopus Kerriensis et AghadOnensis, 104.

— Kielcensis, 119. — Lafayettensis, 106. — tit. Lamiensis, 1.03. — Lemovicensis, 44. — Leodiensis, 45. — tit. Leptimagnensis, 101. — Lincolnensis, 104 sq. — Lingonensis, 102, 106. — Limericiensis, 105. — Loianus, 382. — tit. Loriensis, 105. •< — tit. Lorymensis, 107. — Lublinensis, 45, 107. — Lucensis, 488. — Lungrensis, gr. r., 102. — tit. Lyddensis, 104. — Maceratensis et ToIentin. r 368, 486. — tit. Madaurensis, 347, 487. — Maitlandensis, 180. — Mandelensis, 105. — Massen sis, 104. — Massiliensis, 102. — Maurianensis, 392 sqq. — titularis Maximianopolitanus, 382,

— Metensis, 260. — Melphictensis, luvenacensis et Terli-

tiensis, 106. — Metensis, 347, 487. — Miletensis, 76. — Minscensis, 104. » — tit. Mocissensis, 408. — tit. Modrensis, 104. — Monasteriensis, 348. — Montereyensis Angelorum, 104, 348. — tit. Mosynopolitanus, 260, 487. — tit. Mustitanus, 96. — Myconensis, 260. — tit. Myriophytensis, 261. — Nanceyensis et Tullensis, 347 sq., 488. — Natalensis, 104. — Nazarenus in Brasilia, 261. — Nemausensis, 178. — tit. Nilopolitanus, 105. — Nucerinus, 182. — Nuscanus, 101, 486. — Octoriensis, 101, 103. — Oklahomensis, 279.

Episcopus Oppidensis, 486. — tit. Orthosiensis, 347, 487. — Osakensis, 106. — Oscensis, 7, 107. — Osnabrugensis, 47. — Ostiensis et Praenestinus, 88. — Oxomensis, 105. — Pacensis, 336. — Pactensis, 44. — tit. Paleopolitanus, 105. — tit. Paltensis, 368, 486. —• tit. Panopolitanus, 106. —- tit. Paraetoniensis, 487. — Pastopolitanus, 105. — tit. Pednelissensis, 106. — Penedensis, 105. — titularis Pentacomiensis, 235^ 261,

489. — Pbarensis, 107. — Pharaonensis, 487. — Philadelphiensis, 205, 486. — Pictaviensis, 103, 106. — Pinnensis et Atriensis, 348. — Platensis, 7. — Podlakiensis, 107. — tit. Polemoniensis, 487. — tit. Polibotensis, 104. — Portugallensis, 487. — tit. Prusiadensis, 482. — Puteolanus, 260. — Quilonensis, 52. — Recinetensis et Lauretanus, 280.

- Reginae Gradecensis, 348. — tit. Resainensis, 486. — tit. Rhithymnensis, 103, 382, 489. — Rigensis, 107. — Rossanensis, 45. — Ruthenensis, 317. —- tit. Satafensis, 106. — Saltensis, 260, 408. — tit. Samiensis, 484. — Samogitiensis, 102. — S. Annae, 44. — S. Antonii, 106. r¿

— S. Caroli Ancudiae, 105. — S. Christophori de Laguna, 106. — Ssrnae Conceptionis, 105. — S. Germani, 488. — S. Hyacinthi, 415. — S. Ludovici de Maragnano, 106.


Episcopus S. Fidei in America, 103, — S. Marthae, 104. — Scepusiensis, 208. — Secoviensis, 119. — Sedunensis, 260. — Serenensis, 6. — Sherbrookejusis, 206. — Sinaloensis, 488. — tit. Sinidensis, 104. — tit. Sinopensis, 104, 260. — Siopolitanus, 7. — s tit. Sozusensis, 488. — Spalatensis, 106. — tit. Spirensis, 102, 104. — Spiritus Sancti, 105. — Squillacensis, 105. — tit. Stratonicensis, 104. — tit. Sufetulefisis, 104. — tit. Surensis, 102 sq. —- tit. Tacapitanus, 104. — tit. Tagastensis, 101. — Tamaulipanus, 261, 279. — Tarantasiensis, 7, 107. — Tarbiensis et Lourdensis, 37, 44. — tit. Telmissensis, 107. — tit. Teiensis, 405. — tit. Temnitensis, 488. — tit. Tentyrites, 104. — Tepicensis, 415, 487. — Tergestinus et Iustinopolitanus, 486. — tit. Thaeiamontanensis, 104. — tit.' Thapsensis, 488. — Theatinus, 280. — Thelesinus, 105 sq. — tit. Themiscyraeus, 482. — tit. Thermensis, 8. — tit. Thignicensis, 107. — tit. Tiberiensis, 19. — Tinensis, 260. — tit. Tipasensis, 104. — Tirasonensis, 104. — tit. Titopolitanus, 317. — tit. Tlousinus, 488. — Trecensis, 279. — Trentonensis, 106. — tit. Tricalensis, 104. — Tricaricensis, 415. — tit. Tricomiensis, 102. — Trifluvianensis in Canada, 348. — tit. Troadensis, 107.

Episcopus Traianus, 105, 261, 279. — Tudensis, 103. — Tudertinus, 182. — Tusculanus, 142, 259. — Tutelensis, 106. — Urgellensis, 103. —- tit. Usulensis, 45, 107. — Vaciensis, 96, 376, 382, 489. — tit. Vagensis, 105. , — tit. Valonensis, 7, 107.

Veliternus, 253. — Verae Crucis, 415, 487. — Verszprimiensis, 104, 376. — Vilnensis, 102, 107. — Vizagapatamensis, 324. — Vladislaviensis seu Calissiensis, 119. — Volaterranus, 488. — Vratislaviensis, 46, 130 sqq. — Wilcanniensis, 105. — Xylopolitanus, 105. — Zacynthiensis, 260. — Zuliensis, 488. Errazuriz Crescentius, archiepisc. S. Ia

cobi de Chile, 103. Esser Thomas, episcopus tit. Siniden.,

104. Esteban Eustasius, 183. Eugenius IV, R. P., 369. Englebert Eduardus M., 95. Euphemia (S.), 140. Evangelisti Philippus, 31.

, F

Fagnanus,/80, 82, 156, 157, 319. Falconi, 27. Fameli Ioseph, 299. Fanfani Ludovicus, 186. Fantou Teresia (Ven.), 329. Farfan Petrus, episc. Cuschen., 106. Farina Fortunatus, episc. Troian., 261,

279. Fazzari Franciscus, 334. Fejc, 90, Felici Ioseph, 255. Fellinger Franciscus, 31. Fels Felix Rodulphus, 460. Fernandez Andreas, 308. Fernandez da Silva Dominicus, 436.

m Index personarum

Fernandez de Peñaranda y de Angulo Augustinus, 336.

Ferrari Dominicus, 139. Ferraris, 353. Ferrata Nazarenus, 154, 428. Ferreira de Mello Ioachim, 166. * Ferrer et Nin Maria, 138. Ferretti Aloisius, episc. Mandelem, 105. Ferretti Franciscus Hannibal, 208. Ferri Alaphridus, 484. Fessier Franciscus, 96. Festa Ioannes, archiepisc. tit. Tharo-

nen., 103. Flakerty Iacobus A., 335. Fleskens Albertus, 483. Flipo Carolus, 167. Florio Augustus, 483. Fidecicehi Augustus, 32. Filippini Lucia (Ven.), 300. Fiorani Pacificus, episc. Auximan. et

Gingulan., 103. Fiore Salvator, 208. Fiorentini Ioannes, episc. Catacen., 415,

489. Fioretti Fridericus, 407. Firminus (S.), 33. Fischer Ioseph, 168. Fischetti Gerardus, 293. Foley Guilemus, 435. Fontaine Maria Magdalena et Sociae, 61,

329 sqq. Forbes Ioannes, episc. tit. Vagen., 105. Forbes de Bessa Emmanuel Georgius,

302. Formiggini A. F., 5. Fornari Ioseph, 299. Fortescue Hadrian us, 333. Fortuny Carmela, 430. Fouchet Ioseph, 335. Franciscus Assisiensis (S.) 68, 185, 255,

441. Franciscus a Campo rubeo (Ven.), 62,

481. Franciscus a Paula (S.), 134, 169 sq. Franciscus Xaverius (S.), 20, 441. Franco Franciscus, episc. Octorien., 101. Frank Gustavus, 30. Frank de Taberne de Miramont Caro

lus Emmanuel, 436. Franzese Catharina, 292.

Fraschi Ioannes, 274. Frese Donatus, 206. Frick Petrus Paulus, 95. Fritzen Adulphus, archiepisc. tit. Mo-

cissen., 347, 408, 486. Fronzi Hector, archiepisc. Camerinen.,

7, 103. S Frühwirth Andreas, S. R. E. card|r30,

365. & Frumentius (S.), 440. Fuenzalida Guzman Egilbertus, episc.

Ssmae Conceptionis, 105. * Fumasoni-Biondi Iulius, 168.

G '

Gabriel a Virgine Perdolente (S.) 29, 52 sqq.

Gaetano Sebastianus, 256. Gagnon Alphonsus Osias, 206. Gaius, 384. Galati Antonius, episc. Oppiden., 486. Gaii Stanislaus, episc. tit. Halicarnas-

sen., 106. Gallacher Ioannes, 333. Gallagher Michael, episc. Detroiten., 106. Gannon Ioannes, episc. tit. Nilopolitan.,

105. Garagnani Augustinus, 342 sq. Garcia Ioachim, episc. S. Marthae, 104. Garcia, 82, 319. Garneau Georgius, 406. Garrigou-La grange Reginàldus, 121. Garrone Franciscus, 31. Gärtner Alexander, 32. Gasparri Petrus, S. R. E. card., 25,

90, 156, 160, 194 sqq., 359, 429,479, 480 ; vide Index documentorum : Secretaria Status et Pontificia Commissio ad Codicis canones authentice interpretandos.

Gasquet Aidanus, S. R. E. card., 205, 253 sq., 301.

Gassisi Sophronius, 62. Gattinois Carolus Nicolaus, 301. Gauss Arthurus, 207. Gavisk Henricus, 435. Gavotti Ludovicus, archiep. Ianuen., 32. Geay Petrus Ioseph, episc. tit. Samien.,

484.


Gerfeaux D., 150. Gena Cyrillus, patriarcha Antiochenus,

r. gr. melch., 257 sqq. Génicot, 27. Genna Benedictus, 207. Gennari Casimirus, S. R. E. card., 11, Genovese Paulus, 354. Genovese Philumena Ioanna (Ven.),

354 sqq., 364. Georlette Fernandus, 207. Gérard Ioanna (Ven.), 329. Gerosa Vincentia (Ven.), 61, 364. Gervasius et Protasius (Ss.), 185. Ghezzi Ioannes, 254. Ghio Iacobus, 407. Giannini Angela, 197 sqq. Gibilisco Timotheus, 206. Gibon Fénelon, 335. Gibbons Edmundus/""episc. Albanen, in

America, 102. Gibbons Iacobus, S. R. E. card., archiep.

Baltimoren., ;171 sqq. Gibri Raphael, 366. Giesen Ephrem, episc. tit. Palten., 368. Gilmartin Thomas, archiepisc. Tuamen.,

103. Gilloz Amelia, 392 sqq. Gilloz Ioannes Baptista, 392 sqq. Giondini Ioseph, 304. Giorgi Orestes, S. R. E. card., 30, 206,

333, 365, 366, 482 ; vide Index documentorum: S. Poenitentiaria Apostolica.

Giray Ioseph, episc. Gadurcen., 105. Girardon Petrus, 207. Giuntini Ioseph, 64. Giurazza Petrus, 367. Giustini Phi l ippus^. R. E. card., 166,183;

vide Index documentorum: S. Congregatio de disciplina Sacramento rum.

Gleasoñ Ioseph, 435. Glosauer Georgius, episc. tit. Hermopo-

litan., 104. Glotz Andreas, 362. Gobat, 156. Godehardus (S.), 33. Goemaere Gustavus, 483, Goenaga Ioseph, 303, Goenaga Ioseph Emmanuel, 302.

Goenaga Robertus, 406. Gomes de Oliveira Helvetius, episc.

S. Ludovici de Maragnano, 106. Gonzalez Perez Nicolaus, episc. tit.

Ionopolitan., 107. Gonzalez y Arocha Guilelmus, 336. GoodierAlbanus,archiepisc.Bombayen.,

486. Gorman Daniel, episc. Xylöpolitan., 105. Granito Pignatelli di Belmonte Ianua

rius, S. R. E. card., episc. Albanen., 85, 189, 201, 289, 325 sq., 333.

Grasselli Antonius M., archiepisc. tit. Larissen., 96.

Grasso Carolus Gregorius M., archiepisc. Salernitan., 264, 415.

Gray Graham, episc. Tipasen., 104. Grazioli Ioannes, S. Romanae Rotae

Auditor, 60, 358, 363, 422, 427 sq., 433.

Greco Leo, 484. Griffin Iacobus Alphonsus, 206. Gregorius Illuminator, 440. Gregorius Magnus (S.), R. P., 98, 123,

219. Gregorius III, R. P., 214 sqq. Gregorius IX, R. P., 56. Gregorius X, 441. Gregorius XIII, 36. Gregorius XVI, R P., 140. Grente Georgius, episc. Cenomanen., 105. Grgié Lucas, 32. Grosjean, 161. Guasco ïaannes, 482. Guibert Ioannes Hippolytus, S. R. E.

card., archiepisc. Parisien., 458. Guidi Pius Maria, 166. Guizar Valencia Raphael, episc. Verae

Crucis, 415, 487.

H

Hacbang y Gaborni Sophronius, episc. tit. ' Anemurien., 7, 107.

Hachiro Saionji, 303. Hadrianus VI, R. P., 223, 371. Haid Cassianus, 489. Hayden Guilelmus» episc. Wilcannien..

105. Hayek Ioseph, 368.

526 Index per

Hayes Patritius, archiepisc. Neo-Ebo-racen., 101.

Hallé Ioseph, 405. Hallinan Dionysius, ep. Limericien., 105. Hanauer Stephanus, episc. Vacien., 382,

489. Hanion Henricus, episc. tit. Teien., 405. Hanna Eduardus Ioseph, archiepisc.

S. Francisci in California, 332. Hartmann Felix, S. R. E. card., archie

pisc. Colonien., 209 sqq. Hawkswel Guilelmus, 436. Hearn Eduardus L., 334. Heddergott Robertus, 64. Heelan Edmundus, episc. tit. Gerasen.,

7,107. Heinz Ferdinandus, 368. Heleut Ioseph Maria, 138. Henry Marcellus, 301. Henry Victor, 147. Hermida Daniel, episc. Conchen, in

Indiis, 102. Herrera Restrepo Bernardus archiepisc.

Bogoten., 265. Hertzog Franciscus Xaverius, 88,166. Heuzé Edmundus, 95. Hicari Ephrem, 366. Hickey Guilelmus, episc. tit. Claudio-

politan., 102. Hieronymus (S.), 305. Hieronymus ab Horis XXIV (Ven.), 62. Himerius a Iesu, 70. Hinsley Arthurus, 36. Hirka Blasius, 32. Hoette Ioseph, 168. Hopstaken Ioannes Iacobus, 166. Hofer Balthasar, 368. Hoffmann Cleophas, 407. Hoffmann Richard us, 64. Holtzinger Ioseph, 32. Honoratus a Parisiis, 137. Honorius II, R. P., 373. Hosszu Iulius, episc. Armenopolitan.,

103. . Humbrecht Aloisius, archiepisc. Bi-

suntin., 103. Hume Guilelmus, 482. Humphrey Page Guilelmus, 96. Huré Ioannes Lucianus, 435. Hiacynthus a S. Maria (Ven.), 252.

rsonarum

hi Jacobilli Ludovicus, 182. Jacobus Maior Apostolus (S.), 229 sqq. Jacono Ioannes, episc. Melphicten., Iu-

venacen. et Terlitien., 106. Jacuzio Paulus, archiepisc. Surrentin.,

102. Jalbrzykowski Romualdus, episc. tit.

Cusarum, 106, 487. Jándi Bernardinus, 379. Jannacchino Angelus, episc. tit. Lorien.,

105. Jeannard Iulius, episcopus Lafayetten.,

106. Jelowicki Adulphus, episc. tit. Lory-

men., 107. Iglesias Antonius L., 32. Imperiali Ioannes Baptista, 484. Infalt Henricus, 368. Innocentius III, R. P., 90. Innocentius a Bertio (Ven.), 62,83 sqq. Ioanna Arcen. (S.), 61,165, 187 sqq., 301,

324 sqq. Ioannes Baptista (S.), 146, 182. Ioannes Evangelista (S.), 182, 306. Ioannes Nepomucenus (S.), 274. Ioseph (S.), 191, 288. Ioseph Antonius a S. Ioanne in Per-

siceto, 476. Ioseph a Cupertino (S.), 355. Jockner Guido, 355. Jonas Leo Claudius, 303. Joulain Henricus, episc. Jaffnen., 96. Isnardus a Chiampo (Ven.), 481. Isa sa Rieh ardus, archiepisc. Stauropo-

litan., 103. Isola Franciscus, episc. tit. Adrianopo-

litan., 76, 107. Isphording Eduardus, 366. Iustina (S.), 369 sq. Izard Martinus Hieronymus, archiepisc.

Bituricen., 344.

K

Kaiser Maurus M., 186. Kakowski Alexander, S. R. E. card.,

485, 488, 489, 490. Kalvelage Clemens, 302.

Index personarum

Karlin Andreas, episc. tit. Themiscy-raeus, 482, 486.

Kassiepe Maximilianus, 271. Kavanagh Leslie, 435. Keil Antonius, episc. tit. Dardan., 178,

261. Kelly Dionysius, ep. Grandormèm, 107. Kenkichi Yoskizawa, 303. Kenzo Ishiwara, 302. Kepinski Wladislaus, 333. Kern Anna, 358 sqq. Ketcham Guilelmus, 334. Ketterer Carolus, 32. Killiam Andreas, 334. King Thomas, 435. Klopotowski Ignatius, 367. Kordäc Franciscus, archiepisc. Pragen.,

.382, 489. Koupil Franciscus, 32. Koglarski Ladislaus Leo, 333. Krings Michael, 483. Krynicki Wladislaus, episc. tit. Achan-

tin., 106. Kubicki Paulus, episc. tit. Chanathen.,

106. Kümmel Conradus, 208.

L "

Laane P., 89 sqq. Lacy Petrus, 167. Ladelci Ioannes, S. Romanae Rotae No

tarius, 163 sq. Ladeuze Paulinus, 341.

- Lagier Carolus, 406. Lagny Michael, 95. Lago y Gonzalez Emmanuel, episc.

Tuden., 103. La Grois Claudia, 86. Lalieu Aloisius Ioseph, 406. Lamarre Basilius P., 255. Lambertini, 82. Laminne Iacobus, episc. tit. Üsulen.,

45, 107. Lancellotti Dominicus, episc. Conver-

sanen., 105. Lancia di Brolo Dominicus Gaspar,

archiepisc. Montis Regalis, 368. LangénieuxBenedictus M.,S. R. E. card.,

archiepisc. Rhemen:, 458.

Lanel Maria Francisca (Ven.), 329. La Penine d'Hautpoul, episc. tit. Cha

rystien., 205, 484. Larkin Guilelmus P., 335. La Rocque Paulus Stanislaus, episc.

Sherbrooken., 206. Lascaris Carolus Hyacinthus, 182. Las Casas Bartholomaeus, 441. Láska Ioannes, 32. Lauf Kedemos, 255. Lauletta Aloisius, 304. Laurenti Camillus, vide Index docu

mentorum: S. Congregatio de Propaganda Fide.

Laurentius (S.), 140. Laurentius (S.) a Brundusio, 268. La vecchia Dominica, 197. Lebeau Ioseph, 255. Ledere Renatus, 255. Leclercq Armandus Ioannes Baptista,

166. Lécroart Henricus, episc. tit. Anchialen.,

104. Lefebvre Paulus Ioseph Amadeus, 206. Lefevre Henricus Elias, 95. Lef e vre Theophistus, 303. Lega Michael, S. R. E. card., 24, 205 sq.,

253, 297, 400; vide Index documentorum: Supremum Signaturae Apostolicae Tribunal. -

Legaré Paulus Theopbilus, 406. Le Gras Antonius, 137. Lehmkuhl, 27. Leichter Maximilianus, 358 sqq. Leite de Vasconcellos Sebastianus, ar

chiepisc. tit. Tamiathen., 486. Leman-Denoyelle Henricus, 483. Lemee Alaphridus, 334. Lemgruber Kropf Carolus, 335. Lemieux Caelestinus, 406. Leo X, R. P., 146, 373. Leo XIII, R. P., 109, 172, 175, 227, 286,

459. Léonard Ioseph Romualdus, episc. San

cti Germani, 488. Le Roy, 422 sqq. Le Ruzic Ignatius, episc. tit. Madauren.,

347, 487. Leser Iacobus, 256. Lesourd Hadrianus, 166.


Lespinasse, 422 sqq. Lesue Aemilius, 435. Leurenius, 353. Leurent-Béghin Paulus, 167. Lindsay Lionellus, 406. Lisson Aemilius, archiepisc. Liman., 103. Lizza Antonius, 304. Llompart Gabriel, episc. S. Christophori

de Laguna, 106. Locatelli Franciscus, 183. Loglisci Rosa, 197 sqq. Lo Jacono Ioseph, episc. Arianensis, 707. Loisel Georgius, 95. Lopez Benedictus, 94. Lopez Criado Martiaíis, episc. Gadicen.,

et Septem, 106. Lopez de Ayala y del Hierro Emmanuel,

484. Lopez y Palaez Antonius, archiepisc.

Tarraconen., 32. Lo Schiavo Marinus, 31. Lotter, 353. Lotterius, 79 sq., 82. Lottini Ioannes, 482. Loubery Margarita, 154 sqq. Louvard TheophiJus, episc. Lingoiien.,

102. Lowney Dionysius, episc. tit. Adriano-

politaii., 104. Lozinski Sigismundus, episc. Minscen.,

104. Luanga Carolus et Socii (Ven.), 364. Lubuc Aloisius, 254. Lucidi Evaristus, 299. Luçon Ludovicus Ioseph, S. R. E. card.,

archiepisc. Rhemen., 88. Ludovicus a Casauria (Ven.), 300. Lynch Daniel Guilelmus, 334.

.M

Mac Caffrey Iacobus, 435. Mac Donnei Patritius L, 302. Mac Gee Carolus, 334. Mae Grath ioseph Hector, episc. Bake-

rien., 1, 107. Mae Keon Petrus I., 334. Mae Kintsh Alexander, 366. Mae Intyre Ioannes, archiepisc. tit.

Oxyrynchien., 103.

Mac Nicholas Ioannes, episc. Duluthen., 106.

Mader Ludovicus, 483. Magg Stephanus, 208. Magnani Iacobus, 256. Magni Gregorius, 483. Magnin Franciscus, 402. Mai, S. R. E. card., 140. Maij Augustinus, 64. Majólo Ioannes Baptista, 304. Malandrucco Ignatius, 482. Malavenda Franciscus, 168. Malusardi Ioseph, 205. Mancini Ioseph, 32. Manganelli, 26. Mankowski Petrus, episc. Camenecen.,

107. Manning Alaphridus E., 302. Mannucci Ubald us, 24. Manzetti Leo, 32. Many Seraphinus, S. Romanae Rotae

Auditor, 23, 59, 154, 162. Marchand Constantinus, 150. M'archetti-Selvaggiani Franciscus, ar

chiepisc. tit. Seleucien., 103. Marchisio Carolus, 255. Margot Mauritius, 482. MARIA (Ssma) Virgo Dei Genitrix, 20,

21, 37 sqq., 54, 65 sqq., 85, 109 sqq., 141, 173, 179, 181 sqq., 184 sqq., 191, 226 sqq., ,242 sqq., 264 sq., 271, 274, 288, 307 sq., 344, 371 sq., 409 sq., 412, 466 sqq.

Maria Aloisia a S. Francisco Assisiensi (Ven.), 329.

— Augustina a S. Corde Iesu (Ven.), 329. — Clothildes Angela a S. Francisco Bor

gia et Sociae, 61, 301. — Cordula a S. Dominico (Ven.), 329, — Francisca (Ven.), 329. — Laurentina a S. Stanislao (Ven.), 329. — Magdalena (S.), 182. — Michaela a Ssmo Sacramento (Ven.),

61, 481 — Natalia a S. Aloisio (Ven.), 329. — Scholastica a S. Iacobo (Ven.), 329. — Ursula a S. Bernardino (Ven.), 329. Mariani Angelus, vide Index documen

torum : S. Congregatio Rituum. Mariani Aurelius, 483.


Mariani Ioseph, 207. Marini Herculanus, archiepisc. Amal

phitana 264, 348. Marini Nicolaus, S. R. E. card., 226, 245. Maritano Carolus, 254. Marmoiton Blasius (Ven.), 242 sqq., 253. Marnas Franciscus, episc. tit. Suren.,

102. Maroevié Raymundus, 32. Marotta Salvator, 435. Marquina y Corrales Angelus, episc.

Canarien., 266. Martel Ioannes, episc. Dinien., 105. Martin Ioannes, 402. Martin Olympia, 392. Martin Donaldus, episc. Ergadien. et In

sularum in Scotia, 178, 261. Martinelli Aloisius, 336. Martinelli Sebastianus, S. R. E. card.,

186. Martines de Moraes Emmanuel, 436. Martínez Lozano Ambrosius, 367. Martínez y Nuñez Zacharia, episc.

Oseen., 7, 107. Martinus (S.), 458. Martrou Ludovicus, episc. tit. Corycen.,

144. Marty Marcellinus Carolus, episc. tit.

Isionden., 178, 261. Marullaz M., 150. Marumba Mathias et Socii (Ven.), 364. Masetti Aloisius, 303. Mass Paulus, 207. Massimi Maximus, S. Romanae Rotae

Auditor, 59, 60, 358, 363, 422, 427, 428, 433.

Mathis Ioseph, 167. Matthaeus Ap. (S.), 355. Mattoni Philippus, 483. Matwykiewicz Franciscus Salesius, 367. Matulewicz Georgius, episc. Vilnen., 107. Mazzella Horatius, archiepisc. Tarenti-

nus, 102, 225. Maubon Ioseph, 109. Mauri Philippus, 253, Mauritius (S.), 33. Mejer Lina, 362. Mele Ioannes, episc. Lungren., gr. r., 102. Mendes Bello Antonius, S. R. E. card.,

patriarcha Olyssiponen., 279, 340.

Menghini Ioannes Bapt. Maria, 30. Mengolini Antonius, 208. Menochius, 24. Mercati Ioannes, 434. Merry del Val Raphael, S. R. E. card.,

166; vide Index documentorum : S. Congregatio S. Officii.

Messore Ioannes, 292. Meuley, 154, 157 sqq. Meyer Eugenius, 344. Michael Archangelus (S.), 20. Migliore Augustinus, episc. tit. Domi-

tiopolitan., 105. Mignone Emmanuel, episc. Arretin., 488. Milanes Ioannes, 436. Milani Maximinus, 484. Milani Tullius, 168. Mimmi Marcellus, 484. Mirandelle Maria Antonietta, 189. Mitjana y Gordon Raphaël, 31. Mittermüller Carolus, 31. Moehler Carolus, 208. Molaroni Romulus, episc. Macera ten. et

Tolentin., 368. Monaco Laurentius, 208. Moneta, 15. Mon gin i Fortunatus, 483. Monreal y Oliver Iacobus, 160. Monserrat losepha, 431. Montaignac de Chauvance Ludovica

Teresia (Ven.), 300. Monterisi Nicolaus, archiepisc. Theatin.,

487. Monti Philippus, 367. Morabito Ioseph, episc. Mileten., 76. Moran, S. R. E. card., 390. Morel Aloisius, 206. Moretti Franciscus, episc. Interamnen.

et Narnien, 349. Mores Paschalis, episc. Ñuscan., 486. Mori Ioseph, vide Index documentorum :

S. Congregatio Concilii. Morris Patritius, 366. Morrone Ioseph, 63. Morsani Carmelus, 407. Moulin Lucas, 422 sqq. Mugica y Urrestarazu Matthaeus, episc.

Oxomen., 105. Muliunya Laurentius, 89 sqq¿ Müller Carolus* 32.


Müller Franciscus, 482. Müller Ioseph, 208. Munz Michael, 208. Murray Ioannes, episc. tit. Flaviaden.,

488. Murumba Mathias et Socii (Ven.), 61. Musante Ioseph, 256. Mutsaers Bernardus, 166. Mutsaers Ioseph, 96. Muzué Sanctes, 68.

Naddeo Ioseph, 208. Naire D., 147. Nannini Franciscus, 406. Naomichi Watanabe, 303. Ñapóles de Pai va Ataulphus, 302. Nardi Franciscus, 206. Nasalli Rocca Ioannes Baptista, episc.

Eugubinus, 373 sq. Navarrette Ioannes, episc, de Sonora,

261, 279/ Navarro Iosepha, 431. Neumann Ioannes Nepomucenus (Ven.),

episc. Philadelphien., 61, 205. Nicola Ioannes Baptista, 469. Nicolas Ioseph, episc. tit. Panopolitan.,

106. Nicolas D., 365. Nicolaus Barensis (S.), 225. Nicolini Placidus M., 347. Nicorelli Angelus, 471. Nobili Salvator, 31. Nogueira Gonzalus Casimirus, 368. Nogueira Duarte Emmanuel, episc. Ca-

ratingen., 106. Norris Ioannes Guilelmus, 406. Nugal Aloisius N., 166. Nuzzi Marius, 255.

O

Oberlin Philippus Leo, 483. O' Connel Guilelmus, S. R. E. card.,

archiepisc. Bostonien., 171 sqq. O' Connor Patritius Ioseph, episc. Ar-

midalen., 376. O' Connor Dionysius, 206. O' Doherty Ioannes, 95.

O' Doherty Thomas, episc. Clonferten., 260.

Ogier Iacobus, 275. O' Hare Guilelmus, episc. tit. Maximia-

nopolitan., 382, 387, 489. Okolo-Kulak Antonius, 336. Oliva Augustinus, 166. Onnelli Thomas, 484. O' Reilly Carolus, episc. Lineo]nen., 105. O' Rourke Eduardus, episc. Rigen., 107. Orsi Bartholomaeus, 32. Ortiz Guadalupe Ioseph, episc. Tamau-

lipan., 261, 279. O' Ryan Philippus, 368. O' Sullivan Carolus, episc. Kerrien, et

Aghadonen., 104. Otto Alphonsus, 95. Otto Antonius, 95. Otto Stephanus, 95. Owezarek Adalbertus, episc. tit. Asca-

lonitan., 106.

P

Pacelli Eugenius, archiep. tit. Sardia-nus, 102.

Paganucci Ioseph, 256. Paglia Alexander, 304. , Palacios Varos Ernestus, 254. Palao, 156. Palica Ioseph, archiepisc. tit. Philip

pen., 102. Palisser Ioannes Iulianus, 31. Palladius, 441. Pallottini, 11, 14, 16, 158. Palomar y Vizcarra Michael, 335. Paolini Franciscus M., 356. Paolucci Iulius, 436. Pappafava Lucas, episc. Pharen., 107. Parent Carolus A., 333. Parisi Franciscus, 255. Parodi Maurus, 307. Parrillo Franciscus, S. Romanae Rotae

Auditor, 205. Parroci ni Franciscus, 256. Parvi Alexander, episc. Scepusien., 208. Paschale Expositus, 293. Paschale Franciscus, 293. Pasi Dominicus, episc. Maceraten. et

Tolentin., 486.


Pasquinelli Carolus, 256. Pasté Romualdus, 255. Patané Carmelus, archiepisc. Hydrun-

tin., 102. Patriarcha Antiochenus, r. gr. melch.,

257 sqq. — Hierosolymitanus, 108, 485. — Olyssiponensis, 44, 279, 340. Patrizi, S. R. E. card, 312, 316. Patrizi Nazarenus, 146, 422. Patritius (S.), 441. Paula Elisabeth (Constantia Cerioli vid.

Buzecchi-Tassis) (Ven.), 253. Paulini Aloisius, episc. Concordien., 101. Paulus Apostolus (S.), 111 sqq. Paulus V, R. P., 23. Pavoni Alexander, 139. Pavoni Ludovicus (Ven.), 139 sqq., 165. Pegues Thomas, 71. Peiffer Ioannes, 482. Pelingotto Ioannes (B.), 481. Pellegrinetti Hermenegildus, 367, 482. Pellegrini Arsenius, 62. Pelletier Ioseph C, 335. Pelt Ioannes Baptista, episc. Meten., 347,

487. Peltier Ioseph Alaphridus, 63. Pepe-Maturi Ioseph, 206. Perea Michael, 367. Pereira Guilelmus, 63. Peretto Sisinius, 407. Perez Aemilius, episc. tit. Anthedonen.,

105. Perez y Cecilia Angelus, archiepisc.

Verapolitan., 103. Perez y Quiñones Ulpianus, episc. Bo-

livaren., 32. Peri-Morosini Alaphridus, episc. tit. Ar

cen., 254. Perrino Franciscus, 197. Perrino Maria Antonia, 192 sqq. Peruzzi Iulius, 367. Pesendorfer Fridericus, 368. Pesnel Desideratus, 483. Petrorino Maria, 354. Peynetti Aloisius Petrus, 31. Philipp Antonius, 32. Piccirilli Nicolaus, archiepisc. Lancia-

nen., 102, 235. Pichlef Guilelmus, 32.

Pichler, 156. Pierantozzi Sylvius, 336. Piergiovanni Lucas, episc. Cometan, et

Centumcellarum, 104. Pierini Franciscus, episc. Cochabam-

ben., 105. Pinceti Sebastianus, 31. Piñeíro y Soto Hiacynthus, 367. Pinot Natalis (Ven.), 62, 86 sqq. Pirhing, 24, 82, 90, 297, 396 sqq. 417. Pisani Petrus, archiepisc. tit. Constan

t em, 486. Pitaval Ioannes Baptista, archiepisc.

tit. Amiden., 103. Piu Marius, 168. Pius IV, R. P., 23. Pius V, R. P., 373. Pius VI, R. P., 87, 373. Pius VII, R. P., 23, 36, 409. Pius VIII, R. P., 193, 361. Pius IX, R. P., 48, 129 sqq., 135, 193,

316, 344, 373, 457. Pius X, R. P., 23, 173, 175, 308, 373. Pizza Paschalis, 196 sqq. Planas Suarez Simon, 63. Pia y Deniel Henricus, episc. Abulen.,

7, 107. Ploskiewez Valerius, 31. Pocak Philippus, 207. Poggi Ioannes, 255. Poletti Aemilius, ep. Balneoregien., 32. Poli Francisca, 83. Polit Emmanuel, archiepisc. Quiten.,

103. Pompilj Basilius, S. R. E. card., episc.

Velitern., Vic. Gen. S. P., 253. Poncarali Lelia, 139. _ Portalupi Franciscus, 405. Postel Magdalena (B.), 29. Pradeñas Valdomerus, 254. Prato Antoninus, 484. Prisco Ioseph, S. R. C. card., archie

pisc. Neapolitan., 35, 260. Prior Ioannes, S. Romanae Rotae Au

ditor, 59, 89, 93, 146, 153 sq., 162 sq., 290, 294, 392, 404, 422, 427, 469, 475.

Prosdocimus (S.), 369. Protois, 158 sqq. Przezdziecki Henricus, ep. Podlachien.,

107.


Pucci Henricus, 406. Puego de Val Antonius, episc. Pasto-

politan., 105. Pulii Giselda, 27. Pussepin Maria (Ven.), 364. Pyrrhus Conradus, 16.

Quaranta Eduardus, 367. Quattrocolo Henricus, 205.

Radelet Alaphridus Ioseph, 367. Raleigh Kerr Gualterius, 484. Ramaekers Ioannes, 95. Ramos da Costa Vilella Richardus, episc.

Nazaren. in Brasilia, 261. Ranuzzi Aemilius, 64. Ranuzzi de Bianchi Victor Amadeus,

S. R. E. card., 253, 301. Rapella Romulus, 407. Raphael a Villafmaria, 85. Ratti Achilles, archiepisc. tit. Naupa-

cten., 260, 301. Raude Augustinus, 31. Raymundus (B.), 350. Raynaud Ioannes, 243. Reck Franciscus Xaverius, 208. Redolii Fortunatus (Ven.), 465 sqq., 481. Reguillon Ioseph Achilles, 435. Reiffenstuel, 24, 82, 90, 130 sq., 155,

195, 319, 396, 417. Reigadal y Antigua Ioseph M., 336. Renzi Antonius, 95. Renzo Marianus, 436. Rey Lemos Placidus Angelus, episc.

Lucen., 488. Reynaud Paulus, episc. tit. Fussalan.,

273, 301. Ricci Franciscus, 484. Richard Ioseph Arsenius, 254. Ricotti Ianuarius, 468. Rieder Ignatius, archiepisc. Salisbur-

gen, 103, 178. Risler Andreas, 154 sqq. Rivero Nicolaus, 255. Rivero y Gonzales Ioachim, 436. Roberti Ioseph M., 169.

Rocamora y Garcia, episc. Derthusen., 371.

Rogers Ioannes, 367. Roland Gosselin Beniaminus, episc. tit.

Mosynopolitan., 260. Romero Ioseph Gregorius, episc. Sal

ten., 408. Rosa Limana (S.), 355. Roseau Carolus, 63. Rossello Maria Iosepha (Ven.), 364. Rosset, 90, 156. Rossetti Petrus, S. Romanae Rotae Au

ditor, 22 sqq., 28, 59, 60, 192, 204. Rossi Franciscus, archiepisc. Ferrarien.

et episc. Comaclen., 486. Rossilîon Petrus, episc. tit. Epiphanien.,

106. Rossi-Stoekalper Franciscus, 63. Rosso Franciscus, 435. Rott Ferdinandus, episc. Veszprimien.,

104. Rouard Henricus, 435. Ruch Carolus Ioseph Eugenius, episc.

Argentoraten., 347, 415, 487. Rulphus (S.), 149, 153. Ruiz de Azua Franciscus, episc. tit.

Cardicen., 104. Rumeau Ioseph, episc. Andegaven., 461. Rumor Iacobus, 435. Rusticus (S.), 457. Ruszkiewiecz Casimirus, archiepisc. tit.

Nacolien., 103. Rutan Margarita (Ven.), 29. Ryan Iacobus D., 167.

S

Sahut Ioannes M. Aemilius, 31. Salamanus Carolus, 256. Salim Amin Bellamà, 406. Salvador y Barrera Ioseph M., archiep.

Valentin., 408. Salvati Fridericus, 336. Salvatori Iacobus, 483. Sánchez, 90, 155, 157. Sánchez Paredes Henricus, archiepisc.

Angelorum, 261, 279. Saneatsu Tokudaiji, 303. Sansonetti Ioachim, 484. Santi-Leitner, 90, 297.


Sanz y Sara iva Ioannes , episc. Giennen. , 304.

Sardi Vincentius,"' a rchiep. Caesarien., vide Index documentorum ; S. Congregat io Consistorial is .

Sassen Aemilius, 208. Savignoni Gus tavus , 335. Savoy Uber tus , 435. Sbarret t i Donatus , S. R. E. card., 62,

166, 206, 295, 365', 462 sq. ; vide Index documentorum: S. Congregatio Concilii.

Seal vinoni Pe t rus , 83. Scapardini Angelus Hyac in thus , archiep.

tit. Damascen. , 339. Scapine l l id i Lèguigno Raphael , S. R. E.

card. , 20 ,240 ; vide Index documentorum: S. Congregatio de Religiosis.

Schaiirhofer Augus tus , 32 Seheffers Pe t rus , 207. Scherer, 90. Schnialzgruel)er, 90, 129, 156. Schoepfer Franciscus Xaverius , episc.

Tarbien. et Lourden. , 37. Schüller Ludovicus , 226, 339. Schumacher Augus tus , 483. Schuster l ldephonsUs, 434. Schweitz Vincent ius , 208. Sciolti S tephanus , 336. Scipioni Aloisius, 407. Sckolowski Ceslaus, episc. lit. Pen t a co

in ie 1 1 . , 489. Seopelliti Dominicus, episc. tit. ' Resai-

oen., 486. , • Scotti Ioannes, archiepisc. Rossanen . ,

45, 103, 235, 349. Sebast ianeii i Gui le lmus, S. R. Rotae De

canus , 22 sqq., 28, 59, 60, 89, 93, 358, 363, 428, 433, 469, 475.

Seghett i Dominicus, 435. Seipel Ignatius, 482. Sella Rieh a rdus , 336. SeloRse Aloisius Carolus M., 167. Semerano Ferd inandus , 302. Serafini Alber tus , 166. Serafini Maurus M., O. S. B. , 30, 470;

vide Index documentorum : S". Congregatio de Religiosis.

Seraglia Aemilius, 63. S e vin Melania, 57.

Serafino Natal is , episcopus ti t . Tricalen.» 104.

Sebas t ian Ludovicus, episcopus Spiren., 104.

Sedlák Ioannes , episc. tit. Tacapi tan . , 104.

Semeria Ioseph Marcus, episc. Meten. , 260. •

Seydl Ernes tus , episc. tit . Eucarpien. , 107,

Shaw Ioannes , archiepisc. Novae Aure liae, 103.

Shinj iro Yamamoto S tephanus Xaverius , 406.

Sibilia Henricus , archiepisc. tit. Siden., 254.

Sica Carolus, episc. t i t . Pa leopol i tan . , 105.

Sidtey Georgius, 64. Signore Ioseph, episcopus Theles in . ,

106. Signori Iosue, episc. A l e x a n d r i a e S ta -

tieHorum. 45, 107. Silj Augus tus , S. R. E. card. , 485, 488,

489, 490. Silva Emmanue l Nicolaus, 166. Silva Cotapos Carolus, episc, de Serena,

6, 105. Silva Lezaeta Aloisius, 6. Sincero Aloisius, S. Romanae Rotae Au

ditor, 59, 89, 93, 146, 159 sq., 162, 290, 294, 392, 404, 469, 475, 480; vide index documentorum : Pontificia Commissio ad Codicis canones au then t i ce interpretandos.

Sinibaldi Iacobus, episc. tit. Tiberien. , vide Index documentorum: S. Congregatio de Seminari is et de Studior u m Univers i ta t ibus .

Sisto Vincent ius , 168. Sixtus IV, R. P . , 373. Skoczinski S tephanus , 367. Skvireckis Ioseph, e p i s c ti t . Ceramen.,

102. Sleiffers Henr icus Alexander, 255. Smetz Adr ianus , 254. Soarez de Oliveira Aloin Ioachim, 63. Soenens Ernes tus , 366. Sodo Ioannes , episc. Asculan. , Apul . et

Ceriniolen., 45.

ACTA, vol.. X, n. 14 . - 19 -12-919 . 36


Solde viia y Romero Ioannes, S. R. E. card., 485.

Sordet Augustus, 365. Sosa Xistus, episc. Guayanern, 7, 107. Sousa Ioseph Fernandus, 63. Sporer, 156. Staapen Petrus Antonius Ioannes, 335. Stadler ioseph, archiepisc. Vrhbosrien.

seu Serajen., 32. Stagni Alaphridus, 336. Stambulie Ioseph, 366. Standemmaier Ioseph, 168. Stanovshy Otho, 32. Stapylton Barnes Arthurus, 334. Standhamer Franciscus, 64. Steiger Ioseph, 94. Stillemans ioseph, 366. Stoccanti Dantes, 26. Stoeger Ioannes Baptista (Ven.), 300. Stoffels Georgius, 436. Stoppami Antonius, episc. tit. Stratoni-

een., 104. Strieder Georgius Adulphus, 483. Suarez, 130. Suarez Marcus Fidelis, 302. Suciu Basilius, archiepisc. Fogarasien.

et Albae-Iulien., gr. r., 347, 487. Szelazèk Adulphus, episc. tit. Barcaeus,

106.

T

Tabaiianga Daniel, 93. Tabanelli Antonius, 208. Tabanelli Odoardus, 434, 435. Taccetti Carolus, episc. Eugubin., 374. Tachy, 393. Taccini Oronte, 95. Taigi Anna Maria (B.), 29, 55 sqq., 94,

133 sqq. Tantos Franciscus, 32. Tani Tancredes, vide Index documen

torum: S. Romana Rota. Taragnat Ioannes, 243 sqq. Tasso Vincentius, episcopus Augustam,

368. Tata Laetitia, 197 sqq. Tauber, 157. Tavares de Moura Ioannes, episc. Geran-

hunsen., 261.

I Tazioli Adeles, 22 sqq. J Tazioli Aegistus, 25.

Telia y Cantos Heli R., 95. Teresia (Soror) ab Infante Iesu (Ven.),

29. Termier Ludovicus, episc. Tarantasien.,

7, 107. Testoni Aloisius, 406. Tejera Lopez, 167. Theophilus a Curie (Ven.), 61, 253. Thiemo (S.), 33. Thomas (S.). Apostolus, 58, 140. Thomas Aquinas (S.), 71,90,113 sqq., 121,

193. Tihen Ioannes, episc. Denverien., 104. Tobin a Kilkennia Fi acrius (Ven.), 364,

388 sqq. Tohmé Nekmatalla, 368. Tornassi Carolus, 207. Tonizza Ernestus, episc. tit. Paraetonien.,

487. •Tonizza Hyacinthus, 387. Tonni Angela, 465. Tonti Iulius, S. R. E. card., 32. Toorop Ioannes Theodorus, 31. Torres Ioseph Oriol, 431. Torriceila Noradinus Eugenius, 32. Torrini Antonius, episc. Alatrin., 45,

107. Tortora Antonius, 293. Toutlemonde-Hyndrichs Paulus, 167. Toulemonde Lorthois Aloisius, 406. Traband Albertus, 207. Travami Quirinus, episc, bossanen., 45,

107. Trebaure Alexander, 168. Trione Ioannes, 205. Trotta Dominicus, 163 sqq., 192 sqq. Trotta Salvator, 197 sqq. Tuccari Henricus, 167. Tuching Paulus, 484. Tui man Marianus, episc. Lublinen., 107. Turchi Adulphus, archiepisc. Aquilan.,

103, 280. Turibius (S.), 231. Turner Guilelmus, episc. Buffalen., 103. Tuzii Vincentius, 304. Tye Ioannes Patritius, 207. Twardowski Boleslaus, episc. tit. Tel-

missen., 107.


U

Ubald us (S.), 372 sqq. Ucciero Amalia, 292. Ugolinus a Gualdo Captaneorum (Ven,),

165, 181 sqq. Üjitaka Toda, 303. Ulivelli Hippolytus, episc. tit. Orthosien.,

347, 387, 487. Un/ué Saturninus, 483. Uranga y Saenz, episc. tit. Tlousin.. 488. Uras Ioseph, 169. Urbanus IV, R. P., 182. Urbanus VIII, R. P., 90, 183, 186. Ursini Fulvius, 183. Ursula et Sociae (Ss.), 68 sq., 140.

y Valiïè di Bonzo Theodorus, S. R. E.

card., 485, 488, 489, 490. Van den Heu vel Iulius, 63. Van den Heuvel Vincentius, 167. Van de Wetering Henricus, archiepisc.

Ultraiecten., 241. Van der Heyden Gerardus, 255. Van. der Vijer Henricus Gerardus M., 95. Van Dyk Ioannes Enricus Ludovicus, 63. Vannutelli Vincentius, S. R. E. card.,

S. Collegii Decanus, episc. Ostiem et Praenestinus, S. R. E. Datarius, 88, 138, 167, 328, 331, 366, 391, 468.

Vanquelin Ivus, 303. Van Rossum Guilelmus, S. R. E. card.,

166, 301, 434; vide Index documentorum: S. Congregatio de Propaganda Fide.

Van Stee Guilelmus, 304. Van Vollenhoven Mauritius Guilelmus,

366. Varano Alphonsus, 334. Vasquez Gisneros Petrus, 335. Vedruna de Mas ïoachima (Ven.), 62. Veneri Gislenus, archiepisc. tit. Dardi-

nen., 486. Ventriglia, 353. Verde Alexander, vide Index documen

torum: S. Congregatio Rituum. Verdier Petrus, episc. tit. Titopolitan.,

317.

Verhejien de Rossendal Ioannes, 483. Vermeesch Arthurus, 30, 94. Verquera Franciscus, 64. Verzeri, episc. Brixien., 83. Viard, 245. Vico Antonius, S. R. E. card., episc.

Portuen. et Sanctae Rufinae, 412,459 ; vide Index documentorum: Sacra Congregatio Rituum.

Victorinus (S.), 440. Vieira dos Santos Emmanuel, 337. Vilaplana y Forcado Antonius, 367. Vincentius a Paula (S.), 29, 136 sqq.,

326. Vido Matthaeus, archiepisc. Naxien., Ti

llen, et Myconen., 260. Vidal y Barraquer Franciscus, archie

pisc. Tarraconen., 235, 261. Viladot Petrus, 428 sqq. Virili Raphaël, 226, 339. Vitali Franciscus, 167. Vivar de Muzué Carola, 68. Vives y Tuto los. Calasanctius, S. R. E.

card., 186. Vanlaer Mauritius, 167. Voituraz Iulius, 167. Volpi Ioannes, archiepisc. tit. Antiochen.,

260. Von Montagnac-Vörös Hans, 256. Von Mühlberg Otho, 334. Von Spiegel Adulphus, 295. Vuillot Ioseph, 167.

W Ward Bernardus, episc. Brentwoodien.,

104. Walsh Thomas, episcopus Trentonen.,

106. Waring Georgius, 206. Warnier Edmundus, 95. Watine Leo, 63. Waltinne Eugenius, 63. Weber Paulus, 407. Weis Franciscus, 31. Wernz, 90, 151. 157, 194, 358, 360. West Thomas, 334. Willibrordus, 214. Wimmer Carolus, 407. Wimmer Rodulphus, 368.


Yeishun K i mura, 303. Yoshinao Hatano, 302. Yoskitowski, 303. Ysnei-Franque Gregorius, 95. Yuji Takahaski, 303.

Z

Zacharias, R. P, 213. Zache Michael, 93. Zanette Dominicus, 436. Zezza Michael, archiepisc. tit. Ancyran.,

260.

Quaedam corrigenda in vol. XI (1919) Commentari i Acta Aposto

licae Sedis:

Pag, 36 lia. Í2 legatur: innumerabiles » 37 » 1 » romanum » » » 8 » ad astringendas » » » 14 » Fidei quum in disciplinae cursu

penitus imbiber in t, » • 214 » 6 » atque exspectationem non modo

impleret, sed . etiam abunde superaret,

» 215 » 17-18 » tum etiam, adiutoribus quampJuribus etc.

» 329 » 1 » Cameracen. » 435 » 17 » Ginevra.

UNDECIMUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS « Acta Apostolicae Sedis »

ABSOLVITUR DIE 19 DEC. 1919. - TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS

ACTA APOSTOLICAE SEDIS - Documenta Catholica Omnia€¦ · Roma, Tipografìa del Senato di Giovanni...

Documents

Transcript of ACTA APOSTOLICAE SEDIS - Documenta Catholica Omnia€¦ · Roma, Tipografìa del Senato di Giovanni...